The healing power of reading | Michelle Kuo

Translator: Elnaz Amiri Reviewer: Leila Ataei

I want to talk today about how reading can change our lives

امروز می‌خواهم راجع به اینکه چگونه مطالعه زندگیمان را تغییر می‌دهد و همچنین

and about the limits of that change.

راجع به محدودیت‌های آن تغییر صحبت کنم .

I want to talk to you about how reading can give us a shareable world

می‌خواهم با شما در این مورد صحبت کنم که چطور مطالعه به ما یک دنیای قابل

of powerful human connection.

اشتراک‌گذاری از ارتباط قدرتمند بشر، می‌دهد.

But also about how that connection is always partial.

و همچنین درمورد این که، چگونه آن ارتباط همیشه نسبی است.

How reading is ultimately a lonely, idiosyncratic undertaking.

چطور مطالعه در نهایت عملی است منحصر به فرد که به تنهایی انجام می‌گیرد.

The writer who changed my life

نویسنده ای که زندگی من را تغییر داد

was the great African American novelist James Baldwin.

جیمز بالدوین، بزرگترین نویسنده ی آفریقایی_آمریکایی بود.

When I was growing up in Western Michigan in the 1980s,

زمانی که من در دهه ۱۹۸۰ در وسترن میشیگان بزرگ می‌شدم،

there weren't many Asian American writers interested in social change.

نویسندگان آسیایی_آمریکایی ‌‌‌ علاقمند به تغییر اجتماعی، چندانی نبود.

And so I think I turned to James Baldwin

و فکر کنم برای همین بود که به جیمز بالدوین روی آوردم؛

as a way to fill this void, as a way to feel racially conscious.

به عنوان راهی برای پر کردن این فضای خالی و برای اینکه از نظر نژادی آگاه بمانم.

But perhaps because I knew I wasn't myself African American,

اما شاید چون می‌دانستم که یک فرد آفریقایی_آمریکایی نیستم،

I also felt challenged and indicted by his words.

کلماتش در من حس چالش‌ و متهم بودن در من ایجاد می‌کنند.

Especially these words:

مخصوصاً این کلمات:

"There are liberals who have all the proper attitudes,

« آزادی خواهانی هستند که نگرشهای صحیحی دارند،

but no real convictions.

اما هیچ اعتقاد راسخی در آنها وجود ندارد.

When the chips are down and you somehow expect them to deliver,

وقتی شرایط بحرانی است و از آنها توقع پیام دادن دارید،

they are somehow not there."

آنها به طریقی آنجا نیستند.»

They are somehow not there.

آنها به طریقی آنجا نیستند.

I took those words very literally.

من مفهوم آن کلمات را بسیار تحت اللفظی متوجه شدم.

Where should I put myself?

خودم را باید کجا قرار دهم؟

I went to the Mississippi Delta,

من به دلتای می‌ سی‌ سی‌ پی رفتم،

one of the poorest regions in the United States.

یکی از فقیرترین نواحی در ایالت متحده آمریکا.

This is a place shaped by a powerful history.

این مکان بر پایه تاریخچه‌ای قدرتمند شکل گرفته است.

In the 1960s, African Americans risked their lives to fight for education,

در دهه ۱۹۶۰ آفریقایی-آمریکایی‌ها جانشان را در راه مبارزه برای تحصیلات و

to fight for the right to vote.

داشتن حق رای به خطر انداختند.

I wanted to be a part of that change,

من می‌خواستم قسمتی از آن تغییر باشم،

to help young teenagers graduate and go to college.

تا به نوجوانان کمک کنم فارغ التحصیل شده و به دانشگاه بروند.

When I got to the Mississippi Delta,

وقتی به دلتای می سی سی پی رسیدم،

it was a place that was still poor,

هنوز مکانی غوطه‌ور در فقر بود،

still segregated,

مکانی جدا افتاده،

still dramatically in need of change.

که به طور چشمگیری نیازمند تغییر بود.

