Why I love a country that once betrayed me | George Takei

George Takei: Bir zamanlar bana ihanet eden bir ülkeyi neden seviyorum

Çeviri: Halil Sarı Gözden geçirme: Ramazan Şen

I'm a veteran of the starship Enterprise.

Ben emekli bir uzay gemisi kaptanıyım.

(Gülüşmeler)

I soared through the galaxy

Galaksi boyunca,

driving a huge starship

büyük bir uzay gemisiyle süzüldüm.

with a crew made up of people

Yanımda, dünyanın her yerinden gelmiş

from all over this world,

kişilerden oluşan bir mürettebat vardı.

many different races, many different cultures,

Çok farklı ırklardan,

çok farklı kültürlerden

many different heritages,

çok farklı geleneklerden

all working together,

gelen insanlar birlikte çalışıyorlardı.

and our mission was to explore strange new worlds,

Ve bizim görevimiz,

yabancı yeni dünyaları keşfetmek,

to seek out new life and new civilizations,

yeni hayatlar, yeni medeniyetler bulmak,

to boldly go where no one has gone before.

daha önce kimsenin gitmediği

karanlık yerlere gitmekti.

Well —

Evet,

(Applause) —

(Alkış)

I am the grandson of immigrants from Japan

Ben, Japonya'dan Amerika'ya gelen

who went to America,

göçmenlerin torunuyum.

boldly going to a strange new world,

Cesurca yabancı, yeni bir dünyaya gelmiş,

seeking new opportunities.

yeni fırsatlar arıyorlardı.

My mother was born in Sacramento, California.

Annem Sacramento, California'da doğdu.

My father was a San Franciscan.

Babam bir San Francisco'lu.

They met and married in Los Angeles,

Los Angeles'ta tanışıp evlendiler

and I was born there.

ve ben orada doğdum.

I was four years old

4 yaşımda iken,

when Pearl Harbor was bombed

Pearl Harbour,

on December 7, 1941 by Japan,

7 Aralık 1941'te

Japonya tarafından bombalandı

and overnight, the world was plunged

ve bir gece sonra dünya

into a world war.

yeni bir dünya savaşına sürüklendi.

America suddenly was swept up

Amerika aniden

bir histeriye kapıldı.

by hysteria.

Japanese-Americans,

Japon kökenli Amerikan vatandaşı olan,

American citizens of Japanese ancestry,

Japon Amerikalılara

were looked on

şüphe,

with suspicion and fear

korku ve tamamen öfke ile

and with outright hatred

bakılmaya başlandı.

simply because we happened to look like

En basit bir şekilde çünkü

bizler Pearl Harbour'u

the people that bombed Pearl Harbor.

bombalayan insanlara benziyorduk.

And the hysteria grew and grew

Bu histeri Şubat 1942'ye kadar

until in February 1942,

büyüdükçe büyüdü.

the president of the United States,

Birleşmiş Devletler Başkanı

Franklin Delano Roosevelt,

Franklin Delano Roosevelt

ordered all Japanese-Americans

bütün Japon-Amerikalıların

on the West Coast of America

Amerika'nın Batı kıyısında

to be summarily rounded up

toplatılmasını emretti.

with no charges, with no trial,

Hiçbir suçlama, mahkeme,

with no due process.

adil yargılanma hakkı olmadan.

Due process, this is a core pillar

Adil yargılama hakkı bizim

adalet sistemimizin temel dayanağıdır.

of our justice system.

That all disappeared.

Bunların hepsi ortadan kalktı.

We were to be rounded up

Toplatıldık ve 10 tane, demir tellerle

and imprisoned in 10 barbed-wire prison camps

çevrili kamplarda mahkum edildik.

in some of the most desolate places in America:

Bunlar Amerika'nın en ücra yerleriydi;

the blistering hot desert of Arizona,

Arizona'nın kavurucu sıcak çölü,

the sultry swamps of Arkansas,

Arkansas'ın boğucu bataklıkları,

the wastelands of Wyoming, Idaho, Utah, Colorado,

Wyoming, Idaho, Utah,

Colorado'nun çöplükleri,

and two of the most desolate places in California.

ve California'nın en ıssız bölgesiydi.

On April 20th, I celebrated my fifth birthday,

20 Nisan'da 5. doğum günümü kutladım.

and just a few weeks after my birthday,

Doğum günümden sadece birkaç hafta sonra

my parents got my younger brother,

annem ve babam küçük kardeşimi,

my baby sister and me

küçük kız kardeşimi ve beni

up very early one morning,

sabah erkenden uyandırdı

and they dressed us hurriedly.

ve hızlıca giydirdi.

