The surprising origins of the word “lesbian” - Diane J. Rayor

Translator: Saba Rajabi Reviewer: Masoud Motamedifar

More than 2,500 years ago,

بیش از ۲۵۰۰ سال پیش،

one of ancient Greece’s most celebrated popstars and erotic poets

یکی از مشهورترین خوانندگان و شعرای غزل سرای یونان باستان

enraptured listeners.

شنوندگان را شیفته ی خود کرده بود.

In one legend, a prominent Athenian heard his nephew singing one of their songs

در افسانه‌ای آمده که یک آتنی مشهور شنید برادرزاده‌اش یکی از آهنگ‌های او را

and enjoyed it so much that he asked the boy to teach it to him—

می‌خواند و آنچنان مجذوب آن شد که از پسر خواست آن را به او بیاموزد—

“So that I may learn it and die,” he said.

او گفت: «باشد آنگاه که آن را فرا گیرم از دنیا بروم.»

So, who was this revered figure?

پس این شخص مجبوب، که بود؟

Her name was Sappho.

نام او سافو بود.

She lived on the Greek island of Lesbos around 600 BCE.

او حدود ۶۰۰ سال قبل از میلاد در جزیره یونانی لسبوس زندگی می‌کرد.

Like other singer-songwriters of the time,

او نیز مانند دیگر خوانندگان و ترانه‌سرایان زمان خود،

she sang while playing the lyre,

در حالی که چنگ می‌نواخت، آواز می خواند.

a stringed instrument from which the term “lyrics” is derived.

چنگ (lyre) سازی زهی ست که اصطلاح ترانه (lyrics) از آن مشتق شده.

But Sappho lyrics offered a uniquely intimate perspective

اما اشعار سافو دیدگاهی ژرف درباره‌ی

on love, passion, and longing.

عشق، شور و اشتیاق و عطش ارائه می‌دهند.

She’s the first on record to combine the words “bitter” and “sweet,” for instance,

برای مثال، او اولین کسی است که کلمات «تلخ» و «شیرین» را ترکیب کرد

to describe at once the thrills and devastations of romance.

تا در یک بیان، هیجان‌ها و ویرانی‌های حاصل از عشق را توصیف کند.

Sappho was an aristocrat thought to have married a man,

سافو اشراف‌زاده‌ای بود که گمان می‌رود با مردی ازدواج کرده باشد،

though none of her surviving work mentions him.

گرچه هیچ‌یک از آثار باقی‌مانده او به همسری اشاره نمی‌کنند.

It does reference other family as well as festivals,

بلکه به موضوعاتی چون دیگر اعضای خانواده به علاوه جشن‌ها،

colorful clothing, and growing old.

لباس‌های رنگارنگ و پیر شدن اشاره می‌کند.

But Sappho is best known for her lyrics about homoerotic desire for women.

اما سافو بیشتر برای ترانه هایی که درباره امیال همجنس‌گرایانه نوشته است، معروف است.

In one song, as her female companion departs tearfully, Sappho says,

در یکی از اشعارش هنگامی که همدم مونثش را با اشک بدرقه میکند، مینویسد:

“let me remind you / ... the lovely times we shared.”

«بگذار خاطرت را روشن دارم / ... از لحظات زیبایی که با هم داشتیم.»

She describes flower garlands, perfumes, “and,” she says,

او در توصیف خود از تاج‌های گل و عطر استفاده می‌کند، و می‌گوید:

“on soft beds / ... you quenched your desire.”

«به روی بالینی نرم / ... عطشت را سیراب کردی.»

In another, she describes a friend in a distant city,

در قطعه‌ی دیگری، او می‌گوید که دوستی از شهری دور،

“Pacing far away, her gentle heart devoured by powerful desire,

«آنگاه که دوردست‌ها پرسه میزد، قلب نازکش در اشتیاقی نیرومند فرورفت،

she remembers slender Atthis.”

او آتیسِ باریک‌اندام را از یاد نخواهد برد.»

The word “Lesbian” means someone from Lesbos,

کلمه «لزبین» به معنای کسی است که از جزیره لسبوس است،

but, because of Sappho, it now also describes a woman who’s gay.

اما به خاطر سافو، اکنون این واژه به زنی که همجنس‌گراست نیز اشاره دارد.

In ancient Greece, the norm was for everyone to marry and have children.

در یونان باستان، عرف جامعه این بود که همه ازدواج کنند و بچه‌دار شوند.

While men were usually permitted to have homosexual relationships

در حالی که به مردان معمولاً بر اساس موقعیتشان، اجازه می‌دادند

based on their status, women weren’t.

رابطه‌های همجنس‌گرایانه داشته باشند این اجازه به زنان داده نمی‌شد.

But it appears that, on Lesbos at this time,

اما به نظر می‌رسد که در لسبوسِ آن روز،

aristocratic women generally had more freedom.

به طور کلی زنان اشرافی آزادی بیشتری داشتند.

Yet the details of Sappho’s life remain mysterious,

با این حال جزئیات زندگی سافو همچنان مرموز باقی مانده است،

partially because only fragments of her poetry survive.

تا حدی به این دلیل که قطعات اندکی از اشعار او باقی مانده است.

