Why I have coffee with people who send me hate mail | Özlem Cekic

Çeviri: Cihan Ekmekçi Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

My inbox is full of hate mails and personal abuse

Eposta kutum nefret ve kişisel taciz mesajlarıyla dolu

and has been for years.

ve yıllardır böyle.

In 2010, I started answering those mails

2010 yılında bu postalara cevap vermeye

and suggesting to the writer that we might meet for coffee and a chat.

ve yazanları kahve içerek sohbet etmeye davet etmeye başladım.

I have had hundreds of encounters.

Yüzlerce buluşma gerçekleştirdim.

They have taught me something important that I want to share with you.

Bana, sizlerle de paylaşmak istediğim önemli bir şey öğrettiler.

I was born in Turkey from Kurdish parents

Türkiye'de doğdum, Kürt bir aileden geliyorum

and we moved to Denmark when I was a young child.

ve ben henüz çocukken Danimarka'ya taşındık.

In 2007, I ran for a seat in the Danish parliament

2007 yılında Danimarka parlamentosunda milletvekili olmak için seçime katıldım,

as one of the first women with a minority background.

bir azınlıktan gelen ilk kadınlardan biriydim.

I was elected,

Seçildim

but I soon found out that not everyone was happy about it

ancak bir süre sonra fark ettim ki bu durumdan herkes hoşnut değildi

as I had to quickly get used to finding hate messages in my inbox.

ve nitekim bir an önce gelen kutumdaki nefret mesajlarına alışmam gerekti.

Those emails would begin with something like this:

Bu epostalar şu şekilde başlıyor:

"What's a raghead like you doing in our parliament?"

''Senin gibi yabancı bir domuzun meclisimizde ne işi var?''

I never answered.

Hiç cevap vermiyordum.

I'd just delete the emails.

O mesajları silip geçiyordum.

I just thought that the senders and I had nothing in common.

Gönderenlerle hiçbir ortak noktamın olmadığını düşünüyordum.

They didn't understand me,

Onlar beni anlamıyorlardı,

and I didn't understand them.

ben de onları anlamıyordum.

Then one day, one of my colleagues in the parliament said

Sonra bir gün parlamentodaki arkadaşlarımdan biri

that I should save the hate mails.

nefret postalarını saklamamı söyledi.

"When something happens to you, it will give the police a lead."

''Başına bir şey geldiği zaman polise ipucu vermiş olur.''

(Laughter)

(Gülme sesleri)

I noticed that she said, "When something happens" and not "if."

''Eğer'' dememesi dikkatimi çekti, ''başına geldiğinde'' diyordu.

(Laughter)

(Gülme sesleri)

Sometimes hateful letters were also sent to my home address.

Bazen nefret mektupları evime de geliyordu.

The more I became involved in public debate,

Kamuya açık tartışmalarda daha çok yer aldıkça

the more hate mail and threats I received.

daha fazla nefret postası ve tehdit alıyordum.

After a while, I got a secret address

Bir süre sonra gizli bir adrese yerleştim

and I had to take extra precautions to protect my family.

ve ailemi korumak için eksta önlemler almam gerekti.

Then in 2010, a Nazi began to harass me.

Sonra 2010 yılında bir Nazi beni taciz etmeye başladı.

It was a man who had attacked Muslim women on the street.

Müslüman kadınlara yolda saldıran bir adamdı.

Over time, it became much worse.

Zamanla çok daha kötüye gitti.

I was at the zoo with my children, and the phone was ringing constantly.

Çocuklarımla hayvanat bahçesindeydim ve telefonum durmadan çalmaya başladı.

It was the Nazi.

Arayan o Naziydi.

I had the impression that he was close.

Yakın olduğu kanısına vardım.

We headed home.

Eve doğru yol aldık.

When we got back,

Vardığımızda ise

my son asked, "Why does he hate you so much, Mom,

oğlum bana şunu sordu: ''Senden niçin bu kadar nefret ediyor, anne?

when he doesn't even know you?"

Seni tanımıyor bile.''

"Some people are just stupid," I said.

Ona ''Bazı insanlar aptal işte.'' dedim.

And at the time, I actually thought that was a pretty clever answer.

O zamanlar bunun zekice bir cevap olduğunu sanıyordum.

And I suspect that that is the answer most of us would give.

Korkarım bu pek çoğumuzun vereceği türden bir cevap.

The others --

Diğerleri...

they are stupid, brainwashed, ignorant.

onlar aptal, beyinleri yıkanmış, cahil.

We are the good guys and they are the bad guys, period.

Biz iyi insanlarız, onlar kötü insanlar, bu kadar.

