Thomas P. Campbell: Weaving narratives in museum galleries

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Çeviri: berat güven Gözden geçirme: Cihan Ekmekçi

Sanat dünyasında kariyer yapmayı düşünüyordum,

When I was considering a career in the art world,

Londra'da bir kursa kaydoldum.

Danışmanlarımdan biri Pietro adında,

I took a course in London,

and one of my supervisors was this irascible Italian

asabi, çok fazla içki ve sigara içen

called Pietro, who drank too much,

ve çok çok fazla küfreden bir İtalyandı

smoked too much and swore much too much.

ancak tutkulu bir öğretmendi.

But he was a passionate teacher,

İlk derslerimizin birinde

and I remember one of our earlier classes with him,

duvara görüntüler yansıtıp

bize ne düşündüğümüzü soruyordu,

he was projecting images on the wall,

asking us to think about them,

bir tablonun görüntüsünü yansıttı,

bir manzaraydı ve yarı çıplak figürler

and he put up an image of a painting.

It was a landscape with figures, semi-dressed,

şarap içiyorlardı.

Ön alt planda çıplak bir kadın vardı ve arka planda

drinking wine. There was a nude woman

in the lower foreground, and on the hillside in the back,

bir tepede mitolojideki tanrı Bacchus'un figürü vardı

there was a figure of the mythological god Bacchus,

ve sordu "Bu ne?"

Kimse cevaplamayınca elimi kaldırdım ve

and he said, "What is this?"

And I -- no one else did, so I put up my hand, and I said,

"Titian'ın Bacchanal tablosu" dedim.

"It's a Bacchanal by Titian."

"Ne?" diye tekrarladı.

Yanlış telaffuz ettiğimi düşünüp,

He said, "It's a what?"

"Bu Titian'ın Bacchanal tablosu".

I thought maybe I'd pronounced it wrong.

"It's a Bacchanal by Titian."

"Ne bu?" dedi.

"Bu Titian'ın Bacchanal tablosu" dedim.

He said, "It's a what?"

"Seni sünepe kitap kurdu!

I said, "It's a Bacchanal by Titian." (Laughter)

He said, "You boneless bookworm!

Bu bir alem ulan!" dedi.

(Kahkahalar)

It's a fucking orgy!"

Dediğim gibi, ağzı bozuktu.

(Laughter)

Burada benim için önemli bir ders vardı.

As I said, he swore too much.

There was an important lesson for me in that.

Pietro, resmi sanat eğitiminden,

Pietro was suspicious of formal art training,

sanat tarihi eğitiminden kuşku duyardı.

art history training, because he feared

Bunun, insanları jargonla dolduracağından ve

that it filled people up with jargon, and then they just

eserlere bakmaktansa, onları sınıflandırmaya iteceğinden korkardı.

classified things rather than looking at them,

Bize hatırlatmak istediği, eserlerin bir zamanlar çağdaş olduğu idi.

and he wanted to remind us that all art was once contemporary,

Bizden gözlerimizi kullanmamızı isterdi

ve özellikle bu öğretisinde çok ısrarcıydı,

and he wanted us to use our eyes,

and he was especially evangelical about this message,

çünkü gözleri kör oluyordu.

Bizden objeye bakmamızı ve basit sorular sormamızı isterdi.

because he was losing his sight.

He wanted us to look and ask basic questions of objects.

Bu ne? Nasıl yapılmış? Neden yapılmış?

What is it? How is it made? Why was it made?

Nasıl kullanılıyormuş?

How is it used?

Sonunda, bir sanat tarihi profesörü olduğumda,

bunlar benim için önemli derslerdi.

And these were important lessons to me when

I subsequently became a professional art historian.

Benim evreka anım birkaç yıl sonra geldi.

My kind of eureka moment came a few years later,

Kuzey Avrupa saraylarındaki sanat eserlerini inceliyordum.

when I was studying the art of the courts of Northern Europe,

Tabii, tablolar, heykeller ve zamanın mimarisi

and of course it was very much discussed in terms of

bakımından

çok fazla tartışılmışlardı.

the paintings and the sculptures

Tarihi belgeleri ve o çağdaki

and the architecture of the day.

