Roz Savage: Why I'm rowing across the Pacific

Roz Savage: Neden Pasifik'i kürekle geçiyorum

Çeviri: Aykut Türker Gözden geçirme: Ahmet Yükseltürk

Hi, my name is Roz Savage

Merhaba, adım Roz Savage

and I row across oceans.

ve kürek çekerek okyanusları geçiyorum.

Four years ago, I rowed solo across the Atlantic,

Dört yıl önce, Atlantik'i kürekle tek başıma geçtim.

and since then, I've done two out of three stages

O zamandan beri,

across the Pacific,

Pasifik'in üç etabından ikisini tamamladım,

from San Francisco to Hawaii

San Fransisco'dan Hawaii'ye,

and from Hawaii to Kiribati.

ve Hawaii'den Kiribati'ye.

And tomorrow, I'll be leaving this boat

Ve yarın, bu tekneden ayrılacağım

to fly back to Kiribati

ve Kiribati'ye uçarak

to continue with the third and final stage

Pasifik geçişimin

of my row across the Pacific.

üçüncü ve son etabına başlayacağım.

Cumulatively, I will have rowed

Toplamda

over 8,000 miles,

8,000 milden fazla yol yapmış,

taken over three million oar strokes

3 milyondan fazla kez kürek çekmiş,

and spent more than 312 days alone

okyanusta 312 günden fazla zamanı

on the ocean on a 23 foot rowboat.

7 metrelik teknemin içinde tek başıma geçirmiş olacağım.

This has given me a very

Bu yolculuk, benim

special relationship with the ocean.

okyanusla çok özel bir bağ kurmamı sağladı.

We have a bit of a love/hate thing going on.

Aramızda bir tür aşk/nefret ilişkisi oluşmuş durumda.

I feel a bit about it like I did about

Bana bir zamanlar okuldayken tanıdığım

a very strict math teacher that I once had at school.

çok sert bir matematik öğretmenimi hatırlatıyor.

I didn't always like her, but I did respect her,

Ondan hoşlanmadığım zamanlar olurdu, ama hep saygı duyardım.

and she taught me a heck of a lot.

Ve bana çok ama çok şey öğretti.

So today I'd like to share with you

Kısacası, bugün sizinle okyanus maceralarımın

some of my ocean adventures

bir kısmını paylaşmak,

and tell you a little bit about what they've taught me,

bana öğrettiklerinden biraz bahsetmek,

and how I think we can maybe take some of those lessons

ve bu derslerden bazılarının,

and apply them to this environmental challenge

şu an karşı karşıya bulunduğumuz çevre mücadelesine

that we face right now.

nasıl katkıda bulunabileceğini düşündüğümü aktarmak istiyorum.

Now, some of you might be thinking,

Şu an, bazılarınız şöyle düşünüyor olabilir:

"Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower.

"Bir dakika. Bu kız pek de bir okyanus kürekçisi gibi görünmüyor.

Isn't she meant to be about this tall

Şu boyda

and about this wide

ve şu çapta olması,

and maybe look a bit more like these guys?"

biraz da şu adamlar gibi görünmesi gerekmez miydi?"

You'll notice, they've all got something that I don't.

Fark edersiniz ki, bütün bu adamlarda bende olmayan bir şey var.

Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter)

Hmm, sizin ne düşündüğünüzü bilmiyorum, ama benim kastettiğim şay sakallardı.

And no matter how long I've spent on the ocean,

Ve okyanusta geçirdiğim onca zamana rağmen,

I haven't yet managed to muster a decent beard,

şöyle adam gibi bir sakal uzatmayı başaramadım.

and I hope that it remains that way.

Açıkçası öyle de kalmasını umuyorum.

For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure.

Uzun süre, büyük bir macera yaşayabileceğime inanmadım.

The story that I told myself was

Kendi kendime anlattığım hikaye,

that adventurers looked like this.

maceracıların böyle göründüğü palavrasıydı.

I didn't look the part.

Bir kere, görünüşten kaybediyordum.

I thought there were them and there were us,

Sanıyordum ki bir 'onlar' vardı, bir de 'biz',

and I was not one of them.

ve işte ben 'onlar'dan değildim.

So for 11 years, I conformed.

Böylece 11 yıl boyunca uyum sağlayarak yaşadım.

I did what people from my kind of background were supposed to do.

Benim gibi insanlardan beklendiği şekilde davrandım.

I was working in an office in London

Londra'da bir ofiste

as a management consultant.

yönetim danışmanı olarak çalışıyordum.