My school, where I was placed,

مدرسه من، جایی که مستقر شدم،

had no library, no guidance counselor,

هیچ کتابخانه یا مشاوره راهنما نداشت،

but it did have a police officer.

اما یک افسر پلیس داشت.

Half the teachers were substitutes

نیمی از معلمان علی‌البدل بودند

and when students got into fights,

و وقتی دانش آموزان دعوا می‌کردند،

the school would send them to the local county jail.

مدرسه آنها را به زندان محلی می‌فرستاد.

This is the school where I met Patrick.

این همان مدرسه‌ای است که من پاتریک را در آنجا ملاقات کردم.

He was 15 and held back twice, he was in the eighth grade.

او ۱۵ سال داشت و دوبار مردود شده بود و در پایه هشتم به سر می‌برد.

He was quiet, introspective,

اون ساکت و درونگرا بود،

like he was always in deep thought.

مثل اینکه همیشه در یک فکر عمیق غرق شده بود.

And he hated seeing other people fight.

و از تماشای دعوای بقیه، متنفر بود.

I saw him once jump between two girls when they got into a fight

یک بار دیدم که خود را وسط دعوای دو دختر انداخت

and he got himself knocked to the ground.

و باعث شد به زمین بخورد.

Patrick had just one problem.

پاتریک فقط یک مشکل داشت.

He wouldn't come to school.

به مدرسه نمی‌آمد.

He said that sometimes school was just too depressing

می‌گفت گاهی مدرسه به جای بسیار غم‌انگیز تبدیل می‌شد

because people were always fighting and teachers were quitting.

چون همیشه آدمها در حال دعوا بودند، و معلم‌ها هم استعفا می‌دادند.

And also, his mother worked two jobs and was just too tired to make him come.

و مادرش هم دو جا کار می‌کرد و برای مجبور کردنش به مدرسه آمدن خیلی خسته بود.

So I made it my job to get him to come to school.

بنابراین این را وظیفه‌ام دانستم، تا او را به مدرسه بکشانم.

And because I was crazy and 22 and zealously optimistic,

و به خاطر اینکه دیوانه بودم و فقط ۲۲ سال داشتم و مشتاقانه مثبت‌نگر بودم،

my strategy was just to show up at his house

راه حل من این بود که به خانه‌اش بروم

and say, "Hey, why don't you come to school?"

و بگویم، «چرا به مدرسه نمیای؟»

And this strategy actually worked,

و در واقع این راه حل جواب داد،

he started to come to school every day.

و او از آن روز هر روز به مدرسه می‌آمد.

And he started to flourish in my class.

و در کلاس من شروع به پیشرفت کرد.

He was writing poetry, he was reading books.

شعر می‌نوشت، کتاب می‌خواند.

He was coming to school every day.

هر روز به مدرسه می‌آمد.

Around the same time

تقریبا حوالی زمانی که

that I had figured out how to connect to Patrick,

یاد گرفتم چگونه با پاتریک ارتباط برقرار کنم،

I got into law school at Harvard.

به دانشکده ی حقوق دانشگاه هارواد راه پیدا کرم.

I once again faced this question, where should I put myself,

دوباره با این سوال مواجه شدم، که کجا باید خودم را قرار دهم،

where do I put my body?

جسمم را کجا باید بگذارم؟

And I thought to myself

و با خودم فکر کردم

that the Mississippi Delta was a place where people with money,

دلتای می سی سی پی مکانی بود، که در آنجا مردمی که پول داشتند،

people with opportunity,

مردمی که فرصت داشتند،

those people leave.

آنجا را ترک می‌کردند.

And the people who stay behind

و مردمی که آنجا می‌مانند،

are the people who don't have the chance to leave.

کسانی هستند که شانس ترک آنجا را ندارند.

I didn't want to be a person who left.

نمی‌خواستم جز ترک کنندگان باشم.

I wanted to be a person who stayed.

دلم می‌خواست فردی باشم که می‌ماند.

On the other hand, I was lonely and tired.

از طرف دیگر، تنها و خسته بودم.