My brother and I were in the living room

Abim ve ben salon penceresinden

looking out the front window,

dışarıya bakıyorduk

and we saw two soldiers marching up our driveway.

Ve 2 askerin evimizin önünde yürüdüğünü gördük.

They carried bayonets on their rifles.

Tüfeklerinde süngüleri vardı.

They stomped up the front porch

Ön kapıya gelip

and banged on the door.

kapıyı çaldılar.

My father answered it,

Babam kapıyı açtı.

and the soldiers ordered us out of our home.

Askerler evin dışına çıkmamızı emrettiler.

My father gave my brother and me

Babam bana ve abime

small luggages to carry,

taşımamız için küçük valizler verdi

and we walked out and stood on the driveway

ve dışarı çıkarak evin çıkışında dikildik

waiting for our mother to come out,

ve annemin gelmesini bekledik.

and when my mother finally came out,

Nihayet annem geldiğinde,

she had our baby sister in one arm,

bir kolunda küçük kız kardeşim,

a huge duffel bag in the other,

diğerinde büyük bir kol çantası vardı

and tears were streaming down both her cheeks.

ve yanaklarından yaşlar süzülüyordu.

I will never be able to forget that scene.

Bu sahneyi asla unutamam.

It is burned into my memory.

Hafızama kazınmıştır.

We were taken from our home

Evimizden alınıp

and loaded on to train cars

diğer Japon-Amerikalı aileler ile birlikte

with other Japanese-American families.

tren vagonlarına bindirildik.

There were guards stationed

Her vagonun iki başında bekçiler vardı,

at both ends of each car,

as if we were criminals.

sanki suçluymuşuz gibi.

We were taken two thirds of the way across the country,

Ülkenin üçte ikisi kadar yolu

rocking on that train for four days and three nights,

bu trenle 4 gün 3 gece sallanarak

to the swamps of Arkansas.

Arkansas'ın bataklığına götürüldük.

I still remember the barbed wire fence

Halen beni çevreleyen

that confined me.

bu dikenli telleri hatırlarım.

I remember the tall sentry tower

Bize doğrultmuş makineli silahların olduğu

with the machine guns pointed at us.

uzun nöbetçi kulübesini hatırlıyorum.

I remember the searchlight that followed me

Gece barakamdan tuvalete giderken

when I made the night runs

beni takip eden

from my barrack to the latrine.

ışıldakları hatırlıyorum.

But to five-year-old me,

Fakat 5 yaşındaki ben

I thought it was kind of nice that they'd lit the way

işemeye giderken yolumu aydınlatmalarının

for me to pee.

ne kadar hoş olduğunu düşünüyordum.

I was a child,

Çocuktum,

too young to understand the circumstances

neden orada olduğumuzu

of my being there.

anlamak için çok küçüktüm.

Children are amazingly adaptable.

Çocuklar inanılmaz bir şekilde uyum sağlar.

What would be grotesquely abnormal

Savaş kampında esir olmak gibi

became my normality

acayip anormal bir durum

in the prisoner of war camps.

benim için normal olmuştu.

It became routine for me to line up three times a day

Günde 3 kere sıraya dizilmek,

kalabalık bir salonda

to eat lousy food in a noisy mess hall.

berbat yemeklerden yemek benim için normal olmuştu.

It became normal for me to go with my father

Babamla birlikte gidip herkesin içinde

to bathe in a mass shower.

toplu yıkanmak normal olmuştu.

Being in a prison, a barbed-wire prison camp,

Dikenli tellerle çevrili bir kampta mahkum olmak

became my normality.

benim normalim olmuştu.

When the war ended,

Savaş bittiğinde

we were released,

serbest bırakıldık.

and given a one-way ticket

Birleşik Devletler'de herhangi bir yere

to anywhere in the United States.

gidebileceğimiz bir gidiş bileti verildi.

My parents decided to go back home

Ailem Los Angeles'taki evimize dönmeye karar verdi.

to Los Angeles,

but Los Angeles was not a welcoming place.

Fakat Los Angeles misafirperver değildi.

We were penniless.

Parasızdık,

Everything had been taken from us,

her şeyimiz alınmıştı

and the hostility was intense.

ve bize olan öfke çok fazlaydı.

