How can we support the emotional well-being of teachers? | Sydney Jensen

Çeviri: Furkan Zonturoğlu Gözden geçirme: Sara Ozturk

Like many teachers,

Birçok öğretmen gibi

every year on the first day of school,

her yıl okulun ilk gününde,

I lead a sort of icebreaker activity with my students.

öğrencilerimle bir çeşit kaynaşma faaliyeti gerçekleştiririm.

I teach at Lincoln High School in Lincoln, Nebraska,

Nebraska, Lincoln'da Lincoln Lisesi'nde çalışıyorum

and we are one of the oldest and most diverse high schools

ve biz bölgedeki en eski ve bünyesinde farklılıkları en çok barındıran

in our state.

liselerden biriyiz.

Ayrıca, bildiğimiz kadarıyla

Also, to our knowledge,

we're the only high school in the world whose mascot is the Links.

dünyada maskotu Halkalar olan tek liseyiz.

Like, a chain.

Bir zincir misali.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

And with that being our mascot,

Bu maskotumuzun

we have a statue out front of our building

binamızın önünde zincir gibi birbirine bağlanmış

of four links connected like a chain.

dört halkadan oluşan bir heykeli bulunuyor.

And each link means something.

Her halkanın bir anlamı var.

Our links stand for tradition,

Geleneği, mükemmelliği,

excellence, unity and diversity.

birlik olmayı ve çeşitliliği temsil ederler.

So on the first day of school,

Her yıl okulun ilk gününde

I teach my new ninth-graders about the meaning behind those links,

yeni dokuzuncu sınıflara o halkaların anlamlarını öğretirim

and I give them each a slip of paper.

ve hepsine birer kağıt veririm.

On that paper, I ask them to write something about themselves.

O kağıda kendileri hakkında bir şey yazmalarını isterim.

It can be something that they love,

Bu, sevdikleri, umdukları

something that they hope for --

kısaca kişiliklerini tanımlayan

anything that describes their identity.

herhangi bir şey olabilir.

And then I go around the room with a stapler,

Daha sonra elimdeki zımbayla sınıfta yürürüm

and I staple each of those slips together

ve her kağıdı zincir yapmak için

to make a chain.

birbirlerine zımbalarım.

And we hang that chain up in our classroom as a decoration, sure,

O zinciri sadece dekorasyon olarak değil,

but also as a reminder that we are all connected.

hepimizin birbirimize bağlı olduğunu hatırlatmak için de asarız.

We are all links.

Hepimiz birer halkayız.

So what happens when one of those links feels weak?

Halkalardan biri zayıf düşerse ne olur?

And what happens when that weakness

Peki ya o zayıflık

is in the person holding the stapler?

zımbayı tutan kişideyse ne olur?

The person who's supposed to make those connections.

O bağları kurması gereken kişideyse.

The teacher.

Öğretmendeyse?

As teachers, we work every day

Öğretmenler olarak değişik ve zorlu koşullarda

to provide support socially, emotionally and academically

bize gelen öğrencilere sosyal, duygusal ve akademik

to our students who come to us with diverse and tough circumstances.

destek sağlamak için her gün çalışıyoruz.

Like most teachers,

Birçok öğretmen gibi

I have students who go home every day,

benim de her gün evlerine gidip

and they sit around the kitchen table

velilerinin müthiş yemekler

while one or both parents makes a healthy, well-rounded meal for them.

hazırladığı mutfaktaki masaya oturan öğrencilerim var.

They spend suppertime summarizing the story they read

Akşam yemeğinde İngilizce dersinde

in ninth-grade English that day,

okudukları hikayeleri özetler

or explaining how Newton's laws of motion work.

veya Newton'ın Hareket Kanunu'nu anlatırlar.

But I also have students who go to the homeless shelter

Aynı zamanda içlerinde evsizler barınağına veya yetimhanelere

or to the group home.

giden öğrencilerim de var.

They go to the car that their family is sleeping in right now.

İçinde şu an ailelerinin yattığı arabaya gidiyorlar.

They come to school with trauma,

Okula sarsılmış bir halde geliyorlar

and when I go home every day, that goes home with me.

ve eve her gittiğimde ben de öyle hissediyorum.

And see, that's the hard part about teaching.

Bu da öğretmenliğin zor kısmı işte.

