The “myth” of the boiling frog

Translator: Young Translators Reviewer: Hari Ranganadhan

Two frogs are minding their own business in the swamp when WHAM—

சதுப்பு நிலத்தில் இரண்டு தவளைகள் தங்கள் வேலையை பார்த்துக்கொண்டிருந்த போது -

டமால் - அவை கடத்தப்பட்டன.

they’re kidnapped.

They come to in a kitchen, captives of a menacing chef.

அவை ஒரு சமையலறையில், அச்சுறுத்தும் சமையல்காரரின் கைதிகளாக வந்தன.

He boils up a pot of water and lobs one of the frogs in.

அவர் பானையில் தண்ணீரை கொதிக்கவைத்து, தவளைகளில் ஒன்றை உள்ளே வீசுகிறார்.

But it’s having none of this.

ஆனால் அது இதை ஏற்க தயாராக இல்லை.

The second its toes hit the scalding water it jumps right out the window.

அதன் கால்விரல்கள் சுடுநீரை தொட்ட வினாடி ஜன்னலுக்கு வெளியே குதித்தது.

The chef refills the pot, but this time he doesn’t turn on the heat.

சமையல்காரர் பானையை நிரப்புகிறார், ஆனால் இந்த முறை அவர் வெப்பத்தை இயக்கவில்லை.

He plops the second frog in, and this frog’s okay with that.

அவர் இரண்டாவது தவளையை உள்ளே வைக்கிறார், இந்த தவளைக்கு அது சரியாக இருந்தது.

The chef turns the heat on, very low, and the temperature of water slowly rises.

சமையல்காரர் வெப்பத்தை குறைவாக அதிகரிக்க நீரின் வெப்பம் மெதுவாக உயர்கிறது.

So slowly that the frog doesn’t notice.

தவளை கவனிக்காத அளவுக்கு மிகவும் மெதுவாக இயக்கினார்.

In fact, it basks in the balmy water.

உண்மையில், அது மெதுவான சூட்டில் சுகமாக இருக்கிறது.

Only when the surface begins to bubble does the frog realize: it’s toast.

மேற்பரப்பு குமிழ ஆரம்பித்த பின் தான் தவளை உணர்கிறது: அதன் கதை முடிந்தது என்று.

What’s funny about this parable is that it’s not scientifically true... for frogs.

இவ்வுவமையில் வேடிக்கையானது என்னவென்றால் அறிவியல் பூர்வமாக தவளைகளுக்கு உண்மை இல்லை.

In reality, a frog will detect slowly heating water and leap to safety.

உண்மையில், ஒரு தவளை மெதுவாக வெப்பமூட்டும் நீரைக் கண்டு பாதுகாப்பிற்குத் தாவுகிறது.

Humans, on the other hand, are a different story.

மறுபுறம், மனிதர்களின் கதை வித்தியாசமானது.

We’re perfectly happy to sit in the pot and slowly turn up the heat,

பானையில் உட்கார்ந்து மெதுவாக வெப்பத்தை உயர்த்துவதில் நாம் மிகவும் மகிழ்கிறோம்,

all the while insisting it isn’t our hand on the dial,

அதே நேரத்தில் எங்கள் கையில் கட்டுப்பாடு இல்லை என்று வலியுறுத்துகிறோம்,

arguing about whether we can trust thermometers,

வெப்பமானிகளை நம்ப முடியுமா என்று வாதிடுகிறோம்,

and questioning— even if they’re right, does it matter?

சரியான கேள்வி கேட்டாலும் சரி - அது முக்கியமா என்றும் வாதாடுகிறோம்.

It does.

ஆம். முக்கியம் தான்.

Since 1850, global average temperatures have risen by 1 degree Celsius.

1850 முதல், உலக சராசரி வெப்பநிலை 1 டிகிரி செல்சியஸ் உயர்ந்துள்ளது.

That may not sound like a lot, but it is.

அது அதிகமானது இல்லை என்று தோன்றலாம், ஆனால் அது மிகவும் அதிகம் ஆகும்.

Why? 1 degree is an average.

ஏன்? 1 டிகிரி என்பது ஒரு சராசரி.

Many places have already gotten much warmer than that.

பல இடங்கள் ஏற்கனவே அதை விட அதிக வெப்பமாக மாறியுள்ளன.

Some places in the Arctic have already warmed 4 degrees.

ஆர்க்டிக்கில் சில இடங்களில் ஏற்கனவே 4 டிகிரி வெப்பம் அதிகரித்துள்ளது.

If global average temperatures increase 1 more degree,

உலக சராசரி வெப்பநிலை இன்னும் 1 டிகிரி அதிகரித்தால்,

the coldest nights in the Arctic might get 10 degrees warmer.

ஆர்க்டிக்கில் குளிர்ந்த இரவுகள் 10 டிகிரி வெப்பமாக இருக்கலாம்.

The warmest days in Mumbai might get 5 degrees hotter.

மும்பையில் வெப்பமான நாட்கள் 5 டிகிரி வெப்பமாக இருக்கலாம்.

So how did we get here?

நாம் எப்படி இந்நிலைக்கு வந்தோம்?

Almost everything that makes modern life possible relies on fossil fuels:

நவீன வாழ்க்கையை சாத்தியமாக்கும்

கிட்டத்தட்ட அனைத்தும் புதைபடிவ எரிபொருட்களை நம்பியுள்ளது:

coal, oil, and gas full of carbon from ancient organic matter.

பண்டைய கரிமப் பொருட்களிலிருந்து கார்பன் நிறைந்த நிலக்கரி,எண்ணெய் மற்றும் பெட்ரோல்.

