My journey to thank all the people responsible for my morning coffee | A.J. Jacobs

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Masoud Motamedifar

So, I don't like to boast,

خب، من دوست ندارم خودستایی کنم،

but I am very good at finding things to be annoyed about.

اما در پیدا کردن چیزهایی که آزارم می‌دهند بسیار خوب هستم.

It is a real specialty of mine.

این تخصص واقعی من است.

I can hear 100 compliments and a single insult,

می‌توانم ۱۰۰ تعریف و یک بی‌احترمی را بشنوم،

and what do I remember?

و چه چیزی در خاطرم می‌ماند؟

The insult.

همان بی‌احترامی.

And according to the research, I'm not alone.

و بر اساس تحقیقات، من تنها نیستم.

Unfortunately, the human brain is wired to focus on the negative.

متأسفانه، مغز انسان برای تمرکز روی چیزهای منفی سیم کشی شده است.

Now, this might have been helpful when we were cave people,

این کار ممکن است برای زمان غارنشینی ما مفید بوده باشد،

trying to avoid predators,

تلاش برای اجتناب از درندگان،

but now it's a terrible way to go through life.

اما اکنون روشی وحشتناک برای زندگی کردن است.

It is a real major component of anxiety and depression.

جزء مهمی از اضطراب و افسردگی است.

So how can we fight the brain's negative bias?

پس چگونه می‌توان با این تمایل به منفی مغز مبارزه کرد؟

According to a lot of research, one of the best weapons is gratitude.

بر اساس بسیاری از تحقیقات، یکی از بهترین سلاح‌ها، قدردانی است.

So knowing this, I started a new tradition in our house a couple of years ago.

بنابراین پس از دانستن این، من دو سال پیش سنت جدیدی در خانه‌مان را شروع کردم.

Before a meal with my wife and kids,

قبل از غذا با همسرم و بچه ها،

I would say a prayer of thanksgiving.

دعای شکرگزاری می‌خواندم.

Prayer is not quite the right word.

دعا کلمه‌ی کاملاً درستی نیست.

I'm agnostic, so instead of thanking God,

من ندانم‌گرا هستم، بنابراین به جای شکر خدا،

I would thank some of the people who helped make my food a reality.

من از افرادی که به غذایم هستی بخشیده‌اند تشکر می‌کردم.

I'd say, "I'd like to thank the farmer who grew these tomatoes,

می‌گفتم، «من می‌خواهم از کشاورزی تشکر کنم که این گوجه فرنگی را پرورش داده است،

and the trucker who drove these tomatoes to the store,

و راننده کامیونی که این گوجه فرنگی را به فروشگاه برد،

and the cashier who rang these tomatoes up."

و صندوقدارانی که این گوجه فرنگی را تلفنی فروختند.»

And I thought it was going pretty well, this tradition.

و من فکر می‌کردم این سنت خیلی خوب پیش می‌رود.

Then one day, my 10-year-old son said,

سپس یک روز، پسر ۱۰ ساله‌ی من گفت:

"You know, Dad, those people aren't in our apartment.

« بابا، می‌دانی که این افراد در آپارتمان ما نیستند.

They can't hear you.

و صدای تو را نمی‌شنوند.

If you really cared, you would go and thank them in person."

اگر واقعا اهمیت می‌دهی، می‌توانی بروی و از آنها به صورت شخصی تشکر کنی.»

And I thought, "Hmm. That's an interesting idea."

و من فکر کردم، «آهان. ایده‌ی جالبی است.»

(Laughter)

(خنده)

Now I'm a writer, and for my books I like to go on adventures.

حالا من نویسنده هستم و برای کتاب‌هایم دوست دارم ماجراجویی کنم.

Go on quests.

پرسشگری کنم.

So I decided I'm going to take my son up on his challenge.

بنابراین تصمیم گرفتم که چالش پسرم را بپذیرم.

It seemed simple enough.

به اندازه کافی ساده به نظر می‌رسید.

And to make it even simpler,

و برای آنکه ساده‌ترش کنم،

I decided to focus on just one item.

تصمیم گرفتم روی یک مورد تمرکز کنم.

An item I can't live without:

موردی که نمی‌توانم بدون آن زندگی کنم:

my morning cup of coffee.

