How Do Pain Relievers Work? - George Zaidan

مسکن ها چطور کار می‌کنند؟ - جورج زیدان

Translator: Ido Dekkers Reviewer: Ariana Bleau Lugo

Translator: Behdad Khazaeli Reviewer: Hajar Almasi

Say you're at the beach, and you get sand in your eyes.

فرض کن که در ساحل دریا هستی، و کمی شن در چشمت رفته.

How do you know the sand is there?

از کجا می‌فهمی که شن در چشمت است؟

You obviously can't see it, but if you are a normal, healthy human,

مشخصا نمی‌توانی آن را ببینی، اما اگر آدم معمولی و سالمی باشی،

you can feel it,

آن را حس می‌کنی،

that sensation of extreme discomfort, also known as pain.

این احساس ناراحتی شدید، درد نامیده می‌شود.

Now, pain makes you do something,

درد، باعث می‌شود تا کاری بکنی،

in this case, rinse your eyes until the sand is gone.

در این مورد، چشمهایت را بشویی تا شن بیرون برود.

And how do you know the sand is gone?

و از کجا می‌فهمی که شن بیرون رفته؟

Exactly. Because there's no more pain.

درسته، چون دیگر دردی نداری.

There are people who don't feel pain.

آدمهایی هستند که درد را حس نمی‌کنند.

Now, that might sound cool, but it's not.

ممکن است به نظر جالب باشد ولی این طور نیست.

If you can't feel pain, you could get hurt, or even hurt yourself

اگر درد را حس نکنی، ممکن است آسیب ببینی، و یا به خودت آسیب برسانی

and never know it.

و حتی خودت هم نفهمی.

Pain is your body's early warning system.

درد سیستم هشدار اولیه بدن توست.

It protects you from the world around you, and from yourself.

و تو را از خودت و دنیای اطرافت محافظت می‌کند.

As we grow, we install pain detectors in most areas of our body.

همانطور که بزرگ‌ می‌شویم، حسگرهای درد را در بیشتر نواحی بدنمان نصب می‌کنیم.

These detectors are specialized nerve cells

این حسگرها، سلول‌های عصبی خاصی هستند

called nociceptors

که گیرنده درد نامیده می شوند،

that stretch from your spinal cord to your skin, your muscles, your joints,

و از نخاع شما تا پوست تان، عضلات شما، مفاصلتان

your teeth and some of your internal organs.

دندان ها و بعضی از اعضای داخلی ادامه یافته.

Just like all nerve cells, they conduct electrical signals,

درست مثل همه سلول های عصبی، آن ها سیگنال های الکتریکی را هدایت می‌کنند،

sending information from wherever they're located back to your brain.

و سیگنال های اطلاعاتی را از هر جایی که هستند به مغزتان ارسال می‌کنند.

But, unlike other nerve cells,

اما بر خلاف دیگر سلول های عصبی،

nociceptors only fire if something happens that could cause

گیرنده‌های درد تنها وقتی فعال می‌شوند اگر اتفاقی بیفتد که باعث

or is causing damage.

ایجاد صدمه بشود.

So, gently touch the tip of a needle.

پس اگر آرام نوک یک سوزن را لمس کنی،

You'll feel the metal, and those are your regular nerve cells.

فلز را حس می‌کنی، و این سلول های عصبی معمولی تو هستند.

But you won't feel any pain.

ولی دردی حس نمی‌کنی.

Now, the harder you push against the needle,

حالا، هرچه بیشتر روی سوزن فشار دهی،

the closer you get to the nociceptor threshold.

بیشتر به آستانه گیرنده درد نزدیک می‌شوی.

Push hard enough, and you'll cross that threshold

و اگر به اندازه کافی فشار دهی، و از آن آستانه عبور کنی

and the nociceptors fire,

گیرنده درد فعال می‌شود،

telling your body to stop doing whatever you're doing.

و به بدنت می گوید که کاری که می‌کردی را متوقف کنی.

But the pain threshold isn't set in stone.

اما آستانه درد چیزی کاملا قطعی ای نیست.

Certain chemicals can tune nociceptors, lowering their threshold for pain.

بعضی از مواد شیمیایی می‌تواند آنها را تنظیم کنند، و آستانه را پایین آورد.

When cells are damaged, they and other nearby cells

وقتی که سلول ها آسیب ببینند، آنها و سلول های کناری

start producing these tuning chemicals like crazy,

به شدت این مواد شیمیایی را تولید می‌کنند،

lowering the nociceptors' threshold to the point

که سطح آستانه گیرنده‌های درد را پایین می‌آورد،

where just touch can cause pain.

تا حدی که تنها یک تماس موجب درد می‌شود.

And this is where over-the-counter painkillers come in.

و اینجاست که مسکن‌های معمولی استفاده می‌شوند.

