Tim Brown: Tales of creativity and play

تیم براون: داستان هایی درباره ی خلاقیت و بازی

Translator: Ali Ebrahimi Reviewer: Leila Ataei

This is a guy named Bob McKim.

اسم این شخص باب مک کیم هست.

He was a creativity researcher in the '60s and '70s,

در دهه های ۶۰ و ۷۰ درباره ی خلاقیت پژوهش می کرد

and also led the Stanford Design Program.

و مدیر برنامه ی طراحی استنفورد هم بود.

And in fact, my friend and IDEO founder, David Kelley,

و درواقع، دیوید کلی، دوست و بنیانگذار IDEO

who’s out there somewhere, studied under him at Stanford.

که یه جایی همین جاهاست، از شاگردان او در استنفورد بود.

And he liked to do an exercise with his students

باب دوست داشت یه تمرینی رو با شاگرداش انجام بده

where he got them to take a piece of paper

تکه کاغذی بهشون می داد

and draw the person who sat next to them, their neighbor,

و ازشون می خواست که چهره ی بغل دستیشون رو

very quickly, just as quickly as they could.

بسرعت بکشن.

And in fact, we’re going to do that exercise right now.

و ما هم، در واقع، الان می خوایم همین کار رو بکنیم.

You all have a piece of cardboard and a piece of paper.

همه ی شما یه مقوا و کاغذ در اختیار دارید

It’s actually got a bunch of circles on it.

که یه سری دایره روش هست.

I need you to turn that piece of paper over;

ازتون می خوام کاغذ رو برگردونید؛

you should find that it’s blank on the other side.

پشت کاغذ باید سفید باشه.

And there should be a pencil.

یه مداد هم باید داشته باشید.

And I want you to pick somebody that’s seated next to you,

می خوام یه نفر رو که نزدیکتون نشسته انتخاب کنید،

and when I say, go, you’ve got 30 seconds to draw your neighbor, OK?

و وقتی گفتم شروع، ۳۰ ثانیه وقت دارید که چهرش رو بکشید، باشه؟

So, everybody ready? OK. Off you go.

همه آماده اید؟ شروع کنید.

You’ve got 30 seconds, you’d better be fast.

فقط ۳۰ ثانیه فرصت دارید، یه خورده سریعتر.

Come on: those masterpieces ...

هنر خودتونو نشون بدید...

OK? Stop. All right, now.

خوب؟ ایست.

(Laughter)

(خنده)

Yes, lot’s of laughter. Yeah, exactly.

بله، همه دارن می خندن.

Lots of laughter, quite a bit of embarrassment.

همه دارن می خندن، بعضیا شرمنده شدن.

(Laughter)

(خنده)

Am I hearing a few "sorry’s"? I think I’m hearing a few sorry’s.

درست می شنوم؟ بعضیا دارن "معذرت می خوان"؟

Yup, yup, I think I probably am.

بله، بعضیا دارن معذرت می خوان .

And that’s exactly what happens every time,

و این دقیقا همون چیزیه که همیشه اتفاق میفته،

every time you do this with adults.

هر وقت که این تمرینو با بزرگترها انجام می دی.

McKim found this every time he did it with his students.

مک کیم هر وقت این تمرینو با شاگرداش انجام می داد

He got exactly the same response: lots and lots of sorry’s.

دقیقا همون نتیجه ی همیشگی رو مشاهده می کرد: خیلی ها از هم معذرت خواهی می کردن.

(Laughter)

(خنده)

And he would point this out as evidence

و همیشه از این بعنوان مدرکی برای اثبات

that we fear the judgment of our peers,

ترس ما از قضاوت همتایان خود.

and that we’re embarrassed about showing our ideas

رودربایستی از ابراز عقایدمون

to people we think of as our peers, to those around us.

به همتایان و دور و بریهامون، یاد می کرد.

And this fear is what causes us

و این ترس باعث

to be conservative in our thinking.

محافظه کاری ما در اندیشیدن می شه.

So we might have a wild idea,

ممکن که ایده ای خارق العاده در سر داشته باشیم،

but we’re afraid to share it with anybody else.

اما از مطرح کردنش با دیگران بترسیم.

OK, so if you try the same exercise with kids,

اما اگر همین تمرین رو با کودکان انجام بدیم،

they have no embarrassment at all.

هیچ رودربایستی از خود نشون نمیدن.

They just quite happily show their masterpiece

بسیار سرمستانه شاهکارشون رو

to whoever wants to look at it.

به هر کی که بخواد، نشون می دن.

But as they learn to become adults,

ولی وقتی یاد می گیرن بزرگ بشن،

they become much more sensitive to the opinions of others,

نسبت به نظرهای دیگران بسیار حساس تر می شن،

and they lose that freedom and they do start to become embarrassed.

اون آزادی رو از دست می دن و شروع می کنن به رودروایستی.

And in studies of kids playing, it’s been shown

مطالعات بر روی کودکان در حال بازی، بدفعات نشون دادن که

time after time that kids who feel secure,

کودکانی که احساس امنیت می کنن،

who are in a kind of trusted environment --

اونایی که در محیطی مطمئن هستن --

they’re the ones that feel most free to play.

از همه بیشتر احساس آزادی برای بازی کردن دارن.

And if you’re starting a design firm, let’s say,

وقتی یه شرکت طراحی راه می اندازید، می شه گفت

then you probably also want to create

دنبال ایجاد محیطی هستید

a place where people have the same kind of security.

که کارمندها همین درجه از امنیت رو احساس کنن.

Where they have the same kind of security to take risks.

جایی که از همین درجه امنیت برای ریسک کردن برخوردارباشن.

Maybe have the same kind of security to play.

و یا شاید از همین درجه از امنیت برای بازی کردن برخوردار باشن.

Before founding IDEO, David said that what he wanted to do

دیوید، پیش از تاسیس IDEO گفت که باید

was to form a company where all the employees are my best friends.

شرکتی درست کنیم که همه ی کارمنداش دوستای صمیمی من باشن.

Now, that wasn’t just self-indulgence.

این تنها یه هوسرانی نبود.

He knew that friendship is a short cut to play.

می دونست که دوستی میانبری هست برای رسیدن به بازی.

And he knew that it gives us a sense of trust,

و می دونست که دوستی حس اعتماد در ما ایجاد می کنه،

and it allows us then to take the kind of creative risks

و بهمون اجازه می ده که بعنوان طراح،

that we need to take as designers.

ریسک کنیم.

And so, that decision to work with his friends --

و همین تصمیم به کار با دوستاش --

now he has 550 of them -- was what got IDEO started.

که الان تعدادشون ۵۵۰ نفر است، خمیرمایه ی تاسیس IDEO شد.

And our studios, like, I think, many creative workplaces today,

و استودیوهای ما، مانند بسیاری از شرکت های هنری امروزی،

are designed to help people feel relaxed:

طوری طراحی شدن که کارمندها در اونا احساس آسودگی،

familiar with their surroundings,

آشنایی با محیط اطراف،

comfortable with the people that they’re working with.

