Ugly History: The Spanish Inquisition - Kayla Wolf

Translator: Ali Sharifi Reviewer: Masoud Motamedifar

It’s 1481.

در سال ۱۴۸۱ میلادی.

In the city of Seville,

کاتولیک‌های متدین در سویا به بدعت‌‌گذاری در دین و سرپیچی از باورهای کلیسای کاتولیک

devout Catholics are turning themselves in to the authorities.

They’re confessing to heresy— failure to follow the beliefs of the Catholic Church.

اعتراف و خود را به مقامات تسلیم می‌کردند.

But why?

اما چرا چنین کاری می‌کردند؟

The Spanish Inquisition has arrived in Seville.

در این سال دادگاه تفتیش عقاید اسپانیا وارد شهر سویا شده بود.

The Inquisition began in 1478, when Pope Sixtus IV issued a decree

این دادگاه در سال ۱۴۷۸ میلادی آغاز به کار کرد، زمانی‌که پاپ سیکستوس چهارم

authorizing the Catholic monarchs, Ferdinand and Isabella,

فرمانی صادر کرد، و به فردیناند و ایزابلا پادشاهان کاتولیک اجازه داد.

to root out heresy in the Spanish kingdoms—

تا بدعت‌گذاری دینی در پادشاهی‌ اسپانیایی و اتحادیه‌های نیمه مستقل پادشاهی

a confederacy of semi-independent kingdoms

in the area that would become the modern country of Spain.

در سرزمینی که در حال تبدیل به کشور مدرن اسپانیا بود، ریشه کن کنند.

Though the order came from the church, the monarchs had requested it.

دستور از طرف کلیسا صادر شده بود، اما خود پادشاهان آن را درخواست کرده بودند.

When the Inquisition began, the Spanish kingdoms were diverse

وقتی دادگاه تفتیش عقاید آغاز به کار کرد، پادشاهی‌ اسپانیا تنوع قومی-مذهبی داشت،

both ethnically and religiously,

with Jews, Muslims, and Christians living in the same regions.

و یهودیان، مسلمانان و مسیحیان در کنارهم زندگی می‌کردند.

The Inquisition quickly turned its attention to ridding the region

دادگاه تفتیش عقاید سریعا توجه خود را معطوف

of people who were not part of the Catholic Church.

به پاکسازی منطقه از افرادی کرد که پیرو کلیسای کاتولیک نبودند.

It would last more than 350 years.

این دادگاه بیش از ۳۵۰ سال دوام یافت.

On the ground, groups called tribunals ran the Inquisition in each region.

درهر منطقه گروهی به نام دیوان محاکمات مقدس دادگاه تفتیش عقاید را اداره می کردند.

هر دیوان محاکمه مقدس اعضائی داشت، شامل:

Roles on a tribunal could include

an arresting constable, a prosecuting attorney,

یک مأمور دستگیر کننده، یک وکیل دادگستری، یک بازجو و یک کاتب.

inquisitors to question the accused, and a scribe.

A “Grand Inquisitor,” a member of the clergy selected by the king and queen,

یک «مفتش کل» که روحانی منتخب پادشاه و ملکه بود همواره رهبری دادگاه را برعهده داشت.

almost always led a tribunal.

The Inquisition marked its arrival in each new place with an “Edict of Grace.”

دادگاه تفتیش عقاید پس از ورود به هرمنطقه “فرمان لطف” صادر می‌کرد.

Typically lasting 40 days,

یعنی در یک مهلت معمولاً 40 روزه، افرادی که به بدعت‌‌گذاری اعتراف می‌کردند عفو می‌شدند

the Edict of Grace promised mercy to those who confess to heresy.

After that, the inquisitors persecuted suspected heretics

در پایان این مهلت مأموران مضنونین به بدعت را به بهانه‌های واهی تعقیب می‌کردند.

on the basis of anonymous accusations.

