How to write comedy - Jodie Houlston-Lau

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed

ဒုတိယကမ္ဘာစစ် စစ်ပြန်တစ်ဦးဟာ လောကန္တရိက် တိရိစ္ဆာန်ရုံရဲ့ အကျဥ်းခန်းတွေကနေ

from the confines of an intergalactic zoo.

သူမြင်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ပျက်စီးမှုကို သရုပ်ဖော်တယ်။

As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion,

ကွဲကွာနေတဲ့ မိဘနဲ့ ကလေးဟာ ဗျာများနေတဲ့ မိသားစု ပြန်လည်ဆုံစည်းမှုမှာ ဆုံတဲ့အခါ

a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.

ကလေးမလေးက ညစ်ပတ်နေတဲ့ ကန့်လန့်ကာနောက် ကနေ “နေကောင်းလား”လို့ ဗလုံးဗထွေးမေးတယ်။

After the death of his best friend,

အခင်ဆုံးသူငယ်ချင်း ကွယ်လွန်ပြီးနောက်

a lonely king travels to the end of the world in search for answers and...

အထီးကျန်ဘုရင်ကြီးက အဖြေတွေကိုရှာဖွေဖို့ ကမ္ဘာ့အဆုံးသို့ ခရီးထွက်ကာ

walks into a bar.

အရက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားတယ်။

It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story.

ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်ပုံရလောက်ပေမဲ့ ဟာသဟာ လေး နက်တဲ့ ဇာတ်လမ်းအတွက် သော့ချက်ဖြစ်နေတတ်တယ်။

As a writer, you need your audience to experience a range of emotions,

စာရေးဆရာတစ်ယောက်အနေနဲ့ သင့်ပရိသတ်ကို ဘယ်အမျိုးအစားပဲဖြစ်ဖြစ် စိတ်ခံစားမှု

no matter what your genre.

အမျိုးမျိုးကို ခံစားရစေဖို့လိုတယ်။

Whether you want to evoke fear, grief, or excitement,

ကြောက်ရွံ၊ဝမ်းနည်း၊စိတ်လှုပ်ရှားမှုတွေကို ဖြစ်စေချင်တာဖြစ်ဖြစ်

when people are exposed to one emotion for too long,

လူတွေဟာ စိတ်ခံစားချက်တစ်ခုကို အကြာကြီး ထိတွေ့မိတဲ့အခါ

they become desensitized to it.

အာရုံစူးစိုက်မှု ကင်းမဲ့လာတယ်။

Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture

ဟာသ စိတ်ပြေမှုက ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ဇာတ်လမ်း လိုအပ်ချက်အတွက် ခံစားမှုအမျိုးမျိုးကို

a compelling story needs.

ကြိုးစား၊ဖန်တီးတဲ့ စစ်မှန်တဲ့နည်းလမ်းပါ။

So how can you create this effect in your own stories?

ဒါဆို ကိုယ်ပိုင်ဇာတ်လမ်းတွေမှာ ဒီသက်ရောက်မှုကို ဘယ်လိုဖန်တီးနိုင်လဲ။

Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three,

ဇာတ်ကောင်တွေ၊ အခြေအနေတွေ၊ ဘာသာစကား (သို့) သုံးမျိုးပေါင်းစပ်မှုကို သုံးတာဖြစ်ဖြစ်

timing and contrast are crucial.

ချိန်သားကိုက်တာနဲ့ ခြားနားမှုက အရေးပါတယ်။

Take the “Epic of Gilgamesh.”

“Gilgamesh of Epic” ကို ကြည့်ပါ။

This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature,

ဒီရှေးဟောင်း မက်ဆိုပိုတေးမီးယန်း ပုံပြင်က ရှေးအကျဆုံး စာပေလက်ရာ ဖြစ်လောက်ပေမဲ့

and yet the story remains compelling today.

ဇာတ်လမ်းက ယနေ့တိုင် စွဲမက်ဖွယ်ကောင်းနေသေးတယ်။

As King Gilgamesh approaches the end of the world,

ဘုရင် Gilgamesh က ကမ္ဘာအဆုံးကို ချဉ်းကပ်လာစဥ်မှာ

he walks into a bar.

