Roz Savage: Why I'm rowing across the Pacific

Translator: Tanya Sritanyalucksana Reviewer: Unnawut Leepaisalsuwanna

Hi, my name is Roz Savage

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ รอส ซาเวจ

and I row across oceans.

และฉันเป็นนักพายเรือข้ามทะเล

Four years ago, I rowed solo across the Atlantic,

สี่ปีที่แล้ว ฉันพายเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกเพียงลำพัง

and since then, I've done two out of three stages

และตั้งแต่นั้น ฉันก็ได้พายสองในสามระยะ

across the Pacific,

ของมหาสมุทรแปซิฟิก

from San Francisco to Hawaii

จากซานฟรานซิสโกถึงฮาวาย

and from Hawaii to Kiribati.

และจากฮาวายถึงคิริบาส

And tomorrow, I'll be leaving this boat

พรุ่งนี้ ฉันจะลาเรือลำนี้

to fly back to Kiribati

เพื่อบินกลับไปที่คิริบาส

to continue with the third and final stage

เพื่อพายเรือต่อในระยะที่สาม ระยะสุดท้าย

of my row across the Pacific.

ในเส้นทางข้ามแปซิฟิกของฉัน

Cumulatively, I will have rowed

รวมแล้วฉันจะพายเรือทั้งสิ้น

over 8,000 miles,

เกิน 8,000 ไมล์

taken over three million oar strokes

วาดไม้พายกว่าสามล้านครั้ง

and spent more than 312 days alone

และอยู่เพียงลำพังเป็นเวลากว่า 312 วัน

on the ocean on a 23 foot rowboat.

กลางทะเลบนเรือพายขนาด 23 ฟุต

This has given me a very

ประสบการณ์นี้

special relationship with the ocean.

ทำให้ฉันมีความสัมพันธ์ที่พิเศษกับท้องทะเล

We have a bit of a love/hate thing going on.

เป็นความสัมพันธ์แบบทั้งรักทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน

I feel a bit about it like I did about

คล้ายๆ ความรู้สึกที่ฉันมีต่อ

a very strict math teacher that I once had at school.

ครูคณิตศาสตร์ที่เคร่งมากของฉันคนหนึ่ง

I didn't always like her, but I did respect her,

หลายครั้งฉันรู้สึกไม่ชอบท่าน แต่ฉันก็เคารพท่าน

and she taught me a heck of a lot.

และท่านก็สอนอะไรฉันมากมายเหลือเกิน

So today I'd like to share with you

วันนี้ฉันจึงอยากแบ่งบัน

some of my ocean adventures

เรื่องราวการผจญภัยในทะเล

and tell you a little bit about what they've taught me,

และเล่าให้ฟังว่าเรื่องราวเหล่านั้นสอนอะไรฉันบ้าง

and how I think we can maybe take some of those lessons

ฉันคิดว่าเราอาจจะนำบางบทเรียน

and apply them to this environmental challenge

ไปปรับใช้ในปัญหาสิ่งแวดล้อม

that we face right now.

ที่เราประสบอยู่

Now, some of you might be thinking,

ตอนนี้ บางคนอาจจะคิดในใจว่า

"Hold on a minute. She doesn't look very much like an ocean rower.

เดี๋ยวก่อนนะ เธอดูไม่ค่อยเหมือนนักพายเรือในมหาสมุทร

Isn't she meant to be about this tall

นักพายเรือต้องสูงประมาณนี้สิ

and about this wide

และตัวหนาประมาณนี้

and maybe look a bit more like these guys?"

หรือหน้าตาละม้ายหนุ่มๆ พวกนี้

You'll notice, they've all got something that I don't.

คุณจะสังเกตว่า พวกเขาล้วนมีอะไรที่ฉันไม่มี

Well, I don't know what you're thinking, but I'm talking about the beards. (Laughter)

ฉันไม่รู้ว่าคุณคิดถึงอะไร แต่ฉันหมายถึงเคราน่ะ (เสียงหัวเราะ)

And no matter how long I've spent on the ocean,

และไม่ว่าฉันจะอยู่ในทะเลนานเท่าใร

I haven't yet managed to muster a decent beard,

ฉันก็ยังไม่สามารถปลูกเครางามๆ ได้เสียที

and I hope that it remains that way.

ซึ่งฉันถือว่าเป็นเรื่องที่ดี

For a long time, I didn't believe that I could have a big adventure.

นานมากที่ฉันไม่เชื่อว่าฉันจะมีการผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ได้

The story that I told myself was

ฉันบอกกับตัวเองว่า

that adventurers looked like this.

นักผจญภัยต้องมีลักษณะอย่างที่กล่าวมา

I didn't look the part.

รูปร่างหน้าตาฉันไม่ให้เลย

I thought there were them and there were us,

ฉันเคยแบ่งแยกว่า มีคนแบบเขา และคนแบบเรา

and I was not one of them.

และฉันไม่ได้เป็นหนึ่งในพวกเขา

So for 11 years, I conformed.

ฉันก็เลยจำยอมไป 11 ปี

I did what people from my kind of background were supposed to do.

ฉันทำในสิ่งที่คนจากพื้นเพแบบฉันเขาทำกัน

I was working in an office in London

ฉันทำงานในออฟฟิศที่ลอนดอน

as a management consultant.

เป็นที่ปรึกษาด้านการบริหารจัดการ

And I think I knew from day one that it wasn't the right job for me.

