When do kids start to care about other people's opinions? | Sara Valencia Botto

Çeviri: Özge Belen Gözden geçirme: Gözde Alpçetin

I'd like you to take a moment

Sizden bir dakikanızı ayırıp

and consider what you are wearing right now.

ne giydiğinize bakmanızı istiyorum.

I have a deep, philosophical question for you.

Size derin, felsefi bir sorum var.

Why are we not all wearing comfortable pajamas right now?

Neden hepimiz şu an rahat pijamalarımızı giymiyoruz?

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Well, I'm a psychologist and not a mind reader,

Birçok kişi aynı şey olduğunu düşünse de

although many people think that's the same thing.

ben bir psikoloğum, zihin okuyucu değil.

I can bet you that your response is somewhere along the lines of,

Cevabınızın "Toplum içinde pijama giymemem bekleniyor"

"I'm expected to not wear pj's in public"

ya da "İnsanların beni bir pasaklı olarak düşünmesini istemiyorum"

or "I don't want people to think I am a slob."

gibi bir şey olduğuna bahse girebilirim.

Either way, the fact that we all chose to wear business casual clothing,

Her halükarda gerçek şu ki hepimizin favori eşofman altımızın aksine

as opposed to our favorite pair of sweatpants,

iş yerine uygun kıyafetler seçmemiz

is not a silly coincidence.

saçma bir rastlantı değil.

Instead, it reveals two defining human characteristics.

Buna karşın insanı tanımlayan iki özelliği açığa vuruyor.

The first is that we are cognizant of what other people value,

Birincisi: Diğer insanların neyi beğenip beğenmedikleri gibi

like what they will approve or disapprove of,

değerlerinin ne olduğunun farkındayız.

such as not wearing pj's to these sorts of settings.

Mesela pijama giymemek bu türde bir olay.

And two, we've readily used this information to guide our behavior.

İkincisi: Bu bilgiyi davranışlarımıza rehberlik etmesi için kullandık.

Unlike many other species,

Diğer bir çok türün aksine,

humans are prone to tailor their behavior in the presence of others

insanlar beğenilmek için davranışlarını

diğerlerinin varlığına uydurma eğilimindedir.

to garner approval.

We spend valuable time putting on make up,

Değerli zamanımızı makyaj yaparak,

choosing the right picture and Instagram filter,

doğru resmi, Instagram filtresini seçerek

ya da 140 karakter veya daha azında

and composing ideas that will undoubtedly change the world

in 140 characters or less.

dünyayı değiştirecek fikri oluşturarak harcıyoruz.

Clearly, our concern with how other people will evaluate us

Açıkça, insanların bizi nasıl değerlendireceği kaygısı

is a big part of being human.

insan olmanın büyük bir parçası.

Despite this being a big human trait, however,

Bu insan olmanın büyük özelliği olmasına rağmen

we know relatively little about when and how

diğerlerinin fikirlerini ne zaman ve nasıl

umursamamız gerektiğini daha az biliyoruz.

we come to care about the opinion of others.

Now, this is a big question that requires many studies.

Bu, birçok araştırma gerektiren büyük bir soru.

But the first step to uncovering this question

Bu soruyu ortaya çıkarmak için ilk adım

is to investigate when in development

başkalarının değerlerine duyarlı olduğumuz zamandaki

we become sensitive to others' evaluations.

gelişmeleri araştırmaktır.

I have spent the past four years at Emory University

Son dört yılı, Emory Üniversitesi'nde

investigating how an infant,

markette tulumuyla yürümekte sorunu olmayan bir bebeğin,

who has no problem walking around the grocery store in her onesie,

nasıl olumsuz yargılanmaktan korktuğu için

develops into an adult that fears public speaking

toplum içinde konuşmaktan çekinen

for fear of being negatively judged.

bir yetişkine dönüştüğünü araştırdım.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Now, this is usually a point when people ask me,

İnsanların bana sıkça sorduğu bir nokta şu:

"How do you investigate this question, exactly?

"Bu soruyu tam olarak nasıl araştırdın?"

Infants can't talk, right?"

Bebekler konuşamaz, değil mi?

Well, if my husband were up here right now,

Eğer kocam şuan burada olsaydı

he would tell you that I interview babies,

size bebeklerle röportaj yaptığımı anlatırdı

because he would rather not say that his wife experiments on children.

çünkü karısının çocuklar üzerinde deneyler yaptığını söylemeyi tercih etmezdi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

In reality, I design experiments for children,

Aslında ben çocuklar için genellikle oyun formunda deneyler tasarlıyorum.

usually in the form of games.

Developmental psychologist Dr. Philippe Rochat and I

Gelişimsel psikolog Dr. Philippe Rochat ve ben

designed a "game" called "The Robot Task"

çocukların ne zaman insanların değerlendirmelerine karşı

to explore when children would begin to be sensitive

hassaslaşmaya başladığını keşfetmek için

to the evaluation of others.