Several weeks later I was at a friend's house,

Birkaç hafta sonra bir arkadaşımın evindeydim

and I was very upset and angry about all the hate and racism I had met.

ve karşılaştığım bu nefret ve ırkçılık yüzünden moralim bozuk ve kızgındım.

It was he who suggested that I should call them up

Onları arayarak onlarla buluşmamı tavsiye eden

and visit them.

bu arkadaşımdı.

"They will kill me," I said.

''Beni öldürürler'' dedim.

"They would never attack a member of the Danish Parliament," he said.

''Danimarka Parlamentosundan birine asla saldırmazlar.'' dedi.

"And anyway, if they killed you, you would become a martyr."

''Ve eğer seni öldürürlerse sen de şehit olursun.''

(Laughter)

(Gülme sesleri)

"So it's pure win-win situation for you."

''Yani aslında her türlü kazanıyorsun.''

(Laughter)

(Gülme sesleri)

His advice was so unexpected,

Tavsiyesini hiç beklemiyordum,

when I got home,

eve geldiğimde

I turned on my computer

bilgisayarımı açtım

and opened the folder where I had saved all the hate mail.

ve tüm o nefret epostalarını sakladığım dosyayı açtım.

There were literally hundreds of them.

Gerçekten yüzlercesi vardı.

Emails that started with words like "terrorist,"

''Terörist'' gibi kelimelerle başlayan epostalar,

"raghead,"

''yabancı domuz,''

"rat," "whore."

''hain,'' ''kahpe.''

I decided to contact the one who had sent me the most.

Bana en çok nefret mektubu gönderen kişiyle iletişime geçmeye karar verdim.

His name was Ingolf.

Adı Ingolf'du.

I decided to contact him just once so I could say at least I had tried.

En azından bir kez iletişime geçeyim, denedim diyebileyim diye düşündüm.

To my surprise and shock,

Beni şok eden bir şey oldu,

he answered the phone.

telefona cevap verdi.

I blurted out, "Hello, my name is Özlem. You have sent me so many hate mails.

''Merhaba. Benim adım Özlem. Bana çok nefret postası göndermişsiniz.

You don't know me, I don't know you.

Beni tanımıyorsunuz, ben de sizi.

I was wondering if I could come around and we can drink a coffee together

Acaba birlikte bir kahve içsek ve bu konuda konuşsak

and talk about it?"

size de uygun olur mu?

(Laughter)

(Gülme sesleri)

There was silence on the line.

Konuşmada bir sessizlik oldu.

And then he said,

Sonra dedi ki

"I have to ask my wife."

''Eşime sormam lazım.''

(Laughter)

(Gülme sesleri)

What?

Efendim?

The racist has a wife?

Irkçı adamın karısı mı var?

(Laughter)

(Gülme)

A couple of days later, we met at his house.

Birkaç gün sonra evinde buluştuk.

I will never forget when he opened his front door

Evinin dış kapısını açtığı ve el sıkışmak için uzandığı o anı

and reached out to shake my hand.

asla unutmayacağım.

I felt so disappointed.

Hayal kırıklığına uğramıştım.

(Laughter)

(Gülme sesleri)

because he looked nothing like I'd imagined.

Çünkü hiç de hayal ettiğim gibi görünmüyordu.

I had expected a horrible person --

Korkunç bir insan bekliyordum,

dirty, messy house.

kirli, dağınık bir ev.

It was not.

Öyle değildi.

His house smelled of coffee

Evi kahve kokuyordu,

which was served from a coffee set identical to the one my parents used.

ailemin de kullandığı kahve takımının aynısıyla servis yaptı.

I ended up staying for two and a half hours.

İki buçuk saat orada kaldım.

And we had so many things in common.

Pek çok ortak yanımız varmış.

Even our prejudices were alike.

Hatta ön yargılarımız bile birbirine benziyordu.

(Laughter)

(Gülme sesleri)

Ingolf told me that when he waits for the bus

Ingolf'a göre otobüs beklerken

and the bus stops 10 meters away from him,

otobüs kendisinden 10 metre uzakta durursa

it was because the driver was a "raghead."

bunun sebebi şoförün yabancı bir domuz olmasıymış.

I recognized that feeling.

O hissi tanıyordum.

When I was young

Ben çok gençken

and I waited for the bus

ve otobüs beklediğim zamanlar,

and it stopped 10 meters away from me,

otobüs benden 10 metre uzakta durduğunda

I was sure that the driver was a racist.

şoförün ırkçı olduğundan emin oluyordum.

