The healing power of reading | Michelle Kuo

Çeviri: Mustafa ÖZCAN Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I want to talk today about how reading can change our lives

Bugün, okumanın hayatlarımızı nasıl değiştirebildiği

and about the limits of that change.

ve bu değişimin sınırları hakkında konuşmak istiyorum.

I want to talk to you about how reading can give us a shareable world

Sizlerle, okumanın bize nasıl güçlü insan ilişkilerinin olduğu

paylaşılabilir bir dünya verebildiğini konuşmak istiyorum.

of powerful human connection.

But also about how that connection is always partial.

Aynı zamanda iletişimin her zaman

taraflı olması hakkında konuşmak istiyorum.

How reading is ultimately a lonely, idiosyncratic undertaking.

Okumak ne kadar yalnız,

kendine özgü bir girişim.

The writer who changed my life

Hayatımı değiştiren yazar,

was the great African American novelist James Baldwin.

ünlü Afro-Amerikan roman yazarı James Baldwin idi.

When I was growing up in Western Michigan in the 1980s,

1980'lerde Batı Michigan'da büyürken

there weren't many Asian American writers interested in social change.

sosyal değişimle ilgilenen

çok fazla Asya kökenli Amerikan yazar yoktu.

And so I think I turned to James Baldwin

Sanırsam James Baldwin'e yakın hissetmemin nedeni,

as a way to fill this void, as a way to feel racially conscious.

bu boşluğu doldurmanın

ve ırk bakımından bilinçli hissetmenin bir yoluydu.

But perhaps because I knew I wasn't myself African American,

Ama belki de kendimin Afro-Amerikan olmadığımı bildiğimden,

I also felt challenged and indicted by his words.

onun sözleri tarafından suçlandığımı

ve meydan okunduğunu hissettim.

Especially these words:

Özellikle şu kelimeler:

"There are liberals who have all the proper attitudes,

"Bütün uygun tutumlara sahip olan

but no real convictions.

fakat gerçek olmayan inançları olan liberaller var.

When the chips are down and you somehow expect them to deliver,

Ne zaman önemli bir durum olsa

ve bir şekilde onlardan durumu kurtarmalarını beklesen

they are somehow not there."

orada olmuyorlar."

They are somehow not there.

Orada olmuyorlar.

I took those words very literally.

Bu sözcükleri harfi harfine irdeledim.

Where should I put myself?

Kendimi nereye koymalıyım?

I went to the Mississippi Delta,

Mississippi Delta'ya,

one of the poorest regions in the United States.

Birleşik Devletler'in en fakir bölgelerinden birine gittim.

This is a place shaped by a powerful history.

Güçlü bir tarih tarafından şekillendirilmiş bir yer.

In the 1960s, African Americans risked their lives to fight for education,

1960'larda Afro-Amerikalılar

hayatlarını eğitim için,

to fight for the right to vote.

oy hakkı için riske atarak savaştılar.

I wanted to be a part of that change,

Bu değişimin bir parçası olmak için,

gençlerin mezun olması ve üniversiteye gitmeleri için

to help young teenagers graduate and go to college.

yardım etmek istedim.

When I got to the Mississippi Delta,

Mississippi Delta'ya ulaştığımda

it was a place that was still poor,

orası hâlen fakir,

still segregated,

hâlen ırkçılığa maruz kalmış,

still dramatically in need of change.

hâlen ciddi bir değişime ihtiyacı olan bir yerdi.

My school, where I was placed,

Yerleştiğim okulumun

had no library, no guidance counselor,

kütüphanesi ve rehber öğretmeni yoktu,

but it did have a police officer.

fakat bir polis memuru vardı.

Half the teachers were substitutes

Öğretmenlerin yarısı geçiciydi

and when students got into fights,

ve öğrenciler ne zaman kavgaya girişse

the school would send them to the local county jail.

okul onları yerel ilçe cezaevine gönderiyordu.

This is the school where I met Patrick.

Bu okul, Patrick ile tanıştığım okul.

He was 15 and held back twice, he was in the eighth grade.