And so I convinced myself that I could do more change

و خودم را قانع کردم، ‌ که می‌توانم تغییرات بیشتری

on a larger scale if I had a prestigious law degree.

در مقیاس بزرگتری ایجاد کنم، اگر مدرکِ حقوق معتبری داشته باشم.

So I left.

بنابراین آنجا را ترک کردم.

Three years later,

سه سال بعد، زمانی که

when I was about to graduate from law school,

در شرف فارغ التحصیلی از دانشکده حقوق بودم،

my friend called me

دوستم به من تلفن کرد

and told me that Patrick had got into a fight and killed someone.

و گفت پاتریک دعوا کرده و یک نفر را کشته است.

I was devastated.

نابود شدم.

Part of me didn't believe it,

قسمتی از من این موضوع را باور نمی‌کرد،

but part of me also knew that it was true.

اما قسمت دیگری می‌دانست که واقعیت دارد.

I flew down to see Patrick.

من به آنجا پرواز کردم تا پاتریک را ببینم.

I visited him in jail.

او را در زندان ملاقات کردم.

And he told me that it was true.

و او به من گفت که این موضوع واقعیت دارد.

That he had killed someone.

و او یک نفر را کشته بود.

And he didn't want to talk more about it.

و نمی‌خواست بیشتر از این راجع به آن صحبت کند.

I asked him what had happened with school

از او پرسیدم که مدرسه رفتنش چه شد

and he said that he had dropped out the year after I left.

و او گفت یک سال بعد از اینکه من از آنجا رفتم او هم ترک تحصیل کرد.

And then he wanted to tell me something else.

و بعد می‌خواست چیز دیگری نیز به من بگوید.

He looked down and he said that he had had a baby daughter

نگاهش را پایین انداخت و گفت که یک نوزاد دختر دارد

who was just born.

که تازه به دنیا آمده است.

And he felt like he had let her down.

و احساس می‌کند که ناامیدش کرده است.

That was it, our conversation was rushed and awkward.

همین بود، مکالمه ما با عجله و ناخوشایند بود.

When I stepped outside the jail, a voice inside me said,

وقتی از زندان خارج شدم، صدایی درون من گفت،

"Come back.

« برگرد؛

If you don't come back now, you'll never come back."

اگر الآن برنگردی، هیچوقت برنخواهی گشت.»

So I graduated from law school and I went back.

بنابراین از دانشکده حقوق فارغ التحصیل شدم، و بازگشتم.

I went back to see Patrick,

من برگشتم تا پاتریک را ببینم؛

I went back to see if I could help him with his legal case.

و بفهمم آیا می‌توانم در پرونده ی قضائیش کمکش کنم.

And this time, when I saw him a second time,

و این دفعه وقتی برای دومین بار دیدمش،

I thought I had this great idea, I said,

ایده خوبی در ذهن داشتم، و گفتم،

"Hey, Patrick, why don't you write a letter to your daughter,

«پاتریک چرا یک نامه به دخترت نمی‌نویسی،

so that you can keep her on your mind?"

تا بتوانی او را در ذهنت نگه داری؟»

And I handed him a pen and a piece of paper,

و به او خودکار و تکه‌ای کاغذ دادم،

and he started to write.

و او شروع به نوشتن کرد.

But when I saw the paper that he handed back to me,

اما وقتی آن کاغذ را دیدم

I was shocked.

بسیار تعجب کردم.

I didn't recognize his handwriting,

دست خطش را به خاطر نمی‌آوردم،

he had made simple spelling mistakes.

و او اشتباهات ساده‌ی املایی داشت.

And I thought to myself that as a teacher,

و من با خودم فکر کردم که به عنوان یک معلم

I knew that a student could dramatically improve

می‌دانستم که یک دانش آموز می‌تواند به طور چشم‌گیری

in a very quick amount of time,

در زمان بسیار کوتاه یپیشرفت کند،

but I never thought that a student could dramatically regress.

اما هرگز نمی‌دانستم که یک دانش آموز می‌تواند به طرز حیرت‌آوری پسرفت کند.

