Why I have coffee with people who send me hate mail | Özlem Cekic

Translator: Mahtab Tehrani Reviewer: Leila Ataei

My inbox is full of hate mails and personal abuse

صندوق پست الکترونیکی من پر از نامه‌های نفرتآمیز و توهین‌های شخصی است

and has been for years.

و سال‌ها هم بوده است.

In 2010, I started answering those mails

در سال ۲۰۱۰، شروع به پاسخ دادن به این نامه‌ها کردم

and suggesting to the writer that we might meet for coffee and a chat.

و به نویسنده پیشنهاد می‌دادم که برای صرف قهوه و گپ زدن دیداری داشته باشیم.

I have had hundreds of encounters.

من صد‌ها ملاقات داشتم.

They have taught me something important that I want to share with you.

آن‌ها به من چیز مهمی یاد دادند که می‌خواهم آن را با شما به اشتراک بگذارم.

I was born in Turkey from Kurdish parents

من در ترکیه از والدینی کرد تبار متولد شدم

and we moved to Denmark when I was a young child.

و زمانی که کودک بودم به دانمارک نقل مکان کردیم.

In 2007, I ran for a seat in the Danish parliament

در سال ۲۰۰۷ من برای کرسی نمایندگی در ‍پارلمان دانمارک کاندید شدم

as one of the first women with a minority background.

به عنوان یکی از اولین زنان با سابقهٔ اقلیت.

I was elected,

من انتخاب شدم،

but I soon found out that not everyone was happy about it

اما زود متوجه شدم که خیلی‌ها از این موضوع خوشحال نیستند

as I had to quickly get used to finding hate messages in my inbox.

بنابراین می‌بایست سریعا به دریافت پیام‌های نفرت‌آمیز در صندوقم عادت می‌کردم.

Those emails would begin with something like this:

آن نامه‌ها با چیزی شبیه به این شروع می‌شدند:

"What's a raghead like you doing in our parliament?"

«عمامه به سری مثل تو در پارلمان ما چه کار می‌کند؟»

I never answered.

من هیچگاه جواب نمی‌دادم.

I'd just delete the emails.

فقط نامه‌ها را پاک می‌کردم.

I just thought that the senders and I had nothing in common.

فقط به این فکر می‌کردم که من و فرستندهٔ نامه هیچ وجه اشتراکی نداریم.

They didn't understand me,

آن‌ها من را نمی‌فهمند،

and I didn't understand them.

و من نیز آن‌ها را نمی‌فهمم.

Then one day, one of my colleagues in the parliament said

سپس یک روز، یکی از همکارانم در پارلمان گفت

that I should save the hate mails.

که باید این نامه‌های نفرت را ذخیره کنم.

"When something happens to you, it will give the police a lead."

«وقتی چیزی برای شما اتفاق می‌افتد، باید به پلیس سرنخ ارائه دهید.»

(Laughter)

(خنده)

I noticed that she said, "When something happens" and not "if."

متوجه شدم که او گفت "وقتی" چیزی اتفاق می‌افتد نه "اگر".

(Laughter)

(خنده)

Sometimes hateful letters were also sent to my home address.

همچنین گاهی اوقات نامه‌های نفرت‌آمیز به آدرس خانه‌ام فرستاده می‌شدند.

The more I became involved in public debate,

هرچه بیشتر در مناظرهٔ عمومی دخیل می‌شدم،

the more hate mail and threats I received.

بیشتر نامه‌های نفرت آمیز و تهدید دریافت می‌کردم.

After a while, I got a secret address

بعد از مدتی یک آدرس مخفی بدست آوردم

and I had to take extra precautions to protect my family.

و مجبور بودم ملاحظهٔ بیشتری برای محافظت از خانواده‌ام داشته باشم.

Then in 2010, a Nazi began to harass me.

سپس در سال ۲۰۱۰، یک نازی شروع به آزار و اذیت من کرد.

It was a man who had attacked Muslim women on the street.

او مردی بود که به زنان مسلمان در خیابان حمله کرده بود.

Over time, it became much worse.

با گذشت زمان، خیلی بدتر هم شد.

I was at the zoo with my children, and the phone was ringing constantly.

من با فرزندانم در باغ وحش بودم، و تلفن به طور مداوم زنگ می‌خورد.

It was the Nazi.

آن مرد نازی بود.

