What gives a dollar bill its value? - Doug Levinson

Translator: Maziar Jamshidi Reviewer: soheila Jafari

If you tried to pay for something with a piece of paper,

اگر سعی کنید که پول چیزی را با یک تکه کاغذ بپردازید،

you might run into some trouble.

احتمالا به دردسر می‌افتید.

Unless, of course, the piece of paper was a hundred dollar bill.

مگر اینکه البته، آن تکه کاغذ یک اسکناس صد دلاری باشد.

But what is it that makes that bill so much more interesting and valuable

اما چه چیزی هست که آن اسکناس را اینقدر جذابتر و با ارزشتر

than other pieces of paper?

از سایر تکه کاغذها می‌کند؟

After all, there's not much you can do with it.

هر چه باشد، کارهای زیادی را نمی‌توان با آن انجام داد.‌

You can't eat it.

نمی توانید آن را بخورید.

You can't build things with it.

نمی‌توانید چیزی با آن بسازید.

And burning it is actually illegal.

و سوزاندنش در واقع غیرقانونی هست.

So what's the big deal?

پس قضیه چیست؟

Of course, you probably know the answer.

البته، احتمالا جواب را می دانید.

A hundred dollar bill is printed by the government

یک اسکناس صد دلاری توسط دولت چاپ می‌شود

and designated as official currency,

و بعنوان واحد پولی رسمی معین شده است،

while other pieces of paper are not.

در حالیکه باقی تکه کاغذها اینطور نیستند.

But that's just what makes them legal.

ولی این فقط چیزی هست که قانونی‌اش می‌کند.

What makes a hundred dollar bill valuable, on the other hand,

چیزی که از طرف دیگرصد دلاری را با ارزش می‌کند،

is how many or few of them are around.

این است که چه مقدار کم یا زیاد، از آن موجود است.

Throughout history, most currency, including the US dollar,

در طول تاریخ، بیشتر واحدهای پولی، شامل دلار آمریکا،

was linked to valuable commodities

با کالاهای گرانبها پیوند داده شده بودند

and the amount of it in circulation

و مقدار در گردش آن

depended on a government's gold or silver reserves.

بستگی به ذخیره طلا یا نقره دولت داشت.

But after the US abolished this system in 1971,

اما بعد از اینکه آمریکا این نظام را در سال ۱۹۷۱ لغو کرد،

the dollar became what is known as fiat money,

دلار بدل شد به آنچه که به پول بی‌پشتوانه معروف است،

meaning not linked to any external resource

بدین معنی که به هیچ منبع خارجی وابسته نیست

but relying instead solely on government policy

ولی در عوض صرفا به سیاستهای دولت، مبنی بر

to decide how much currency to print.

چقدر پول چاپ شود، متکی است.

Which branch of our government sets this policy?

کدام شاخه دولتمان این سیاست را می‌گذارد؟

The Executive, the Legislative, or the Judicial?

قوه مجریه، مقننه، یا قضاییه؟

The surprising answer is: none of the above!

جواب شگفت‌آور این است که: هیچ یک از موارد بالا!

In fact, monetary policy is set by an independent Federal Reserve System,

در واقع، سیاستهای پولی توسط یک بانک مرکزی مستقل گذاشته می‌شود،

or the Fed,

که «فِد» نام دارد، (سیستم فدرال رزرو-Federal Reserve System)

made up of 12 regional banks in major cities around the country.

که متشکل از ۱۲ بانک منطقه ای در شهر های بزرگ سرتاسر آمریکا است.

Its board of governors,

هیئت رئیسه آن،

which is appointed by the president and confirmed by the Senate,

که توسط رئیس جمهور تعیین می‌شود و توسط سنا تایید می‌شود،

reports to Congress,

به کنگره گزارش می‌دهد،

and all the Fed's profit goes into the US Treasury.

و تمام عواید «فِد» به خزانه داری آمریکا ریخته می‌شود.

But to keep the Fed from being influenced

ولی برای اینکه «فِد» از تاثیر

by the day-to-day vicissitudes of politics,

فراز و نشیب‌های روزمره سیاستمداران دور باشد،

it is not under the direct control of any branch of government.

به طور مستقیم تحت کنترل هیچ شاخه ای از دولت نیست.

