What did people do before anesthesia? - Sally Frampton

Translator: shirin etebar Reviewer: sadegh vn

With medical students restraining the patient and onlookers eagerly awaiting,

در حالی که دانشجویان پزشکی بیمار را مهار و تماشاچیانی که مشتاقانه نگاه می‌کردند،

Scottish surgeon Robert Liston poised himself to begin.

رابرت لیستون، جراح اسکاتلندی، خود را برای شروع جراحی آماده کرد.

In quick succession, he cut his patient’s flesh,

او سریع گوشت بیمارش را برید،

sawed through their tibia and fibula and, within just a few minutes,

استخوان ساق پا و نازک نی را اره کرد و در عرض چند دقیقه،

the amputation was complete.

قطع عضو تکمیل شد.

It was the 1830s and Liston was renowned for his surgical speed.

دهه ۱۸۳۰ بود و لیستون به دلیل سرعت عمل جراحی خود مشهور بود.

This was important because, before anesthesia was widely used,

سرعت عمل مهم بود چون قبل از استفاده گسترده از بیهوشی،

patients had to consciously endure every moment of surgery.

بیماران باید آگاهانه هر لحظه از جراحی را تحمل می‌کردند.

The quest for anesthetics that could induce unconsciousness

تلاش برای داروهای بی‌حسی که می‌تواند باعث بیهوشی

and enable more meticulous surgeries launched long before Liston.

و انجام جراحی‌های دقیق‌تری شود، مدت‌ها قبل از لیستون آغاز شد.

Around 200 CE, Chinese physician Hua Tuo described mixing alcohol

در حدود سال ۲۰۰ پس از میلاد پزشک چینی، هوآ توئو، ترکیب الکل را

with a powder of various ingredients to anesthetize patients.

با پودری از مواد مختلف برای بیهوش کردن بیماران شرح داد.

And 13th century Arab surgeon Ibn al-Quff described patients taking anesthetics,

و ابن القف، جراح عرب قرن سیزدهم، بیمارانی تحت تاثیر داروهای بیهوشی شرح داد

likely inhaling drugs like cannabis, opium, and mandrake,

که احتمالا داروهایی مثل حشیش، تریاک و ترنجبین را از اسفنج‌های آغشته

from saturated sponges.

استنشاق می‌کردند.

By the end of the 1700s, many scientists were pondering

در پایان دهه ۱۷۰۰، بسیاری از دانشمندان

chemistry’s medical applications.

در مورد کارکردهای پزشکی شیمی فکر می‌کردند.

This led to a profusion of anesthetic advancements involving three main players:

این منجر به انبوهی از پیشرفت‌ها در داروهای بیهوشی شد که شامل سه عامل اصلی بود:

nitrous oxide, ether, and chloroform.

اکسید نیتروژن، اتر و کلروفرم.

In 1799, English chemist Humphry Davy began experimenting with nitrous oxide,

در سال ۱۷۹۹، همفری دیوی، شیمیدان انگلیسی، شروع به آزمایش با اکسید نیتروژن

or laughing gas— inhaling it himself and observing its effects on friends.

یا گاز خنده کرد - خودش آن را استنشاق کرد و اثراتش را بر دوستان مشاهده کرد.

Davy noted that its pain-relieving abilities might make it useful

دیوی خاطرنشان کرد که توانایی‌های تسکین دردش ممکن است آن را

for surgical operations—

برای عمل‌های جراحی مفید کند -

but it would be decades before that happened.

ولی دهه‌ها طول می‌کشد تا این اتفاق بیفتد.

This was, at least in part, because some surgeons and patients

این گفته حداقل تا حدی به این دلیل بود که برخی از جراحان و بیماران

were skeptical of the effectiveness and safety of anesthetic drugs.

نسبت به اثربخشی و ایمنی داروهای بیهوشی شک داشتند.

In 1804, Japanese surgeon Seishū Hanaoka successfully removed a breast tumor

در سال ۱۸۰۴، سیشو هانائوکا، جراح ژاپنی، با موفقیت تومور سینه را

from a patient anesthetized with a mix of medicinal herbs.

از بیمار بیهوش شده با ترکیبی از گیاهان دارویی خارج کرد.

But the news stayed in Japan indefinitely.

اما این خبر برای همیشه در ژاپن ماند.

Eventually, ether started garnering medical attention.

در نهایت، اتر شروع به جلب توجه پزشکان کرد.

It was first formulated centuries before then came to be used recreationally.

این ماده برای اولین بار، قرن‌ها قبل از استفاده تفریحی از آن فرموله شد.

During the so-called “ether frolics” of the early 1800s,

در طول به اصطلاح «محبوبیت اتر» در اوایل دهه ۱۸۰۰،

an American physician noted that the fall he suffered

یک پزشک آمریکایی خاطرنشان کرد که بعد از استفاده از اتر،

while using ether was painless.

سقوطی بدون درد داشت.

In 1842, he etherized a patient and successfully removed

در سال ۱۸۴۲، او یک بیمار را با اتر بیهوش کرد و با موفقیت

a tumor from his neck.

تومور را از گردنش خارج کرد.

In the meantime, dentists finally began recognizing nitrous oxide’s promise.

در این بین، دندان‌پزشکان بالاخره پتانسیل بالای اکسید نیتروژن را شناختند.

