Tim Brown: Tales of creativity and play

Tim Brown yaraticilik ve oyun hakkinda

Çeviri: Beril Baykam Gözden geçirme: Sancak Gülgen

This is a guy named Bob McKim.

Bu adam Bob McKim adında bir adam.

He was a creativity researcher in the '60s and '70s,

Kendisi 60'lı ve 70'li yıllarda bir yaratıcılık araştırmacısıydı ve

and also led the Stanford Design Program.

aynı zamanda Stanford tasarım programını da yürütüyordu.

And in fact, my friend and IDEO founder, David Kelley,

Aslında arkadaşım IDEO'nun kurucusu David Kelley,

who’s out there somewhere, studied under him at Stanford.

kendisi buralarda bir yerlerde, Stanford'da onun altında çalıştı.

And he liked to do an exercise with his students

Öğrencileriyle şöyle bir egzersiz yapmayı severdi:

where he got them to take a piece of paper

onlara boş bir kağıt çıkarttırıp,

and draw the person who sat next to them, their neighbor,

yanlarında oturanları, komşularını, çizdirtirdi.

very quickly, just as quickly as they could.

Olabildiğince hızlıca.

And in fact, we’re going to do that exercise right now.

Aslında biz de şimdi bu egzersizi yapacağız.

You all have a piece of cardboard and a piece of paper.

Hepinizin bir karton ve bir de kağıdı var.

It’s actually got a bunch of circles on it.

Üzerine birkaç yuvarlak çizili.

I need you to turn that piece of paper over;

Bu kağıdı ters çevirmenizi istiyorum.

you should find that it’s blank on the other side.

Diğer yüzü boş olmalı, tamam mı?

And there should be a pencil.

Ve ayrıca birer kalem olmalı.

And I want you to pick somebody that’s seated next to you,

Yanınızda oturan birini seçmenizi istiyorum ve

and when I say, go, you’ve got 30 seconds to draw your neighbor, OK?

ben başla dediğimde, komşunuzu çizmeniz için 30 saniyeniz var, tamam mı?

So, everybody ready? OK. Off you go.

Herkes hazır mı? Tamam. Haydi başlayın.

You’ve got 30 seconds, you’d better be fast.

30 saniyeniz var, acele etseniz iyi olur.

Come on: those masterpieces ...

Haydi o şaheserleri görelim.

OK? Stop. All right, now.

Tamam mı? Durun. Pekala şimdi...

(Laughter)

(Kahkahalar )

Yes, lot’s of laughter. Yeah, exactly.

Evet, birçok kahkaha. Evet kesinlikle.

Lots of laughter, quite a bit of embarrassment.

Birçok kahkaha, biraz utanç var.

(Laughter)

(Kahkahalar)

Am I hearing a few "sorry’s"? I think I’m hearing a few sorry’s.

Bazı özür dilemeler de duyuyor muyum? Evet sanırım bazı özür dilemeler duyuyorum.

Yup, yup, I think I probably am.

Evet, evet duyuyorum.

And that’s exactly what happens every time,

Ve bu her seferinde böyle oluyor,

every time you do this with adults.

bunu yetişkinlerle yaptığınız her seferinde.

McKim found this every time he did it with his students.

McKim de öğrencileriyle bu egzersizi yaptığı her defa bunu buluyordu.

He got exactly the same response: lots and lots of sorry’s.

Aynen bu tepkiyi alıyordu: bir sürü özür dileme...

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

And he would point this out as evidence

Ve bunu şuna kanıt olarak gösterirdi:

that we fear the judgment of our peers,

biz yaşıtlarımızın yargılarından korkuyoruz ve

and that we’re embarrassed about showing our ideas

fikirlerimizi yaşıtlarımıza, etrafımızdaki insanlara

to people we think of as our peers, to those around us.

sunmaktan bir şekilde utanç duyuyoruz.

And this fear is what causes us

Ve işte bu korku bizim düşüncelerimizde

to be conservative in our thinking.

muhafazakar olmamızı sağlıyor.

So we might have a wild idea,

Yani çılgın bir fikrimiz olabilir,

but we’re afraid to share it with anybody else.

ama bunu diğerleriyle paylaşmaktan korkuyoruz.

OK, so if you try the same exercise with kids,

Pekala aynı egzersizi çocuklarla yapmayı denediğinizde,

they have no embarrassment at all.

onlar hiç çekinmiyor.

They just quite happily show their masterpiece

Mutlu bir şekilde bakmak isteyen herkese

to whoever wants to look at it.

şaheserlerini gösteriyorlar.

But as they learn to become adults,

Fakat onlar da yetişkin olmayı öğrendikçe

they become much more sensitive to the opinions of others,

diğer insanların fikirlerine karşı daha hassas oluyorlar ve

and they lose that freedom and they do start to become embarrassed.

bu özgürlüğü kaybedip, onlar da utanmaya başlıyorlar.

And in studies of kids playing, it’s been shown

Çocuklar oynarken yapılan araştırmalarda,

time after time that kids who feel secure,

tekrar tekrar, kendini emniyette hisseden

who are in a kind of trusted environment --

güvenebilecekleri bir çevrede olan çocukların

they’re the ones that feel most free to play.

oyun oynamak için en özgür hissedenler olduğu gösterilmiştir.

And if you’re starting a design firm, let’s say,

Ve eğer bir tasarım ofisi kuruyorsanız, mesela,

then you probably also want to create

o zaman büyük bir ihtimalle aynı zamanda

a place where people have the same kind of security.

insanların bu güveni hissedebileceği bir ortam yaratmalısınız.

Where they have the same kind of security to take risks.

Onların risk almak için güven duyduğu bir ortam.

Maybe have the same kind of security to play.

Belki de oyun oynamaları için aynı şekilde bir güvence.

Before founding IDEO, David said that what he wanted to do

IDEO'yu kurmadan önce, David bütün çalışanlarının

was to form a company where all the employees are my best friends.

en yakın arkadaşları olduğu bir şirket kurmayı istediğini söylerdi.

Now, that wasn’t just self-indulgence.

Bu kendi isteklerine düşkünlüğünden değildi.

He knew that friendship is a short cut to play.

Biliyordu ki arkadaşlık oyun oynamaya giden kestirme yoldu.

And he knew that it gives us a sense of trust,

Ve ayrıca biliyordu ki bu bize bir güven duygusu veriyor ve

and it allows us then to take the kind of creative risks

birer tasarımcı olarak

that we need to take as designers.

yaratıcı riskler almamıza izin veriyordu.

And so, that decision to work with his friends --

Yani arkadaşlarıyla çalışma kararı -

now he has 550 of them -- was what got IDEO started.

şu an onlardan 550 tane var-- IDEO'yu başlattı.