I had the impression that he was close.

من این احساس را داشتم که او نزدیک است.

We headed home.

ما به خانه رفتیم.

When we got back,

زمانی که بازگشتیم،

my son asked, "Why does he hate you so much, Mom,

پسرم پرسید: «مامان، چرا او آنقدر از شما متنفر است،

when he doesn't even know you?"

در حالی که حتی شما را نمی‌شناسد؟»

"Some people are just stupid," I said.

من گفتم: «بعضی آدم ها احمق هستند همین.»

And at the time, I actually thought that was a pretty clever answer.

و در آن زمان، واقعاً فکر می‌کردم که پاسخی کاملاً هوشمندانه است.

And I suspect that that is the answer most of us would give.

و گمان می‌کنم که این جوابی است که بیشتر ما خواهیم داد.

The others --

دیگران--

they are stupid, brainwashed, ignorant.

احمق، شستشوی مغزی شده و جاهل هستند.

We are the good guys and they are the bad guys, period.

ما بچه‌های خوب و آن‌ها بچه‌های بد هستند، نقطه، ختم کلام.

Several weeks later I was at a friend's house,

چند هفته بعد من در خانهٔ دوستی بودم،

and I was very upset and angry about all the hate and racism I had met.

و از تمام دشمنی و نژادپرستی‌ که می‌دیدم بسیار ناراحت و عصبانی بودم.

It was he who suggested that I should call them up

او بود که پیشنهاد داد که من باید با آن‌ها تماس بگیرم

and visit them.

و ملاقات‌شان کنم.

"They will kill me," I said.

گفتم، «آنها مرا خواهند کشت.»

"They would never attack a member of the Danish Parliament," he said.

او گفت: «آنها هیچوقت به عضو پارلمان دانمارک حمله نمی‌کنند.

"And anyway, if they killed you, you would become a martyr."

و در این صورت، اگر تو را کشتند، به شهید تبدیل می‌شوید.»

(Laughter)

(خنده)

"So it's pure win-win situation for you."

«بنابراین، این یک وضعیت ناب برد برد برای تو است.»

(Laughter)

(خنده)

His advice was so unexpected,

مشاورهٔ او خیلی غیرمنتظره بود،

when I got home,

وقتی به خانه رسیدم،

I turned on my computer

رایانه‌ام را روشن کردم

and opened the folder where I had saved all the hate mail.

و پوشه‌ای را که تمام نامه‌های نفرین را در آن ذخیره می‌کردم باز نمودم.

There were literally hundreds of them.

به معنای واقعی کلمه صدها نامه بودند.

Emails that started with words like "terrorist,"

نامه‌هایی که با کلماتی مانند "تروریست" شروع می‌شدند،

"raghead,"

"عمامه به سر"،

"rat," "whore."

"موش"، "فاحشه."

I decided to contact the one who had sent me the most.

تصمیم گرفتم با آن کسی که بیشتراز همه نامه فرستاده بود تماس بگیرم.

His name was Ingolf.

نام او اینگلف بود.

I decided to contact him just once so I could say at least I had tried.

تصمیم گرفتم یکبار با او تماس بگیرم و بتوانم بگویم حداقل تلاشم را کرده‌ام.

To my surprise and shock,

متعجب و شوک زده،

he answered the phone.

او به تلفن پاسخ داد.

I blurted out, "Hello, my name is Özlem. You have sent me so many hate mails.

بدون فکر گفتم، «سلام، من اوزلمم. شما کلی نامه‌ نفرت‌امیزبرایم فرستاده‌اید.

You don't know me, I don't know you.

شما من را نمی‌شناسید، من شما را نمی‌شناسم.

I was wondering if I could come around and we can drink a coffee together

با خودم فکر کردم آيا امکانش هست بتوانیم با هم قهوه‌ای بنوشیم

and talk about it?"

و در مورد آن صحبت کنیم؟ »

(Laughter)

(خنده)

There was silence on the line.

در پشت خط سکوت بود.

And then he said,

و سپس او گفت،

"I have to ask my wife."

« باید نظر همسرم را بپرسم.»

(Laughter)

(خنده)

What?

چی؟

The racist has a wife?

آن نزاد پرست همسر دارد؟

(Laughter)

(خنده)

A couple of days later, we met at his house.

