Why is the Mona Lisa so famous? - Noah Charney

Translator: Young Translators Reviewer: Hari Ranganadhan

As dawn broke over Paris on August 21st, 1911,

ஆகஸ்ட் 21, 1911 அன்று பாரிஸில் விடியற்காலையில்,

Vincenzo Peruggia hoisted a painting off the wall

வின்சென்சோ பெருக்கியா சுவரில் இருந்து ஒரு ஓவியத்தை தூக்கி,

and slipped down the back stairs of the Louvre.

லூவ்ரின் பின் படிக்கட்டுகளில் இருந்து நழுவினார்.

He was close to freedom, the exit just before him

அவர் சுதந்திரத்திற்கு நெருக்கத்தில், கதவுக்கு சற்று முன்னே

when he encountered a two-pronged problem:

இருமுனை சிக்கலை எதிர்கொண்டார் :

the door was locked and footsteps were approaching.

கதவு பூட்டப்பட்டிருந்தது மற்றும் காலடிகள் நெருங்கியது.

Tucked under Peruggia’s arm was Leonardo da Vinci’s “Mona Lisa.”

பெருஜியாவின் கைக்குக் கீழே லியானார்டோ டா வின்சியின் “மோனாலிசா” இருந்தது.

It's arguably the world's most famous painting today.

இது இன்று உலகின் மிகவும் பிரபலமான ஓவியம்.

But how did it achieve its status?

ஆனால் அது எப்படி தன் நிலையை அடைந்தது?

Leonardo is thought to have started the portrait in 1503

லியோனார்டோ ஒரு புளோரண்டைன் தொழிலதிபருக்கு அவரது மனைவி

at the request of a Florentine businessman

லிசா கெரார்டினியின் உருவப்படத்தை விரும்பியதால்

who wanted a portrait of his wife, Lisa Gherardini.

1503 இல் உருவப்படத்தைத் தொடங்கினார்.

Leonardo continued working on the painting for more than 10 years,

லியோனார்டோ 10 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக ஓவியத்தில் தொடர்ந்து பணியாற்றினார்,

but it was unfinished by the time he died.

ஆனால் அவர் இறந்த நேரத்தில் அது முடிக்கப்படவில்லை.

Over his lifetime, Leonardo conducted groundbreaking studies on human optics,

அவரது வாழ்நாளில், லியோனார்டோ மனித ஒளியியல் பற்றிய அற்புதமான ஆய்வுகளை நடத்தினார்,

which led him to pioneer certain artistic techniques.

இது சில கலை நுட்பங்களுக்கு முன்னோடியாக அவரை வழிநடத்தியது.

Some can be seen in the “Mona Lisa.”

சிலவற்றை “மோனாலிசா“வில் காணலாம்.

Using “atmospheric perspective,” he made images at greater distances hazier,

“வளிமண்டலக் கண்ணோட்டத்தைப்” பயன்படுத்தி, அவர் அதிக தூரத்தில் உள்ள படங்களை

producing the illusion of profound depth.

மிகவும் மந்தமானதாக ஆக்கி, ஆழத்தின் மாயையை உருவாக்கினார்.

And with “sfumato,” he created subtle gradations between colors

மற்றும் “சுமாடோ” மூலம், அவர் சித்தரித்த வடிவங்களின் விளிம்புகளை

that softened the edges of the forms he depicted.

மென்மையாக்கும் வண்ணங்களுக்கு இடையே நுட்பமான தரங்களை உருவாக்கினார்.

All of this is striking,

இவை அனைத்தும் வியக்க வைக்கின்றன,

but is it enough to make the “Mona Lisa” the world’s most famous painting?

ஆனால் “மோனாலிசா” உலகின் மிகவும் பிரபலமான ஓவியமாக்க இவை போதுமா?

Many scholars consider it an outstanding Renaissance portrait—

பல அறிஞர்கள் இது ஒரு சிறந்த மறுமலர்ச்சி ஓவியமாக கருதுகின்றனர் -

but one among plenty.

ஆனால் ஏராளமானவற்றில் ஒன்று.

And history is full of great paintings.

மேலும் வரலாறு பெரும் ஓவியங்களால் நிறைந்துள்ளது.

Indeed, the “Mona Lisa’s” rise to worldwide fame

உண்மையில், “மோனாலிசாவின்” உலகளாவிய புகழ் உயர்வு

depended largely on factors beyond the canvas.

பெரும்பாலும் கேன்வாஸுக்கு அப்பாற்பட்ட காரணிகளைச் சார்ந்தது.