And our studios, like, I think, many creative workplaces today,

Ve bizim stüdyolarımız, günümüzün diğer yaratıcı iş ortamları gibi,

are designed to help people feel relaxed:

insanın kendisini rahat hissetmesine yardım etmek için tasarlandı.

familiar with their surroundings,

Etrafındakilerin tanıdık olması ve

comfortable with the people that they’re working with.

birlikte çalıştıkları insanlarların yanında rahat olmaları.

It takes more than decor, but I think we’ve all seen that

Bunun için dekordan daha fazla şey gerekiyor, sanırım hepimiz gördük ki

creative companies do often have symbols in the workplace

yaratıcı şirketlerin genelde iş ortamlarında

that remind people to be playful,

insanlara oyuncu olmalarını

and that it’s a permissive environment.

ve buna uygun bir ortamda olduklarını hatırlatan sembolleri vardır.

So, whether it’s this microbus meeting room

Yani bu bir toplantı odası olarak kullanılan minibüs

that we have in one our buildings at IDEO;

bizim IDEO'daki bir binamızda olduğu gibi-

or at Pixar, where the animators work in wooden huts and decorated caves;

veya Pixar'daki animatörlerin calıştığı tahta kulübeler ve süslenmiş mağaralar olabilir.

or at the Googleplex, where

Ya da Googleplex'teki gibi,

it’s famous for its [beach] volleyball courts,

ünlü kum voleybol sahaları,

and even this massive dinosaur skeleton with pink flamingos on it.

ve hatta üzerinde pembe filamingoların olduğu bu muazzam dinazor iskeleti.

Don’t know the reason for the pink flamingos,

Pembe filamingoların nedenini ben de bilmiyorum,

but anyway, they’re there in the garden.

ama herneyse, onlarda o bahçede.

Or even in the Swiss office of Google,

Ya da Google'ın İsviçre'deki ofisinde bulunan ve

which perhaps has the most wacky ideas of all.

büyük ihtimalle aralarında en kaçık fikir olan.

And my theory is, that’s so the Swiss can prove

Benim teorime göre bunun nedeni isviçrelilerin

to their Californian colleagues that they’re not boring.

Kaliforniya'daki meslektaşlarına sıkıcı olmadıklarını kanıtlamak.

So they have the slide, and they even have a fireman’s pole.

Bir kaydırakları ve hatta itfaiye direkleri bile var.

Don’t know what they do with that, but they have one.

Onunla ne yaptıklarını bilmiyorum.

So all of these places have these symbols.

Yani bütün bu yerlerde bir sembol var.

Now, our big symbol at IDEO is actually

Bizim IDEO'daki önemli sembolümüz

not so much the place, it’s a thing.

aslında bir yer değil, bir nesne.

And it’s actually something that we invented a few years ago,

Ve bu birkaç sene önce bizim icat ettiğimiz birşey

or created a few years ago.

ya da yarattığımız.

It’s a toy; it’s called a "finger blaster."

Bu bir oyuncak. Ve biz buna "parmak patlayıcısı" diyoruz.

And I forgot to bring one up with me.

Buraya bir tane getirmeyi unuttum.

So if somebody can reach under the chair that’s next to them,

Eğer aranızdan biri sandalyesinin altına uzanırsa

you’ll find something taped underneath it.

oraya bantlanmış birşey bulur.

That’s great. If you could pass it up. Thanks, David, I appreciate it.

Evet mükemmel. Onu bana uzatabilir misin? Teşekkürler David.

So this is a finger blaster, and you will find that every one of you

İşte bu bir parmak patlayıcısı ve hepiniz sandalyenizin altına

has got one taped under your chair.

bantlanmış bir tane bulabilirsiniz.

And I’m going to run a little experiment. Another little experiment.

Şimdi küçük bir deney yapacağım. Bir başka küçük deney.

But before we start, I need just to put these on.

Ama başlamadan önce bunları takmalıyım.

Thank you. All right.

Teşekkürler. Pekala.

Now, what I’m going to do is, I’m going to see how --

Şimdi yapacağım şu, görmek istediğim ---

I can’t see out of these, OK.

Bunlardan rahat göremiyorum ama şimdi tamam.

I’m going to see how many of you at the back of the room

Görmek istediğim arkada oturanların kaçının

can actually get those things onto the stage.

bunları sahneye atabileceği.

So the way they work is, you know,

Şu şekilde çalışıyorlar,

you just put your finger in the thing,

parmağınızı geçiriyorsunuz,

pull them back, and off you go.

geriye doğru çekiyorsunuz ve fırlatıyorsunuz.

So, don’t look backwards. That’s my only recommendation here.

Ama sakın arkaya doğru bakmayın. Bu size tek tavsiyem.

I want to see how many of you can get these things on the stage.

Kaç tanesini sahneye atabileceğinizi görmek istiyorum.

So come on! There we go, there we go. Thank you. Thank you. Oh.

Hadi o zaman. İşte başlıyoruz. Teşekkürler. Sağolun.

I have another idea. I wanted to -- there we go.

Aa benim bir fikrim daha var. Ben -- tamam aferin.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

There we go.

Evet aferin.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

Thank you, thank you, thank you.

Teşekkürler. Teşekkürler.

Not bad, not bad. No serious injuries so far.

Kesinlikle kötü değil. Hiç ciddi bir yaralanma yaşanmadı şimdiye kadar.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

Well, they’re still coming in from the back there;

Hala arkalardan gelenler var;

they’re still coming in.

gelmeye devam ediyorlar.

Some of you haven’t fired them yet.

Bazılarınız daha fırlatmadınız bile.

Can you not figure out how to do it, or something?

Nasıl yapacağınızı çıkaramadınız mı, ne?

It’s not that hard. Most of your kids figure out how to do this

O kadar zor değil. Çoğunuzun çocukları bunu ellerine aldıkları

in the first 10 seconds, when they pick it up.

ilk 10 saniyede anlıyorlar.

All right. This is pretty good; this is pretty good.

Pekala. Bu oldukça iyi, oldukça iyi.

Okay, all right. Let’s -- I suppose we'd better...

Tamam o zaman. Hadi -- Sanıyorum ki bizim..

I'd better clear these up out of the way;

benim bunları toparlamam iyi olacak

otherwise, I’m going to trip over them.

ya da birine takılıp düşeceğim.

All right. So the rest of you can save them

Tamam. Kalanlar bunları saklayabilir,

for when I say something particularly boring,

eğer çok sıkıcı birşey söylersem

and then you can fire at me.

o zaman onlarla bana ateş edebilirsiniz.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

All right. I think I’m going to take these off now,

Pekala herhalde şimdi bunları çıkarabilirim

because I can’t see a damn thing when I’ve -- all right, OK.

çünkü hiçbir şey göremiyorum -- peki, tamam.

So, ah, that was fun.

Çok eğlenceliydi.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

All right, good.

Tamam, güzel.

