How can we support the emotional well-being of teachers? | Sydney Jensen

Translator: Saba Shariatpasand Reviewer: Leila Ataei

Like many teachers,

مثل خيلی از معلم‌ها،

every year on the first day of school,

هر سال در اولین روز مدرسه،

I lead a sort of icebreaker activity with my students.

من یک جور فعالیت برای آشنایی را با دانش آموزانم رهبری می‌کنم.

I teach at Lincoln High School in Lincoln, Nebraska,

من در دبیرستان لینکن، در لینکن نبراسکا تدریس می‌کنم

and we are one of the oldest and most diverse high schools

و ما یکی از قدیمی‌ترین و متنوع‌ترین دبیرستان‌ها

in our state.

در کشورمان هستیم

Also, to our knowledge,

همچنین، طبق اطلاع ما،

we're the only high school in the world whose mascot is the Links.

تنها دبیرستانی در دنیا هستیم که حلقه‌ها برایش شانس می‌آورند.

Like, a chain.

مثلا، حلقه‌های یه زنجیر.

(Laughter)

(خندیدن)

And with that being our mascot,

و از آن جایی که برایمان شانس می‌آورند،

we have a statue out front of our building

جلوی ساختمانمان مجسمه‌ای به شکل چهار حلقه داریم،

of four links connected like a chain.

که مانند یک زنجیر به هم متصل شده‌اند.

And each link means something.

و هر حلقه معنایی دارد

Our links stand for tradition,

حلقه‌های ما نشانگر سنت،

excellence, unity and diversity.

تعالی، وحدت و تنوع هستند.

So on the first day of school,

بنابراین در روز اول مدرسه،

I teach my new ninth-graders about the meaning behind those links,

من به نهمی‌های تازه واردم معنای آن حلقه‌ها را می‌آموزم

and I give them each a slip of paper.

و به هر کدام تکه‌ای کاغذ می‌دهم.

On that paper, I ask them to write something about themselves.

از آن‌ها می‌خواهم که روی آن کاغذ چیزی درباره‌ی خودشان بنویسند.

It can be something that they love,

می‌تواند درباره چیزی باشد که دوست دارند،

something that they hope for --

چیزی که به آن امیدوارند--

anything that describes their identity.

هر چیزی که هویت آن‌ها را توصیف کند.

And then I go around the room with a stapler,

و بعد من با یک منگنه در اتاق دور می‌زنم،

and I staple each of those slips together

و آن تکه‌های کاغذ را به هم منگنه می‌کنم

to make a chain.

تا یک زنجیر بسازند.

And we hang that chain up in our classroom as a decoration, sure,

و ما آن زنجیر را بالای کلاسمان نه تنها به عنوان تزئین،

but also as a reminder that we are all connected.

بلکه برای یادآوری این که ما همگی به هم متصل هستیم، آویزان می‌کنیم.

We are all links.

ما همگی حلقه‌های زنجیر هستیم.

So what happens when one of those links feels weak?

چه اتفاقی می‌افتد وقتی یکی از آن حلقه‌ها احساس ناتوانی کند؟

And what happens when that weakness

و چه اتفاقی می‌افتد اگر آن ناتوانی

is in the person holding the stapler?

در کسی باشد که منگنه را به دست دارد؟

The person who's supposed to make those connections.

کسی که قرار است آن پیوندها را برقرار سازد.

The teacher.

معلم.

As teachers, we work every day

به عنوان معلم، ما هر روز در تلاشیم

to provide support socially, emotionally and academically

که تامین کننده‌ی پشتیبانی اجتماعی، عاطفی و علمی باشیم

to our students who come to us with diverse and tough circumstances.

برای دانش آموزانی که با موقعیت‌های متنوع و دشوار به ما مراجعه می‌کنند.

Like most teachers,

مثل خیلی از معلم‌ها،

I have students who go home every day,

دانش‌آموزانی دارم که هر روز خانه می‌روند

and they sit around the kitchen table

و دور میز ناهارخوری می‌نشینند

while one or both parents makes a healthy, well-rounded meal for them.