ฉันคิดว่าฉันรู้ตัวตั้งแต่วันแรกว่างานนี้ไม่ใช่งานที่ฉันอยากทำ

But that kind of conditioning

แต่สิ่งที่ฉันถูกปลูกฝังมา

just kept me there for so many years,

ทำให้ฉันจมปลักอยู่กับงานนั้นเป็นเวลาหลายปี

until I reached my mid-30s and I thought,

ผ่านเลยมาจนฉันอายุ 30 กว่าๆ ฉันก็คิดได้ว่า

"You know, I'm not getting any younger.

เอาล่ะ ฉันอายุมากขึ้นทุกวัน

I feel like I've got a purpose in this life, and I don't know what it is,

ฉันรู้สึกว่าฉันเกิดมาเพื่ออะไรสักอย่าง และฉันไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร

but I'm pretty certain that management consultancy is not it.

แต่ไม่ใช่การเป็นที่ปรึกษาด้านการบริหารจัดการ

So, fast forward a few years.

กระโดดข้ามไปหลายปีข้างหน้า

I'd gone through some changes.

ฉันมีการเปลี่ยนแปลง

To try and answer that question of,

เพื่อหาคำตอบให้คำถามที่ว่า

"What am I supposed to be doing with my life?"

"จริงๆ แล้วชีวิตฉันควรจะเป็นอย่างไร"

I sat down one day

วันหนึ่ง ฉันนั่งลง

and wrote two versions of my own obituary,

และร่างประวัติย่อเพื่อใช้ในวันตายของตัวเองขึ้นมาสองฉบับ

the one that I wanted, a life of adventure,

ฉบับหนึ่งเป็นฉบับที่ฉันอยากจะเห็น เป็นชีวิตที่เต็มไปด้วยการผจญภัย

and the one that I was actually heading for

อีกฉบับหนึ่งเป็นจุดหมายปลายทางที่ฉันกำลังเดินไปสู่จริงๆ

which was a nice, normal, pleasant life,

ซึ่งก็คือชีวิตที่ดี ปกติ เรียบง่าย

but it wasn't where I wanted to be by the end of my life.

แต่ไม่ใช่จุดหมายที่ฉันอยากจะยืนอยู่ในวันสุดท้ายของชีวิตฉัน

I wanted to live a life that I could be proud of.

ฉันอยากได้ชีวิตที่สร้างความภูมิใจให้กับฉัน

And I remember looking at these two versions of my obituary

ฉันจำได้ว่าฉันนั่งมองข่าวมรณกรรมที่ฉันเขียนขึ้นทั้งสองฉบับนี้

and thinking, "Oh boy,

พร้อมกับความคิดว่า "ตายแล้ว

I'm on totally the wrong track here.

ฉันมาผิดทางจริงๆ

If I carry on living as I am now,

ถ้าฉันยังมีชีวิตแบบนี้ต่อไป

I'm just not going to end up where I want to be

ฉันจะไม่มีวันถึงจุดหมายที่ฉันต้องการเลย

in five years, or 10 years,

ไม่ว่าจะอีก 5 ปี หรือ 10 ปี ข้างหน้า

or at the end of my life."

หรือในวันสุดท้ายของชีวิต"

I made a few changes,

ฉันก็เลยทำการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

let go of some loose trappings of my old life,

ปล่อยวางสิ่งต่างๆ ที่กักขังฉันไว้ในชีวิตแบบเดิม

and through a bit of a leap of logic,

และเมื่อไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน

decided to row across the Atlantic Ocean.

ฉันก็ตัดสินใจพายเรือข้ามมหาสมุทรแอตแลนติก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

The Atlantic Rowing Race runs from the Canaries to Antigua,

การแข่งขันพายเรือแอตแลนติก เริ่มจากหมู่เกาะคะเนรีถึงแอนติกา

it's about 3,000 miles,

ระยะทางประมาณ 3,000 ไมล์

and it turned out to be

และกลายเป็นสิ่งที่

the hardest thing I had ever done.

ยากที่สุดในชีวิตที่ฉันเคยทำมา

Sure, I had wanted to get outside of my comfort zone,

ใช่ ฉันอยากจะท้าทายตัวเอง

but what I'd sort of failed to notice was that

แต่ฉันลืมคิดไปว่า

getting out of your comfort zone is, by definition,

การท้าทายตัวเองนั้น ตามความหมายแล้ว

extremely uncomfortable.

คือความท้าทายจริงๆ

And my timing was not great either:

พร้อมทั้งฤกษ์ยามก็ไม่เป็นใจเท่าใร

2005, when I did the Atlantic,

ในปีค.ศ. 2005 ตอนที่ฉันพายเรือข้ามแอตแลนติก

was the year of Hurricane Katrina.

เป็นปีที่เกิดพายุเฮอร์ริเคนแคทรินา

There were more tropical storms in the North Atlantic

มีพายุโซนร้อนในแอตแลนติกเหนือ

than ever before, since records began.

มากกว่าที่เคยมีตั้งแต่มีการบันทึกมา

And pretty early on,

และพายุเหล่านั้น

those storms started making their presence known.

ก็ปรากฎให้เห็นตั้งแต่เนิ่นๆ

All four of my oars broke

ไม้พายทั้งสี่เล่มของฉันหัก

before I reached halfway across.

ตั้งแต่ก่อนที่จะถึงครึ่งทาง

Oars are not supposed to look like this.

ไม้พายไม่ควรมีสภาพอย่างนี้

But what can you do? You're in the middle of the ocean.

แต่จะทำอย่างไรได้ คุณอยู่กลางทะเล

Oars are your only means of propulsion.