و احساس راحتی کردن با همکاران.

It takes more than decor, but I think we’ve all seen that

این کار طالب چیزی بیش از دکور است، فکر کنم همه دیدیم که

creative companies do often have symbols in the workplace

شرکت های هنری اغلب از نمادهایی در محل کارشون برخوردارند

that remind people to be playful,

که کارمندها رو به بازیگوشی فرا می خونن

and that it’s a permissive environment.

و بهشون یادآور می شن که محیط کارشون آسانگیره.

So, whether it’s this microbus meeting room

یه چیزی مانند این مینی بوس که محل برگزاری جلسات ما

that we have in one our buildings at IDEO;

در IDEO است؛

or at Pixar, where the animators work in wooden huts and decorated caves;

یا در پیکسار، که پویانماها در کلبه های چوبی و غارهای تزیین شده کار می کنن؛

or at the Googleplex, where

یا در گوگل پلکس، که

it’s famous for its [beach] volleyball courts,

زمین های والیبال [ساحلی] معروفی داره،

and even this massive dinosaur skeleton with pink flamingos on it.

یا حتی این اسکلت غول آسای دایناسور با فلامینگوهای صورتیش.

Don’t know the reason for the pink flamingos,

البته من نمی دونم این فلامینگوها اونجا چیکار می کنند،

but anyway, they’re there in the garden.

اما بهرحال، توی باغچه پراکنده اند.

Or even in the Swiss office of Google,

یا حتی در شعبه ی گوگل در سوییس،

which perhaps has the most wacky ideas of all.

که شاید غیرعادی ترین ایده ها رو بکار گرفته.

And my theory is, that’s so the Swiss can prove

فکر کنم سوییسی ها این کارو کردن که به همکاراشون در کالیفرنیا ثابت کنند

to their Californian colleagues that they’re not boring.

که آدمای کسل کننده ای نیستند.

So they have the slide, and they even have a fireman’s pole.

به هر حال، در محل کارشون سرسره، و حتی میله ی آتشنشانی گذاشتن.

Don’t know what they do with that, but they have one.

نمی دونم باهاش چی کار می کنن، ولی هست دیگه.

So all of these places have these symbols.

پس همه ی این جاها برای خودشون نمادهایی دارن.

Now, our big symbol at IDEO is actually

اما نماد بزرگ ما در IDEO

not so much the place, it’s a thing.

مکان نیست، بلکه یه شی هستش.

And it’s actually something that we invented a few years ago,

چیزی که چند سال پیش اختراع

or created a few years ago.

یا خلق کردیم.

It’s a toy; it’s called a "finger blaster."

یه اسباب بازی به نام "کش انگشتی (سلاح انگشتی)".

And I forgot to bring one up with me.

فراموش کردم یکیشو با خودم بیارم بالا.

So if somebody can reach under the chair that’s next to them,

اگه یه نفر لطفا دست کنه زیر یه صندلی

you’ll find something taped underneath it.

یکی از این اسباب بازی ها رو اون زیر خواهد یافت.

That’s great. If you could pass it up. Thanks, David, I appreciate it.

آهان، میشه لطفا بدیش به من. ممنون دیوید.

So this is a finger blaster, and you will find that every one of you

این همون اسباب بازیه که گفتم و هر کدوم از شما

has got one taped under your chair.

یکیشو زیر صندلیتون دارید.

And I’m going to run a little experiment. Another little experiment.

می خوام یه آزمایش کوچیک انجام بدم. یه آزمایش کوچیک دیگه.

But before we start, I need just to put these on.

اما پیش از شروع، باید اینو بپوشم.

Thank you. All right.

ممنون. خوب.

Now, what I’m going to do is, I’m going to see how --

حالا می خوام ببینم --

I can’t see out of these, OK.

نمی تونم با این ببینم، خوب.

I’m going to see how many of you at the back of the room

می خوام ببینم چند تا از شما که ته اتاق نشستید

can actually get those things onto the stage.

می تونید اینا رو به روی صحنه پرت کنید.

So the way they work is, you know,

طرز کارشون اینجوریه،

you just put your finger in the thing,

کافیه انگشتتون رو داخلش بذارید،

pull them back, and off you go.

به عقب بکشید و رهاش کنید.

So, don’t look backwards. That’s my only recommendation here.

تنها سفارشم اینه که برنگردید پشت سرتونو نگاه کنید.

I want to see how many of you can get these things on the stage.

می خوام ببینم چند نفر می تونن اسباب بازیاشونو پرت کنن رو صحنه.

So come on! There we go, there we go. Thank you. Thank you. Oh.

آهان، آفرین، آفرین. مرسی، مرسی.

I have another idea. I wanted to -- there we go.

یه فکر دیگه به نظرم رسید. میخوام -- آهان.

(Laughter)

(خنده)

There we go.

آهان.

(Laughter)

(خنده)

Thank you, thank you, thank you.

ممنون، ممنون، ممنون.

Not bad, not bad. No serious injuries so far.

بد نبود، بد نبود. تا حالا آسیب جدیی ندیدم.

(Laughter)

(خنده)

Well, they’re still coming in from the back there;

هنوزم از ته سالن دارن به سمتم پرتاب می کنن؛

they’re still coming in.

هنوز دارن میان.

Some of you haven’t fired them yet.

بعضیا هنوز پرت نکردن.

Can you not figure out how to do it, or something?

مشکل چیه؟ نمی تونید سر در بیارید؟

It’s not that hard. Most of your kids figure out how to do this

کار سختی نیست. بیشتر بچه های شما

in the first 10 seconds, when they pick it up.

تو همون ۱۰ ثانیه ی اول یاد می گیرن.

All right. This is pretty good; this is pretty good.

خیلی خوبه، خیلی خوبه.

Okay, all right. Let’s -- I suppose we'd better...

خوب -- فکر کنم باید ...

I'd better clear these up out of the way;

بهتره اینا رو از سر راه بردارم؛

otherwise, I’m going to trip over them.

وگرنه می خورم زمین.

All right. So the rest of you can save them

خیلی خوب. بقیه می تونن اسباب بازیاشونو نگه دارن

for when I say something particularly boring,

برای وقتی که چیز کسل کننده ای می گم.

and then you can fire at me.

تا پرتشون کنید بطرفم.

(Laughter)

(خنده)

All right. I think I’m going to take these off now,

خوب، بهتره اینم از رو چشام بردارم

because I can’t see a damn thing when I’ve -- all right, OK.

چون هیچ چی نمی بینم -- بسیارخوب.

So, ah, that was fun.

با حال بود.

(Laughter)

(خنده)

All right, good.

بسیار خوب.

(Applause)

(تشویق)

So, OK, so why?

خوب، حالا چرا ما اینو ساختیم؟

So we have the finger blasters. Other people have dinosaurs, you know.

ما این اسباب بازی رو داریم و و دیگران دایناسور.

