What happens when you remove the hippocampus? - Sam Kean

เกิดอะไรขึ้นเมื่อคุณเอาฮิปโปแคมปัสออกไป - แซม คีน (Sam Kean)

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Rawee Ma

On September 1st, 1953,

วันที่ 1 กันยายน ค.ศ. 1953

William Scoville used a hand crank and a cheap drill saw

วิลเลี่ยม สโควิล (William Scoville) ใช้ข้อเหวี่ยงมือ และเลื่อยฉลุถูกๆ

to bore into a young man's skull, cutting away vital pieces of his brain

เพื่อเจาะเข้าไปในกระโหลกของชายหนุ่ม ตัดส่วนสำคัญของสมองออกไป

and sucking them out through a metal tube.

และดูดมันออกมาผ่านท่อโลหะ

But this wasn't a scene from a horror film or a gruesome police report.

แต่นี่ไม่ใช่ฉากในหนังสยองขวัญ หรือรายงานชวนคลื่นไส้ของตำรวจ

Dr. Scoville was one of the most renowned neurosurgeons of his time,

ดร. สโควิล เป็นหนึ่งในศัลยแพทย์ ที่โด่งดังที่สุดในตอนนั้น

and the young man was Henry Molaison, the famous patient known as "H.M.",

และชายหนุ่มคนนั้นคือ เฮนรี่ โมเลียสัน (Henry Molaison) คนไข้ชื่อดัง ที่รู้กันในนาม "เอช เอ็ม"

whose case provided amazing insights into how our brains work.

ซึ่งกรณีของเขาได้ให้รายละเอียดเชิงลึก ว่าสมองของเราทำงานอย่างไร

As a boy, Henry had cracked his skull in an accident

เมื่อเป็นเด็ก กระโหลกของเฮนรี่ เกิดรอยร้าวเนื่องจากอุบัติเหตุ

and soon began having seizures, blacking out and losing control of bodily functions.

ไม่นานก็มีอาการลมชักเฉียบพลัน หน้ามืด และเสียการทรงตัวของร่างกาย

After enduring years of frequent episodes, and even dropping out of high school,

หลังจากมีอาการถี่ๆ ต่อเนื่องกันหลายปี จนต้องลาออกจากโรงเรียนมัธยม

the desperate young man had turned to Dr. Scoville,

ชายหนุ่มผู้สิ้นหวังได้หันไปพึ่ง ดร. สโควิล

a daredevil known for risky surgeries.

ผู้ได้ชื่อว่าเป็นนักผ่าตัดท้ามฤตยู

Partial lobotomies had been used for decades to treat mental patients

เขาได้ทำการผ่าตัดสมองส่วนหน้าบางส่วน เป็นเวลาหลายสิบปีเพื่อบำบัดผู้ป่วยทางสมอง

based on the notion that mental functions were strictly localized

ขึ้นอยู่กับความเข้าใจว่า หน้าที่ต่างๆ ของสมองนั้นอยู่ตรงไหนบ้าง

to corresponding brain areas.

ของบริเวณของสมอง

Having successfully used them to reduce seizures in psychotics,

เขาประสบความสำเร็จในการใช้วิธีนี้ ลดอาการชักในผู้ป่วยโรคจิต

Scoville decided to remove H.M.'s hippocampus,

สโควิล ตัดสินใจที่จะตัด ฮิปโปแคมพัสของ เอช เอ็ม

a part of the limbic system that was associated with emotion

ส่วนหนึ่งของระบบลิมบิก ที่เกี่ยวข้องกับอารมณ์

but whose function was unknown.

แต่หน้าที่ของมันนั้นไม่เป็นที่ทราบกัน

At first glance, the operation had succeeded.

มองเผินๆ ตอนแรก การผ่าตัดประสบความสำเร็จ

H.M.'s seizures virtually disappeared, with no change in personality,

อาการชักของ เอช เอ็ม หายไป โดยไม่มีการเปลียนแปลงด้านบุคลิกภาพ

and his IQ even improved.

และไอคิวของเขาก็พัฒนาขึ้น

But there was one problem: His memory was shot.

แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่ง ความจำของเขาสั้น

Besides losing most of his memories from the previous decade,

นอกจากเสียความทรงจำเกือบทั้งหมด

H.M. was unable to form new ones, forgetting what day it was,

เอช เอ็ม ไม่สามารถจะสร้างความทรงจำใหม่ได้ ลืมว่าวันนี้คือวันอะไร

repeating comments, and even eating multiple meals in a row.