ไม้พายเป็นเครื่องมือขับเคลื่อนเดียวที่คุณมี

So I just had to look around the boat

ฉันเลยต้องมองไปรอบๆ เรือ

and figure out what I was going to use

เพื่อหาสิ่งที่ฉันจะใช้

to fix up these oars so that I could carry on.

ซ่อมไม้พายได้ ฉันจะได้เดินทางต่อไป

So I found a boat hook and my trusty duct tape

ฉันเจอตะขอเรือและกระดาษกาว

and splintered the boat hook

และนำตะขอเรือ

to the oars to reinforce it.

ตอกเข้าไปที่ไม้พายเพื่อให้แข็งแรงขึ้น

Then, when that gave out,

พอไม้นั้นพัง

I sawed the wheel axles off my spare rowing seat

ฉันเลื่อยเพลาล้อออกจากที่นั่งพายสำรองของฉัน

and used those.

และใช้เพลานั้นแทน

And then when those gave out, I cannibalized one of the broken oars.

และเมื่อเพลาพัง ฉันก็เอาไม้พายที่หักแล้วมาใช้ใหม่

I'd never been very good at fixing stuff

ฉันเป็นคนซ่อมอะไรไม่ค่อยเป็นนัก

when I was living my old life,

ตอนที่ยังใช้ชีวิตในรูปแบบเดิม

but it's amazing how resourceful you can become

แต่เมื่อคุณอยู่กลางทะเล คุณจะพบว่าคุณสามารถคิด

when you're in the middle of the ocean

พลิกแพลงได้มากมายอย่างน่าประหลาด

and there's only one way to get to the other side.

เพราะมีวิธีเดียวที่จะไปถึงฝั่งได้

And the oars kind of became a symbol

ไม้พายเลยกลายเป็นสัญลักษณ์

of just in how many ways

ของจำนวนครั้งที่

I went beyond what I thought were my limits.

ฉันก้าวข้ามขีดจำกัดที่เคยขีดไว้

I suffered from tendinitis on my shoulders

ฉันต้องทนกับเอ็นอักเสบที่ไหล่

and saltwater sores on my bottom.

อาการปวดแสบบั้นท้ายเนื่องจากน้ำเค็ม

I really struggled psychologically,

ฉันมีสภาพจิตใจที่ย่ำแย่

totally overwhelmed by the scale of the challenge,

เต็มไปด้วยความรู้สึกว่ากำลังทำอะไรเกินตัว

realizing that, if I carried on moving at two miles an hour,

ฉันตระหนักว่า ถ้าฉันยังคงพายต่อไปที่ 2 ไมล์ต่อชั่วโมง

3,000 miles was going to

3,000 ไมล์นั้น

take me a very, very long time.

จะต้องใช้เวลานานทีเดียว

There were so many times

มีหลายครั้ง

when I thought I'd hit that limit,

ที่ฉันคิดว่าฉันถึงขีดสุดแล้ว

but had no choice but to just carry on

แต่ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพายต่อไป

and try and figure out how I was going to get to the other side

และพยายามคิดหาวิธีที่จะไปถึงฝั่งให้ได้

without driving myself crazy.

โดยที่ไม่เสียสติไปเสียก่อน

And eventually after

ในที่สุด หลังจาก

103 days at sea,

103 วันบนท้องทะเล

I arrived in Antigua.

ฉันก็มาถึงแอนติกา

I don't think I've ever felt so happy

ตั้งแต่เกิดมา ไม่น่ามีวันไหนที่ฉันรู้สึกสุข

in my entire life.

ได้เท่าวันนั้น

It was a bit like finishing a marathon

คล้ายความรู้สึกตอนวิ่งมาราธอนสำเร็จ

and getting out of solitary confinement

หลุดพ้นจากความโดดเดี่ยว

and winning an Oscar all rolled into one.

และเหมือนได้รับรางวัลออสการ์ ม้วนอยู่ในอารมณ์เดียว

I was euphoric.

ฉันปลาบปลื้มมาก

And to see all the people coming out to greet me

เมื่อได้เห็นทุกคนออกมาต้อนรับฉัน

and standing along the cliff tops and clapping and cheering,

ยืนรอกันบนผาสูง ปรบมือ ส่งเสียงให้กำลังใจ

I just felt like a movie star.

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นดารา

It was absolutely wonderful.

เป็นความรู้สึกที่ยอดเยี่ยมมาก

And I really learned then that, the bigger the challenge,

และฉันได้เรียนรู้ว่า ยิ่งมีอุปสรรคใหญ่เพียงไหน

the bigger the sense of achievement

รสแห่งความสำเร็จก็จะเข้มข้นมากขึ้นเพียงนั้น

when you get to the end of it.

เมื่อคุณถึงเส้นชัย

So this might be a good moment to take a quick time-out

ตอนนี้คงเป็นเวลาที่ดี ที่จะพักสักเล็กน้อย

to answer a few FAQs about ocean rowing

เพื่อตอบคำถามเกี่ยวกับการพายเรือข้ามมหาสมุทร

that might be going through your mind.

ที่คุณอาจสงสัยอยู่ในใจ

Number one that I get asked: What do you eat?

คำถามที่ฉันถูกถามบ่อยที่สุดคือ คุณทานอะไร

A few freeze-dried meals, but mostly I try and eat

อาหารอบแห้งแบบเยือกแข็ง แต่ส่วนใหญ่ฉันจะพยายามทาน

much more unprocessed foods.

อาหารที่ไม่ได้ผ่านการแปรรูป

So I grow my own beansprouts.

ฉันเลยปลูกถั่วงอกเอง

I eat fruits and nut bars,

ฉันทานผลไม้และถั่วแท่ง

a lot of nuts.

