How Do Pain Relievers Work? - George Zaidan

ยาแก้ปวดทำงานอย่างไร- จอร์ช ไซเดน (George Zaidan)

Translator: Ido Dekkers Reviewer: Ariana Bleau Lugo

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Kanawat Senanan

(เสียงดนตรี)

สมมติว่าคุณอยู่ที่ชายหาด และมีทรายเข้าตาคุณ

Say you're at the beach, and you get sand in your eyes.

How do you know the sand is there?

คุณรู้ได้อย่างไรว่ามีทรายอยู่ในตา

You obviously can't see it, but if you are a normal, healthy human,

คุณไม่เห็นมันแน่ๆ แต่ถ้าคุณเป็นคนสุขภาพดีเป็นปกติ

you can feel it,

คุณรู้สึกถึงมันได้

that sensation of extreme discomfort, also known as pain.

ความรู้สึกอันไม่พึ่งประสงค์แบบสุดๆ ที่รู้จักในนามว่า ความเจ็บปวด

Now, pain makes you do something,

ความเจ็บปวดทำให้คุณทำบางสิ่ง

in this case, rinse your eyes until the sand is gone.

ในที่นี้ คือทำให้คุณล้างตาจนกระทั่งทรายหลุดออกไป

And how do you know the sand is gone?

แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าทรายหลุดออกไปแล้ว แน่นอน ก็เพราะว่าหายเจ็บแล้วนั้นเอง

Exactly. Because there's no more pain.

There are people who don't feel pain.

มีคนบางคนที่ไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด

Now, that might sound cool, but it's not.

นั่นอาจฟังดูเจ๋งไม่เบา แต่จริงๆแล้ว ไม่เลย

If you can't feel pain, you could get hurt, or even hurt yourself

ถ้าคุณไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด คุณอาจเจ็บตัว หรือทำตัวเองได้รับบาดเจ็บได้

and never know it.

และไม่ได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ

Pain is your body's early warning system.

ความเจ็บปวดเป็นระบบเตือนภัยแรกๆ ของร่างกายของคุณ

It protects you from the world around you, and from yourself.

มันปกป้องคุณจากโลกรอบๆ ตัวคุณ และจากตัวคุณเอง

เมื่อเราโตขึ้น เราได้ติดตั้งตัวตรวจจับความเจ็บปวด ไว้ยังเกือบทุกที่ในร่างกาย

As we grow, we install pain detectors in most areas of our body.

These detectors are specialized nerve cells

ตัวตรวจตรวจจับเหล่านี้เป็นเซลล์ประสาทจำเพาะ

called nociceptors

ที่เรียกว่า โนซิเซปเตอร์ (nociceptors)

that stretch from your spinal cord to your skin, your muscles, your joints,

ที่ยืดยาวจากไขสันหลังของคุณ ออกไปถึงผิวหนัง กล้ามเนื้อ ข้อต่อ

your teeth and some of your internal organs.

ฟัน และอวัยวะภายในบางแห่งของคุณ

Just like all nerve cells, they conduct electrical signals,

เหมือนกับเซลล์ประสาทอื่นๆ พวกมันนำสัญญาณไฟฟ้า

sending information from wherever they're located back to your brain.

ที่ส่งข้อมูลจากที่ใดๆก็ตามที่มันอยู่ กลับไปยังสมองของคุณ

But, unlike other nerve cells,

แต่ ที่ต่างจากเซลล์ประสาทอื่นๆ ก็คือ

nociceptors only fire if something happens that could cause

โนซิเซปเตอร์จะทำงานก็ต่อเมื่อมีสิ่งที่อาจทำให้เกิด

or is causing damage.

หรือ กำลังทำให้เกิดอันตราย

So, gently touch the tip of a needle.

ดังนั้น การแตะที่ปลายเข็มเบาๆ

You'll feel the metal, and those are your regular nerve cells.

คุณรู้สึกถึงโลหะนั้น และนั่นเป็นเพราะ การทำงานของเซลล์ประสาททั่วๆไปของคุณ

แต่คุณไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆ

But you won't feel any pain.