But as I began to read historical documents

betimlemeleri okuyarak işe başladığımda,

eksik bir unsur olduğunu gördüm.

and contemporary descriptions,

I found there was a kind of a missing component,

Her yerde karşıma goblenler ile ilgili tasvirler çıkıyordu.

for everywhere I came across descriptions of tapestries.

Goblen (dokuma resim) Orta Çağ'da çok yaygındı,

Tapestries were ubiquitous between the Middle Ages

hatta 18. yüzyıla kadar geldiler.

Bunun nedeni oldukça açıktı:

and, really, well into the 18th century,

Goblenler taşınabiliyordu, halı gibi sarabilirdiniz,

and it was pretty apparent why.

Tapestries were portable. You could roll them up,

onları bir yerlere gönderebilir

send them ahead of you, and in the time

veya duvara asarak soğuk ve karanlık

it took to hang them up, you could transform a cold,

bir mekânı zengin renklerle dolu bir yere çevirebilirdiniz.

dank interior into a richly colored setting.

Goblenler fiilen büyük afiş görevi yapıyordu.

Tapestries effectively provided a vast canvas

Zamanın sanat hamileri kendilerini

on which the patrons of the day could depict the heroes

bazı kahramanlarla ilşikilendiren sahneler veya

with whom they wanted to be associated,

kendi resimlerini yaptırıyordu.

Bunun yanında, goblenler çok çok pahalıydı.

or even themselves,

and in addition to that, tapestries were hugely expensive.

Çok sayıda usta dokumacı,

They required scores of highly skilled weavers

çok pahalı malzemelerle,

uzun süre çalışıyordu - yün, ipek,

working over extended periods of time

with very expensive materials -- the wools, the silks,

hatta altın ve gümüş sırmalarla.

Yani özet olarak, görsel imajların

even gold and silver thread.

So, all in all, in an age when the visual image

nadir bulunduğu bir çağda, goblenler olağanüstü güçlü

of any kind was rare, tapestries were an incredibly potent

propoganda araçlarıydı.

form of propaganda.

Bir goblen tarihçisi oldum.

Well, I became a tapestry historian.

Zamanı gelince de Metropolitan Müzesi'nde

In due course, I ended up as a curator

bir küratör oldum,

at the Metropolitan Museum, because I saw the Met

çünkü bu müze tutkuyla sevdiğim bu eserlerin

as one of the few places where I could organize

sergilenebileceği büyüklükteki

really big exhibitions about the subject

az sayıdaki müzeden biriydi.

I cared so passionately about.

1997 yılında müdür Philippe Montebello

And in about 1997, the then-director Philippe de Montebello

2002 yılında bir sergi düzenlemem için izin verdi.

gave me the go-ahead to organize an exhibition

Hazırlık için genellikle böyle uzun bir zaman harcarız.

for 2002. We normally have these very long lead-in times.

Kolay yapılacak iş değildir.

It wasn't straightforward. It's no longer a question

Bir gobleni arabanın arkasına atıveremezsiniz.

of chucking a tapestry in the back of a car.

Devasa rulolar hâlinde sarılmaları,

They have to be wound on huge rollers,

geniş araçlarla taşınmaları gerekir.

shipped in oversized freighters.

Bazıları öyle büyük ki onları müzeye sokmak için

ön taraftaki geniş merdivenlerden taşımak zorunda kaldık.

Some of them are so big we had, to get them into the museum,

we had to take them up the great steps at the front.

Bunları nasıl sergileyeceğimizi çok düşündük,

We thought very hard about how to present this

modern sanatsevere yabancı şeylerdi:

unknown subject to a modern audience:

Eserlerde diğer renklerin güzelliğini ortaya çıkaracak

koyu bölümler genellikle solmuştu;

the dark colors to set off the colors that remained

ışığı, ipek ve altın sırmaları vurgulayacak şekilde yerleştirmek,

in objects that were often faded;

the placing of lights to bring out the silk and the gold thread;

etiketleme.

Biliyorsunuz televizyon ve fotoğraf çağı.

the labeling.

