The rise and fall of the Kingdom of Man - Andrew McDonald

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: shirin etebar

On a small island in the middle of the Irish Sea,

روی یک جزیره کوچک در وسط دریای ایرلند،

fortresses preside over the rugged shores.

دژهای نظامی بر سواحل پرپیچ و خم خودنمایی می‌کنند.

This unlikely location was the birthplace of a medieval empire

این مکان غیرمعمول محل تولد یک امپراطوری قرون وسطایی بوده

that lasted 200 years, ruled by a dynasty of sea kings.

که ۲۰۰ سال دوام داشته و تحت سلطه یک سلسله از پادشاهان دریایی بوده است.

The first of these kings was Godred Crovan,

اولین پادشاه این سلسله، گادرِد کروان بود،

a notorious warlord descended from Irish and Viking rulers.

که به‌عنوان یک فرمانده بدنام از میان پادشاهان ایرلندی و وایکینگ اخراج شد.

Starting in 1079, Godred consolidated power

با آغاز ۱۰۷۹ میلادی، گودرد قدرت را

over the Isle of Man and the Hebrides,

بر نواحی جزیره من و هیبریدها به دست گرفت،

a collection of islands off the west coast of Scotland.

مجمع‌الجزایری در ساحل غربی اسکاتلند.

He seized control of important sea routes between the British Isles,

او کنترل مسیرهای مهم دریایی بین جزایر بریتانیا،

Scandinavia, and the North Atlantic.

اسکاندیناوی و اطلس شمالی را به‌دست گرفت.

A turbulent period followed Godred’s death,

یک دوره پرتلاطم پس از مرگ گودرد شکل گرفت،

characterised by invasions from Norway and Ireland,

که تهاجماتی از سوی نروژ و ایرلند

and intense feuding between princes.

و عداوت شدید بین شاهزادگان را در بر می‌گرفت.

But his descendants held on to power,

اما فرزندان وی در قدرت باقی ماندند،

building coastal fortresses, roving the seaways,

دژهای ساحلی ساختند، گشت‌های دریایی راه انداختند،

throwing themselves into epic battles,

درگیر جنگ‌های حماسی شدند،

and consolidating control over an impressive maritime kingdom.

و کنترل یک قلمرو دریایی پرابهت را به‌دست گرفتند.

The inhabitants of this kingdom had both Gaelic and Norse roots,

ساکنین این قلمرو هر دو ریشه اسکاتلندی و ریشه اسکاندیناویایی داشتند،

and many probably spoke both languages.

و احتمالا بسیاری به هر دو زبان سخن می‌گفتند.

Those on the Isle of Man were known as the Manx people,

آن‌هایی که در جزیره من بودند مردم مانکس نامیده می‌شدند،

while those in the Hebrides were known as Islanders or People of the Isles.

در حالی که ساکنین هیبریدها به‌عنوان جزیره‌ای‌ها یا مردم جزایر شناخته می‌شدند.

Though we still don’t know for sure how many there were,

اگرچه هنوز نمی‌دانیم دقیقا چه تعداد آنجا بودند،

we do know this relatively small group had an outsize impact on the region.

مطمئن هستیم که گروه کوچکی تاثیر زیادی بر یک ناحیه بزرگ داشته‌اند.

Perched on cliffs with sweeping views and safe harbors,

با مستقر شدن روی صخره‌ها با دیده‌بانی کامل و بنادر امن،

seaside fortresses helped the kings control shipping, commerce, and resources.

دژهای ساحلی امکان کنترل کشتیرانی، تجارت و منابع را برای شاهان فراهم می‌کرد.

The empire commanded vast fleets of Viking-style long ships,

امپراطوری ناوگان بزرگی از کشتی‌های بلند وایکینگ را فرماندهی می‌کرد،

which they used for trading, raiding, and plundering the seas.

که این کشتی‌ها برای تجارت، هجوم و دزدی دریایی به کار می‌رفتند.

Observing this prowess, many neighboring rulers sought their aid.

با دیدن این دلاوری، بسیاری از حاکمان همسایه از آن‌ها کمک می‌خواستند.

The brothers Rognvald and Olaf each solved neighbors’ maritime woes:

برادران راگنوالد و اولاف هر یک بخشی از مشکلات دریایی همسایگان را حل می‌کردند:

King Rognvald supplied military assistance to the Scottish king,

شاه راگنوالد به پادشاهی اسکاتلند کمک نظامی می‌کرد،

and King Olaf’s forces served as a Coast Guard

و نیروهای شاه اولاف به‌عنوان یک گارد ساحلی

at the English King Henry III’s request— for a hefty fee.

به درخواست پادشاه انگلیس، هنری سوم، در قبال مبلغی سنگین خدمات می‌دادند.

The sea kings also sparred with their powerful neighbors,

شاهان دریایی درگیری‌هایی هم با همسایگان قدرتمندشان داشتند،

but they had a particularly bitter rivalry with another dynasty in their own isles:

اما رقابت بسیار شدیدی با سلسله دیگری در جزایر خودشان داشتند:

a line of rulers in the Hebrides.

