When do kids start to care about other people's opinions? | Sara Valencia Botto

Translator: Benjaporn Rotroongruangkit Reviewer: Tisa Tontiwatkul

I'd like you to take a moment

ฉันอยากให้คุณ

and consider what you are wearing right now.

ลองนึกดูว่าตอนนี้คุณใส่ชุดอะไรอยู่

I have a deep, philosophical question for you.

ฉันมีคำถามเชิงปรัชญาจะถามคุณ

ทำไมตอนนี้พวกเราทุกคนไม่สวม ชุดนอนสบาย ๆ อยู่ล่ะ

Why are we not all wearing comfortable pajamas right now?

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Well, I'm a psychologist and not a mind reader,

ฉันเป็นนักจิตวิทยา และไม่ใช่นักอ่านใจ

although many people think that's the same thing.

ถึงแม้ว่าหลายคนคิดว่ามันคือสิ่งเดียวกัน

ฉันสามารถพนันได้เลยว่า ปฏิกิริยาของคุณ คงไม่ไกลจากประโยคนี้

I can bet you that your response is somewhere along the lines of,

"I'm expected to not wear pj's in public"

"ฉันถูกคาดหวังว่า ไม่ควรใส่ชุดนอนในที่สาธารณะ" หรือ

or "I don't want people to think I am a slob."

"ไม่อยากให้คนคิดว่าฉันเป็นคนไม่เรียบร้อย"

Either way, the fact that we all chose to wear business casual clothing,

ไม่ว่าแบบไหน ความจริงที่ว่าเราทุกคนเลือก ที่จะใส่ชุดกึ่งทางการ

as opposed to our favorite pair of sweatpants,

แทนที่จะใส่กางเกงวอร์มตัวโปรดของเรา

is not a silly coincidence.

ก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ไร้สาระ

Instead, it reveals two defining human characteristics.

จริง ๆ แล้ว มันเผยให้เห็น คุณลักษณะสองอย่างของมนุษย์

The first is that we are cognizant of what other people value,

ข้อแรก คือ เรารับรู้ว่าคนอื่นให้ค่ากับอะไร

like what they will approve or disapprove of,

อย่างอะไรที่พวกเขาจะยอมรับหรือไม่ยอมรับ

such as not wearing pj's to these sorts of settings.

เช่น ไม่ใส่ชุดนอนมาในสถานที่แบบนี้

And two, we've readily used this information to guide our behavior.

และข้อสอง เราใช้ข้อมูลเหล่านี้ ในการกำหนดพฤติกรรมของเราอยู่แล้ว

Unlike many other species,

ต่างจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ

humans are prone to tailor their behavior in the presence of others

มนุษย์มีแนวโน้มจะปรับพฤติกรรมของพวกเขา ต่อหน้าคนอื่นๆ

to garner approval.

เพื่อที่จะได้รับการยอมรับ

We spend valuable time putting on make up,

เราใช้เวลาอันมีค่าเพื่อแต่งหน้า

choosing the right picture and Instagram filter,

เลือกรูปที่ใช่และแต่งรูปในอินสตาแกรม

and composing ideas that will undoubtedly change the world

และเรียบเรียงความคิดที่จะเปลี่ยนโลก อย่างไม่ต้องสงสัย

in 140 characters or less.

ใน 140 ตัวอักษรหรือน้อยกว่านั้น

Clearly, our concern with how other people will evaluate us

มันชัดเจนว่า เรากังวลว่า คนอื่นจะตัดสินเราอย่างไรนั้น

is a big part of being human.

เป็นเรื่องใหญ่ของการเป็นมนุษย์

Despite this being a big human trait, however,

แม้ว่ามันจะเป็นลักษณะสำคัญของมนุษย์ แต่อย่างไรก็ตาม

we know relatively little about when and how

เราแทบไม่รู้เลยว่า เมื่อไหร่และอย่างไร

we come to care about the opinion of others.

ที่เราเริ่มสนใจความคิดเห็นของคนอื่น

Now, this is a big question that requires many studies.

นี่เป็นคำถามสำคัญที่ต้องใช้งานวิจัยมากมาย

But the first step to uncovering this question

ขั้นแรกที่จะตอบคำถามนี้

is to investigate when in development

คือสำรวจว่าช่วงไหนในพัฒนาการ

we become sensitive to others' evaluations.