What even pained me more,

چیزی که برایم دردآورتر بود،

was seeing what he had written to his daughter.

دیدن متنی بود که او برای دخترش نوشته بود.

He had written,

او نوشته بود:

"I'm sorry for my mistakes, I'm sorry for not being there for you."

« به خاطر اشتباهتم معذرت می‌خواهم، متاسفم که نمی‌توانم کنارت باشم.»

And this was all he felt he had to say to her.

و این تمام چیزی بود که او برای گفتن به دخترش داشت.

And I asked myself how can I convince him that he has more to say,

و من از خودم پرسیدم چگونه می‌توانم او را راضی کنم که چیز بیشتری برای گفتن دارد،

parts of himself that he doesn't need to apologize for.

قسمت‌هایی از او که مجبور نیست به خاطرشان معذرت خواهی کند.

I wanted him to feel

از او می‌خواستم که حس کند

that he had something worthwhile to share with his daughter.

چیزی با ارزش برای تقسیم کردن با دخترش دارد.

For every day the next seven months,

هر روز به مدت هفت ماه،

I visited him and brought books.

من به ملاقاتش رفتم و برایش کتاب بردم.

My tote bag became a little library.

کوله پشتیم تبدیل به یک کتابخانه‌ی کوچک شده بود.

I brought James Baldwin,

من کتاب‌هایی از جیمز بالدوین می‌بردم،

I brought Walt Whitman, C.S. Lewis.

از والت وایتمن، سی.اِس لوئیس.

I brought guidebooks to trees, to birds,

کتاب‎‌های راهنمایی راجع به درختان، پرنده‌ها،

and what would become his favorite book, the dictionary.

و کتابی که مورد علاقه او قرار گرفت، کتاب فرهنگ لغت.

On some days,

بعضی روزها،

we would sit for hours in silence, both of us reading.

هر دو ما در سکوت می‌نشستیم و مطالعه می‌کردیم.

And on other days,

و بعضی روزهای دیگر،

we would read together, we would read poetry.

با هم مطالعه می‌کردیم، و شعر می‌خواندیم.

We started by reading haikus, hundreds of haikus,

ما با شعر هایکو شروع کردیم(نوعی شعر ژاپنی دارای ۳خط متشکل از ۵ ،۷ و ۵ هجا)

a deceptively simple masterpiece.

صدها هایکو، یک شاهکار فریبنده‌ی ساده.

And I would ask him, "Share with me your favorite haikus."

و خواستم شعرهای هایکوی محبوبش را با من به اشتراک بگذارد.

And some of them are quite funny.

و برخی از آنها واقعا بامزه بودند.

So there's this by Issa:

مثل این یکی از ایزا:

"Don't worry, spiders, I keep house casually."

« عنکبوتها ، نگران نباشید، من از خانه سرسری نگه‌داری می‌کنم.»

And this: "Napped half the day, no one punished me!"

و این:« نصف روز را چرت زدم، هیچکس تنبیهم نکرد.»

And this gorgeous one, which is about the first day of snow falling,

و این شعر فوق‌العاده که راجع به اولین روز بارش برف است،

"Deer licking first frost from each other's coats."

آهوهای کوهی شبنم‌ها را از روی پوشش یکدیگر، می‌لیسند.))

There's something mysterious and gorgeous

چیزی اسرارآمیز و فوق العاده وجود دارد

just about the way a poem looks.

درباره این که یک شعر چطور به نظر می‌رسد.

The empty space is as important as the words themselves.

فضای خالی به اندازه‌ی کلمات ارزشمند است.

We read this poem by W.S. Merwin,

این شعر از دابلیو.اِس مِروین را بخوانیم،

which he wrote after he saw his wife working in the garden

شعری که بعد از تماشای همسرش وقتی در باغ کار می‌کرد نوشت،

and realized that they would spend the rest of their lives together.

و فهمید که آن دو بقیه‌ی عمرشان را با هم سپری خواهند کرد.

