My journey to thank all the people responsible for my morning coffee | A.J. Jacobs

Çeviri: Cem Turkel Gözden geçirme: Eren Gokce

So, I don't like to boast,

Övünmeyi sevmem ama

but I am very good at finding things to be annoyed about.

sinir olacağım şeyleri bulmakta çok iyiyimdir

It is a real specialty of mine.

Benim uzmanlığım gibidir.

I can hear 100 compliments and a single insult,

Yüz iltifat ve tek bir hakaret duysam

and what do I remember?

sonunda neyi hatırlarım?

The insult.

O hakareti.

And according to the research, I'm not alone.

Araştırmalara göre, yalnız değilim.

Unfortunately, the human brain is wired to focus on the negative.

Maalesef, insan beyni negatif olan şeylere odaklanmaya programlıdır.

Now, this might have been helpful when we were cave people,

Yırtıcı hayvanlardan kaçmaya çalışan mağara adamları olsaydık

trying to avoid predators,

bu işimize yarayabilirdi

but now it's a terrible way to go through life.

fakat şu anda hayatımızı sürdürmek için berbat bir yol.

It is a real major component of anxiety and depression.

Endişe ve depresyonun temel parçalarındandır bu.

So how can we fight the brain's negative bias?

Peki beynimizin negatife sapmasına karşı nasıl savaşabiliriz?

According to a lot of research, one of the best weapons is gratitude.

Pek çok araştırmaya göre en iyi silahlardan biri minnettarlık.

So knowing this, I started a new tradition in our house a couple of years ago.

Bunu öğrenerek, birkaç yıl önce evimizde yeni bir gelenek başlattım.

Before a meal with my wife and kids,

Eşim ve çocuklarım ile yemeklerden önce

I would say a prayer of thanksgiving.

bir şükran duası söylerdim.

Prayer is not quite the right word.

Dua doğru bir kelime seçimi olmadı.

I'm agnostic, so instead of thanking God,

Ben agnostikim ve Tanrı'ya şükretmek yerine

I would thank some of the people who helped make my food a reality.

yemeğimin gerçekleşmesine yardım eden insanların bazılarına teşekkür ederim.

I'd say, "I'd like to thank the farmer who grew these tomatoes,

Şöyle derim: "Bu domatesleri yetiştiren çiftçiye,

and the trucker who drove these tomatoes to the store,

onları markete taşıyan kamyon sürücüsüne

and the cashier who rang these tomatoes up."

ve kasadan geçiren kasiyere teşekkür etmek isterim."

And I thought it was going pretty well, this tradition.

Bu geleneğin gayet güzel gittiğini sanıyordum.

Then one day, my 10-year-old son said,

Ta ki 10 yaşındaki oğlum söyle diyene kadar,

"You know, Dad, those people aren't in our apartment.

"Baba biliyorsun değil mi, o insanlar bizim evimizde yaşamıyorlar.

They can't hear you.

Seni duyamazlar.

If you really cared, you would go and thank them in person."

Eğer gerçekten önemseseydin, onlara yüz yüze teşekkür ederdin."

And I thought, "Hmm. That's an interesting idea."

Ben de şöyle düşündüm "Hmm. Bu ilginç bir fikir."

(Laughter)

(Kahkahalar)

Now I'm a writer, and for my books I like to go on adventures.

Ben bir yazarım ve kitaplarım için maceralara atılmayı severim.

Go on quests.

Keşiflere çıkmayı.

So I decided I'm going to take my son up on his challenge.

Oğlumun meydan okumasını kabul etmeye karar verdim.

It seemed simple enough.

Yeterince basit görünüyordu.

And to make it even simpler,

Daha da basitleştirmek için

I decided to focus on just one item.

sadece bir kaleme odaklanmaya karar verdim.

An item I can't live without:

Onsuz yaşayamayacağım bir şeye:

my morning cup of coffee.

Sabah kahveme.

Well, it turned out to be not so simple at all.

Aslında o kadar da kolay olmadığı ortaya çıktı.

(Laughter)

(Kahkahalar)

This quest took me months.

Bu macera aylarımı aldı.

It took me around the world.

Dünyanın etrafında dolaştırdı.

Because I discovered that my coffee would not be possible

Çünkü keşfettim ki kanıksadığım

without hundreds of people I take for granted.

yüzlerce insan olmasa benim kahvem de olmayacaktı.

So I would thank the trucker

Kahve çekirdeklerini kahveciye getiren

who drove the coffee beans to the coffee shop.