And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me.

Ve sanırım daha birinci günden itibaren bunun benim için doğru iş olmadığını biliyordum.

But that kind of conditioning

Ama o koşullanma

just kept me there for so many years,

beni uzun yıllar boyunca orada tuttu.

until I reached my mid-30s and I thought,

Ta ki otuzlarımın ortasına gelip de şöyle diyene kadar:

"You know, I'm not getting any younger.

"Farkında mısın, asla daha genç olmayacağım.

I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is,

Bu hayatta bir amacım olduğunu hissediyorum, o amacın ne olduğunu bilmiyorum,

but I'm pretty certain that management consultancy is not it.

ama yönetim danışmanlığı olmadığından oldukça eminim."

So, fast forward a few years.

Derken, birkaç yılı hızla ileri saralım.

I'd gone through some changes.

Bazı değişimlerden geçtim.

To try and answer that question of,

Hayatımda ne yapmam gerektiği

"What am I supposed to be doing with my life?"

sorusunu yanıtlamaya çalışırken,

I sat down one day

bir gün oturdum

and wrote two versions of my own obituary,

ve kendime iki ayrı ölüm ilanı hazırladım.

the one that I wanted, a life of adventure,

Biri benim istediğim, macerayla dolu bir hayattı.

and the one that I was actually heading for

Diğeri ise yönlenmekte olduğum

which was a nice, normal, pleasant life,

hoş, normal, keyifli hayattı.

but it wasn't where I wanted to be by the end of my life.

Ancak hayatımın sonunda olmak istediğim yer burası değildi.

I wanted to live a life that I could be proud of.

Gurur duyabileceğim bir hayatı yaşamak istedim.

And I remember looking at these two versions of my obituary

Bu iki ölüm ilanıma bakıp

and thinking, "Oh boy,

şöyle düşündüğümü hatırlıyorum:

I'm on totally the wrong track here.

"Oh, ben tamamen yanlış yoldayım.

If I carry on living as I am now,

Eğer bu şekilde yaşamaya devam edersem,

I'm just not going to end up where I want to be

olmak istediğim yere

in five years, or 10 years,

değil beş-on sene sonra,

or at the end of my life."

ömrümün sonunda bile varamayacağım."

I made a few changes,

Birkaç değişiklik yaptım,

let go of some loose trappings of my old life,

eski hayatımın bazı tuzaklarından kurtuldum

and through a bit of a leap of logic,

ve biraz mantık sıçramasıyla,

decided to row across the Atlantic Ocean.

Atlantik Okyanusu'nu kürekle geçmeye karar verdim.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua,

Atlantik Kürek Yarışı Kanarya Adaları'ndan Antigua'ya kadar sürer.

it's about 3,000 miles,

Mesafe yaklaşık 3.000 mildir.

and it turned out to be

Ve bu,

the hardest thing I had ever done.

benim yaptığım en zor işe dönüştü.

Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone,

Tabii ki, rahatlık alanımın dışına çıkmak istemiştim.

but what I'd sort of failed to notice was that

Ama kestirmekte biraz başarısız olduğum nokta şuydu ki,

getting out of your comfort zone is, by definition,

rahatlık alanının dışına çıkmak, tanımı gereği,

extremely uncomfortable.

son derece rahatsız bir şeydi.

And my timing was not great either:

Ayrıca, zamanlamam da pek harika sayılmazdı.

2005, when I did the Atlantic,

Benim Atlantik'i geçtiğim 2005 yılı,

was the year of Hurricane Katrina.

Katrina kasırgasının yılıydı.

There were more tropical storms in the North Atlantic

Kuzey Atlantik'teki tropik fırtınalar

than ever before, since records began.

kayıtların başlangıcından beri hiç bu kadar fazla görülmemişti.

And pretty early on,

Ve daha çok başlardan itibaren

those storms started making their presence known.

bu fırtınalar varlıklarını hissettirmeye başladılar.

All four of my oars broke

Dört küreğimin dördü de

before I reached halfway across.

daha yarı yola ulaşamadan kırıldı.

Oars are not supposed to look like this.

Küreklerin normalde böyle görünmemeleri gerekir.

But what can you do? You're in the middle of the ocean.

Ama ne yapabilirsiniz? Okyanusun ortasındasınız.

Oars are your only means of propulsion.

Sahip olduğunuz tek itme gücünü kürekler sağlıyor.