When we burn fossil fuels,

நாம் புதைபடிவ எரிபொருட்களை எரிக்கும்போது,

we release carbon dioxide that builds up in our atmosphere,

நமது வளிமண்டலத்தில் உருவாகும் கார்பன் டை ஆக்சைடை வெளியிடுகிறோம்,

where it remains for hundreds or even thousands of years,

அங்கு அது நூற்றுக்கணக்கான அல்லது ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகள் கூட இருந்து,

letting heat in, but not out.

வெப்பத்தை உள்ளே விடும், ஆனால் வெளியே விடாது.

The heat comes from sunlight, which passes through the atmosphere to Earth,

வெப்பம் சூரிய ஒளியிலிருந்து வருகிறது, இது வளிமண்டலம் வழியாக பூமிக்குச் செல்கிறது

where it gets absorbed and warms everything up.

அங்கு அது உறிஞ்சப்பட்டு எல்லாவற்றையும் வெப்பப்படுத்துகிறது.

Warm objects emit infrared radiation, which should pass back out into space,

சூடான பொருட்கள் அகச்சிவப்பு கதிர்வீச்சை வெளியிடுகின்றன, அவை மீண்டும் விண்வெளிக்கு

because most atmospheric gases don’t absorb it.

அனுப்பப்பட வேண்டும்,ஏனென்றால் பெரும்பாலான வளிமண்டல வாயுக்கள் அதை உறிஞ்சாது.

But greenhouse gases— carbon dioxide and methane—

ஆனால் பசுமை இல்ல வாயுக்கள் - கார்பன் டை ஆக்சைடு மற்றும் மீத்தேன் -

do absorb infrared wavelengths.

அகச்சிவப்பு அலைநீளங்களை உறிஞ்சுகின்றன.

So when we add more of those gases to the atmosphere,

எனவே அந்த வாயுக்களை நாம் வளிமண்டலத்தில் சேர்க்கும் போது,

less heat makes it back out to space, and our planet warms up.

குறைந்த வெப்பம் அதை மீண்டும் விண்வெளிக்கு அனுப்புவதால், நமது கிரகம் வெப்பமடைகிறது.

If we keep emitting greenhouse gases at our current pace,

நமது தற்போதைய வேகத்தில் பசுமை இல்ல வாயுக்களை உமிழ்ந்து கொண்டே இருந்தால்,

scientists predict temperatures will rise 4 degrees

2100 க்குள் தொழில்துறைக்கு முந்தைய நிலைகளில் இருந்து வெப்பநிலை

from their pre-industrial levels by 2100.

4 டிகிரி உயரும் என்று விஞ்ஞானிகள் கணித்துள்ளனர்.

They’ve identified 1.5 degrees of warming—

அவர்கள் 1.5 டிகிரி வெப்பமயமாதலை அடையாளம் கண்டுள்ளனர்-

global averages half a degree warmer than today’s—

உலகளாவிய சராசரி இன்றைய வெப்பநிலையை விட அரை டிகிரி வெப்பம் -

as a threshold beyond which the negative impacts of climate change

காலநிலை மாற்றத்தின் எதிர்மறையான தாக்கங்கள் பெருகிய முறையில்

will become increasingly severe.

கடுமையானதாக மாறும் ஒரு வரம்பாகும்.

To keep from crossing that threshold,

வரம்பு மீறாமல் இருக்க,

we need to get our greenhouse gas emissions down to zero

நமது பசுமை இல்ல வாயு உமிழ்வை முடிந்தவரை

as fast as possible.

பூஜ்ஜியமாகக் குறைக்க வேண்டும்.

Or rather, we have to get emissions down to what's called net zero,

அல்லது அதற்கு பதிலாக, நாம் நிகர பூஜ்ஜியம் என்று அழைக்கப்படும் அளவுக்கு

meaning we may still be putting some greenhouse gases into the atmosphere,

உமிழ்வைக் குறைக்க வேண்டும், அதாவது நாம் இன்னும் சில பசுமை இல்ல வாயுக்களை

but we take out as much as we put in.

வளிமண்டலத்தில் செலுத்தலாம்,ஆனால் அதற்கு சமமான அளவுக்கு வெளியே எடுக்க வேண்டும்.

This doesn’t mean we can just keep emitting and sequester all that carbon—

இதனால் நாம் கார்பனை தொடர்ந்து உமிழ்ந்து மற்றும் தனிமைப்படுத்தலாம் என்று அர்த்தமல்ல

we couldn’t keep up with our emissions through natural methods,

இயற்கை முறைகளின் மூலம் உமிழ்வை நம்மால் கையாள முடியாது,

and technological solutions would be prohibitively expensive

மேலும் தொழில்நுட்ப தீர்வுகள் அதிக விலை கொண்டவை

and require huge amounts of permanent storage.

மற்றும் அதிக அளவு நிரந்தர சேமிப்பு தேவைப்படும்.

Instead, while we switch from coal, oil, and natural gas

அதற்கு பதிலாக, நாம் நிலக்கரி, எண்ணெய் மற்றும் இயற்கை எரிவாயு ஆகியவற்றிலிருந்து

to clean energy and fuels, which will take time,

சுத்தமான ஆற்றல் மற்றும் எரிபொருட்களுக்கு மாறும்போது, ​​அதிக நேரம் தேவை என்றாலும்,

we can mitigate the damage by removing carbon from the atmosphere.

வளிமண்டலத்திலிருந்து கார்பனை அகற்றுவதன் மூலம் சேதத்தை குறைக்கலாம்.

Jumping out of the proverbial pot isn’t an option,

உவமையான பானையில் இருந்து குதிப்பது ஒரு தேர்வல்ல,

but we can do something the frogs can’t:

ஆனால் தவளைகளால் முடியாத ஒன்றை நாம் செய்யலாம்:

reach over, and turn down the heat.

நகர்ந்து வெப்பத்தை குறைக்கலாம்.