Why do we have them? Well, as I said,

چرا؟ بقول معروف،

we have them because we think maybe playfulness is important.

چون بر این باوریم که بازیگوشی مهمه.

But why is it important?

اما چرا مهمه؟

We use it in a pretty pragmatic way, to be honest.

راستش، ما از بازیگوشی به روشی واقع گرایانه بهره می بریم.

We think playfulness helps us get to better creative solutions.

به عقیده ی ما، بازیگوشی باعث می شه به راه حل های مبتکرانه ی بهتری برسیم،

Helps us do our jobs better,

و کارمون رو بهتر انجام بدیم،

and helps us feel better when we do them.

از انجام دادنش لذت بیشتری ببریم.

Now, an adult encountering a new situation --

وقتی بزرگترها با یه موقعیت جدید روبرو می شن --

when we encounter a new situation we have a tendency

وقتی ما با یه موقعیت جدید روبرو می شیم، می خوایم

to want to categorize it just as quickly as we can, you know.

بسرعت طبقه بندیش کنیم.

And there’s a reason for that: we want to settle on an answer.

دلیلش هم اینه که می خوایم به پاسخ برسیم.

Life’s complicated; we want to figure out

زندگی پیچیده است و می خوایم

what’s going on around us very quickly.

بسرعت چیزایی رو که اطرافمون اتفاق میفتن بفهمیم.

I suspect, actually, that the evolutionary biologists

فکر کنم زیست شناسان تکاملی

probably have lots of reasons [for] why we want

دلایل زیادی برای تمایل ما

to categorize new things very, very quickly.

به اینگونه طبقه بندی سریع، ارایه کرده اند.

One of them might be, you know,

یکی از اونا ممکنه این باشه

when we see this funny stripy thing:

که وقتی به یه موجود راه راه برمی خوریم، از خود می پرسیم:

is that a tiger just about to jump out and kill us?

آیا اون یه ببره که می خواد بپره رومون و بکشتمون،

Or is it just some weird shadows on the tree?

یا یه سری سایه ی عجیب و غریب روی درخت؟

We need to figure that out pretty fast.

این چیزا رو باید سریع تشخیص بدیم.

Well, at least, we did once.

خوب، دست کم یه بار این کار انجام شده،

Most of us don’t need to anymore, I suppose.

و بقیه ی ما نیازی به تکرارش نداریم.

This is some aluminum foil, right? You use it in the kitchen.

این یه فویل آلومینیومی هست، درسته؟ تو آشپزخونه بکار می ره.

That’s what it is, isn’t it? Of course it is, of course it is.

کاربردش همینه، نه؟ البته که همینه، البته.

Well, not necessarily.

لزوما نه.

(Laughter)

(خنده)

Kids are more engaged with open possibilities.

بچه ها بیشتر با احتمالات بی نهایت سرو کار دارن.

Now, they’ll certainly -- when they come across something new,

وقتی به چیز جدیدی برمی خورن،

they’ll certainly ask, "What is it?"

بدون شک این پرسش به ذهنشون خطور می کنه که "این چیه؟"

Of course they will. But they’ll also ask, "What can I do with it?"

اما این رو نیز می خوان بدونن که "باهاش چکار می شه کرد؟"

And you know, the more creative of them

و می دونید، بچه هایی که کمی خلاق ترن

might get to a really interesting example.

ممکنه به نمونه های جالبی هم برسن.

And this openness is the beginning of exploratory play.

و این فراخ بالی سرآغاز بازی کاوشگرانه است.

Any parents of young kids in the audience? There must be some.

حتما در میان حضار افرادی هستند که بچه ی کوچیک دارن.

Yeah, thought so. So we’ve all seen it, haven’t we?

حدسم درست بود. همه ی ما اینو تجربه کردیم، مگه نه؟

We’ve all told stories about how, on Christmas morning,

همه ی ما برای اطرافیانمون تعریف کردیم که صبح کریسمس

our kids end up playing with the boxes

بچه هامون چطور بیش از اینکه با هدیه هاشون بازی کنند

far more than they play with the toys that are inside them.

به بازی با جعبه های اونا می پردازن.

And you know, from an exploration perspective,

و می دونید، از نقطه نظر اکتشافی و کاوش گرایانه

this behavior makes complete sense.

چنین پدیده ای کاملا قابل درکه.

Because you can do a lot more with boxes than you can do with a toy.

چراکه با جعبه کارای بیشتری می شه کرد تا با اسباب بازی.

Even one like, say, Tickle Me Elmo --

حتی اسباب بازی هایی مانند الموی قلقلکی --

which, despite its ingenuity, really only does one thing,

که با وجود مبتکرانه بودنش، فقط یه کار می تونه انجام بده،

whereas boxes offer an infinite number of choices.

درحالیکه یه جعبه گزینه های فراوانی پیش رو می ذاره.

So again, this is another one of those playful activities

پس اینم یکی دیگه از اون فعالیت های شادیه

that, as we get older, we tend to forget and we have to relearn.

که با بزرگتر شدن از یاد می بریم و باید دوباره بیاموزیمشون.

So another one of Bob McKim’s favorite exercises

یکی دیگه از تمرین های مورد علاقه ی باب مک کیم

is called the "30 Circles Test."

"تست 30 دایره ای" نام داره.

So we’re back to work. You guys are going to get back to work again.

بازم باید باهام همکاری کنید.

Turn that piece of paper that you did the sketch on

اون کاغذی که روش چهره نگاری کردید رو برگردونید،

back over, and you’ll find those 30 circles printed on the piece of paper.

۳۰ تا دایره می بینید

So it should look like this. You should be looking at something like this.

شبیه این. یه همچین چیزی روی کاغذاتون باید باشه.

So what I’m going to do is, I’m going to give you minute,

بهتون یک دقیقه فرصت می دم

and I want you to adapt as many of those circles as you can

تا هر چند تا از دایره ها رو که می تونید

into objects of some form.

تبدیل به یه شکل کنید.

So for example, you could turn one into a football,

مثلا می تونید یکی رو به شکل توپ فوتبال در بیارید،

or another one into a sun. All I’m interested in is quantity.

یا به شکل خورشید. برای من فقط تعداد مهمه.

I want you to do as many of them as you can,

می خوام تو این یک دقیقه

in the minute that I’m just about to give you.

تا می تونید تعداد بیشتری از دایره ها رو نقاشی کنید.

So, everybody ready? OK? Off you go.

همه آماده ان؟ شروع.

Okay. Put down your pencils, as they say.

بسیار خوب. به قول معروف، مدادها رو بذارید زمین.

So, who got more than five circles figured out?

کی بیشتر از پنج تا دایره داره؟

Hopefully everybody? More than 10?

تقریبا همه. بیشتر از ۱۰ تا؟

Keep your hands up if you did 10.

اگه بیشتر از۱۰ تاست دستاتونو بالا نگه دارید.

15? 20? Anybody get all 30?

۱۵؟ ۲۰؟ کسی همه ی ۳۰ تا رو انجام داده؟

No? Oh! Somebody did. Fantastic.