چند روز بعد ما همدیگر را در خانهٔ او ملاقات کردیم

I will never forget when he opened his front door

هرگز فراموش نخواهم کرد هنگامی که او درب ورودی را باز نمود

and reached out to shake my hand.

و دستش را برای دست دادن با من دراز کرد.

I felt so disappointed.

خیلی احساس ناامیدی کردم.

(Laughter)

(خنده)

because he looked nothing like I'd imagined.

زیرا که او اصلاً شبیه به تصورات من نبود.

I had expected a horrible person --

انتظار شخصی وحشتناک را داشتم -

dirty, messy house.

کثیف، خانه‌ای بهم ریخته،

It was not.

اما اینگونه نبود.

His house smelled of coffee

خانهٔ او بوی قهوه می‌داد

which was served from a coffee set identical to the one my parents used.

که او در یک ست قهوه‌خوری که پدر و مادر من هم از آن داشتند سرو کرد.

I ended up staying for two and a half hours.

من برای ۲ ساعت و نیم آنجا ماندم.

And we had so many things in common.

و ما چیز‌های مشترک زیادی داشتیم.

Even our prejudices were alike.

حتی تعصبات ما هم یکسان بود.

(Laughter)

(خنده)

Ingolf told me that when he waits for the bus

اینگلف به من گفت آن زمانی که منتظر اتوبوس است

and the bus stops 10 meters away from him,

و اتوبوس با ۱۰ متر فاصله از او توقف می‌کند،

it was because the driver was a "raghead."

به این دلیل بوده که راننده‌اش "عمامه به سر" است.

I recognized that feeling.

من این احساس را تصدیق نمودم.

When I was young

زمانی که جوان بودم

and I waited for the bus

و منتظر اتوبوس می‌ایستادم

and it stopped 10 meters away from me,

و اتوبوس ۱۰ متری من توقف می‌کرد،

I was sure that the driver was a racist.

من مطمئن می‌شدم که رانندهٔ آن نژادپرست است.

When I got home,

وقتی به خانه برگشتم،

I was very ambivalent about my experience.

من در مورد تجربه‌ام بسیار سردرگم بودم.

On the one hand, I really liked Ingolf.

از یک سو، من واقعاً اینگلف را دوست داشتم.

He was easy and pleasant to talk to,

او فردی ساده و دلنشین برای صحبت کردن بود،

but on the other hand,

ولی از سوی دیگر،

I couldn't stand the idea of having so much in common

من نمی‌توانستم بر این عقیده که خیلی اشتراک داشتیم پافشاری کنم

with someone who had such clearly racist views.

با کسی که چنین دیدگاه نژادپرستانه‌ای داشت.

Gradually,

به تدریج،

and painfully,

و دردناک،

I came to realize

متوجه شدم

that I had been just as judgmental of those who had sent me hate mails

که من فقط از طرف کسانی که برایم نامه فرستاده بودند قضاوت می‌شدم

as they had been of me.

همانطور که آن‌ها را قضاوت کرده بودم.

This was the beginning of what I call #dialoguecoffee.

این آغازی شد برای آنچه که #‌قهوهٔ گفتگو می‌خوانم.

Basically, I sit down for coffee

اساسا، من برای صرف قهوه

with people who have said the most terrible things to me

با افرادی نشستم که چیز‌های وحشتناکی به من گفتند

to try to understand why they hate people like me

برای درک اینکه چرا آن‌ها از افرادی مانند من نفرت دارند

when they don't even know me.

در حالی که حتی من را نمی‌شناسند.

I have been doing this the last eight years.

من این کار را در طی هشت سال گذشته انجام داده‌ام.

The vast majority of people I approach agree to meet me.

اکثریت قریب به اتفاق مردم برای دیدار با من موافقت کردند.

Most of them are men,

اکثر آن‌ها مردان هستند

but I have also met women.

اما من با زنان هم ملاقات کردم.

I have made it a rule to always meet them in their house

من یک قانون ساختم که آن‌ها را همیشه در خانهٔ خودشان ملاقات کنم

to convey from the outset that I trust them.

برای انتقال این منظور که از ابتدا به آن‌ها اعتماد دارم.

I always bring food because when we eat together,

من همیشه غذا می‌بردم چون زمانی که باهم غذا می‌خوریم،

it is easier to find what we have in common

یافتن اشتراکات بین‌مان و برقراری صلح

and make peace together.

با هم آسان‌تر است.

