How to use a semicolon - Emma Bryce

Translator: sadegh zabihi Reviewer: Mary Jane

It may seem like the semicolon is struggling with an identity crisis.

ممکن است این طور به نظر برسد که نقطه‌ویرگول به بحران هویت دچار است.

It looks like a comma crossed with a period.

شبیه یک ویرگول است که با نقطه پیوند خورده.

Maybe that's why we toss these punctuation marks around like grammatical confetti.

شاید برای همین است که این نشانه را مانند پولک دستوری روی نوشته می‌پاشیم.

We're confused about how to use them properly.

درباره نحوه درست استفاده از آن گیج هستیم.

In fact, it's the semicolon's half-half status that makes it useful.

در واقع، این حالت نصف‌ونیمه نقطه‌ویرگول است که به کار می‌آید.

It's stronger than a comma, and less final than a period.

از ویرگول قوی‌تر است، اما از نقطه کمتر پایان‌دهنده است.

It fills the spaces in between, and for that reason,

فاصله‌های مابین را پر می‌کند، و به همین دلیل،

it has some specific and important tasks.

وظایفی خاص و مهم دارد.

For one, it can clarify ideas in a sentence

برای مثال، می‌تواند ایده‌هایی را در جمله روشن کند

that's already festooned with commas.

که از قبل با ویرگول آراسته شده‌اند.

"Semicolons: At first, they may seem frightening,

«نقطه‌ویرگول: در ابتدا، ممکن است ترسناک به نظر برسند،

then, they become enlightening,

اما بعد روشنگر می‌شوند،

finally, you'll find yourself falling for these delightful punctuation marks."

و در نهایت، می‌بینید که عاشق این نشانه دلپسند سجاوندی شده‌اید.»

Even though the commas separate different parts of the sentence,

هرچند ویرگول بخش‌های مختلف جمله را جدا می‌کند،

it's easy to lose track of what belongs where.

گم کردن سر نخ اینکه چه به کجا تعلق دارد ساده است.

But then the semicolon edges in to the rescue.

اما بعد نقطه‌ویرگول برای نجات از راه می‌رسد.

In list-like sentences, it can exert more force than commas do,

در جمله‌های فهرست مانند، نیروی بیشتری نسبت به ویرگول اعمال می‌کند،

cutting sentences into compartments and grouping items that belong together.

و جمله را به بخش‌هایی تقسیم می‌کند که بخش‌های مربوط به هم را جدا می‌کند.

The semicolon breaks things up, but it also builds connections.

نقطه‌ویرگول، چبزها را می‌شکند اما ارتباط هم به وجود می‌آورد.

Another of its tasks is to link together independent clauses.

یک وظیفه دیگر آن مرتبط کردن بندهای مستقل است.

These are sentences that can stand on their own,

این‌ها جمله‌هایی هستند که می‌توانند تنها بیایند،

but when connected by semicolons,

اما وقتی با نقطه‌ویرگول مرتبط می‌شوند،

look and sound better because they're related in some way.

بهتر دیده و شنیده می‌شوند چون به نحوی به هم مربوط هستند.

"Semicolons were once a great mystery to me.

«زمانی نقطه‌ویرگول برای من یک معما بود.

I had no idea where to put them."

هیچ ایده‌ای نداشتم آن را کجا بگذارم.»

Technically, there's nothing wrong with that.

از نظر فنی هیچ اشکالی به این وارد نیست.

These two sentences can stand alone.

این دو جمله مستقل هستند.

But imagine they appeared in a long list of other sentences,

اما تصور کنید در فهرستی بلند با سایر جمله‌ها قرار می‌گرفتند،

all of the same length, each separated by periods.

همه به یک اندازه، و همه با نقطه از هم جدا شده باشند.

Things would get monotonous very fast.

خیلی زود خسته کننده می‌شود.

In that situation,

در این شرایط،

semicolons bring fluidity and variation to writing

نقطه‌ویرگول سلاست و گوناگونی را وارد نوشته می‌کند

by connecting related clauses.

و جمله‌های را به هم مرتبط می‌کند.

But as beneficial as they are, semicolons don't belong just anywhere.

اما همان قدر که مفید است، نقطه‌ویرگول به هر جایی تعلق ندارد.

There are two main rules that govern their use.

درباره استفاده از آنها دو قانون اصلی هست.

Firstly, unless they're being used in lists,

اول، غیر از اینکه در فهرست‌ها به کار برود،

semicolons should only connect clauses that are related in some way.

نقطه‌ویرگول باید فقط جمله‌هایی را متصل کند که به نحوی به هم مربوط هستند.

You wouldn't use one here, for instance:

مثلا به کار بردن آن در اینجا صحیح نیست:

"Semicolons were once a great mystery to me;

«زمانی نقطه‌ویرگول برای من یک معما بود؛

I'd really like a sandwich."

دلم خیلی ساندویچ می‌خواهد.»

Periods work best here because these are two totally different ideas.

در اینجا نقطه بهتر است چون این‌ها دو جمله کاملا مجزا هستند.

A semicolon's job is to reunite two independent clauses

کار نقطه‌ویرگول به هم پیوند دادن دو جمله مستقل است

that will benefit from one another's company

که برای هم فایده داشته باشند

because they refer to the same thing.

چرا که از جهتی به هم مربوط هستند.

Secondly, you'll almost never find a semicolon willingly stationed

دوم، تقریبا هیچ وقت نقطه‌ویرگول را نمی‌بینید که عمداً

before coordinating conjunctions:

بعد از حروف ربط قرار بگیرد:

the words, "and," "but," "for," "nor," "or," "so," and "yet."

کلماتی مانند: «و،» «اما،» «برای،» «نه،» «یا،» «پس،» و «هنوز.»

That's a comma's place, in fact.

در واقع این جایگاه ویرگول است.

But a semicolon can replace a conjunction to shorten a sentence

اما نقطه‌ویرگول می‌تواند جایگزین یک حرف ربط شود تا جمله را کوتاه کند

or to give it some variety.

یا آن را از یکنواختی در بیاورد.

Ultimately, this underappreciated punctuation mark

در نهایت، این نشانه که قدرش دانسته نشده

can give writing clarity, force, and style,

می‌تواند به نوشته وضوح، نیرو، و سبک بدهد،

all encompassed in one tiny dot and squiggle

یک نقطه و ویرگول کوچک همه این‌ها را در بر گرفته

that's just waiting to be put in the right place.

و منتظر است تا در جای درستش قرار بگیرد.