15 yaşındaydı

ve iki kez sınıfta kalmıştı; sekizinci sınıftı.

He was quiet, introspective,

Sessiz, içine dönüktü.

like he was always in deep thought.

Sanki sürekli derin düşünceler içindeydi.

And he hated seeing other people fight.

Başkalarının kavga edişini görmekten nefret ederdi.

I saw him once jump between two girls when they got into a fight

Bir keresinde, kavga eden iki kızın arasına atlayıp

and he got himself knocked to the ground.

kendini yere düşürttüğünü görmüştüm.

Patrick had just one problem.

Patrick'in sadece bir sorunu vardı.

He wouldn't come to school.

Okula gelmezdi.

He said that sometimes school was just too depressing

Bazen okulun çok moral bozucu olduğunu söylerdi.

because people were always fighting and teachers were quitting.

Çünkü insanlar her zaman kavga ediyor ve öğretmenler istifa ediyorlardı.

And also, his mother worked two jobs and was just too tired to make him come.

Aynı zamanda annesi iki işte çalışıyordu

ve okula gitmesine ikna etmeye çalışmaktan yorulmuştu.

So I made it my job to get him to come to school.

Bu yüzden Patrick'i ikna etmeyi

kendime iş olarak gördüm.

And because I was crazy and 22 and zealously optimistic,

Çılgın, 22 yaşımda ve inanılmaz iyimser olmamdan dolayı

my strategy was just to show up at his house

stratejim evine gitmek ve

and say, "Hey, why don't you come to school?"

"Okula neden gelmiyorsun?" demekti.

And this strategy actually worked,

Bu strateji gerçekten işe yaradı.

he started to come to school every day.

Okula her gün gelmeye başladı

And he started to flourish in my class.

ve sınıfımda yıldızı parlamaya başladı.

He was writing poetry, he was reading books.

Şiir yazıyor, kitap okuyordu.

He was coming to school every day.

Okula her gün geliyordu.

Around the same time

O sıralarda

that I had figured out how to connect to Patrick,

Patrick'le nasıl iletişim kuracağımı çözdüğümde

I got into law school at Harvard.

Harvard'da hukuk fakültesine girdim.

I once again faced this question, where should I put myself,

Aynı soruyla tekrar yüzleştim.

Kendimi nereye koymalıyım?

where do I put my body?

Bedenimi nereye koymalıyım?

And I thought to myself

Düşündüm ki Mississippi Delta parası olan insanların olduğu,

that the Mississippi Delta was a place where people with money,

insanların fırsatlarının olduğu

people with opportunity,

those people leave.

ve bu insanların ayrıldığı bir yerdi.

And the people who stay behind

Geride kalanlar ise

are the people who don't have the chance to leave.

ayrılma şanslarının olmadığı insanlardı.

I didn't want to be a person who left.

Ayrılan bir insan olmak istemedim.

I wanted to be a person who stayed.

Kalan bir insan olmak istedim.

On the other hand, I was lonely and tired.

Diğer yandan yalnız ve yorgundum.

And so I convinced myself that I could do more change

Eğer prestijli bir hukuk derecesine sahip olursam

daha büyük ölçekte daha fazla şey değiştirebileceğime

on a larger scale if I had a prestigious law degree.

kendimi ikna ettim.

So I left.

Bu yüzden ayrıldım.

Three years later,

3 yıl sonra,

when I was about to graduate from law school,

hukuk fakültesinden mezun olacağım sıralar

my friend called me

bir arkadaşım beni aradı

and told me that Patrick had got into a fight and killed someone.

ve Patrick'in bir kavgaya karışıp birini öldürdüğünü söyledi.

I was devastated.

Yıkılmıştım.

Part of me didn't believe it,

Bir yanım buna inanmadı,

but part of me also knew that it was true.

fakat bir yanım da doğru olduğunu biliyordu.

I flew down to see Patrick.

Patrick'i görmeye gittim.

I visited him in jail.

Cezaevinde ziyaret ettim.

And he told me that it was true.

Olanların doğru olduğunu söyledi.

That he had killed someone.