(Applause)

(Alkış)

So, OK, so why?

Peki neden?

So we have the finger blasters. Other people have dinosaurs, you know.

Yani bizim parmak patlayıcılarımız var, diğerlerinin dinazorları.

Why do we have them? Well, as I said,

Peki neden bunlar var? Çünkü, söylediğim gibi,

we have them because we think maybe playfulness is important.

biz oyunların önemli olduğunu düşünüyoruz.

But why is it important?

Peki bu neden önemli?

We use it in a pretty pragmatic way, to be honest.

Açıkcası biz bunu epey pratik bir şekilde kullanıyoruz.

We think playfulness helps us get to better creative solutions.

Bizce oyunculuk daha yaratıcı çözümlere ulaşmamıza yardımcı oluyor.

Helps us do our jobs better,

İşimizi daha iyi yapmamıza,

and helps us feel better when we do them.

ve yaparken kendimizi daha iyi hissetmemize yardımcı oluyor.

Now, an adult encountering a new situation --

Bir yetişkin yeni bir durumla karşılaştığında --

when we encounter a new situation we have a tendency

yani bizler yeni bir durumla karşılaştığımızda, bir meyilimiz vardır,

to want to categorize it just as quickly as we can, you know.

durumu olabildiğince çabuk bir şekilde kategorilendirmek için.

And there’s a reason for that: we want to settle on an answer.

Ve bunun bir sebebi var. Bir cevaba varmak isteriz.

Life’s complicated; we want to figure out

Hayat karmaşık. Biz de etrafımızda olan biteni

what’s going on around us very quickly.

hızlıca kavramak istiyoruz.

I suspect, actually, that the evolutionary biologists

Sanırım evrim biyologlarının

probably have lots of reasons [for] why we want

daha fazla nedeni vardır

to categorize new things very, very quickly.

neden yeni şeyleri çok hızlı kategorilendirmek istediğimiz hakkında.

One of them might be, you know,

Bunlardan biri mesela

when we see this funny stripy thing:

gördüğümüz çizgili garip şey,

is that a tiger just about to jump out and kill us?

her an üzerimize atlayıp bizi öldürecek bir kaplan mı?

Or is it just some weird shadows on the tree?

Ya da ağacın üstünde tuhaf bir gölge mi?

We need to figure that out pretty fast.

Bunu hemencecik çözmemiz gerekir.

Well, at least, we did once.

Yani en azından bir zamanlar öyleydi.

Most of us don’t need to anymore, I suppose.

Artık çoğumuzun bunu çözmeye ihtiyacı yok sanırım.

This is some aluminum foil, right? You use it in the kitchen.

Elimde bir parça aliminyum folyo var, değil mi? Mutfakta kullandığınızdan.

That’s what it is, isn’t it? Of course it is, of course it is.

Bu onlardan, değil mi? Tabi ki onlardan, tabi ki.

Well, not necessarily.

Ancak, her zaman değil.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

Kids are more engaged with open possibilities.

Çocuklar ucu açık olabilirliklere daha yatkındırlar.

Now, they’ll certainly -- when they come across something new,

Mesela onlar yeni birşeyle karşılaştıklarında,

they’ll certainly ask, "What is it?"

kuşkusuz soracaklardır, bu nedir diye.

Of course they will. But they’ll also ask, "What can I do with it?"

Tabi ki soracaklar. Ama aynı zamanda, bununla ne yapabilirim diye de soracaklar.

And you know, the more creative of them

Ve biliyorsunuz daha yaratıcı olanlar,

might get to a really interesting example.

çok enteresan örnekler bulabilirler.

And this openness is the beginning of exploratory play.

Ve bu açıklık keşfe çıkan oyunun baslangıç noktası.

Any parents of young kids in the audience? There must be some.

Aranızda küçük çocuğu olan var mı? Kesin vardır.

Yeah, thought so. So we’ve all seen it, haven’t we?

Evet düşündüğüm gibi. Yani bunların hepsini gözlemledik değil mi?

We’ve all told stories about how, on Christmas morning,

Hepimizin anlattığı hikayelerde Noel sabahı

our kids end up playing with the boxes

çocukların sonunda kutularla

far more than they play with the toys that are inside them.

içindeki oyuncaklardan daha çok oynadığı vardır.

And you know, from an exploration perspective,

Ve keşif perspektifinden bakarsak

this behavior makes complete sense.

bu tür davranış çok mantıklı geliyor.

Because you can do a lot more with boxes than you can do with a toy.

Çünkü kutuyla yapabilecekleriniz oyuncaktan çok daha fazla.

Even one like, say, Tickle Me Elmo --

Mesela Tickle Me Elmo oyunu bile,

which, despite its ingenuity, really only does one thing,

bütün yaratıcılığına rağmen aslında bir tek şey yapıyor

whereas boxes offer an infinite number of choices.

oysa kutular sonsuz seçenek sunuyor.

So again, this is another one of those playful activities

Yani bu da o oyuncu aktivitelerden biri,

that, as we get older, we tend to forget and we have to relearn.

büyüdükçe unuttuğumuz ve tekrar öğrenmemiz gereken.

So another one of Bob McKim’s favorite exercises

Bob McKim'in bir başka favori egzersizinin

is called the "30 Circles Test."

adı ise '30 Yuvarlak Testi'

So we’re back to work. You guys are going to get back to work again.

Evet çalışmaya geri dönüyoruz. Hepiniz tekrar çalışmaya dönüyorsunuz.

Turn that piece of paper that you did the sketch on

Üzerine çizim yaptığınız kağıdı ters çevirdiğinizde

back over, and you’ll find those 30 circles printed on the piece of paper.

30 tane yuvarlak basıldığını göreceksiniz.

So it should look like this. You should be looking at something like this.

Yani buna benzemeli. Bunun gibi birşeye bakıyor olmalısınız.

So what I’m going to do is, I’m going to give you minute,

Şimdi yapacağım size bir dakika vermek

and I want you to adapt as many of those circles as you can

ve sizden bu yuvarlakların elinizden geldiği kadarını

into objects of some form.

bir obje haline getirmenizi isteyeceğim.

So for example, you could turn one into a football,

Mesela, birini bir futbol topuna,

or another one into a sun. All I’m interested in is quantity.

diğerini güneşe çevirebilirsiniz. Benim için önemli olan sayısı.

I want you to do as many of them as you can,

Sizden elinizden geldiği kadar fazla yapmanızı istiyorum

in the minute that I’m just about to give you.

size vermek üzere olduğum bir dakika içerisinde.

So, everybody ready? OK? Off you go.

Pekala, herkes hazır mı? Başlayın.

Okay. Put down your pencils, as they say.

Tamam şimdi dedikleri gibi kalemleri bırakın.

So, who got more than five circles figured out?

Peki kim beşten fazla yuvarlağı çevirdi?