King François the First of France purchased the painting

பிரான்சின் மன்னர் முதலாம் பிரான்சுவா இந்த ஓவியத்தை வாங்கி லியோனார்டோவின்

and began displaying it after Leonardo’s death.

மரணத்திற்குப் பிறகு அதைக் காட்டத் தொடங்கினார்.

Then, in 1550, Italian scholar Giorgio Vasari

பின்னர், 1550 ஆம் ஆண்டில், இத்தாலிய அறிஞர் ஜியோர்ஜியோ வசாரி

published a popular biography of Italian Renaissance artists,

இத்தாலிய மறுமலர்ச்சி கலைஞர்களின் பிரபலமான வாழ்க்கை வரலாற்றை வெளியிட்டார்,

Leonardo included.

லியோனார்டோ உட்பட.

The book was translated and distributed widely,

புத்தகம் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு பரவலாக விநியோகிக்கப்பட்டது,

and it contained a gushing description of the “Mona Lisa”

மேலும் அதில் “மோனாலிசா” வாழ்க்கையின் மயக்கமூட்டும் பிரதிபலிப்பு

as a hypnotic imitation of life.

என்று ஒரு தெளிவான விளக்கத்தைக் கொண்டிருந்தது.

Over the years, the “Mona Lisa” became one of the most enviable pieces

சில ஆண்டுகளில், “மோனாலிசா” பிரெஞ்சு ராயல் சேகரிப்பில் மிகவும் பொறாமைப்படக்கூடிய

in the French Royal Collection.

ஓவியங்களில் ஒன்றாக மாறியது.

It hung in Napoleon’s bedroom and eventually went on public display

அது நெப்போலியனின் படுக்கையறையில் தொங்க விடப்பட்டு இறுதியில் பொதுக் காட்சிக்கு

in the Louvre Museum.

லூவ்ரேவில் வைக்கப்பட்டது.

There, visitors flocked to see the once-private treasures

அங்கு, பதவி நீக்கம் செய்யப்பட்ட பிரபுத்துவத்தின் தனியார் பொக்கிஷங்களைக்

of the deposed aristocracy.

காண பார்வையாளர்கள் குவிந்தனர்.

During the 1800s, a series of European scholars further hyped the “Mona Lisa” up,

1800களின் போது, ​​ஐரோப்பிய அறிஞர்கள் “மோனாலிசா“வை மேலும் உயர்த்தி,

fixating to a conspicuous degree on the subject's allure.

ஓவியத்தின் கவர்ச்சியை ஒரு குறிப்பிடத்தக்க அளவிற்கு நிலைநிறுத்தியது.

In 1854, Alfred Dumesnil said that Mona Lisa’s smile imparted

1854 ஆம் ஆண்டில், மோனாலிசாவின் புன்னகை ஒரு “ஏமாற்றும் ஈர்ப்பை” அளித்ததாக

a “treacherous attraction.”

ஆல்ஃபிரட் டுமேஸ்னில் கூறினார்.

A year later, Théophile Gautier wrote of her “mocking lips”

ஒரு வருடம் கழித்து, தியோஃபில் கௌடியர் தனது “கேலி செய்யும் உதடுகள்” மற்றும்

and “gaze promising unknown pleasures.”

“தெரியாத இன்பங்களை உறுதியளிக்கும் பார்வை” பற்றி எழுதினார்.

And in 1869, Walter Pater described Mona Lisa

1869 ஆம் ஆண்டில், வால்டர் பேட்டர் மோனாலிசாவை

as the embodiment of timeless feminine beauty.

காலமற்ற பெண் அழகின் உருவகம் என்று விவரித்தார்.

By the 20th century, the portrait was an iconic piece

20 ஆம் நூற்றாண்டில், உருவப்படம் உலகின் மிகவும் பிரபலமான

in one of the world’s most famous museums.

அருங்காட்சியகங்களில் ஒரு சின்னமாக இருந்தது.

But the “Mona Lisa” wasn’t yet a household name.

ஆனால் “மோனாலிசா” இன்னும் பொதுவான பெயராக இல்லை.

It was Peruggia’s 1911 heist that helped it skyrocket to unprecedented fame.

பெருகியாவின் 1911 திருட்டுதான் அது முன்னோடியில்லாத புகழைப் பெற உதவியது.

Having been contracted to make protective cases for the Louvre,

லூவ்ரேக்கான பாதுகாப்பு உறைகளை உருவாக்க ஒப்பந்தம் செய்யப்பட்டதால்,

it wasn’t totally inconceivable for Peruggia to be locked inside the museum.