"Let me imagine that we will come again

« بگذار تصور کنم که روزی باز هم خواهیم آمد،

when we want to and it will be spring

زمانی که بخواهیم و آن فصل بهار خواهد بود،

We will be no older than we ever were

سنمان بیشتر از چیزی که بودیم نخواهد بود

The worn griefs will have eased like the early cloud

غصه‌های کهنه کم می‌شوند، مثل ابر تازه‌ای

through which morning slowly comes to itself"

که از میانه صبحدم به آرامی راه خود را می‌جوید.»

I asked Patrick what his favorite line was, and he said,

از پاتریک پرسیدم قسمت مورد علاقه‌اش کدام است و او گفت:

"We will be no older than we ever were."

«سنمان بیشتر از چیزی که بودهیم نخواهد بود.»

He said it reminded him of a place where time just stops,

گفت این قسمت او را یاد مکانی می‌اندازد که در آنجا زمان ایستاده است،

where time doesn't matter anymore.

جایی که زمان دیگر مهم نیست.

And I asked him if he had a place like that,

و من از او پرسیدم که آیا مکانی مثل آن دارد،

where time lasts forever.

جایی که زمان برای همیشه ادامه پیدا می‌کند.

And he said, "My mother."

و او گفت:«مادرم.»

When you read a poem alongside someone else,

وقتی در کنار یک نفر دیگر شعری را می‌خوانید،

the poem changes in meaning.

مفهوم شعر تغییر می‌کند.

Because it becomes personal to that person, becomes personal to you.

چون مفهوم شعر با زندگی شخصی آن فرد و شما تطبیق پیدا می‌کند.

We then read books, we read so many books,

بعد از آن ما کتاب خواندیم، کتابهای زیادی مطالعه کردیم؛

we read the memoir of Frederick Douglass,

سرگذشت فردریک داگلاس را خواندیم،

an American slave who taught himself to read and write

برده‌ی آمریکایی که خودش خواندن و نوشتن یاد گرفت

and who escaped to freedom because of his literacy.

و به خاطر سوادش برای آزادی فرار کرد.

I had grown up thinking of Frederick Douglass as a hero

در نوجوانی فردریک داگلاس قهرمانم بود

and I thought of this story as one of uplift and hope.

و این داستان را به عنوان داستانی سرشار از ترقی و امید می‌دانستم.

But this book put Patrick in a kind of panic.

اما این کتاب ترسی در پاتریک ایجاد کرد.

He fixated on a story Douglass told of how, over Christmas,

او روی داستانی که داگلاس گفته بود تمرکز کرد، این که چطور در کریسمس

masters give slaves gin

اربابان به بردگان عرق جو سیاه دادند

as a way to prove to them that they can't handle freedom.

تا نشان دهند، بردگان نمی‌توانند آزادی را مدیریت کنند.

Because slaves would be stumbling on the fields.

چون بردگان در کشتزارها تلو تلو می‌خوردند.

Patrick said he related to this.

پاتریک گفت با داستان همذات‌پنداری می‌کند.

He said that there are people in jail who, like slaves,

او گفت که آنجا در زندان، مردمانی هستند که همانند برده‌ها

don't want to think about their condition,

نمی‌خواهند راجع به وضعیتشان فکر کنند،

because it's too painful.

چون خیلی دردناک است.

Too painful to think about the past,

بسیار دردناک است که راجع به گذشته فکر کنی،

too painful to think about how far we have to go.

راجع به اینکه چه مسیر دوری را باید بپیماییم.

His favorite line was this line:

بخش مورد علاقه او این قسمت بود:

"Anything, no matter what, to get rid of thinking!

«هرچیزی، فرقی ندارد چه، تا از اندیشیدن رهایی یابم!

It was this everlasting thinking of my condition that tormented me."

فکر بی پایان به وضعیتم ،عذابم می‌داد.»

Patrick said that Douglass was brave to write, to keep thinking.

پاتریک می‌گفت داگلاس آدم شجاعی بوده که می‌نوشته و به فکر کردن ادامه داد.

But Patrick would never know how much he seemed like Douglass to me.