Hopefully everybody? More than 10?

Umarım herkes? Ondan fazla?

Keep your hands up if you did 10.

Ellerinizi yukarda tutun yaptıysanız. 10.

15? 20? Anybody get all 30?

15? 20? Kimse bütün 30unuda yapabildi mi?

No? Oh! Somebody did. Fantastic.

Hayır? Aa birileri yapmış. Fantastik!

Did anybody to a variation on a theme? Like a smiley face?

Aranızda kimse bir temanın varyasyonlarını yaptı mı? Mesela gülen yüz?

Happy face? Sad face? Sleepy face? Anybody do that?

Mutlu yüz? Üzgün yüz? Uykulu yüz? Kimse bunu yaptı mı?

Anybody use my examples? The sun and the football?

Benim örneklerimi kullanan oldu mu? Güneş ve futbol topu?

Great. Cool. So I was really interested in quantity.

Harika. Yani ben gerçekten sayıyla ilgileniyordum.

I wasn’t actually very interested in whether they were all different.

Hepsinin farkli olmasıyla değil.

I just wanted you to fill in as many circles as possible.

Sizin sadece olabildikçe çok yuvarlağı doldurmanızı istedim.

And one of the things we tend to do as adults, again, is we edit things.

Biz yetişkinlerin yaptığı bir diğer şeyde kendimizi düzeltmek.

We stop ourselves from doing things.

Birşeyler yapmaktan kendimizi alıkoymak.

We self-edit as we’re having ideas.

Biz fikirler edindikçe onları kendi kendimize düzeltiriz.

And in some cases, our desire to be original is actually a form of editing.

Ve bazı durumlarda orjinal olma isteğimiz aslında bir çeşit düzeltme.

And that actually isn’t necessarily really playful.

Ve bu aslında gerçekten de oyuncu olmak değil.

So that ability just to go for it and explore lots of things,

İşte bu yetenek, sadece peşinden gidip birşeyler keşfetmek,

even if they don’t seem that different from each other,

birbirlerinden çok farklı görünmeseler bile,

is actually something that kids do well, and it is a form of play.

çocukların çok iyi yaptığı birşeydir ve bir çeşit oyundur.

So now, Bob McKim did another

Bob McKim bu testin

version of this test

başka bir versiyonunu da yaptı,

in a rather famous experiment that was done in the 1960s.

1960larda yapılan daha meşhur bir deneyde.

Anybody know what this is? It’s the peyote cactus.

Kimse biliyor mu ne olduğunu? Peyote Kaktüsü bu.

It’s the plant from which you can create mescaline,

Bu meskalin diye bir psikedelik ilaçlardan birinin

one of the psychedelic drugs.

elde edildiği bitki.

For those of you around in the '60s, you probably know it well.

Aranızda 60'larda buralarda olanlar varsa iyi bilirler.

McKim published a paper in 1966, describing an experiment

McKim 1966'da meslektaşlarıyla birlikte yaptığı

that he and his colleagues conducted

psikedelik ilaçların yaratıcılık üzerinde etkisini

to test the effects of psychedelic drugs on creativity.

araştıran bir deney yayınladı.

So he picked 27 professionals -- they were

27 profesyonel insan seçti. Bu seçtikleri

engineers, physicists, mathematicians, architects,

mühendis, fizikçi, matematikçi, mimar,

furniture designers even, artists --

mobilya tasarımcısı ve hatta sanatçılardı.

and he asked them to come along one evening,

Ve onları bir akşam

and to bring a problem with them that they were working on.

üzerinde çalıştıkları bir problemle birlikte çağırdı.

He gave each of them some mescaline,

Her birine biraz meskalin verdi

and had them listen to some nice, relaxing music for a while.

ve bir süre onlara rahatlatıcı, hoş bir müzik dinletti.

And then he did what’s called the Purdue Creativity Test.

Ve sonra onlara Purdue Yaratıcılık Testi denilen testi uyguladı.

You might know it as, "How many uses can you find for a paper clip?"

Belki biliyorsunuzdur, bir ataçı kaç farklı şekilde kullanabilirsiniz?

It’s basically the same thing as the 30 circles thing that I just had you do.

Temelde biraz önce size yaptırdığım 30 yuvarlak çalışmasıyla aynı.

Now, actually, he gave the test before the drugs

Aslında testi hem ilaçtan önce

and after the drugs, to see

hem de ilaçtan sonra verdi ki;

what the difference was in people’s

insanların fikir üretirkenki kolaylık ve hızındaki

facility and speed with coming up with ideas.

değişimi görebilsin.

And then he asked them to go away

Ve sonra onlardan gidip

and work on those problems that they’d brought.

yanlarında getirdikleri problem üzerinde çalışmalarını istedi.

And they’d come up with a bunch of

Ve bu insanlar bir sürü enterasan

interesting solutions -- and actually, quite

ve aslında bir hayli geçerli

valid solutions -- to the things that they’d been working on.

çözümler ürettiler bu problemlere.

And so, some of the things that they figured out,

Ve bulunan bazı şeyleri

some of these individuals figured out;

buradaki insanlar buldu.

in one case, a new commercial building and designs for houses

Mesela burda yapılan yeni bir ticari bina ve ev tasarımları

that were accepted by clients;

müşterilerden kabul gördü.

a design of a solar space probe experiment;

Solar uzay araştırma deneyi için bir tasarım.

a redesign of the linear electron accelerator;

Doğrusal elektron hızlandırıcı için yeni bir tasarım.

an engineering improvement to a magnetic tape recorder --

magnetik ses kayıt cihazlarında bir mühendislik yeniliği.

you can tell this is a while ago;

Buradan da anlayacağınız gibi bu deney epey bir zaman önceydi.

the completion of a line of furniture;

Bir mobilya serisinin tamamlanması,

and even a new conceptual model of the photon.

ve hatta fotonun yeni bir kavramsal modeli.

So it was a pretty successful evening.

Yani oldukça başarılı bir akşamdı.

In fact, maybe this experiment was the reason that Silicon Valley

Aslında, belki de bu deney yüzünden Silikon Vadisi

got off to its great start with innovation.

inovasyon konusunda müthiş bir başlangıç yaptı.

We don’t know, but it may be.

Bilmiyoruz ama belki.

We need to ask some of the CEOs

Bazı CEO'lara sormamız gerekiyor

whether they were involved in this mescaline experiment.

bu meskalin deneyiyle bir alakaları var mı diye.

But really, it wasn’t the drugs that were important;

Ama gerçekten önemli olan ilaç değildi burda,

it was this idea that what the drugs did

ilaçların yaptığı insanları normal düşünce tarzlarından

would help shock people out of their normal way of thinking,

bir anda çıkardığı düşüncesiydi.

and getting them to forget the adult behaviors

Ve onlara bir nevi fikirlerini engelleyen

that were getting in the way of their ideas.

yetişkin davranışlarını unutturması.

