Why I love a country that once betrayed me | George Takei

جورج تاکی: چرا کشوری رو که بهم خیانت کرد، دوست دارم

Translator: Ali Ebrahimi Reviewer: Leila Ataei

I'm a veteran of the starship Enterprise.

من از کهنه سربازان سفینه ی انترپرایزم.

I soared through the galaxy

من سفینه ای غول پیکر را

driving a huge starship

با خدمه ای متشکل از مردمانی

with a crew made up of people

از سراسر دنیا،

from all over this world,

از نژادهای گوناگون، فرهنگ های گوناگون،

many different races, many different cultures,

میراث های گوناگون

many different heritages,

که همه با هم همکاری می کردند،

all working together,

در امتداد کهکشان هدایت کردم،

and our mission was to explore strange new worlds,

و ماموریت ما کشف دنیاهای غریبه ی جدید،

to seek out new life and new civilizations,

جستجو برای زندگی و تمدن های جدید،

to boldly go where no one has gone before.

و سفر جسورانه به مکان هایی بود که هیچ کس پیش از این به آنجا نرفته است.

Well —

خوب --

(Applause) —

(تشویق) --

I am the grandson of immigrants from Japan

من نوه ی مهاجرانی ژاپنی هستم

who went to America,

که جسورانه درجستجوی فرصت های جدید

boldly going to a strange new world,

به آمریکا

seeking new opportunities.

دنیایی غریبه و جدید، رفتند.

My mother was born in Sacramento, California.

مادرم در ساکرامنتو، کالیفرنیا بدنیا آمد.

My father was a San Franciscan.

پدرم اهل سان فرانسیسکو بود.

They met and married in Los Angeles,

آنها در لس آنجلس با هم آشنا شدن و ازدواج کردن،

and I was born there.

و من رو همونجا بدنیا آوردند.

I was four years old

چهارسالم بود

when Pearl Harbor was bombed

که روز ۷ دسامبر ۱۹۴۱

on December 7, 1941 by Japan,

پرل هاربر ازسوی ژاپن بمباران شد،

and overnight, the world was plunged

و دنیا یک شبه

into a world war.

درگیر جنگی جهانی شد.

America suddenly was swept up

آمریکا ناگهان

by hysteria.

دچار تشنج شد.

Japanese-Americans,

به آمریکایی های ژاپنی تبار،

American citizens of Japanese ancestry,

و شهروندان آمریکایی با پیشینه ی ژاپنی،

were looked on

با چشم

with suspicion and fear

شک و وحشت

and with outright hatred

و نفرت آشکار نگاه می شد،

simply because we happened to look like

تنها به این دلیل که ما از قضا شبیه

the people that bombed Pearl Harbor.

آنهایی بودیم که پرل هاربر را بمباران کردن.

And the hysteria grew and grew

و این تشنج تا آنجا شدت یافت

until in February 1942,

که در فوریه ۱۹۴۲،

the president of the United States,

رییس جمهور ایالات متحده،

Franklin Delano Roosevelt,

فرانکلین دلانو روزولت،

ordered all Japanese-Americans

دستور داد همه ی آمریکایی های ژاپنی تبار

on the West Coast of America

بسرعت، بدون هیچ اتهام و محاکمه

to be summarily rounded up

و طی روند قانونی

with no charges, with no trial,

از ساحل غربی آمریکا

with no due process.

جمع آوری شوند.

Due process, this is a core pillar

روند قانونی که ستون اصلی

of our justice system.

سیستم دادگستری ماست.

That all disappeared.

همه نادیده گرفته شد.

We were to be rounded up

بایست همه ی ما جمع آوری شده

and imprisoned in 10 barbed-wire prison camps

و در ۱۰ اردوگاه، پشت سیم های خاردار،

in some of the most desolate places in America:

در برخی از مکان های دورافتاده ی آمریکا مانند

the blistering hot desert of Arizona,

صحرای سوزان آریزونا،

the sultry swamps of Arkansas,

شوره زارهای آرکانزا،

the wastelands of Wyoming, Idaho, Utah, Colorado,

بیابان های برهوت وایومینگ، آیداهو، یوتا، کلرادو،

and two of the most desolate places in California.

و دو مکان دورافتاده در کالیفرنیا، زندانی می شدیم.

On April 20th, I celebrated my fifth birthday,

بیستم آوریل تولد پنج سالگیم رو جشن گرفتیم،

and just a few weeks after my birthday,

و تنها چند هفته پس از اون،

my parents got my younger brother,

پدر و مادرم، من و خواهرخردسال

my baby sister and me

و برادر کوچکترم رو

up very early one morning,

یه روز صبح از خواب بیدار کردن

and they dressed us hurriedly.