Robot Görevi adında bir oyun tasarladık.

Specifically, the robot task captures when children, like adults,

Robot görevi özellikle çocukların yetişkinler gibi davranışlarını

strategically modify their behavior when others are watching.

diğer insanlar izlerken stratejik olarak ne zaman değiştirdiğini yakalıyor.

To do this, we showed 14 to 24-month-old infants

Bunu yapmak için 14-24 aylık bebeklere robotu nasıl aktif edeceklerini gösterdik

how to activate a toy robot,

and importantly, we either assigned a positive value,

ve kumandaya bastıktan sonra pozitif değer olarak

saying "Wow, isn't that great!"

"Vay, harika değil mi?"

or a negative value, saying, "Oh, oh. Oops, oh no,"

ve negatif değer olarak

"Ah, hayır" atadık.

after pressing the remote.

Following this toy demonstration,

Bu gösterimin ardından,

we invited the infants to play with the remote,

bebekleri uzaktan kumanda ile oynamaya davet ettik

and then either watched them

ve biz de onları izlerken

or turned around and pretended to read a magazine.

etrafta dolaşıp dergi okur gibi yaptık.

The idea was that if by 24 months,

Fikir şuydu: Eğer 24 aylık çocuklar

children are indeed sensitive to the evaluation of others,

diğerlerinin değerlendirmelerine karşı hassas ise

then their button-pressing behavior should be influenced

düğmeye basma davranışları

not only by whether or not they're being watched

sadece izleniyor olup olmamaya göre değil

ayrıca araştırıcının ifade ettiği

but also by the values that the experimenter expressed

kumandaya basma değerlerine göre etkilenmiş olmalı.

towards pressing the remote.

So for example,

Örneğin,

we would expect children to play with the positive remote significantly more

biz çocuklardan eğer gözlemleniyor ise daha çok pozitif kumanda ile oynamalarını

if they were being observed

but then choose to explore the negative remote

ve daha sonra kimse seyretmediği zaman

once no one was watching.

negatif kumandayı keşfetmelerini bekliyorduk.

To really capture this phenomenon, we did three variations of the study.

Bu olguyu yakalamak için üç çeşit çalışma yaptık.

Study one explored how infants would engage with a novel toy

Birinci çalışma, değer veya talimat yoksa

if there were no values or instructions provided.

bebeklerin yeni oyuncakla nasıl ilgilendiğini keşfetti.

So we simply showed infants how to activate the toy robot,

Çocuklara basitçe oyuncağı nasıl aktif edeceklerin gösterdik

but didn't assign any values,

fakat hiç değer atamadık

and we also didn't tell them that they could play with the remote,

ve ayrıca onlara kumanda ile oynayabileceklerini söylemedik,

providing them with a really ambiguous situation.

onlara anlaşılması zor bir durum sağladık.

In study two,

İkinci çalışmada,

we incorporated the two values, a positive and a negative.

pozitif ve negatif iki değeri dahil ettik.

And in the last study, we had two experimenters and one remote.

Sonuncu çalışmada, iki araştırmacı ve bir kumanda vardı.

One experimenter expressed a negative value towards pressing the remote,

Bir araştırmacı negatif değeri, kumandaya bastığında

saying, "Yuck, the toy moved,"

"İğrenç, oyuncak hareket etti" diyerek açıklarken

while the other experimenter expressed a positive value, saying,

başka bir araştırmacı "Yaşasın, oyuncak hareket etti" diyerek

"Yay, the toy moved."

pozitif değeri ifade etti.

And this is how the children reacted to these three different scenarios.

Çocuklar üç farklı senaryo için böyle tepkiler verdi.

So in study one, the ambiguous situation,

Yani birinci çalışmada, belirsiz durumda,

I'm currently watching the child.

çocuğu izliyorum.

She doesn't seem to be too interested in pressing the remote.

Kumandaya basmakla çok ilgilenmiyor gibi görünüyor.

Once I turned around --

Bir kere arkamı döndüm --

now she's ready to play.

şimdi oynamaya hazır.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Currently, I'm not watching the child.

Şimdi, çocuğu izlemiyorum.

She's really focused.

Gerçekten odaklandı.

Arkamı dönüyorum.

I turn around.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

She wasn't doing anything, right?

Hiçbir şey yapmıyordu, değil mi?

In study two, it's the two remotes,

İkinci çalışmada iki kumanda var,

one with the positive and one with the negative value.

biri pozitif ve biri negatif değer.

I'm currently observing the child.

Şimdi çocuğu gözlemliyorum.

And the orange remote is a negative remote.

Turuncu, bir negatif kumanda.

She's just looking around, looking at me, hanging out.

O sadece etrafına bakıyor, bana bakıyor, oyalanıyor.

