What is the tragedy of the commons? - Nicholas Amendolare

Translator: Maziar Jamshidi Reviewer: sadegh zabihi

Imagine as a thought experiment that you live in a small village

به عنوان یک آزمایش فکری تصور کنید که در دهکده‌‌ای کوچک زندگی می‌کنید

and depend on the local fish pond for food.

و برای غذا وابسته به برکه ماهی محلی هستید.

You share the pond with three other villagers.

شما برکه را با سه روستایی دیگر اشتراکی استفاده می‌کنید.

The pond starts off with a dozen fish, and the fish reproduce.

در ابتدا برکه با ۱۲ ماهی آغاز می‌کند، و ماهی‌ها زاد و ولد می‌کنند.

For every two fish, there will be one baby added each night.

به ازاء هر دو دو ماهی، یک بچه ماهی هرشب اضافه می‌شود.

So, in order to maximize your supply of food,

خوب، برای اینکه منبع غذایی‌تان را حداکثر کنید،

how many fish should you catch each day?

هر روز چند تا ماهی باید بگیرید؟

Take a moment to think about it.

یک لحظه به این خوب فکر کنید.

Assume baby fish grow to full size immediately

فرض کنید که بچه ماهی‌ها بلافاصله کاملا بزرگ می‌شوند

and that the pond begins at full capacity,

و اینکه برکه با حداکثر ظرفیت شروع می‌کند،

and ignore factors like the sex of the fish you catch.

عواملی هم مانند جنسیت ماهی‌هایی را که صید می‌کنید، نادیده بگیرید.

The answer? One, and it's not just you.

پاسخ؟ یک دانه، و فقط شما نیستید،

The best way to maximize every villager's food supply

بلکه بهترین شیوه برای بیشینه کردن منبع غذای هر یک از اهالی روستا

is for each fisherman to take just one fish each day.

این است که هر ماهیگیر هر روز فقط یک ماهی بگیرد.

Here's how the math works.

حساب ماجرا از این قرار است.

If each villager takes one fish, there will be eight fish left over night.

اگر هر روستایی یک ماهی بگیرد، در شب هشت ماهی باقی می‌ماند.

Each pair of fish produces one baby,

هر جفت ماهی یک بچه تولید می‌کند،

and the next day, the pond will be fully restocked with twelve fish.

و روز بعد، برکه کاملا با دوازده ماهی دوباره پر می‌شود.

If anyone takes more than one, the number of reproductive pairs drops,

اگر کسی بیشتر از یک دانه بگیرد، تعداد زوج‌های مولد افت می‌کند،

and the population won't be able to bounce back.

و جمعیت قادر نخواهد بود که جبران کند.

Eventually, the fish in the lake will be gone,

نهایتا، ماهی‌های داخل دریاچه تمام خواهند شد،

leaving all four villagers to starve.

و همه چهار روستایی را گرسنه می‌گذارد.

This fish pond is just one example of a classic problem

برکه ماهی تنها یک نمونه از مسئله‌ای کلاسیک

called the tragedy of the commons.

به نام تراژدی منابع مشترک است.

The phenomenon was first described in a pamphlet

این پدیده نخستین بار در یک جزوه

by economist William Forster Lloyd in 1833

توسط اقتصاددان «ویلیام فورستر لوید» در سال ۱۸۳۳

in a discussion of the overgrazing of cattle

در بحثی از چرای بی‌رویه دام‌ها

on village common areas.

در اراضی مشترک یک روستا توصیف شد.

More than 100 years later, ecologist Garrett Hardin revived the concept

بیش از ۱۰۰ سال بعد، بوم‌شناس « گرت هاردین» این مفهوم را احیا کرد

to describe what happens when many individuals

تا تشریح کند که چه رخ می‌دهد وقتی‌که افراد زیادی

all share a limited resource,

همگی در یک منبع محدود شریک هستند،

like grazing land,

مانند چراگاه،

fishing areas,

محدوده‌ی ماهیگیری،

living space,

فضای سکون،

even clean air.

حتی هوای تمیز.

Hardin argued that these situations pit short-term self-interest

«هاردین» استدلال کرد که این دست شرایط منافع شخصی کوتاه مدت را

against the common good,

در مقابله با خیر جمعی قرار می‌دهد،

and they end badly for everyone,

و برای همه بد ختم می‌شوند،

resulting in overgrazing,

و منجر به چرای بی‌رویه،

overfishing,

صید بی‌رویه‌ ماهی،

overpopulation,

ازدیاد جمعیت،

pollution,

آلودگی،

and other social and environmental problems.

و مشکلات اجتماعی و محیط زیستی دیگر می‌شود.