When I got home,

Eve geldiğimde

I was very ambivalent about my experience.

bu tanışma konusunda karışık hisler içindeydim.

On the one hand, I really liked Ingolf.

Bir yandan Ingolf'u gerçekten sevmiştim.

He was easy and pleasant to talk to,

Sohbeti güzel biriydi,

but on the other hand,

diğer yandan da

I couldn't stand the idea of having so much in common

açık açık ırkçı görüşlere sahip biriyle

with someone who had such clearly racist views.

bu kadar ortak yanım olması fikrine katlanamıyordum.

Gradually,

Yavaş yavaş

and painfully,

ve acı içinde

I came to realize

şunu anladım ki

that I had been just as judgmental of those who had sent me hate mails

en az bana o nefret epostaları gönderen insanlar kadar

as they had been of me.

ben de onları yargılıyordum.

This was the beginning of what I call #dialoguecoffee.

#dialoguecoffee etiket ve aktivitesi bu şekilde başlamış oldu.

Basically, I sit down for coffee

Temel olarak kahve içmek için

with people who have said the most terrible things to me

bana korkunç şeyler söylemiş insanlarla bir araya gelecek

to try to understand why they hate people like me

ve benim gibi insanlardan neden nefret ettiklerini anlamaya çalışacaktım

when they don't even know me.

hem de beni tanımadıkları hâlde.

I have been doing this the last eight years.

Bunu son sekiz yıldır yapıyorum.

The vast majority of people I approach agree to meet me.

Yaklaştığım insanların büyük çoğunluğu benimle buluşmayı kabul etti.

Most of them are men,

Çoğu erkek

but I have also met women.

ama kadınlarla da tanıştım.

I have made it a rule to always meet them in their house

Sadece evlerinde buluşmayı bir kural hâline getirdim

to convey from the outset that I trust them.

çünkü onlara güvendiğimi belli etmek istiyorum.

I always bring food because when we eat together,

Her zaman yiyecek bir şeylerle gidiyorum çünkü birlikte yemek yerken

it is easier to find what we have in common

ortak noktalar bulmak ve barış sağlamak

and make peace together.

çok daha kolay oluyor.

Along the way, I have learned some valuable lessons.

Bu yolda kendime çok değerli dersler çıkardım.

The people who sent hate mails are workers,

Nefret postaları gönderen insanlar işçilerdi,

husbands, wives,

evli çiftler,

parents like you and me.

sizin benim gibi anne ve babalar.

I'm not saying that their behavior is acceptable,

Davranışlarını maruz göstermiyorum

but I have learned to distance myself from the hateful views

ancak kendimi nefret dolu görüşlerden uzaklaştırırken

without distancing myself from the person who's expressing those views.

bu görüşleri sunan insandan kendimi soyutlamamayı öğrendim.

And I have discovered

Şunu da keşfettim ki

that the people I visit are just as afraid of people they don't know

ziyaret ettiğim insanlar tanımadığı insanlardan korkuyor,

as I was afraid of them before I started inviting myself for coffee.

ben de onları kahve içmeye davet etmeden önce onlardan korkuyordum.

During these meetings, a specific theme keeps coming up.

Bu toplantılar boyunca özel bir tema sürekli mevzu bahis oldu.

It shows up regardless whether I'm talking to a humanist or a racist,

Hümaniter biriyle de ırkçı biriyle de konuşsam,

a man, a woman,

bir erkekle, bir kadınla,

a Muslim or an atheist.

bir Müslümanla veya bir ateistle.

They all seem to think

Hepsi aynı şeyi düşünüyor;

that other people are to blame for the hate

bu nefretin sebebinin diğer insanlar olduğu

and for the generalization of groups.

ve grupların genelleştirilmesi.

They all believe that other people have to stop demonizing.

Diğerlerinin başkalarını kötü göstermeye son vermesi gerektiği kanısındalar.

They point at politicians, the media, their neighbor

Siyasetçileri, medyayı, komşularını

or the bus driver who stops 10 meters away.

veya 10 metre ileride duran şoförü suçluyorlar.

But when I asked, "What about you?

Ben onlara ''Peki ya siz?'' diye sorduğumda

What can you do?",

''Siz ne yapabilirsiniz?''

the reply is usually,

cevap genellikle şöyle,

"What can I do?

''Ne yapabilirim?

I have no influence.

Benim bir etkim yok.

I have no power."

Gücüm de yok.''

I know that feeling.

Bu hissi biliyorum.

For a large part of my life,

Hayatımın büyük bir kısmı boyunca

I also thought that I didn't have any power or influence --

ben de hiç gücüm veya etkim olmadığını sanıyordum,

even when I was a member of the Danish parliament.

hatta Danimarka Parlemontosunun bir üyesi olduğum zaman bile.

