The “myth” of the boiling frog

Translator: Black Note Reviewer: Masoud Motamedifar

Two frogs are minding their own business in the swamp when WHAM—

دو قورباغه مشغول کار خود در مرداب بودند که ناگهان -

they’re kidnapped.

آنها ربوده شده‌اند.

They come to in a kitchen, captives of a menacing chef.

آنها به یک آشپزخانه می‌رسند، زندانی‌های یک سرآشپز خطرناک.

He boils up a pot of water and lobs one of the frogs in.

او یک قابلمه آب را می‌جوشاند و به آرامی یکی از قورباغه‌ها را داخل آن می‌اندازد.

But it’s having none of this.

ولی قورباغه آن را نمی‌پذیرد.

The second its toes hit the scalding water it jumps right out the window.

لحظه‌ای که انگشتان پایش به آب سوزان برخورد می‌کند، از پنجره به بیرون می‌پرد.

The chef refills the pot, but this time he doesn’t turn on the heat.

سرآشپز قابلمه را دوباره پر می‌کند، ولی این بار دما را زیاد نمی‌کند.

He plops the second frog in, and this frog’s okay with that.

او قورباغه دوم را داخل آن می‌اندازد، و این قورباغه با آن مشکلی ندارد.

The chef turns the heat on, very low, and the temperature of water slowly rises.

سرآشپز دمای را کمی زیاد می‌کند، و دمای آب به آرامی افزایش می‌یابد.

So slowly that the frog doesn’t notice.

آنقدر کم که قورباغه متوجه آن نمی‌شود.

In fact, it basks in the balmy water.

در حقیقت، در آبی با گرمای مطبوع استراحت می‌کند.

Only when the surface begins to bubble does the frog realize: it’s toast.

تنها هنگامی که آب شروع به حباب زدن است که قورباغه متوجه می‌شود که: نابود شده است.

What’s funny about this parable is that it’s not scientifically true... for frogs.

چیزی که در این مثل خنده‌دار است این است که از نظر علمی صحت ندارد... برای قورباغه‌ها.

In reality, a frog will detect slowly heating water and leap to safety.

در واقعیت، یک قورباغه آبی که به آرامی گرم- می‌شود را تشخیص می‌دهد و به امنیت می‌پرد.

Humans, on the other hand, are a different story.

انسان‌ها، از سوی دیگر، متفاوت هستند.

We’re perfectly happy to sit in the pot and slowly turn up the heat,

ما از اینکه در قابلمه بنشینیم و گرما را به آرامی زیاد کنیم کاملا خوشحال هستیم،

all the while insisting it isn’t our hand on the dial,

در حالی که اصرار می‌کنیم این دست ما نیست که روی صفحه‌ی مدرج است،

arguing about whether we can trust thermometers,

و در مورد اینکه آیا می‌توانیم به دماسنج‌ها اعتماد کنیم بحث می‌کنیم،

and questioning— even if they’re right, does it matter?

و سوال می‌کنیم - حتی اگر صحت دارند، آیا اهمیتی دارد ؟

It does.

اهمیت دارد.

Since 1850, global average temperatures have risen by 1 degree Celsius.

از سال ۱۸۵۰، میانگین دمای دنیا ۱ درجه سانتیگراد افزایش پیدا کرده است.

That may not sound like a lot, but it is.

شاید فکر کنید عدد بزرگی نیست، اما هست.

Why? 1 degree is an average.

چرا ؟ ۱ درجه یک میانگین است.

Many places have already gotten much warmer than that.

بسیاری از مناطق از آن هم گرمتر شده‌اند.

Some places in the Arctic have already warmed 4 degrees.

بعضی از مناطق در قطب شمال ۴ درجه افزایش یافته‌اند.

If global average temperatures increase 1 more degree,

اگر میانگین دمای جهان ۱ درجه دیگر افزایش یابد،

the coldest nights in the Arctic might get 10 degrees warmer.

سردترین شب‌ها در قطب شمال شاید ۱۰ درجه گرمتر شوند.

The warmest days in Mumbai might get 5 degrees hotter.

گرمترین روزها در بمبئی شاید ۱۰ درجه داغتر شوند.

So how did we get here?

پس ما چگونه به اینجا رسیدیم ؟

Almost everything that makes modern life possible relies on fossil fuels:

تقریبا هر چیز‌ی که زندگی مدرن را ممکن- می‌سازد به سوخت‌های فسیلی وابسته است:

coal, oil, and gas full of carbon from ancient organic matter.

زغال سنگ، نفت، و گاز که پر از کربن از مواد ارگانیک طبیعی گذشته است.