şoföre teşekkür ederdim

But he couldn't have done his job without the road.

ama yollar olmasa o işini yapamazdı.

So I would thank the people who paved the road.

Ben de yolları döşeyen kişilere teşekkür ederdim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

And then I would thank the people who made the asphalt for the pavement.

Sonra da o yollara asfalt yapanlara teşekkür ederdim.

And I came to realize that my coffee,

Sonunda fark ettim ki kahvem

like so much else in the world,

dünyadaki diğer pek çok şey gibi

requires the combined work

her kesimden inanılmaz sayıda insanın

of a shocking number of people from all walks of life.

çabasının birleşimini gerektiriyor.

Architects, biologists, designers, miners, goat herds,

Mimarlar, biyologlar, tasarımcılar, madenciler, keçi çobanları,

you name it.

dahasını siz söyleyin.

I decided to call my project

Projemin adını şöyle koymaya karar verdim,

"Thanks a Thousand."

"Binlerce kez Teşekkür"

Because I ended up thanking over a thousand people.

Çünkü sonunda binden fazla kişiye teşekkür etmem gerekti.

And it was overwhelming, but it was also wonderful.

Çok yorucuydu fakat aynı zamanda harikaydı.

Because it allowed me to focus

Çünkü her gün yanlış giden üç dört şey yerine

on the hundreds of things that go right every day,

doğru giden yüzlerce şeye

as opposed to the three or four that go wrong.

odaklanmamı sağladı.

And it reminded me of the astounding interconnectedness or our world.

Dünyamızdaki her şeyin birbirine müthiş şekilde bağlantılı olduğunu da hatırlattı.

I learned dozens of lessons during this project,

Bu proje esnasında onlarca ders aldım

but let me just focus on five today.

fakat bugün beş tanesine odaklanacağım.

The first is: look up.

Birincisi: Yukarı bakın.

I started my trail of gratitude

Şükran yolculuğuma

by thanking the barista at my local coffee shop,

mahalledeki kahve dükkânındaki, New York'taki Joe Coffee'deki

Joe Coffee in New York.

baristaya teşekkür ederek başladım.

Her name is Chung,

Adı Chung,

and Chung is one of the most upbeat people you will ever meet.

Chung tanıyabileceğiniz en eğlenceli insanlardan biri.

Big smiler, enthusiastic hugger.

Büyük bir gülüşü, coşkulu bir kucaklaması var.

But even for Chung, being a barista is hard.

Fakat Chung için bile, bir barista olmak çok zor.

And that's because you are encountering people in a very dangerous state.

Çünkü insanlarla çok tehlikeli hâllerinde karşılaşıyorsunuz.

(Laughter)

(Kahkahalar)

You know what it is -- precaffeination.

Ne olduğunu bilirsiniz, kafeinlenme öncesi durumu.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So, Chung has had people yell at her until she cried,

Chung'a ağlatana kadar bağıran insanlar oldu,

including a nine-year-old girl,

buna sıcak çikolatasının üstündeki

who didn't like the whipped cream design that Chung did on her hot chocolate.

Chung'un yaptığı krema şeklini beğenmeyen dokuz yaşında bir kız çocuğu da dâhil.

So I thanked Chung,

Ben Chung'a teşekkür ettim,

and she thanked me for thanking her.

o da teşekkür ettiğim için bana teşekkür etti.

I cut it off there.

Burada konuyu kapattık.

I didn't want to go into an infinite thanking loop.

Sonsuz bir teşekkür döngüsüne girmek istemedim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But Chung said that the hardest part

Chung'a göre en zor kısım

is when people don't even treat her like a human being.

ona insan gibi bile davranmamalarıydı.

They treat her like a vending machine.

Ona bir otomat gibi davranıyorlardı.

So, they'll hand her their credit card

Telefonlarından kafalarını bile kaldırmadan

without even looking up from their phone.

ona kredi kartlarını uzatıyorlardı.

And while she's saying this, I'm realizing I've done that.

O bunu söylerken benim de bunu yaptığımı fark ettim.

I've been that a-hole.

Ben de o tiplerden biri olmuştum.

And at that moment, I pledged:

O anda kendime söz verdim:

when dealing with people, I'm going to take those two seconds

Insanlarla ilgilenirken o iki saniyemi ayırıp

and look at them, make eye contact.

onlara bakacağım ve göz kontağı kuracağım.