اما نمی‌دانست او چقدر برای من شبیه داگلاس است.

How he kept reading, even though it put him in a panic.

چون او به مطالعه ادامه می‌داد با اینکه باعث ترسش می‌شد.

He finished the book before I did,

او این کتاب را قبل از من تمام کرد،

reading it in a concrete stairway with no light.

با اینکه در یک پلکان بتنی بدون نور مطالعه می‌کرد.

And then we went on to read one of my favorite books,

و بعد از آن یکی از کتاب‌های مورد علاقه‌ی من را خواندیم،

Marilynne Robinson's "Gilead,"

گیلیاد اثر مرلین رابینسون،

which is an extended letter from a father to his son.

که نامه‌ای طولانی از طرف پدری به پسرش است.

He loved this line:

او این قسمت از آن را دوست داشت:

"I'm writing this in part to tell you

«این را می‌نویسم تا شخصا به تو بگویم

that if you ever wonder what you've done in your life ...

آیا هرگز به این فکر کردی که در زندگی‌ات چه کاری انجام داده‌ای...

you have been God's grace to me,

تو مرحمت خدا برای من بوده‌ای،

a miracle, something more than a miracle."

یک معجزه، و حتی چیزی فراتر از آن.»

Something about this language, its love, its longing, its voice,

چیزی راجع به این زبان، عشقش، اشتیاقش، صدایش،

rekindled Patrick's desire to write.

میل نوشتن را در پاتریک زنده کرد.

And he would fill notebooks upon notebooks

و او دفتری پس از دفتری دیگر را پر می‌کرد

with letters to his daughter.

با نامه‌هایی برای دخترش.

In these beautiful, intricate letters,

در این نامه‌های زیبا و پیچیده،

he would imagine him and his daughter going canoeing down the Mississippi river.

او خودش و دخترش را در حال قایقرانی در رودخانه‌ی می سی سی پی، تصور می‌کرد.

He would imagine them finding a mountain stream

او تصور می‌کرد که نهری در کوهستان پیدا کرده‌اند

with perfectly clear water.

با آبی بسیار تمیز و زلال.

As I watched Patrick write,

وقتی پاتریک را در حال نوشتن تماشا می‌کردم،

I thought to myself,

از خودم سوالی پرسیدم،

and I now ask all of you,

و الان از شما می‌پرسم،

how many of you have written a letter to somebody you feel you have let down?

چند نفر از شما تا به حال به کسی که حس می‌کنید ناامیدش کردید نامه‌ نوشته‌اید؟

It is just much easier to put those people out of your mind.

راه آسانتر این است که فقط آن افراد را از ذهنتان بیرون کنید.

But Patrick showed up every day, facing his daughter,

اما پاتریک هرروز حاضر شده و با دخترش روبرو می‌شد؛

holding himself accountable to her,

او خودش را در برابر دخترش مسئول می‌دانست،

word by word with intense concentration.

با کلمه به کلمه‌ای که با تمرکز خیلی زیادی می‌نوشت.

I wanted in my own life

من می‌خواهم در زندگی‌ام خودم را

to put myself at risk in that way.

را درهمین شکلیدر معرض خطر قرار دهم.

Because that risk reveals the strength of one's heart.

چون این نوع ریسک کردن قدرت قلب یک نفر را آشکار می‌کند.

Let me take a step back and just ask an uncomfortable question.

بگذارید یک قدم به عقب برگردم و یک سوال ناخوشایند بپرسم.

Who am I to tell this story, as in this Patrick story?

من چه حقی دارم تا داستان پاتریک را بگویم؟

Patrick's the one who lived with this pain

پاتریک کسی است که با این درد زندگی کرده

and I have never been hungry a day in my life.

و من حتی یک روز هم در زندگی گرسنگی نکشیده‌ام.

I thought about this question a lot,

من راجع به این سوال خیلی فکر کردم،

but what I want to say is that this story is not just about Patrick.

اما چیزی که می خواهم بگویم این است که این داستان فقط راجع به پاتریک نیست.