When we burn fossil fuels,

هنگامی که ما سوخت‌های فسیلی را می‌سوزانیم،

we release carbon dioxide that builds up in our atmosphere,

ما کربن دی اکسید که در جو ما انباشته می‌شود را آزاد می‌کنیم،

where it remains for hundreds or even thousands of years,

مکانی که در آن به مدت صدها یا حتی هزاران سال باقی می‌ماند،

letting heat in, but not out.

که باعث وارد شدن گرما، و جلوگیری از خروج آن می‌شود.

The heat comes from sunlight, which passes through the atmosphere to Earth,

گرما از نور خورشید ناشی می‌شود، که از جو به زمین منتقل می‌شود،

where it gets absorbed and warms everything up.

جایی که جذب می‌شود و همه‌چیز را گرم می‌کند،

Warm objects emit infrared radiation, which should pass back out into space,

اجسام گرم اشعه مادون قرمز ساطع می‌کنند، که باید به فضا برگردانده شود،

because most atmospheric gases don’t absorb it.

چونکه بیشتر گازهای جوی آن را جذب نمی‌کنند.

But greenhouse gases— carbon dioxide and methane—

ولی گازهای گلخانه‌ای - کربن دی اکسید و متان -

do absorb infrared wavelengths.

طول موج‌های مادون قرمز را جذب می‌کنند.

So when we add more of those gases to the atmosphere,

پس هنگامی که ما مقدار بیشتری از این گازها را به جو اضافه می‌کنیم،

less heat makes it back out to space, and our planet warms up.

گرمای کمتری به فضا برگردانده می‌شود، و سیاره ما گرم می‌شود.

If we keep emitting greenhouse gases at our current pace,

اگر ما به پخش گازهای گلخانه‌ای با سرعت فعلی خود ادامه دهیم،

scientists predict temperatures will rise 4 degrees

دانشمندان پیش‌بینی می‌کنند دماها تا سال ۲۱۰۰

from their pre-industrial levels by 2100.

از مقدار قبل از صنعتی شدن خود، ۴ درجه بیشتر خواهند شد.

They’ve identified 1.5 degrees of warming—

آنها ۱/۵ درجه گرم شدن را که -

global averages half a degree warmer than today’s—

میانگین‌های جهانی‌ای نیم درجه بیشتر از امروز است را -

as a threshold beyond which the negative impacts of climate change

به عنوان یک آستانه‌ای که اثرات منفی تغییرات اقلیمی

will become increasingly severe.

بسیار شدیدتر خواهند شد، تشخیص داده‌اند.

To keep from crossing that threshold,

برای اینکه از این آستانه رد نشویم،

we need to get our greenhouse gas emissions down to zero

ما باید انتشارات گازهای گلخانه‌ای را

as fast as possible.

در اسرع وقت به صفر کاهش دهیم.

Or rather, we have to get emissions down to what's called net zero,

یا، ما باید انتشارات را به چیزی که صفر خالص نامیده می‌شود کاهش دهیم،

meaning we may still be putting some greenhouse gases into the atmosphere,

یعنی ما شاید هنوز مقداری گازهای گلخانه‌ای را به جو وارد می‌کنیم،

but we take out as much as we put in.

ولی همان مقداری که وارد می‌کنیم را خارج می‌کنیم.

This doesn’t mean we can just keep emitting and sequester all that carbon—

این به این معنا نیست می‌توانیم به انتشارات خود ادامه دهیم و آن همه کربن را جدا کنیم -

we couldn’t keep up with our emissions through natural methods,

ما نمی‌توانیم از طریق روش‌های طبیعی انتشارات خود را کنترل کنیم،

and technological solutions would be prohibitively expensive

و راه حل‌های تکنولوژیک بطور ممانعت آمیز گران خواهند بود

and require huge amounts of permanent storage.

و نیازمند مخازن دائمی بسیار زیادی است.

Instead, while we switch from coal, oil, and natural gas

در عوض، هنگامی که ما زغال سنگ، نفت و گازهای طبیعی

to clean energy and fuels, which will take time,

را با انرژی و سوخت‌های پاک جایگزین می‌کنیم، که زمان می‌برد،

we can mitigate the damage by removing carbon from the atmosphere.

ما می‌توانیم این خسارات را با حذف کربن از جو کاهش دهیم.

Jumping out of the proverbial pot isn’t an option,

پریدن از قابلمه ضر‌ب المثل یک گزینه نیست،

but we can do something the frogs can’t:

ولی ما می‌توانیم کاری کنیم که قورباغه‌ها نمی‌توانند:

reach over, and turn down the heat.

دست دراز کنیم،‌ و حرارت را کم کنیم.