You know, we live in an age where we are so used

Görüntüleri bir kez görüp unutmaya alıştığımız

to television images and photographs,

bir çağda yaşıyoruz.

Bunlar büyük karmaşık

a one-hit image. These were big, complex things,

resimler, neredeyse çizgi roman gibi birden çok hikâye anlatıyorlar.

almost like cartoons with multiple narratives.

Bu eserleri inceleyebilmesi için ziyaretçinin dikkatini çekmeli,

onları yavaşlatmalıydık.

We had to draw our audience in, get them to slow down,

Çok kuşkuluyduk. Açılış gecesinde

to explore the objects.

There was a lot of skepticism. On the opening night,

üst düzey yöneticilerimizden birinin

I overheard one of the senior members of staff saying,

"Bu elimizde patlayacak" dediğini duydum.

"This is going to be a bomb."

Gerçek ise; ilerleyen haftalar ve aylarda

But in reality, in the course of the coming weeks and months,

yüz binlerce kişi sergiyi görmeye geldi.

hundreds of thousands of people came to see the show.

Sergi, bir deneme olarak düzenlenmişti

The exhibition was designed to be an experience,

ve goblenleri fotoğrafla çoğaltmak zordu.

and tapestries are hard to reproduce in photographs.

Hayal gücünüzü kullanın,

So I want you to use your imaginations,

duvar büyüklüğünde eserler düşünün,

thinking of these wall-high objects,

bazıları 10 metre eninde.

Tantanalı bir saray sahnesi anlatıyor, saray görevlileri, şık insanlar

some of them 10 meters wide,

depicting lavish court scenes with courtiers and dandies

bugünün moda dergilerinde bile gayet rahat yer alabilecek kişiler,

who would look quite at home in the pages of the fashion press today,

sık ağaçların arasında yaban domuzu

thick woods with hunters crashing through the undergrowth

ve geyiğin peşinden giden avcılar.

in pursuit of wild boars and deer,

Şiddetli muharebeler, korku ve kahramanlık sahneleri.

violent battles with scenes of fear and heroism.

Oğlumun sınıfını sergiye getirdiğimde oğlum 8 yaşındaydı,

I remember taking my son's school class. He was eight at the time,

bütün o küçük oğlanlar sanki - yani küçük çocuklardı ve

and all the little boys, they kind of -- you know, they were little boys,

bir şey onların dikkatini çekti,

and then the thing that caught their attention

av sahnelerinin birinde bir köpek vardı,

was in one of the hunting scenes there was a dog

ön plandaydı ve pisliyordu, (Kahkahalar)

pooping in the foreground — (Laughter) —

sanki sanatçı bize bir şaka yapar gibiydi.

kind of an in-your-face joke by the artist.

Onları bir hayal edin.

Bu onlar için canlı kanlı bir şeydi. Sanıyorum bu eserler onlar için

And you can just imagine them.

But it brought it alive to them. I think they suddenly saw

sadece eski ve solmuş goblenler değildi.

Bunlar geçmişteki dünyanın görüntüleriydi

that these weren't just old faded tapestries.

These were images of the world in the past,

ve bizim ziyaretçilerimiz için de aynıydı.

and that it was the same for our audience.

Bir küratör olarak gurur duydum, bir şeyleri azıcık değiştirmiştim.

And for me as a curator, I felt proud. I felt I'd shifted the needle a little.

Bu deneyimden yola çıkarak, ki bu sadece

bir müzede olabilir, ziyaretçilerimin gözlerini açtım -

Through this experience that could only be created

in a museum, I'd opened up the eyes of my audience --

tarihçiler, sanatçılar, basın, kamuoyu -

historians, artists, press, the general public --

bu kaybolan bu ortamın güzelliğine.

to the beauty of this lost medium.

Birkaç yıl sonra, müzeye direktör olmam

A few years later, I was invited to be the director

istendi, bunu düşündükten sonra -

of the museum, and after I got over that --

"Kim, ben mi? Bir goblen hastası mı? Ben kravat bile takmam."

"Who, me? The tapestry geek? I don't wear a tie!" --

Bir gerçeği fark ettim: Bu müze deneyimine

I realized the fact: I believe passionately in that

tutkuyla inanıyordum.

curated museum experience.

