What gives a dollar bill its value? - Doug Levinson

อะไรคือสิ่งที่มากำหนดค่าของเงินดอลล่าร์ - ดั๊ก เลวินสัน (Doug Levinson)

Translator: Raweeon Rithiruang Reviewer: Rawee Ma

If you tried to pay for something with a piece of paper,

หากคุณลองใช้เศษกระดาษไปจับจ่ายใช้สอยล่ะก็

you might run into some trouble.

คุณอาจจะเจอปัญหาก็ได้

Unless, of course, the piece of paper was a hundred dollar bill.

นอกเสียจากว่า เจ้ากระดาษใบนั้น มันคือธนบัตรใบละร้อยดอลล่าร์

But what is it that makes that bill so much more interesting and valuable

แต่อะไรล่ะ ที่สามารถทำให้ธนบัตรใบนั้น น่าสนใจและมีมูลค่ามากมาย

than other pieces of paper?

กว่าแผ่นกระดาษใบอื่นๆ

After all, there's not much you can do with it.

หลังจากทั้งหมดแล้ว คุณก็ทำอะไรกับมันไม่ได้มากนัก

You can't eat it.

คุณไม่สามารถกินมันเข้าไปได้

You can't build things with it.

เอาไปใช้สร้างอะไรก็ไม่ได้

And burning it is actually illegal.

และการเผามันก็เป็นสิ่งผิดกฎหมายด้วย

So what's the big deal?

แล้วทำไมมันถึงสำคัญนักล่ะ

Of course, you probably know the answer.

แน่นอน คุณอาจจะรู้คำตอบอยู่แล้ว

A hundred dollar bill is printed by the government

ธนบัตร 100 ดอลล่าร์นั้น ถูกพิมพ์ขึ้นมาโดยรัฐบาล

and designated as official currency,

และถูกกำหนดให้เป็นสกุลเงิน อย่างเป็นทางการ

while other pieces of paper are not.

โดยที่กระดาษใบอื่นๆ นั้น เป็นไม่ได้

But that's just what makes them legal.

แต่นั่นเป็นเพียงสิ่งที่ทำให้มันถูกกฎหมาย

What makes a hundred dollar bill valuable, on the other hand,

อะไรล่ะที่ทำให้ธนบัตร 100 ดอลล่าร์มีมูลค่า หรือในทางกลับกัน

is how many or few of them are around.

มีธนบัตรพวกนี้อยู่เท่าไหร่

Throughout history, most currency, including the US dollar,

ในอดีตที่ผ่านมา ค่าเงินส่วนใหญ่ รวมทั้งดอลล่าห์สหรัฐ

was linked to valuable commodities

จะเชื่อมโยงกับกลุ่มสินค้าโภคภัณฑ์

and the amount of it in circulation

และจำนวนของธนบัตรที่ใช้ในการหมุนเวียน

depended on a government's gold or silver reserves.

จะขึ้นอยู่กับทองคำสำรอง และเงินสำรอง (silver) ของรัฐบาล

But after the US abolished this system in 1971,

แต่หลังจากที่ทางสหรัฐฯ ได้ยกเลิกระบบนี้ไปในปีค.ศ. 1971

the dollar became what is known as fiat money,

เงินดอลล่าร์ก็ได้ถูกรู้จักในนามของ "เงินในระบบเงินกระดาษ"

meaning not linked to any external resource

หมายความว่ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ ทรัพยากรภายนอกอื่นใด

but relying instead solely on government policy

แต่ขึ้นอยู่กับนโยบายของรัฐเพียงอย่างเดียว

to decide how much currency to print.

ที่จะตัดสินใจว่า ต้องพิมพ์ค่าของเงินออกมาเท่าไหร่

Which branch of our government sets this policy?

แล้วหน่วยงานไหนของรัฐบาลที่กำหนดนโยบายนี้?

The Executive, the Legislative, or the Judicial?

ฝ่ายบริหาร, สภานิติบัญญัติ, หรือ ตุลาการศาล?

The surprising answer is: none of the above!

คำตอบที่น่าตกใจคือ ไม่ใช่เลยซักอย่างที่ว่ามา

In fact, monetary policy is set by an independent Federal Reserve System,

อันที่จริง นโยบายการเงินถูกกำหนดโดย ระบบของหน่วยงานธนาคารกลางอิสระ

or the Fed,

หรือที่เรียกว่า เฟด (Fed)

made up of 12 regional banks in major cities around the country.

ซึ่งประกอบไปด้วย ธนาคารระดับภูมภาคหลักๆ 12 แห่ง ทั่วประเทศ

Its board of governors,

สภาผู้ว่าการของธนาคาร

which is appointed by the president and confirmed by the Senate,

ซึ่งถูกแต่งตั้งโดยประธานาธิบดี และได้รับความเห็นชอบโดยวุฒิสภา

reports to Congress,

จะรายงานไปที่สภาคองเกรส

and all the Fed's profit goes into the US Treasury.

แล้วรายได้ของธนาคารกลางทั้งหมด จะไหลไปสู่กระทรวงการคลังสหรัฐ

But to keep the Fed from being influenced

แต่เพื่อที่จะไม่ให้ เฟด ได้รับอิทธิพล

by the day-to-day vicissitudes of politics,

จากความฝันผวนทางการเมืองในแต่ละวัน

it is not under the direct control of any branch of government.

มันจึงไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมโดยตรง ของหน่วยงานใดๆ ของรัฐ

Why doesn't the Fed just decide to print infinite hundred dollar bills

แล้วทำไม เฟด ถึงไม่พิมพ์ธนบัตร 100 ดอลล่าร์ออกมาอย่างไม่สิ้นสุด

to make everyone happy and rich?

ทุกคนจะได้มีความสุขและร่ำรวย?

Well, because then the bills wouldn't be worth anything.

ถ้าเป็นอย่างนั้น ธนบัตรก็จะไร้ค่าไปเลย

Think about the purpose of currency,

ลองคิดถึงจุดประสงค์ของการมีสกุลเงินสิ

which is to be exchanged for goods and services.

ซึ่งก็คือการเอาไปใช้แลกเปลี่ยน กับสินค้าและบริการ

If the total amount of currency in circulation

ถ้าปริมาณของเงินตราทั้งหมด ที่หมุนเวียนใช้อยู่

increases faster than the total value of goods and services in the economy,

เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เกินกว่ามูลค่าของสินค้า และบริการในระบบเศรษฐกิจ

then each individual piece will be able

แล้วธนบัตรแต่ละใบนั้นก็จะสามารถนำไป

to buy a smaller portion of those things than before.

ซื้อของในสัดส่วนที่น้อยลงกว่าเมื่อก่อน

This is called inflation.

นี่คือที่เรียกว่า เงินเฟ้อ

On the other hand,

หรือในทางกลับกัน

if the money supply remains the same,

ถ้าปริมาณเงินยังคงเหมือนเดิม

while more goods and services are produced,

ในขณะที่สินค้าและบริการถูกผลิตออกมามากกว่า

each dollar's value would increase

ค่าของแต่ละดอลล่าร์ก็จะเพิ่มขึ้น

in a process known as deflation.

ด้วยกระบวนการที่เรียกว่า เงินฝืด

So which is worse?

แล้วอะไรจะแย่กว่ากันล่ะ

Too much inflation

ภาวะเงินเฟ้อมากเกินไป

means that the money in your wallet today will be worth less tomorrow,

หมายถึง เงินที่อยู่ในกระเป๋าคุณวันนี้ จะมีค่าน้อยลงในวันพรุ่งนี้

making you want to spend it right away.

ซึ่งทำให้คุณอยากจะใช้เงินทันทีเลย

While this would stimulate business, it would also encourage overconsumption,

ในขณะที่มันจะช่วยกระตุ้นภาคธุรกิจ มันยังสามารถทำให้เกิดการบริโภคมากเกิน

or hoarding commodities, like food and fuel,

หรือกักตุนสินค้า เช่นอาหารและเชื้อเพลิง

raising their prices

ทำให้พวกนั้นราคาสูงขึ้น

and leading to consumer shortages and even more inflation.

และนำไปสู่ภาวะขาดแคลนผู้บริโภค และยิ่งเกิดเงินเฟ้อมากขึ้น

But deflation would make people want to hold onto their money,

แต่ภาวะเงินฝืด ทำให้ผู้คน อยากจะถือเงินพวกนี้ไว้

and a decrease in consumer spending

และเมื่อการใช้จ่ายบริโภคลดลง

would reduce business profits,

จะทำให้กำไรในภาคธุรกิจลดลง

leading to more unemployment and a further decrease in spending,

นำไปสู่ภาวะการว่างงานมากขึ้น และตามด้วยการลดค่าใช้จ่าย

causing the economy to keep shrinking.

ทำให้ระบบเศรษฐกิจหดตัว

So most economists believe that while too much of either is dangerous,

ดังนั้น นักเศรษฐศาสตร์ส่วนใหญ่เชื่อว่า มันอันตรายถ้ามีอย่างใดอย่างหนึ่งมากไป

a small, consistent amount of inflation is necessary to encourage economic growth.

ภาวะเงินเฟ้อเล็กน้อยนั้น จำเป็นที่จะช่วยให้เศรษฐกิจเติบโตขึ้นได้

The Fed uses vast amounts of economic data

เฟด ใช้ข้อมูลในเชิงเศรษฐกิจมากมาย

to determine how much currency should be in circulation,

เพื่อประเมินว่าต้องมีค่าเงิน มาหมุนเวียนมากแค่ไหน

including previous rates of inflation,

รวมทั้งอัตราเงินเฟ้อก่อนหน้านั้น

international trends, and the unemployment rate.

แนวโน้มของต่างชาติ และอัตราการว่างงาน

Like in the story of Goldilocks,

อย่างเช่นในนิทานเรื่องโกลดี้ล๊อคส์ (Goldilocks)

they need to get the numbers just right

พวกเขาต้องได้มาซึ่งตัวเลขที่ถูกต้อง

in order to stimulate growth and keep people employed,

เพื่อที่จะกระตุ้นการเจริญเติบโต และประชาชนยังมีงานทำ

without letting inflation reach disruptive levels.

โดยไม่ให้ภาวะเงินเฟ้อไปถึงระดับที่แตกหัก

The Fed not only determines

เฟด ไม่เพียงแต่กำหนด

how much that paper in your wallet is worth

ว่ากระดาษที่อยู่ในกระเป๋าคุณมีค่าแค่ไหน

but also your chances of getting or keeping the job

แต่ยังรวมถึงโอกาสในการที่คุณ จะได้งาน หรือรักษางาน

where you earn it.

ที่ให้รายได้กับคุณอีกด้วย