Why do animals have such different lifespans? - Joao Pedro de Magalhaes

Translator: Nima Maleki Javan Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

For the microscopic lab worm, C. elegans

برای الگانس، یک کرم آزمایشگاهی میکروسکوپی،

life equates to just a few short weeks on Earth.

زندگی برابر است با چند هفته کوتاه روی زمین.

Compare that with the tortoise, which can age to more than 100 years.

آن را با لاک پشت مقایسه کنید که می‌تواند تا بیش از ۱۰۰ سال عمر کند.

Mice and rats reach the end of their lives after just four years,

موش‌های سوری و صحرایی تنها پس از چهار سال به پایان زندگی خود می‌رسند،

while for the bowhead whale, Earth's longest-lived mammal,

در حالی که برای نهنگ کماندار، پستانداری با بیشترین طول عمر روی زمین،

death can come after 200.

مرگ ممکن است پس از ۲۰۰ سال رخ دهد.

Like most living things,

مانند بسیاری از موجودات زنده،

the vast majority of animals gradually degenerate after reaching sexual maturity

اکثر حیوانات پس از رسیدن به بلوغ جنسی در فرآیندی به عنوان افزایش سن،

in the process known as aging.

به تدریج دچار زوال می‌شوند.

But what does it really mean to age?

اما واقعا افزایش سن به چه معناست؟

The drivers behind this process are varied and complicated,

محرک‌های این فرآیند متنوع و پیچیده هستند،

but aging is ultimately caused by cell death and dysfunction.

اما افزایش سن در نهایت به دلیل مرگ و اختلال در عملکرد سلول ایجاد می‌شود.

When we're young, we constantly regenerate cells

وقتی جوان هستیم، بدن به طور مداوم سلول‌ها را از نو می‌سازد

in order to replace dead and dying ones.

تا جایگزین سلول‌های مرده و رو به افول شوند.

But as we age, this process slows down.

اما با افزایش سن، این روند کند می‌شود.

In addition, older cells don't perform their functions as well as young ones.

علاوه بر این، سلول‌های پیرتر وظایف خود را به خوبی سلول‌های جوان انجام نمی‌دهند.

That makes our bodies go into a decline,

این باعث می‌شود بدن ما رو به زوال رود،

which eventually results in disease and death.

که در نهایت منجر به بیماری و مرگ می‌شود.

But if that's consistently true,

اما اگر این امر همواره درست است،

why the huge variance in aging patterns and lifespan within the animal kingdom?

چرا تنوع زیادی در الگوهای افزایش سن و طول عمر در دنیای حیوانات وجود دارد؟

The answer lies in several factors,

پاسخ در چندین عامل

including environment

از جمله محیط زندگی

and body size.

و اندازه بدن نهفته است.

These can place powerful evolutionary pressures on animals to adapt,

اینها می‌توانند فشارهای تکاملی قدرتمندی را بر حیوانات بگذارند تا خود را وفق دهند،

which in turn makes the aging process different across species.

که به نوبه خود روند افزایش سن را در بین گونه‌ها متفاوت می‌کند.

Consider the cold depths of the Atlantic and Arctic Seas,

اعماق سرد اقیانوس اطلس و دریاهای قطب شمال را در نظر بگیرید،

where Greenland sharks can live to over 400 years,

جایی که کوسه‌های گرینلند می‌توانند بیش از ۴۰۰ سال عمر کنند،

and the Arctic clam known as the quahog can live up to 500.

و نوعی صدف قطبی به نام کوهوگ می‌تواند تا ۵۰۰ سال عمر کند.

Perhaps the most impressive of these ocean-dwelling ancients

شاید چشمگیرترین این کهن اقیانوس نشینان

is the Antarctic glass sponge,

اسفنج شیشه‌ای قطب جنوب باشد،

which can survive over 10,000 years in frigid waters.

که می‌تواند بیش از ۱۰۰۰۰ سال در آب‌های منجمد زنده بماند.

In cold environments like these, heartbeats and metabolic rates slow down.

در محیط‌های سردی مانند این‌ها، ضربان قلب و سرعت متابولیسم کاهش می‌یابد.

Researchers theorize that this also causes a slowing of the aging process.

محققان معتقدند که این امر نیز باعث کند شدن روند افزایش سن می‌گردد.

In this way, the environment shapes longevity.

بدین ترتیب، زیست‌بوم طول عمر را شکل می‌دهد.

When it comes to size, it's often, but not always,

وقتی صحبت از اندازه می‌شود، اغلب، اما نه همیشه،

the case that larger species have a longer lifespan than smaller ones.

گونه‌های بزرگ‌تر طول عمر بیشتری نسبت به گونه‌های کوچک‌تر دارند.