In ancient times, however, so much of it persisted

اگرچه در زمان‌های باستان بسیاری از آن هنوز باقی مانده بود

that it seemed it would last forever.

و به نظر می‌رسید برای همیشه دوام خواهد آورد.

Admirers performed Sappho cover songs and committed her poetry

طرفدارانش آهنگ‌های سافو را اجرا می‌کردند

to papyrus, parchment, and pottery.

و اشعار او را بر روی پاپیروس، پوست و سفال ثبت می‌کردند.

Three centuries after Sappho’s death,

سه قرن پس از مرگ سافو،

a Greek author declared that her words would endure

یک نویسنده یونانی اعلام کرد که کلمات او

“as long as ships sail from the Nile.”

«تا زمانی که کشتی‌ها در رود نیل حرکت کنند» باقی خواهد ماند.

Another century later,

یک قرن بعد،

the Library of Alexandria housed nine scrolls of her work,

کتابخانه اسکندریه نه طومار از آثار او را در خود داشت،

numbering over 10,000 lines.

که شامل بیش از ۱۰,۰۰۰ خط اشعار او می‌شد.

But natural forces eroded the collection.

گرچه عوامل طبیعی این مجموعه را از بین بردند.

And monks, tasked with preserving ancient writing,

و راهبانی که وظیفه حفظ نوشته‌های باستانی را عهده دار بودند،

likely neglected or destroyed her work.

احتمالاً آثار او را نادیده گرفته یا نابود کردند.

One 2nd century Christian leader called Sappho

یکی از رهبران مسیحی قرن دوم، سافو را

“a whore who sang about her own licentiousness.”

فاحشه‌ای نامید که "درباره هرزگی خود شعر میسرود."

Later, a Pope and Archbishop ordered her poetry burned.

بعداً، یک پاپ و اسقف اعظم دستور سوزاندن اشعار او را دادند.

Almost all of it had vanished by the Middle Ages.

تقریباً همه آثار او تا قرون وسطی از بین رفته بود.

Then, about a century ago,

سپس، حدود یک قرن پیش،

people began rediscovering Sappho’s poetry—

مردم شروع به بازکشف اشعار سافو کردند—

in locations like an ancient Egyptian garbage dump.

در مکان‌هایی مانند یک زباله‌دان باستانی در مصر.

Now, we have around 700 lines,

اکنون، ما حدود ۷۰۰ خط از آن را در اختیار داریم،

representing less than 10% of Sappho’s total known work.

که کمتر از ده درصد از کل آثار شناخته شده سافو را دربرمیگیرد.

We only have one complete poem of hers.

تنها یک شعر کامل از او باقی مانده است. حدود دوازده شعر دیگر نیز از او موجود است،

About a dozen others are substantial, but most are mere fragments.

اما بیشتر آنها تنها قطعاتی کوچک هستند.

New pieces of Sappho’s songs probably will be found.

قطعات جدیدی از ترانه‌های سافو احتمالاً در آینده پیدا خواهند شد.

Some may already be sitting in museum archives,

برخی طومارها ممکن است اکنون در بایگانی موزه‌ها جاخوش کرده باشند،

to be revealed when technology allows scholars

تا زمانی که فناوری این امکان را فراهم کند که محققان بتوانند

to read through scrolls too fragile to unroll.

محتوای درونی این طومارها را که برای باز شدن بیش از حد شکننده اند بخوانند.

What we are currently left with is an incomplete record—

آنچه که ما فعلا در دست داریم سندی ناقص و —

and many historical rumors.

بسیاری شایعات تاریخی است.

Ovid insisted that Sappho fell in love with a ferryman

"اووید" (شاعر رومی) اصرار داشت که سافو عاشق یک قایقران شد

and, upon being rejected, leapt from a cliff to her death.

و پس از اینکه قایقران او را نپذیرفت، از صخره ای پرید و جان خود را گرفت.

Another tale asserts that she ran a girls’ school

داستان دیگری ادعا می‌کند که او یک مدرسه دخترانه را اداره می‌کرد

and those mentioned in her poems were merely students

و کسانی که در اشعارش ذکر شده‌اند

for whom she felt platonic affection.

صرفاً دانش‌آموزانی بودند که او برایشان محبتی همچون محبت افلاطون به شاگردانش داشت.

Current consensus is that these stories,

اجماع کنونی این است که داستان‌هایی که،

which ridicule Sappho or deny her work’s homoeroticism,

به نوعی سافو را به سخره می‌گیرند یا همجنس‌گرایی اشعار او را انکار می‌کنند،

are probably all untrue artifacts of misogyny and homophobia.

احتمالاً همگی مصنوعاتی خلاف واقع اند که ریشه در زن‌ستیزی و همجنس‌گراهراسی دارند.

Despite the distortions of the intervening millennia,

با وجود تحریف‌ها در تمام هزاران سال گذشته،

Sappho’s words reach across time and resonate today.

کلمات سافو از دل زمان عبور کرده و امروز طنین‌انداز می‌شوند.

More than 2,000 years ago, she wrote:

بیش از ۲,۰۰۰ سال پیش، او نوشت:

“I say someone in another time will remember us”

«باور دارم کسی در زمان دیگری ما را به یاد خواهد آورد»

And, thankfully, we do.

و خوشبختانه، ما به یاد می‌آوریم.