So the confessors in Seville probably didn’t see themselves as actual heretics—

در نتیجه در سویا کسانی که خود را بدعت‌گذار واقعی نمی‌دیدند، در مدت اجرای «فرمان لطف»

instead, they were hedging their bets by reporting themselves

پیش از آنکه از طرف دیگران متهم شوند، خود به گناهان سبک اعتراف می‌کردند.

when the consequences were low,

rather than risking imprisonment or torture

چراکه در این صورت خطر زندان و شکنجه آن‌ها را تهدید می‌کرد.

if someone else accused them later on.

They were right to worry:

مردم حق داشتند نگران باشند:

once the authorities arrested someone, accusations were often vague,

چراکه وفتی مقامات شخصی را دستگیر می‌کردند، اتهامات غالباً مبهم بود،

so the accused didn’t know the reasons for their arrest

بنابراین متهم از دلایل دستگیری، و مشخصات کسی که به او اتهام زده بود، مطلع نمی‌شد.

or the identity of their accuser.

Victims were imprisoned for months or even years.

قربانیان ماه‌ها وحتی سال‌ها زندانی می‌شدند و پس از دستگیری، اموال آن‌ها مصادره می‌شد

Once arrested, their property was confiscated,

often leaving their families on the street.

و معمولاً خانواده‌هایشان آواره می‌شدند.

Under these conditions, victims confessed to the most mundane forms of heresy—

در این شرایط، مردم به پیش پا افتاده‌ترین اشکال بدعت، مانند آویختن و خشک کردن

like hanging linen to dry on a Saturday.

لباس کتان، در روز شنبه اعتراف می‌کردند.

The Inquisition targeted different subsets of the population over time.

دادگاه تفتیش عقاید در طول زمان گروه‌های مختلف جمعیتی را مورد هدف قرار داد.

In 1492, at the brutal Grand Inquisitor Tomás de Torquemada’s urging,

در سال ۱۴۹۲، بازرس بزرگ توماس د تورکومادا، از پادشاهان خواست به یهودیان اسپانیا 4ماه

the monarchs issued a decree giving Spanish Jews four months

فرصت بدهند، که یا مسیحی شوند و یا سرزمین پادشاهی اسپانیا را ترک کنند.

to either convert to Christianity or leave the kingdom.

Thousands were expelled and those who stayed risked persecution.

در نتیجه هزاران نفر اخراج شدند و کسانی که ماندند در معرض آزار و اذیت قرار گرفتند.

Converts to Christianity, known as conversos, weren’t even safe,

کسانی که به مسیحیت گرویده و به پذیرندگان شهرت یافتند، اندک امنیتی نداشتند،

because authorities suspected them of practicing Judaism in secret.

زیرا مقامات به آن‌ها مشکوک بودند که مناسک یهودیت را در خفا انجام می‌دهند

The hatred directed at conversos was both religious and economic,

تنفر از پذیرندگان دلایل مذهبی و اقتصادی داشت، چون آن‌ها بخش بزرگی از طبقه اجتماعی

as conversos made up a large portion of the upper middle class.

متوسط رو به بالا را تشکیل می‌داند.

The Inquisition eventually shifted its focus to the moriscos,

تفتیش عقاید در نهایت روی موریسکوها متمرکز شد،

converts to Christianity from Islam.

این افراد گروهی بودند که از اسلام به مسیحیت گرویده بودند.

In 1609, an edict passed forcing all moriscos to leave.

در سال ۱۶۰۹، فرمانی صادر شد که همه موریسکوها را مجبور به ترک اسپانیا کرد.

An estimated 300,000 left.

در نتیجۀ این فرمان حدود ۳۰۰ هزار نفر کشور را ترک کردند.

Those who remained became the Inquisition’s next targets.

و افرادی که ماندند به هدف بعدی تفتیش عقاید تبدیل شدند.

The inquisitors announced the punishments of those found guilty of heresy

دادگاه تفتیش عقاید در یک گردهمایی عمومی به نام اعمال ایمانی، مجازاتِ

in public gatherings called autos de fé, or acts of faith.