فنجان قهوه‌ی صبحگاهی.

Well, it turned out to be not so simple at all.

خب، معلوم شد که اصلاً هم ساده نیست.

(Laughter)

(خنده)

This quest took me months.

این جستجو چند ماه طول کشید.

It took me around the world.

من را به سراسر دنیا برد.

Because I discovered that my coffee would not be possible

چون متوجه شدم که قهوه من ممکن نیست وجود داشته باشد

without hundreds of people I take for granted.

بدون صدها نفر از کسانی که باید از آن‌ها قدردانی کرد.

So I would thank the trucker

بنابراین از راننده کامیون تشکر می‌کنم

who drove the coffee beans to the coffee shop.

کسی که دانه‌های قهوه را به قهوه فروشی می‌برد

But he couldn't have done his job without the road.

اما او نمی‌توانست کار خود را بدون جاده انجام دهد.

So I would thank the people who paved the road.

بنابراین از افرادی که جاده را ساخته‌اند متشکرم.

(Laughter)

(خنده)

And then I would thank the people who made the asphalt for the pavement.

و پس از آن باید از افرادی تشکر کنم که آسفالت را برای راه‌سازی ساخته‌اند.

And I came to realize that my coffee,

و من متوجه شدم که قهوه من،

like so much else in the world,

مثل خیلی چیز‌های دیگر در جهان،

requires the combined work

نیازمند کاری مرکب

of a shocking number of people from all walks of life.

از تعداد متحیرکننده‌ای از افراد با شرایط زندگی مختلف است.

Architects, biologists, designers, miners, goat herds,

معماران، زیست‌شناسان، طراحان، معدن‌چیان، گله‌داران بز،

you name it.

شما هم می‌توانید نام ببرید.

I decided to call my project

من تصمیم گرفتم که نام پروژه‌ام را

"Thanks a Thousand."

"هزار تشکر" بگذارم.

Because I ended up thanking over a thousand people.

زیرا با تشکر از بیش از هزار نفر آن را به اتمام رساندم.

And it was overwhelming, but it was also wonderful.

طاقت‌فرسا ولی در عین حال بسیار خارق‌العاده بود.

Because it allowed me to focus

چون به من اجازه می‌داد تا روی

on the hundreds of things that go right every day,

صدها مورد که هر روز به درستی پیش می‌رود تمرکز کنم،

as opposed to the three or four that go wrong.

نه فقط ۳ یا ۴ مورد که بد پیش می‌رود.

And it reminded me of the astounding interconnectedness or our world.

و این موضوع درهم‌تنیدگی شگفت‌انگیز جهان ما را به من یادآوری کرد.

I learned dozens of lessons during this project,

من ده‌ها درس در این پروژه آموختم،

but let me just focus on five today.

ولی اجازه دهید که امروز روی پنج تای آنها تمرکز کنیم.

The first is: look up.

اول این است: بگرد.

I started my trail of gratitude

من مسیر قدردانی را با تشکر از

by thanking the barista at my local coffee shop,

قهوه‌چی کافی شاپ محلی خودمان شروع کردم،

Joe Coffee in New York.

«کافه‌ی جو» در نیویورک.

Her name is Chung,

اسم او چانگ است،

and Chung is one of the most upbeat people you will ever meet.

و چانگ یکی از خوش‌بین‌ترین آدم‌هایی است که ممکن است ببینید.

Big smiler, enthusiastic hugger.

همیشه خنده‌رو، در آغوش‌گیرنده مشتاق.

But even for Chung, being a barista is hard.

اما حتی برای چانگ هم کافه‌چی بودن سخت است.

And that's because you are encountering people in a very dangerous state.

و این به این دلیل است که شما با آدم‌های با احوال خطرناکی برخورد می‌کنید.

(Laughter)

(خنده)

You know what it is -- precaffeination.

شما می‌دانید که این پیش‌مسکن چیست--

(Laughter)

(خنده)

So, Chung has had people yell at her until she cried,

خب، چانگ آدم‌هایی داشته که آنقدر سرش داد زده‌اند تا به گریه افتاده،

including a nine-year-old girl,

شامل یک دختر بچه‌ی ۹ ساله،

who didn't like the whipped cream design that Chung did on her hot chocolate.