Along the way, I have learned some valuable lessons.

در طول مسیر، من درس‌های ارزشمندی آموختم.

The people who sent hate mails are workers,

افرادی که نامه‌های نفرت‌آمیز می‌فرستادند کارگران،

husbands, wives,

شوهران، همسران،

parents like you and me.

پدران و مادرانی مثل شما و من هستند.

I'm not saying that their behavior is acceptable,

من نمی‌گویم که رفتار آن‌ها قابل قبول است،

but I have learned to distance myself from the hateful views

اما من آموخته‌ام که فاصلهٔ خود را با دیدگاه نفرت‌آمیز حفظ کنم.

without distancing myself from the person who's expressing those views.

بدون فاصله گرفتن از کسی که این دیدگاه‌ها را بیان می‌کند.

And I have discovered

و کشف کردم

that the people I visit are just as afraid of people they don't know

افرادی که با آن‌ها دیدار داشتم از مردمی می‌ترسند که نمی‌شناسند،

as I was afraid of them before I started inviting myself for coffee.

همانطور که من هم قبل از آن که خود را برای صرف قهوه دعوت کنم می‌ترسیدم.

During these meetings, a specific theme keeps coming up.

در طول این جلسات، یک موضوع خاص ادامه یافت.

It shows up regardless whether I'm talking to a humanist or a racist,

مشخص شد صرف نظر از این که من با یک انسان‌گرا یا نژادپرست صحبت می‌کنم،

a man, a woman,

مرد یا زن،

a Muslim or an atheist.

مسلمان یا خداناباور.

They all seem to think

به نظر می‌رسد همه فکر می‌کنند

that other people are to blame for the hate

که باید افراد دیگر را برای تنفر

and for the generalization of groups.

و تعمیم آن به گروه‌ها مقصر شناخت.

They all believe that other people have to stop demonizing.

همهٔ آن‌ها معتقند که دیگران باید نفرین کردن را متوقف کنند.

They point at politicians, the media, their neighbor

آن‌ها به سیاستمداران، رسانه‌ها، همسایه‌هایشان،

or the bus driver who stops 10 meters away.

یا راننده اتوبوسی که ۱۰ متر دورتر متوقف می‌شود اشاره می‌کنند.

But when I asked, "What about you?

اما زمانی که پرسیدم، «خود شما چطور؟

What can you do?",

شما چه کاری می‌توانید انجام بدهید؟»

the reply is usually,

پاسخ معمولا این است،

"What can I do?

«چه می توانم بکنم؟

I have no influence.

من تاثیری ندارم.

I have no power."

هیچ قدرتی ندارم.»

I know that feeling.

من این احساس را می‌دانم.

For a large part of my life,

برای بخش بزرگی از زندگی من،

I also thought that I didn't have any power or influence --

من هم فکر می‌کردم که هیچ قدرت یا نفوذی ندارم --

even when I was a member of the Danish parliament.

حتی زمانی که عضو پارلمان دانمارک شدم.

But today I know the reality is different.

اما امروز می‌دانم که واقعیت متفاوت است.

We all have power and influence where we are,

همهٔ ما در جایی که هستیم قدرت و تاثیر داریم،

so we must never,

بنابراین هرگز نباید،

never underestimate our own potential.

پتانسیل خود را دست کم بگیریم.

The #dialoguecoffee meetings have taught me

جلسات #‌قهوهٔ گفتگو به من آموخت که

that people of all political convictions can be caught demonizing

مردم با تمام عقاید سیاسی می‌توانند گرفتار نفرین کسانی شوند

the others with different views.

که دیدگاه‌های متفاوتی با آن‌ها دارند.

I know what I'm talking about.

من می‌دانم در مورد چه چیزی صحبت می‌کنم.

As a young child, I hated different population groups.

در کودکی، از گروه‌های مختلف مردم متنفر بودم.

And at the time, my religious views were very extreme.

و در آن زمان، دیدگاه‌های دینی من بسیار افراطی بود.

But my friendship with Turks, with Danes, with Jews and with racists

اما دوستی من با ترک‌ها با دانمارکی‌ها، یهودیان و نژادپرستان

has vaccinated me against my own prejudices.

من را علیه تعصباتم واکسینه کرد.

I grew up in a working-class family,

من در یک خانوادهٔ طبقهٔ کارگر بزرگ شدم،

and on my journey I have met many people who have insisted on speaking to me.