အရက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားတယ်။

We think we’re reaching the climax of his story—

သူ့ဇာတ်လမ်းရဲ့ အထွတ်အထိပ်ကို ရောက်နေပြီလို့ ထင်ကြတယ်။

only to have our expectations subverted.

မျှော်လင့်ချက်တွေကို ဖျက်ပစ်ရုံပါ။

That brief respite allows the tension to build even higher

ဒီခဏ အနားယူမှုက နောက်ပိုင်း ပိုတောင် မြင့်တဲ့အားပြိင်မှုတည်ဆောက်ဖို့ စစ်မှန်တဲ့

to a later, true climax.

အထွတ်အထိပ်ကိုဖြစ်စေတယ်။

It both relieves and creates tension.

ဒါက ပြေလျော့စေပြီး အားပြိုင်မှုကိုပါ ဖန်တီးပေးတယ်။

This lesson also applies to modern stories:

ဒီသင်ခန်းစာက ခေတ်သစ် ဇာတ်လမ်းတွေနဲ့လည်းဆိုင်တယ်။

by briefly lightening the mood,

စိတ်ခံစားချက်ကို ခဏတာ ပေါ့ပါးစေတာက

you can build tension in your stories exactly when it’s needed.

လိုအပ်တဲ့အချိန်မှာ ဇာတ်လမ်းတွေမှာ အားပြိုင်မှုကို အတိအကျ တည်ဆောက်နိုင်တယ်။

The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response—

အရက်ဆိုင်က အခိုက်အတန့်က ပရိသတ်ရဲ့ ခံစားမှု ဆိုင်ရာ တုံ့ပြန်မှုကို ချဲ့ထွင်ရုံသာမက

it also complicates it.

ရှုပ်ထွေးစေပါသေးတယ်။

The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest—

ပညာရှိ စားပွဲထိုးက သည် Gilgamesh ရဲ့ ရှာဖွေမှုရဲ့ရည်ရွယ်ချက်ကိုမေးခွန်းထုတ်တယ်၊

setting the stage for the final, more nuanced resolution.

နောက်ဆုံးအဆင့်၊ ပိုသိမ်မွေ့တဲ့ အဖြေအတွက် ပြင်ဆင်ပေးတာပါ။

You can use comic relief not only to create contrast with graver moments,

ဟာသစိတ်ပြေမှုကို ပိုစိုးရိမ်စရာ အခိုက် အတန့်တွေနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်တွေကို ဖန်တီးဖို့မက

but to comment on them.

ဒါတွေကို မှတ်ချက်ပေးဖို့ အသုံးပြုနိုင်တယ်။

Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this:

အောက်ဆွဲတွေက ဒါကို လုပ်ဖို့ အတွေ့အများဆုံး နဲ့ တိုက်ရိုက်အကျဆုံး နည်းလမ်းတစ်ခုပါ။

they can supply sneakily perceptive commentary on the main action,

မကြာခဏ မှားယွင်းတဲ့၊ကံခေတဲ့ ပြက်လုံးတွေ အဖြစ် တစ်ပြိုင်နက်တည်း လုပ်ဆောင်နေချိန်မှာ

often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.

သူတို့က ပင်မလုပ်ဆောင်ချက်အပေါ် အကင်းပါးတဲ့ မှတ်ချက်တွေ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်ပေးနိုင်တယ်။

Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach:

Kurt Vonnegut ရဲ့ “Slaughterhouse-Five” က ကွဲပြားတဲ့ ချဉ်းကပ်မှုတစ်ခုကိုယူတယ်၊

the story continuously alternates between horrific war scenes

ဇာတ်လမ်းက ကြောက်မက်ဖွယ် စစ်ပွဲမြင်ကွင်း တွေနဲ့ ရယ်စရာ သိပ္ပံစိတ်ကူးယဉ်

and wacky science fiction moments.

အခိုက်အတန့်တွေကြားမှာ ဆက်တိုက်ပြောင်းလဲနေတယ်။

These scenes provide comic relief,

ဒီပြကွက်တွေက ဟာသ စိတ်ပြေမှုသာမက

but also open a dialogue about what’s usually unspeakable,

အမြဲလိုလို ပြောမပြနိုင်တဲ့ အရာတွေအကြောင်း စကားပြောခန်းကို ဖွင့်ထားပြီး

highlighting the arbitrary nature of human suffering

လူသားတွေ ခံစားနေကြရတဲ့ ထင်တိုင်းကြဲတဲ့သဘာဝကို

in a way that makes it more impactful.