But, in 1845, when an American dentist attempted a public tooth extraction

اما در سال ۱۸۴۵، وقتی که یک دندانپزشک آمریکایی در ملاعام اقدام به

on someone anesthetized with nitrous oxide,

کشیدن دندان فردی کرد که با اکسید نیتروژن بیهوش شده بود،

he apparently encountered a setback when his patient screamed.

ظاهراً هنگامی که بیمارش جیغ می‌کشید، با شکست مواجه شد.

It was probably just an insufficient dose—

احتمالاً فقط دوز ناکافی بود -

but it was a bad publicity moment for the drug.

اما یک لحظه تبلیغاتی بد برای دارو بود.

Meanwhile, dentists refined ether for tooth extractions.

در همین حین، دندان‌پزشکان اتر را برای کشیدن دندان تصفیه کردند.

And, in October 1846, an American dentist administered ether to a patient,

در اکتبر ۱۸۴۶، یک دندانپزشک آمریکایی اتر را به یک بیمار تزریق کرد

and a surgeon removed the man’s neck tumor.

و جراح دیگری تومور گردن مرد را برداشت.

Two months later, Liston himself performed an upper leg amputation

دو ماه بعد، لیستون پای یک بیمارِ

on an etherized patient,

بیهوش شده با اتر را قطع کرد

who reportedly regained consciousness minutes after

که بنا به گزارش‌ها چند دقیقه بعد به هوش آمد

and asked when the procedure would begin.

و زمان شروع عمل را پرسید.

Further ether-enabled successes followed from India, Russia, and beyond.

بیهوشی با اتر موفقیت‌های بیشتری از هند، روسیه و کشورهای فراتر به دنبال داشت.

But ether had issues, including unpleasant side effects.

اما اتر مشکلاتی از جمله عوارض جانبی ناخوشایند داشت.

Scottish obstetrician James Simpson heard about an alternative anesthetic

جیمز سیمپسون، متخصص زنان زایمان اسکاتلندی در مورد یک بی‌حس کننده جایگزین

called chloroform.

به نام کلروفرم شنید.

And, in 1847, he and two colleagues decided to try some themselves

و در سال ۱۸۴۷، او و دو همکارش تصمیم گرفتند برخی از آن‌ها را خودشان امتحان کنند

and promptly passed out.

و به سرعت از هوش رفتند.

Soon after, Simpson administered chloroform

بلافاصله پس از آن، سیمپسون به یکی از بیمارانش

to one of his patients during childbirth.

در حین زایمان کلروفرم داد.

It quickly gained popularity because it was fast-acting

این ماده به سرعت محبوبیت پیدا کرد چون سریع عمل می‌کرد

and thought to be side-effect-free—

و تصور می‌شد که بدون عوارض جانبی است -

though we now know it’s harmful and probably carcinogenic.

اگرچه اکنون می‌دانیم که مضر و احتمالاً سرطان‌زا است.

Because anesthetics weren’t yet fully understood,

چون داروهای بیهوشی هنوز به طور کامل شناخته نشده بودند،

they sometimes had lethal consequences.

گاهی اوقات عواقب کشنده‌ای داشتند.

And some doctors held sexist and racist beliefs that dictated

و برخی از پزشکان عقاید جنسیتی و نژادپرستانه داشتند

the amount of anesthesia they’d provide, if any at all.

که میزان داروی بیهوشی بیماران را تعیین می‌کرد.

American obstetrician Charles Meigs argued that the pain of childbirth

چارلز میگس، متخصص زنان و زایمان آمریکایی، استدلال می‌کرد که درد زایمان

was a form of divine suffering

نوعی رنج الهی است

and was skeptical that doctors should interfere with it.

و نسبت به دخالت پزشکان در آن بدبین بود.

Throughout the 1840s, American physician James Marion Sims

در طول دهه ۱۸۴۰، جیمز ماریون سیمز، پزشک آمریکایی،

conducted experimental gynecological surgeries without pain relief,

جراحی‌های آزمایشگاهی زنان را بدون مسکن درد،

primarily upon enslaved Black women.

عمدتاً بر روی زنان برده سیاه‌پوست انجام داد.

By the late 19th century, those who could access anesthetics

در اواخر قرن نوزدهم، کسانی که توانایی دسترسی به داروهای بیهوشی داشتند،

were undergoing increasingly complex operations,

تحت عمل‌های پیچیده‌تری قرار می‌گرفتند،

including some that were previously impossible.

از جمله برخی که قبلا غیرممکن بودند.

Chloroform came to be understood as a riskier, more toxic option,

کلروفرم به عنوان یک گزینه خطرناک‌تر و سمی‌تر شناخته شد

and fell out of favor by the early 1900s.

و در اوایل دهه ۱۹۰۰ از رده خارج شد.

Alongside newer drugs, ether and nitrous oxide are still used today—

کنار داروهای جدیدتر، اتر و اکسید نیتروژن هنوز هم امروزه استفاده می‌شود -

but in modified formulations that are safer and produce fewer side effects,

اما در فرمولاسیون‌های اصلاح‌شده‌ای که ایمن‌تر هستند و عوارض جانبی کمتری دارند،

while doctors closely monitor the patient’s state.

در حالی که پزشکان به دقت وضعیت بیمار را زیر نظر دارند.

Thanks to these advances,

به لطف این پیشرفت‌ها،

speed is not always of the essence and, instead of acute agony,

سرعت همیشه مهم نیست و به جای دردی مهلک،

surgery can feel like just a dream.

جراحی می‌تواند مانند یک رویا باشد.