History’s deadliest colors - J. V. Maranto

Translator: Sana Khoroushi Reviewer: shirin etebar

In 1898, Marie and Pierre Curie discovered radium.

در سال ۱۸۹۸، پیر و ماری کوری رادیوم را کشف کردند.

Claimed to have restorative properties,

با ادعای اینکه رادیوم خواص مقوی دارد

آن را به خمیر دندان،

radium was added to toothpaste,

medicine,

دارو، آب و غذا اضافه کردند.

water,

and food.

A glowing, luminous green,

سبزی درخشان و شب‌نما

it was also used in beauty products and jewelry.

که در لوازم آرایشی و جواهرات نیز استفاده شد.

اواسط قرن بیستم،

It wasn't until the mid-20th century

we realized that radium's harmful effects as a radioactive element

متوجه شدیم که آثار مضر رادیوم به عنوان عنصری رادیواکتیو

outweighed its visual benefits.

از فواید ظاهری‌اش بیشتر بود.

Unfortunately, radium isn't the only pigment that historically

متاسفانه، رادیوم تنها رنگدانه‌ای نیست که

seemed harmless or useful

در گذشته، به نظر می‌رسید بی‌ضرر یا مفید باشد

but turned out to be deadly.

ولی بعدا معلوم شد که کشنده و خطرناک است.

That lamentable distinction includes a trio of colors and pigments

این اختلاف تاسف‌بار شامل سه رنگ و رنگدانه می‌شود

that we've long used to decorate ourselves and the things we make:

که مدت‌ها برای آراستن خود و محصولاتمان از آن‌ها استفاده کرده‌ایم:

white,

سفید، سبز و نارنجی.

green,

and orange.

Our story begins with white.

داستانمان با رنگ سفید آغاز می‌شود.

As far back as the 4th century BCE,

تا قرن چهارم قبل از میلاد،

the Ancient Greeks treated lead to make the brilliant white pigment we know today.

یونانی‌های باستان، برای ساخت سفید براقی که امروزه می‌شناسیم از سرب استفاده می‌کردند.

The problem?

مشکلش چه بود؟

In humans, lead is directly absorbed into the body

سرب به طور مستقیم در بدن انسان جذب

and distributed to the blood,

و در خون، بافت‌های نرم و استخوانی پخش می‌شود.

soft tissues,

and mineralized tissues.

Once in the nervous system,

وقتی سرب به دستگاه عصبی می‌رسد، عملکرد طبیعی کلسیم را تقلید و مختل می‌کند

lead mimics and disrupts the normal functions of calcium,

causing damages ranging from learning disabilities

که به آسیب‌هایی از ناتوانی در یادگیری گرفته تا فشار خون بالا منجر می‌شود.

to high blood pressure.

با این حال، استفاده از این رنگدانه سمی

Yet the practice of using this toxic pigment

continued across time and cultures.

در طول تاریخ و میان فرهنگ‌ها ادامه پیدا کرد.

Lead white was the only practical choice for white oil or tempera paint

تا قرن نوزدهم، سفید سربی تنها گزینه مناسب برای رنگ روغن یا چسب رنگ سفید بود.

until the 19th century.

To make their paint, artists would grind a block of lead into powder,

هنرمندان برای ساخت رنگ خود، تکه‌ای سرب را به شکل پودر آسیاب می‌کردند،

که آن‎‌ها را در معرض ذرات بسیار سمی قرار می‌داد.

exposing highly toxic dust particles.

The pigment's liberal use resulted in what was known as painter's colic,

استفاده زیاد از این رنگدانه به چیزی منجر شد که به قولنج نقاش معروف بود

or what we'd now call lead poisoning.

یا همان چیزی که امروزه با نام مسمومیت با سرب می‌شناسیم.

Artists who worked with lead complained of palseys,

هنرمندانی که از سرب استفاده می‌کردند از فلج، سودا زدگی،

melancholy,

coughing,

سرفه، تورم شبکیه و حتی کوری رنج می‌بردند.

enlarged retinas,

and even blindness.

But lead white's density, opacity, and warm tone

با این حال، هنرمندانی مثل ورمیر و بعدها امپرسیونیست‌ها نتوانسنتد

were irresistible to artists like Vermeer, and later, the Impressionists.

در برابر غلظت، ماتی و رنگ‌مایه گرم سفید سربی مقاوت کنند.

Its glow couldn't be matched,

درخشش‌اش حریفی نداشت،

and the pigment continued to be widely used until it was banned in the 1970s.

این رنگدانه به پرکاربرد بودن خود ادامه داد تا زمانی که در دهه ۱۹۷۰ قدغن شد.

As bad as all that sounds,

هر چقدر هم که بد به نظر می‌رسد،

white's dangerous effects pale in comparison

عوارض خطرناک سفید در مقایسه با سبز، رنگدانه گسترده‌تر دیگری، چیزی نیست.

to another, more wide-spread pigment, green.

Two synthetic greens called Scheele's Green and Paris Green

دو رنگ سبز ساختگی به نام‌ سبز شل و سبز پاریس،

were first introduced in the 18th century.

برای اولین بار در قرن هجدهم شناخته شدند.