Our first home was on Skid Row

İlk evimiz Skid Row'daydı.

in the lowest part of our city,

Şehrin en kötü yeri.

living with derelicts, drunkards

Kimsesiz, sarhoş ve

and crazy people,

delilerle birlikte yaşadık.

the stench of urine all over,

Her tarafta pis kokular vardı.

on the street, in the alley,

Caddelerde, yollarda

in the hallway.

otobanlarda bile bu koku vardı.

It was a horrible experience,

Korkunç bir tecrübeydi.

and for us kids, it was terrorizing.

Ve biz çocuklar için dehşet vericiydi.

I remember once

Bir keresinde

a drunkard came staggering down,

bir sarhoşun sendeleyerek

fell down right in front of us,

önümüze düşüp

and threw up.

kustuğunu hatırlıyorum.

My baby sister said, "Mama, let's go back home,"

Küçük kız kardeşim: "Anne eve geri dönelim" dedi.

because behind barbed wires

Çünkü dikenli tellerin arkası

was for us

bizim için

home.

evdi.

My parents worked hard

Annem ve babam ayakları üzerinde

to get back on their feet.

durabilmek için çok çalıştı.

We had lost everything.

Her şeyi kaybetmiştik.

They were at the middle of their lives

Orta yaşlarındaydılar

and starting all over.

ve hayata yeniden başlamışlardı.

They worked their fingers to the bone,

Canla başla çalıştılar

and ultimately they were able

ve sonunda

to get the capital together to buy

güzel bir yerde 3 yatak odası olan bir

a three-bedroom home in a nice neighborhood.

ev alacak kadar para biriktirdiler.

And I was a teenager,

Ergenlik yaşlarımda

and I became very curious

çocukluğumdaki tutukluluk zamanlarımız hakkında

about my childhood imprisonment.

çok merak ettiğim şeyler oldu.

I had read civics books that told me about

İdeal Amerikan demokrasisini anlatan

the ideals of American democracy.

yurttaşlık kitaplarını okudum.

All men are created equal,

Herkes eşit yaratılmıştır,

we have an inalienable right

hayata, özgürlüğe, mutluluğumuzun devamına dair

to life, liberty and the pursuit of happiness,

devredilemeyen haklarımız vardı.

and I couldn't quite make that fit

Ve bunlar benim çocukluğumda yaşadığım

with what I knew to be my childhood imprisonment.

tutukluluğa aykırı şeylerdi.

I read history books,

Tarih kitapları okudum

and I couldn't find anything about it.

fakat bununla ilgili bir şey bulamadım.

And so I engaged my father after dinner

Ve babamla yemeklerden sonra uzun,

in long, sometimes heated conversations.

bazen de hararetli sohbetlere başladık.

We had many, many conversations like that,

Böyle çok fazla konuşmamız oldu.

and what I got from them

Bunlardan benim çıkardığım sonuç

was my father's wisdom.

babamın bilgeliği oldu.

He was the one that suffered the most

Tutukluluk koşullarında

under those conditions of imprisonment,

en çok sıkıntı çeken oydu

and yet he understood American democracy.

fakat Amerikan demokrasisini anlamıştı.

He told me that our democracy

Demokrasimizin

is a people's democracy,

insanların demokrasisi olduğunu,

and it can be as great as the people can be,

bu nedenle hem insanlar gibi doğru olabileceğini

but it is also as fallible as people are.

hem de insanlar gibi yanlışa düşebileceğini söyledi.

He told me that American democracy

Bana Amerikan demokrasisinin

is vitally dependent on good people

sistemimizi ideal hale getirme

who cherish the ideals of our system

gayesini güden ve

and actively engage in the process

aktif bir şekilde

demokrasimizin çalışmasını sağlayan

of making our democracy work.

iyi insanlara muhtaç olduğunu söyledi.

And he took me to a campaign headquarters —

Ve beni bir seçim kampanyası merkezine götürdü.

the governor of Illinois was running for the presidency —

Illinois valisi başkanlık için yarışıyordu

and introduced me to American electoral politics.

ve bana Amerikan seçim sistemini anlattı.

And he also told me about

Ayrıca benimle

2. dünya savaşı esnasındaki

young Japanese-Americans

during the Second World War.

genç Japon-Amerikalılar hakkında konuştu.