So I just had to look around the boat

Bu nedenle sadece teknede etrafıma bakınmam,

and figure out what I was going to use

bu kürekleri neyle onarabileceğimi bulmam

to fix up these oars so that I could carry on.

ve devam etmem gerekiyordu.

So I found a boat hook and my trusty duct tape

Bir tekne kancası buldum ve sadık duct tape ile

and splintered the boat hook

kancayı destek olarak

to the oars to reinforce it.

küreklere yapıştırdım.

Then, when that gave out,

Daha sonra, bu yöntem su koyverdiğinde,

I sawed the wheel axles off my spare rowing seat

yedek kürek oturağımın tekerlek akslarını testereyle kesip

and used those.

onları kullandım.

And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars.

Onlar da pes ettiğinde, kırık küreklerden birini diğerlerine yedek parça olarak kullandım.

I'd never been very good at fixing stuff

Eski yaşamımda birşeyleri tamir etmekte

when I was living my old life,

asla iyi olmamıştım.

but it's amazing how resourceful you can become

Ama okyanusun ortasındayken

when you're in the middle of the ocean

ve öbür kıyıya ulaşmanın yalnızca tek yolu varken

and there's only one way to get to the other side.

ne kadar becerikli olabildiğinize inanamazsınız.

And the oars kind of became a symbol

Ve o kürekler,

of just in how many ways

varsaydığım sınırlarımın ötesine

I went beyond what I thought were my limits.

ne çok farklı şekilde geçtiğimin bir sembolü oldular.

I suffered from tendinitis on my shoulders

Omuzlarımda tendinitten

and saltwater sores on my bottom.

ve altımda tuzlu yaralardan acı çektim.

I really struggled psychologically,

Psikolojik anlamda gerçekten mücadele ettim,

totally overwhelmed by the scale of the challenge,

mücadelenin büyüklüğü altında tamamen ezilmiş olarak,

realizing that, if I carried on moving at two miles an hour,

saatte 2 mil ile ilerlemeye devam edersem

3,000 miles was going to

3.000 milin

take me a very, very long time.

çok, çok uzun süreceğinin farkına varırken.

There were so many times

Öyle çok kez

when I thought I'd hit that limit,

o sınırıma ulaştığımı düşündüm.

but had no choice but to just carry on

Ama devam etmekten,

and try and figure out how I was going to get to the other side

denemekten ve diğer tarafa

without driving myself crazy.

aklımı yitirmeden nasıl ulaşacağımı bulmaktan başka hiçbir çarem yoktu

And eventually after

Ve sonunda,

103 days at sea,

denizde geçirilen 103 günden sonra

I arrived in Antigua.

Antigua’ya ulaştım.

I don't think I've ever felt so happy

Bütün hayatım boyunca

in my entire life.

bundan daha mutlu hissettiğimi sanmıyorum.

It was a bit like finishing a marathon

Aynı anda bir maratonu bitirmek,

and getting out of solitary confinement

bir hücre hapsini tamamlamak

and winning an Oscar all rolled into one.

ve bir de Oscar ödülü kazanmak gibiydi. Hepsi bir arada.

I was euphoric.

Son derece mutlu ve heyecanlıydım.

And to see all the people coming out to greet me

Beni selamlamak için gelen,

and standing along the cliff tops and clapping and cheering,

kayalıkların üzerinden alkışlayan ve tezahürat yapan bütün o insanları gördüğümde,

I just felt like a movie star.

kendimi bir film yıldızı gibi hissettim.

It was absolutely wonderful.

Tam anlamıyla harikaydı.

And I really learned then that, the bigger the challenge,

Ve ancak o zaman gerçekten anladım ki, meydan okuma ne kadar büyükse,

the bigger the sense of achievement

sonunda elde ettiğiniz başarı duygusu da

when you get to the end of it.

o kadar büyük oluyor.

So this might be a good moment to take a quick time-out

Sanırım şu an kısa bir mola verip,

to answer a few FAQs about ocean rowing

aklınıza gelebilecek, okyanus kürekçiliği hakkında sıkça sorulan

that might be going through your mind.

birkaç soruyu yanıtlayabilirim.

Number one that I get asked: What do you eat?

Bana en çok sorulan soru: Ne yiyiyorsun?

A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat

Birkaç çeşit dondurulmuş ya da kurutulmuş yemek,

much more unprocessed foods.

ama çoğunlukla işlenmemiş gıda tüketmeye çalışıyorum.

So I grow my own beansprouts.

Bu nedenle kendi fasulye filizlerimi yetiştiriyorum.

I eat fruits and nut bars,

Meyveli ve kuruyemişli barlar,

a lot of nuts.