พูดซ้ำๆ และแม้กระทั่งกินอาหารหลายมื้อต่อกัน

When Scoville informed another expert, Wilder Penfield, of the results,

เมื่อสโควิลแจ้งผู้เชี่ยวชาญอีกคน ไวเดอร์ เพนฟิล (wilder Penfield) ถึงผลลัพธ์

he sent a Ph.D student named Brenda Milner to study H.M. at his parents' home,

เขาส่งนักเรียนปริญญาเอก ชื่อ แบนดา มิลเนอร์ (Brenda Milner) ให้ศึกษาเอช เอ็ม ที่บ้านพ่อแม่เขา

where he now spent his days doing odd chores,

สถานที่ซึ่งเขาใช้ชีวิตทำอะไรน่าเบื่อซ้ำซาก

and watching classic movies for the first time, over and over.

และดูหนังเก่าๆ เป็นครั้งแรก ครั้งแล้วครั้งเล่า

What she discovered through a series of tests and interviews

สิ่งที่เธอค้นพบจากการทดสอบและสัมภาษณ์

didn't just contribute greatly to the study of memory.

ไม่ได้แค่มีส่วนส่งเสริมการศึกษา ในเรื่องเกี่ยวกับความทรงจำอย่างมาก

It redefined what memory even meant.

แต่มันยังให้นิยามใหม่กับความทรงจำด้วย

One of Milner's findings shed light on the obvious fact

หนึ่งในสิ่งที่มิลเนอร์พบ ได้ให้ความกระจ่าง กับความจริงหนึ่ง

that although H.M. couldn't form new memories, he still retained information

คือแม้ว่า เอช เอ็ม จะไม่สามารถ สร้างความทรงจำใหม่ได้ เขาก็ยังคงข้อมูล

long enough from moment to moment to finish a sentence or find the bathroom.

นานพอจากวินาทีหนึ่งถึงอีกวินาทีหนึ่ง เพื่อที่จะพูดจบประโยค หรือหาห้องน้ำเจอ

When Milner gave him a random number,

เมื่อมิลเนอร์ให้เลขเขาอย่างสุ่ม

he managed to remember it for fifteen minutes

เขาจำมันได้เป็นเวลา 15 นาที

by repeating it to himself constantly.

โดยพูดกับตัวเขาเองอย่างต่อเนื่อง

But only five minutes later, he forgot the test had even taken place.

แต่แค่ห้านาทีถัดมา เขาลืมด้วยซ้ำว่ามีการทดสอบนี้

Neuroscientists had though of memory as monolithic,

นักประสาทวิทยาเคยคิดว่าความทรงจำ มีโครงสร้างขนาดใหญ่เสมอกัน

all of it essentially the same and stored throughout the brain.

ทั้งหมดเหมือนๆ กัน และถูกเก็บไว้ ทั่วทั้งสมอง

Milner's results were not only the first clue for the now familiar distinction

ผลลัพธ์ของมิลเนอร์ไม่ได้เป็นแค่เบาะแสแรก สำหรับความเด่นชัดที่เราคุ้นเคย

between short-term and long-term memory,

ระหว่างความทรงจำระยะสั้น และระยะยาว

but show that each uses different brain regions.

แต่แสดงว่าแต่ละหน้าที่ใช้สมองคนละส่วนกัน

We now know that memory formation involves several steps.

ตอนนี้เรารู้แล้วว่าการสร้างความทรงจำ เกี่ยวข้องกับสองสามขั้นตอน

After immediate sensory data is temporarily transcribed by neurons in the cortex,

หลังจากข้อมูลที่รับสัมผัสมาหมาดๆ ถูกแปลความ โดยเซลล์ประสาทในคอร์เท็ก

it travels to the hippocampus,

มันได้เดินทางไปสู่ฮิปโปแคมปัส

where special proteins work to strengthen the cortical synaptic connections.

ที่ซึ่งโปรตีนชนิดพิเศษทำงาน เพิ่มการเชื่อมต่อของคอร์ติคอล ไซแนปติก

If the experience was strong enough,

ถ้าประสบการณ์นั้นมีความสำคัญพอ

or we recall it periodically in the first few days,

หรือเรานึกขึ้นมาเป็นระยะ ในช่วงวันแรกๆ

the hippocampus then transfers the memory back to the cortex for permanent storage.

ฮิปโปแคมปัสจะส่งต่อความทรงจำกลับไปยังคอร์เท็ก สำหรับการจัดเก็บอย่างถาวร

H.M.'s mind could form the initial impressions,

สมองของ เอช.เอ็ม. สามารถก่อสร้างความจำขึ้นได้

but without a hippocampus to perform this memory consolidation,

แต่เมื่อปราศจากฮิปโปแคมปัส ที่จะทำการรวบรวมความทรงจำ

they eroded, like messages scrawled in sand.