و بسرعت لباس تنمون کردن.

My brother and I were in the living room

من و برادرم تو اتاق نشیمن بودیم

looking out the front window,

و از پنجره ی جلو بیرون رو نگاه می کردیم.

and we saw two soldiers marching up our driveway.

دوتا سرباز رو دیدیم که بطرف منزلمون میومدن.

They carried bayonets on their rifles.

در حالیکه تفنگ های سرنیزه دار حمل می کردن

They stomped up the front porch

با قدمهای سنگین از ایوان جلویی بالا اومده

and banged on the door.

و در زدن.

My father answered it,

پدرم در رو باز کرد

and the soldiers ordered us out of our home.

و سربازا دستور دادن که از خونه خارج شیم.

My father gave my brother and me

پدرم به من و برادرم

small luggages to carry,

چمدونای کوچکی داد

and we walked out and stood on the driveway

و ما رفتیم بیرون و تو ورودی ایستادیم

waiting for our mother to come out,

منتظر مادرمون که بیاد بیرون،

and when my mother finally came out,

و وقتی مامان بالاخره بیرون اومد

she had our baby sister in one arm,

خواهرم رو تو یه دست داشت

a huge duffel bag in the other,

و یه ساک تو دست دیگه،

and tears were streaming down both her cheeks.

و اشک از گونه هاش جاری بود.

I will never be able to forget that scene.

هیچ وقت اون صحنه رو فراموش نمی کنم.

It is burned into my memory.

تو خاطرم حک شده.

We were taken from our home

ما رو از خونه مون بردن

and loaded on to train cars

و با دیگر خانواده های آمریکایی ژاپنی تبار

with other Japanese-American families.

سوار قطار کردن.

There were guards stationed

جلو و عقب هر واگن

at both ends of each car,

نگهبان هایی گمارده بودن،

as if we were criminals.

گویی ما تبهکار بودیم.

We were taken two thirds of the way across the country,

چهار روز و سه شب

rocking on that train for four days and three nights,

تو قطار هلک هلک کردیم

to the swamps of Arkansas.

تا به شوره زارهای آرکانزا رسیدیم.

I still remember the barbed wire fence

هنوز سیم خارداری

that confined me.

که دورمون کشیده بودن رو به یاد دارم.

I remember the tall sentry tower

برج نگهبانی بلند

with the machine guns pointed at us.

و مسلسلی که ازش بهمون نشونه رفته بود رو به یاد دارم.

I remember the searchlight that followed me

نورافکنی رو که شب ها

when I made the night runs

وقتی از آسایشگاه به طرف دستشویی می دودیم

from my barrack to the latrine.

دنبالم می کرد، به یاد دارم.

But to five-year-old me,

اما از نظر من پنج ساله

I thought it was kind of nice that they'd lit the way

اونا خیلی لطف داشتن که مسیر من رو

for me to pee.

برای ادرار کردن، روشن می کردن.

I was a child,

من یه بچه بودم

too young to understand the circumstances

و شرایط و دلیل بودنم در اونجا رو

of my being there.

درک نمی کردم.

Children are amazingly adaptable.

بچه ها بطور شگفت انگیزی انعطاف پذیرن.

What would be grotesquely abnormal

چیزی که در واقع در اون اردوگاه های اسرای جنگی

became my normality

به گونه ای ناباورانه، غیرعادی بود،

in the prisoner of war camps.

برای من عادی شد.

It became routine for me to line up three times a day

برام روزانه سه بار صف کشیدن

to eat lousy food in a noisy mess hall.

برای خوردن غذای بی کیفیت تو یه سالن شلوغ و پر سر و صدا، عادی شد.

It became normal for me to go with my father

برام دوش گرفتن با پدرم

to bathe in a mass shower.

تو حمام عمومی، عادی شد.

Being in a prison, a barbed-wire prison camp,

زندانی بودن تو یه اردوگاه محصور با سیم خاردار

became my normality.

عادی شد.

When the war ended,

وقتی جنگ تموم شد،

we were released,

آزاد شدیم

and given a one-way ticket

و بهمون یه بلیت یکطرفه داده شد

to anywhere in the United States.

که به هرجای ایالات متحده که می خواستیم، بریم.

My parents decided to go back home

پدر و مادرم تصمیم گرفتن برگردن خونه

to Los Angeles,

به لس آنجلس،

but Los Angeles was not a welcoming place.

اما لس آنجلس دیگه پذیرای ما نبود.

We were penniless.

پولی نداشتیم.

Everything had been taken from us,

همه چیزمون رو از ما گرفته بودن

and the hostility was intense.