çok miktarda kuruyemiş,

And generally arrive about 30 pounds lighter

ve genellikle varış noktasına

at the other end.

13-14 kg daha hafif ulaşıyorum.

Question number two: How do you sleep?

İki numaralı soru: Nasıl uyuyorsun?

With my eyes shut. Ha-ha.

Gözlerim kapalı olarak. Haha.

I suppose what you mean is:

Sanırım kastettiğiniz şu:

What happens to the boat while I'm sleeping?

Ben uyurken tekneye ne oluyor?

Well, I plan my route so that I'm drifting

Rotamı öyle planlamaya çalışıyorum ki,

with the winds and the currents while I'm sleeping.

ben uyurken rüzgarlar ve akıntılar beni doğru yönde sürüklesin.

On a good night, I think my best ever was 11 miles

İyi bir gecede, sanırım başıma gelenin en iyisi buydu,

in the right direction.

doğru yönde 11 mil ilerledim.

Worst ever, 13 miles in the wrong direction.

En kötüsünde de, yanlış yönde 13 mil.

That's a bad day at the office.

Bu şirkette kötü bir güne karşılık geliyor.

What do I wear?

Ne giyiyorum?

Mostly, a baseball cap,

Çoğunlukla bir beyzbol şapkası,

rowing gloves and a smile -- or a frown,

kürek eldivenleri ve bir gülümseme, ya da bir çift çatık kaş

depending on whether I went backwards overnight --

– bir önceki gece hangi yöne gitmiş olduğuma bağlı olarak.

and lots of sun lotion.

Ve bol bol güneş kremi.

Do I have a chase boat?

Beni takip eden bir destek teknesi var mı?

No I don't. I'm totally self-supporting out there.

Hayır, yok. Orada tamamen kendi kendime yetiyorum.

I don't see anybody for the whole time

Denizde olduğum tüm süre boyunca

that I'm at sea, generally.

genellikle hiç kimseyi görmüyorum.

And finally: Am I crazy?

Ve son olarak: Deli miyim?

Well, I leave that one up to you to judge.

En iyisi, bunun kararını size bırakayım.

So, how do you top rowing across the Atlantic?

Peki, Atlantik’i kürekle geçtikten sonraki hedefiniz ne olur?

Well, naturally, you decide to row across the Pacific.

Tabii ki bu kez Pasifik’i kürekle geçmeye karar verirsiniz.

Well, I thought the Atlantic was big,

Açıkçası ben Atlantik’i büyük sanırdım,

but the Pacific is really, really big.

ama Pasifik gerçekten çok, çok büyük.

I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps.

Sanırım biz haritalarımızda bu duruma biraz haksızlık ediyoruz.

I don't know for sure that the Brits

Dünyanın bu görünümünü İngilizler mi icat etti emin değilim,

invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so:

ama öyle olabileceğini sanıyorum

we are right in the middle,

çünkü bu görünümde biz tam ortadayız.

and we've cut the Pacific in half

Ve Pasifik’i iki yarıya bölüp,

and flung it to the far corners of the world.

haritanın iki uzak ucuna atmışız.

Whereas if you look in Google Earth,

Öyle ki, eğer Google Earth’e bakarsanız,

this is how the Pacific looks.

Pasifik böyle görünür.

It pretty much covers half the planet.

Gezegenin neredeyse yarısını kaplar.

You can just see a little bit of North America up here

Şurada yukarıda Kuzey Amerika’nın küçük bir bölümünü görebilirsiniz,

and a sliver of Australia down there.

aşağıda da Avustralya’dan ince bir kıymık.

It is really big --

Gerçekten büyüktür.

65 million square miles --

170 milyon kilometrekare.

and to row in a straight line across it

Ve kürek çekerek düz bir çizgi üzerinde geçmek için,

would be about 8,000 miles.

8.000 mil gitmeniz gerekirdi.

Unfortunately, ocean rowboats

Ne yazık ki, okyanusta seyreden kürekli tekneler

very rarely go in a straight line.

pek nadiren düz bir çizgi üzerinde ilerlerler.

By the time I get to Australia,

Avustralya’ya ulaştığımda,

if I get to Australia,

yani eğer Avustralya’ya ulaşabilirsem,

I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.

büyük olasılıkla toplamda 9.000 ya da 10.000 mil yol almış olacağım.