The key feature of a tragedy of the commons

جنبه‌ی مشترک تراژدی منابع مشترک این است

is that it provides an opportunity for an individual to benefit him or herself

که شرایطی فراهم می‌کند که یک فرد برای خودش سود ببرد

while spreading out any negative effects across the larger population.

در حالیکه اثرات منفی را به جمعیت بزرگ‌تر منتشر می‌کند.

To see what that means, let's revisit our fish pond.

برای اینکه بفهمیم این به چه معنی است بیایید برگریدم به برکه‌ی ماهی.

Each individual fisherman is motivated

هر ماهیگیر مشتاق است

to take as many fish as he can for himself.

که تا آنجاکه می‌تواند برای خود ماهی بگیرد.

Meanwhile, any decline in fish reproduction

در حالیکه، هر گونه نزول در جمعیت ماهی‌ها

is shared by the entire village.

شامل همه‌ی روستا می‌شود.

Anxious to avoid losing out to his neighbors,

هراسان از اینکه مبادا به همسایه‌اش ببازد،

a fisherman will conclude that it's in his best interest to take an extra fish,

یک ماهیگیر نتیجه خواهد گرفت که این به نفع اوست که یک ماهی اضافه بگیرد،

or two,

یا دوتا،

or three.

یا سه تا.

Unfortunately, this is the same conclusion reached by the other fisherman,

بدبختانه، این نتیجه‌ را ماهیگیران دیگر هم می‌گیرند،

and that's the tragedy.

و این همان تراژدی است.

Optimizing for the self in the short term isn't optimal for anyone in the long term.

بهینه کردن برای خویش در کوتاه مدت در دراز مدت برای همه بهینه نیست.

That's a simplified example, but the tragedy of the commons

این یک مثال ساده شده است، ولی تراژدی منابع مشترک

plays out in the more complex systems of real life, too.

در نظام‌های پیچیده‌تری از زندگی واقعی هم نقش بازی می‌کند.

The overuse of antibiotics has led to short-term gains in livestock production

مصرف بی‌رویه‌ی آنتی بیوتیک‌ها منجر به سود کوتاه مدت در جمعیت دام‌ها

and in treating common illnesses,

و در درمان بیماری‌های عمومی شد،

but it's also resulted in the evolution of antibiotic-resistant bacteria,

ولی منجر به تکامل باکتری‌های مقاوم به آنتی بیوتیک هم شد،

which threaten the entire population.

که کل جمعیت را تهدید می‌کند.

A coal-fired power plant produces cheap electricity for its customers

یک نیروگاه زغال‌سنگ برق ارزان برای مصرف‌کننده‌ها تامین می‌کند

and profits for its owners.

و به صاحبانش سود می‌رساند.

These local benefits are helpful in the short term,

این منابع محلی در کوتاه مدت مفید هستند،

but pollution from mining and burning coal is spread across the entire atmosphere

اما آلودگی ناشی از استخراج و سوخت زغال‌سنگ در تمام جو زمین منتشر می‌شود

and sticks around for thousands of years.

و تا هزاران سال باقی می‌ماند.

There are other examples, too.

مثال‌های دیگری هم وجود دارند.

Littering,

آشغال ریختن،

water shortages,

کمبود آب،

deforestation,

جنگل زدایی،

traffic jams,

ترافیک،

even the purchase of bottled water.

حتی خریدن آب معدنی داخل بطری.

But human civilization has proven it's capable of doing something remarkable.

ولی تمدن بشر ثابت کرده است که قادر به انجام کارهای جالب توجه است.

We form social contracts,

ما قراردادهای اجتماعی ایجاد می‌کنیم،

we make communal agreements,

به توافق‌های جمعی می‌رسیم،

we elect governments,

دولت‌ها را انتخاب می‌کنیم،

and we pass laws.

و قوانین تصویب می‌کنیم.

All this to save our collective selves from our own individual impulses.

همه‌ی این‌ها برای اینکه خود جمعی‌مان را از انگیزه‌های فردی‌مان نجات دهیم.

It isn't easy, and we certainly don't get it right nearly all of the time.

کار ساده‌ای نیست، و قطعا همیشه درست انجامش نمی‌دهیم.

But humans at our best have shown that we can solve these problems

اما انسان‌ها در بهترین شرایط نشان داده‌اند که می‌توانند این مشکلات را حل کنند

and we can continue to do so if we remember Hardin's lesson.

و ما می‌توانیم به این کار ادامه دهیم اگر درس «هاردین» را بخاطر بیاوریم.

When the tragedy of the commons applies,

وقتیکه تراژدی منابع مشترک صادق باشد،

what's good for all of us is good for each of us.

چیزی که برای همه ما خوب است، برای تک‌تک‌مان هم خوب خواهد بود.