و کینه و دشمنی بیداد می کرد.

Our first home was on Skid Row

نخستین منزلمون تو اسکیدرو،

in the lowest part of our city,

پست ترین نقطه ی شهر،

living with derelicts, drunkards

میون یه مشت آدم بی کس و کار و مست

and crazy people,

و دیوونه بود

the stench of urine all over,

و بوی ادرار همه جا رو،

on the street, in the alley,

از خیابون و کوچه گرفته

in the hallway.

تا راهروها، فراگرفته بود.

It was a horrible experience,

تجربه ی تلخی بود،

and for us kids, it was terrorizing.

و برای ما بچه ها، وحشتناک.

I remember once

یادم میاد یه بار

a drunkard came staggering down,

یه مست تلوتلو خوران اومد

fell down right in front of us,

و درست جلوی ما و افتاد

and threw up.

و بالا آورد.

My baby sister said, "Mama, let's go back home,"

خواهرم گفت "مامان، بریم خونه،"

because behind barbed wires

چون برای ما

was for us

خونه

home.

پشت سیم خارداربود.

My parents worked hard

پدر و مادرم سخت کار کردن

to get back on their feet.

تا دوباره سرپا بایستن.

We had lost everything.

همه چیز رو از دست داده بودیم.

They were at the middle of their lives

اونا در میانه ی مسیر زندگی بودن

and starting all over.

و دوباره همه چیز رو از نو شروع کردن.

They worked their fingers to the bone,

با چنگ و دندون کار کردن

and ultimately they were able

تا بالاخره تونستن

to get the capital together to buy

سرمایه ای جمع کنن

a three-bedroom home in a nice neighborhood.

و یه خونه ی سه اتاق خوابه تو یه محله ی خوب بخرن.

And I was a teenager,

من چون نوجوون بودم

and I became very curious

درباره ی اسارت دوران بچگیم

about my childhood imprisonment.

کنجکاو شدم.

I had read civics books that told me about

کتاب های قوانین مدنی درباره ی

the ideals of American democracy.

ایده آل های مردمسالاری آمریکایی خونده بودم که می گفتن

All men are created equal,

همه ی انسان ها برابر آفریده شده اند،

we have an inalienable right

حق زندگی، آزادی و جستجوی خوشبختی

to life, liberty and the pursuit of happiness,

از حقوق مسلم اون هاست،

and I couldn't quite make that fit

و این ها برای من

with what I knew to be my childhood imprisonment.

با اسارت دوران کودکیم تناقض داشتن.

I read history books,

کتاب های تاریخ خوندم،

and I couldn't find anything about it.

و هیچ چیز در این باره تو اونا پیدا نکردم.

And so I engaged my father after dinner

بنابراین شب ها با پدرم

in long, sometimes heated conversations.

به بحث و گفتگوهای داغ می پرداختم.

We had many, many conversations like that,

خیلی از این گفتگوها با هم داشتیم،

and what I got from them

و چیزی که ازشون دستگیرم شد

was my father's wisdom.

فرزانگی پدرم بود.

He was the one that suffered the most

او در اون شرایط اسارت،

under those conditions of imprisonment,

بیشترین سختی رو کشیده بود،

and yet he understood American democracy.

اما با این وجود، مردمسالاری آمریکایی رو درک می کرد.

He told me that our democracy

بهم می گفت که مردمسالاری ما

is a people's democracy,

مردمسالاری برخاسته از مردمه،

and it can be as great as the people can be,

و می تونه به اون درجه از بزرگی که مردم می تونن، برسه

but it is also as fallible as people are.

و به همون مقدار هم مانند مردم دارای اشتباه باشه.

He told me that American democracy

بهم می گفت که مردمسالاری آمریکایی

is vitally dependent on good people

وابستگی شدیدی به انسان های خوبی داره

who cherish the ideals of our system

که ایده آل های سیستم ما رو ارج می نهند

and actively engage in the process

و فعالانه در تلاش هستند

of making our democracy work.

که این مردمسالاری رو جاری کنن.

And he took me to a campaign headquarters —

و من رو به یه ستاد انتخاباتی برد --

the governor of Illinois was running for the presidency —

ستاد فرماندار ایلینوی برای انتخابات ریاست جمهوری --

and introduced me to American electoral politics.

و با سیاست انتخاباتی آمریکا آشنا کرد.

And he also told me about

برام از

young Japanese-Americans

جوان های آمریکایی ژاپنی تبار

during the Second World War.

در جریان جنگ جهانی دوم هم گفت.