It's not the grading, the lesson-planning, the meetings,

Not verme, ders planlama ve toplantılar

though sure, those things do occupy a great deal of teachers' time and energy.

bir öğretmenin zamanının çoğunu alsa da mesele bu değil.

The tough part about teaching

Mesele, onlar için kontrol edemediğiniz şeyler,

is all the things you can't control for your kids,

okuldan ayrıldıklarında onlar için

all the things you can't change for them once they walk out your door.

değiştirmek istediğiniz fakat yapamadığınız onca şeydir.

And so I wonder if it's always been this way.

Eğer hep böyle olsaydı ne olurdu merak ediyorum.

I think back to my undergraduate training at the University of Georgia,

Metot derslerimizde bize,

iyi öğretim kavramının değiştiğinin öğretildiği

where we were taught in our methods classes

that the concept of good teaching has changed.

Georgia Üniversitesi'ndeki lisans dönemlerimi hatırlıyorum.

We're not developing learners

Biz, fabrikada bir mesleğe bağlı

who are going to go out into a workforce

iş gücüne gönderilecek

where they'll stand on a line in a factory.

öğrenciler yetiştirmiyoruz.

Rather, we're sending our kids out into a workforce

Aksine, iletişim kurabilmeleri, iş birliği yapabilmeleri

where they need to be able to communicate,

ve problem çözebilmeleri

collaborate and problem-solve.

gereken bir mesleğe gönderiyoruz.

And that has caused teacher-student relationships

Bu öğretmen-öğrenci ilişkisinin,

to morph into something stronger

bilgi veren ve bilgi alandan

than the giver of content and the receiver of knowledge.

daha güçlü bir şeye dönüşmesine neden oldu.

Lectures and sitting in silent rows just doesn't cut it anymore.

Dersler ve sessizce sıralarda oturmak artık yetersiz.

We have to be able to build relationships with and among our students

Öğrencilerimizle onların kendilerini

dünyaya bağlı olduklarını hissetmelerine yardımcı olmak adına

to help them feel connected

in a world that depends on it.

ilişki kurabilmemiz gerek.

I think back to my second year teaching.

Aklıma öğretmenliğimin ikinci senesi geliyor.

I had a student who I'll call "David."

''David'' diye bir öğrencim vardı.

And I remember feeling like I'd done a pretty good job

O sene öğretmenliğimi gayet iyi yapmış gibi

at teaching that year:

hissettiğimi hatırlıyorum.

"Hey, I ain't no first-year teacher.

"Hey, öğretmenliğimin ilk senesinde değilim.

I know what I'm doing."

Ne yaptığımı biliyorum."

And it was on the last day of school,

Okulun son gününde David'e

I told David to have a great summer.

güzel bir yaz geçirmesini söyledim.

And I watched him walk down the hall,

Koridorda yürürken onu izledim

and I thought to myself,

ve kendi kendime düşündüm.

I don't even know what his voice sounds like.

Daha çocuğun sesinin neye benzediğini bile bilmiyordum.

And that's when I realized I wasn't doing it right.

İşte o an bir şeyleri doğru yapmadığımı fark ettim.

So I changed almost everything about my teaching.

Bunun üzerine öğretme şeklimi baştan sona değiştirdim.

I built in plenty of opportunities for my students to talk to me

Öğrencilerime, benimle ve birbirleriyle konuşmaları,

and to talk to each other,

yazılı ve sözlü becerilerini

to share their writing and to verbalize their learning.

geliştirmeleri için birçok fırsat verdim.

And it was through those conversations I began not only to know their voice

O konuşmalar sayesinde sadece seslerini duymakla kalmadım,

but to know their pain.

acılarını da hissettim.

I had David in class again that next year,

Bir sonraki sene David yine benim sınıfımdaydı.

and I learned that his father was undocumented

Öğrendim ki babası kaçak göçmenmiş

and had been deported.

ve sınır dışı edilmiş.

Okulda davranışlarını dışa vurmaya başladı

He started acting out in school

because all he wanted was for his family to be together again.

çünkü tek istediği şey ailesinin tekrar bir arada olmasıydı.

In so many ways, I felt his pain.

Birçok yönden onun acısını hissettim.

And I needed someone to listen,

Beni dinleyecek ve bana destek olacak birisine ihtiyacım vardı,

somebody to provide support for me

böylece ona içinde bulunduğu ve benim idrak bile edemediğim

so that I could support him in this thing that I could not even comprehend.

bu konuda destek olabilirdim.