وقتی که هر دو یا یکی از والدینشان وعده‌ای سالم و مفصل برایشان درست می‌کنند.

They spend suppertime summarizing the story they read

آن‌ها زمان شام را صرف خلاصه کردن داستانی می‌کنند

in ninth-grade English that day,

که آن روز در کلاس انگلیسی پایه نهم خوانده‌اند،

or explaining how Newton's laws of motion work.

یا توضیح این که قانون حرکت نیوتون چگونه کار می‌کند.

But I also have students who go to the homeless shelter

اما دانش‌آموزانی هم دارم که به پناهگاه بی‌خانمان‌ها می‌روند

or to the group home.

یا به خانه‌ی گروهی.

They go to the car that their family is sleeping in right now.

آن‌ها به ماشینی می‌روند که در حال حاضر خانواده‌شان در آن می‌خوابند.

They come to school with trauma,

آن‌ها با آسیب روحی به مدرسه می‌آیند،

and when I go home every day, that goes home with me.

و هر روز وقتی به خانه می‌روم، آن [آسیب‌ها] هم با من به خانه می‌آیند.

And see, that's the hard part about teaching.

و ببینید، این قسمت دشوار تدریس است.

It's not the grading, the lesson-planning, the meetings,

نه نمره دادن، برنامه ریزی درسی و جلسات،

though sure, those things do occupy a great deal of teachers' time and energy.

گرچه مطمئنا آن چیزها مقدار زیادی از زمان و انرژی یک معلم را به خود اختصاص می‌دهند.

The tough part about teaching

قسمت دشوار تدریس

is all the things you can't control for your kids,

تمام آن چیزهایی است که شما نمی‌توانید برای بچه‌هایتان کنترل کنید،

all the things you can't change for them once they walk out your door.

تمام آن چیزهایی که وقتی از در کلاس خارج می شوند، نمی‌توانید برایشان تغییر دهید.

And so I wonder if it's always been this way.

و من در شگفتم که آیا همیشه همین طور بوده..

I think back to my undergraduate training at the University of Georgia,

من به یاد کارآموزی دوره‌ی کارشناسی خودم در دانشگاه جورجیا می‌افتم،

where we were taught in our methods classes

که به ما در کلاس متدها آموزش می‌دادند که

that the concept of good teaching has changed.

مفهوم تدریس خوب تغییر کرده‌است.

We're not developing learners

ما در حال پرورش دادن شاگردهایی نیستیم

who are going to go out into a workforce

که قرار است به نیروهای کاری

where they'll stand on a line in a factory.

خط یک کارخانه بپیوندند.

Rather, we're sending our kids out into a workforce

بلکه ما بچه‌هایمان را به میان نیروی کاری می‌فرستیم که

where they need to be able to communicate,

در آن نیاز دارند بتوانند ارتباط برقرار کنند،

collaborate and problem-solve.

همکاری و حل مسئله کنند.

And that has caused teacher-student relationships

و این باعث شده‌است که روابط معلم-شاگردی

to morph into something stronger

به چیزی محکم‌تر از ارائه دهنده‌ی محتوی

than the giver of content and the receiver of knowledge.

و گیرنده دانش تبدیل شوند.

Lectures and sitting in silent rows just doesn't cut it anymore.

سخنرانی‌ها و نشستن در ردیف‌های ساکت دیگر پاسخگو نیست.

We have to be able to build relationships with and among our students

ما باید بتوانیم با دانش آموزان و میان دانش آموزان ارتباط برقرار کنیم

to help them feel connected

تا به آن‌ها کمک کنیم احساس هم‌بستگی کنند

in a world that depends on it.

در دنیایی که به آن [هم بستگی] وابسته است.

I think back to my second year teaching.

من به یاد دومین سال تدریسم می‌افتم.

I had a student who I'll call "David."

دانش آموزی داشتم که او را «دیوید» خطاب خواهم کرد.

And I remember feeling like I'd done a pretty good job

و به یاد دارم احساس می‌کردم که در تدریس کلاس آن سال

at teaching that year:

عملکرد بسیار خوبی داشته‌ام:

"Hey, I ain't no first-year teacher.