Because it reminds you, you're dealing with a human being

Çünkü bu size karşınızdakinin ailesi ve arzuları olan,

who has family and aspirations

hatta utanç verici lise anıları olan

and embarrassing high school memories.

bir insan olduğunu hatırlatır.

And that little moment of connection

O küçük bağlantı anı

is so important to both people's humanity and happiness.

iki insanın da insanlığı ve mutluluğu için çok önemlidir.

Alright, second lesson was:

Peki ikinci derse geçelim:

smell the roses. And the dirt. And the fertilizer.

Gülleri koklayın. Pisliği de. Gübreyi de.

After Chung, I thanked this man.

Chung'dan sonra, bu adama teşekkür ettim.

This is Ed Kaufmann.

Ed Kaufmann.

And Ed is the one who chooses which coffee they serve at my local coffee shop.

Ed, mahalle kahvemde hangi kahveyi servis edeceklerini seçen kişi.

He goes around the world, to South America, to Africa,

Dünyayı dolaşıyor, Güney Amerika'ya ve Afrika'ya gidiyor.

finding the best coffee beans.

En iyi kahve çekirdeklerini bulmaya.

So I thanked Ed.

Ed'e teşekkür ettim.

And in return, Ed showed me how to taste coffee like a pro.

Karşılığında, Ed bana bir profesyonel gibi kahve tatmayı öğretti.

And it is quite a ritual.

Meşakkatli bir ritüel.

You take your spoon and you dip it in the coffee

Kaşığınızı alıp kahveye daldırıyorsunuz

and then you take a big, loud slurp.

ve büyük, gürültülü bir höpürtüyle yudumluyorsunuz.

Almost cartoonishly loud.

Çizgi filmlerindeki gibi bir gürültüyle.

This is because you want to spray the coffee all over your mouth.

Bunun amacı kahveyi ağzınızın her tarafına dağıtmak.

You have taste buds in the side of your cheeks,

Yanaklarınızın köşesinde tat alma cisimcikleri var,

in the roof of your mouth,

ağzınızın tepesinde de,

you've got to get them all.

her yere kahve götürmelisiniz.

So Ed would do this

Ed böyle yapardı,

and he would --

tam böyle --

his face would light up and he would say,

yüzü aydınlanırdı ve şöyle derdi,

"This coffee tastes of Honeycrisp apple

"Bu kahve, ballı elma tadında

and notes of soil and maple syrup."

ve toprak ve akçaağaç pekmezi aroması var."

And I would take a sip and I'd say,

Ben ise bir yudum alıp şöyle derdim.

"I'm picking up coffee.

"Bu kahveyi alıyorum.

(Laughter)

(Kahkahalar)

It tastes to me like coffee."

Tadı kahveye benziyor."

(Laughter)

(Kahkahalar)

But inspired by Ed, I decided to really

Fakat Ed'den ilham aldım ve kahveyi dilimde oturtmaya

let the coffee sit on my tongue for five seconds --

karar verdim, beş saniyeliğine --

we're all busy, but I could spare five seconds,

hepimiz meşgulüz fakat beş saniyemizi ayırıp

and really think about the texture and the acidity and the sweetness.

doku, asitlilik, ve tatlılık üzerine düşünebiliriz.

And I started to do it with other foods.

Bunu başka yiyeceklerle de yapmaya başladım.

And this idea of savoring is so important to gratitude.

Yiyeceklerin tadına bakmak minnettarlık için çok önemlidir.

Psychologists talk about how gratitude

Psikologlar minnettarlığın

is about taking a moment and holding on to it as long as possible.

bir anı alıp ona olabildiğince uzun süre tutunmak olduğunu anlatır.

And slowing down time.

Ve zamanı yavaşlatmak.

So that life doesn't go by in one big blur, as it often does.

Böylece zaman, genellikle olduğu gibi, tek bir büyük şapırdatmakla akıp gitmez.

Number three is:

Üç numara şu:

find the hidden masterpieces all around you.

Etrafınızdaki gizli şaheserleri keşfedin.

Now, one of my favorite conversations during this year

Yıl boyunca en sevdiğim sohbetlerden biri

was with the guy who invented my coffee cup lid.

kahve bardağımın kapağını icat eden adamlaydı.

And until this point,

Bu zamana kadar

I had given approximately zero thought to coffee cup lids.

kahve bardağı kapakları hakkında neredeyse hiç düşünmemiştim.

But I loved talking to this inventor, Doug Fleming,

Fakat bu mucitle, Doug Fleming ile konuşmayı çok sevmiştim,

because he was so passionate.