And we recognize that need

Bu ihtiyacın

korkunç bir suç mahaline tanık olan polis memurlarının

for police officers who've witnessed a gruesome crime scene

and nurses who have lost a patient.

ve hastasını kaybeden hemşirelerin de ihtiyacı olduğunun farkına vardık.

But when it comes to teaching professionals,

Ancak sıra uzmanlara öğretmeye gelince

that urgency is lagging.

o aciliyet gecikiyor.

I believe it's paramount

Öğrencilerin, öğretmenlerin, yöneticilerin

that students and teachers,

yardımcı uzmanların ve diğer tüm destek ekiplerinin

administrators, paraprofessionals and all other support staff

zihinsel sağlık desteklerine ulaşımlarının

have convenient and affordable access to mental wellness supports.

kullanışlı ve makul olması bence harika bir şey.

When we are constantly serving others,

Biz durmadan başkalarına yardım ederken

often between 25 and 125 students each day,

genellikle bu günde 25 ile 125 öğrenci arasında değişir,

our emotional piggy banks are constantly being drawn upon.

duygusal kumbaralarımız devamlı olarak boşalıyor.

After a while, it can become so depleted,

Bir süre sonra o kadar tükenmiş olabiliyor ki

that we just can't bear it anymore.

artık daha fazla katlanamıyoruz.

Öğrencilerimizin her gün bizimle paylaştıkları

They call it "secondary trauma" and "compassion fatigue,"

bu travmaları özümsediğimiz bu konsept,

the concept that we absorb the traumas our students share with us each day.

"ikincil travma" ve "merhamet yorgunluğu" olarak adlandırılıyor.

And after a while,

Bir süre sonra

our souls become weighed down by the heaviness of it all.

hepsinin ağırlığıyla ruhlarımız bunalıyor.

The Buffett Institute at the University of Nebraska

Nebraska Üniversitesi'ndeki Buffet Enstitüsü geçtiğimiz günlerde

recently found that most teachers --

çoğu öğretmenin %86'sının

86 percent across early childhood settings --

erken çocukluk dönemi boyunca

experienced some depressive symptoms during the prior week.

bazı depresif belirtiler deneyimlediklerini buldular.

They found that approximately one in 10

Yaklaşık olarak her onundan birinin,

reported clinically significant depressive symptoms.

klinik olarak ciddi depresif semptomlar bildirdiği bulundu.

My interactions with colleagues and my own experiences

Meslektaşlarımla etkileşimlerim ve tecrübelerim

make me feel like this is a universal struggle

bunun bütün sınıflarda evrensel bir mücadele

across all grade levels.

olduğunu düşündürüyor.

So what are we missing?

Neyi kaçırıyoruz?

What are we allowing to break the chain and how do we repair it?

Neyin zinciri kırmasına izin veriyoruz ve nasıl tamir edebiliriz?

In my career,

Kariyerimde,

I've experienced the death by suicide of two students

iki öğrencinin

ve onları çok seven

and one amazing teacher

who loved his kids;

harika bir öğretmenin intiharına,

countless students experiencing homelessness;

sayısız evsiz öğrenciye

and kids entering and exiting the justice system.

ve adalet sistemine girip çıkan çocuklara tanık oldum.

Bu olaylar olurken

When these events happen,

protocol is to say, "If you need someone to talk to, then ..."

protokol diyordu ki "konuşacak birine ihtiyacınız varsa o zaman..."

And I say that's not enough.

Ben de dedim ki bu yeterli değil.

I am so lucky.

Çok şanslıyım.

I work in an amazing school with great leadership.

Harika bir önderlikle muhteşem bir okulda çalışıyorum.

I serve a large district

Çok sağlam ortaklıklarla ve topluluk kurumlarıyla

with so many healthy partnerships with community agencies.

büyük bir bölgeye hizmet veriyorum.

They have provided steadily increasing numbers

Sayıları durmadan artan

rehber öğretmenler ve terapistler sağladılar

of school counselors and therapists

ve öğrencilere yardım etmeleri için personele destek verdiler.

and support staff to help our students.

They even provide staff members with access to free counseling

İstihdam planımızın bir parçası olarak ücretsiz danışma eğitimine erişimi olan

as part of our employment plan.

personel bile sağlıyorlar.