When Pearl Harbor was bombed,

وقتی پرل هاربر بمباران شد،

young Japanese-Americans, like all young Americans,

جوان های آمریکایی ژاپنی تبار، مانند همه ی جوان های آمریکایی،

rushed to their draft board

به اداره ی نظام وظیفه سرازیر شدن

to volunteer to fight for our country.

تا داوطلبانه برای کشورمون به جنگ برن.

That act of patriotism

اون کار وطن پرستانه

was answered with a slap in the face.

با یه سیلی پاسخ داده شد.

We were denied service,

نذاشتن خدمت کنیم،

and categorized as enemy non-alien.

و ما رو بعنوان دشمن غیربیگانه طبقه بندی کردن.

It was outrageous to be called an enemy

خیلی زور داره وقتی می خوای برای کشورت داوطلبانه بجنگی

when you're volunteering to fight for your country,

بهت بگن دشمن،

but that was compounded with the word "non-alien,"

اما از اون بدتر اینکه بهمون "غیربیگانه" می گفتن،

which is a word that means

واژه ای که به معنای

"citizen" in the negative.

"شهروند" با بار منفی است.

They even took the word "citizen" away from us,

حتی واژه ی "شهروند" رو هم ازمون گرفتن،

and imprisoned them for a whole year.

یکسال اونا رو زندانی کردن.

And then the government realized

و سپس دولت پی برد

that there's a wartime manpower shortage,

که با مشکل کمبود نیروی انسانی در زمان جنگ مواجه شده،

and as suddenly as they'd rounded us up,

و به همون سرعتی که جمعمون کرده بودن،

they opened up the military for service

خدمت جوان های آمریکایی ژاپنی تبار رو

by young Japanese-Americans.

در ارتش، بلامانع کردن.

It was totally irrational,

کاری بود کاملا غیرمنطقی،

but the amazing thing,

اما نکته ی شگفت انگیز و

the astounding thing,

حیرت آور

is that thousands of young

این بود که هزاران

Japanese-American men and women

زد و مرد جوان آمریکایی ژاپنی تبار

again went from behind those barbed-wire fences,

از پشت اون سیم خاردارا بیرون اومده

put on the same uniform as that of our guards,

همون یونیفرمی رو که تن نگهباناشون بود، پوشیدن،

leaving their families in imprisonment,

خونواده هاشون رو در اسارت ترک کردن

to fight for this country.

و به جنگ در راه کشورشون رفتن.

They said that they were going to fight

می گفتن که می رن جنگ

not only to get their families out

نه تنها برای رهایی خونواده هاشون

from behind those barbed-wire fences,

از بند سیم خاردار،

but because they cherished the very ideal

بلکه برای اینکه همون ایده آلی براشون ارزشمند بود که

of what our government stands for,

برای دولتمون ارزشه

should stand for,

و باید ارزش باشه،

and that was being abrogated

و این مهم داشت با اتفاقاتی که افتاده بود،

by what was being done.

پایمال می شد.

All men are created equal.

همه ی انسان ها برابر آفریده شده اند.

And they went to fight for this country.

و برای این کشور به جنگ رفتن.

They were put into a segregated

اونا رو در یه یگان مجزا

all Japanese-American unit

مختص آمریکایی های ژاپنی تبار گذاشتن

and sent to the battlefields of Europe,

و به جبهه های اروپا فرستادن،

and they threw themselves into it.

و اونا با آغوشی باز این [ماموریت] رو پذیرفتن.

They fought with amazing,

با شجاعتی مثال زدنی

incredible courage and valor.

و شگفت انگیز جنگیدن.

They were sent out on the most dangerous missions

به خطرناک ترین ماموریت ها فرستاده شدن

and they sustained the highest combat casualty rate

و نسبت به دیگر یگان ها

of any unit proportionally.

بیشترین تلفات رو دادن.

There is one battle that illustrates that.

یکی از نبردها این رو بخوبی نشون می ده،

It was a battle for the Gothic Line.

نبرد گوتیک لاین.

The Germans were embedded

آلمان ها در دامنه ی این کوه،

in this mountain hillside,

دامنه ی سنگی این کوه،

rocky hillside,

در غارهای غیرقابل نفوذ

in impregnable caves,

جا گرفته بودن،

and three allied battalions

و سه گردان نیروهای ائتلاف

had been pounding away at it

به مدت شش ماه

for six months,

اونا رو کوبیده بودن

and they were stalemated.

اما راه به جایی نبرده بودن.

The 442nd was called in

یگان ۴۴۲

to add to the fight,

برای پشتیبانی فراخوانده شد.

but the men of the 442nd

مردان ۴۴۲

came up with a unique

ایده ای منحصر بفرد

but dangerous idea:

اما خطرناک ارائه دادن:

The backside of the mountain

بخش پشتی کوه

was a sheer rock cliff.