کسی که طراحی خامه را که چانگ روی شکلات داغش انجام داده بود دوست نداشت.

So I thanked Chung,

بنابراین من از چانگ تشکر کردم،

and she thanked me for thanking her.

و او برای اینکه ازش تشکر کردم از من تشکر کرد.

I cut it off there.

من همین جا قطعش کردم.

I didn't want to go into an infinite thanking loop.

نمی‌خواستم در حلقه بی‌نهایت تشکر کردن گیر کنم.

(Laughter)

(خنده)

But Chung said that the hardest part

ولی چانگ سخت‌ترین بخش کارش را

is when people don't even treat her like a human being.

زمانی می‌دانست که افراد حتی با او مثل یک انسان رفتار نمی‌کنند. آنها با او

They treat her like a vending machine.

مثل یک دستگاه فروش خودکار رفتار می‌کنند.

So, they'll hand her their credit card

کارت اعتباری خود را به او می‌دهند

without even looking up from their phone.

بدون اینکه حتی نگاهشان را از داخل گوشی بالا بیاورند.

And while she's saying this, I'm realizing I've done that.

و زمانی که این را می‌گفت متوجه شدم که خودم هم همین گونه رفتار کرده بودم.

I've been that a-hole.

همچین آدم پستی بودم.

And at that moment, I pledged:

در آن لحظه متعهد شدم:

when dealing with people, I'm going to take those two seconds

زمانی که با مردم سروکار دارم لااقل دو ثانیه زمان بگذارم

and look at them, make eye contact.

و با نگاه کردن با آن‌ها ارتباط چشمی برقرار کنم.

Because it reminds you, you're dealing with a human being

این موضوع به شما یادآوری می‌کند که با یک انسان روبرو هستید

who has family and aspirations

کسی که خانواده و آرزوها دارد

and embarrassing high school memories.

و از خاطرات دوران دبیرستان خجالت زده است.

And that little moment of connection

و آن لحظه‌ی کوتاه از ارتباط

is so important to both people's humanity and happiness.

برای شادی و انسانیت هر دو نفرخیلی مهم است.

Alright, second lesson was:

بسیار خب، درس دوم این بود:

smell the roses. And the dirt. And the fertilizer.

بوی گل رز را استشمام کنید. به همراه گرد و خاک، به همراه کود.

After Chung, I thanked this man.

بعد از چانگ، من از این مرد تشکر کردم.

This is Ed Kaufmann.

او اد کافمن است.

And Ed is the one who chooses which coffee they serve at my local coffee shop.

و اد کسی است که انتخاب می‌کند چه قهوه‌ای را در کافی شاپ محله‌مان سرو کنند.

He goes around the world, to South America, to Africa,

او به سراسر جهان می‌رود به آمریکای جنوبی، آفریقا،

finding the best coffee beans.

تا بهترین دانه‌های قهوه را پیدا کند.

So I thanked Ed.

بنابراین من از اد متشکرم.

And in return, Ed showed me how to taste coffee like a pro.

و در عوض، اد به من نشان داد که چگونه همانند یک حرفه‌ای قهوه را مزه کنم.

And it is quite a ritual.

کاری است کاملاً سنتی.

You take your spoon and you dip it in the coffee

شما قاشق‌تان را برمی‌دارید و داخل قهوه فرو می‌برید

and then you take a big, loud slurp.

و بعد شما یک هورت با صدای بلند خواهید داشت.

Almost cartoonishly loud.

عین فیلم‌های کارتون.

This is because you want to spray the coffee all over your mouth.

به این خاطر است که شما می‌خواهید قهوه را داخل تمام دهان‌تان بپاشید.

You have taste buds in the side of your cheeks,

ما در اطراف گونه‌هایمان جوانه‌های تشخیص طعم داریم،

in the roof of your mouth,

همچنین در سقف دهان‌مان،

you've got to get them all.

شما باید همه‌ی طعم را دریافت کنید.

So Ed would do this

خب اد باید این کار را انجام می‌داد

and he would --

و واقعا این کار را می‌کرد --

his face would light up and he would say,

چهره‌اش روشن می‌شد و می‌گفت

"This coffee tastes of Honeycrisp apple

"این قهوه طعم سیب هانی‌کریسپ دارد

and notes of soil and maple syrup."