So, because nobody in their straight mind would row

Aklı başında hiçbir kimse Hawaii’ye gelip de,

straight past Hawaii without dropping in,

uğramadan yanından kürek çekerek geçip gitmeyeceğinden,

I decided to cut this very big undertaking

bu çok büyük girişimi

into three segments.

üç bölüme ayırdım.

The first attempt didn't go so well.

İlk deneme pek de iyi gitmedi.

In 2007, I did a rather involuntary capsize drill

2007’de, 24 saat içinde üç kez

three times in 24 hours.

isteğim dışında alabora talimi yapmak zorunda kaldım.

A bit like being in a washing machine.

Biraz çamaşır makinası içinde olmaya benziyordu.

Boat got a bit dinged up,

Hem tekne

so did I.

hem de ben epey sarsıldık.

I blogged about it. Unfortunately, somebody

Ben de bununla ilgili bir blog yazısı yazdım. Ne yazık ki,

with a bit of a hero complex decided that

kahramanlık kompleksine sahip bir kişi,

this damsel was in distress and needed saving.

bu küçük hanımın zor durumda ve kurtarılmaya ihtiyacı olduğuna karar vermiş.

The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead.

Benimse bundan haberim, Sahil Güvenlik uçağı başımın üstünde belirdiğinde olabildi.

I tried to tell them to go away.

Onlara beni yalnız bırakmalarını söylemeye çalıştım.

We had a bit of a battle of wills.

Karşılıklı bir irade savaşı yaşadık.

I lost and got airlifted.

Sonuçta ben kaybettim ve havayoluyla taşındım.

Awful, really awful.

Berbattı, gerçekten berbattı.

It was one of the worst feelings of my life,

Hayatımın en kötü duygularından biriydi.

as I was lifted up on that winch line into the helicopter

Beni helikoptere bağlayan vinç hattıyla yukarı çekilirken,

and looked down at my trusty little boat

sadık küçük tekneme

rolling around in the 20 foot waves

6 metrelik dalgalar arasında sallanırken baktım

and wondering if I would ever see her again.

ve onu bir daha görüp göremeyeceğimi merak ettim.

So I had to launch a very expensive

Bunun için

salvage operation

çok pahalı bir kurtarma operasyonu başlatmak

and then wait another nine months

ve yeniden okyanusa çıkabilmek için

before I could get back out onto the ocean again.

bir dokuz ay daha beklemek zorunda kaldım.

But what do you do?

Ama ne yaparsınız?

Fall down nine times, get up 10.

9 kez düşer, 10 kez kalkarsınız.

So, the following year, I set out

Gelecek sene yeniden denize açıldım

and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii.

ve neyse ki, bu kez güvenle Hawaii'ye ulaştım.

But it was not without misadventure.

Ancak aksilikler de eksik değildi.

My watermaker broke,

Su cihazım bozuldu

only the most important piece of kit that I have on the boat.

teknedeki tek en önemli şey.

Powered by my solar panels,

Gücünü güneş panellerimden alarak,

it sucks in saltwater

tuzlu suyu emer

and turns it into freshwater.

ve tatlı suya dönüştürür.

But it doesn't react very well to being immersed in ocean,

Ama okyanusa daldırılmak ona pek iyi gelmedi

which is what happened to it.

ve sonuçta böyle oldu.

Fortunately, help was at hand.

Neyse ki, yardım yetişti.

There was another unusual boat out there

Orada bir başka sıradışı tekne daha vardı,

at the same time, doing as I was doing,

aynı zamanda, benimle aynı şeyi yapıyordu.

bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch,

Kuzey Pasifik çöp alanı hakkında farkındalık yaratmaya çalışıyordu.

that area in the North Pacific about twice the size of Texas,

Bu alan Texas'ın yaklaşık iki katı kadardır,

with an estimated 3.5 million

tahminen 3.5 milyon ton

tons of trash in it,

çöpten oluşur.

circulating at the center of

Kuzey Pasifik akıntısının merkezinde

that North Pacific Gyre.

döner durur.

So, to make the point, these guys

Bu noktaya vurgu yapmak için, bu adamlar

had actually built their boat out of plastic trash,

teknelerini plastik çöpten inşa etmiş,

15,000 empty water bottles

15.000 boş su şişesini

latched together into two pontoons.

iki duba halinde birbirine bağlamışlardı.

They were going very slowly.

Çok yavaş ilerliyorlardı.

Partly, they'd had a bit of a delay.

Yolda bir de gecikme yaşamışlardı.