دسته‌ای از حاکمان در هیبریدها.

In the 1150s, a chieftain of this line, Somerled,

در دهه ۱۱۵۰، یک سردسته از این حاکمان به نام سومرلد،

defeated the Manx King, his brother-in-law, in a naval battle

پادشاه مانکس، که برادر زنش بود را در یک نبرد دریایی شکست داد

and formed a rival Kingdom of the Isles, fracturing the old kingdom.

و یک پادشاهی رقیب از جزایر را شکل داد و قلمرو گذشته را تجزیه کرد.

This began a century-long rivalry between Somerled’s line,

این قضیه یک رقابت به‌طول یک قرن را بین قلمرو سومرلد،

who ruled the southern and central Hebrides,

که جنوب و مرکز هیبریدها را در بر می‌گرفت،

and the Manx Kings, who ruled the Isle of Man and northern Hebrides,

و پادشاهی مانکس که جزیره من و هیبریدهای شمالی را شامل می‌شد بر سر کنترل

to control the seaways.

مسیرهای دریایی به وجود آورد.

Family feuds often blossomed into bitter civil wars.

عداوت خانوادگی اغلب به جنگ‌های تلخ‌تر داخلی مبدل می‌شد.

In 1223, King Rognvald sent a letter to his son

در سال ۱۲۲۳، شاه راگنوالد نامه‌ای برای پسرش فرستاد

commanding him to murder his uncle Olaf.

و به وی دستور داد عمویش اولاف را به قتل برساند.

When Olaf discovered the plot, he launched a vicious attack on his nephew,

وقتی اولاف از نقشه باخبر شد، جنگ سختی علیه بردارزاده‌اش آغاز کرد،

blinding and mutilating him.

و او را کور و اخته کرد.

After Rognvald’s death several years later,

چند سال پس از مرگ راگنوالد،

people realized the letter ordering the attack might have been forged.

مردم فهمیدند که ممکن است نامه مذکور جعل شده باشد.

The Manx kings attempted to resolve disagreements at Tynwald,

شاهان مانکس سعی کردند اختلافات را در تینوالد حل کنند،

an open-air parliament centered on a mound,

که یک مجلس شورا در فضای باز و بر روی یک تپه بود،

where assemblies ruled on matters of justice and other issues.

و در آنجا مجمع‌ها به قضاوت و دیگر امور می‌پرداختند.

Such sites were commonly used in the Viking world

چنین مکان‌هایی در دنیای وایکینگ معمول بود

for resolving anything from local disputes to matters involving kings.

و هرچیزی از یک نزاع محلی گرفته تا مسائل شاهان در آن حل و فصل می‌شد.

These meetings didn’t always go smoothly—

این نشست‌ها همیشه آرام پیش نمی‌رفت-

sometimes violence erupted,

گاهی خشونت بروز می‌کرد،

and in 1237, two rival factions squabbled to the point

و در سال ۱۲۳۷، دو فرقه رقیب به حدی با هم درگیر شدند

of breaking up the assembly at Tynwald.

که مجمع تینوالد از هم پاشیده شد.

The four-tiered mound at Tynwald survives to this day,

تپه چهار طبقه تینوالد تا امروز باقی است،

and the modern Manx parliament still holds an annual meeting there.

و مجلس امروزی مانکس همچنان در آنجا یک نشست سالانه برگزار می‌کند.

In 1248, King Harald of Man died in a shipwreck

در سال ۱۲۴۸، شاه من، هرالد، در حادثه شکستگی یک کشتی از دنیا رفت.

and was succeeded by his brother.

و برادرش جای او را گرفت.

Weeks into the new king’s reign, a rebel knight assassinated him.

در همان هفته‌های اول حکمرانی پادشاه جدید، یک شوالیه شورشی او را به قتل رساند.

His brother Magnus died in 1265 at Castle Rushen— without an heir.

برادرش مگنوس در سال ۱۲۶۵ در قلعه راشن بدون وارث در گذشت.

According to one scribe, his death marked the day that

بر اساس یک کتیبه، مرگ وی چنین نام گرفت:

“kings ceased to reign in Man.”

«شاهان از حکمرانی جزیره من دست کشیدند.»

Scotland annexed Man and the Isles the next year, in 1266.

سال بعد در ۱۲۶۶، اسکاتلند من و جزایر را به خاکش ملحق نمود.

We know about the exploits of the sea kings primarily from a chronicle

در وهله اول کارهای بزرگ شاهان دریایی را از طریق روایتی

written by Christian scribes living on the Isle of Man,

که کاتبان مسیحی واقع در جزیره من نوشته‌اند، می‌دانیم،

and from the praise poems composed to celebrate the kings’ victories.

همچنین از طریق شعرهای ستایش که برای جشن گرفتن پیروزی شاهان سروده می‌شد.

Today, although the sea kings are long gone,

امروزه، اگر چه شاهان دریایی مدت‌هاست درگذشته‌اند،

their presence remains etched onto the landscape.

حضور آنها روی مناظر طبیعی همچنان حکاکی‌شده باقی مانده است.