با آثاری از خاک و شربت افرا

And I would take a sip and I'd say,

و من یک جرعه می‌نوشم و می‌گویم

"I'm picking up coffee.

«من دارم قهوه می‌خورم.

(Laughter)

(خنده)

It tastes to me like coffee."

برای من طعم قهوه را می دهد.»

(Laughter)

(خنده)

But inspired by Ed, I decided to really

ولی با انگیزه گرفتن از اد، تصمیم گرفتم که واقعاً

let the coffee sit on my tongue for five seconds --

اجازه دهم که قهوه برای ۵ ثانیه بر روی زبانم بنشیند --

we're all busy, but I could spare five seconds,

همه‌ی ما مشغول هستیم، اما ۵ ثانیه وقت اضافه داریم،

and really think about the texture and the acidity and the sweetness.

تا واقعا در مورد بافت، ترشی و شیرینی فکر کنیم.

And I started to do it with other foods.

و من انجام این کار را با دیگر غذاها شروع کردم.

And this idea of savoring is so important to gratitude.

و این ایده‌ی مزه کردن واقعاً اهمیت تشکر کردن را می‌رساند.

Psychologists talk about how gratitude

روانشناسان درباره‌ی نحوه‌ی شکرگزاری صحبت می‌کنند

is about taking a moment and holding on to it as long as possible.

که چگونه لحظه‌ای را انتخاب می‌کنید و تا جایی که می‌توانید روی آن متوقف می‌شوید.

And slowing down time.

و گذر زمان را کند می‌کنید.

So that life doesn't go by in one big blur, as it often does.

بنابراین برخلاف روند معمول، چنین حیاتی به یک تاریکی بزرگ ختم نمی‌شود.

Number three is:

شماره ی سه این است:

find the hidden masterpieces all around you.

تمامی شاهکارهای پنهان اطرافتان را پیدا کنید.

Now, one of my favorite conversations during this year

حالا یکی از مکالمات مورد علاقه‌ی من در طی امسال

was with the guy who invented my coffee cup lid.

با مردی بود که سرپوش فنجان قهوه من را اختراع کرده است.

And until this point,

و تا آن زمان

I had given approximately zero thought to coffee cup lids.

من تقریباً هیچ توجهی به سرپوش‌های فنجان قهوه نداشتم

But I loved talking to this inventor, Doug Fleming,

اما عاشق صحبت کردن با مخترع آن، داگ فلمینگ شدم

because he was so passionate.

به این دلیل که او بسیار پرشور بود.

And the blood and sweat and tears he put into this lid,

چه خون و عرق و اشک‌هایی که بخاطر این درپوش صرف نشده بود،

and that I had never even considered.

و هرگز به آن فکر نکرده بودم.

He says a bad lid can ruin your coffee.

او گفت که سرپوش بد می‌تواند قهوه‌تان را خراب کند.

That it can block the aroma,

چون می تواند عطر قهوه را مسدود کند،

which is so important to the experience.

که خیلی برای تجربه مهم است.

So he -- he's very innovative.

پس او--او بسیار خلاق است.

He's like the Elon Musk of coffee lids.

او شبیه به Elon Musk برای سرپوش قهوه است.

(Laughter)

(خنده)

So he designed this lid that's got an upside-down hexagon

خب او این سرپوش را به شکل شش ضلعی واژگون طراحی کرده است

so you can get your nose right in there and get maximum aroma.

بنابراین شما می توانید بینی خود را اینجا بگذارید و حداکثر عطر را دریافت کنید.

And so I was delighted talking to him,

و بنابراین از صحبت کردن با او لذت بردم،

and it made me realize there are hundreds of masterpieces all around us

این موضوع موجب شد که بفهمم صدها شاهکار در اطراف ما وجود دارد

that we totally take for granted.

که به ما ارزانی شده و ما غافلیم.

Like the on-off switch on my desk lamp has a little indentation for my thumb

مانند کلید روشن و خاموش چراغ مطالعه من که دندانه‌ای دارد

that perfectly fits my thumb.

که کاملا انگشت شست در آن جا می‌گیرد.

And when something is done well,

و وقتی کاری به خوبی انجام شود،

the process behind it is largely invisible.

فرآیند پشت آن تا حد زیادی نامشهود است.