ပိုထိရောက်တဲ့တဲ့ နည်းလမ်းနဲ့ မီးမောင်းထိုးပြတယ်။

Arundhati Roy’s “The God of Small Things”

Arundhati Roy ရဲ့ “The God of Small Things” ဟာ

takes yet another approach to comic relief.

ဟာသ စိတ်ပြေမှုအတွက် နောက်ထပ်ချဉ်းကပ်မှုတစ်ခုပါ။

The narrative style draws upon the perspective of children

ဇာတ်ကြောင်းပုံစံက ကလေးတွေရဲ့ ရှုထောင့်ကနေ ဆွဲယူကာ

to infuse a tragic story with poignant humor.

ကြေကွဲစရာ ဇာတ်လမ်းထဲကို ထိခိုက်စူးရှတဲ့ ဟာသသွင်းပေးတာပါ။

When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics

လူကြီးတွေက သူတို့ရဲ့ ကလေးတွေရဲ့အပြုအမူ အတွက် သူတို့မျှော်လင့်ချက်တွေထဲ လူမျိုး၊

into their expectations for their children’s behavior,

လူတန်းစားနဲ့ မိသားစုရဲ့ ဆယ်စုနှစ် တင်းမာမှုတွေကို ရိုက်သွင်းတော့

you can’t help but chuckle with recognition when,

ပြီးပြည့်စုံတဲ့ ယဥ်ကျေးမှုဖြစ်စေဖို့ မျှော်လင့်ထားတဲ့

at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness,

၇ နှစ်အရွယ် Rahel က ညစ်ပတ်တဲ့ လေဆိပ် ခန်းဆီးထဲကို ဝက်အူချောင်းလို ထွေးလုံးကာ

7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain

ပြန်မပြေတော့တဲ့အခါ အသိအမှတ်ပြုပြီး ရယ်မောရုံကလွဲပြီး

and [won’t] unravel.”

ဘာမှမတတ်နိုင်ဘူး။

At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension.

တစ်ချိန်တည်းမှာ သူ ပြုမူဖို့ ပျက်ကွက်တာက တင်းမာမှုကိုပဲ တိုးစေမှာကို သင်သိတယ်။

Afterward, she thinks, “the play had gone bad.

နောက်တော့ “မုတ်သုံရာသီမှာ သနပ်ချဉ်လိုပဲ

Like Pickle in a monsoon.”

ပွဲက ဆိုးသွားတယ်” လို့ သူ တွေးလိုက်တယ်။

This punchline underscores the reality of the situation:

ဒီပြက်လုံးက အခြေအနေရဲ့ အဖြစ်မှန်ကို အလေးပေးဖော်ပြတယ်၊

the reunion is so forced and formal,

ပြန်လည်ဆုံမှုက အတင်းအကြပ်၊ သမားရိုးကျဆန်လွန်းတော့

Rahel feels like her family are actors in a play,

Rahel က သူ့မိသားစုဟာ ပြဇာတ်မှာ ပါဝင်တဲ့ သရုပ်ဆောင်တွေလိို ခံစားရပြီး

and she feels powerless in the storm of what’s happening.

ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ မုန်တိုင်းမှာ ခွန်အားမရှိသလိုခံစားရတယ်။

To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story

ဟာသ စိတ်ပြေမှုအဖြစ်ဆုံးကို ဖန်တီးဖို့ သင့်ဇာတ်လမ်းထဲက ဘယ်အခိုက်အတန့်က

would most benefit from a splash of contrasting emotion,

ဆန့်ကျင်ဘက် စိတ်ခံစားမှုတွေကနေ အကျိုးအရှိဆုံးဖြစ်မလဲဆိုတာအပြင်

but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly?

တိုက်ရိုက်မပြောနိုင်တဲ့ ဘယ်သတင်းစကားကို အသိပေးချင်လဲဆိုတာကိုပါ စဥ်းစားပါ။

Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?

စာဖတ်သူတွေရဲ့ ယူဆချက်တွေထဲက ဘယ်ဟာကို မေးခွန်းထုတ်ချင်ပါသလဲ။