ที่เราเริ่มอ่อนไหวต่อการให้ตัดสินของคนอื่น

I have spent the past four years at Emory University

ฉันใช้เวลา 4 ปีที่ผ่านมา ที่มหาวิทยาลัยเอมโมรี

investigating how an infant,

สำรวจว่าเด็กเล็กที่ไม่มีปัญหา

who has no problem walking around the grocery store in her onesie,

กับการเดินรอบร้านค้าในชุดหมีของเธอ

develops into an adult that fears public speaking

แล้วโตเป็นผู้ใหญ่ที่กลัวการพูดในที่สาธารณะ

for fear of being negatively judged.

เพราะกลัวจะถูกตัดสินแบบลบ ๆ ได้อย่างไร

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Now, this is usually a point when people ask me,

ทีนี่ นี่คือจุดที่ผู้คนถามฉันว่า

"How do you investigate this question, exactly?

"คุณจะตรวจสอบคำตอบของคำถามนี้อย่างไร"

Infants can't talk, right?"

เด็กเล็กพูดไม่ได้ ใช่ไหม

Well, if my husband were up here right now,

ถ้าสามีฉันอยู่ที่นี่ตอนนี้

he would tell you that I interview babies,

เขาจะบอกคุณว่าฉันสัมภาษณ์เด็กเล็ก ๆ

because he would rather not say that his wife experiments on children.

เพราะเขาไม่อยากจะพูดว่าภรรยาของเขา ทำการทดลองกับเด็ก

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

In reality, I design experiments for children,

ในเป็นความจริง ฉันออกแบบการทดลองสำหรับเด็ก

usually in the form of games.

ส่วนใหญ่ในรูปแบบของเกม

Developmental psychologist Dr. Philippe Rochat and I

นักจิตวิทยาพัฒนาการ ดร.ฟิลลิป โรชาต์ กับฉัน

designed a "game" called "The Robot Task"

ออกแบบเกมที่เรียกว่า "The Robot Task"

to explore when children would begin to be sensitive

เพื่อสำรวจว่าเด็กจะเริ่มอ่อนไหว

to the evaluation of others.

ต่อการตัดสินของผู้อื่นเมื่อไหร่

Specifically, the robot task captures when children, like adults,

เจาะจงกว่านั้นก็คือ the robot task จับว่าตอนไหนที่เด็กทำเหมือนผู้ใหญ่

strategically modify their behavior when others are watching.

ปรับพฤติกรรมของพวกเขาตอนที่มีคนดูอยู่ อย่างมีกลยุทธ์

เพื่อที่จะทำสิ่งนี้ เราแสดงให้เด็กเล็ก อายุ 14 - 24 เดือน เห็นว่า

To do this, we showed 14 to 24-month-old infants

how to activate a toy robot,

ทำอย่างไรให้หุ่นยนต์ของเล่นเคลื่อนไหว

and importantly, we either assigned a positive value,

และที่สำคัญ เราให้คุณค่าด้านบวก

saying "Wow, isn't that great!"

โดยพูดว่า "ว้าว มันเจ๋งไปเลย"

or a negative value, saying, "Oh, oh. Oops, oh no,"

หรือคุณค่าด้านลบ โดยพูดว่า "โอ้ว โอ้ ไม่นะ"

after pressing the remote.

หลังจากที่กดรีโมท

Following this toy demonstration,

ตามการสาธิตของเล่นชิ้นนี้

we invited the infants to play with the remote,

เราเชิญเด็กเล็กมาเล่นกับรีโมท

and then either watched them

และหลังจากนั้น ก็แอบดูพวกเขา

or turned around and pretended to read a magazine.

หรือหันไปรอบ ๆ และแกล้งทำเป็นอ่านนิตยสาร

The idea was that if by 24 months,

แนวคิดก็คือถ้าภายในอายุ 24 เดือน

children are indeed sensitive to the evaluation of others,

เด็กอ่อนไหวต่อการตัดสินของผู้อื่นจริง ๆ

then their button-pressing behavior should be influenced

ดังนั้น พฤติกรรมการกดปุ่ม ของพวกเขาน่าจะได้รับแรงจูงใจ

not only by whether or not they're being watched

ไม่ใช่แค่จากการที่พวกเขาถูกเฝ้าดู หรือไม่ก็ตาม

but also by the values that the experimenter expressed

แต่จากคุณค่าที่นักทดลองแสดงออกมา

towards pressing the remote.

ต่อการกดรีโมทด้วยเช่นกัน

So for example,

ตัวอย่างเช่น

we would expect children to play with the positive remote significantly more

เราคาดหวังว่าเด็กจะเล่นรีโมทคุณค่าด้านบวก มากกว่าอย่างมีนัยสำคัญ

if they were being observed

หากพวกเขากำลังถูกสังเกต

but then choose to explore the negative remote

แต่จากนั้นก็เลือกที่จะเล่น รีโมทคุณค่าด้านลบ

once no one was watching.