Why doesn't the Fed just decide to print infinite hundred dollar bills

چرا «فِد» تصمیم نمی‌گیرد تا بطور نامحدود صد دلاری چاپ کند

to make everyone happy and rich?

تا همه را خوشبخت و پولدار کند؟

Well, because then the bills wouldn't be worth anything.

خوب، چون که آنموفع اسکناسها هیچ ارزشی نخواهند داشت.

Think about the purpose of currency,

به هدف واحد پول فکر کنید،

which is to be exchanged for goods and services.

که برای مبادله در عوض کالا و خدمات است.

If the total amount of currency in circulation

اگر مقدار کل پول در گردش

increases faster than the total value of goods and services in the economy,

سریعتر از ارزش کل کالاها و خدمات در اقتصاد افزایش یابد،

then each individual piece will be able

آنموقع هر تک اسکناس توانی خرید

to buy a smaller portion of those things than before.

سهم کوچکتری از این چیزها را نسبت به گذشته خواهد داشت.

This is called inflation.

به این تورم می‌گویند.

On the other hand,

از طرف دیگر،

if the money supply remains the same,

اگر موجودی پول ثابت باقی بماند،

while more goods and services are produced,

در حالیکه کالا و خدمات بیتشری تولید می‌شود،

each dollar's value would increase

ارزش هر دلار بالا خواهد رفت

in a process known as deflation.

در فرآیندی که به تورم منفی معروف است.

So which is worse?

خوب کدام بدتر است؟

Too much inflation

تورم خیلی زیاد

means that the money in your wallet today will be worth less tomorrow,

پولی که امروز در کیف شما هست فردا ارزش کمتری خواهد داشت،

making you want to spend it right away.

که باعث می‌شود، که بخواهید در جا خرجش کنید.

While this would stimulate business, it would also encourage overconsumption,

در حالیکه این کسب و کار را برمی انگیزد، همینطور مشوق مصرف بی رویه،

or hoarding commodities, like food and fuel,

یا احتکار کالاهایی، مثل آذوقه و سوخت،

raising their prices

که قیمتها را بالا می‌برد

and leading to consumer shortages and even more inflation.

و منجر به کمبود و حتی تورم بیشتر می‌شود.

But deflation would make people want to hold onto their money,

اما تورم منفی ممکن است سبب شود که مردم بخواهند پولشان را نگه دارند،

and a decrease in consumer spending

و کاهش خرید مصرف کننده

would reduce business profits,

سود کسب و کار را کم می‌کند،

leading to more unemployment and a further decrease in spending,

که منجر به بیکاری بیشتر و کاهش مجدد خرید و فروش می‌شود،

causing the economy to keep shrinking.

که سبب می‌شود که اقتصاد کوچک و کوچک تر شود.

So most economists believe that while too much of either is dangerous,

برای همین، اکثر اقتصاددانان باور دارند که زیادی هر کدام خطرناک است،

a small, consistent amount of inflation is necessary to encourage economic growth.

یک مقدار کم و سازگار تورم برای تشویق رشد اقتصادی ضروریست.

The Fed uses vast amounts of economic data

«فِد» مقادیر گسترده‌ای از داده‌های اقتصادی استفاده می‌کند

to determine how much currency should be in circulation,

برای تعیین اینکه چقدر پول باید در گردش باشد.

including previous rates of inflation,

شامل نرخ تورم گذشته،

international trends, and the unemployment rate.

روندهای بین المللی، و نرخ بیکاری.

Like in the story of Goldilocks,

مانند دستان گودیلاکس (سه خرس)،

they need to get the numbers just right

باید اعداد را دقیقا طوری تنظیم کنند

in order to stimulate growth and keep people employed,

تا متحرک رشد باشد و مردم را سرکار حفظ کند،

without letting inflation reach disruptive levels.

بدون اینکه اجازه دهد که تورم به مرحله مخرب برسد.

The Fed not only determines

«فِد» نه تنها تعیین می‌کند

how much that paper in your wallet is worth

که آن کاغذ داخل کیفتان چقدر ارزش دارد

but also your chances of getting or keeping the job

بلکه تعیین کننده شانس شما برای پیدا کردن و نگه داشتن شغلی است

where you earn it.

که از آن پول در می‌آورید.