How to write comedy - Jodie Houlston-Lau

Translator: Nahal Goodarzi Reviewer: sadegh vn

A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed

یک سرباز کهنه کار جنگ جهانی دوم از پشت میله‌ها، ویرانی‌های

from the confines of an intergalactic zoo.

باغ وحشی میان‌کهکشانی را که شاهدشان بود را تماشا می‌کند.

As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion,

وقتی والد و فرزندی برای اولین بار در گردهمایی خانوادگی یکدیگر را ملاقات می‌کنند

a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.

وقتی دختر بچه‌ای از پشت پرده‌ای کثیف زمزمه می‌کند، «چطورین؟».

After the death of his best friend,

پادشاهی تنها بعد از مرگ بهترین دوستش،

a lonely king travels to the end of the world in search for answers and...

برای یافتن علت به انتهای دنیا سفر می‌کند و...

walks into a bar.

وارد یک بار (مشروب فروشی) می‌شود.

It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story.

ممکن است عجیب به نظر برسد، اما در داستانی جدی وجود کمدی عنصری کلیدی است.

As a writer, you need your audience to experience a range of emotions,

به عنوان یک نویسنده، مخاطب شما بدون توجه به ژانر

no matter what your genre.

باید طیفی از احساسات را تجربه کند.

Whether you want to evoke fear, grief, or excitement,

جدا از ایجاد ترس، اندوه یا هیجان،

when people are exposed to one emotion for too long,

وقتی کسی برای مدت طولانی احساسی را تجربه می‌کند،

they become desensitized to it.

نسبت به آن بی‌تفاوت می‌شود.

Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture

آرامه خنده‌‌دار روشی ثابت شده برای خلق

احساسات مختلف در داستان است.

a compelling story needs.

So how can you create this effect in your own stories?

پس چطور باید این جلوه را در داستان‌ها به وجود آورد؟

Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three,

حتی اگر از شخصیت‌ها، موقعیت‌ها، زبان یا ترکیبی از هر سه،

timing and contrast are crucial.

زمان بندی آن‌ها و تمایز حیاتی استفاده کنید.

Take the “Epic of Gilgamesh.”

کتاب “حماسه‌ی گیلگمش” را در نظر بگیرید.

This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature,

این افسانه بین النهرینی احتمالا قدیمی‌ترین اثر ادبی شناخته شده است،

and yet the story remains compelling today.

و این داستان امروزه همچنان تاثیرگذار باقی مانده است.

As King Gilgamesh approaches the end of the world,

وقتی پادشاه گیلگمش به انتهای دنیا نزدیک می‌شود،

he walks into a bar.

وارد یک بار می‌شود.

We think we’re reaching the climax of his story—

ما فکر می‌کنیم درحال نزدیک شدن به نقطه اوج داستان هستیم،

only to have our expectations subverted.

اما انتظارات‌مان درهم می‌شکند.

That brief respite allows the tension to build even higher

این فاصله‌ی کوتاه باعث بالا رفتن تنش

to a later, true climax.

برای نقطه اوج واقعی داستان می‌شود.

It both relieves and creates tension.

این فاصله هم باعث آرامش دادن، هم ایجاد تنش می‌شود.

This lesson also applies to modern stories:

این موضوع همچنین برای داستان‌های مدرن صدق می‌کند:

by briefly lightening the mood,

شما می‌توانید همراه با آرام کردن شرایط،

you can build tension in your stories exactly when it’s needed.

دقیقا در زمان مورد نظرتان ایجاد تنش کنید.

The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response—

قسمت داخل بار، نه تنها بازتاب احساسی خواننده را قوی‌تر می‌کند،

it also complicates it.

بلکه آن را پیچیده‌تر هم می‌کند.

The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest—

فروشنده‌ی دانا هدف جست‌وجوی گیلگمش را از او می‌پرسد

setting the stage for the final, more nuanced resolution.