و در ماجراجویی‌ام مردم زیادی را دیدم که اصرار داشتند با من صحبت کنند.

They have changed my views.

آن‌ها دیدگاهم را عوض کردند.

They have formed me as a democratic citizen and a bridge builder.

آن‌ها من را به عنوان یک شهروند دموکراتیک و یک اتصال دهندهٔ احزاب شکل دادند.

If you want to prevent hate and violence,

اگر می‌خواهید از نفرت و خشونت جلوگیری کنید،

we have to talk to as many people as possible

باید تا حد ممکن با تعداد زیادی از مردم صحبت کنیم

for as long as possible

تا زمانی که ممکن است

while being as open as possible.

تا زمانی که تا حد ممکن سرگشاده شویم.

That can only be achieved through debate,

این تنها می‌تواند از طریق مذاکره بدست آید،

critical conversation

مکالمات انتقادی

and insisting on dialogue that doesn't demonize people.

و اصرار بر مکالماتی که مردم را شیطانی جلوه نمی‌دهد.

I'm going to ask you a question.

من قصد دارم از شما یک سوال بپرسم.

I invite you to think about it when you get home and in the coming days,

از شما دعوت می‌کنم که در خانه و در روز‌های آینده به آن فکر کنید،

but you have to be honest with yourself.

اما باید با خودتان صادق باشید.

It should be easy, no one else will know it.

باید آسان باشد، هیچ کس دیگر آن را نمی‌داند.

The question is this ...

سوال این است…

who do you demonize?

چه کسی شما را تهدید می‌کند؟

Do you think supporters of American President Trump are deplorables?

آیا فکر می‌کنید طرفداران ترامپ رئیس جمهور آمریکا رقت‌انگیز هستند؟

Or that those who voted for Turkish President Erdoğan are crazy Islamists?

یا کسانی که به رییس جمهور ترکیه اردوغان رای دادند اسلامگرایان دیوانه هستند؟

Or that those who voted for Le Pen in France are stupid fascists?

یا کسانی که در فرانسه به لو پین رای دادند فاشیست‌های احمق هستند؟

Or perhaps you think that Americans who voted for Bernie Sanders

یا شاید شما فکر می‌کنید که آمریکایی‌هایی که به برنی ساندرز رای دادند

are immature hippies.

هیپی‌های نابالغ هستند.

(Laughter)

(خنده)

All those words have been used to vilify those groups.

همهٔ این کلمات برای بدگویی این گروه‌ها استفاده شده‌اند.

Maybe at this point, do you think I am an idealist?

شاید در این نقطه، فکر می‌کنید من یک کمال‌گرا هستم؟

I want to give you a challenge.

می‌خواهم شما را به چالشی دعوت کنم.

Before the end of this year,

قبل از پایان سال جاری،

I challenge you to invite someone who you demonize --

شما را به این چالش می‌طلبم تا از کسی که به شما نفرت ورزیده دعوت کنید--

someone who you disagree with politically and/or culturally

کسی که با دیدگاه سیاسی و/ یا فرهنگی شما مخالف است

and don't think you have anything in common with.

و فکر نمی‌کنید که وجه مشترکی با هم داشته باشید.

I challenge you to invite someone like this to #dialoguecoffee.

شما را به چالش می‌خوانم که کسی شبیه به این را به #قهوهٔ گفتگو دعوت نمایید.

Remember Ingolf?

اینگلف را به یاد دارید؟

Basically, I'm asking you to find an Ingolf in your life,

اساسا از شما می‌خواهم که اینگلف را در زندگی خود پیدا کنید،

contact him or her

با آن آقا یا خانم تماس بگیرید

and suggest that you can meet for #dialoguecofee.

و پیشنهاد ملاقات برای #‌قهوهٔ گفتگو دهید.

When you start at #dialoguecoffee, you have to remember this:

هنگامی که #‌قهوهٔ گفتگو را شروع می‌کنید، باید به یاد داشته باشید:

first, don't give up if the person refuses at first.

اول، اگر شخص در ابتدا امتناع کرد تسلیم نشوید.

Sometimes it's taken me nearly one year to arrange a #dialoguecoffee meeting.

گاهی اوقات ترتیب یک جلسه #‌قهوهٔ گفتگو تقریباً یک سال زمان از من می‌گرفت.