பெருகியாவை அருங்காட்சியகத்திற்குள் பூட்டுவது நினைத்துப் பார்க்க முடியாததல்ல.

And, lucky for him, when a workman encountered him in the stairwell,

மேலும், அவருக்கு அதிர்ஷ்டமாக, வேலைக்காரர் அவரை படிக்கட்டில் சந்தித்தபோது, ​​​​

he simply helped Peruggia open the door and let him walk out into the morning.

அவர் பெருகியாவுக்கு கதவைத் திறந்து காலையில் வெளியே செல்ல உதவினார்.

The theft made international headlines.

இந்த திருட்டு சர்வதேச தலைப்புச் செய்திகளை உருவாக்கியது.

People gathered to see the blank space where the “Mona Lisa” once hung.

ஒரு காலத்தில் “மோனாலிசா” தொங்கவிடப்பட்ட காலி இடத்தைப் பார்க்க மக்கள் கூடினர்.

The police interviewed Peruggia because he had worked at the Louvre,

அவர் லூவ்ரில் பணிபுரிந்ததால் பெருகியாவை போலீசார் விசாரித்தனர்,

but they never considered him a suspect.

ஆனால் அவர்கள் அவரை ஒரு சந்தேக நபராக கருதவில்லை.

Meanwhile, they interrogated Pablo Picasso because of his connection

இதற்கிடையில், முந்தைய லூவ்ரே திருடுடன் தொடர்பு இருந்ததால் பாப்லோ பிக்காசோவை

to a previous Louvre theft, but eventually let him go.

அவர்கள் விசாரித்தனர், ஆனால் இறுதியில் அவரை விடுவித்தனர்.

For two years, Peruggia kept the painting in a false-bottom suitcase,

இரண்டு ஆண்டுகளாக, பெருக்கியா அந்த ஓவியத்தை பொய்யான அடிப்பெட்டியில் வைத்திருந்தார்,

then smuggled the “Mona Lisa” to Italy

பின்னர் “மோனாலிசா” ஐ இத்தாலிக்கு கடத்தி,

and arranged to sell it to a Florentine art dealer.

அதை ஒரு புளோரண்டைன் கலை வியாபாரிக்கு விற்க ஏற்பாடு செய்தார்.

Peruggia saw himself as an Italian patriot returning an old master’s work.

பெருகியா ஒரு இத்தாலிய தேசபக்தராக, கலைஞரின் வேலையைத் திருப்பி அனுப்புவதாக நினைத்தார்.

But instead of being celebrated as such, he was immediately arrested.

ஆனால் அப்படி கொண்டாடப்படாமல், உடனடியாக கைது செய்யப்பட்டார்.

With the mystery solved, the “Mona Lisa” went back on display to large crowds,

மர்மம் தீர்க்கப்பட்டவுடன், “மோனாலிசா” மீண்டும் பெரும் காட்சிக்கு வந்தது,

and newspapers took the story for a victory lap.

செய்தித்தாள்கள் கதையை வெற்றி மடியில் கொண்டு சென்றன.

In the following decades, conceptual artist Marcel Duchamp mocked it;

அடுத்த தசாப்தங்களில், கருத்தியல் கலைஞர் மார்செல் டுச்சாம்ப் அதை கேலி செய்தார்;

Nazi art thieves pursued it; Nat King Cole sang about it;

நாசி கலை திருடர்கள் அதை பின்தொடர்ந்தனர்; நாட் கிங் கோல் அதைப் பற்றி பாடினார்;

and museumgoers wielding stones, paint, acid, and teacups attacked it.

மற்றும் கற்கள், பெயிண்ட், ஆசிட் மற்றும் தேநீர் கோப்பைகளை ஏந்தியபடி தாக்கினர்.

More than 500 years after its creation— eyebrows and eyelashes long since faded—

500 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு - புருவங்களும் கண் இமைகளும் நீண்ட காலமாக மங்கிவிட்டன -

the “Mona Lisa” is protected by a bulletproof, earthquake-safe case.

“மோனாலிசா” குண்டு துளைக்காத, பூகம்பத்தை தாங்கும் பெட்டியால் பாதுகாக்கப்படுகிறது.

Now, it stands perhaps less as an exemplary Renaissance portrait

இப்போது, ​​இது ஒரு முன்மாதிரியான மறுமலர்ச்சியின் உருவப்படமாக குறைவாகவும்,

and more as a testament to how we create and maintain celebrity.

பிரபலத்தை நாம் எப்படி உருவாக்கி பேணுகிறோம் என்பதற்கான சான்றாகவும் இருக்கலாம்.