But paying attention to it

اما توجه به آن

can tap into that sense of wonder and enrich our lives.

می‌تواند حس اعجاب را برانگیزد و زندگی ما را غنی کند.

Number four is: fake it till you feel it.

شماره چهار: آنقدر وانمود کنید تا احساسش کنید.

By the end of the project, I was just in a thanking frenzy.

در پایان پروژه من کاملاً در حیرت شکرگزاری بودم.

So I was -- I would get up and spend a couple hours,

اینگونه بودم - بیدار می‌شدم و با صرف دو ساعت

I'd write emails, send notes,

ایمیل می‌نوشتم، یادداشت ارسال می‌کردم،

make phone calls, visit people

تلفن می‌زدم، با افراد ملاقات می‌کردم

to thank them for their role in my coffee.

تا از آن‌ها برای نقششان در قهوه‌ام تشکر کنم.

And some of them, quite honestly --

و برخی از آنها، کاملا صادقانه -

not that into it.

این کارم را دوست نداشتند.

They would be like, "What is this?

مثلاً می‌گفتند «این دیگر چیست؟

Is this a pyramid scheme, what do you want, what are you selling?"

آیا پای یک شرکت هرمی در کار است، چه می خواهید، چه چیزی می‌فروشید؟ »

But most people were surprisingly moved.

اما اکثر افراد هیجان‌زده می‌شدند.

I remember, I called the woman who does the pest control

به یاد دارم به زنی که کنترل آفات را در انبار

for the warehouse where my coffee is served --

محل سرو قهوه انجام می‌داد زنگ زدم -

I'm sorry -- where my coffee is stored.

نه ببخشید - جایی که قهوه انبار می‌شود.

And I said,

گفتم،

"This may sound strange,

«ممکن است عجیب به نظر برسد،

but I want to thank you for keeping the bugs out of my coffee."

اما می‌خواهم بابت دفع آفات از قهوه‌ام از شما تشکر کنم.»

And she said, "Well, that does sound strange,

و او گفت: «خب، واقعاً عجیب است،

but you just made my day."

اما شما امروز حالم را دگرگون کردید.»

And it was like an anti-crank phone call.

این تلفن زدن مثل قرص ضد افسردگی عمل کرد.

And it didn't just affect her, it affected me.

نه تنها او را تحت تأثیر قرارداد که حتی خودم هم تحت تأثیر قرار گرفتم.

Because I would wake up every morning in my default mood, which is grumpiness,

چون من همیشه صبح‌ها با حالت سرخوردگی از خواب بیدار می‌شدم،

but I would force myself to write a thank-you note

اما خودم را مجبور می‌کردم یک یادداشت تشکر بنویسم

and then another and then another.

و سپس یکی پس از دیگری.

And what I found was that if you act as if you're grateful,

و دریافتم که اگر قدردانانه رفتار کنید

you eventually become grateful for real.

در نهایت واقعاً قدردان خواهید شد.

The power of our actions to change our mind is astounding.

قدرت اقدامات ما برای تغییر ذهن ما حیرت انگیز است.

So, often we think that thought changes behavior,

خب اغلب ما فکر می‌کنیم که فکر موجب تغییر رفتار می‌شود،

but behavior very often changes our thought.

اما در موارد بسیاری رفتار، فکر ما را تغییر می‌دهد

And finally, the last lesson I want to tell you about is:

و در آخر، درس آخر که می خواهم به شما بگویم این است:

practice six degrees of gratitude.

شش مرحله تشکر را تمرین کنید.

And every place, every stop on this gratitude trail

و هر جا، هر توقف در این دنباله‌ی قدردانی

would give birth to 100 other people that I could thank.

۱۰۰ نفر دیگر را برای تشکر بوجود می‌آورد.

So I went down to Colombia to thank the farmers who grow my coffee beans.

خب من برای تشکر از کشاورزانی که دانه‌های قهوه را می‌کارند به کلمبیا رفتم.

And it was in a small mountain town,

یک شهر کوچک کوهستانی بود،

and I was driven there along these curvy, cliffside roads.

در امتداد این جاده‌های پر پیچ و خم و در امتداد دره‌ها راندیم.

And every time we went around a hairpin turn

و هر دفعه به پیچ‌های تند می‌رسیدیم

the driver would do the sign of the cross.