They were far more vibrant and flashy

آن‌ها خیره کننده و براق‌تر از

سبزهای مات ساخته شده از رنگدانه‎‌های طبیعی بودند،

than the relatively dull greens made from natural pigments,

به همین دلیل به سرعت برای رنگ نقاشی

so they quickly became popular choices for paint

as well as dye for textiles,

و همچنین رنگ منسوجات، کاغذ دیواری، صابون،

wallpaper,

soaps,

cake decorations,

تزیینات کیک، اسباب بازی،آبنبات و لباس به گزینه‌های محبوب تبدیل شدند.

toys,

candy,

and clothing.

These green pigments were made from a compound called

این رنگدانه‌های سبز از ترکیبی به نام آرسنیک هیدروژن مس ساخته شدند.

cupric hydrogen arsenic.

In humans, exposure to arsenic

قرار گرفتن انسان در معرض آرسنیک

can damage the way cells communicate and function.

می‌تواند نحوه ارتباط وعملکرد سلول‌ها را مختل کند.

And high levels of arsenic have been directly linked

سطوح بالای آرسنیک با سرطان و بیماری قلبی ارتباط مستقیم دارد.

to cancer and heart disease.

As a result, 18th century fabric factory workers were often poisoned,

در نتیجه، کارگران کارخانه پارچه در قرن هجدهم، اغلب مسموم می‌شدند

and women in green dresses reportedly collapsed

و گفته می‌شود زنانی که لباس سبز می‌پوشیدند

from exposure to arsenic on their skin.

به خاطر تماس پوستشان با آرسنیک غش می‌کردند.

Bed bugs were rumored not to live in green rooms,

شایعه شده بود که ساس در اتاق‌های سبز رنگ زنده نمی‌ماند

and it's even been speculated that Napoleon died from slow arsenic poisoning

و حتی گمان می‌رفته است که ناپلئون با خوابیدن در اتاقی با کاغذ دیواری سبز

from sleeping in his green wallpapered bedroom.

به خاطر مسمومیت تدریجی با آرسنیک مرد.

The intense toxicity of these green stayed under wraps

سمیت شدید این رنگ‌های سبز پنهان ماند

until the arsenic recipe was published in 1822.

تا اینکه نحوه تهیه آرسنیک در ۱۸۲۲ منتشر شد.

And a century later, it was repurposed as an insecticide.

و پس از یک قرن، به حشره‌کش تغییرکاربری دارد.

Synthetic green was probably the most dangerous color in widespread use,

سبز مصنوعی احتمالا خطرناک‌ترین رنگی بود که به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت

but at least it didn't share radium's property of radioactivity.

ولی حداقل ویژگی رادیواکتیویته‌ی رادیوم را نداشت.

Another color did, though - orange.

با این حال رنگ دیگری این ویژگی را داشت، نارنجی.

Before World War II, it was common for manufacturers of ceramic dinnerware

قبل از جنگ جهانی دوم، تولیدکنندگان ظروف غذاخوری سرامیکی

to use uranium oxide in colored glazes.

به طور متداول از اکسید اورانیم در لعاب‌های رنگی استفاده می‌کردند.

The compound produced brilliant reds and oranges,

این ترکیب رنگ‌های قرمز و نارنجی خیره‌کننده‌ای تولید می‌کرد

which were appealing attributes, if not for the radiation they emitted.

که اگر اشعه رادیواکتیو ساطع نمی‌کردند ویژگی جذابی محسوب می‌شد.

Of course, radiation was something we were unaware of until the late 1800s,

البته، تشعشع چیزی بود که تا اواخر دهه ۱۸۰۰ از آن خبر نداشتیم،

let alone the associated cancer risks, which we discovered much later.

چه برسد به اطلاع از احتمال مبتلا شدن به سرطان که پس از مدت زیادی کشف شد.

During World War II,

در طول جنگ جهانی دوم،

the U.S. government confiscated all uranium for use in bomb development.

دولت ایالات متحده آمریکا کل اورانیوم موجود را برای استفاده در ساخت بمب مصادره کرد.

However, the atomic energy commission relaxed these restrictions in 1959,

با این حال، در سال ۱۹۵۹،کمیسیون انرژی اتمی این محدودیت‌ها را کاهش داد

and depleted uranium returned to ceramics and glass factory floors.

و استفاده دوباره از اورانیوم ضعیف شده در کارخانه سرامیک و شیشه‌سازی آغاز شد.

Orange dishes made during the next decade

ظرف‌های نارنجی که در دهه بعد ساخته شدند

may still have some hazardous qualities on their surfaces to this day.

ممکن است تا به امروز برخی از ویژگی‌های خطرناک را هنوز در سطح خود حمل کنند.

Most notably, vintage fiestaware reads positive for radioactivity.

به ویژه، ظروف غذاخوری قدیمی از نظر رادیواکیتویته مثبت هستند.

And while the levels are low enough that they don't officially pose a health risk

با اینکه، میزان آن به حدی پایین است که اگر در قفسه نگه داری شوند

if they're on a shelf,

رسماً خطری برای سلامتی ایجاد نمی‌کنند،

the U.S. EPA warns against eating food off of them.

آژانس حفاظت از محیط زیست آمریکا درباره غذا خوردن در آن ظروف هشدار می‌دهد.

اگر چه، برخی اوقات درمورد رنگ‌های خوراکی مصنوعی با مسائلی مواجه می‌شویم،

Though we still occasionally run into issues with synthetic food dyes,

our scientific understanding has helped us prune hazardous colors out of our lives.

درک علمی‌مان باعث شده رنگ‌های خطرناک را زندگی‌ خود حذف کنیم.