เมื่อไม่มีใครดูอยู่

To really capture this phenomenon, we did three variations of the study.

เพื่อที่จะดูปรากฏการณ์นี้ เราทำการศึกษาสามรูปแบบที่ต่างกัน

Study one explored how infants would engage with a novel toy

การศึกษาแรก สำรวจว่าเด็กเล็ก จะเล่นของเล่นอย่างไร

if there were no values or instructions provided.

ถ้าไม่มีการให้คุณค่าหรือคำสั่งใด ๆ

So we simply showed infants how to activate the toy robot,

เราแสดงให้เด็กดูว่า ทำอย่างไรให้หุ่นยนต์เคลื่อนไหว

but didn't assign any values,

แต่ไม่ได้มีการให้คุณค่าใด ๆ

and we also didn't tell them that they could play with the remote,

และเราก็ไม่ได้บอกพวกเขาด้วยว่า เขาสามารถเล่นกับรีโมทได้

providing them with a really ambiguous situation.

ให้สถานการณ์ที่กำกวมมาก ๆ กับพวกเขา

In study two,

ในการศึกษาที่สอง

we incorporated the two values, a positive and a negative.

เราให้คุณค่าสองแบบ ด้านบวกและด้านลบ

And in the last study, we had two experimenters and one remote.

และในการศึกษาสุดท้าย เรามีนักทดลองสองคนกับรีโมท

One experimenter expressed a negative value towards pressing the remote,

นักทดลองคนหนึ่ง แสดงคุณค่าด้านลบต่อการกดรีโมท

saying, "Yuck, the toy moved,"

โดยพูดว่า "อึ๋ย ของเล่นขยับด้วย"

while the other experimenter expressed a positive value, saying,

ในขณะที่นักทดลองอีกคนนึง แสดงคุณค่าด้านบวก โดยพูดว่า

"เย้ ของเล่นขยับด้วย"

"Yay, the toy moved."

And this is how the children reacted to these three different scenarios.

และนี่คือปฏิกิริยาของเด็ก ๆ ต่อสถาานการณ์ ทั้งสามแบบที่แตกต่างกันนี้

So in study one, the ambiguous situation,

ในการศึกษาแรก สถานการณ์ที่กำกวม

I'm currently watching the child.

ฉันกำลังเฝ้าดูเด็กคนหนึ่งอยู่

She doesn't seem to be too interested in pressing the remote.

ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจในการกดรีโมท

Once I turned around --

พอฉันหันไป

now she's ready to play.

เธอพร้อมที่จะเล่นทันที

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Currently, I'm not watching the child.

ตอนนี้ ฉันไม่ได้เฝ้าดูเด็ก

She's really focused.

เธอดูจดจ่อมาก

I turn around.

ฉันหันไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

She wasn't doing anything, right?

เธอไม่ได้กำลังทำอะไร ใช่ไหม

In study two, it's the two remotes,

ในการศึกษาที่สอง รีโมทสองเครื่อง

one with the positive and one with the negative value.

อันหนึ่งคุณค่าด้านบวกและ อันหนึ่งคุณค่าด้านลบ

I'm currently observing the child.

ฉันกำลังเฝ้าสังเกตเด็กอยู่

And the orange remote is a negative remote.

และรีโมทสีส้มนั้นคือ รีโมทด้านลบ

She's just looking around, looking at me, hanging out.

เธอแค่มองไปรอบ ๆ และมองที่ฉัน

Then I turn around ...

จากนั้น พอฉันหันไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

That's what she's going for.

นั่นคือสิ่งที่เธอเลือก

I'm not watching the child.

ฉันไม่ได้กำลังเฝ้าดูเด็กอยู่

He wants the mom to play with it, right?

เขาอยากให้แม่เล่นกับมัน ใช่ไหม

Take a safer route.

เลือกปลอดภัยไว้ก่อน

I turn around ...

ฉันหันไป

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

He wasn't doing anything, either.

เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่

Yeah, he feels awkward.

และใช่ เขารู้สึกกระอักกระอ่วน

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Everyone knows that side-eyed glance, right?

ทุกคนรู้จัก การมองข้าง ๆ แบบนั้น ใช่ไหม

Study three, the two experimenters, one remote.