Aspirin and ibuprofen

آسپیرین و ایبوپروفن

block production of one class of these tuning chemicals,

که موجب توقف تولید یک دسته از این مواد شیمیایی تنظیم کننده،

called prostaglandins.

که پروستا گلادین نامیده می‌شود.

Let's take a look at how they do that.

بگذارید ببینیم که چطور این کار را می‌کنند.

When cells are damaged, they release a chemical called arachidonic acid.

وقتی که سلول ها آسیب ببینند، آنها ماده ای به نام اسید آراشیدونیک آزاد می‌کنند.

And two enzymes called COX-1 and COX-2

و دو آنزیم به نام های COX-1 و COX-2

convert this arachidonic acid into prostaglandin H2,

اسید آراشیدونیک را به پروستاگلادین H2 تبدیل می‌کند،

which is then converted into a bunch of other chemicals

که بعدا به چند ماده دیگر تبدیل می‌شود

that do a bunch of things,

که کارهای مختلفی انجام می‌دهند،

including raise your body temperature, cause inflammation

مثلا افزایش حرارت بدن، که باعث التهاب

and lower the pain threshold.

و پایین آوردن آستانه درد می‌شود.

Now, all enzymes have an active site.

همه آنزیم ها یک بخش فعال دارند.

That's the place in the enzyme where the reaction happens.

این محلی در آنزیم است که واکنش ها اتفاق می‌افتد.

The active sites of COX-1 and COX-2

بخش فعال COX-1 و COX-2

fit arachidonic acid very cozily.

به راحتی با اسید آراشیدونیک منطبق می‌شوند.

As you can see, there is no room to spare.

همانطور که می‌بینید، جای دیگری نمی‌ماند.

Now, it's in this active site that aspirin and ibuprofen do their work.

در همین بخش فعال است که آسپیرین و ایبوبروفن کارشان را انجام می‌دهند.

So, they work differently.

کار این دو متفاوت است.

Aspirin acts like a spine from a porcupine.

آسپیرین مثل تیغ جوجه تیغی عمل می‌کند.

It enters the active site and then breaks off,

وارد بخش فعل می‌شود و بعد می‌شکند،

leaving half of itself in there,

و نصفش آنجا می‌ماند،

totally blocking that channel and making it impossible

و کاملا کانال را مسدود می‌کند و این مساله را که

for the arachidonic acid to fit.

آراشیدونیک اسید در آنجا قرار گیرد را غیر ممکن می‌سازد.

This permanently deactivates COX-1 and COX-2.

و بصورت دائم COX-1 و COX-2 را غیر فعال می‌کند.

Ibuprofen, on the other hand,

ایبوبروفن، از سوی دیگر،

enters the active site,

وارد بخش فعال می‌شود،

but doesn't break apart or change the enzyme.

اما شکسته نمی‌شود یا آنزیم را تغییر نمی‌دهد.

COX-1 and COX-2 are free to spit it out again,

COX-1 و COX-2 آزادانه می‌توانند آن را دوباره بیرون کنند،

but for the time that that ibuprofen is in there,

اما در مدتی که ایبوبروفن آنجاست،

the enzyme can't bind arachidonic acid, and can't do its normal chemistry.

آنزیم نمی‌تواند به اسید آراشیدونیک متصل شود، و کارهای شیمیایی عادی را انجام دهد.

But how do aspirin and ibuprofen know where the pain is?

اما آسپیرین و ایبوبروفن از کجا می‌دانند که محل درد کجاست؟

Well, they don't.

خوب، نمی‌دانند.

Once the drugs are in your bloodstream,

وقتی که دارو در جریان خون قرار گرفت،

they are carried throughout your body,

در تمامی بدن شما منتقل می‌شود،

and they go to painful areas just the same as normal ones.

ومثل هر جای دیگر، به نواحی دردناک هم می‌روند.

So that's how aspirin and ibuprofen work.

پس آسپیرین و ایبوبروفن به این شکل کار می‌کنند.

But there are other dimensions to pain.

اما درد ابعاد دیگری هم دارد.

Neuropathic pain, for example,

درد های عصبی، برای مثال،

is pain caused by damage to our nervous system itself;

درد ناشی از آسیب به خود سیستم عصبی ما؛

there doesn't need to be any sort of outside stimulus.

نیازی به تحریک از بیرون ندارند.

And scientists are discovering that the brain controls

و دانشمندان فهمیده‌اند که مغز

how we respond to pain signals.

چگونگی واکنش ما به سیگنال درد را تعیین می‌کند.

For example, how much pain you feel can depend on

برای مثال، اینکه چه میزان درد را حس می‌کنی بستگی به

whether you're paying attention to the pain, or even your mood.

این که آیا به درد توجه می‌کنی، یا به حالت دارد.

Pain is an area of active research.

درد یک حوزه فعال در پژوهش است.

If we can understand it better, maybe we can help people manage it better.

اگر آن را بهتر بفهمیم، ممکن است تا به مردم در تحملش کمک کنیم.