راننده علامت صلیب را انجام می‌داد.

And I was like, "Thank you for that.

و من هم می‌گفتم «برای این کار ازت متشکرم.

(Laughter)

(خنده)

But can you do that while keeping your hands on the wheel?

اما آیا می‌توانید این کار را انجام دهید در حالی که دست‌ها روی فرمان هستند؟

Because I am terrified."

از آنجا که من وحشت‌زده هستم.»

But we made it.

اما تمامش کردیم.

And I met the farmers, the Guarnizo brothers.

و من کشاورزان را ملاقات کردم، برادران گوارنیزو.

It's a small farm, they make great coffee,

مزرعه کوچکی است، قهوه‌ای عالی تولید می‌کنند،

they're paid above fair-trade prices for it.

حقوقی بیش از دریافتی‌های معمول دریافت می‌کنند.

And they showed me how the coffee is grown.

به من نشان دادند که قهوه چگونه رشد می‌کند.

The bean is actually inside this fruit called the coffee cherry.

دانه قهوه درون این میوه به نام گیلاس قهوه قرار دارد.

And I thanked them.

از آن‌ها تشکر کردم.

And they said, "Well, we couldn't do our job

و در جواب گفتند، «خب بدون ۱۰۰ نفر دیگر

without 100 other people."

نمی‌توانیم کارمان را انجام دهیم.»

The machine that depulps the fruit is made in Brazil,

دستگاهی که پوست میوه را می‌گیرد ساخت برزیل است،

and the pickup truck they drive around the farm,

و کامیونی که در مزرعه استفاده می‌شود،

that is made from parts from all over the world.

از قطعاتی تشکیل شده که هر یک مربوط به نقاط مختلف دنیاست.

In fact, the US exports steel to Colombia.

در واقع، فولاد از ایالت متحده به کلمبیا صادر می‌شود.

So I went to Indiana, and I thanked the steel makers.

بنابراین به ایندیانا رفتم و از سازندگان فولاد تشکر کردم.

And it just drove home

و به خانه برگشتم

that it doesn't take a village to make a cup of coffee.

و فهمیدم که برای یک فنجان قهوه نه یک روستا،

It takes the world to make a cup of coffee.

بلکه تمام جهان درگیر هستند.

And this global economy, this globalization,

و این اقتصاد جهانی، این جهانی‌سازی،

it does have downsides.

معایبی دارد.

But I believe the long-term upsides are far greater,

اما معتقدم مزایای بلند مدت آن بسیار بیشتر است،

that progress is real.

این پیشرفت، واقعی است.

We have made improvements in the last 50 years,

در ۵۰ سال اخیر وضع ما بهتر شده است،

poverty worldwide has gone down.

فقر جهانی کاهش یافته است.

And that we should resist the temptation

و باید در مقابل وسوسه خزیدن به درون برج عاج خودمان

to retreat into our silos.

مقاومت کنیم.

And we should resist this upsurge

باید در مقابل رشد

in isolationism and jingoism.

انزواگرایی و وطن‌پرستی، مقاومت کنیم.

Which brings me to my final point.

حالا می‌رسیم به نکته پایانی.

Which is my hope that we use gratitude as a spark to action.

امیدوارم که قدردانی بعنوان شعله عملگرایی مورد استفاده ما قرار گیرد.

Some people worry that gratitude has a downside.

برخی افراد نگرانند که قدردانی معایبی دارد.

That we'll be so grateful, that we'll be complacent.

اگر خیلی قدردان باشیم از همه چیز راضی و قانع خواهیم بود.

We'll be so, "Oh, everything's wonderful, I'm so grateful."

به این شکل خواهد بود «آه همه چیز عالی است من بابت همه چیز قدردانم.»

Well, it turns out, the opposite is true.

خب عکس این موضوع صحیح است.

The research shows

تحقیقات نشان می‌دهد

that the more grateful you are, the more likely you are to help others.

هر چه شاکرتر باشید بیشتر به دیگران کمک می‌کنید.

When you're in a bad state,

وقتی حال خوبی ندارید،

you're often more focused on your own needs.

اغلب بر نیازهایتان بیشتر متمرکز می‌شوید.

But gratitude makes you want to pay it forward.