و صحنه را برای تحلیل نهایی و دقیق‌تر آماده می‌کند.

You can use comic relief not only to create contrast with graver moments,

شما می‌توانید از آرامه خنده‌‌دار برای ایجاد تمایز در بخش‌های مهم استفاده کنید،

but to comment on them.

و با آن موضوع را تفسیر کنید.

Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this:

شخصیت‌های فرعی یکی از رایج‌ترین و مستقیم‌ترین راه برای این کار هستند:

they can supply sneakily perceptive commentary on the main action,

آنها می‌توانند یواشکی نکاتی حساس درباره‌ی موضوع اصلی را بازگو کنند،

often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.

که معمولا با تیکه‌های تاسف برانگیز و شلخته همراه است.

Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach:

«سلاخ‌خانه شماره پنج» از کرت وانه‌گت راهکار دیگری را دنبال می‌کند:

the story continuously alternates between horrific war scenes

داستان دائما بین صحنه‌های وحشتناک جنگ

and wacky science fiction moments.

و صحنه‌های علمی-تخیلی خنده‌دار جابجا می‌شود.

These scenes provide comic relief,

این صحنه‌ها آرامه خنده‌‌دار هستند،

but also open a dialogue about what’s usually unspeakable,

اما همچنین دیالوگی درباره بخشی که غیرقابل بیان هست آغاز می‌شود

highlighting the arbitrary nature of human suffering

که روی طبیعت خودسرانه رنج بشر تاکید می‌کند

in a way that makes it more impactful.

طوری که آن را تاثیرگذارتر نشان می‌دهد.

Arundhati Roy’s “The God of Small Things”

«خدای چیزهای کوچک» اثر ارونداتی روی،

takes yet another approach to comic relief.

رویکرد دیگری از آرامه خنده‌‌دار را دنبال می‌کند.

The narrative style draws upon the perspective of children

شیوه‌ی روایت از نگاه کودکان نوشته شده است

to infuse a tragic story with poignant humor.

تا داستان‌های تراژدی را با طنز تلخ پیوند بزند.

When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics

وقتی بزرگسالان تنش سال‌ها مشکلات نژادی، طبقاتی و خانوادگی را

into their expectations for their children’s behavior,

بر روی انتظاراتشان از فرزندان منعکس می‌کنند،

you can’t help but chuckle with recognition when,

خنده‌تان می‌گیرد، وقتی از او انتظار می‌رود

at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness,

نمایشی بی‌نقص از ادب را اجرا کند،

7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain

راهل هفت ساله «خود را در پرده‌ی کثیف فرودگاه مثل سوسیس می‌پیچاند

and [won’t] unravel.”

و بیرون نمی‌آید.»

At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension.

در این زمان، شما می‌دانید ناکامی او در رفتارش فقط باعث بالا رفتن تنش می‌شود.

Afterward, she thinks, “the play had gone bad.

سپس او با خود فکر می‌کند، «نمایش خراب شد.

Like Pickle in a monsoon.”

مثل خیارشور در هوای طوفانی.»

This punchline underscores the reality of the situation:

این جمله حقیقت آن موقعیت را به ما نشان می‌دهد:

the reunion is so forced and formal,

گردهمایی آنچنان زورکی و رسمی بود،

Rahel feels like her family are actors in a play,

که راهل احساس کرد خانواده‌اش بازیگرانی در صحنه هستند،

and she feels powerless in the storm of what’s happening.

و او در این آشوب احساس ناتوانی می‌کند.

To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story

برای استفاده بهتر از آرامه خنده‌‌دار، فقط به قسمتی از داستان‌تان

would most benefit from a splash of contrasting emotion,

که از احساسات متمایز بهره می‌برد فکر نکنید،

but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly?

بلکه فکر کنید چه پیامی را می‌توانید منتقل کنید که به طور مستقیم نمی‌شود گفت؟

Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?

کدام پیش‌فرض‌های خواننده را می‌خواهید زیر سوال ببرید؟