Then I turn around ...

Sonra arkamı dönüyorum...

(Laughter)

(Gülüşmeler)

That's what she's going for.

Bunun için bekliyor.

I'm not watching the child.

Çocuğu izlemiyorum.

He wants the mom to play with it, right?

Oynamak için annesini istiyor, doğru mu?

Take a safer route.

Daha güvenli bir yol.

I turn around ...

Dönüyorum...

(Laughter)

(Gülüşmeler)

He wasn't doing anything, either.

O da hiçbir şey yapmıyor.

Yeah, he feels awkward.

Evet, garip hissediyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Everyone knows that side-eyed glance, right?

Herkes o yan gözlü bakışı biliyor, değil mi?

Study three, the two experimenters, one remote.

Üçüncü çalışmada ise iki araştırmacı, bir kumanda.

The experimenter that reacted negatively towards pressing the remote

Kumandaya negatif tepki veren araştırmacı

is watching the child right now.

şu anda çocuğu izliyor.

She feels a little awkward, doesn't know what to do, relying on Mom.

Biraz garip hissediyor, ne yapacağını bilmiyor, annesine güveniyor.

And then, she's going to turn around

Sonra, arkasını dönecek

so that the experimenter that expressed a positive response is watching.

böylece pozitif tepki ifade eden araştırmacı izliyor.

Coast is clear -- now she's ready to play.

Tehlike geçti -- şimdi oynamaya hazır.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So, as the data suggests,

Dolayısıyla verilerin gösterdiği gibi

we found that children's button-pressing behavior

çocukların düğmeye basma davranışlarının

was indeed influenced by the values and the instructions of the experimenter.

değerlerden ve araştırmacıların talimatlarından etkilendiğini bulduk.

Because in study one, children did not know

Çünkü birinci çalışmada,

çocuklar neyin pozitif ya da negatif değerlendirildiğini bilmiyordu,

what would be positively or negatively evaluated,

they tended to take the safest route

en güvenli yolu takip etme eğilimindeler

and wait until I turned my back to press the remote.

ve kumandaya basmak için sırtımı dönene kadar bekliyorlar.

Children in study two

İkinci çalışmada çocuklar,

chose to press the positive remote significantly more when I was watching,

büyük ölçüde pozitif kumandaya ben izlerken basmayı tercih ettiler

but then once I turned my back,

ama sonra bir kere arkamı döndüm,

they immediately took the negative remote and started playing with it.

hemen negatif kumandayı aldılar ve oynamaya başladılar.

Importantly, in a control study,

Önemlisi, kontrol çalışmasında,

where we removed the different values of the remotes --

farklı değerleri olan kumandaları çıkardığımız yerde --

so we simply said, "Oh, wow" after pressing either of the remotes --

her iki kumandaya bastıktan sonra basitçe "Vay" dedik --

children's button-pressing behavior no longer differed across conditions,

çocukların kumandaya basma davranışları durumlar karşısında ters düşmedi,

suggesting that it was really the values that we gave the two remotes

iki kumandaya verdiğimiz gerçek değerlerle

that drove the behavior in the previous study.

önceki çalışmada sergilenen davranışlar sürdü.

Sonuncu ama çok önemli, üçüncü çalışmadaki çocuklar

Last but not least,

children in study three chose to press a remote significantly more

pozitif değer ifade eden araştırmacı izlerken

when the experimenter that expressed a positive value was watching,

negatif değer ifade eden araştırmacının aksine

as opposed to the experimenter that had expressed a negative value.

kumandaya önemli ölçüde daha fazla basmayı seçtiler.

Not coincidentally,

Tesadüf değil,

it is also around this age that children begin to show embarrassment

ayrıca bu yaşta çocukların utangaçlık göstermeye başlamaları

in situations that might elicit a negative evaluation,

negatif değerlendirilen durumlarda ortaya çıkabilir.

such as looking at themselves in the mirror

Örneğin, aynada kendilerine bakmaları

and noticing a mark on their nose.

ve burunlarında bir işaret fark etmeleri gibi.

The equivalent of finding spinach in your teeth, for adults.

Yetişkinler için dişinizde ıspanak bulmak ile eş değer.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So what can we say, based on these findings?

Bu bulgulara dayanarak ne söyleyebiliriz?

Besides the fact that babies are actually really, really sneaky.

Bunun yanı sıra bebekler aslında gerçekten ama gerçekten sinsi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

From very early on, children, like adults,

Çocuklar da yetişkinler gibi erkenden yerleştirdiğimiz nesne

are sensitive to the values that we place on objects and behaviors.

ve davranışlardaki değerlere karşı duyarlıdır.

And importantly, they use these values to guide their behavior.

En önemlisi de onlar bu değerleri davranışlarını yönlendirmede kullanırlar.