Bilginin her yerde bulunabildiği ve uzmanlığın bir tür

We live in an age of ubiquitous information,

"su ekleme" olduğu bir çağda yaşıyoruz,

and sort of "just add water" expertise,

ama iyi bir anlatımla birlikte, sergideki

but there's nothing that compares with the presentation

objelerin sunumuyla karşılaştırılabilecek hiçbir şey yoktur.

of significant objects in a well-told narrative,

Küratörün yaptığı şey, genel izleyicinin

what the curator does, the interpretation of a complex,

keşfedebilmesi için karmaşık ve ezoterik bir objeyi

esoteric subject, in a way that retains the integrity

bütünlüğünü koruyarak

yeniden canlandırmaktır.

of the subject, that makes it -- unpacks it

Yani, bence işimin zor ve eğlenceli yanı,

for a general audience.

And that, to me, today, is now the challenge and the fun

ister Samuray kılıçları sergisi olsun

of my job, supporting the vision of my curators,

veya erken Bizans sanat eserleri, Rönesans portreleri olsun

whether it's an exhibition of Samurai swords,

veya az önce bahsettiğim gibi bir sergi olsun,

early Byzantine artifacts, Renaissance portraits,

küratörlerimin bakış açısını desteklemektir.

or the show we heard mentioned earlier,

Geçen yaz yaptığımız McQueen gösterisi

the McQueen show, with which we enjoyed

çok başarılıydı ve mutlu olduk.

İlginç bir konuydu.

so much success last summer.

2010 yılı, yaz başlarında, McQueen'in

That was an interesting case.

In the late spring, early summer of 2010, shortly after

intiharından hemen sonra,

McQueen's suicide,

kostüm küratörümüz Andrew Bolton beni görmeye geldi

our curator of costume, Andrew Bolton, came to see me,

ve şöyle dedi "McQueen konulu bir gösteri hazırlamayı düşünüyordum,

vakti geldi. Bunu bir an önce yapmalıyız."

and said, "I've been thinking of doing a show on McQueen,

and now is the moment. We have to, we have to do it fast."

Kolay olmadı. McQueen, mirası konusunda

It wasn't easy. McQueen had worked throughout his career

çok titizdi ve kariyeri boyunca

with a small team of designers and managers

küçük bir tasarımcı ve menajer grubu ile çalışmıştı,

who were very protective of his legacy,

ama Andrew Londra'ya gidip yaz boyunca

onlarla çalıştı, güvenlerini kazandı.

but Andrew went to London and worked with them

over the summer and won their confidence, and that of

Bu tasarımcılar onun göz alıcı gösterilerini yaratanlardı

the designers who created his amazing fashion shows,

ve sanat çalışmaları yapmak onların hakkıydı

which were works of performance art in their own right,

ve müzede bir şeyler yaparak işe devam ettik.

Sanıyorum bunu daha önce hiç yapmamıştık.

and we proceeded to do something at the museum,

Bu basit bir montaj işi değildi.

I think, we've never done before.

Aslında, tamamen farklı bir düzenleme

It wasn't just your standard installation.

In fact, we ripped down the galleries to recreate

yapmak ve onun stüdyosunu tekrar yaratmak, bir aynalı salon,

entirely different settings, a recreation of his first studio,

bir merak kutusu,

a hall of mirrors,

batık bir gemi, yanmış bir iç kısım,

videolar ve operadan domuz sesine

a curiosity box,

a sunken ship, a burned-out interior,

kadar sesleri verebilmek için

with videos and soundtracks that ranged from

galerileri yıktık.

operatic arias to pigs fornicating.

Bu olağanüstü düzenleme içinde, kostümler

And in this extraordinary setting, the costumes

aktör, aktris veya canlı heykeller gibiydi.

were like actors and actresses, or living sculptures.

Tam bir fiyasko olabilirdi.

Noel zamanı Beşinci Cadde mağaza vitrini gibi görünebilirdi

It could have been a train wreck.

