History's deadliest king - by Georges Nzongola-Ntalaja

Translator: Yamunai Selvan Reviewer: Ahamed Shyam F

On December 12, 1904, Chief Lontulu laid 110 twigs

டிசம்பர் 12, 1904 இல், தலைவர் லோண்டுலு 110 குச்சிகளை

in front of a foreign commission.

வெளிநாட்டு ஆணையத்தின் முன்வைத்தார்.

Every twig represented a person in his village who died

அவை அவரது கிராமத்தில் மாண்டவர்களைக் குறித்தன.

because of King Leopold’s horrific regime in the Congo—

காங்கோவில் லியோபோல்ட் மன்னரின் கோர ஆட்சியில், ரப்பருக்காக நடந்த மரணங்கள் இவை.

all in the name of rubber.

Chief Lontulu separated the twigs into four piles:

தலைவர் லோண்டுலு குச்சிகளை நான்கு குவியல்களாகப் பிரித்தார்.

tribal nobles, men, women, and children—

பழங்குடி மக்கள், ஆண்கள், பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகள்—

பிறகு, இறந்தவர்களின் பெயர்களை ஒவ்வொன்றாக கூறத் தொடங்கினார்.

then proceeded to name the dead of one-by-one.

His testimony joined hundreds of others to help bring an end

பலரின் வாக்குமூலங்களில் அவருடையதும் இணைந்து

to one of the greatest atrocities in history.

வரலாற்றின் பெரும் அட்டூழியத்தை முடிவுக்கு கொண்டுவந்தது.

Beginning in the late 1800s,

1800களின் துவக்கத்தில்,

European countries participated in the so-called “Scramble for Africa.”

“ஆப்பிரிக்க பிரிவினை” இல் பங்கேற்ற ஐரோப்பியர்கள்

They colonized 90% of the continent,

90% கண்டத்தை காலனித்துவப்படுத்தினர்.

exploiting African resources and enriching their countries.

ஆப்பிரிக்காவைச் சுரண்டி தன் நாடுகளை வளப்படுத்தினர்.

Belgium had recently become an independent kingdom.

பெல்ஜியம் சமீபத்தில் சுதந்திர இராஜ்ஜியமானது

Its ruler, Leopold II, wanted to acquire what he called

அதன் அரசர் லியோபோல்ட் II ஆப்பிரிக்காவின் பெரும் பகுதியை கோர விரும்பினார்

“a slice of this magnificent African cake.”

தான் விரும்பிய இடத்தை ஆப்பிரிக்கா எனும் கேக்கின் ஒரு துண்டாக கருதினார்.

Meanwhile, he read colonial explorer Henry Morton Stanley’s reports

இதனிடையே, ஸ்டான்லியின் ஆப்பிரிக்க பயண அறிக்கைகளை படித்த ஆய்வாளர் ஹென்றி மார்டன்,

about traveling through Africa.

காங்கோவின் வளங்கள் பற்றிய அவரது வர்ணனையை கவனித்தார்.

Stanley emphasized the Congo basin’s majesty.

So, in 1879, Leopold contracted him to return to the Congo.

ஆகவே, 1879 இல், லியோபால்ட், அவரை காங்கோவிற்கு திரும்ப ஒப்பந்தம் செய்தார்.

There, Stanley deceived leaders into signing some 450 treaties

அங்கே ஸ்டேன்லி, தலைவர்களை ஏமாற்றி, நிலத்தை உபயோகிக்க 450 ஒப்பந்தங்கள் செய்தார்.

allowing for land use.

Leopold persuaded the US and European powers to grant him ownership

லியோபால்ட், அமெரிக்க ஐரோப்பிய சக்திகளை வற்புறுத்தி, காங்கோவிற்கான உரிமையை

of the Congo,

தன் வசமாக்கினார்.

pledging to protect free trade in the region.

அப்பகுதியின் தடையில்லா வணிகத்தை பாதுகாக்க உறுதி பூண்டார்.

And on May 29, 1885, a territory more than 80 times the size of Belgium

மேலும் மே 29, 1885 இல், பெல்ஜியத்தைவிட 80 மடங்கு பெரிதானதும்

and home to 20 million people was declared his own private colony—

20 மில்லியன் மக்களுக்கு வசிப்பிடமானதுமான இடத்தை தன் தனிப்பட்ட காலனியாக அறிவித்தார்.

by no one it actually belonged to.

அதுவரை அது யாருக்கும் சொந்தமில்லாத இடம்.

Leopold lost no time consolidating power in what he called the Congo Free State.

நேரத்தை வீணடிக்காமல், சுதந்திரமான காங்கோவை பலப்படுத்தினார்.

He claimed land, raised an army,

நிலத்தை கையகப்படுத்தி, இராணுவத்தை உருவாக்கினார்,

and forced many Congolese men to complete unpaid labor.