هیچکس؟ چرا. یه نفر تونسته. عالیه.

Did anybody to a variation on a theme? Like a smiley face?

کسی چند شکل رو با یه موضوع واحد نقاشی کرده؟ مثل صورتک؟

Happy face? Sad face? Sleepy face? Anybody do that?

صورت خوشحال؟ غمگین؟ خواب آلوده؟ کسی این کارو کرده؟

Anybody use my examples? The sun and the football?

کسی از مثالای من انجام داده؟ خورشید و توپ فوتبال؟

Great. Cool. So I was really interested in quantity.

خیلی خوبه. عالیه. برای من فقط تعداد مهم بود.

I wasn’t actually very interested in whether they were all different.

برام مهم نبود که همه ی شکلا باهم متفاوت باشن.

I just wanted you to fill in as many circles as possible.

فقط می خواستم تعداد هرچه بیشتری از دایره ها رو پر کنید.

And one of the things we tend to do as adults, again, is we edit things.

و یکی دیگه از کارهایی که ما بزرگترا انجام می دیم، ویرایشه.

We stop ourselves from doing things.

از انجام دادن پرهیز می کنیم.

We self-edit as we’re having ideas.

همیشه در حال ویرایش و تصحیح خودمونیم.

And in some cases, our desire to be original is actually a form of editing.

و در برخی موارد، تمایلمون به ابتکار و خلاقیت، در حقیقت گونه ای ویرایش و تصحیحه.

And that actually isn’t necessarily really playful.

و این لزوما بازیگوشی به معنای واقعی کلمه نیست.

So that ability just to go for it and explore lots of things,

این توانایی کاوش و انجام چیزهای متعدد،

even if they don’t seem that different from each other,

حتی اگر تفاوت زیادی باهم نداشته باشن،

is actually something that kids do well, and it is a form of play.

چیزی است که بچه ها درش استادن و نوعی بازیه.

So now, Bob McKim did another

باب مک کیم گونه ای دیگه

version of this test

از این تست رو

in a rather famous experiment that was done in the 1960s.

در آزمایشی معروف در دهه ی ۱۹۶۰ انجام داد.

Anybody know what this is? It’s the peyote cactus.

کسی می دونه این چیه؟ کاکتوس ساقه گرد.

It’s the plant from which you can create mescaline,

این گیاهی که ازش مسکالین تولید می شه

one of the psychedelic drugs.

که نوعی داروی روانگردان هست.

For those of you around in the '60s, you probably know it well.

اونایی که سنشون به دهه ی ۶۰ قد می ده شاید این دارو رو بشناسن.

McKim published a paper in 1966, describing an experiment

مک کیم در ۱۹۶۶ مقاله ای منتشر کرد درباره ی آزمایشی

that he and his colleagues conducted

که او و همکارانش

to test the effects of psychedelic drugs on creativity.

برای بررسی تاثیر داروهای روانگردان بر خلاقیت، انجام دادند.

So he picked 27 professionals -- they were

۲۷ تا متخصص شامل

engineers, physicists, mathematicians, architects,

مهندس، فیزیکدان، ریاضی دان، معمار،

furniture designers even, artists --

حتی طراح مبلمان و هنرمند، انتخاب کرد

and he asked them to come along one evening,

و ازشون خواست که عصر یک روز

and to bring a problem with them that they were working on.

بهمراه یکی از مساله هایی که باهاش درگیر بودن، برن پیش او.

He gave each of them some mescaline,

به هر کدامشان مقداری مسکالین داد،

and had them listen to some nice, relaxing music for a while.

و یه موسیقی زیبا و آرامش بخش براشون پخش کرد.

And then he did what’s called the Purdue Creativity Test.

سپس تست خلاقیت پردو رو داد که انجام بدن.

You might know it as, "How many uses can you find for a paper clip?"

پرسش هایی مانند "با یک گیره ی کاغذ چه کارهایی می شه کرد؟"

It’s basically the same thing as the 30 circles thing that I just had you do.

یه چیزی در اصل شبیه همون تست ۳۰ دایره ای که بهتون دادم.

Now, actually, he gave the test before the drugs

البته تست رو یک بار پیش از مصرف دارو بهشون داد

and after the drugs, to see

و یک بار پس از اون، تا

what the difference was in people’s

تفاوت سرعت دستیابی افراد

facility and speed with coming up with ideas.

به ایده ها رو بسنجه.

And then he asked them to go away

و سپس ازشون خواست که برن

and work on those problems that they’d brought.

و روی مساله هایی که آورده بودن، کار کنن.

And they’d come up with a bunch of

افراد مورد مطالعه به راه حل های

interesting solutions -- and actually, quite

جالب -- و درواقع

valid solutions -- to the things that they’d been working on.

راه حل های بسیار ارزشمندی -- برای مسایلشون دست پیدا کردن.

And so, some of the things that they figured out,

برخی از چیزهایی که به ذهن

some of these individuals figured out;

برخی از این افراد رسیده بود عبارت بودن از:

in one case, a new commercial building and designs for houses

در یک مورد، یک ساختمان تجاری جدید و طرح خانه هایی

that were accepted by clients;

که مورد پسند مشتریان واقع شد؛

a design of a solar space probe experiment;

طرح آزمایش یک کاوشگر فضایی خورشیدی؛

a redesign of the linear electron accelerator;

طرح جدیدی از شتاب دهنده ی خطی الکترون؛

an engineering improvement to a magnetic tape recorder --

بهبود تکنیکی دستگاه ظبط --

you can tell this is a while ago;

که می شه حدس زد این یکی یه خورده قدیمیه؛

the completion of a line of furniture;

تکمیل یک مبلمان کامل؛

and even a new conceptual model of the photon.

و حتی یک مدل مفهومی جدید از فوتون.

So it was a pretty successful evening.

پس می شه گفت عصر موفقی بود.

In fact, maybe this experiment was the reason that Silicon Valley

درواقع، بعید نیست که همین آزمایش دلیل آغاز

got off to its great start with innovation.

خلاقیت سیلیکون ولی بوده باشه.

We don’t know, but it may be.

کسی چه می دونه؟ شاید.

We need to ask some of the CEOs

باید از مدیراشون پرسید

whether they were involved in this mescaline experiment.

که آیا در این تحقیق روانگردان شرکت داشتن یا نه.

But really, it wasn’t the drugs that were important;

اما در حقیقت داروها اهمیتی نداشتن؛

it was this idea that what the drugs did

بلکه مهم این عقیده بود که داروها

would help shock people out of their normal way of thinking,

به این افراد شوکی وارد کرده اونا رو از روش معمول فکر کردن منحرف کردند،

and getting them to forget the adult behaviors

و باعث شدن که رفتارهای آدم بزرگ ها رو

that were getting in the way of their ideas.

که سد راهشون بود، فراموش کنن.

But it’s hard to break our habits, our adult habits.

اما ترک عادت، بویژه برای بزرگترها، دشواره.