They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach

Long Beach'ten ayrıldıktan kısa süre sonra, Catalina Adası'na yanaşmak zorunda kaldılar.

because the lids of all the water bottles were coming undone,

Çünkü bütün su şişelerinin kapakları açılmaya

and they were starting to sink.

ve tekne batmaya başlamıştı.

So they'd had to pull in and do all the lids up.

Bu nedenle durup bütün kapakları halletmeleri gerekti.

But, as I was approaching the end of my water reserves,

Ama ben su stoğumun sonlarına yaklaşırken,

luckily, our courses were converging.

neyse ki rotalarımız çakışıyordu.

They were running out of food; I was running out of water.

Onların yemeği tükeniyordu, benim de suyum.

So we liaised by satellite phone and arranged to meet up.

Uydu telefonu aracılığıyla iletişim kurduk ve bir buluşma ayarladık.

And it took about a week

Ve sonunda biraraya gelmemiz

for us to actually gradually converge.

yaklaşık bir hafta sürdü.

I was doing a pathetically slow speed

Acınacak kadar yavaş yol alıyordum,

of about 1.3 knots,

saatte yaklaşık 1.3 mil kadar.

and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4:

Onlar da saatte 1.4 mil ile, olsa olsa biraz daha az acınacak haldelerdi.

it was like two snails in a mating dance.

Sanki çiftleşme dansındaki iki salyangoz gibiydik.

But, eventually, we did manage to meet up

Ama sonunda buluşmayı başardık.

and Joel hopped overboard,

Joel tekneye atladı

caught us a beautiful, big mahi-mahi,

ve bize büyük, güzel bir mahi mahi yakaladı.

which was the best food I'd had

Bu en azından son 3 ay içinde

in, ooh, at least three months.

yediğim en iyi yemekti.

Fortunately, the one that he caught that day

Neyse ki o gün tuttukları,

was better than this one they caught a few weeks earlier.

bu birkaç hafta önce tuttuklarından daha iyiydi.

When they opened this one up,

Onun içini açtıklarında,

they found its stomach was full of plastic.

midesinin plastikle dolu olduğunu gördüler.

And this is really bad news because plastic

Ve bu gerçekten kötü haber,

is not an inert substance.

çünkü plastik tepkimeye giren bir malzemedir.

It leaches out chemicals

Açığa çıkan kimyasal maddeler,

into the flesh of the poor critter that ate it,

onu yiyen zavallı yaratığın etine geçer.

and then we come along and eat that poor critter,

Ve sonra biz gelip de o zavallı yaratığı yediğimizde,

and we get some of the toxins accumulating

biriken toksinlerin bir bölümü

in our bodies as well.

bizim de bedenlerimize geçer.

So there are very real implications for human health.

Bunun da insan sağlığı için son derece somut sonuçları olur.

I eventually made it to Hawaii still alive.

Sonuçta Hawaii'ye canlı olarak ulaşmayı başardım.

And, the following year, set out

Ve sonraki sene,

on the second stage of the Pacific,

Pasifk'in ikinci etabı için

from Hawaii down to Tarawa.

Hawaii'den Tarawa'ya doğru denize açıldım.

And you'll notice something about Tarawa;

Tarawa hakkında bir şey dikkatinizi çekecektir;

it is very low-lying.

deniz seviyesine göre çok alçaktadır.

It's that little green sliver on the horizon,

Burası, şu ufukta gördüğünüz küçük yeşil kıymıktır.

which makes them very nervous

Bu nedenle onlar,

about rising oceans.

okyanusların yükselmesi konusunda çok endişeliler.

This is big trouble for these guys.

Bu durum onlar için çok büyük bir sorun.

They've got no points of land more than about six feet above sea level.

Deniz seviyesine göre 2 metreden daha yüksek kara parçaları yok.

And also, as an increase in extreme

Ayrıca,

weather events due to climate change,

aşırı hava durumlarındaki artışlar ve iklim değişikliği nedeniyle

they're expecting more waves

gittikçe daha fazla deniz dalgasının

to come in over the fringing reef,

adayı çevreleyen mercanları aşmasını

which will contaminate their fresh water supply.

ve tatlı su kaynaklarını kullanılamaz hale getirmesini bekliyorlar.

I had a meeting with the president there,

Orada başkanları ile bir toplantım oldu,

who told me about his

bana ülkesinin

exit strategy for his country.

tahliye stratejisinden bahsetti.

He expects that within the next 50 years,

Önümüzdeki 50 sene içinde

the 100,000 people that live there

orada yaşayan 100,000 insanın

will have to relocate to

göç ederek

New Zealand or Australia.