But many small districts and even some large ones

Birçok küçük ilçe ve hatta bazı büyük ilçeler bile

simply cannot foot the bill without aid.

faturalarını yardımsız ödeyemiyor.

(Exhales)

(Nefes verir)

Not only does every school need social and emotional support staff,

Her okul sadece sosyal ve duygusal destek personeline değil,

trained professionals who can navigate the needs of the building --

binanın gereksinimlerini karşılayabilecek eğitimli profesyonellere de ihtiyaç duyar.

not just the students, not just the teachers, but both --

Sadece öğrenciler ve öğretmenler değil, her ikisi de olmalı.

we also need these trained professionals

Ayrıca bu eğitimli profesyonellere

to intentionally seek out those closest to the trauma

travmaya en yakın olanları bilinçli olarak aramaları

and check in with them.

ve onlarla ilgilenmeleri için ihtiyacımız var.

Many schools are doing what they can

Birçok okul yaptığımız işin

to fill in the gaps,

düpedüz zor olduğunu kabul ederek

starting with acknowledging that the work that we do

boşlukları doldurmak için

is downright hard.

ellerinden geleni yapıyor.

Another school in Lincoln, Schoo Middle School,

Lincoln'deki bir başka okul olan Schoo Orta Okulu'nda

has what they call "Wellness Wednesdays."

"Sağlık Çarşambaları" dedikleri bir günleri var.

They invite in community yoga teachers,

Topluluğa yoga öğretmenlerini çağırıyorlar,

they sponsor walks around the neighborhood during lunch

öğle yemeği sırasında semt etrafındaki yürüyüşlere

and organize social events

ve insanları bir araya getirmek için organize edilen sosyal etkinliklere

that are all meant to bring people together.

sponsorluk ediyorlar.

Zachary Elementary School in Zachary, Louisiana,

Louisiana, Zachary'daki Zachary İlkokulu'nun

has something they call a "Midweek Meetup,"

"Hafta Ortası Buluşması" adını verdikleri,

where they invite teachers to share lunch

öğretmenleri öğle yemeğine davet ettikleri

and to talk about the things that are going well

ve iyi giden, kalplerine ağır gelen şeyleri

and the things that are weighing heavy on their hearts.

konuştukları bir uygulaması var.

These schools are making space for conversations that matter.

Bu okullar, önemli konuşmalar için yer açıyor.

Finally, my friend and colleague Jen Highstreet

Son olarak arkadaşım ve meslektaşım Jen Highstreet,

takes five minutes out of each day

bir meslektaşına onların çok çalıştığını

to write an encouraging note to a colleague,

ve başkalarıyla paylaştığı kalbini gördüğünü bildiren

letting them know that she sees their hard work

cesaretlendirici bir not yazmak için

and the heart that they share with others.

her gün beş dakikasını ayırıyor.

She knows that those five minutes

Bu beş dakikanın

can have an invaluable and powerful ripple effect

okulumuz genelinde

paha biçilemez ve güçlü bir dalga etkisi olabileceğini biliyor.

across our school.

The chain that hangs in my classroom is more than just a decoration.

Sınıfımda asılı olan bu zincir bir dekorasyondan daha fazlası.

Those links hang over our heads

Bu halkalar, öğrencilerimizin koridorlarda yürüdükleri

for the entire four years that our students walk our halls.

dört yıl boyunca başımızın üstünde asılı kalır.

And every year,

Her yıl,

I have seniors come back to my classroom, room 340,

son sınıf öğrencilerim 340 numaralı sınıfıma geldiklerinde,

and they can still point out where their link hangs.

hâlâ halkaların nerede asılı olduğunu gösterebiliyorlar.

They remember what they wrote on it.

Üzerine ne yazdıklarını hatırlıyorlar.

They feel connected and supported.

Bağlı ve desteklenmiş hissediyorlar.

And they have hope.

Umutlular.

Isn't that what we all need?

Tüm ihtiyacımız olan bu değil mi?

Somebody to reach out and make sure that we're OK.

Bize ulaşacak ve iyi olduğumuzdan emin olacak,

To check in with us

bizi kontrol edip

and remind us that we are a link.

bizim bir halka olduğumuzu bize hatırlatacak birisi.

Every now and then, we all just need a little help

Arada sırada hepimizin zımbayı tutmak için

holding the stapler.

biraz yardıma ihtiyacı var.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)