çünkü çok tutkuluydu.

And the blood and sweat and tears he put into this lid,

Bu kapağa harcadığı kan, ter, ve gözyaşı

and that I had never even considered.

ve ben hiç dikkate almamıştım bile.

He says a bad lid can ruin your coffee.

Dediğine göre kötü kapaklar kahveyi zehir edebilirmiş.

That it can block the aroma,

Aromayı bloke edebilir

which is so important to the experience.

ki bu deneyim için çok önemlidir.

So he -- he's very innovative.

Yani o fazlasıyla inovatif birisi.

He's like the Elon Musk of coffee lids.

Kahve kapaklarının Elon Musk'ı gibi.

(Laughter)

(Kahkahalar)

So he designed this lid that's got an upside-down hexagon

Ters altıgene sahip şu kapağı tasarladı,

so you can get your nose right in there and get maximum aroma.

böylece burnunuzu tam oraya götürüp maksimum aromayı alabiliyorsunuz.

And so I was delighted talking to him,

Onunla konuşmak çok hoşuma gitmişti

and it made me realize there are hundreds of masterpieces all around us

ve etrafımızda kanıksadığımız yüzlerce

that we totally take for granted.

şaheserin olduğunu fark ettim.

Like the on-off switch on my desk lamp has a little indentation for my thumb

Masa lambamın açma-kapama tuşundaki elime mükemmel şekilde uyan

that perfectly fits my thumb.

küçük tırtık gibi.

And when something is done well,

Bir şey çok iyi yapıldığında,

the process behind it is largely invisible.

arkasındaki süreç fazlasıyla görünmezdir.

But paying attention to it

Fakat ona dikkatini vermek

can tap into that sense of wonder and enrich our lives.

merak duygusuna hitap ederek hayatlarımızı zenginleştirir.

Number four is: fake it till you feel it.

Dört numara: Hissedene kadar muş gibi yap.

By the end of the project, I was just in a thanking frenzy.

Projenin sonuna doğru bir teşekkür etme çılgınlığı içindeydim.

So I was -- I would get up and spend a couple hours,

Sabah kalkıp birkaç saat harcayabilirdim,

I'd write emails, send notes,

e-postalar yazardım, notlar gönderirdim,

make phone calls, visit people

telefon görüşmeleri yapar, insanları ziyaret ederdim.

to thank them for their role in my coffee.

Kahvemdeki rollerine teşekkür etmek için.

And some of them, quite honestly --

Bazıları, gayet dürüstçe,

not that into it.

pek oralı olmadılar.

They would be like, "What is this?

Şöyle diyorlardı, "Bu nedir?

Is this a pyramid scheme, what do you want, what are you selling?"

Bu bir saadet zinciri mi, ne istiyorsun, ne satıyorsun?"

But most people were surprisingly moved.

Fakat insanların çoğu şaşırtıcı şekilde etkilendiler.

I remember, I called the woman who does the pest control

Hatırlıyorum, kahvemin dağıtıldığı

for the warehouse where my coffee is served --

pardon -- kahvemin tutulduğu depoda

I'm sorry -- where my coffee is stored.

böcek ilaçlaması yapan kadını aradığımda

And I said,

şöyle dedim,

"This may sound strange,

"Size garip gelecek belki ama,

but I want to thank you for keeping the bugs out of my coffee."

böcekleri kahvemden uzak tuttuğunuz için teşekkür etmek istedim."

And she said, "Well, that does sound strange,

Şöyle cevap verdi, "Evet, garip geliyor

but you just made my day."

fakat şu anda günümü güzelleştirdin."

And it was like an anti-crank phone call.

Anti-telefon şakası gibiydi.

And it didn't just affect her, it affected me.

Ve sadece onu değil, beni de etkiledi.

Because I would wake up every morning in my default mood, which is grumpiness,

Çünkü her gün klasik modumda, yani suratsızlıkla uyanır

but I would force myself to write a thank-you note

fakat kendimi bir teşekkür notu yazmaya zorlardım,

and then another and then another.

sonra bir tane daha ve bir tane daha.

And what I found was that if you act as if you're grateful,

Sonra fark ettim ki, eğer minnettarmış gibi davranırsan

you eventually become grateful for real.

bir noktada gerçekten minnettar oluyorsun.

The power of our actions to change our mind is astounding.

Hareketlerimizin düşüncelerimizi değiştirme gücü hayret uyandırıcıdır.