افرادی که با اعتقادات خود به بدعت‌گذاری در دین متهم بودند، اعلام کرد.

Hundreds of people gathered to watch the procession of sinners, mass, sermon,

صدها نفر برای تماشای راهپیمایی گناهکاران، عشاء ربانی جمعی،

شنیدن موعظه، و اعلام مجازات‌ها گرد آمدند.

and finally the announcement of punishments.

Most of the accused received punishments like imprisonment, exile,

بیشتر متهمان مجازات‌هایی مانند حبس، تبعید یا پوشیدن لباس‌هایی که نماینگر

or having to wear a sanbenito, a garment that marked them as a sinner.

گناهکار بودن آن‌ها بود و سانبنیتو نامیده می‌شد، دریافت کردند.

The worst punishment was “relaxado en persona”—

بدترین تنبیه «ریلاسادو ان پرسونا» بود که اصطلاحی برای سوزاندن در آتش است.

a euphemism for burning at the stake.

This punishment was relatively uncommon—

این مجازات معمول نبود و برای کسانی که توبه نکرده و یا از توبه برگشته بودند اجرا می‌شد

reserved for unrepentant and relapsed heretics.

Over 350 years after Queen Isabella started the Inquisition,

بیش از ۳۵۰ سال پس از آنکه ملکه ایزابلا بانی دادگاه تفتیش عقاید شد،

her namesake, Queen Isabella II, formally ended it on July 15th, 1834.

همنامش، ملکه ایزابلا دوم، در۱۵ ژوئیه ۱۸۳۴ رسماً به آن پایان داد.

The Spanish kingdoms’ dependence on the Catholic Church had isolated them

درحالیکه باقی اروپا دورۀ روشنگری را تجربه می‌کرد، وابستگی پادشاهی اسپانیا به کلیسای

while the rest of Europe experienced the Enlightenment

کاتولیک آن‌ها را منزوی کرده بود، در نتیجه جدایی حکومت از کلیسا را پذیرفتند.

and embraced the separation of church and state.

Historians still debate the number of people killed during the Inquisition.

مورخان هنوز در مورد تعداد افراد کشته شده در جریان تفتیش عقاید اتفاق نظر ندارند.

Some suggest over 30,000 but most estimate between 1,000 and 2,000.

برخی از مورخان کشته‌شدگان را حدود ۳۰هزار، و غالباً بین ۱تا ۲ هزار نفر برآورد می‌کنند

The consequences of the Inquisition, however, reach far beyond fatalities.

اگرچه، پیامدهای تفتیش عقاید بسیار فراتر از تلفات است.

In some places, an estimated 1/3 of prisoners were tortured.

برآورد می‌شود در مناطقی یک سوم زندانیان شکنجه شدند.

Hundreds of thousands of members of religious minorities

صدها هزار نفر از اقلیت‌های مذهبی مجبور به ترک خانه‌های خود شدند.

were forced to leave their homes,

and those who remained faced discrimination and economic hardship.

و آن‌هایی که باقی ماندند با تبعیض و مشکلات اقتصادی مواجه شدند.

Smaller inquisitions in Spanish colonial territories

دادگاه تفتیش عقاید در ابعاد کوچک‌تر در مستعمرات اسپانیا در قاره آمریکا هم

in the Americas, especially Mexico, carried their own tolls.

راه‌اندازی شد، به ویژه در مکزیک، که عوارض خاص خود را داشت.

Friends turned in friends, neighbors accused neighbors,

دوست به دوست و همسایه به همسایه اتهام زدند

and even family members reported each other of heresy.

حتی اعضای خانواده یکدیگر را به بدعت‌گذاری متهم کردند.

Under the Inquisition,

در دورۀ دادگاه تفتیش عقاید،

people were condemned to live in fear and paranoia for centuries.

مردم قرن‌ها در ترس و بدبینی زندگی کردند.