ถั่วหลายชนิดทีเดียว

And generally arrive about 30 pounds lighter

และขึ้นฝั่งตัวเบากว่าเดิม

at the other end.

30 ปอนด์

Question number two: How do you sleep?

คำถามที่สองที่ถามบ่อยคือ คุณนอนอย่างไร

With my eyes shut. Ha-ha.

ฉันนอนหลับตา ฮ่าๆ

I suppose what you mean is:

คุณคงหมายถึงว่า

What happens to the boat while I'm sleeping?

เรือจะเป็นอย่างไรตอนที่ฉันหลับ

Well, I plan my route so that I'm drifting

ฉันจะวางแผนเส้นทาง เพื่อว่าตอนที่ฉันหลับ

with the winds and the currents while I'm sleeping.

เรือจะลอยไปกับลมและคลื่น

On a good night, I think my best ever was 11 miles

ในคืนที่ดีนั้น ซึ่งคืนที่ดีที่สุดที่ฉันเคยมีคือ 11 ไมล์

in the right direction.

ถูกทิศทาง

Worst ever, 13 miles in the wrong direction.

คืนที่แย่ที่สุดคือ 13 ไมล์ แต่ผิดทิศทาง

That's a bad day at the office.

เหมือนวันแย่ๆ ในออฟฟิศวันหนึ่ง

What do I wear?

แล้วฉันสวมใส่อะไร

Mostly, a baseball cap,

ส่วนใหญ่ก็หมวกแก็ป

rowing gloves and a smile -- or a frown,

ถุงมือพายเรือ และรอยยิ้ม หรือความบึ้งตึง

depending on whether I went backwards overnight --

ขึ้นอยู่กับว่าคืนก่อนนั้นลอยถอยหลังหรือเปล่า

and lots of sun lotion.

พร้อมทาโลชั่นกันแดดหนาๆ

Do I have a chase boat?

ฉันมีเรือติดตามหรือไม่

No I don't. I'm totally self-supporting out there.

ไม่มี ฉันดูแลตัวเองทุกอย่าง

I don't see anybody for the whole time

ปกติฉันจะไม่พบเจอใครเลย

that I'm at sea, generally.

ตลอดเวลาที่อยู่ในทะเล

And finally: Am I crazy?

และคำถามสุดท้าย ฉันเป็นคนเสียสติหรือเปล่า

Well, I leave that one up to you to judge.

ฉันให้คุณตัดสินเองก็แล้วกัน

So, how do you top rowing across the Atlantic?

เมื่อพายเรือข้ามแอตแลนติกแล้ว ก้าวต่อไปคืออะไร

Well, naturally, you decide to row across the Pacific.

ก็ไม่แปลกถ้าก้าวต่อไปนั้นคือ การพายเรือข้ามแปซิฟิก

Well, I thought the Atlantic was big,

ฉันคิดว่ามหาสมุทรแอตแลนติกใหญ่แล้ว

but the Pacific is really, really big.

แต่มหาสมุทรแปซิฟิกนั้นใหญ่มโหฬารทีเดียว

I think we tend to do it a little bit of a disservice in our usual maps.

ฉันว่าในแผนที่ปกติที่เราใช้กันอยู่ ไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไร

I don't know for sure that the Brits

ฉันไม่แน่ใจว่าชาวอังกฤษ

invented this particular view of the world, but I suspect we might have done so:

เป็นคนริเริ่มวิธีการมองโลกแบบนี้หรือเปล่า ฉันคิดว่าน่าจะใช่

we are right in the middle,

นั่นก็คือ มีเราอยู่ตรงกลาง

and we've cut the Pacific in half

แล้วผ่ามหาสมุทรแปซิฟิกออกเป็นสองซีก

and flung it to the far corners of the world.

แต่ละซีกถูกโยนไปไว้ในคนละมุมโลก

Whereas if you look in Google Earth,

แต่หากคุณดูใน กูเกิ้ล เอิร์ธ (Google Earth)

this is how the Pacific looks.

มหาสมุทรแปซิฟิกจะมีหน้าตาอย่างนี้

It pretty much covers half the planet.

กินพื้นที่กว่าครึ่งหนึ่งของโลกใบนี้

You can just see a little bit of North America up here

คุณจะเห็นอเมริกาเหนือเล็กๆ ข้างบนนี้

and a sliver of Australia down there.

และออสเตรเลียนิดเดียวข้างล่างนี้

It is really big --

เป็นผืนทะเลที่ใหญ่จริงๆ

65 million square miles --

มีขนาด 65 ตารางไมล์

and to row in a straight line across it

และการพายเรือเป็นเส้นตรงข้ามไปนั้น

would be about 8,000 miles.

จะเป็นระยะทางประมาณ 8,000 ไมล์

Unfortunately, ocean rowboats

โชคร้ายที่โดยปกติเรือพายในมหาสมุทร

very rarely go in a straight line.

จะไม่พายเป็นเส้นตรง

By the time I get to Australia,

กว่าฉันจะถึงออสเตรเลีย

if I get to Australia,

ถ้าฉันไปถึง

I will have rowed probably nine or 10,000 miles in all.

ฉันจะต้องพายไปประมาณ 9,000 หรือ 10,000 ไมล์

So, because nobody in their straight mind would row

ฉะนั้น ด้วยเหตุที่ว่า ไม่มีคนสติดีคนไหนจะพายเรือ

straight past Hawaii without dropping in,

ผ่านฮาวายไปโดยไม่หยุดแวะ

I decided to cut this very big undertaking

ฉันเลยตัดสินใจแยกภารกิจอันยิ่งใหญ่นี้

into three segments.