Two:

دوم:

acknowledge the other person's courage.

شجاعت شخص دیگر را تحسین کنید.

It isn't just you who's brave.

این فقط شما نیستید که شجاع هستید.

The one who's inviting you into their home is just as brave.

کسی که شما را به خانهٔ خود دعوت می‌کند نیز شجاع است.

Three:

سوم:

don't judge during the conversation.

در طول مکالمه قضاوت نکنید.

Make sure that most of the conversation focuses on what you have in common.

اطمینان حاصل کنید که در بیشتر گفتگو روی نقاط مشترک تمرکز داشته باشید.

As I said, bring food.

همانطور که قبلا گفتم، غذا ببرید.

And finally, remember to finish the conversation in a positive way

و در نهایت، به یاد داشته باشید که گفتگو را در راهی مثبت به پایان برسانید.

because you are going to meet again.

چرا که شما دوباره ملاقات خواهید داشت.

A bridge can't be built in one day.

اتصال نمی‌تواند در یک روز ساخته شود.

We are living in a world where many people hold definitive and often extreme opinions

در جهانی زندگی می‌کنیم که در آن بسیاری از مردم به دیدگاه‌های صریح و اغلب افراطی

about the others

درباره دیگران

without knowing much about them.

بدون دانستن چیز زیادی درباره‌شان چسبیده‌اند.

We notice of course the prejudices on the other side than in our own bases.

ما همیشه فکر می‌کنیم که طرف مقابل مغرور است ولی ما نیستیم.

And we ban them from our lives.

و آن‌ها را از زندگیمان منع می‌کنیم.

We delete the hate mails.

نامه‌های نفرت‌آمیز را حذف می‌کنیم.

We hang out only with people who think like us

ما فقط با مردمی که مثل ما فکر می‌کنند ملاقات می‌کنیم.

and talk about the others in a category of disdain.

و درباره دیگران در دستهٔ تحقیر صحبت می‌کنیم.

We unfriend people on Facebook,

ما با مردم در فیس بوک قطع دوستی می‌کنیم،

and when we meet people who are discriminating

و وقتی مردمی را می بینیم که تبعیض قائل شده

or dehumanizing people or groups,

یا ضدبشر یا گروهها هستند،

we don't insist on speaking with them to challenge their opinions.

برای به چالش کشیدن نظرات‌شان، اصراری به صحبت کردن با آن‌ها نداریم.

That's how healthy democratic societies break down --

اینطور است که دموکراسی سالم جوامع از بین می‌رود --

when we don't check the personal responsibility for the democracy.

زمانی که ما به مسئولیت شخصی خود در دموکراسی رسیدگی نمی‌کنیم.

We take the democracy for granted.

ما دموکراسی را دست کم می‌گیریم.

It is not.

اینطور نیسست.

Conversation is the most difficult thing in a democracy

مکالمه چیزی بسیار سخت‌تر از دموکراسی است.

and also the most important.

و همچنین مهمتر.

So here's my challenge.

بنابراین چالش من اینجاست.

Find your Ingolf.

اینگلف خود را پیدا کنید.

(Laughter)

(خنده)

Start a conversation.

مکالمه را شروع کنید.

Trenches have been dug between people, yes,

چاله‌ها بین مردم کنده می‌شوند، بله

but we all have the ability to build the bridges that cross the trenches.

ولی همهٔ ما قابلیت این را داریم که پلی بر روی آن گودال‌ها بسازیم.

And let me end by quoting my friend,

و اجازه دهید با نقل قولی از دوستم به پایان برسانم.

Sergeot Uzan,

سرگت اوزن،

who lost his son, Dan Uzan, in a terror attack

کسی که پسرش دن اوزن را در ۲۰۱۵ طییک حمله تروریستی

on a Jewish synagogue in Copenhagen, 2015.

به کنیسه‌ای یهودی در کپنهاگ از دست داد.

Sergio rejected any suggestion of revenge

سرجیو، هر گونه پیشنهاد انتقام را رد کرد

and instead said this ...

و در عوض گفت…

"Evil can only be defeated by kindness between people.

« بدی را فقط با مهربانی در میان مردم می‌توان شکست داد.

Kindness demands courage."

مهربانی شجاعت می‌خواهد.»

Dear friends,

دوستان عزیز،

let's be courageous.

بیایید شجاع باشیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)