Birini öldürdüğünün doğru olduğunu söyledi.

And he didn't want to talk more about it.

Daha fazla konuşmak istemedi.

I asked him what had happened with school

Okulda neler olduğunu sordum

and he said that he had dropped out the year after I left.

ve ben ayrıldıktan bir yıl sonra okulu bıraktığını söyledi.

And then he wanted to tell me something else.

Sonra bana başka bir şey anlatmak istedi.

He looked down and he said that he had had a baby daughter

Yere baktı ve küçük bir kızının olduğunu,

henüz yeni doğduğunu söyledi.

who was just born.

And he felt like he had let her down.

Onu yüzüstü bıraktığını hissettiğini söyledi.

That was it, our conversation was rushed and awkward.

Bu kadardı.

Konuşmamız acele ve garipti.

When I stepped outside the jail, a voice inside me said,

Cezaevinden çıktığımda içimden bir ses dedi ki:

"Come back.

"Geri dön.

If you don't come back now, you'll never come back."

Eğer şimdi geri dönmezsen asla dönemeyeceksin."

So I graduated from law school and I went back.

Hukuk fakültesinden mezun oldum ve geri döndüm.

I went back to see Patrick,

Patrick'i görmeye gittim,

I went back to see if I could help him with his legal case.

davasıyla ilgili yardım edebilir miyim diye düşündüm.

And this time, when I saw him a second time,

Onu ikinci görüşümde,

I thought I had this great idea, I said,

aklıma güzel bir fikir geldi ve dedim ki,

"Hey, Patrick, why don't you write a letter to your daughter,

"Patrick, kızına bir mektup yazmaya ne dersin?

so that you can keep her on your mind?"

Böylece onu aklında tutabilirsin."

And I handed him a pen and a piece of paper,

Bir kalem ve bir parça kağıt verdim

and he started to write.

ve yazmaya başladı.

But when I saw the paper that he handed back to me,

Bana kağıdı geri uzattığında, kağıda baktığımda

I was shocked.

şok geçirdim.

I didn't recognize his handwriting,

El yazısını tanıyamadım.

he had made simple spelling mistakes.

Çok basit yazım hataları yapmıştı.

And I thought to myself that as a teacher,

Öğretmenlik zamanımdan şunu anımsadım;

I knew that a student could dramatically improve

bir öğrenci çok kısa bir zamanda

büyük ivme katedebilir.

in a very quick amount of time,

but I never thought that a student could dramatically regress.

Fakat bir öğrencinin ciddi bir şekilde gerileyeceğini hiç düşünmedim.

What even pained me more,

Beni daha çok üzen asıl şey ise

was seeing what he had written to his daughter.

kızına yazdığı şeyleri görmekti.

He had written,

Şöyle yazmıştı:

"I'm sorry for my mistakes, I'm sorry for not being there for you."

"Hatalarım için özür dilerim,

senin için orada olamadığımdan dolayı özür dilerim."

And this was all he felt he had to say to her.

Söyleme ihtiyacı duyduğu her şey bu kadardı.

And I asked myself how can I convince him that he has more to say,

Kendime, özür dilemesi gerekmediği yönleriyle ilgili

daha fazla şey yazmaya nasıl ikna edebileceğimi sordum.

parts of himself that he doesn't need to apologize for.

I wanted him to feel

Kızıyla paylaşmaya değer bir şeye

that he had something worthwhile to share with his daughter.

sahip olduğunu hissettirmek istedim.

For every day the next seven months,

Önümüzdeki yedi ay boyunca her gün,

I visited him and brought books.

onu ziyaret ettim ve kitaplar aldım.

My tote bag became a little library.

Çantam küçük bir kütüphaneye dönüşmüştü.

I brought James Baldwin,

James Baldwin'i,

I brought Walt Whitman, C.S. Lewis.

Walt Whitman,

C.S. Lewis'i götürdüm.

I brought guidebooks to trees, to birds,

Ağaçlar, kuşlar hakkında rehber kitaplar getirdim.

and what would become his favorite book, the dictionary.