Whether we're aware of it or not,

Farkında olsak da olmasak da

we're constantly communicating values to those around us.

sürekli çevremizdeki bu değerlerle iletişim kuruyoruz.

Now, I don't mean values like "be kind" or "don't steal,"

Bunlar kesinlikle değer olsa da

"kibar ol" ya da "çalma" gibi değerlerden bahsetmiyorum.

although those are certainly values.

I mean that we are constantly showing others, specifically our children,

Diğerlerine, özellikle çocuklarımıza sürekli gösterdiğimiz

ne sevilebilir, değerli ya da övgüye değer ve ne değil gibi değerlerden bahsediyorum.

what is likeable, valuable and praiseworthy, and what is not.

And a lot of the times,

Çoğu zaman,

we actually do this without even noticing it.

bunu fark bile etmeden yapıyoruz.

Psychologists study behavior to explore the contents of the mind,

Psikologlar aklın içeriğini keşfetmek için davranışları inceliyor

because our behavior often reflects our beliefs,

çünkü davranışlarımız sıklıkla inançlarımız,

our values and our desires.

değerlerimiz ve tutkularımızın yansımasından oluşur.

Here in Atlanta, we all believe the same thing.

Atlanta'da, hepimiz aynı şeye inanıyoruz.

That Coke is better than Pepsi.

Kola, Pepsi'den iyidir.

(Applause)

(Alkışlar)

Now, this might have to do with the fact that Coke was invented in Atlanta.

Bunun kolanın Atlanta'da üretilmesi gerçeği ile ilgisi olabilir.

But regardless,

Ama ne olursa olsun,

this belief is expressed in the fact that most people will chose to drink Coke.

bu inanış çoğu insanın kola içmeyi seçmesi gerçeğiyle ifade edilir.

In the same way,

Aynı şekilde,

we are communicating a value

çoğunlukla kızları,

when we mostly complement girls

onların güzel saç ve elbiseleri için

for their pretty hair or their pretty dress,

ama erkekleri zekaları için tamamladığımızda

but boys, for their intelligence.

bir değer iletiriz.

Or when we chose to offer candy, as opposed to nutritious food,

Ya da iyi bir davranış için ödül olarak

besleyici bir yiyecek yerine şekerlemeyi tercih ettiğimizde.

as a reward for good behavior.

Adults and children are incredibly effective

Yetişkinler ve çocuklar, bu ince davranışlardan

at picking up values from these subtle behaviors.

değerleri toplamada inanılmaz derecede etkili.

And in turn, this ends up shaping their own behavior.

Sırayla, bu kendi davranışlarını şekillendirmekle sona erecek.

The research I have shared with you today

Bugün sizlerle paylaştığım araştırma

suggests that this ability emerges very early in development,

bu yeteneğin tam bir cümleyi bile dile getirmeden önce

veya lazımlık eğitimli de olsak gelişimde erkenden belirdiğini gösterir.

before we can even utter a complete sentence

or are even potty-trained.

And it becomes an integral part of who we grow up to be.

Bu kim olmak için büyüdüğümüzün ayrılmaz bir parçası haline gelir.

So before I go,

Gitmeden önce,

I'd like to invite you to contemplate on the values

sizi günlük etkileşimlerde yaydığımız değerleri

ve bu değerlerin etrafınızdaki davranışları nasıl şekillendirdiğini

that we broadcast in day-to-day interactions,

and how these values might be shaping the behavior of those around you.

düşünmeye davet etmek istiyorum.

For example, what value is being broadcasted

Örneğin, telefonumuza gülümserken

diğer insanlara gülümsemekten biraz daha fazla zaman harcadığımızda

when we spend more time smiling at our phone

than smiling with other people?

hangi değer yayınlandı?

Likewise, consider how your own behavior has been shaped by those around you,

Aynı şekilde, kendi davranışlarınızın etrafınızdakiler tarafından

nasıl şekillendirilmiş olduğunu daha önce fark edemediğiniz yollarla fark edin.

in ways you might not have considered before.

To go back to our simple illustration,

Basit örneğimize dönelim,

do you really prefer Coke over Pepsi?

gerçekten kolayı Pepsi'ye tercih ediyor musunuz?

Or was this preference simply driven by what others around you valued?

Yoksa bu tercih çevrenizdekiler tarafından neye değer verilerek yönlendirildi?

Parents and teachers certainly have the privilege

Ebeveyn ve öğretmenlerin,

çocukların davranışlarını şekillendirme ayrıcalığı vardır.

to shape children's behavior.

But it is important to remember

Ama hatırlamakta fayda var,

that through the values we convey in simple day-to-day interactions,

hepimiz günlük basit etkileşimlerde ilettiğimiz değerler aracılığıyla

we all have the power to shape the behavior of those around us.

etrafımızdakilerin davranışlarını şekillendirme gücüne sahibiz.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)