But it’s hard to break our habits, our adult habits.

Ama alışkanlıklarımızı kırmak zordur, yetişkin alışkanlıklarımızı.

At IDEO we have brainstorming rules written on the walls.

IDEO'da bizim beyin fırtınası kurallarımız duvarlarda yazılıdır.

Edicts like, "Defer judgment," or "Go for quantity."

'Yargıları geciktir' ya da 'Niceliği hedefle' gibi fermanlar.

And somehow that seems wrong.

Ve her nasılsa bu yanlış gibi görünüyor.

I mean, can you have rules about creativity?

Demeye çalıştığım yaratıcılık hakkında kurallar olabilir mi?

Well, it sort of turns out that we need rules

Ama bir nevi kurallara ihtiyacımız var ki

to help us break the old rules and norms

eski kuralları ve normları kırmamıza

that otherwise we might bring to the creative process.

ve bunları yaratıcılık sürecimize taşımamamıza yardım etsin.

And we’ve certainly learnt that over time,

Ve biz kesinlikle zaman içerisinde öğrendik ki

you get much better brainstorming,

çok daha verimli ve çok daha yaratıcı sonuçlar doğuran bir beyin fırtınası geçirisiniz

much more creative outcomes when everybody does play by the rules.

herkes kurallara göre oynadığında.

Now, of course, many designers, many individual designers,

Tabi ki de çoğu tasarımcı, çoğu bireysel tasarımcı

achieve this is in a much more organic way.

bunu çok daha organik bir şekilde elde ediyor.

I think the Eameses are wonderful examples of experimentation.

Bence Eames'ler denemeler için çok güzel bir örnek.

And they experimented with plywood for many years

Onlar yıllarca kontrplakla denemeler yaptılar

without necessarily having one single goal in mind.

kafalarında tek bir amaç olmadan.

They were exploring following what was interesting to them.

Onlara enteresan gelen şeyleri keşfediyorlardı.

They went from designing splints for wounded soldiers

Ve ikinci Dünya Savaşı ve Kore savaşı sonrası

coming out of World War II and the Korean War, I think,

yaralı askerlere kırık çıkık tahtası tasarlamaya başladılar.

and from this experiment they moved on to chairs.

Bu denemelerden sonra sandalyeye geçtiler.

Through constant experimentation with materials,

Ve malzemelerle yaptıkları sürekli denemeler sonucunda

they developed a wide range of iconic solutions

bugün bizim de bildiğimiz geniş bir alanda simgesel çözümler

that we know today, eventually resulting in,

geliştirerek bu çalışmalar sonunda

of course, the legendary lounge chair.

tabi ki de efsanevi şezlongu tasarladılar.

Now, if the Eameses had stopped with that first great solution,

Eğer Eames'ler birinci müthiş çözümlerinden sonra dursaydı,

then we wouldn’t be the beneficiaries of so many

biz bugünkü sayılarca harika tasarımdan

wonderful designs today.

yararlanamayacaktık.

And of course, they used experimentation in all aspects of their work,

Ve tabiki de bu denemeyi işlerinin her alanında kullandılar.

from films to buildings, from games to graphics.

Filmlerden binalara, oyunlardan grafiklere.

So, they’re great examples, I think, of exploration

Yani bence onlar çok güzel örnekler keşif ve

and experimentation in design.

tasarımda denemeler için.

Now, while the Eameses were exploring those possibilities,

Şimdi Eames'ler bu olanakları araştırırken,

they were also exploring physical objects.

aynı zamanda fiziksel objeleri keşfediyorlardı.

And they were doing that through building prototypes.

Ve bunu prototip inşa ederek yapıyorlardı.

And building is the next of the behaviors that I thought I’d talk about.

Ve işte bu tip inşa etmeler bir sonraki davranış çeşidi konuşmak istediğim.

So the average Western first-grader

Ortalama bir Batı ilkokul birinci sınıf öğrencisi

spends as much as 50 percent of their play time

oyun zamanlarının yüzde 50'sini

taking part in what’s called "construction play."

'inşa etme oyunları'na katılarak geçiriyor.

Construction play -- it’s playful, obviously,

İnşa etme oyunu -- evet bu besbelli oyun içeriyor,

but also a powerful way to learn.

ama aynı zamanda çok güçlü bir öğrenim türü.

When play is about building a tower out of blocks,

Oyun bir takım bloklardan bir kule inşa etmekse,

the kid begins to learn a lot about towers.

çocuk kuleler hakkında birşeyler öğrenmeye başlar.

And as they repeatedly knock it down and start again,

Ve sürekli bunları yıkıp tekrar başlarken,

learning is happening as a sort of by-product of play.

öğrenme oyunun bir ek sonucu olarak ortaya çıkıyor.

It’s classically learning by doing.

Klasik olarak yaparak öğrenme bu.

Now, David Kelley calls this behavior,

David Kelley bu tip davranışa,

when it’s carried out by designers, "thinking with your hands."

tasarımcılar tarafından sergilendiğinde, 'ellerinizle düşünmek' der.

And it typically involves making multiple,

Ve genellikle birden çok

low-resolution prototypes very quickly,

hızlıca prototip hazırlama içerir bu davranış.

often by bringing lots of found elements together

Çoğu zaman birçok bulunmuş elemanı

in order to get to a solution.

bir çözüm için bir araya getirmek.

On one of his earliest projects, the team was kind of stuck,

İlk projelerinden birinde, ekip takılmış bir noktada

and they came up with a mechanism by hacking together

ve çözüme ulaşmak için roll-on deodorantlardan

a prototype made from a roll-on deodorant.

yapılmış bir prototip bulmuşlar.

Now, that became the first commercial computer mouse

Ve sonra bu ilk ticari bilgisayar faresi haline geldi

for the Apple Lisa and the Macintosh.

Apple Lisa ve Macintosh için.

So, they learned their way to that by building prototypes.

Yani bu şekilde bir nevi yollarını bu prototipleri yaparak buldular.

Another example is a group of designers

Başka bir örnek ise bir ameliyat enstrümanı

who were working on a surgical instrument with some surgeons.

üzerinde çalışan bir grup tasarımcı ile ilgili.

They were meeting with them; they were talking to the surgeons

Bu tasarımcılar cerrahlarla buluşup

about what it was they needed with this device.

bu aletten ne beklendiğini konuşuyorlardı.

And one of the designers ran out of the room

Ve tasarımcılardan biri odadan koşarak çıkıp

and grabbed a white board marker and a film canister --

bir beyaz tahta keçe kalemi ve bir film kutusu -

which is now becoming a very precious prototyping medium --

ki bu günümüzde çok değerli bir prototip aracı haline geliyor --

and a clothespin. He taped them all together,

ve bir maşa getirdi. Bunların hepsini birbirine bantladı ve

ran back into the room and said, "You mean, something like this?"

odaya tekrar koşarak girdi ve 'bunun gibi birşeyden mi bahsediyorsunuz?' dedi

And the surgeons grabbed hold of it and said,

Ve cerrahlar bu prototipi tutarak üzerinde konuşmaya

well, I want to hold it like this, or like that.

başladılar, şöyle tutmak istiyorum ya da böyle diye.