For instance, an elephant or whale will live much longer

به عنوان مثال، فیل یا نهنگ بسیار طولانی‌تر از

than a mouse, rat, or vole,

موش‌های سوری و صحرایی یا ول عمر می‌کنند

which in turn have years on flies and worms.

که آنها هم به نوبه خود نسبت به مگس‌ها و کرم‌ها بیش‌تر عمر می‌کنند.

Some small animals, like worms and flies,

برخی حیوانات کوچک، مانند کرم‌ها و مگس‌ها،

are also limited by the mechanics of their cell division.

به مکانیک تقسیم سلولی خود نیز محدود می‌شوند.

They're mostly made up of cells that can't divide and be replaced when damaged,

آنها عمدتاً از سلول‌هایی تشکیل شده‌اند که نمی‌تواند در صورت آسیب تقسیم و جایگزین شود

so their bodies expire more quickly.

بنابراین بدن آنها سریع‌تر منقضی می‌شود.

And size is a powerful evolutionary driver in animals.

و اندازه در حیوانات یک محرک تکاملی قدرتمند محسوب می‌شود.

Smaller creatures are more prone to predators.

موجودات کوچکتر بیشتر طعمه شکارچیان می‌شوند.

به عنوان مثال، یک موش به ندرت می‌تواند بیش از یک سال در طبیعت زنده بماند.

A mouse, for instance, can hardly expect to survive more than a year in the wild.

So, it has evolved to grow and reproduce more rapidly,

بنابراین، مانند یک مکانیسم دفاعی تکاملی در برابر طول عمر کوتاهش،

like an evolutionary defense mechanism against its shorter lifespan.

تکامل یافته است تا رشد و تولید مثل سریع‌تری داشته باشد.

Larger animals, by contrast, are better at fending off predators,

از طرف دیگر، حیوانات بزرگ‌تر در دفع شکارچیان بهتر عمل می‌کنند،

and so they have the luxury of time to grow to large sizes

و از این رو فرصت دارند که به اندازه‌های بزرگتر رشد کنند

and reproduce multiple times during their lives.

و چندین بار در طول زندگی خود تولید مثل کنند.

Exceptions to the size rule include bats, birds, moles, and turtles,

استثناهای قانون اندازه شامل خفاش‌ها، پرندگان، موش کورها و لاک پشت‌ها است،

but in each case, these animals have other adaptations

اما در هر مورد، این حیوانات سازگاری‌های دیگری دارند که

that allow them to escape predators.

گریز از شکارچیان را برای آنها ممکن می‌کند.

But there are still cases where animals with similar defining features,

اما هنوز مواردی وجود دارد که حیواناتی با ویژگی‌های تعیین‌کننده مشابه،

like size and habitat,

مانند اندازه و زیستگاه،

age at completely different rates.

با سرعت‌ کاملاً متفاوتی پیر می‌شوند.

In these cases, genetic differences,

در این موارد، تفاوت‌های ژنتیکی،

like how each organism's cells respond to threats,

مانند نحوه واکنش سلول‌های هر جاندار به خطر،

often account for the discrepancies in longevity.

اغلب علت اختلاف در طول عمر است.

So it's the combination of all these factors

بنابراین جمع همه این عوامل

playing out to differing degrees in different animals

به درجات مختلف در حیوانات مختلف است

that explains the variability we see in the animal kingdom.

که تغییرپذیری مشاهده شده در دنیای حیوانات را توضیح می‌دهد.

So what about us?

در مورد ما چطور؟

Humans currently have an average life expectancy of 71 years,

در حال حاضر میانگین امید به زندگی انسان‌ها ۷۱ سال است،

meaning that we're not even close to being the longest living inhabitants on Earth.

یعنی ما به داشتن بیش‌ترین طول عمر در میان ساکنان کره زمین نزدیک هم نیستیم.

But we are very good at increasing our life expectancy.

اما در افزایش امید به زندگی خود بسیار خوب عمل می‌کنیم.

In the early 1900s, humans only lived an average of 50 years.

در اوایل دهه ۱۹۰۰ میلادی، انسان‌ها به طور متوسط تنها ۵۰ سال عمر کردند.

Since then, we've learned to adapt by managing many of the factors

از آن پس، می‌دانیم که با کنترل بسیاری از

that cause deaths,

علل مرگ و میر

like environmental exposure and nutrition.

مانند قرار گرفتن در معرض خطر و تغذیه می‌توانیم خود را وفق دهیم.

This, and other increases in life expectancy

این و افزایش‌های دیگر در امید به زندگی،

make us possibly the only species on Earth

ما را احتمالاً تنها گونه‌ روی زمین می‌سازد که

to take control over our natural fate.

کنترل سرنوشت طبیعی خود را در دست می‌گیرد.