«هی، من معلم سال-اولی نیستم.

I know what I'm doing."

می‌دونم دارم چی‌کار می‌کنم.»

And it was on the last day of school,

و روز آخر مدرسه بود،

I told David to have a great summer.

به دیوید گفتم که امیدوارم تابستانی عالی داشته باشد.

And I watched him walk down the hall,

و وقتی که در سالن قدم می‌زد او را تماشا کردم،

and I thought to myself,

و با خودم فکر کردم،

I don't even know what his voice sounds like.

من حتی نمی‌دانم صدای او چگونه است.

And that's when I realized I wasn't doing it right.

و آن‌جا بود که فهمیدم به درستی انجامش نمی‌دادم.

So I changed almost everything about my teaching.

پس تقریبا همه‌چیز را درباره تدریسم تغییر دادم.

I built in plenty of opportunities for my students to talk to me

من فرصت‌های بسیاری برای دانش آموزانم ساختم تا با من صحبت کنند

and to talk to each other,

تا با یکدیگر صحبت کنند،

to share their writing and to verbalize their learning.

تا نوشته‌هایشان را به اشتراک بگذارند و آموخته‌هایشان را بیان کنند.

And it was through those conversations I began not only to know their voice

و از طریق این مکالمات بود که من نه تنها شروع به شنیدن صدایشان کردم،

but to know their pain.

بلکه از رنج‌هایشان آگاه شدم.

I had David in class again that next year,

من سال بعد دیوید را در کلاسم داشتم،

and I learned that his father was undocumented

و متوجه شدم که مدارک پدرش معتبر شناخته نشده

and had been deported.

و از کشور اخراج شده بود.

He started acting out in school

اودر مدرسه شروع به بدرفتاری کرده بود

because all he wanted was for his family to be together again.

چون تمام آن‌چه می‌خواست این بود که خانواده‌اش دوباره کنار هم باشند.

In so many ways, I felt his pain.

از بسیاری جهات، من درد او را لمس کردم.

And I needed someone to listen,

و به کسی نیاز داشتم که بشنود،

somebody to provide support for me

کسی که مرا حمایت کند

so that I could support him in this thing that I could not even comprehend.

تا بتوانم او را در این مسئله که حتی درکش نمی‌کردم حمایت کنم.

And we recognize that need

و ما این نیاز را برای افسر پلیس‌هایی که

for police officers who've witnessed a gruesome crime scene

شاهد یک صحنه جرم وحشتناک بوده‌اند

and nurses who have lost a patient.

برای پرستارانی که بیماری را از دست  داده‌اند به رسمیت می‌شناسیم

But when it comes to teaching professionals,

اما وقتی صحبت از متخصصان تدریس می‌شود،

that urgency is lagging.

این ضرورت به تعویق می‌افتد.

I believe it's paramount

من باور دارم این بسیار مهم است

that students and teachers,

که دانش آموزان و معلمان،

administrators, paraprofessionals and all other support staff

مدیران، افراد فوق حرفه ای و دیگر کارکنان پشتیبانی

have convenient and affordable access to mental wellness supports.

دسترسی راحت و مقرون به صرفه به حمایت‌های سلامت روانی داشته باشند.

When we are constantly serving others,

وقتی ما مدام در حال خدمت به دیگران هستیم،

often between 25 and 125 students each day,

اغلب هر روز بین ۲۵ تا ۱۲۵ دانش آموز،

our emotional piggy banks are constantly being drawn upon.

ذخیره‌ی قلک‌های عاطفیمان مدام در حال مصرف شدنند.

After a while, it can become so depleted,

پس از مدتی، آن‌چنان تهی می‌شوند

that we just can't bear it anymore.

که دیگر تحملش را نداریم.

They call it "secondary trauma" and "compassion fatigue,"

به آن آسیب ثانویه و خستگی ناشی از شفقت می‌گویند، این مفهوم که

the concept that we absorb the traumas our students share with us each day.

که ما رنج‌هایی را که دانش آموزانمان هر روز با ما به اشتراک می گذارند جذب می‌کنیم.