So, often we think that thought changes behavior,

Genellikle düşüncenin davranışı değiştirdiğini düşünürüz

but behavior very often changes our thought.

fakat davranışlarımız sıklıkla düşüncelerimizi değiştirir.

And finally, the last lesson I want to tell you about is:

En sonunda, size anlatmak istediğim son ders:

practice six degrees of gratitude.

Minnettarlığın altı derecesini uygulayın.

And every place, every stop on this gratitude trail

Her yerde, bu şükran yolculuğunun her durağında

would give birth to 100 other people that I could thank.

teşekkür edebileceğim 100 yeni kişi daha ortaya çıkar.

So I went down to Colombia to thank the farmers who grow my coffee beans.

Kahve çekirdeklerimi yetiştiren çiftçilere teşekkür etmek için Kolombiya'ya gittim.

And it was in a small mountain town,

Küçük bir dağ kasabasındaydı

and I was driven there along these curvy, cliffside roads.

ve kıvrımlı, uçurum kenarındaki yollar üzerinden oraya vardım.

And every time we went around a hairpin turn

Geçtiğimiz her keskin viraj sonrası

the driver would do the sign of the cross.

sürücü istavroz çıkarırdı.

And I was like, "Thank you for that.

Ben de şöyle derdim: "Bunun için teşekkür ederim.

(Laughter)

(Kahkahalar)

But can you do that while keeping your hands on the wheel?

Fakat bunu yaparken ellerini direksiyonda tutamaz mısın?

Because I am terrified."

Çünkü çok korkuyorum."

But we made it.

Fakat başardık.

And I met the farmers, the Guarnizo brothers.

O çiftçilerle, Guarnizo Kardeşler ile tanıştım.

It's a small farm, they make great coffee,

Küçük bir çiftlikte harika kahve yapıyorlardı,

they're paid above fair-trade prices for it.

bunun için adil ticaret fiyatlarından fazla kazanıyorlardı.

And they showed me how the coffee is grown.

Bana kahvenin nasıl yetiştiğini gösterdiler.

The bean is actually inside this fruit called the coffee cherry.

Çekirdek aslında kahve kirazı denen meyvenin içinde.

And I thanked them.

Ve onlara teşekkür ettim.

And they said, "Well, we couldn't do our job

Onlar da şöyle dedi: "Diğer 100 kişi olmasa

without 100 other people."

biz işimizi yapmazdık."

The machine that depulps the fruit is made in Brazil,

Meyvenin küspe kırıntılarını alan makine Brezilya'da üretiliyor

and the pickup truck they drive around the farm,

ve çiftliğin etrafında dolaştıkları kamyonet

that is made from parts from all over the world.

dünyanın her tarafından parçalarla üretilmiş.

In fact, the US exports steel to Colombia.

Hatta, ABD Kolombiya'ya çelik ihraç ediyor.

So I went to Indiana, and I thanked the steel makers.

Ben de Indiana'ya çelik üreticilerine teşekkür etmeye gittim

And it just drove home

Sonra anladım ki

that it doesn't take a village to make a cup of coffee.

bir bardak kahve yapmak için bir köy gerekmez,

It takes the world to make a cup of coffee.

bir bardak kahve yapmak için bir dünya gerekir.

And this global economy, this globalization,

Bu küresel ekonominin, bu küreselleşmenin

it does have downsides.

kötü yanları da var.

But I believe the long-term upsides are far greater,

Fakat inanıyorum ki uzun vadede iyi yanları çok daha fazla

that progress is real.

ve bu süreç gerçek.

We have made improvements in the last 50 years,

Son 50 yılda ilerlemelerde bulunduk

poverty worldwide has gone down.

ve dünyada yoksulluk azaldı.

And that we should resist the temptation

Kabuğumuza çekilme

to retreat into our silos.

arzumuza karşı çıkmalıyız.

And we should resist this upsurge

Soyutlanma politikası ve milliyetçilik

in isolationism and jingoism.

dalgalarına karşı çıkmalıyız.

Which brings me to my final point.

Böylece son argümanıma geldik.

Which is my hope that we use gratitude as a spark to action.

Umudum, minnettarlığı aksiyon almak için bir kıvılcım olarak kullanmamız.

Some people worry that gratitude has a downside.

Bazı insanlar minnettarlığın kötü tarafları olmasından endişe ediyor.

That we'll be so grateful, that we'll be complacent.

Ne kadar minnettar olursak o kadar kayıtsız oluruz diye düşünüyorlar.

We'll be so, "Oh, everything's wonderful, I'm so grateful."