ออกเป็นสามส่วน

The first attempt didn't go so well.

ครั้งแรกออกมาไม่ค่อยดีเท่าไร

In 2007, I did a rather involuntary capsize drill

ในปีค.ศ. 2007 ฉันทำเรือคว่ำโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

three times in 24 hours.

มากถึง 3 ครั้งภายใน 24 ชั่วโมง

A bit like being in a washing machine.

เหมือนกับการถูกปั่นในเครื่องซักผ้า

Boat got a bit dinged up,

เรือชำรุดเล็กน้อย

so did I.

ฉันเองก็เหมือนกัน

I blogged about it. Unfortunately, somebody

ฉันเอาเรื่องนี้ไปเขียนลงบล็อก แต่โชคร้ายที่มีคน

with a bit of a hero complex decided that

เกิดอยากเป็นฮีโร่และคิดไปเองว่า

this damsel was in distress and needed saving.

ผู้หญิงคนนี้กำลังตกอยู่ในอันตรายและต้องการความช่วยเหลือ

The first I knew about this was when the Coast Guard plane turned up overhead.

ฉันรู้เรื่องนี้เมื่อเครื่องบินของ หน่วยป้องกันชายฝึ่งโผล่มาเหนือหัว

I tried to tell them to go away.

ฉันพยายามไล่พวกเขาไป

We had a bit of a battle of wills.

เราเถียงกันเรื่องความต้องการ

I lost and got airlifted.

แต่ฉันแพ้ ฉันก็เลยถูกยกตัวขึ้นเครื่องไป

Awful, really awful.

เป็นความรู้สึกที่แย่มาก

It was one of the worst feelings of my life,

ฉันไม่เคยรู้สึกแย่อย่างนั้นมาก่อน

as I was lifted up on that winch line into the helicopter

ขณะที่ที่ฉันถูกยกตัวขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์

and looked down at my trusty little boat

ฉันมองลงมาที่เรือคู่ยากลำน้อยของฉัน

rolling around in the 20 foot waves

ที่ลอยไปลอยมาท่ามกลางคลื่นสูง 20 ฟุต

and wondering if I would ever see her again.

และสงสัยว่าฉันจะได้เห็นเธออีกหรือไม่

So I had to launch a very expensive

ฉันเลยต้องเริ่มปฎิบัติการราคาแพง

salvage operation

เพื่อกอบกู้เรือ

and then wait another nine months

และรออีก 9 เดือน

before I could get back out onto the ocean again.

กว่าฉันจะได้ออกทะเลอีกครั้ง

But what do you do?

แต่จะทำอย่างไรได้

Fall down nine times, get up 10.

คุณล้ม 9 ครั้ง ต้องลุกให้ได้ 10 ครั้ง

So, the following year, I set out

ฉันเลยออกเดินทางในปีต่อมา

and, fortunately, this time made it safely across to Hawaii.

และโชคดีที่ครั้งนี้ฉันไปถึงฮาวายอย่างปลอดภัย

But it was not without misadventure.

แต่ก็ไม่ได้ไปถึงอย่างราบรื่นทีเดียว

My watermaker broke,

เครื่องทำน้ำดื่มของฉันพัง

only the most important piece of kit that I have on the boat.

เป็นเครื่องที่สำคัญที่สุดที่ฉันมีบนเรือ

Powered by my solar panels,

เครื่องนี้ได้พลังงานจากแผ่นพลังงานแสงอาทิตย์ที่ฉันมี

it sucks in saltwater

โดยจะดูดน้ำทะเล

and turns it into freshwater.

และแปลงน้ำเค็มเป็นน้ำจืด

But it doesn't react very well to being immersed in ocean,

แต่ทำงานไม่ดีเท่าไรเมื่อจมอยู่ในทะเล

which is what happened to it.

เครื่องก็เลยพัง

Fortunately, help was at hand.

โชคดีที่มีความช่วยเหลืออยู่ใกล้ๆ

There was another unusual boat out there

มีเรือแปลกๆ อีกลำหนึ่ง

at the same time, doing as I was doing,

กำลังทำอย่างเดียวกับที่ฉันทำ

bringing awareness to the North Pacific Garbage Patch,

คือการสร้างความตระหนักรู้เกี่ยวกับแพขยะใหญ่แปซิฟิกเหนือ

that area in the North Pacific about twice the size of Texas,

ซึ่งเป็นพื้นที่ในแปซิฟิกเหนือ ขนาดประมาณสองเท่าของรัฐเทกซัส

with an estimated 3.5 million

เต็มไปด้วยขยะ

tons of trash in it,

ประมาณ 3.5 ล้านชิ้น

circulating at the center of

หมุนเวียนกลาง

that North Pacific Gyre.

วงวนใหญ่มหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ

So, to make the point, these guys

ดังนั้น เพื่อสร้างความตระหนักรู้ คนกลุ่มนี้

had actually built their boat out of plastic trash,

จึงสร้างเรือของพวกเขาจากขยะพลาสติก

15,000 empty water bottles

ขวดเปล่าที่ทำจากพลาสติกประมาณ 15,000 ขวด

latched together into two pontoons.

ยึดต่อกันเป็นแพ 2 แพ

They were going very slowly.

พวกเขาลอยไปช้ามาก

Partly, they'd had a bit of a delay.

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะมีความล่าช้าเล็กน้อย

They'd had to pull in at Catalina Island shortly after they left Long Beach

จากที่ต้องเข้าเทียบท่าเกาะกาตาลิน่า หลังออกจากลองบีชไม่นาน

because the lids of all the water bottles were coming undone,

เพราะจุกขวดน้ำของเขาเริ่มหลุด

and they were starting to sink.