At IDEO we have brainstorming rules written on the walls.

ما در IDEO، قوانین همفکری و اندیشیدن مبتکرانه رو روی دیوارامون نوشتیم.

Edicts like, "Defer judgment," or "Go for quantity."

قوانینی مانند "در قضاوت درنگ کن،" یا "بدنبال کمیت باش."

And somehow that seems wrong.

و این ممکنه کار درستی به نظر نیاد.

I mean, can you have rules about creativity?

منظورم اینه که مگه میشه برای خلاقیت قانون نوشت؟

Well, it sort of turns out that we need rules

خوب، توجیهش اینه که برای نادیده گرفتن

to help us break the old rules and norms

قوانین قدیمی که سد راه خلاقیت هستند،

that otherwise we might bring to the creative process.

نیاز به قوانین جدید داریم.

And we’ve certainly learnt that over time,

و به این نتیجه رسیدیم که با این روش، در گذر زمان

you get much better brainstorming,

وقتی همه ی افراد به قوانین احترام می ذارن

much more creative outcomes when everybody does play by the rules.

به اندیشه های مبتکرانه تر و دست آوردهای خلاقانه ی بیشتری دست می یابیم.

Now, of course, many designers, many individual designers,

البته بسیاری ار طراحان،

achieve this is in a much more organic way.

از راه های بسیار سامان یافته تری به این مهم دست می یابند.

I think the Eameses are wonderful examples of experimentation.

به نظر من، شرکت ایمس نمونه های شگفت انگیزی از آزمودن بدست می دهد.

And they experimented with plywood for many years

اونا سال ها بدون داشتن هدفی مشخص

without necessarily having one single goal in mind.

روی تخته چندلا آزمایش کردند.

They were exploring following what was interesting to them.

هر چی که براشون جالب بود رو آزمایش می کردن.

They went from designing splints for wounded soldiers

از ساخت آتل برای سربازهای زخمی

coming out of World War II and the Korean War, I think,

جنگ جهانی دوم و جنگ کره شروع کردن،

and from this experiment they moved on to chairs.

و از آموخته های خود در این راه، دست به ساخت صندلی زدن.

Through constant experimentation with materials,

از طریق آزمایش بی وقفه بر روی مواد گوناگون

they developed a wide range of iconic solutions

به راه حل هایی منحصر بفرد دست یافتن

that we know today, eventually resulting in,

که امروزه باهاشون آشنا هستیم، و سرآخر

of course, the legendary lounge chair.

صندلی راحتی مشهور خود رو عرضه کردن.

Now, if the Eameses had stopped with that first great solution,

حال اگه ایمس به همون راه حل نخست خودش بسنده می کرد

then we wouldn’t be the beneficiaries of so many

ما از اینهمه طرح های شگرف

wonderful designs today.

که امروز دز دسترس داریم، بی بهره بودیم.

And of course, they used experimentation in all aspects of their work,

و صد البته، اونا کارشون رو از همه ی زوایا به آزمایش می گذاشتن،

from films to buildings, from games to graphics.

از ورقه های نازک گرفته تا ساختمان، از بازی گرفته تا گرافیک.

So, they’re great examples, I think, of exploration

بنابراین، به عقیده ی من ایمس نمونه ای عالی از کاوش

and experimentation in design.

و آزمایش در طراحی است.

Now, while the Eameses were exploring those possibilities,

ایمس همچنان که درباره ی این احتمالات کاوش می کرد،

they were also exploring physical objects.

از اجسام فیزیکی هم غافل نشد.

And they were doing that through building prototypes.

و با ساخت مدل های ساختمانی، راجع به اونا هم تحقیق می کرد.

And building is the next of the behaviors that I thought I’d talk about.

و ساختن، رفتار دیگه ایست که می خوام درباره اش صحبت کنم.

So the average Western first-grader

خب یه کلاس اولی متوسط غربی

spends as much as 50 percent of their play time

حدود ۵۰ درصد وقت بازیشو صرف

taking part in what’s called "construction play."

"ساختمان سازی" می کنه.

Construction play -- it’s playful, obviously,

ساختمان سازی -- البته شاد و سرگرم کننده است،

but also a powerful way to learn.

اما روش مهمی هم هست برای یادگیری.

When play is about building a tower out of blocks,

وقتی کودک چند تا قطعه رو روی هم می ذاره،

the kid begins to learn a lot about towers.

داره برج سازی یاد می گیره.

And as they repeatedly knock it down and start again,

و هر بار که برج رو می کوبه و دوباره می سازه،

learning is happening as a sort of by-product of play.

یادگیری بصورت محصول جانبی بازی اتفاق می افته.

It’s classically learning by doing.

یعنی به تعبیر سنتی، یادگیری از راه عمل.

Now, David Kelley calls this behavior,

دیوید کلی از این رفتار،

when it’s carried out by designers, "thinking with your hands."

وقتی از طراحان سر می زنه، به عنوان "اندیشیدن با دست" یاد می کنه.

And it typically involves making multiple,

که بطور رایج شامل ساخت سریع

low-resolution prototypes very quickly,

چندین مدل ساده است

often by bringing lots of found elements together

که اغلب از طریق کنار هم گذاشتن چندین عنصر

in order to get to a solution.

برای دست یابی به یک راه حل، صورت می گیره.

On one of his earliest projects, the team was kind of stuck,

در جریان یکی از نخستین پروژه هاش که گروه تقریبا به بن بست خورده بود،

and they came up with a mechanism by hacking together

با استفاده از یه زیربغلی

a prototype made from a roll-on deodorant.

مدلی خام از یه مکانیزم رو طراحی کردن

Now, that became the first commercial computer mouse

که تبدیل شد به ماوس رایانه ی

for the Apple Lisa and the Macintosh.

اپل لیسا و مکینتاش.

So, they learned their way to that by building prototypes.

پس با ساخت مدل، مشکلشون رو حل کردن.

Another example is a group of designers

در مثالی دیگه، یه گروه طراحی و عده ای جراح

who were working on a surgical instrument with some surgeons.

در حال کار بر روی یه وسیله ی جراحی بودند.

They were meeting with them; they were talking to the surgeons

نشست ها با هم داشتند و [ساعت ها] با هم به گفتگو نشستند

about what it was they needed with this device.

تا ببینن جراح ها دنبال چه کارآیی در اون وسیله هستند.

And one of the designers ran out of the room

یکی از طراح ها از اتاق دوید بیرون

and grabbed a white board marker and a film canister --

و یه ماژیک و یه قوطی فیلم --

which is now becoming a very precious prototyping medium --

که آلان یکی از ارزشمندترین وسیله های مدل سازی است --

and a clothespin. He taped them all together,

و یه گیره ی لباس گیر آورد، به هم چسبوندشون

ran back into the room and said, "You mean, something like this?"

و دوید تو اتاق و گفت "منظورتون یه چیزیه شبیه این؟"

And the surgeons grabbed hold of it and said,

جراح ها مدل رو ازش گرفتن و گفتن،

well, I want to hold it like this, or like that.