And all of a sudden a productive conversation

Ve birden bire üretken bir sohbet başlamıştı

was happening about design around a tangible object.

elle tutulur bir objenin tasarımı hakkında.

And in the end it turned into a real device.

En sonunda ise bu gerçek bir alete döndü.

And so this behavior is all about quickly getting something

Yani bu davranış tamamen bir fikri hızlı bir şekilde

into the real world, and having your thinking advanced as a result.

gerçek hayata geçirmek yada sonucunda düşüncelerinizi geliştirmek ile ilgili.

At IDEO there’s a kind of a back-to-preschool feel

IDEO'nun sanki kreşe-dönüş gibi bir hissi var

sometimes about the environment.

bazen ortam ile ilgili.

The prototyping carts, filled with colored paper

İçine renki kağıtlar doldurulmuş prototip sepetleri

and Play-Doh and glue sticks and stuff --

ve oyun hamuru ve uhu ve benzeri eşyalar.

I mean, they do have a bit of a kindergarten feel to them.

Demeye çalıştığım zaten bu eşyaların bir kreş havası var.

But the important idea is that everything’s at hand, everything’s around.

Ama önemli olan fikir herşeyin el altında olması. Herşey etrafınızda.

So when designers are working on ideas,

Bunun için tasarımcılar fikirleri üzerinde çalışırken

they can start building stuff whenever they want.

birşeyler inşa edebilirler, istedikleri herşeyi.

They don’t necessarily even have to go

Bunu yapmaları için ciddi bir atölyeye gitmelerine

into some kind of formal workshop to do it.

bile tam olarak gerek yok.

And we think that’s pretty important.

Ve biz bunun çok önemli olduğunu düşünüyoruz.

And then the sad thing is, although preschools

Yalnız üzücü olan şu ki, kreşler bu tip

are full of this kind of stuff, as kids go through the school system

eşyalarla dolup taşsa bile, çocuklar eğitim sistemine devam ettikçe

it all gets taken away.

bunların hepsi ellerinden alınıyor.

They lose this stuff that facilitates

Bu tür oyunu ve inşa etmeyi tetikleyen düşünce tarzını

this sort of playful and building mode of thinking.

kolaylaştıracak bu eşyaları kaybediyorlar.

And of course, by the time you get to the average workplace,

Ve tabiki ortama bir iş ortamına girdiğimiz zaman

maybe the best construction tool we have

belki de elimizdeki en iyi yapı araçları

might be the Post-it notes. It’s pretty barren.

Post-it not sayfaları oluyor. Bu oldukça verimsiz.

But by giving project teams and the clients

Ama proje ekiplerine ve onların çalıştığı müşterilere

who they’re working with permission to think with their hands,

elleriyle düşünme izni verilirse,

quite complex ideas can spring into life

çok komplike fikirler bile doğabilir

and go right through to execution much more easily.

ve direk uygulamaya kadar çok daha kolay gidebilir.

This is a nurse using a very simple -- as you can see -- plasticine prototype,

Bu hemşire çok basit bir - görebileceğiniz gibi- oyuncak hamur prototipi

explaining what she wants out of a portable information system

kullanarak portatif bir bilgi sistemden ne istediğini

to a team of technologists and designers

onunla birlikte çalışan teknolojist ve tasarımcı

that are working with her in a hospital.

ekibine anlatıyor.

And just having this very simple prototype

Ve bu kadar basit bir prototip

allows her to talk about what she wants in a much more powerful way.

onun istediği şey hakkında çok daha etkili bir şekilde konuşmasını sağlıyor.

And of course, by building quick prototypes,

Ve tabiki hızlı prototipler yaparak

we can get out and test our ideas with consumers

fikirlerimizi hemen tüketicilerde ve kullanıcılarla

and users much more quickly

çok daha hızlı test edebiliriz,

than if we’re trying to describe them through words.

sadece kelimeleri kullanarak anlatmaya çalışmaktansa.

But what about designing something that isn’t physical?

Ama hadi fiziksel olmayan birşeyi tasarlayacaksak?

Something like a service or an experience?

Mesela bir servis ya da bir deneyim?

Something that exists as a series of interactions over time?

Bir takım etkileşimlerle bir zaman dilimi içinde gerçekleşen birşeylerse?

Instead of building play, this can be approached with role-play.

İnşa etmek yerine bunlara rol oynamayla yaklaşılabilir.

So, if you’re designing an interaction between two people --

Yani eğer iki insan arasında bir etkileşim tasarlıyorsanız

such as, I don’t know -- ordering food at a fast food joint

mesela bir fast food zincirinde yemek siparişi vermek gibi

or something, you need to be able to imagine

hayal edebilmeniz gerekir

how that experience might feel over a period of time.

o deneyimin zaman içinde nasıl hissedileceğini.

And I think the best way to achieve that,

Ve bence bunu en iyi anlamanın yolu

and get a feeling for any flaws in your design, is to act it out.

ve bu tasarımdaki hataların en iyi görme yolu, bunu eyleme vurarak olur.

So we do quite a lot of work at IDEO

Biz IDEO'da çok emek harcıyoruz

trying to convince our clients of this.

müşterilerimizi bunu yapmaya ikna etmek için.

They can be a little skeptical; I’ll come back to that.

Biraz şüpheci olabilirler ama bundan sonra bahsedeceğim.

But a place, I think, where the effort is really worthwhile

Ama bence çabaların çok değdiği asıl yer

is where people are wrestling with quite serious problems --

insanların ciddi sorunlarla güreştiği yerler.

things like education or security or finance or health.

Mesela eğitim, güvenlik, finans veya sağlık.

And this is another example in a healthcare environment

Bu da sağlık sektöründe

of some doctors and some nurses and designers

doktor, hemşire ve tasarımcıların

acting out a service scenario around patient care.

hasta bakımı hakkında oynadıkları bir servis senaryo örneği.

But you know, many adults

Ama biliyorsunuz bir çok yetişkin

are pretty reluctant to engage with role-play.

bu tip rol oyunlarına katılmak konusunda çok isteksiz oluyor.

Some of it’s embarrassment and some of it is because

Birazı utangaçlık birazı da bundan doğacak

they just don’t believe that what emerges is necessarily valid.

sonuçların tam olarak geçerli olduğunu düşünmedikleri için.

They dismiss an interesting interaction by saying,

İlginç bir etkileşimi reddedebiliyorlar, bunun sadece

you know, "That’s just happening because they’re acting it out."

rol yaptıkları için gerçekleştiğini söyleyerek.