And after a while,

و پس از مدتی،

our souls become weighed down by the heaviness of it all.

روحمان زیر این بار سنگین خم می‌شود.

The Buffett Institute at the University of Nebraska

موسسه‌ی بافت در دانشگاه نبراسکا

recently found that most teachers --

به تازگی یافته‌است که بیش‌تر معلمان--

86 percent across early childhood settings --

86 درصد معلم‌های اوایل دوران کودکی--

experienced some depressive symptoms during the prior week.

برخی از علائم افسردگی را در طول هفته ی گذشته تجربه کرده‌اند.

They found that approximately one in 10

آن‌ها یافته‌اند که تقریبا یک نفر از هر ده نفر

reported clinically significant depressive symptoms.

از نظر بالینی علائم قابل توجهی از افسردگی را گزارش کرده‌است.

My interactions with colleagues and my own experiences

تعاملات من با همکارانم و همچنین تجربیات شخصیم

make me feel like this is a universal struggle

باعث می‌شود احساس کنم که این چالشی جهانی است

across all grade levels.

در تمام مقاطع تحصیلی.

So what are we missing?

پس چه چیزی از قلم افتاده‌است؟

What are we allowing to break the chain and how do we repair it?

به چه چیزی اجازه می‌دهیم که زنجیره را قطع کند و چگونه ترمیمش کنیم؟

In my career,

من در شغلم،

I've experienced the death by suicide of two students

شاهد مرگ بر اثر از خودکشی دو دانش آموز

and one amazing teacher

و معلمی بی‌نظیر بودم،

who loved his kids;

که به بچه‌هایش عشق می‌ورزید.

countless students experiencing homelessness;

دانش آموزان بیشماری که بی‌خانمانی را تجربه کرده‌اند؛

and kids entering and exiting the justice system.

و بچه‌هایی که وارد سیستم عدالت شده و از آن خارج می‌شوند.

When these events happen,

وقتی این اتفاقات می‌افتد،

protocol is to say, "If you need someone to talk to, then ..."

پروتکل این است که بگوییم، «اگر نیاز داری با کسی صحبت کنی، پس...»

And I say that's not enough.

اما من می‌گویم که کافی نیست.

I am so lucky.

من بسیار خوش‌شانس هستم.

I work in an amazing school with great leadership.

من در مدرسه‌ای شگفت‌انگیز با رهبری عالی کار می‌کنم.

I serve a large district

با تعداد زیادی شراکت سالم با

with so many healthy partnerships with community agencies.

نمایندگی‌های اجتماعی به منطقه‌ای وسیع خدمت می‌کنم.

They have provided steadily increasing numbers

آن‌ها شمار پیوسته در حال افزایشی از

of school counselors and therapists

مشاورین مدرسه، درمانگران

and support staff to help our students.

و کارکنان پشتیبانی تدارک دیده‌اند، تا به دانش آموزان کمک کنند.

They even provide staff members with access to free counseling

آن‌ها حتی برای کارکنان پشتیبانی دسترسی رایگان به مشاوره را

as part of our employment plan.

به عنوان بخشی از برنامه‌ی استخدام تدارک دیده‌اند.

But many small districts and even some large ones

اما بسیاری از مناطق کوچک و حتی شماری از مناطق بزرگ

simply cannot foot the bill without aid.

نمی‌توانند بدون کمک از پس مخارج بربیایند.

(Exhales)

(نفس عمیق می‌کشد)

Not only does every school need social and emotional support staff,

نه تنها مدارس نیازمند کارکنان پشتیبانی عاطفی و اجتماعی

trained professionals who can navigate the needs of the building --

و متخصصان آموزش دیده‌ای هستند که می‌توانند نیازهای مدرسه را هدایت کنند،

not just the students, not just the teachers, but both --

نه تنها دانش آموزان، نه تنها معلم‌ها، بلکه هردو.

we also need these trained professionals

ما هم نیازمند متخصصان آموزش دیده‌ای هستیم

to intentionally seek out those closest to the trauma

تا بتوانیم آگاهانه به جست و جوی افرادی برویم که بیشتر در معرض آسیبند

and check in with them.