من می خوام اینطوری تو دست بگیرمش، یا اونطوری.

And all of a sudden a productive conversation

و ناگهان گفتگویی سازنده

was happening about design around a tangible object.

درباره ی طراحی حول یه چسم قابل لمس، در گرفت.

And in the end it turned into a real device.

و سرانجام تبدیل شد به یه وسیله ی واقعی.

And so this behavior is all about quickly getting something

بنابراین، چنین رفتاری بطور کلی خلاصه می شه در ساخت سریع یک شیئ

into the real world, and having your thinking advanced as a result.

و ارایه ی آن به دنیا، و پیشرفت اندیشه در نتیجه ی آن.

At IDEO there’s a kind of a back-to-preschool feel

در IDEO، یه نوع حس بازگشت به دوران کودکستان

sometimes about the environment.

در محیط حکمفرماست.

The prototyping carts, filled with colored paper

همون چرخ دستی های پر از کاغذ رنگی

and Play-Doh and glue sticks and stuff --

و خمیر بازی و چسب و از این جور چیزا --

I mean, they do have a bit of a kindergarten feel to them.

خلاصه یه جورایی احساس کودکستان.

But the important idea is that everything’s at hand, everything’s around.

ولی نکته ی مهم اینه که همه چیز در دسترسه.

So when designers are working on ideas,

پس وقتی طراح ها در حال اندیشه پرورانی هستند،

they can start building stuff whenever they want.

می تونن هر جا که بخوان مشغول ساختن بشن.

They don’t necessarily even have to go

حتی نیاز ندارند

into some kind of formal workshop to do it.

به کارگاه برن.

And we think that’s pretty important.

و به عقیده ی ما این خیلی مهمه.

And then the sad thing is, although preschools

اما نکته ی ناراحت کننده اینه که، گرچه کودکستان ها

are full of this kind of stuff, as kids go through the school system

پر از اینجور وسیله ها هستن، همینطور که بچه ها بزرگ می شن

it all gets taken away.

این وسایل هم ناپدید می شن.

They lose this stuff that facilitates

وسایلی که این گونه اندیشیدن و ساختن

this sort of playful and building mode of thinking.

همراه با بازی و شادی رو تسهیل می کنند.

And of course, by the time you get to the average workplace,

و البته وقتی به سن کار کردن می رسید، شاید

maybe the best construction tool we have

بهترین وسیله ی سازنده ای که در دسترسه

might be the Post-it notes. It’s pretty barren.

کاغذ یادداشت بی روح باشه.

But by giving project teams and the clients

اما اگه به گروه های طراحی و مشتریاشون

who they’re working with permission to think with their hands,

آزادی اندیشیدن با دستاشون رو بدیم،

quite complex ideas can spring into life

ایده های بسیار پیچیده خلق می شن و

and go right through to execution much more easily.

در کوتاه زمانی به مرحله ی تولید می رسن.

This is a nurse using a very simple -- as you can see -- plasticine prototype,

همونطور که می بینید، این پرستار داره با استفاده از یه مدل که با خمیر ساخته شده

explaining what she wants out of a portable information system

به گروهی از طراحان و فن آوران

to a team of technologists and designers

در بیمارستان

that are working with her in a hospital.

توضیح می ده که از یه سیستم اطلاعاتی همراه چی می خواد.

And just having this very simple prototype

و تنها همین مدل بسیار ساده

allows her to talk about what she wants in a much more powerful way.

بهش کمک می کنه که درباره ی چیزی که می خواد، بهتر صحبت کنه.

And of course, by building quick prototypes,

و البته با ساخت مدل های اینچنینی

we can get out and test our ideas with consumers

می تونیم ایده هامون رو با مصرف کننده ها

and users much more quickly

سریعتر در میون بذاریم

than if we’re trying to describe them through words.

تا اینکه بخوایم با واژگان بهشون توضیح بدیم.

But what about designing something that isn’t physical?

اما چطور می شه یه چیز انتزاعی رو طراحی کرد؟

Something like a service or an experience?

مثلا خدمات یا تجربیات؟

Something that exists as a series of interactions over time?

چیزی که در طول زمان در نتیجه ی یه سری تعاملات پدید آمده؟

Instead of building play, this can be approached with role-play.

در اینجور موارد می شه از نقش بازی کردن بجای ساخت مدل بهره برد.

So, if you’re designing an interaction between two people --

بنابراین، اگه می خواید تعامل بین دو نفر رو طراحی کنید --

such as, I don’t know -- ordering food at a fast food joint

مثلا، نمی دونم -- سفارش غذا تو یه ساندویچی

or something, you need to be able to imagine

یا چیزی شبیه این، باید بتونید در طول زمان

how that experience might feel over a period of time.

اون احساسی رو که از یه همچین تجربه ای بدست می آد، تصور کنید.

And I think the best way to achieve that,

و به نظر من، بهترین راه انجام این کار

and get a feeling for any flaws in your design, is to act it out.

و پی بردن به کاستی های طرحتون اینه که خود شما اون نقش رو بازی کنید.

So we do quite a lot of work at IDEO

ما در IDEO تلاش بسیاری می کنیم

trying to convince our clients of this.

که مشتریامون رو به این امر متقاعد کنیم.

They can be a little skeptical; I’ll come back to that.

البته بعضی وقتا هم یه خورده تردید دارند، که بعدا به این موضوع برمی گردیم.

But a place, I think, where the effort is really worthwhile

اما چنین تلاشی اونجایی واقعا ارزششو داره

is where people are wrestling with quite serious problems --

که آدم با مسایل خیلی جدی سر و کار داره --

things like education or security or finance or health.

مانند آموزش یا امنیت یا امور مالی یا سلامتی.

And this is another example in a healthcare environment

و اینم یه مثال دیگه است از محیطی بهداشتی

of some doctors and some nurses and designers

که چند دکتر و پرستار و طراح

acting out a service scenario around patient care.

در حال ایفای نقش در یه سناریوی خدماتی در رابطه با مراقبت از بیماران هستن.

But you know, many adults

اما می دونید که خیلی از افراد بالغ

are pretty reluctant to engage with role-play.

تمایلی به نقش بازی کردن ندارن.

Some of it’s embarrassment and some of it is because

برخی بدلیل رودروایستی و برخی بدلیل

they just don’t believe that what emerges is necessarily valid.

اینکه نتایج بدست آمده از این کار رو معتبر نمی دونن.

They dismiss an interesting interaction by saying,

و چه بسا تعاملی بسیار جالب رو بصرف اینکه

you know, "That’s just happening because they’re acting it out."

"چون ایفای نقشه، خوب از آب در اومده"، رد می کنن.

Research into kids' behavior actually suggests

تحقیقات در باره ی رفتار کودکان بر اینه که

that it’s worth taking role-playing seriously.

نقش بازی کردن رو نباید دست کم گرفت.