Yeni Zelanda ya da Avustralya'ya göç etmesini bekliyor.

And that made me think about how would I feel

Ve bu bana

if Britain was going to disappear under the waves;

İngiltere dalgalar altında kaybolacak olsa neler hissedeceğimi düşündürdü.

if the places where I'd been born

Eğer doğduğum,

and gone to school

okula gittiğim,

and got married,

evlendiğim yerler

if all those places were just going to disappear forever.

sonsuza kadar kaybolacak olsaydı,

How, literally, ungrounded

nasıl da, kelimenin tam anlamıyla, yersiz yurtsuz

that would make me feel.

hissedeceğimi düşündüm.

Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia,

Çok kısa süre sonra, Avustralya'ya ulaşmayı denemek üzere denize açılacağım.

and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo

Ve eğer başarılı olursam, Pasifik'i kürekle tek başına geçen

all the way across the Pacific.

ilk kadın olacağım.

And I try to use this to bring awareness to these environmental issues,

Bunu, çevre sorunlarına karşı farkındalık oluşturmak

to bring a human face to the ocean.

ve okyanusa insani bir bakış getirmek için değerlendirmeye çalışıyorum.

If the Atlantic was about my inner journey,

Eğer Atlantik benim içsel yolculuğum,

discovering my own capabilities,

kendi becerilerimi keşfim olduysa,

maybe the Pacific has been about my outer journey,

belki Pasifik de benim dışsal yolculuğum oluyor.

figuring out how I can use

Düşünüp,

my interesting career choice

ilginç kariyer seçimimi

to be of service to the world,

dünyanın hizmetine sunmak için bir yol bulmaya

and to take some of those things that I've learned out there

ve orada öğrendiğim şeylerden bazılarını alıp

and apply them to the situation

şu anda

that humankind now finds itself in.

insanlığın kendini içinde bulduğu duruma uygulamaya çalışıyorum.

I think there are probably three key points here.

Bence burada muhtemelen üç anahtar nokta var.

The first one is about

Birincisi,

the stories that we tell ourselves.

kendimize anlattığımız hikayelerle ilgili.

For so long, I told myself

Çok uzun süre boyunca

that I couldn't have an adventure

kendime bir macera yaşayamayacağımı söyledim.

because I wasn't six foot tall

Çünkü 2 metre boyunda,

and athletic and bearded.

atletik yapılı ve sakallı değildim.

And then that story changed.

Ve sonra, o hikaye değişti.

I found out that people had rowed across oceans.

Okyanusları kürek çekerek geçmiş insanların bulunduğunu öğrendim.

I even met one of them and she was just about my size.

Hatta bunu yapmış bir kadınla tanıştım ve tam benim boyutlarımdaydı.

So even though I didn't grow any taller,

Böylece boyum uzamadı,

I didn't sprout a beard,

sakallarım çıkmadı

something had changed: My interior dialogue had changed.

ama birşey değişti, değişen benim iç sesimdi.

At the moment, the story that we collectively tell ourselves

Şu anda bizim, hepimizin kendi kendimize anlattığımız hikaye,

is that we need all this stuff,

sahip olduğumuz tüm o şeylere,

that we need oil.

dolayısıyla da petrole ihtiyaç duyduğumuz hikayesi.

But what about if we just change that story?

Ama ya bu hikayeyi bir değiştirirsek?

We do have alternatives,

Farklı seçeneklerimiz de var

and we have the power of free will

ve özgür irademizle

to choose those alternatives, those sustainable ones,

o sürdürülebilir seçenekleri seçme gücümüz var.

to create a greener future.

Daha yeşil bir gelecek yaratmak için.

The second point is about

İkinci nokta,

the accumulation of tiny actions.

küçücük eylemlerin üstüste birikmesiyle ilgili.

We might think that anything that we do as an individual

Birey olarak yaptıklarımızın, okyanusta bir damla olduğunu

is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference.

ve gerçekte bir değişiklik yaratamayacağını düşünebiliriz.

But it does. Generally, we haven't

Ama yaratır.

got ourselves into this mess through big disasters.

Genellikle içinde bulunduğumuz durumun nedeni büyük felaketler değildir.

Yes, there have been the Exxon Valdezes

Evet, Exxon Valdezs'i yaşadık

and the Chernobyls,

ya da Çernobil'i.

but mostly it's been an accumulation

Ama çoğunlukla, sorun

of bad decisions

milyarlarca insanın

by billions of individuals,

günler, yıllar boyunca verdiği

day after day and year after year.

kötü kararların üstüste birikmesinden kaynaklandı.