It's about us,

راجع به همه‎‌ی ما است،

it's about the inequality between us.

و نابرابری موجود در بین ما.

The world of plenty

جهان اکثریتی

that Patrick and his parents and his grandparents

که پاتریک مادر و پدرش و پدربزرگ و مادربزرگ‌هایش

have been shut out of.

از آن طرد شدند.

In this story, I represent that world of plenty.

در این داستان من آن دنیای اقلیت را به نمایش می‌گذارم.

And in telling this story, I didn't want to hide myself.

و وقتی که تعریفش می‌کنم‌ نمی‌خواهم خودم را پنهان کنم.

Hide the power that I do have.

قدرتی که دارم را مخفی کنم.

In telling this story, I wanted to expose that power

زمانی که این قصه را تعریف می‌کنم می‌خواهم آن قدرت را به نمایش بگذارم

and then to ask,

و سپس بپرسم،

how do we diminish the distance between us?

چگونه می‌توانیم فاصله ما بین را کم کنیم؟

Reading is one way to close that distance.

مطالعه یکی از راه‌های کم کردن آن فاصله است.

It gives us a quiet universe that we can share together,

مطالعه به ما دنیای کاملی را عرضه می‌کند که می‌توانیم با یکدیگر به اشتراک بگذاریم؛

that we can share in equally.

که می‌توانیم به طور مساوی به اشتراک بگذاریم.

You're probably wondering now what happened to Patrick.

احتمالا الان فکر می‌کنید چه اتفاقی برای پاتریک افتاد.

Did reading save his life?

آیا مطالعه زندگی او را نجات داد؟

It did and it didn't.

هم بله و هم نه.

When Patrick got out of prison,

وقتی پاتریک از زندان آزاد شد،

his journey was excruciating.

سفر پیش رویش مشقت‌بار بود.

Employers turned him away because of his record,

به خاطر سابقه‎‌ای که داشت کارفرماها او را قبول نمی‌کردند؛

his best friend, his mother, died at age 43

بهترین دوستش، مادرش، در ۴۳ سالگی فوت کرد،

from heart disease and diabetes.

به دلیل بیماری قلبی و قند.

He's been homeless, he's been hungry.

او بی خانمان بود و گرسنه.

So people say a lot of things about reading that feel exaggerated to me.

خیلی از مردم راجع به مطالعه چیزهایی می‌گویند که از دید من اغراق آمیزند.

Being literate didn't stop him form being discriminated against.

باسواد بودن مانع از تبعیض و تمایز او از دیگران نشد.

It didn't stop his mother from dying.

باسواد بودن مادرش را از مرگ نجات نداد.

So what can reading do?

پس مطالعه چه کاری می‌تواند انجام دهد؟

I have a few answers to end with today.

من چندتا جواب دارم تا با آنها امروز را به پایان برسانم.

Reading charged his inner life

مطالعه زندگی درونی او را پربار کرد

with mystery, with imagination,

همراه با معما و تخیل،

with beauty.

و زیبایی.

Reading gave him images that gave him joy:

مطالعه به او تصوراتی را عرضه می‌کرد که باعث شادی وی می‌شد؛

mountain, ocean, deer, frost.

کوه، اقیانوس، آهو، شبنم.

Words that taste of a free, natural world.

کلماتی که طعم یک دنیای آزاد و طبیعی را می‌دهند.

Reading gave him a language for what he had lost.

مطالعه به او زبان بخشید برای هرچه که از دست داده بود.

How precious are these lines from the poet Derek Walcott?

این قسمت از شعر دِرِک والکات چقدر ارزشمند است؟

Patrick memorized this poem.

پاتریک این شعر را حفظ کرده بود.

"Days that I have held,

«روزهایی که نگه داشتم،

days that I have lost,

و روزهایی که از دست دادم،

days that outgrow, like daughters,

روزهایی که همانند دخترکان زودتر رشد می‌کنند،

my harboring arms."

بازوان پناهنده‌ی من.»

Reading taught him his own courage.

مطالعه به او شجاعتش را آموخت.