Nihayetinde favori kitabı ise sözlük oldu.

On some days,

Bazı günlerde,

we would sit for hours in silence, both of us reading.

sessizlik içinde saatlerce oturur ve ikimiz de okurduk.

And on other days,

Diğer günlerde,

we would read together, we would read poetry.

birlikte okurduk, şiir okurduk.

We started by reading haikus, hundreds of haikus,

Haiku okumayla başladık, yüzlerce haiku,

a deceptively simple masterpiece.

aldatıcı basit bir başyapıt.

And I would ask him, "Share with me your favorite haikus."

"Benle en sevdiğin haikuyu paylaş," derdim.

And some of them are quite funny.

Bazıları çok komikti.

So there's this by Issa:

Örneğin Issa'dan:

"Don't worry, spiders, I keep house casually."

"Korkmayın örümcekler, evi rahat tutuyorum."

And this: "Napped half the day, no one punished me!"

Bir de şu:

"Günün yarısı boyunca kestirdim, kimse beni cezalandırmadı!"

And this gorgeous one, which is about the first day of snow falling,

Karın düştüğü ilk günlerle alakalı olan şu da bir harika:

"Deer licking first frost from each other's coats."

"Geyik, birbirlerinin üstünden ilk buzu yalıyordu."

There's something mysterious and gorgeous

Bir şiirin nasıl göründüğüyle ilgili

just about the way a poem looks.

gizli ve muhteşem bir şey var.

The empty space is as important as the words themselves.

Boş bir alan, kelimelerin kendileri kadar önemli.

We read this poem by W.S. Merwin,

W.S. Merwin'dan, eşini bahçede çalışırken görüp

which he wrote after he saw his wife working in the garden

hayatlarının sonuna kadar birlikte yaşamaları gerektiğini

and realized that they would spend the rest of their lives together.

anladıktan sonra yazdığı şu şiiri okuduk:

"Let me imagine that we will come again

"İstediğimiz zaman tekrar geleceğimizi

when we want to and it will be spring

ve bahar olacağını hayal etmeme izin ver

We will be no older than we ever were

Asla olduğumuzdan daha yaşlı olmayacağız

The worn griefs will have eased like the early cloud

Bitkin keder, sabahın kendine geldiği

ilk bulut gibi yatışmış olacak."

through which morning slowly comes to itself"

I asked Patrick what his favorite line was, and he said,

Patrick'e en sevdiği kısmı sordum ve dedi ki:

"We will be no older than we ever were."

"Asla olduğumuzdan daha yaşlı olmayacağız."

He said it reminded him of a place where time just stops,

Zamanın sadece durduğu bir yeri,

zamanın daha fazla anlam ifade etmediği bir yeri hatırlattığını söyledi.

where time doesn't matter anymore.

And I asked him if he had a place like that,

Böyle bir yere sahip olup olmadığını,

where time lasts forever.

zamanın sonsuza kadar sürdüğü bir yeri olup olmadığını sordum.

And he said, "My mother."

"Annemin yanı", dedi.

When you read a poem alongside someone else,

Başkasının yanında bir şiiri okuduğunda

the poem changes in meaning.

şiirin anlamı değişir.

Because it becomes personal to that person, becomes personal to you.

Çünkü, anlamı o kişiye özgü

ve size özgü olur.

We then read books, we read so many books,

Daha sonra kitap okuduk, bir sürü kitap.

we read the memoir of Frederick Douglass,

Frederick Douglass'ın anı yazısını okuduk.

an American slave who taught himself to read and write

Kendine okuma ve yazmayı öğreten

and who escaped to freedom because of his literacy.

ve edebi kültürü sayesinde özgürlüğüne kavuşan Amerikan bir esir.

I had grown up thinking of Frederick Douglass as a hero

Frederick Douglass'ı bir kahraman olarak görerek

and I thought of this story as one of uplift and hope.

ve bu hikayeyi bir yükselme ve umut olarak düşünerek büyüdüm.

But this book put Patrick in a kind of panic.

Fakat bu kitap Patrick'i bir panik haline soktu.