But today I know the reality is different.

Ancak bugün gerçeğin farklı olduğunu biliyorum.

We all have power and influence where we are,

Olduğumuz noktayı etkileyecek güç hepimizde var,

so we must never,

o yüzden de asla

never underestimate our own potential.

kendi potansiyelimizi küçük görmemeliyiz.

The #dialoguecoffee meetings have taught me

#dialoguecoffee buluşmalarından öğrendim ki

that people of all political convictions can be caught demonizing

siyasi hükümlere sahip herkes

farklı görüşlere sahip kişileri kötü göstermek için uğraşabilir.

the others with different views.

I know what I'm talking about.

Ne dediğimi biliyorum.

As a young child, I hated different population groups.

Ben çocukken farklı gruplardan nefret ederdim.

And at the time, my religious views were very extreme.

O zamanlar dini görüşlerim çok uç noktadaydı.

But my friendship with Turks, with Danes, with Jews and with racists

Türklerle, Danlarla, Yahudilerle ve ırkçılarla olan arkadaşlığım

has vaccinated me against my own prejudices.

beni kendi ön yargılarıma karşı adeta aşıladı.

I grew up in a working-class family,

İşçi sınıfı bir aile içinde büyüdüm

and on my journey I have met many people who have insisted on speaking to me.

ve bu girişimim boyunca benimle konuşmakta ısrar eden çok kişiyle tanıştım.

They have changed my views.

Görüşlerimi değiştirdiler.

They have formed me as a democratic citizen and a bridge builder.

Bana demokrat bir vatandaş ve bir köprü kurucu olarak şekil verdiler.

If you want to prevent hate and violence,

Nefret ve şiddeti önlemek istiyorsanız

we have to talk to as many people as possible

mümkün olduğu kadar çok sayıda insanla

for as long as possible

mümkün olduğu kadar uzun süre konuşmamız lazım,

while being as open as possible.

ayrıca şeffaf bir tutum sergileyerek.

That can only be achieved through debate,

Bunu yalnızca karşılıklı konuşmayla başarabiliriz,

critical conversation

eleştirel sohbetlerle

and insisting on dialogue that doesn't demonize people.

ve insanları kötü göstermeyen diyaloglar kurarak.

I'm going to ask you a question.

Size bir soru soracağım.

I invite you to think about it when you get home and in the coming days,

Bunu önümüzdeki günlerde düşünmenizi istiyorum

but you have to be honest with yourself.

ama kendinize karşı dürüst olmalısınız.

It should be easy, no one else will know it.

Kolay olmalı, başka kimse bilmeyecek.

The question is this ...

İşte soru şu...

who do you demonize?

Siz kimi kötü gösteriyorsunuz?

Do you think supporters of American President Trump are deplorables?

Sizce Başkan Trump'ın destekçileri acınacak insanlar mı?

Or that those who voted for Turkish President Erdoğan are crazy Islamists?

Peki Cumhurbaşkanı Erdoğan'a oy verenler çılgın İslamcılar mı?

Or that those who voted for Le Pen in France are stupid fascists?

Peki Fransa'da Le Pen'e oy verenler aptal faşistler mi?

Or perhaps you think that Americans who voted for Bernie Sanders

Belki de size göre Bernie Sanders'a oy veren Amerikalılar

are immature hippies.

hâlâ olgunlaşmamış hippie'ler.

(Laughter)

(Gülme sesleri)

All those words have been used to vilify those groups.

Bu grupları kötülemek için bu sözcüklerin hepsi kullanıldı.

Maybe at this point, do you think I am an idealist?

Belki de bu noktada saf bir idealist olduğumu düşünüyorsunuz?

I want to give you a challenge.

Sizi zor bir şeye davet ediyorum.

Before the end of this year,

Bu yılın sonuna gelmeden

I challenge you to invite someone who you demonize --

kötü gösterdiğiniz bir kişiyle buluşun,

someone who you disagree with politically and/or culturally

siyasi ve/ya kültürel olarak görüşlerine katılmadığınız,

and don't think you have anything in common with.

hiç ortak yanınız olmadığını düşündüğünüz biri.

I challenge you to invite someone like this to #dialoguecoffee.

#dialoguecoffee örneğinde olduğu gibi o kişiyle görüşün.

Remember Ingolf?

Ingolf'u hatırlayın.