It could have looked like shop windows on Fifth Avenue

ama Andrew'in McQueen'in takımıyla

at Christmas, but because of the way that Andrew

kurduğu iletişim sayesinde McQueen'in

connected with the McQueen team, he was channeling

el değmemiş muhteşem tarzını yansıtabildik

the rawness and the brilliance of McQueen,

ve gösteri aşılması zor bir şey oldu

and the show was quite transcendant,

ve haklı olarak bir fenomene dönüştü.

Gösterinin son zamanlarına doğru

and it became a phenomenon in its own right.

insanlar gösteriyi izlemek için dört beş saat kuyrukta bekliyor

By the end of the show, we had people queuing

for four or five hours to get into the show,

ama kimse şikâyet etmiyordu.

"Vay be, buna değdi" dendiğini defalarca duydum.

but no one really complained.

I heard over and over again, "Wow, that was worth it.

Bu çok içgüdüsel ve duygulandıran bir deneyimdi.

It was a such a visceral, emotive experience."

Size iki devasa sergiyi anlattım

Now, I've described two very immersive exhibitions,

ama inanıyorum ki; koleksiyonlar veya tek başına objeler bile

but I also believe that collections, individual objects,

aynı etkiyi yaratabilir.

Met, bir sanat müzesi olarak kurulmadı,

can also have that same power.

The Met was set up not as a museum of American art,

ansiklopedik bir müzeydi

but of an encyclopedic museum,

ve bugün, 140 yıl sonra bu vizyon

and today, 140 years later, that vision

her zamanki kadar ileri görüşlü.

is as prescient as ever,

7/24 haber bültenlerine

because, of course, we live in a world of crisis,

maruz kaldığımız, zorluklar ve krizlerle dolu

bir dünyada yaşıyoruz.

of challenge, and we're exposed to it

Biz galerilerimizde medeniyetleri,

through the 24/7 newsreels.

It's in our galleries that we can unpack the civilizations,

kültürleri seriyoruz ve onların geçerli mesajlarını görüyoruz.

the cultures, that we're seeing the current manifestation of.

Libya, Mısır, Suriye'yi

Whether it's Libya, Egypt, Syria,

galerilerimizde sergileyip

it's in our galleries that we can explain

daha iyi anlaşılmalarını sağlıyoruz.

Yani, yeni İslami galerilerimiz yerinde bir uygulamadır,

and give greater understanding.

I mean, our new Islamic galleries are a case in point,

10 yıl önce, 11 Eylül haftası açıldı.

opened 10 years, almost to the week, after 9/11.

Zannederim Amerikalıların çoğunun İslam Dünyası hakkındaki

I think for most Americans, knowledge of the Islamic world

bilgileri 11 Eylül öncesinde çok yüzeyseldi.

Sonra üzerimize

was pretty slight before 9/11, and then it was thrust upon us

bu Amerika'nın en karanlık olaylarından biri geldi

in one of America's darkest hours,

ve algılarımız bu korkunç olay

ve kutuplaşmadan etkilendi.

and the perception was through the polarization

of that terrible event.

Galerilerimizde, çok büyük bir coğrafyaya yayılan

Now, in our galleries, we show 14 centuries

farklı İslami Kültürlerin 1.400 yıl

of the development of different Islamic cultures

süren gelişimini sergiliyoruz

ve yine, geçen Ekim'deki açılıştan bu yana

across a vast geographic spread,

and, again, hundreds of thousands of people have come

yüz binlerce ziyaretçi bu galerileri görmeye geldi.

to see these galleries since they opened last October.

Bana sık sık "Dijital medya müzelerin yerini mi alıyor?" diye soruluyor

I'm often asked, "Is digital media replacing the museum?"

ama sanıyorum ziyaretçi rakamları

and I think those numbers are a resounding rejection

bu düşünceyi sertçe reddediyor. Yani, yanlış anlamayın,

of that notion. I mean, don't get me wrong,

büyük bir Web destekçisiyim.

I'm a huge advocate of the Web.

Bu bize bütün dünyadaki izleyicilere

It gives us a way of reaching out to audiences

ulaşma imkânı veriyor ama hiçbir şey tutkulu bir alimlikle sunulan

around the globe, but nothing replaces the authenticity

objenin sahiciliğinin yerine geçemez.

of the object presented with passionate scholarship.