When Pearl Harbor was bombed,

Pearl Harbour bombalandığında

young Japanese-Americans, like all young Americans,

genç Japon-Amerikalıların diğer gençler gibi

rushed to their draft board

ülkemiz için gönüllü olarak

to volunteer to fight for our country.

savaşmak için orduya koştuğunu anlattı.

That act of patriotism

Bu vatanseverlik davranışına

was answered with a slap in the face.

bir tokat ile cevap verildi.

We were denied service,

Hizmet etmemiz engellenmişti

and categorized as enemy non-alien.

ve yabancı olmayan düşman olarak nitelendirildik.

It was outrageous to be called an enemy

Bir düşman gibi görülmek çok acımasızcaydı.

when you're volunteering to fight for your country,

Üstelik ülken için savaşmak isterken

but that was compounded with the word "non-alien,"

"yabancı olmayan" kelimesi ile birleştirilen

which is a word that means

düşman teriminin anlamı

"citizen" in the negative.

"vatandaş"ın karşıt anlamlısı demekti.

They even took the word "citizen" away from us,

Hatta vatandaş kelimesini dahi aldılar

and imprisoned them for a whole year.

ve bizi birkaç yıl hapsettiler.

And then the government realized

Daha sonra devlet, savaş zamanında

that there's a wartime manpower shortage,

insan azlığının farkına vardı

and as suddenly as they'd rounded us up,

ve bizi aniden toplayarak

they opened up the military for service

genç Japon-Amerikalılara askeri hizmetin

by young Japanese-Americans.

önünü açtılar.

It was totally irrational,

Bu tamamen mantıksız

but the amazing thing,

fakat inanılmaz ve

the astounding thing,

şaşırtıcı bir şeydi.

is that thousands of young

Binlerce genç Japon-Amerikalı

Japanese-American men and women

kadın ve erkek

again went from behind those barbed-wire fences,

dikenli tellerle çevrili çitlerden çıkarak

put on the same uniform as that of our guards,

bize bekçilik yapanlarla aynı üniformaları giyip

leaving their families in imprisonment,

bu ülke adına savaşmak için

to fight for this country.

hapsedilmiş olan ailelerinden ayrıldılar.

They said that they were going to fight

Savaşmaya gittiklerini söylüyorlardı.

not only to get their families out

Sadece ailelerini dikenli tellerle çevrili

from behind those barbed-wire fences,

çitlerden kurtarmak için değil,

but because they cherished the very ideal

devletimizin temsil ettiği

of what our government stands for,

temsil etmesi gerektiği idealleri

should stand for,

korumak için savaşıyorlardı

and that was being abrogated

ve bu idealler yapılmakta olanlarla

by what was being done.

ortadan kaldırılmıştı.

All men are created equal.

Bütün insanlar eşit yaratılmıştır.

And they went to fight for this country.

Ve ülkeleri için savaşmaya gittiler.

They were put into a segregated

Bütün Japon-Amerikalı birlikleri ayrı tutulup

all Japanese-American unit

and sent to the battlefields of Europe,

Avrupa'daki savaş alanına gönderildiler

and they threw themselves into it.

ve onlar da kendini onun içine attılar.

They fought with amazing,

Hayret verici ve inanılmaz bir cesaretle

incredible courage and valor.

ve kahramanlıkla savaştılar.

They were sent out on the most dangerous missions

En tehlikeli görevlere gönderildiler

and they sustained the highest combat casualty rate

ve her birlikteki en fazla ölü savaşçı

of any unit proportionally.

sayısı onların oldu.

There is one battle that illustrates that.

Bunu gösteren bir savaş var.

It was a battle for the Gothic Line.

Gothic Line savaşı.

The Germans were embedded

Almanlar bu dağın eteklerinde,

in this mountain hillside,

kayalık yamaçlarında ve

rocky hillside,

ulaşılamaz mağaralarında

in impregnable caves,

menzilenmişlerdi.

and three allied battalions

3 müttefik topçu müfrezesi

had been pounding away at it

6 aydır burayı

for six months,

ateş altında tutuyordu böylece

and they were stalemated.

onlar burada sıkışıp kalmışlardı.

The 442nd was called in

442. birlik buradaki

to add to the fight,

savaşa dahil olmaları için çağrıldı.

but the men of the 442nd

fakat 442. birliğin

came up with a unique

çok farklı fakat

but dangerous idea:

tehlikeli bir planı vardı.

The backside of the mountain

Dağın arka tarafı

was a sheer rock cliff.

dik kayalık bir uçurumdu..