Research into kids' behavior actually suggests

Çocukların davranışlarıyla ilgili yapılan araştırmalar

that it’s worth taking role-playing seriously.

bu rol oyunlarının ciddiye alınmasının önemli olduğunu söylüyor.

Because when children play a role,

Çünkü çocuklar rol yaparken

they actually follow social scripts quite closely

aslında biz yetişkinlerden öğrendikleri

that they’ve learnt from us as adults.

sosyal senaryoları çok yakından izlerler.

If one kid plays "store," and another one’s playing "house,"

Eğer bir çocuk mağazacılık diğeri de evcilik oynuyorsa

then the whole kind of play falls down.

bütün oyun çöker.

So they get used to quite quickly

Bu yüzden hemen sosyal etkileşim

to understanding the rules for social interactions,

kurallarını anlamaya alışıyorlar

and are actually quite quick to point out when they’re broken.

ve aslında bu kurallar çiğnendiğinde hemen gösterirler.

So when, as adults, we role-play,

Biz yetişkinler rol oynarken

then we have a huge set of these scripts already internalized.

içimize işlemiş koca senaryo dizileri oluyor.

We’ve gone through lots of experiences in life,

Biz hayatta bir sürü tecrübeler edindik.

and they provide a strong intuition

Bunlar bize güçlü bir içgüdü sağlıyor

as to whether an interaction is going to work.

bir etkileşimin işe yarayıp yaramayacağı konusunda.

So we’re very good, when acting out a solution,

Biz bir çözümü eyleme vururken

at spotting whether something lacks authenticity.

bazı şeyler gerçekten uzaksa bunları farketmekte çok iyiyizdir.

So role-play is actually, I think,

Rol oynamak aslında

quite valuable when it comes to thinking about experiences.

deneyimleri düşününce çok değerli oluyor.

Another way for us, as designers, to explore role-play

Biz tasarımcılar için rol oyunlarını keşfetmek için

is to put ourselves through an experience which we’re designing for,

başka bir yolsa kendimizi tasarladığımız deneyim sürecinden geçirmek

and project ourselves into an experience.

ve kendimizi bu deneyimin içine sokmalıyız.

So here are some designers who are trying to understand

Burdaki tasarımcılar

what it might feel like to sleep in a

sınırlandırılmış bir alanda uyumanın

confined space on an airplane.

nasıl bir his olduğunu anlamaya çalışıyorlar.

And so they grabbed some very simple materials, you can see,

Gördüğünüz gibi bir takım basit araçlar topluyorlar.

and did this role-play, this kind of very crude role-play,

Ve bu tip rol oyunları, bu tip kabataslak rol oyunları,

just to get a sense of what it would be like for passengers

sadece yolcuların uçaklarda küçük alanlara hapsedildiğinde

if they were stuck in quite small places on airplanes.

nasıl hissettiklerini anlamak için yapılıyor.

This is one of our designers, Kristian Simsarian,

Bu bizim tasarımcılarımızdan biri, Kristian Simsarian,

and he’s putting himself through the experience of being an ER patient.

kendisine acil servis hastasının geçirdiği deneyimi yaşatıyor.

Now, this is a real hospital, in a real emergency room.

Bu gerçek bir hastanede, gerçek bir acil servis odası.

One of the reasons he chose to take

Bu büyük kamerayı yanında götürmeye

this rather large video camera with him was

karar vermesinin bir sebebi de

because he didn’t want the doctors and nurses thinking

doktorların ve hemşirelerin onu

he was actually sick, and sticking something into him

gerçekten hasta sanıp sonradan pişman olacağı

that he was going to regret later.

birşeyleri ona batırmasını istemediği için.

So anyhow, he went there with his video camera,

Herneyse, oraya bir kamera ile gitti

and it’s kind of interesting to see what he brought back.

ve geri getirdiği görüntüleri izlemek çok ilginç.

Because when we looked at the video when he got back,

Çünkü döndüğünde bu videoyu izlerken

we saw 20 minutes of this.

20 dakika boyunca bunu gördük.

(Laughter)

(Kahkaha)

And also, the amazing thing about this video --

Ve bu video hakkında şaşırtıcı olan

as soon as you see it you immediately

bunu gördüğünüz an hemen

project yourself into that experience.

kendinizi bu deneyimin içinde hissediyorsunuz.

And you know what it feels like: all of that uncertainty

Ve bunun nasıl bir his olduğunu biliyorsunuz,

while you’re left out in the hallway

tüm o belirsizlik siz orda bırakılırken,

while the docs are dealing with some more urgent case

doktorlar daha acil durumlarla ilgilenirken

in one of the emergency rooms, wondering what the heck’s going on.

bir acil servis odasında, neler olduğunu merak ederken.

And so this notion of using role-play --

Bu rol oyunları kavramı

or in this case, living through the experience

yada bu örnekte olduğu gibi bir deneyimi yaşamak

as a way of creating empathy --

bir nevi empati yaratma yöntemi olarak,

particularly when you use video, is really powerful.

özellikle video kullanınca, çok etkili oluyor.

Or another one of our designers, Altay Sendil:

Bu da baska bir tasarımcımız, Altay Sendil,

he’s here having his chest waxed, not because he’s very vain,

göğsüne ağda yaptırırken, çok gösterişçi olduğu için değil

although actually he is -- no, I’m kidding --

gerçi aslında öyle. Hayır şaka yapıyorum.

but in order to empathize with the pain that chronic care patients

Ama bu kronik bakım hastalarının pansumanları çıkarılırken

go through when they’re having dressings removed.

yaşadığı acıyı anlayabilmek için.

And so sometimes these analogous experiences,

Ve bazen buna benzer deneyimler

analogous role-play, can also be quite valuable.

benzer rol oyunları da çok önemli olabiliyor.

So when a kid dresses up as a firefighter, you know,

Yani bir çocuk itfaiye kostümü giydiğinde

he’s beginning to try on that identity.

o kimliği denemeye başlıyor.

He wants to know what it feels like to be a firefighter.

Bir itfaiyeci olmanın nasıl bir duygu olduğunu bilmek istiyor.

We’re doing the same thing as designers.

Biz de tasarımcılar olarak aynı şeyi yapıyoruz.

We’re trying on these experiences.

Biz de bu deneyimleri deniyoruz.

And so the idea of role-play is both as an empathy tool,

Yani bu rol oyunları hem bir empati aracı

as well as a tool for prototyping experiences.

hem de deneyimlerin prototiplerini oluşturan bir araç.

And you know, we kind of admire people who do this at IDEO anyway.

Ve biz IDEO'da bunları yapan insanlara hayranlık guyuyoruz.