İnsanları objelerimizle karşı karşıya getirmek,

Bringing people face to face with our objects

bir şekilde onları, zamanları, mekânları

is a way of bringing them face to face with people

bizimkinden çok farklı ama yine de bizim gibi olan

across time, across space, whose lives may have been

insanlarla tanıştırmaktır.

very different to our own, but who, like us,

Yaşarken umutları ve hayalleri olan, hayal kırıklıkları ve başarıları olan

had hopes and dreams, frustrations and achievements

insanlarla tanıştırmak ve

in their lives. And I think this is a process

kendimizi daha iyi anlamamızı sağlamak

that helps us better understand ourselves,

ve nereye gideceğimiz konusunda daha iyi kararlar almamıza yardım etmektir.

helps us make better decisions about where we're going.

Met' in Büyük Salonu dünyadaki en büyük taç kapılardan biridir,

The Great Hall at the Met is one of the great portals of the world,

bir Ortaçağ katedrali gibi hayranlık vericidir.

awe-inspiring, like a medieval cathedral.

O noktadan, istediğiniz her yöne ve neredeyse

her kültüre doğru yürüyebilirsiniz.

From there, you can walk in any direction

to almost any culture.

Sık sık salona gider ve gelen

ziyaretçileri seyrederim.

I frequently go out into the hall and the galleries

Bazıları evlerindeymiş gibi rahattır.

and I watch our visitors coming in.

Some of them are comfortable. They feel at home.

Ne aradıklarını bilirler

ama ötekiler çok tedirgindir. Burası insanı ürküten bir yer

They know what they're looking for.

Others are very uneasy. It's an intimidating place.

ve müzenin seçkinlere ait olduğunu düşünürler.

They feel that the institution is elitist.

Bu seçkincilik hissini kırmak için çalışıyorum.

I'm working to try and break down that sense of that elitism.

İnsanların burada derin düşüncelere dalmasını istiyorum.

I want to put people in a contemplative frame of mind,

Kendilerini biraz kaybolmaya ve keşfetmeye hazırlamalarını

where they're prepared to be a little bit lost, to explore,

ve yabancı olanı tanıdık görmelerini veya

to see the unfamiliar in the familiar,

bilinmeyeni tatmalarını istiyorum.

or to try the unknown.

Bizim için bütün mesele insanları

Because for us, it's all about bringing them face to face

büyük sanat eserleriyle tanıştırmak,

with great works of art,

onların zihnini iPhone, Blackberry telefonlarına uzanmak

capturing them at that moment of discomfort,

üzereyken ele geçirmek

when the inclination is kind of to reach for your iPhone,

ve onlara meraklarının

your Blackberry, but to create a zone

artabileceği bir alan yaratmaktır.

where their curiosity can expand.

Bu belki size bir arkadaşınızı hatırlatan

And whether it's in the expression of a Greek sculpture

bir Yunan heykeli olabilir

veya goblenin köşesinde pisleyen bir köpek

that reminds you of a friend,

or a dog pooping in the corner of a tapestry,

ve sözü tekrar öğretmenim Pietro'ya getirirsek,

or, to bring it back to my tutor Pietro,

orada dans eden figürler

ve arka tepedeki çıplak figür

those dancing figures

who are indeed knocking back the wine,

düpedüz şarabın dibine vuruyordu. Öndeki çıplak figür;

and that nude figure in the left foreground.

vay be. Kadın genç cinselliğinin muhteşem bir simgesi.

Wow. She is a gorgeous embodiment of youthful sexuality.

O anda, bizim hocalarımız size

In that moment, our scholarship can tell you

bu bir "Bacchanal tasviri" diyebilir,

that this is a bacchanal,

ama işimizi doğru yapıyorsak,

but if we're doing our job right,

jargonu girişte zaten kontrol edersiniz,

and you've checked the jargon at the front door,

sonra içgüdülerinize güvenirsiniz.

Gördüğünüz gibi, bu bir alem.

trust your instinct.

Teşekkür ederim.

You know it's an orgy.

Thank you. (Applause)

(Alkışlar)

(Applause)