Because when children play a role,

چراکه وقتی کودکان نقش بازی می کنن،

they actually follow social scripts quite closely

الگوهای اجتماعی رو همانگونه که

that they’ve learnt from us as adults.

از بزرگ ترها فراگرفتن، اجرا می کنن.

If one kid plays "store," and another one’s playing "house,"

اگه یه بچه مغازه بازی کنه در حالیکه دیگری در حال خونه بازیه،

then the whole kind of play falls down.

کل بازی بهم می ریزه.

So they get used to quite quickly

پس اونا خیلی سریع

to understanding the rules for social interactions,

قوانین تعاملات اجتماعی رو اتخاذ می کنن،

and are actually quite quick to point out when they’re broken.

و خیلی سریع به مشکلاتشون پی می برن.

So when, as adults, we role-play,

حال اینکه، وقتی ما یزرگتر ها نقش بازی می کنیم،

then we have a huge set of these scripts already internalized.

بسیاری از این الگوها از پیش باهامون درآمیخته.

We’ve gone through lots of experiences in life,

ما خیلی چیزا رو تو زندگی تجربه کردیم،

and they provide a strong intuition

که درکی عمیق از احتمال موفقیت

as to whether an interaction is going to work.

یا عدم موفقیت چنین تعاملاتی رو بهمون می دن.

So we’re very good, when acting out a solution,

پس وقتی برای یافتن راه حلی، نقش بازی می کنیم

at spotting whether something lacks authenticity.

خیلی خوب می تونیم درست بودن راه حل ها رو پیش بینی کنیم.

So role-play is actually, I think,

بنابراین، به نظر من، نقش بازی کردن

quite valuable when it comes to thinking about experiences.

وقتی پشتوانه ی تجربه داشته باشه، بسیار ارزشمنده.

Another way for us, as designers, to explore role-play

یه راه دیگه ی نقش بازی کردن برای ما طراح ها

is to put ourselves through an experience which we’re designing for,

اینه که خودمون اون چیزی رو که می خوایم طراحی کنیم،

and project ourselves into an experience.

بشخصه تجربه اش کنیم.

So here are some designers who are trying to understand

اینا چند تا طراح هستن که می خوان بفهمن

what it might feel like to sleep in a

خوابیدن در فضایی محدود در هواپیما

confined space on an airplane.

چه حسی داره.

And so they grabbed some very simple materials, you can see,

همونطور که می بینید، از وسایلی بسیار ابتدایی استفاده کردن

and did this role-play, this kind of very crude role-play,

و یه چنین نقشی رو بازی کردن،

just to get a sense of what it would be like for passengers

فقط برای اینکه بفهمن مسافرا در یه جای کوچیک

if they were stuck in quite small places on airplanes.

مثل هواپیما، چه احساسی دارن.

This is one of our designers, Kristian Simsarian,

این، کریستین سمساریان، یکی از طراح های ماست،

and he’s putting himself through the experience of being an ER patient.

که داره نقش یه بیمار اورژانس رو تجربه می کنه.

Now, this is a real hospital, in a real emergency room.

و اینجا یه بیمارستان واقعی و یه بخش اورژانس واقعیه.

One of the reasons he chose to take

یکی از دلایلی که تصمیم گرفت

this rather large video camera with him was

یه همچین دوربین بزرگی همراه داشته باشه این بود که

because he didn’t want the doctors and nurses thinking

نمی خواست دکترا و پرستارا فکر کنن که

he was actually sick, and sticking something into him

واقعا بیماره و احیانا چیزی داخل بدنش فرو کنن

that he was going to regret later.

که پشیمونی به بار بیاره.

So anyhow, he went there with his video camera,

بهرحال، با دوربینش به بیمارستان رفت

and it’s kind of interesting to see what he brought back.

و چیزی که با خودش آورد یه جورایی جالب بود.

Because when we looked at the video when he got back,

چرا که وقتی فیلمی رو که با خودش آورده بود، دیدیم

we saw 20 minutes of this.

۲۰ دقیقه این رو نشون می داد.

(Laughter)

(خنده)

And also, the amazing thing about this video --

چیزی که این فیلم رو شگفت انگیز می کنه --

as soon as you see it you immediately

اینه که به محض تماشا

project yourself into that experience.

می تونید خودتونو جای اون شخص بذارید.

And you know what it feels like: all of that uncertainty

و بفهمید چه حسی داره: اونهمه بلاتکلیفی

while you’re left out in the hallway

زمانی که تنها توی راهرو بحال خود رها شدید

while the docs are dealing with some more urgent case

و دکترها در حال رسیدگی به مورد های اورژانسی تر تو یه اتاق دیگه اند

in one of the emergency rooms, wondering what the heck’s going on.

و شما نمی دونید دور و برتون چی می گذره.

And so this notion of using role-play --

بنابراین، نطریه ی ایفای نقش --

or in this case, living through the experience

یا در این مورد، شخصا تجربه کردن یه موقعیت

as a way of creating empathy --

بمنظور ایجاد یکنوع همدلی --

particularly when you use video, is really powerful.

بویژه وقتی فیلمبرداری می کنید، بسیار کارسازه.

Or another one of our designers, Altay Sendil:

یا یکی دیگه از طراحانمون به نام آلتای سندیل:

he’s here having his chest waxed, not because he’s very vain,

اینجا در حال اپیلاسیون سینه اشه، نه از روی بیکاری،

although actually he is -- no, I’m kidding --

گرچه در واقع آدم بیکاریه -- نه، شوخی کردم --

but in order to empathize with the pain that chronic care patients

بلکه برای درک دردی است که بیماران با زخم های مزمن

go through when they’re having dressings removed.

متحمل می شن وقتی که بانداژشون رو عوض می کنن.

And so sometimes these analogous experiences,

پس بعضی وقتا این تجربیات شبیه سازی شده

analogous role-play, can also be quite valuable.

و این نقش بازی کردن ها هم می تونن بسیار ارزشمند باشن.

So when a kid dresses up as a firefighter, you know,

وقتی یه بچه لباس آتشنشان می پوشه

he’s beginning to try on that identity.

در واقع داره هویت یه آتشنشان رو تجربه می کنه.

He wants to know what it feels like to be a firefighter.

می خواد بدونه آتشنشان بودن چه حسی داره.

We’re doing the same thing as designers.

ما طراح ها هم همین کار رو می کنیم.

We’re trying on these experiences.

همین جوری تجربه می کنیم.

And so the idea of role-play is both as an empathy tool,

پس نقش بازی کردن هم ابزاری است برای همدردی،

as well as a tool for prototyping experiences.

و هم ابزاری برای مدل سازی تجربیات.

And you know, we kind of admire people who do this at IDEO anyway.

و ما در IDEO افرادی که این کارها رو انجام می دن، تحسین می کنیم.

Not just because they lead to insights about the experience,

نه تنها بخاطر اینکه چنین کاری آگاهیی عمیق از تجربیات بدست می ده،

but also because of their willingness to explore

بلکه نیز بخاطر اشتیاقشون به کاوش

and their ability to unselfconsciously

و تواناییشون به تن دادن ناخودآگاه

surrender themselves to the experience.