The Germans thought an attack from the backside

Almanlar dağın bu tarafından bir saldırı

would be impossible.

ihtimalini imkansız görüyorlardı.

The men of the 442nd decided to do the impossible.

442. birlik imkansızı yapmaya karar verdi.

On a dark, moonless night,

Ay ışığının olmadığı karanlık bir gecede

they began scaling that rock wall,

yaklaşık 300 metre yükseklikteki bu

a drop of more than 1,000 feet,

kaya duvarı bütün askeri teçhizatları ile

in full combat gear.

tırmanmaya başladılar.

They climbed all night long

Bütün gece boyunca

on that sheer cliff.

bu dik uçuruma tırmandılar.

In the darkness,

Karanlığın içinde

some lost their handhold

bazıları tutundukları yerlerden

or their footing

kimi bastıkları yerlerden kayarak

and they fell to their deaths

aşağılarındaki dar geçitin içine

in the ravine below.

kendi ölümlerine doğru düştüler.

They all fell silently.

Hepsi sessiz bir şekilde düştü.

Not a single one cried out,

Hiçbiri ağlayıp sızlanmadı

so as not to give their position away.

ve böylece yerlerini belli etmediler.

The men climbed for eight hours straight,

8 saat boyunca tırmandılar

and those who made it to the top

ve tepeye ulaşanlar

stayed there until the first break of light,

şafağın sökmesini beklediler

and as soon as light broke,

ve ilk ışıkla birlikte

they attacked.

saldırıya geçtiler.

The Germans were surprised,

Almanlar şaşırmıştı,

and they took the hill

birlik tepeyi ele geçirdi

and broke the Gothic Line.

ve Gothic Line savunmasını kırdı.

A six-month stalemate

6 aylık direniş

was broken by the 442nd

442. birlik tarafından

in 32 minutes.

32 dakikada kırılmıştı.

It was an amazing act,

Bu inanılmaz bir hareketti.

and when the war ended,

Ve savaş bittiğinde

the 442nd returned to the United States

442. birlik 2. Dünya Savaşı'nın

as the most decorated unit

en donanımlı birliği olarak

of the entire Second World War.

Amerika'ya geri döndü.

They were greeted back on the White House Lawn

Beyaz Saray'da Başkan Truman tarafından karşılandılar.

by President Truman, who said to them,

Truman onlara:

"You fought not only the enemy

"Siz sadece düşmanla değil aynı zamanda önyargılarla da savaştınız

but prejudice, and you won."

ve kazandınız." dedi.

They are my heroes.

Onlar benim kahramanlarım.

They clung to their belief

Onlar bu ülkenin parlayan ideallerine

in the shining ideals of this country,

olan inançlarına sarılmışlardı.

and they proved that being an American

Ve bir Amerikalı olmanın bazı insanlara

is not just for some people,

uygun olmadığını kanıtladılar.

that race is not how we define being an American.

Irk, bir Amerikalıyı tanımlamaya yetmez.

They expanded what it means to be an American,

Onlar, Amerikalı kavramına

including Japanese-Americans

önceden korku ve şüpheyle bakılan

that were feared and suspected and hated.

Japon-Amerikalıları dahil ettiler.

They were change agents,

Onlar dönüşmüş ajanlardı

and they left for me

ve bana bir miras bıraktılar.

a legacy.

They are my heroes

Onlar benim kahramanlarım,

and my father is my hero,

demokrasiyi anlayıp

who understood democracy

bana onun yolunu gösteren

and guided me through it.

babam da benim kahramanım.

They gave me a legacy,

Onlar bana bir miras bıraktılar

and with that legacy comes a responsibility,

ve bu miras bir sorumluluk getirdi.

and I am dedicated

Ben de kendimi, ülkemi daha iyi bir Amerika yapmaya

to making my country

an even better America,

hükümetimizi

to making our government

daha doğru bir demokrasi

an even truer democracy,

yapmaya adadım.

and because of the heroes that I have

Sahip olduğum kahramanlardan

and the struggles that we've gone through,

ve verdiğimiz mücadelelerden dolayı

I can stand before you

karşınızda bir

as a gay Japanese-American,

Japon-Amerikalı olarak durabiliyorum.

but even more than that,

Bundan daha fazla olarak

I am a proud American.

ben gururlu bir Amerikalıyım.

Thank you very much.

Çok teşekkürler

(Applause)

(Alkış)