یه صخره ی عمودی بود.

The Germans thought an attack from the backside

آلمان ها فکر می کردن که حمله بهشون از پشت

would be impossible.

امکان پذیر نیست.

The men of the 442nd decided to do the impossible.

مردان ۴۴۲ تصمیم گرفتن ناممکن رو ممکن کنند.

On a dark, moonless night,

یه شب تاریک و بی مهتاب،

they began scaling that rock wall,

با تمام تجهیزات

a drop of more than 1,000 feet,

شروع به بالارفتن از دیواره ی سنگی

in full combat gear.

با ارتفاع بیش از ۳۰۰ متر کردن.

They climbed all night long

همه ی شب

on that sheer cliff.

از صخره بالا رفتن.

In the darkness,

بعضی ها در تاریکی

some lost their handhold

دست یا

or their footing

پاشون می لغزید

and they fell to their deaths

و به ته دره پرت می شدن

in the ravine below.

و می مردن.

They all fell silently.

اما همه بی صدا.

Not a single one cried out,

حتی یک نفر هم فریاد نکشید

so as not to give their position away.

تا مبادا موقعیتشون لو بره.

The men climbed for eight hours straight,

مردان هشت ساعت بی وقفه بالا رفتن

and those who made it to the top

و اونایی که تونستن به بالا برسن

stayed there until the first break of light,

تا طلوع خورشید اونجا موندن،

and as soon as light broke,

و به محض اینکه خورشید دراومد،

they attacked.

با یه حمله

The Germans were surprised,

آلمان ها روغافلگیر کردن،

and they took the hill

تپه رو گرفتن

and broke the Gothic Line.

و گوتیک لاین رو تصرف کردن.

A six-month stalemate

یه بن بست شش ماهه

was broken by the 442nd

وسیله ی یگان ۴۴۲

in 32 minutes.

در ۳۲ دقیقه پایان یافت.

It was an amazing act,

کار بزرگی بود

and when the war ended,

و وقتی جنگ تموم شد،

the 442nd returned to the United States

یگان ۴۴۲ بعنوان پرافتخارترین یگان

as the most decorated unit

در جنگ جهانی دوم

of the entire Second World War.

به ایالات متحده بازگشت.

They were greeted back on the White House Lawn

از اونا در کاخ سفید تجلیل بعمل اومد

by President Truman, who said to them,

و رییس جمهور ترومن خطاب بهشون گفت

"You fought not only the enemy

"شما نه تنها با دشمن

but prejudice, and you won."

که با تعصب جنگیدید، و پیروز شدید."

They are my heroes.

اونا قهرمانان من هستن.

They clung to their belief

اونا بر ایمانشون به ایده آل های درخشان این کشور

in the shining ideals of this country,

استوار بودن،

and they proved that being an American

و ثابت کردن که آمریکایی بودن

is not just for some people,

تنها مختص عده ای خاص نیست،

that race is not how we define being an American.

و نژاد تعیین کننده ی آمریکایی بودن نیست.

They expanded what it means to be an American,

اونا معنی آمریکایی بودن رو گسترش دادن

including Japanese-Americans

و آمریکایی های ژاپنی تبار رو

that were feared and suspected and hated.

که مورد وحشت، شک و نفرت بودن، در اون گنجوندن.

They were change agents,

اونا عوامل تغییر بودن،

and they left for me

و برای من

a legacy.

میراثی به جا گذاشتن.

They are my heroes

اونا قهرمان های من هستن

and my father is my hero,

و پدرم که مفهوم مردمسالاری رو درک کرد

who understood democracy

و منو به سمتش هدایت کرد،

and guided me through it.

قهرمان منه.

They gave me a legacy,

اونا برای من میراثی به جا گذاشتن،

and with that legacy comes a responsibility,

و اون میراث مسئولیت هایی رو با خود همراه داره،

and I am dedicated

و من بر خود وظیفه می دونم

to making my country

که کشور خودم رو

an even better America,

تبدیل به مکانی هرچه بهتر کنم،

to making our government

که دولتم رو

an even truer democracy,

مردمسالارانه تر کنم،

and because of the heroes that I have

و به پاس اون قهرمان ها

and the struggles that we've gone through,

و سختی هایی که بر ما گذشته،

I can stand before you

می تونم بعنوان یه آمریکایی-ژاپنی همجنس گرا

as a gay Japanese-American,

در برابر شما بایستم

but even more than that,

و از همه مهم تر

I am a proud American.

به آمریکایی بودن خود افتخار کنم.

Thank you very much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)