Basically, I'm asking you to find an Ingolf in your life,

Kendi hayatınızdaki Ingolf'u bulmanızı istiyorum,

contact him or her

onunla iletişime geçin

and suggest that you can meet for #dialoguecofee.

ve #dialoguecoffee görüşmesi önerisinde bulunun.

When you start at #dialoguecoffee, you have to remember this:

#dialoguecoffee için adım attığınızda şunu unutmamalısınız:

first, don't give up if the person refuses at first.

Bir, eğer kişi önce sizi reddederse pes etmeyin.

Sometimes it's taken me nearly one year to arrange a #dialoguecoffee meeting.

Bazen benim bir #dialoguecoffee görüşmesi ayarlamam yaklaşık bir yılımı aldı.

Two:

İki:

acknowledge the other person's courage.

Diğer kişinin cesaretini takdir edin.

It isn't just you who's brave.

Cesur olan yalnızca siz değilsiniz.

The one who's inviting you into their home is just as brave.

Sizi evine davet eden o kişi de en az sizin kadar cesur.

Three:

Üç:

don't judge during the conversation.

Sohbet esnasında yargılamayın.

Make sure that most of the conversation focuses on what you have in common.

Konuşmanıın genelinin ortak yanlarınız hakkında olmasına özen gösterin.

As I said, bring food.

Dediğim gibi, yiyecek de götürün.

And finally, remember to finish the conversation in a positive way

Ve son olarak da sohbeti olumlu bir şekilde sonlandırın

because you are going to meet again.

çünkü yeniden görüşeceksiniz.

A bridge can't be built in one day.

Bir günde köprü inşa edemezsiniz.

We are living in a world where many people hold definitive and often extreme opinions

Pek çok insanın başkaları hakkında peşin hükümlü ve uç fikir sahibi olduğu

about the others

bir dünyada yaşıyoruz,

without knowing much about them.

onlar hakkında pek bir şey bilmeden.

We notice of course the prejudices on the other side than in our own bases.

Tabii ki kendimizi fark etmeden önce karşı tarafın ön yargılarını fark ediyor,

And we ban them from our lives.

sonra bunları hayatımızdan engelliyoruz.

We delete the hate mails.

Nefret epostalarını siliyoruz.

We hang out only with people who think like us

Bizim gibi düşünen insanlarla vakit geçiriyoruz

and talk about the others in a category of disdain.

ve başkaları hakkında hor gören şekillerde konuşuyoruz.

We unfriend people on Facebook,

Facebook'ta insanları arkadaşlıktan çıkarıyoruz

and when we meet people who are discriminating

ve insanları veya grupları kötü gösteren

or dehumanizing people or groups,

ya da ayrımcı insanlarla karşılaştığımızda

we don't insist on speaking with them to challenge their opinions.

fikirlerini gözden geçirmek konusunda onlarla konuşmak için ısrar etmiyoruz.

That's how healthy democratic societies break down --

Sağlıklı demokratik toplumlar işte bu şekilde yıkılıyor;

when we don't check the personal responsibility for the democracy.

biz kendimiz demokrasi için kişisel sorumluluk almadığımız zaman.

We take the democracy for granted.

Demokrasinin değerini bilmiyoruz.

It is not.

Ama bilmeliyiz.

Conversation is the most difficult thing in a democracy

Sohbet, demokrasi konseptindeki en zorlu şey

and also the most important.

ve ayrıca da en önemlisi.

So here's my challenge.

O yüzden isteğim şu:

Find your Ingolf.

Kendi Ingolf'unuzu bulun.

(Laughter)

(Gülme sesleri)

Start a conversation.

Bir sohbet başlatın.

Trenches have been dug between people, yes,

Tarih boyunca insanlar birbirlerinin kuyusunu kazdılar

but we all have the ability to build the bridges that cross the trenches.

ama hepimiz bunları aşarak köprüler inşa etme yetisine sahibiz.

And let me end by quoting my friend,

İzninizle arkadaşımdan alıntı yapayım,

Sergeot Uzan,

Sergeot Uzan,

who lost his son, Dan Uzan, in a terror attack

oğlu Dan Uzan'ı bir terör saldırısında kaybetti,

on a Jewish synagogue in Copenhagen, 2015.

2015'te Kopenhag'da bir Yahudi sinagogunda.

Sergio rejected any suggestion of revenge

Sergio tüm intikam önerilerini reddetti

and instead said this ...

ve şunları söyledi:

"Evil can only be defeated by kindness between people.

''Kötülük yalnızca insanlar arasında iyilikle alt edilebilir.

Kindness demands courage."

İyilik için de cesaret gerekir.''

Dear friends,

Sevgili arkadaşlar,

let's be courageous.

cesur olalım.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)