And, by the same token, we can turn that tide.

Ve aynı şekilde, bu gidişi tersine çevirebiliriz.

We can start making better,

Daha iyi seçimler yapmaya başlayabiliriz.

wiser, more sustainable decisions.

Daha bilge, daha sürdürülebilir seçimler.

And when we do that, we're not just one person.

Ve bunu yaptığımızda, tek bir kişi değilizdir.

Anything that we do spreads ripples.

Yaptığımız her şey, dalga dalga yayılır.

Other people will see if you're in the supermarket line

Başkaları görür. Süpermarket kuyruğundayken

and you pull out your

çantanızdan

reusable grocery bag.

yeniden kullanılabilir bez torbanızı çıkardığınızı görürler.

Maybe if we all start doing this,

Belki hepimiz bunu yapmaya başlarsak,

we can make it socially unacceptable

toplumun

to say yes to plastic in the checkout line.

marketlerde plastik torbayı reddetmesini sağlayabiliriz.

That's just one example.

Bu sadece bir tek örnek.

This is a world-wide community.

Dünya artık küresel bir topluluk.

The other point:

Diğer nokta:

It's about taking responsibility.

Sorumluluk almakla ilgili.

For so much of my life,

Hayatımın çoğunda

I wanted something else to make me happy.

dışımdaki bir şeylerin beni mutlu etmesini istedim.

I thought if I had the right house or the right car

Eğer doğru eve, doğru arabaya

or the right man in my life,

ya da doğru adama sahip olursam

then I could be happy.

mutlu olabileceğimi sandım.

But when I wrote that obituary exercise,

Ancak o ölüm ilanlarımı yazdığımda,

I actually grew up a little bit in that moment

o anda biraz büyüdüm aslında.

and realized that I needed to create my own future.

Kendi geleceğimi yaratmak zorunda olduğumu fark ettim.

I couldn't just wait passively

Eylemsiz şekilde

for happiness to come and find me.

mutluluğun gelip beni bulmasını bekleyemezdim.

And I suppose I'm a selfish environmentalist.

Ve bencil bir çevreci olduğumu sanıyorum.

I plan on being around for a long time,

Daha uzun süre yaşamayı planlıyorum.

and when I'm 90 years old,

Ve 90 yaşıma geldiğimde,

I want to be happy and healthy.

mutlu ve sağlıklı olmak istiyorum.

And it's very difficult to be happy

Ve

on a planet that's racked

enkaza dönmüş bir gezegende

with famine and drought.

açlık ve kıtlık içinde mutlu olmak çok zor.

It's very difficult to be healthy on a planet

Toprağı,

where we've poisoned the earth

denizi ve havayı zehirlediğimiz

and the sea and the air.

bir gezegende sağlıklı olmak çok zor.

So, shortly, I'm going to be

Kısa süre içinde,

launching a new initiative

yeni bir hareket başlatacağım,

called Eco-Heroes.

adı Eco-Heroes (Çevre Kahramanları)

And the idea here is that

Buradaki fikir şu:

all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day.

Bütün çevre kahramanlarımız her gün en azından bir tane yeşil eylem kaydedecekler.

It's meant to be a bit of a game.

Bu bir tür oyun olacak.

We're going to make an iPhone app out of it.

Bunun için bir iPhone uygulaması geliştireceğiz.

We just want to try and create that awareness

Sadece bir farkındalık yaratmaya çalışıyoruz.

because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world,

Çünkü kesinlikle, bir tek ampülü değiştirmek tüm dünyayı değiştirmeyecek.

but that attitude,

Ama o tutum,

that awareness that leads you to change the light bulb

sizi o ampülü değiştirmeye,

or take your reusable coffee mug,

ya da kahvenizi plastik bardak yerine kupada içmeye yönelten farkındalık

that is what could change the world.

işte o, dünyayı değiştirebilir.

I really believe that we stand

Gerçekten şu anda

at a very important point in history.

tarihin çok önemli bir noktasında durduğumuza inanıyorum.

We have a choice. We've been blessed,

Bir seçimimiz var. Bizler kutsanmış,

or cursed, with free will.

ya da lanetlenmişiz. Çünkü özgür irade sahibiyiz.

We can choose a greener future,

Daha yeşil bir geleceği seçebiliriz.

and we can get there

Ve o geleceğe

if we all pull together to take it one stroke at a time.

eğer hep birlikte kürek çekersek ulaşabiliriz, adım adım.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)