He fixated on a story Douglass told of how, over Christmas,

Patrick, yılbaşı boyunca, ustaların esirlere cin verip

onlara özgürlükle baş edemeyeceklerini

masters give slaves gin

nasıl kanıtladıkları ile ilgili hikâyeye takmıştı.

as a way to prove to them that they can't handle freedom.

Because slaves would be stumbling on the fields.

Çünkü esirler otlaklarda tökezleyeceklerdi.

Patrick said he related to this.

Patrick kendi durumunu buna benzetti.

He said that there are people in jail who, like slaves,

Hapishanelerde içinde bulundukları durumu düşünmek istemeyen

don't want to think about their condition,

bir esirmiş gibi insanların olduğunu söyledi.

because it's too painful.

Çünkü bu çok acı vericiydi.

Too painful to think about the past,

Geçmiş hakkında düşünmek çok acı verici,

too painful to think about how far we have to go.

daha ne kadar yolumuz olduğunu düşünmek çok acı verici.

His favorite line was this line:

En sevdiği satır şuydu:

"Anything, no matter what, to get rid of thinking!

"Ne olursa olsun, düşünmeyi bırakmak!

It was this everlasting thinking of my condition that tormented me."

Bana işkence eden şey,

içinde bulunduğum durumun bitmeyen düşüncesiydi."

Patrick said that Douglass was brave to write, to keep thinking.

Patrick, Douglass'ın düşünmek ve yazmak için

cesur olduğunu söyledi.

But Patrick would never know how much he seemed like Douglass to me.

Ama Patrick, paniğe kapılmasına rağmen okumaya devam etmesi ile

How he kept reading, even though it put him in a panic.

bana göre Douglass'a ne kadar benzediğini bilemeyecekti.

He finished the book before I did,

Benden önce okumayı bitirdi,

reading it in a concrete stairway with no light.

hem de ışıksız, beton bir merdivende okurken.

And then we went on to read one of my favorite books,

Daha sonra benim çok sevdiğim bir kitabı okumaya başladık:

Marilynne Robinson's "Gilead,"

Marilynne Robinson'dan "Gilead".

which is an extended letter from a father to his son.

Bir babadan oğula, genişletilmiş bir mektup.

He loved this line:

Şu satırı çok sevdi:

"I'm writing this in part to tell you

"Bu mektubu, sana hayatında ne yaptığını hiç merak ettin mi diye yazıyorum,

that if you ever wonder what you've done in your life ...

you have been God's grace to me,

sen bana Tanrı'nın bir lütfuydun,

a miracle, something more than a miracle."

bir mucize, bir mucizeden daha fazlası."

Something about this language, its love, its longing, its voice,

Bu dille ilgili bir şey,

sevgisi,

özlemi,

sesi,

rekindled Patrick's desire to write.

Patrick'in yazma tutkusunu alevlendirdi.

And he would fill notebooks upon notebooks

Defterler üstüne defterleri

with letters to his daughter.

kızına yazdığı mektuplarla doldurdu.

In these beautiful, intricate letters,

Bu güzel, karışık mektuplarda

he would imagine him and his daughter going canoeing down the Mississippi river.

kızıyla birlikte Mississippi Gölü'ne kano yapmaya gittiğini hayal edebilirdi.

He would imagine them finding a mountain stream

Tertemiz suyu olan bir dağ nehri bulduklarını hayal edebilirdi.

with perfectly clear water.

As I watched Patrick write,

Patrick'i izlerken

I thought to myself,

kendi kendime düşündüm,

and I now ask all of you,

ve şimdi hepinize soruyorum;

how many of you have written a letter to somebody you feel you have let down?

kaçınız, yüz üstü bıraktığınızı hissettiğiniz birine mektup yazdınız?

It is just much easier to put those people out of your mind.

Bu insanları aklınızdan çıkarabilmek

çok daha kolay.

But Patrick showed up every day, facing his daughter,

Fakat Patrick her gün çıkageldi,

kızıyla yüzleşti,

holding himself accountable to her,

kendini ona sorumlu hissetti,

word by word with intense concentration.

kelimesi kelimesine

yoğun bir konsantrasyon ile.