Not just because they lead to insights about the experience,

Sadece deneyimler hakkında anlayış kazandırdıkları için değil

but also because of their willingness to explore

aynı zamanda keşfetmek için duydukları arzu

and their ability to unselfconsciously

ve utanıp sıkılamadan

surrender themselves to the experience.

kendilerini deneyime teslim etme yeteneklerinden dolayı.

In short, we admire their willingness to play.

Kısacası oyun oynama arzularına hayranlık duyuyoruz.

Playful exploration, playful building and role-play:

Oyuncu keşifler, oyuncu inşa etmeler ve rol oyunları.

those are some of the ways that designers use play in their work.

İşte bunlar tasarımcıların oyunu iş hayatlarında kullandıkları yollar.

And so far, I admit, this might feel

Ve şimdiye kadar, itiraf etmeliyim ki,

like it’s a message just to go out and play like a kid.

bu size gidip çocuklar gibi oynayın diye bir mesaj gibi gelmiş olabilir.

And to certain extent it is, but I want to stress a couple of points.

Ve belli bir ölçüye kadar da öyle zaten, ama birkaç noktayı vurgulamak istiyorum.

The first thing to remember is that play is not anarchy.

İlki, oyunun kargaşa olmadığını unutmamak.

Play has rules, especially when it’s group play.

Oyunun kuralları var, özellikle grup oyunuysa.

When kids play tea party, or they play cops and robbers,

Çocuklar evcilik, yada hırsız polis oynarken,

they’re following a script that they’ve agreed to.

üzerinde anlaştıkları bir senaryoyu takip ederler.

And it’s this code negotiation that leads to productive play.

Ve işte bu tür anlaşmalar üretken oyunlara yol açar.

So, remember the sketching task we did at the beginning?

Başta yaptığımız çizim egzersizini hatırlıyor musunuz?

The kind of little face, the portrait you did?

Yaptığınız küçük yüz, portre çalışmasını?

Well, imagine if you did the same task with friends

Hayal edin, eğer aynısını arkadaşlarınızla

while you were drinking in a pub.

bir barda içerken yapsaydınız.

But everybody agreed to play a game

Ama herkesin en kötü çizenin bir sonraki içkileri

where the worst sketch artist bought the next round of drinks.

alacağı konusunda anlaştığı bir oyun olsa.

That framework of rules would have turned an embarrassing,

Böyle bir kural çerçevesi utanç verici,

difficult situation into a fun game.

zor bir durumu eğlenceli bir oyuna çevirir.

As a result, we’d all feel perfectly secure and have a good time --

Ve sonuç olarak hepimiz son derece güvende hisseder ve iyi zaman geçiririz --

but because we all understood the rules and we agreed on them together.

çünkü hepimiz kuralları anlamış ve birlikte kabul etmiş oluruz.

But there aren’t just rules about how to play;

Ama yalnızca nasıl oynanmalı değil

there are rules about when to play.

ne zaman oynanmalı konusunda da kurallar var.

Kids don’t play all the time, obviously.

Çocuklar belli ki her zaman oynamazlar.

They transition in and out of it,

Gelip giderler.

and good teachers spend a lot of time

Ve öğretmenler, iyi öğretmenler çok fazla zamanlarını

thinking about how to move kids through these experiences.

çocuklara bu deneyimler arasındaki geçişi nası yaptıracağını düşünerek geçirir.

As designers, we need to be able to transition in and out of play also.

Biz tasarımcılar da aynı şekilde oyun moduna girip çıkabilmeliyiz.

And if we’re running design studios

Ve tasarım stüdyoları yönetiyorsak,

we need to be able to figure out, how can we transition

tasarımcıları nasıl bu farklı deneyimlere geçirebileceğimizi

designers through these different experiences?

anlamamız gerekir.

I think this is particularly true if we think about the sort of --

Bence bu özellikle doğru oluyor şöyle düşününce....

I think what’s very different about design

Bence tasarım hakkında çok farklı olan

is that we go through these two very distinctive modes of operation.

biz birbirinden çok değişik iki operasyon modundan geçiyoruz.

We go through a sort of generative mode,

Çok fazla fikri keşfettiğimiz

where we’re exploring many ideas;

üretken bir moddan geçiyoruz.

and then we come back together again,

Ve sonra tekrar toparlanıp,

and come back looking for that solution,

bir çözüm aramaya

and developing that solution.

ve o çözümü geliştirmeye çalışıyoruz.

I think they’re two quite different modes:

Bence bunlar çok farkli iki mod.

divergence and convergence.

Sapma ve uyum.

And I think it’s probably in the divergent mode

Ve büyük ihtimalle ayrılma modunda

that we most need playfulness.

en çok oyuncu halimiz gerekiyor.

Perhaps in convergent mode we need to be more serious.

Ve uyum modunda daha ciddi olmamız gerekiyor.

And so being able to move between those modes

Ve bu modlardan birbirine geçebilmek

is really quite important. So, it’s where there’s a

gerçekten çok önemli. Yani nerde daha ince ayrıntılı

more nuanced version view of play, I think, is required.

versiyonu varsa oyunun orda zorunlu hatta.

Because it’s very easy to fall into the trap that these states are absolute.

Çünkü bu durumların mutlak olduğunu düşünme tuzağına düşmemiz çok kolay.

You’re either playful or you’re serious, and you can’t be both.

Ya oyun seversin ya da ciddisin ve ikisi birden olamazsın.

But that’s not really true: you can be a serious professional adult

Ama bu hiç de doğru değil. Ciddi profesyonel bir yetişkin olabilirsiniz

and, at times, be playful.

ve zaman zaman oyun oynarsınız.

It’s not an either/or; it’s an "and."

Bu ya var ya yok değil.

You can be serious and play.

Hem ciddi olup hem oynayabilirsiniz.

So to sum it up, we need trust to play,

Özetlemek gerekirse, oyuna güvenmemiz gerekiyor.

and we need trust to be creative. So, there’s a connection.

ve yaratıcı olmaya güvenmemiz gerekiyorki arada bir bağlantı olsun.

And there are a series of behaviors that we’ve learnt as kids,

Ve çocukken öğrendiğimiz bir seri davranışlar var

and that turn out to be quite useful to us as designers.

biz tasarımcılar için çok yararlı olan.

They include exploration, which is about going for quantity;

Bu keşfetmeyi de içeriyor, miktar olarak fazlaya yönelmeyi.

building, and thinking with your hands;

Ellerimizle inşa etmek ve düşünmek.

and role-play, where acting it out helps us both

Ve rol oynamak ki bu bize hem

to have more empathy for the situations in which we’re designing,

tasarladığımız durumla daha fazla empati kurabilmemizi

and to create services and experiences

hem de kusursuz ve otantik olan

that are seamless and authentic.

servis ve deneyimler yaratmamızı sağlıyor.

Thank you very much. (Applause)

Çok teşekkür ederim.