พวกมันกร่อนสลาย เหมือนกับร่องรอยบนผืนทราย

But this was not the only memory distinction Milner found.

แต่นี่ไม่ใช่แค่การทำลายความทรงจำอย่างเดียว ที่มิลเนอร์พบ

In a now famous experiment, she asked H.M. to trace a third star

ในการทดลองที่เป็นที่รู้จักกันดีในตอนนี้ เธอได้ขอให้ เอช. เอ็ม วาดดาวดวงที่สาม

in the narrow space between the outlines of two concentric ones

ในช่องว่างแคบๆ ระหว่างเส้นขอบสองเส้น ให้ดาวดวงที่สามอยู่ตรงกลาง

while he could only see his paper and pencil through a mirror.

โดยเขาสามารถมองกระดาษและดินสอได้ ผ่านกระจกเท่านั้น

Like anyone else performing such an awkward task for the first time,

เหมือนกับคนอื่นๆ เขาวาดอย่างงุ่นง่านในหนแรก

he did horribly.

เขาทำได้แย่มาก

But surprisingly, he improved over repeated trials,

แต่น่าประหลาดใจ เขาทำได้ดีขึ้นมาทำซ้ำ

even though he had no memory of previous attempts.

แม้ว่าเขาจะไม่มีความทรงจำ เกี่ยวกับความพยายามในครั้งก่อน

His unconscious motor centers remembered what the conscious mind had forgotten.

ศูนย์ควบคุมการเคลื่อนไหวนอกอำนาจจิตใจของเขา จดจำสิ่งที่สมองที่ต้องใช้สติจำไม่ได้

What Milner had discovered was that the declarative memory of names, dates and facts

สิ่งที่มิลเนอร์ได้ค้นพบคือ ความทรงจำเชิงประกาศของชื่อ วันที่ และข้อเท็จจริง

is different from the procedural memory of riding a bicycle or signing your name.

แตกต่างจากควาทรงจำที่เกี่ยวกับการพินิจพิเคราะห์ ของการขี่จักรยาน หรือเซ็นต์ชื่อ

And we now know that procedural memory

และตอนนี้เราก็ได้รู้ว่า ความทรงจำที่เกี่ยวกับการพินิจพิเคราะห์นี้

relies more on the basal ganglia and cerebellum,

พึ่งพามากกว่าปมประสาทพื้นฐาน และซีรีเบลลัม

structures that were intact in H.M.'s brain.

ซึ่งเป็นโครงสร้างที่ยังอยู่ในสมองของ เอช. เอ็ม.

This distinction between "knowing that" and "knowing how"

ความแตกต่างที่เด่นชัดระหว่าง "รู้ว่าคืออะไร" และ "รู้ว่าคืออย่างไร"

has underpinned all memory research since.

ได้สนับสนุนงานวิจัยทั้งหมดเกี่ยวกับความทรงจำ ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมา

H.M. died at the age of 82 after a mostly peaceful life in a nursing home.

เอช. เอ็ม. เสียชีวิตด้วยวัย 82 หลังจากใช้ชีวิตอย่างสงบที่สถานที่ดูแลผู้ป่วย

Over the years, he had been examined by more than 100 neuroscientists,

ตลอดหลายปี เขาถูกทดสอบ โดยนักประสาทวิทยากว่า 100 คน

making his the most studied mind in history.

ทำให้สมองของเขา ถูกศึกษามากที่สุดในประวัติศาสตร์

Upon his death, his brain was preserved and scanned

ในตอนที่เขาเสียชีวิต สมองของเขาถูกเก็บรักษา และทำการสแกนด์

before being cut into over 2000 individual slices

ก่อนที่จะตัดออกเป็น 2,000 ชิ้น

and photographed to form a digital map down to the level of individual neurons,

และถ่ายภาพเพื่อทำเป็นแผนที่ดิจิตัล ลึงลงไปถึงระดับเซลล์ประสาท

all in a live broadcast watched by 400,000 people.

ทั้งหมดนี้ถูกถ่ายทอดสด ซึ่งถูกชมโดยคน 400,000 คน

Though H.M. spent most of his life forgetting things,

แม้ว่า เอช เอ็ม จะใช้ชีวิต ไปกับการหลงๆ ลืมๆ

he and his contributions to our understanding of memory

เขาและสิ่งที่เขาให้ไว้กับเรา คือความเข้าใจเรื่องความทรงจำ

will be remembered for generations to come.

ทียังจะเป็นที่จดจำไปอีกหลายชั่วอายุคน