I wanted in my own life

Kendimi, hayatımda,

to put myself at risk in that way.

bu şekilde bir riske atmak istedim.

Because that risk reveals the strength of one's heart.

Çünkü bu risk, birinin kalbinin gücünü gösteriyor.

Let me take a step back and just ask an uncomfortable question.

Biraz geri gelmeme

ve rahatsız edici bir soru sormama izin verin.

Who am I to tell this story, as in this Patrick story?

Patrick'in hikayesini anlatmak için bu hikayedeki rolüm ne?

Patrick's the one who lived with this pain

Bu acıyı yaşayan Patrick

and I have never been hungry a day in my life.

ve hayatında bir gün bile aç kalmamış ben.

I thought about this question a lot,

Bu soruyu kendi kendime çok düşündüm,

but what I want to say is that this story is not just about Patrick.

demek istediğim şey bu hikâye sadece Patrick'le ilgili değil,

It's about us,

bizimle ilgili,

it's about the inequality between us.

aramızdaki eşitsizlikle ilgili.

The world of plenty

Dünyada

that Patrick and his parents and his grandparents

Patrick, ebeveyni, büyükannesi ve büyükbabası gibi

engele maruz kalan pek çok insan var.

have been shut out of.

In this story, I represent that world of plenty.

Bu hikâyede, bu kısmı temsil ediyorum.

And in telling this story, I didn't want to hide myself.

Bu hikâyeyi anlatarak kendimi saklamak istemedim.

Hide the power that I do have.

Kendi gücümü saklamak istemedim.

In telling this story, I wanted to expose that power

Bu hikâyeyi anlatarak bu gücü ortaya çıkarmak

and then to ask,

ve sormak istedim.

how do we diminish the distance between us?

Aramızdaki bu mesafeyi nasıl azaltabiliriz?

Reading is one way to close that distance.

Okumak, bu mesafeyi kapamak için bir yol.

It gives us a quiet universe that we can share together,

Okumak, birlikte paylaşabileceğimiz,

eşit bir şekilde paylaşabileceğimiz bir evren veriyor.

that we can share in equally.

You're probably wondering now what happened to Patrick.

Patrick'e ne olduğunu şimdi merak ediyorsunuzdur.

Did reading save his life?

Okumak, hayatını kurtardı mı?

It did and it didn't.

Kurtardı ve kurtarmadı.

When Patrick got out of prison,

Patrick hapisten çıktığında

his journey was excruciating.

macerası eziyetliydi.

Employers turned him away because of his record,

İşverenler, sicilinden dolayı onu geri çevirdi.

his best friend, his mother, died at age 43

Kalp rahatsızlığı ve diyabeti nedeniyle

from heart disease and diabetes.

annesi, en yakın arkadaşı, 43 yaşında hayatını kaybetti.

He's been homeless, he's been hungry.

Evsizdi, açtı.

So people say a lot of things about reading that feel exaggerated to me.

İnsanlar, okumayla ilgili bana çok abartılı gelen şeyler söylüyordu.

Being literate didn't stop him form being discriminated against.

Okuryazar olması, onun ayrımcılığa maruz kalmasını engellemedi.

It didn't stop his mother from dying.

Annesini ölmekten kurtarmadı.

So what can reading do?

Peki okumak ne yapabilir?

I have a few answers to end with today.

Bugünü bitirmek için birkaç cevabım var.

Reading charged his inner life

Okumak, onun iç hayatını

with mystery, with imagination,

gizemle, hayalle,

with beauty.

güzellikle doldurdu.

Reading gave him images that gave him joy:

Okumak, ona haz veren görüntüler verdi:

mountain, ocean, deer, frost.

dağ,

okyanus,

geyik,

buz.

Words that taste of a free, natural world.

Özgür, doğal bir dünyanın tadında kelimeler verdi.

Reading gave him a language for what he had lost.

Kaybettiği şeylerle ilgili bir dil verdi.

How precious are these lines from the poet Derek Walcott?