พวกเขากำลังจะจม

So they'd had to pull in and do all the lids up.

ก็เลยต้องเทียบฝั่งเพื่อปิดจุก

But, as I was approaching the end of my water reserves,

แต่ตอนที่น้ำดื่มของฉันใกล้หมด

luckily, our courses were converging.

โชคดีที่เส้นทางของเรากำลังจะมาบรรจบกัน

They were running out of food; I was running out of water.

พวกเขาขาดแคลนอาหาร ฉันขาดแคลนน้ำดื่ม

So we liaised by satellite phone and arranged to meet up.

เราเลยติดต่อกันทางโทรศัพท์วิทยุ และนัดพบกัน

And it took about a week

ซึ่งใช้เวลาประมาณหนึ่งสัปดาห์

for us to actually gradually converge.

กว่าเราจะมาเจอกันได้

I was doing a pathetically slow speed

ฉันพายไปได้ช้ามาก

of about 1.3 knots,

ประมาณ 1.3 นอต

and they were doing only marginally less pathetic speed of about 1.4:

และพวกเขาดีกว่าฉันนิดเดียว คือ ประมาณ 1.4 นอต

it was like two snails in a mating dance.

เหมือนหอยทากสองตัวค่อยๆ เคลื่อนหากัน

But, eventually, we did manage to meet up

แต่ในที่สุดเราก็พบกันจนได้

and Joel hopped overboard,

โจเอลกระโดดข้ามเรือมา

caught us a beautiful, big mahi-mahi,

และจับปลามาฮิ-มาฮิตัวใหญ่สวยหนึ่งตัวให้พวกเรา

which was the best food I'd had

ซึ่งเป็นอาหารที่ยอดเยี่ยมที่สุด

in, ooh, at least three months.

ที่ฉันได้ทานในเวลากว่า 3 เดือนที่ผ่านมา

Fortunately, the one that he caught that day

โชคดีที่ตัวที่เขาจับได้วันนั้น

was better than this one they caught a few weeks earlier.

ดีกว่าตัวที่เขาจับได้ในอาทิตย์ก่อนหน้านั้นมาก

When they opened this one up,

ตัวก่อนนั้น ตอนที่พวกเขาผ่าตัวปลา

they found its stomach was full of plastic.

เปิดเจอแต่ท้องที่เต็มไปด้วยพลาสติก

And this is really bad news because plastic

เป็นข่าวที่แย่มาก เพราะพลาสติกนั้น

is not an inert substance.

ไม่ใช่สารเฉื่อย

It leaches out chemicals

พลาสติกจะปล่อยสารเคมี

into the flesh of the poor critter that ate it,

ออกสู่เนื้อของปลาที่โชคร้ายที่ทานพลาสติกเข้าไปตัวนั้น

and then we come along and eat that poor critter,

และพอมาถึงคราวของเราที่จะทานปลาโชคร้ายตัวนั้น

and we get some of the toxins accumulating

เราก็ได้รับสารพิษที่สะสมอยู่

in our bodies as well.

เข้าไปในร่างกายเราด้วย

So there are very real implications for human health.

ฉะนั้นมีความเสี่ยงต่อสุขภาพของมนุษย์เรามาก

I eventually made it to Hawaii still alive.

สุดท้ายฉันก็มาถึงฮาวายอย่างปลอดภัย

And, the following year, set out

และในปีต่อไป ก็ออกสู่

on the second stage of the Pacific,

การเดินทางในระยะที่สองในแปซิฟิก

from Hawaii down to Tarawa.

จากฮาวายไปสู่ทาราวา

And you'll notice something about Tarawa;

คุณจะสังเกตอะไรบางอย่างเกี่ยวกับทาราวา

it is very low-lying.

ทาราวาเป็นพื้นที่ที่ต่ำมาก

It's that little green sliver on the horizon,

เป็นหย่อมสีเทาอมเขียวตรงเส้นขอบฟ้าตรงนั้น

which makes them very nervous

ซึ่งทำให้ชาวทาราวาเป็นกังวลมาก

about rising oceans.

เกี่ยวกับน้ำทะเลที่สูงขึ้น

This is big trouble for these guys.

เป็นปัญหาใหญ่สำหรับพวกเขาทีเดียว

They've got no points of land more than about six feet above sea level.

เพราะพวกเขาไม่มีพื้นที่ที่สูงกว่าหกฟุตเหนือระดับน้ำทะเล

And also, as an increase in extreme

และการเพิ่มขึ้นของสภาพอากาศที่ร้ายแรง

weather events due to climate change,

เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศนั้น

they're expecting more waves

ทำให้พวกเขาคาดการณ์ว่าจะมีคลื่น

to come in over the fringing reef,

พัดข้ามแนวปะการังเล็กๆ มา

which will contaminate their fresh water supply.

เป็นผลให้คลังน้ำจืดถูกเจือปน

I had a meeting with the president there,

ฉันได้พบกับประธานาธิปดีของทาราวา

who told me about his

ท่านเล่าให้ฟังถึง

exit strategy for his country.

กลยุทธิ์ทางออกให้ประเทศของเขา

He expects that within the next 50 years,

เขาคาดว่าภายใน 50 ปีข้างหน้านี้

the 100,000 people that live there

ประชากรกว่า 100,000 คนที่อาศัยที่นั่น

will have to relocate to

จะต้องอพยพไปที่

New Zealand or Australia.