பல காங்கோ ஆடவர்களை கட்டாயப்படுத்தி ஊதியமின்றி வேலை வாங்கினார்.

Things got even worse when, in 1887,

1887 இல், இந்த நிலை மேலும் மோசமானது,

a Scottish inventor redeveloped the pneumatic tire,

ஸ்காட்டிஷ் கண்டுபிடிப்பாளர் நியூமேட்டிக் டயரை மறுவுருவாக்கினார்

creating a massive international market for rubber.

இது ரப்பருக்கான மாபெரும் சர்வதேச சந்தையினை உருவாக்கியது.

The Congo had one of the world’s largest supplies.

காங்கோ உற்பத்தியில் உலகில் முன்னணியில் இருந்தது.

Leopold seized the opportunity,

லியோபால்ட், இந்த வாய்ப்பை பயன்படுத்தி,

requiring villages to meet ever-greater rubber quotas.

இதுவரை இல்லாத அளவு இரப்பர் பங்குகளை கோரினார்.

Congolese men had to harvest the material from wild vines.

காட்டிலிருந்து அவற்றை காங்கோ ஆண்கள் அறுவடை செய்ய வேண்டியிருந்தது.

As supplies drained, they walked for days to gather enough.

விநியோகம் குறைந்ததால், அவர்கள நாட்கணக்கில் நடக்க வேண்டி இருந்தது.

Leopold’s army entered villages and held women and children hostage

கிராமங்களில் லியோபால்ட் படைகள், எட்ட இயலாத பங்கினை ஈட்டும்வரை,

பெண்கள், குழந்தைகளை பணையக் கைதிகளாக்கினர்.

until the impossible quota was met.

Soldiers sexually violated women and deprived children of food and water.

பெண்களை பாலியல் துன்புறுத்தலுக்கு ஆளாக்கி, குழந்தைகளுக்கு உணவும் நீரும் தர மறுத்தனர்.

Congolese people rebelled—

காங்கோ மக்கள் வெகுண்டெழுந்தனர்—

they refused to cooperate, fought Leopold’s soldiers,

ஒத்துழைக்க மறுத்து படையினரை எதிர்த்தனர்.

hid in the forests, and destroyed rubber vines.

காட்டில் பதுங்கி, ரப்பர் மரங்களை அழித்தனர்.

Leopold’s army responded to resistance or failure to meet quotas

லியோபோல்ட் படை போராட்டத்திற்குப் பதிலடியாக

with unflinching torture and executions.

ஒத்துழைக்க மறுத்தவர்களுக்கு சித்திரவதை கொடுத்தனர்.

ஏனெனில் துப்பாக்கிகள், வெடிபொருட்களின் விலை கூடுதலாக இருந்தது.

Because guns and ammunition were expensive,

officers ordered soldiers to prove they used their bullets in the line of duty

சிப்பாய்கள் தோட்டாக்களை பயன்படுத்தியதற்கு ஆதாரமாக

by removing a hand from anyone they killed.

இறந்தவர்கள் கைகளை வெட்டி வர உத்தரவிடப்பட்டனர்.

However, many soldiers hunted using their guns.

ஆனாலும், சிப்பாய்கள் துப்பாக்கிகளைப் பயன்படுத்தினர்,

To avoid harsh penalties and account for lost bullets,

தோட்டாக்கள் தொலைந்தால் தரப்படும் தண்டனையில் இருந்து தப்பிக்க

they cut off living people’s hands.

உயிரோடிருந்தவர்களின் கைகளை வெட்டிச் சென்றனர்.

They also used this practice as punishment.

இதனை தண்டனையாகவும் அவர்கள் செயல்படுத்தினர்.

If rubber quotas weren’t met,

இரப்பர் தேவைகளை தர மறுத்தால்,

soldiers would sever people’s hands and bring them to their commanders

அதற்கு பகரமாக, அவர்களின் கைகள் வெட்டப்பட்டு

instead of rubber.

அதிகாரிகளின் முன் வைக்கப்பட்டது.

The regime dramatically upended daily life and agriculture,

அன்றாட வாழ்க்கை, வேளாண்மை ஆகியவற்றை வியத்தகு முறையில் புரட்டிப்போட்டு,

causing widespread starvation and disease.

இச்சூழல், பஞ்சம் மற்றும் பட்டினியை விளைவித்தது.

Meanwhile, King Leopold built monuments and private estates

இதனிடையே மன்னர் லியோபால்ட், சுரண்டிய வளங்களால்

நினைவுச் சின்னங்களை எழுப்பியிருந்தார்.

with the wealth he extracted.

Soon, people brought international attention to the horrific abuses

லியோபால்டின் சுதந்திர காங்கோவின் கோர சம்பவங்களை

of Leopold’s Congo Free State.