Şair Derek Walcott'tan şu satırlar ne kadar da değerli.

Patrick memorized this poem.

Patrick bu şiiri hatırladı.

"Days that I have held,

"Alıkonulduğum günler,

days that I have lost,

kaybettiğim günler,

days that outgrow, like daughters,

kız çocuklar gibi, sığmayan günler,

my harboring arms."

benim sığınan kollarım."

Reading taught him his own courage.

Okumak, ona kendi cesaretini öğretti.

Remember that he kept reading Frederick Douglass,

Acı verici olmasına rağmen

Frederick Douglass'ı okumaya devam ettiğini hatırlayın.

even though it was painful.

He kept being conscious, even though being conscious hurts.

Bilinçli olmak acı vermesine rağmen bilinçli olmaya devam etti.

Reading is a form of thinking,

Okumak, düşünmenin bir şekli.

that's why it's difficult to read because we have to think.

Bu yüzden okumak zordur çünkü düşünmek zorunda kalırız.

And Patrick chose to think, rather than to not think.

Patrick, düşünmeyi, düşünmemeye tercih etti.

And last, reading gave him a language to speak to his daughter.

Son olarak, okumak, kızıyla konuşabileceği bir dil verdi.

Reading inspired him to want to write.

Okumak, onu yazmaya teşvik etti.

The link between reading and writing is so powerful.

Okumak ve yazmak arasındaki ilişki çok güçlü.

When we begin to read,

Okumaya başladığımızda

we begin to find the words.

kelimeleri bulmaya başlarız.

And he found the words to imagine the two of them together.

Patrick, kızıyla birlikte olduğunu düşünebildiği kelimeleri buldu.

He found the words

Kızını ne kadar çok sevdiğini anlatan

to tell her how much he loved her.

kelimeleri buldu.

Reading also changed our relationship with each other.

Okumak aynı zamanda aramızdaki ilişkiyi değiştirdi.

It gave us an occasion for intimacy,

Kendi bakışımızın ötesini görmemizi sağlayan

to see beyond our points of view.

samimiyete fırsat verdi.

And reading took an unequal relationship

Okumak, eşit olmayan bir ilişkiyi aldı

and gave us a momentary equality.

ve bize anlık bir eşitlik sağladı.

When you meet somebody as a reader,

Bir kişiyle bir okur olarak tanıştığınızda,

you meet him for the first time,

onunla ilk kez tanışırsınız,

newly, freshly.

tamamen yeni, tamamen hayat dolu.

There is no way you can know what his favorite line will be.

Onun en sevdiği satırın ne olacağını asla bilemezsiniz.

What memories and private griefs he has.

Hangi anıları ve kederleri olduğunu bilemezsiniz.

And you face the ultimate privacy of his inner life.

İç hayatıyla ilgili en yüksek gizliliğiyle yüzleşirsiniz.

And then you start to wonder, "Well, what is my inner life made of?

Daha sonra merak edersiniz: "Benim iç hayatım neden meydana gelmiş?

What do I have that's worthwhile to share with another?"

Başka birisiyle paylaşmaya değer neyim var?"

I want to close

Patrick'in kızına yazdığı mektuplardan

on some of my favorite lines from Patrick's letters to his daughter.

en sevdiğim satırlarla kapatmak istiyorum.

"The river is shadowy in some places

"Göl bazı yerlerde karanlık,

but the light shines through the cracks of trees ...

ama ışık, ağaçların çatlaklarından parlıyor.

On some branches hang plenty of mulberries.

pek çok dutun asılı olduğu bazı dallarda.

You stretch your arm straight out to grab some."

Birazını alabilmek için kolunu dümdüz uzatırsın."

And this lovely letter, where he writes,

Ve yazmış olduğu bu güzel mektupta:

"Close your eyes and listen to the sounds of the words.

"Gözlerini kapat ve kelimelerin sesini dinle

I know this poem by heart

bu şiiri ezbere biliyorum

and I would like you to know it, too."

ve senin de bilmeni istiyorum."

Thank you so much everyone.

Herkese teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)