นิวซีแลนด์หรือออสเตรเลีย

And that made me think about how would I feel

ฉันมานึกย้อนว่าฉันจะรู้สึกอย่างไร

if Britain was going to disappear under the waves;

ถ้าอังกฤษจะต้องจมไปใต้คลื่น

if the places where I'd been born

ถ้าสถานที่ที่ฉันเกิด

and gone to school

ไปเรียน

and got married,

แต่งงาน

if all those places were just going to disappear forever.

ถ้าสถานที่เหล่านั้นจะต้องสูญหายไปตลอดกาล

How, literally, ungrounded

ฉันจะรู้สึกเหมือนไร้ฐานที่ยึด

that would make me feel.

มากขนาดไหน

Very shortly, I'll be setting out to try and get to Australia,

อีกไม่นานฉันจะออกเดินทาง โดยจะพยายามไปให้ถึงออสเตรเลีย

and if I'm successful, I'll be the first woman ever to row solo

ถ้าฉันทำสำเร็จ ฉันจะเป็นผู้หญิงคนแรก ที่พายเรีอโดยลำพัง

all the way across the Pacific.

ข้ามมหาสมุทรแปซิฟิก

And I try to use this to bring awareness to these environmental issues,

ฉันจะใช้จุดสนใจนี้เพื่อสร้างความตระหนักรู้ ถึงปัญหาสิ่งแวดล้อม

to bring a human face to the ocean.

ให้คนหันมาให้ความสำคัญกับมหาสมุทรของเรา

If the Atlantic was about my inner journey,

ถ้าแอตแลนติกเป็นการเดินทางทางจิตวิญญาณ

discovering my own capabilities,

เพื่อให้ฉันค้นพบขีดความสามารถของตัวเอง

maybe the Pacific has been about my outer journey,

บางทีแปซิฟิกอาจจะเป็นการเดินทางทางโลก

figuring out how I can use

เพื่อเรียนรู้ว่าฉันจะใช้

my interesting career choice

อาชีพที่น่าสนใจที่ฉันเลือกนี้

to be of service to the world,

ให้เป็นประโยชน์ต่อโลกใบนี้

and to take some of those things that I've learned out there

และนำสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้

and apply them to the situation

มาปรับใช้กับสถานการณ์

that humankind now finds itself in.

ที่มนุษยชาติกำลังเผชิญอยู่ขณะนี้ได้อย่างไร

I think there are probably three key points here.

ฉันคิดว่ามีสามประเด็นหลักๆ

The first one is about

ประเด็นแรกคือ

the stories that we tell ourselves.

เรื่องราวที่เราบอกตัวเอง

For so long, I told myself

ฉันพร่ำบอกตัวเองเป็นเวลานาน

that I couldn't have an adventure

ว่าฉันออกผจญภัยไม่ได้

because I wasn't six foot tall

เพราะฉันสูงไม่ถึงหกฟุต

and athletic and bearded.

ไม่ได้เป็นนักกีฬา และไม่มีเครา

And then that story changed.

แล้ววันหนึ่งความเชื่อของฉันเปลี่ยนไป

I found out that people had rowed across oceans.

ฉันค้นพบว่าคนอื่นๆ ก็พายเรือข้ามทะเลได้เหมือนกัน

I even met one of them and she was just about my size.

ฉันเคยเจอคนหนึ่งด้วย แล้วเธอก็มีขนาดตัวพอๆ กับฉัน

So even though I didn't grow any taller,

แม้ว่าฉันจะไม่ได้สูงขึ้น

I didn't sprout a beard,

และฉันก็ไม่มีเคราเหมือนเดิม

something had changed: My interior dialogue had changed.

แต่มีบางอย่างเปลี่ยน ความเชื่อในตัวเองเปลี่ยน

At the moment, the story that we collectively tell ourselves

ตอนนี้ สิ่งที่เราเพียรบอกตัวเอง

is that we need all this stuff,

ว่าเราต้องการสิ่งต่างๆ มากมาย

that we need oil.

ว่าเราต้องการน้ำมัน

But what about if we just change that story?

แต่ถ้าเราเปลี่ยนความคิดนั้น

We do have alternatives,

เรายังมีทางเลือกอื่น

and we have the power of free will

และเรามีอิสระ

to choose those alternatives, those sustainable ones,

ที่จะเลือกทางเลือกนั้น ทางเลือกที่ส่งเสริมความยั่งยืน

to create a greener future.

เพื่อสร้างอนาคตที่เป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมมากขึ้น

The second point is about

ประเด็นที่สองคือ

the accumulation of tiny actions.

การรวมตัวกันของการกระทำเล็กๆ

We might think that anything that we do as an individual

เราอาจจะคิดว่าสิ่งใดก็ตามที่เราทำคนเดียว

is just a drop in the ocean, that it can't really make a difference.

เป็นเพียงหยดเล็กๆ ในทะเลอันกว้างใหญ่ไพศาล คงไม่มีประโยชน์ใดๆ

But it does. Generally, we haven't

แต่มันมี ปัญหาไม่ได้เกิด

got ourselves into this mess through big disasters.

จากอุบัติเหตุครั้งใหญ่ๆ เสมอ

Yes, there have been the Exxon Valdezes

ใช่ แม้ว่าจะมาเหตุการน้ำมันรั่วของเอ็กซอน วัลเดส

and the Chernobyls,

และอุบัติเหตุนิวเคลียร์เชอร์โนบิล

but mostly it's been an accumulation

แต่ส่วนใหญ่เป็นการสั่งสม

of bad decisions

ของการตัดสินใจผิดๆ

by billions of individuals,

ของคนนับพันล้าน

day after day and year after year.