به چنین تجربه هایی.

In short, we admire their willingness to play.

خلاصه بگم، اشتیاقشون به بازی تحسین برانگیزه.

Playful exploration, playful building and role-play:

کاوش سرخوشانه، ساختن و نقش بازی کردن سر خوشانه:

those are some of the ways that designers use play in their work.

اینها برخی از مواردی است که طراحان از بازی در کار خود بهره می برند.

And so far, I admit, this might feel

قبول دارم که ممکنه از چیزایی که تا اینجا گفتم اینطور برداشت بشه

like it’s a message just to go out and play like a kid.

که همه ی ما باید از فردا بریزیم تو کوچه و مثل بچه ها به بازی بپردازیم.

And to certain extent it is, but I want to stress a couple of points.

این تا حدی درسته، اما می خوام یکی دو نکته رو گوشزد کنم.

The first thing to remember is that play is not anarchy.

نخست اینکه، بازی به معنی هرج و مرج نیست.

Play has rules, especially when it’s group play.

بازی قانون داره، بویژه وقتی که گروهی باشه.

When kids play tea party, or they play cops and robbers,

وقتی بچه ها مهمون بازی می کنند یا دزد و پلیس،

they’re following a script that they’ve agreed to.

الگویی رو دنبال می کنن که همه باهاش موافقند.

And it’s this code negotiation that leads to productive play.

و همین توافق بر سر قوانینه که به بازی سازنده می انجامه.

So, remember the sketching task we did at the beginning?

چهره نگاری که در آغاز انجام دادیم یادتون میاد؟

The kind of little face, the portrait you did?

که عکس بغل دستیتون رو کشیدید؟

Well, imagine if you did the same task with friends

تصور کنید همین کار رو با دوستاتون

while you were drinking in a pub.

در حال نوشیدن توی بار انجام می دادید.

But everybody agreed to play a game

همه با بازی موافق بودند به شرطی که

where the worst sketch artist bought the next round of drinks.

بدترین نقاش برای همه نوشیدنی بخره.

That framework of rules would have turned an embarrassing,

یه همچین چارچوبی برای قوانین، رودروایستی رو از بین می بره

difficult situation into a fun game.

و بازی رو با حال می کنه.

As a result, we’d all feel perfectly secure and have a good time --

در نتیجه، احساس امنیت می کنیم و بهمون خوش می گذره --

but because we all understood the rules and we agreed on them together.

چراکه همه ی ما قوانین رو درک کرده با هم بر سرشون به توافق رسیدیم.

But there aren’t just rules about how to play;

اما قوانین تنها برای چگونگی بازی نیستن؛

there are rules about when to play.

یه سری قوانین هم برای زمان بازی وجود دارن.

Kids don’t play all the time, obviously.

بدیهیه که بچه ها همیشه بازی نمی کنند.

They transition in and out of it,

بعضی وقتا هم کارای دیگه ای می کنن،

and good teachers spend a lot of time

و معلمای خوب وقت زیادی رو صرف این می کنن

thinking about how to move kids through these experiences.

که چگونه بچه ها رو در هنگام کسب این تجربه ها، هدایت کنن.

As designers, we need to be able to transition in and out of play also.

ما طراح ها هم باید بتونیم همین کار رو بکنیم.

And if we’re running design studios

و مدیران شرکت های طراحی

we need to be able to figure out, how can we transition

باید پی ببرن که چگونه

designers through these different experiences?

طراحان رو به از یه تجربه به تجربه ی دیگه هدایت کنند.

I think this is particularly true if we think about the sort of --

به گمان من این موضوع اهمیت خودشو زمانی نشون می ده که به این بیندیشیم که --

I think what’s very different about design

به عقیده ی من، چیزی که طراحی رو متمایز می کنه

is that we go through these two very distinctive modes of operation.

اینه که ما دو حالت متفاوت از عملکرد رو تجربه می کنیم.

We go through a sort of generative mode,

نخست، حالت تولیدی است،

where we’re exploring many ideas;

که ایده های بسیاری رو مورد بررسی قرار می دیم؛

and then we come back together again,

و سپس دوباره دور هم جمع می شیم،

and come back looking for that solution,

و به راه حل می اندیشیم،

and developing that solution.

و راه حل ارایه می دیم.

I think they’re two quite different modes:

این دو حالت کاملا متفاوتن:

divergence and convergence.

یکی واگرایی است و دیگری همگرایی.

And I think it’s probably in the divergent mode

و به نظر من، در حالت واگرایی است

that we most need playfulness.

که ما نیاز مبرم به بازیگوشی داریم.

Perhaps in convergent mode we need to be more serious.

و شاید در حالت همگرایی باید جدی تر باشیم.

And so being able to move between those modes

و توانایی حرکت بین این دو حالت

is really quite important. So, it’s where there’s a

از اهمیت خاصی برخورداره. به نظر من

more nuanced version view of play, I think, is required.

به یه جور نسخه ی نامحسوس از بازی، یه نسخه ی بینابینی، نیاز داریم.

Because it’s very easy to fall into the trap that these states are absolute.

چراکه می توان به آسانی انگاشت که دو حالت مزبور، مطلقند.

You’re either playful or you’re serious, and you can’t be both.

اینکه یا باید بازیگوش باشی یا جدی، نمی شه همزمان هردو ی این ها بود.

But that’s not really true: you can be a serious professional adult

اما این طرز فکر درست نیست: می شه یه حرفه ای جدی بود

and, at times, be playful.

و بعضی وقتا هم بازیگوش.

It’s not an either/or; it’s an "and."

یا این یا اون نیست، بلکه هم اینه و هم اون.

You can be serious and play.

می شه جدی بود و بازیگوش.

So to sum it up, we need trust to play,

خلاصه این که، باید به بازی اعتقاد داشته باشیم.

and we need trust to be creative. So, there’s a connection.

و به خلاقیت، نیز. چراکه بین این دو رابطه ای وجود داره.

And there are a series of behaviors that we’ve learnt as kids,

و یه سری رفتارها هستن که در دوران بچگی آموختیم،

and that turn out to be quite useful to us as designers.

و برای ما طراحا بسیار سودمندن.

They include exploration, which is about going for quantity;

رفتارهایی مانند کاوش، که بر تعداد تاکید داره؛

building, and thinking with your hands;

ساختن، و با دست اندیشیدن؛

and role-play, where acting it out helps us both

و نقش بازی کردن که به ما کمک می کنه

to have more empathy for the situations in which we’re designing,

که هم با شرایطی که در آن طراحی می کنیم هماهنگ شیم

and to create services and experiences

و هم خدمات و تجربیاتی رو خلق کنیم

that are seamless and authentic.

که بی بدیلند و مو لا درزشون نمی ره.

Thank you very much. (Applause)

بسیار سپاسگزارم.