و احوالشان را جویا شویم.

Many schools are doing what they can

مدارس زیادی تمام آن‌چه در توان دارند انجام می‌دهند

to fill in the gaps,

تا کمبودها را جبران کنند،

starting with acknowledging that the work that we do

قدم اول به رسمیت شناختن کاری ما معلمان انجام می‌دهیم

is downright hard.

به شدت دشوار است.

Another school in Lincoln, Schoo Middle School,

مدرسه‌ای دیگر در لینکن، دبیرستان اسکو

has what they call "Wellness Wednesdays."

چیزی به نام «چهارشنبه‌های سلامت» دارند.

They invite in community yoga teachers,

آن‌ها معلم‌های یوگای انجمن را دعوت می‌کنند، از

they sponsor walks around the neighborhood during lunch

برنامه‌های پیاده روی در محله در ساعت ناهاری حمایت مالی می‌کنند، و

and organize social events

رویدادهای اجتماعی تدارک می‌دهند،

that are all meant to bring people together.

که همه و همه در این جهت است که مردم را دور هم جمع کنند.

Zachary Elementary School in Zachary, Louisiana,

مدرسه‌ی زکری، در زکری لوییزیانا،

has something they call a "Midweek Meetup,"

چیزی به نام «ملاقات میان‌هفته‌ای» دارد، که

where they invite teachers to share lunch

از معلمها دعوت می‌کنند در ناهار هم سهیم شوند

and to talk about the things that are going well

و درباره‌ی چیزهایی صحبت کنند که به خوبی پیش می‌روند،

and the things that are weighing heavy on their hearts.

و چیزهایی که بر دوششان سنگینی می‌کند.

These schools are making space for conversations that matter.

این مدارس فضایی برای مکالماتی ایجاد کرده‌اند که اهمیت دارد.

Finally, my friend and colleague Jen Highstreet

در نهایت، دوست و همکار من جن هایستریت

takes five minutes out of each day

پنج دقیقه از هر روز را

to write an encouraging note to a colleague,

صرف نوشتن یادداشتی انگیزشی برای یک همکار می‌کند،

letting them know that she sees their hard work

تا او را مطلع کند که پشتکار و عشقی

and the heart that they share with others.

که با دیگران به اشتراک می‌گذارد دیده می‌شود.

She knows that those five minutes

او می‌داند که آن پنج دقیقه

can have an invaluable and powerful ripple effect

می‌تواند اثری ارزشمند و ادامه‌دار

across our school.

در سراسر مدرسه‌مان داشته باشد.

The chain that hangs in my classroom is more than just a decoration.

زنجیری که در کلاس من آویزان است، فقط برای تزیین نیست.

Those links hang over our heads

آن پیوندها تمام مدت ۴ ساله‌ای که

for the entire four years that our students walk our halls.

دانش‌آموزانمان در سالن‌هایمان قدم می‌زنند بالای سرمان آویزانند.

And every year,

و هر سال،

I have seniors come back to my classroom, room 340,

سال آخری‌ها به کلاس من، اتاق ۳۴۰، برمی‌گردند و

and they can still point out where their link hangs.

هنوز هم می‌توانند تشخیص دهند که حلقه‌ی زنجیرشان کجا آویزان شده.

They remember what they wrote on it.

هنوز به خاطر دارند که چه چیزی روی آن نوشته‌اند.

They feel connected and supported.

آن‌ها احساس هم‌بستگی و حمایت می‌کنند.

And they have hope.

و امید دارند.

Isn't that what we all need?

آیا این چیزی نیست که همه‌ نیاز داریم؟

Somebody to reach out and make sure that we're OK.

کسی که به ما سری بزند و مطمئن شود که رو‌به‌راهیم.

To check in with us

جویای حالمان شود

and remind us that we are a link.

و یادآور شود که ما حلقه‌ی یک زنجیریم.

Every now and then, we all just need a little help

هر از گاهی، همه ما قدری کمک احتیاج داریم

holding the stapler.

تا منگنه را به دست بگیریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)