วันแล้ววันเล่า ปีแล้วปีเล่า

And, by the same token, we can turn that tide.

ในทางเดียวกัน เราสามารถเปลี่ยนกระแสนั้น

We can start making better,

เราสามารถเริ่มตัดสินใจ

wiser, more sustainable decisions.

อย่างชาญฉลาด โดยคำนึงถึงความยั่งยืน

And when we do that, we're not just one person.

เมื่อเราเริ่มทำอย่างนั้น เราไม่ใช่เพียงคนหนึ่งคน

Anything that we do spreads ripples.

ทุกสิ่งที่เราทำจะส่งแรงกระเพื่อม

Other people will see if you're in the supermarket line

คนอื่นจะเห็นคุณเวลายืนอยู่ในแถวตอนซื้อของ

and you pull out your

เวลาคุณดึงถุง

reusable grocery bag.

ที่นำกลับมาใช้ใหม่ได้ออกมาใช้

Maybe if we all start doing this,

หากเราทุกคนเริ่มปฏิบัติอย่างนี้

we can make it socially unacceptable

บางทีเราอาจทำให้สังคมตระหนักว่า

to say yes to plastic in the checkout line.

การใช้ถุงพลาสติกในการซื้อของเป็นสิ่งที่น่าอับอาย

That's just one example.

นี่เป็นเพียงตัวอย่างเดียว

This is a world-wide community.

เราเป็นสังคมนานาชาติ

The other point:

อีกประเด็นหนึ่ง

It's about taking responsibility.

คือการมีความรับผิดชอบ

For so much of my life,

ชีวิตส่วนใหญ่ของฉันที่ผ่านมา

I wanted something else to make me happy.

ฉันอยากได้อย่างอื่นที่จะทำให้ฉันมีความสุข

I thought if I had the right house or the right car

ฉันคิดว่าถ้าฉันมีบ้านแบบนั้นหรือมีรถแบบนี้

or the right man in my life,

หรือมีผู้ชายที่ดีในชีวิต

then I could be happy.

ฉันถึงจะมีความสุข

But when I wrote that obituary exercise,

แต่เมื่อฉันได้ลองเขียนประวัติย่อของตัวเอง

I actually grew up a little bit in that moment

ฉันรู้สึกว่าฉันโตขึ้น

and realized that I needed to create my own future.

ฉันตระหนักว่าฉันจะต้องสร้างอนาคตของตัวเอง

I couldn't just wait passively

ฉันจะรออย่างใจเย็น

for happiness to come and find me.

ให้ความสุขลอยมาหาฉันเองไม่ได้

And I suppose I'm a selfish environmentalist.

ฉันอาจจะเป็นนักพิทักษ์ธรรมชาติที่เห็นแก่ตัว

I plan on being around for a long time,

ฉันคาดหวังที่จะมีชีวิตที่ยืนยาว

and when I'm 90 years old,

และเมื่อฉันอายุ 90 ปี

I want to be happy and healthy.

ฉันอยากจะมีความสุขและสุขภาพดี

And it's very difficult to be happy

ยากนักที่จะมีความสุข

on a planet that's racked

บนโลกที่เต็มไปด้วย

with famine and drought.

ความอดอยากและความแห้งแล้ง

It's very difficult to be healthy on a planet

ยากนักที่จะรักษาสุขภาพบนโลก

where we've poisoned the earth

ใบเดียวกับที่เราใส่ยาพิษลงไปในดิน

and the sea and the air.

ในทะเล และในอากาศ

So, shortly, I'm going to be

เร็วๆ นี้ฉันจะ

launching a new initiative

เริ่มโครงการใหม่

called Eco-Heroes.

ชื่อว่า อีโค-ฮีโร่ (Eco-Heroes, ผู้พิทักษ์นิเวศ)

And the idea here is that

แนวคิดของโครงการนี้คือ

all our Eco-Heroes will log at least one green deed every day.

อีโค-ฮีโร่ ของเราทุกคนจะทำสิ่งดีๆ เพื่อสิ่งแวดล้อมอย่างน้อยวันละหนึ่งอย่าง

It's meant to be a bit of a game.

เราตั้งใจให้เป็นเหมือนเกม

We're going to make an iPhone app out of it.

โดยจะทำเป็นแอพไอโฟน

We just want to try and create that awareness

เราอยากลองสร้างความตระหนักรู้นั้น

because, sure, changing a light bulb isn't going to change the world,

เพราะแน่นอนว่าการเปลี่ยนหลอดไฟหนึ่งหลอด คงไม่สามารถพลิกโฉมโลกใบนี้ได้

but that attitude,

แต่ด้วยทัศนคตินั้น

that awareness that leads you to change the light bulb

ด้วยความตระหนักรู้ ที่ทำให้คุณยอมเปลี่ยนหลอดไฟ

or take your reusable coffee mug,

หรือใช้แก้วกาแฟที่นำมาใช้ซ้ำได้

that is what could change the world.

คือสิ่งที่สามารถเปลี่ยนโลกใบนี้

I really believe that we stand

ฉันเชื่อว่าเรากำลังยืนอยู่

at a very important point in history.

ในช่วงประวัติศาสตร์ที่สำคัญ

We have a choice. We've been blessed,

เรามีทางเลือก เราโชคดี

or cursed, with free will.

หรือโชคร้าย ที่เรามีเสรี

We can choose a greener future,

เราสามารถเลือกอนาคตที่ดีได้

and we can get there

และเราไปถึงจุดนั้นได้

if we all pull together to take it one stroke at a time.

ถ้าเราตั้งใจพายเรือลำนี้ไปด้วยกัน

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)