Remember that he kept reading Frederick Douglass,

بیاد بیاورید که او به خواندن آثار فردریک داگلاس ادامه داد،

even though it was painful.

با اینکه برایش دردناک بودند.

He kept being conscious, even though being conscious hurts.

او به آگاه ماندن ادامه داد، با اینکه این هوشیاری صدمه می‌زند.

Reading is a form of thinking,

مطالعه نوعی اندیشیدن است.

that's why it's difficult to read because we have to think.

برای همین خواندن سخت است، چون مجبوریم فکر کنیم.

And Patrick chose to think, rather than to not think.

و پاتریک فکر کردن را به نیندیشیدن ترجیح داد.

And last, reading gave him a language to speak to his daughter.

در نهایت مطالعه به او زبانی برای صحبت کردن با دخترش، بخشید.

Reading inspired him to want to write.

خواندن الهام بخش او برای نوشتن شد.

The link between reading and writing is so powerful.

ارتباط بین خواندن و نوشتن بسیار نیرومند است.

When we begin to read,

آغاز مطالعه‌مان،

we begin to find the words.

شروع یافتن کلمات است.

And he found the words to imagine the two of them together.

و او آن کلمات را یافت برای اینکه خودش و دخترش را کنار یکدیگر تصور کند.

He found the words

او آن کلمات را یافت

to tell her how much he loved her.

تا به دخترش بگوید چه قدر دوستش دارد.

Reading also changed our relationship with each other.

درواقع مطالعه روابط بین ما را نیز تحت تأثیر قرار می‌دهد.

It gave us an occasion for intimacy,

خواندن فرصتی برای صمیمیت به ما عرضه می‌کند،

to see beyond our points of view.

تا چیزی فراتر از دیدگاهمان را مشاهده کنیم.

And reading took an unequal relationship

و همچنین یک ارتباط نامساوی را

and gave us a momentary equality.

را به یک برابری گذرا تبدیل می‌کند.

When you meet somebody as a reader,

وقتی کسی را به عنوان یک کتابخوان ملاقات می‌کنید،

you meet him for the first time,

شما او را برای اولین بار ملاقات می‌کنید،

newly, freshly.

جدیدا و به تازگی.

There is no way you can know what his favorite line will be.

هیچ راهی وجود ندارد که بفهمید قسمت مورد علاقه‌ی او چه خواهد بود.

What memories and private griefs he has.

چه خاطرات و غصه‌های شخصی دارد.

And you face the ultimate privacy of his inner life.

و شما با حریم نهایی زندگی درونی او روبرو می‌شوید.

And then you start to wonder, "Well, what is my inner life made of?

و سپس شما با خودتان می‌گویید: «زندگی درونی من از چه چیزی ساخته شده است؟

What do I have that's worthwhile to share with another?"

من چه چیز ارزشمندی دارم تا با دیگران به اشتراک بگذارم؟»

I want to close

می‌خواهم این سخرانی را

on some of my favorite lines from Patrick's letters to his daughter.

با چند خط مورد علاقه‌ام از نامه‌ی پاتریک به دخترش به پایان برسانم.

"The river is shadowy in some places

«رودخانه در بعضی جاها سایه‌دار است

but the light shines through the cracks of trees ...

اما نور از لا به لای شکاف درختان می‌تابد...

On some branches hang plenty of mulberries.

از برخی شاخه‌ها شاه توت‌های زیادی آویزانند.

You stretch your arm straight out to grab some."

و تو دستت را دراز می‌کنی تا آن ها را بِرُبایی.»

And this lovely letter, where he writes,

و در این نامه‌ی دوست داشتنی، جایی که او می‌نویسد،

"Close your eyes and listen to the sounds of the words.

«چشمانت را ببند و به صدای کلمات گوش بسپار.

I know this poem by heart

من این شعر را از حفظ بلدم

and I would like you to know it, too."

و می‌خواهم تو نیز آن را بدانی.»

Thank you so much everyone.

از همه خیلی متشکرم.

(Applause)

(تشویق)