மக்கள் சர்வதேச கவனத்திற்கு கொண்டு வந்தனர்.

In 1890, American journalist George Washington Williams

1890 இல், அமெரிக்க நிருபர் ஜார்ஜ் வாஷிங்டன் வில்லியம்ஸ்

மன்னர் லியோபோல்டை ”வஞ்சனை, மோசடி, கொள்ளை, தீவைப்பு

accused King Leopold of “deceit, fraud, robberies, arson,

murder, slave-raiding, and [a] general policy of cruelty.”

கொலை, அடிமைப்படுத்தல், கொடுமைக் கொள்கை” ஆகியவற்றிற்காக குற்றஞ்சாட்டினார்.

In 1903, Diplomat Roger Casement wrote a report that corroborated

1903 இல், அறிஞர் ரோஜர் கேஸ்மெண்ட் எழுதிய அறிக்கை

நடந்த அட்டூழியத்தின் கோரமுகத்திற்குச் சான்றாகின.

the nature and scale of the atrocities.

It was published the following year.

இது அடுத்த ஆண்டில் வெளியானது.

In response, Leopold appointed his own commission to investigate the accusations.

பதிலடியாக, லியோபால்ட் சொந்த ஆணையத்தை நியமித்து, குற்றச்சாட்டுக்களை விசாரித்தார்

They heard numerous witness statements in the Congo— Chief Lontulu’s included.

தலைவர் லோண்டுலு உட்பட எண்ணற்ற சாட்சிகளின் அறிக்கைகள் கேட்கப்பட்டன.

The report only confirmed the worst.

அவை மேலும் மோசமானதையே உறுதிபடுத்தியது.

Facing pressure, Leopold relinquished control of the Congo

இதைச் சமாளிக்க முடியாத லியோபால்ட், காங்கோவின் மீதான கட்டுப்பாட்டை

to the Belgian government in 1908.

1908 இல், பெல்ஜிய அரசிடம் ஒப்படைத்தார்.

But this did not mean justice.

ஆனால் இதற்கு நீதி கிடைக்கவில்லை

The Belgian state awarded Leopold 50 million francs

”காங்கோவிற்கான தியாகத்திற்கு” 50 மில்லியன் ஃபிராங்குகளை பரிசளித்து

“in testimony for his great sacrifice in favor of the Congo.”

பெல்ஜியம் அரசாங்கம் லியோபோல்டை கவுரவித்தது.

He died the following year.

அதற்கடுத்த ஆண்டில் அவர் காலமானார்.

Crowds booed his funeral procession.

இறுதி ஊர்வலத்தில் மக்கள் கூச்சலிட்டு கொந்தளித்தனர்.

For more than 50 years following, the Congo remained a Belgian colony,

அதன்பிறகான 50 ஆண்டுகளுக்கு, காங்கோ நாடு 1960 இல் சுதந்திரம் அடையும்வரை

until declaring independence in 1960.

பெல்ஜியத்தின் காலனியாதிக்கத்தில் இருந்தது.

That year, the Congo elected its first prime minister, Patrice Lumumba.

அந்த வருடம், பட்ரிஸ் லுமும்பா காங்கோவின் முதல் பிரதமராக, தேர்வானார்.

But months later, he was unseated in a US and Belgium backed coup.

ஆனால் சில மாதங்களில் அமெரிக்கா பெல்ஜியம் இணைந்து அவரை பதவியில் இருந்து நீக்கியது.

In early 1961, Lumumba was assassinated under Belgian supervision.

1961ன் துவக்கத்தில் பெல்ஜிய மேற்பார்வையில் லுமும்பா படுகொலை செய்யப்பட்டார்.

The coup launched the country into a decades-long dictatorship.

இந்த சம்பவம், நாட்டை பத்தாண்டுகால கொடுங்கோல் ஆட்சிக்கு தள்ளியது.

லியோபால்டின் ஆக்கிரமிப்பு மற்றும் காங்கோ சூறையாடலில்

Around 10 million Congolese people are thought to have died

சுமார் 10 மில்லியன் காங்கோ மக்கள் பலியானதாகக் கருதப்படுகிறார்கள்.

during Leopold’s occupation and looting of the Congo.

Despite this devastation, calls for reparations have gone unanswered.

இ்தன் பிறகும், இழப்பீடு கோரிக்கைகளுக்கு எந்த பதிலும் கிடைக்கவில்லை.

To this day, throughout Belgium can be found the monuments King Leopold built

நினைத்துப்பார்க்க முடியாத அளவிலான கொடூரத்தின் அடித்தளத்தில்

on a foundation of inconceivable cruelty.

பெல்ஜியத்தில் லியோபாட் கட்டிய நினைவுச் சின்னங்களை இன்றும் காணலாம்.