اما قدردانی شما را به جبران مافات وادار می‌کند.

And I experienced this personally.

و شخصاً این را تجربه کرده‌ام.

I mean, I'm not Mother Teresa,

ببینید، من مادر ترزا نیستم،

I'm still a selfish bastard a huge amount of the time.

در بیشتر اوقات یک خودخواه نمک به حرام هستم.

But I'm better than I was before this project.

ولی الان نسبت به قبل از این پروژه بهتر شده‌ام.

And that's because it made me aware

چونکه باعث شد از انتفاع زنجیره تأمین

of the exploitation on the supply chain.

آگاهی پیدا کنم.

It reminded me that what I take for granted

به من یادآوری کرد که چیزی که به سهولت دارم

is not available to millions of people around the world.

در دسترس میلیون‌ها نفر از مردم جهان نیست.

Like water.

مثل آب.

Coffee is 98.8 percent water.

۹۸/۸ درصد از قهوه، آب است.

So I figured I should go and thank the people at the New York reservoir,

پس فهمیدم که باید از کارکنان مخزن نیویورک قدردانی کنم،

hundreds of them, who provide me water,

صدها نفر هستند که برای من آب تأمین می‌کنند،

and this miracle that I can turn a lever and get safe water.

و این معجزه که با چرخاندن یک اهرم، آب سالم بدست می‌آید.

And that millions of people around the world don't have this luxury

و اینکه میلیون‌ها نفر از مردم جهان از این نعمت بزرگ محرومند

and have to walk hours to get safe water.

و برای آب سالم باید ساعت‌ها پیاده‌روی کنند.

It inspired me to see what I could do to help people get more access,

این موضوع من را واداشت تا ببینم برای دسترسی بیشتر مردم چکاری از دستم ساخته است،

and I did research and found a wonderful group

جستجو کردم و یک گروه فوق‌العاده را پیدا کردم

called Dispensers for Safe Water.

که توزیع‌کنندگان آب سالم نام داشت.

And I got involved.

و من درگیر شدم.

And I'm not expecting the Nobel Prize committee

انتظار ندارم کمیته جایزه نوبل

to knock down my door,

بیاید دم در خانه من،

but it's a baby step, it's a little something.

اما این گامی ابتدایی و کوچک است.

And it's all because of gratitude.

و همه اینها به خاطر شکرگزاری است.

And it's why I encourage people, friends, family,

و به همین خاطر است که مردم، دوستان و خانواده را تشوبق می‌کنم،

to follow gratitude trails of their own.

که به خاطر خودشان هم که شده زنجیره قدردانی را پی بگیرند.

Because it's a life-transforming experience.

چون تجربه‌ای است که زندگی را متحول می‌کند.

And it doesn't have to be coffee.

و این حتما نباید قهوه باشد.

It could be anything.

هر چیزی می‌تواند باشد.

It could be a pair of socks, it could be a light bulb.

می‌تواند یک جفت جوراب یا یک لامپ باشد.

And you don't have to go around the world, you can just do a little gesture,

و لزوماً نیازی نیست دنیا را بگردید. می‌توانید به یک اشاره بسنده کنید.

like make eye contact or send a note to the designer of a logo you love.

مثل برقرار کردن ارتباط چشمی یا ارسال یک یادداشت برای طراح لوگوی مورد علاقه‌تان.

It's more about a mindset.

بیشتر بحث طرز تفکر است.

Being aware of the thousands of people involved in every little thing we do.

آگاه شدن از وجود هزاران نفری که در همه ریزترین اعمال‌مان نقش دارند.

Remembering that there's someone in a factory

به خاطر داشته باشید که کسی در کارخانه هست

who made the fabric for the chairs you're sitting in right now.

که پارچه را برای صندلی‌هایی که همین الآن بر آن نشسته‌اید ساخته است.

That someone went into a mine and got the copper for this microphone

کسی هست که به معدن می‌رود تا مس این میکروفون را تأمین کند

so that I could say my final thank you,

خب من باید تشکر آخرم را انجام دهم،

which is to thank you.

آن هم تشکر از شماست.

Thank you a thousand for listening to my story.

هزاران تشکر از شما برای اینکه به داستان من گوش دادید.

(Applause)

(تشویق)

(Cheering)

(تحسین)