Now, the harder you push against the needle,

ทีนี้ ยิ่งคุณกดลงไปยังเข็มหนักขึ้นเท่าใด

the closer you get to the nociceptor threshold.

คุณก็ยิ่งเข้าใกล้ระดับกระตุ้น ของโนซิเซปเตอร์มากขึ้นเท่านั้น

Push hard enough, and you'll cross that threshold

เมื่อกดหนักมากพอ และคุณผ่านระดับกระตุ้นนั้น

and the nociceptors fire,

และโนซิเซปเตอร์ทำงาน บอกร่างกายคุณให้หยุดในสิ่งที่คุณทำอยู่

telling your body to stop doing whatever you're doing.

แต่ระดับกระตุ้นความเจ็บปวดนั้น ไม่ได้คงที่เป็นหินผา

But the pain threshold isn't set in stone.

Certain chemicals can tune nociceptors, lowering their threshold for pain.

สารเคมีบางชนิดสามารถปรับเปลี่ยนโนซิเซปเตอร์

ให้ระดับกระตุ้นต่อความเจ็บปวดลดต่ำลง

When cells are damaged, they and other nearby cells

และเมื่อเซลล์ได้รับอันตราย พวกมันและเซลล์รอบๆ

start producing these tuning chemicals like crazy,

จะเริ่มผลิตสารเคมีเหล่านี้อย่างบ้าคลั่ง

lowering the nociceptors' threshold to the point

เพื่อที่จะลดระดับกระตุ้นของโนซิเซปเตอร์ ไปยังจุดที่

where just touch can cause pain.

แค่เพียงแตะเบาๆก็สามารถทำให้เจ็บปวด

And this is where over-the-counter painkillers come in.

และนี่เอง ที่ยาแก้ปวดตามร้านขายยาเข้ามามีบทบาท

Aspirin and ibuprofen

แอสไพริน และ ไอบูโพรเฟน

block production of one class of these tuning chemicals,

ทำการสกัดกั้น การผลิตสารเคมีปรับสมดุลชนิดหนึ่ง

called prostaglandins.

ที่เรียกว่า โพรสตาแกลนดิน (prostaglandins)

Let's take a look at how they do that.

ลองมาดูกันว่ามันทำงานอย่างไร

When cells are damaged, they release a chemical called arachidonic acid.

เมื่อเซลล์ได้รับอันตราย พวกมันปล่อยสารเคมีที่เรียกว่า กรดอะราซิโดนิก (arachidonic acid)

And two enzymes called COX-1 and COX-2

ทีนี้ เอ็นไซม์ (enzyme) สองชนิดชื่อว่า ค็อกส์-1 (COX-1) และ ค็อกส์-2 (COX-2)

convert this arachidonic acid into prostaglandin H2,

เปลี่ยนกรดอะราซิโดนิกนี้ไปเป็น โพรสตาแกลนดิน เอช2 (prostaglandin H2)

which is then converted into a bunch of other chemicals

ซึ่งจะถูกเปลี่ยนไปเป็นสารเคมีอื่นๆ ที่ทำหน้าที่ต่างๆกันมากมาย

that do a bunch of things,

including raise your body temperature, cause inflammation

รวมทั้ง เพิ่มอุณหภูมิร่างกายของคุณ ทำให้เกิดการอักเสบ

and lower the pain threshold.

และลดระดับกระตุ้นความเจ็บปวด

เอาล่ะ เอ็นไซม์ทุกชนิดมีบริเวณปฏิกิริยา (active site)

Now, all enzymes have an active site.

That's the place in the enzyme where the reaction happens.

มันเป็นบริเวณในเอ็นไซม์ที่ปฏิกิริยาเกิดขึ้น

The active sites of COX-1 and COX-2

บริเวณปฏิกิริยาของ ค็อกส์-1 และ ค็อกส์-2

fit arachidonic acid very cozily.

สามารถประกบเข้ากันได้พอดิบพอดีกับ กรดอะราซิโดนิก

As you can see, there is no room to spare.

อย่างที่คุณเห็น มันไม่เหลือช่องวางอยู่เลย

Now, it's in this active site that aspirin and ibuprofen do their work.