"Her şey harika, minnettarım" diyecekmişiz gibi.

Well, it turns out, the opposite is true.

Görünen o ki, aslında tam tersi doğru.

The research shows

Araştırmalara göre

that the more grateful you are, the more likely you are to help others.

ne kadar minnettar olursanız, başkalarına yardım etmeniz o kadar olasıdır.

When you're in a bad state,

Kötü bir ruh hâlindeyseniz

you're often more focused on your own needs.

genellikle kendi ihtiyaçlarınıza daha çok odaklanırsınız.

But gratitude makes you want to pay it forward.

Fakat minnettarlık, o iyiliği başkasına yapmak istemenizi sağlar.

And I experienced this personally.

Bunu kişisel olarak yaşadım.

I mean, I'm not Mother Teresa,

Ben Rahibe Teresa değilim tabii ki

I'm still a selfish bastard a huge amount of the time.

zamanımın çoğunda hâlâ bencil biriyim.

But I'm better than I was before this project.

Fakat bu projeden önceki hâlimden daha iyiyim.

And that's because it made me aware

Çünkü bu benim tedarik zincirindeki

of the exploitation on the supply chain.

sömürgecilik konusunda farkındalığımı arttırdı.

It reminded me that what I take for granted

Kanıksadığım şeylerin

is not available to millions of people around the world.

dünyadaki milyonlarca kişide mevcut olmadığını hatırlattı.

Like water.

Örneğin su.

Coffee is 98.8 percent water.

Kahvenin yüzde 98.8'i sudur.

So I figured I should go and thank the people at the New York reservoir,

New York rezervuarındaki kişilere gidip teşekkür etmeliyim diye düşündüm,

hundreds of them, who provide me water,

yüzlercesine, çünkü bana su sağlıyorlar

and this miracle that I can turn a lever and get safe water.

ve musluğu açıp temiz suya ulaşma mucizesini.

And that millions of people around the world don't have this luxury

Ve dünydaki milyonlarca kişi bu lükse sahip değil

and have to walk hours to get safe water.

ve temiz suya ulaşmak için saatlerce yürüyorlar.

It inspired me to see what I could do to help people get more access,

Bu bana insanların daha çok ulaşması için ne yapmam konusunda ilham verdi,

and I did research and found a wonderful group

bir araştırma yapıp bu harika grubu buldum,

called Dispensers for Safe Water.

ismi Temiz Su Dağıtıcıları.

And I got involved.

Ben de aralarına katıldım.

And I'm not expecting the Nobel Prize committee

Nobel Ödül komitesinin

to knock down my door,

kapımı çalmasını beklemiyorum

but it's a baby step, it's a little something.

fakat ufak bir adımdır.

And it's all because of gratitude.

Bunların hepsi minnettarlıktan.

And it's why I encourage people, friends, family,

Bu yüzden insanları, arkadaşlarımı, ailemi

to follow gratitude trails of their own.

kendi şükran yolculuklarına çıkmaları için cesaretlendiriyorum.

Because it's a life-transforming experience.

Çünkü bu hayat değiştiren bir deneyim.

And it doesn't have to be coffee.

Kahve olması şart değil.

It could be anything.

Herhangi bir şey olabilir.

It could be a pair of socks, it could be a light bulb.

Bir çift çorap veya ampul de olabilir.

And you don't have to go around the world, you can just do a little gesture,

Dünyayı dolaşmanız da gerekmez, küçük bir jest de yapabilirsiniz,

like make eye contact or send a note to the designer of a logo you love.

göz kontağı gibi veya sevdiğiniz bir logonun tasarımcısına bir not göndermek.

It's more about a mindset.

Bu kafa yapısıyla ilgili.

Being aware of the thousands of people involved in every little thing we do.

Yaptığımız her küçük şeyde, binlerce insanın payının olduğunun farkında olmak.

Remembering that there's someone in a factory

Şu anda oturduğunuz koltuğun kumaşını yapan

who made the fabric for the chairs you're sitting in right now.

bir fabrika işçisinin olduğunu hatırlamak.

That someone went into a mine and got the copper for this microphone

Birinin bir madene girip bu mikrofon için bakır aldığını

so that I could say my final thank you,

ki böylece son teşekkürümü edebileyim

which is to thank you.

ve bu teşekkür sizin için.

Thank you a thousand for listening to my story.

Hikâyemi dinlediğiniz için binlece kez teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkışlar)

(Cheering)

(Tezahüratlar)