ในบริเวณปฏิกิริยานี้เอง ที่แอสไพรินและ ไอบูโพรเฟน ทำงาน

So, they work differently.

พวกมันทำงานต่างกัน แอสไพรินเป็นดั่งหนามของตัวเม่น

Aspirin acts like a spine from a porcupine.

It enters the active site and then breaks off,

มันเข้าไปในบริเวณปฎิกิริยาและจากนั้นก็หักออก

leaving half of itself in there,

เหลือส่วนของมันเอาไว้ครึ่งหนึ่ง

totally blocking that channel and making it impossible

เป็นการปิดกั้นช่องนั้นอย่างสมบูรณ์ และทำกรดอะราซิโดนิกไม่สามารถเข้าไปประกบได้

for the arachidonic acid to fit.

มันหยุดยั้ง ค็อกส์-1 และ ค็อกส์-2 อย่างถาวร

This permanently deactivates COX-1 and COX-2.

ส่วนไอบูโพรเฟนนั้น

Ibuprofen, on the other hand,

enters the active site,

เข้าไปยังบริเวณปฏิกิริยา แต่ไม่ได้แตกตัวหรือเปลี่ยนเอ็นไซม์

but doesn't break apart or change the enzyme.

COX-1 and COX-2 are free to spit it out again,

ค็อกส์-1 และ ค็อกส์-2 นั้นสามารถขับมันออกมาได้อย่างอิสระ

but for the time that that ibuprofen is in there,

แต่เมื่อไอบูโพรเฟนอยู่ตรงนั้น

the enzyme can't bind arachidonic acid, and can't do its normal chemistry.

เอ็นไซม์ไม่สามารถที่จะจับกับกรดอะราซิโดนิกได้

และไม่สามารถทำปฏิกิริยาตามปกติของมันได้

แต่ว่า แอสไพรินกับไอบูโพรเฟน รู้ได้อย่างไรว่า ความเจ็บปวดอยู่ตรงไหน

But how do aspirin and ibuprofen know where the pain is?

Well, they don't.

เอ่อ พวกมันไม่รู้หรอก

Once the drugs are in your bloodstream,

เมื่อยาอยู่ในกระแสเลือดของคุณแล้ว

they are carried throughout your body,

พวกมันจะถูกพาไปทั่วทั้งร่ายกายของคุณ

and they go to painful areas just the same as normal ones.

และพวกมันไปยังบริเวณที่เจ็บปวด เช่นเดียวกับบริเวณอื่นๆที่เป็นปกติ

นั่นคือการทำงานของแอสไพรินกับไอบูโพรเฟน

So that's how aspirin and ibuprofen work.

But there are other dimensions to pain.

แต่มันยังมีมิติอื่นของความเจ็บปวด

Neuropathic pain, for example,

ยกตัวอย่างเช่น ความเจ็บปวดจากระบบประสาท

is pain caused by damage to our nervous system itself;

ซึ่งมีสาเหตุมาจากความเสียหายที่ตัวระบบประสาทเอง

there doesn't need to be any sort of outside stimulus.

มันไม่ต้องการ การกระตุ้นจากภายนอก

And scientists are discovering that the brain controls

และนักวิทยาศาสาตร์ก็ค้นพบว่า สมองทำการควบคุม

how we respond to pain signals.

การตอบสนองของเราต่อกระแสความเจ็บปวด

For example, how much pain you feel can depend on

ยกตัวอย่างเช่น ระดับความเจ็บปวดที่คุณรู้สึกนั้น ขึ้นอยู่กับว่า

whether you're paying attention to the pain, or even your mood.

คุณให้ความสนใจกับความเจ็บปวดนั้นแค่ไหน หรือแม้กระทั่งอารมณ์ของคุณ

ความเจ็บปวด เป็นสาขาหนึ่งที่มีการวิจัยต่อเนื่อง

Pain is an area of active research.

If we can understand it better, maybe we can help people manage it better.

ถ้าเราเข้าใจมันมากขึ้น บางทีเราสามารถที่จะช่วยในการจัดการมันได้ดีขึ้น