การศึกษาที่สาม นักทดลองสองคน กับหนึ่งรีโมท

The experimenter that reacted negatively towards pressing the remote

นักทดลองที่ตอบสนองด้านลบต่อการกดรีโมท

is watching the child right now.

กำลังเฝ้าดูเด็กอยู่ตอนนี้

She feels a little awkward, doesn't know what to do, relying on Mom.

เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เกาะแม่

And then, she's going to turn around

หลังจากนั้น เธอก็หันไป

so that the experimenter that expressed a positive response is watching.

เพื่อให้นักทดลองที่แสดงการตอบสนองด้านบวกดู

Coast is clear -- now she's ready to play.

เอาล่ะ ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้เธอพร้อมจะเล่น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, as the data suggests,

ดังนั้น จากผลของข้อมูล

we found that children's button-pressing behavior

เราค้นพบว่าพฤติกรรมการกดปุ่มของเด็ก ๆ

was indeed influenced by the values and the instructions of the experimenter.

ได้รับแรงจูงใจจากคุณค่าและคำสั่ง ของนักทดลอง

Because in study one, children did not know

เพราะในการศึกษาแรก เด็ก ๆ ไม่รู้ว่า

what would be positively or negatively evaluated,

อะไรจะถูกประเมินค่าด้านบวกหรือลบ

they tended to take the safest route

พวกเขามีแนวโน้มจะเลือกทางที่ปลอดภัยที่สุด

and wait until I turned my back to press the remote.

และรอจนกว่าฉันจะหันหลังเพื่อที่จะกดรีโมท

Children in study two

เด็ก ๆ ในการศึกษาที่สอง

chose to press the positive remote significantly more when I was watching,

เลือกที่จะกดรีโมทด้านบวกมากกว่า ในขณะเวลาที่ฉันมองดูอยู่

but then once I turned my back,

แต่เมื่อฉันหันหลังไป

they immediately took the negative remote and started playing with it.

พวกเขาจะหยิบและเริ่มเล่น กับรีโมทด้านลบทันที

Importantly, in a control study,

ที่สำคัญ ในการศึกษาที่มีการควบคุม

where we removed the different values of the remotes --

ที่เราเอาคุณค่าของรีโมท ที่แตกต่างกันนั้นออกไป

so we simply said, "Oh, wow" after pressing either of the remotes --

เราพูดง่าย ๆ ว่า "โอ้ ว้าว" ไม่ว่าจะกดรีโมทอันไหน

children's button-pressing behavior no longer differed across conditions,

พฤติกรรมการกดปุ่มของเด็กๆ ก็ไม่แตกต่างกันจากเงื่อนไขแล้ว

suggesting that it was really the values that we gave the two remotes

เปิดเผยให้เห็นว่า มันคือคุณค่าที่เราให้กับรีโมททั้งสองจริง ๆ

that drove the behavior in the previous study.

ที่ทำให้เกิดพฤติกรรมในการศึกษาก่อนหน้า

Last but not least,

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด

children in study three chose to press a remote significantly more

เด็ก ๆ ในการศึกษาที่สาม เลือกกดรีโมทมากกว่าอย่างมีนัยสำคัญ

when the experimenter that expressed a positive value was watching,

เมื่อนักทดลองที่แสดงคุณค่าด้านบวกดูอยู่

as opposed to the experimenter that had expressed a negative value.

ตรงกันข้ามกับนักทดลองที่แสดงคุณค่าด้านลบ

Not coincidentally,

นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

it is also around this age that children begin to show embarrassment

และอายุช่วงนี้ก็ยังเป็น ช่วงที่เด็ก ๆ เริ่มแสดงความเขินอาย

in situations that might elicit a negative evaluation,

ในสถานการณ์ที่อาจจะดึง การประเมินค่าด้านลบออกมา

such as looking at themselves in the mirror

อย่างเช่น การมองตัวพวกเขาเองในกระจก

and noticing a mark on their nose.

และพบรอยบนจมูก

The equivalent of finding spinach in your teeth, for adults.

เช่นเดียวกับการเจอผักติดฟัน สำหรับผู้ใหญ่

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So what can we say, based on these findings?

เราสามารถบอกอะไรได้บ้าง จากการศึกษานี้

Besides the fact that babies are actually really, really sneaky.

นอกจากข้อเท็จจริงที่ว่า เด็กมีพฤติกรรมลับ ๆ ล่อ ๆ จริง ๆ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

From very early on, children, like adults,

ตั้งแต่แรกเด็ก ๆ ก็เหมือนผู้ใหญ่

are sensitive to the values that we place on objects and behaviors.

อ่อนไหวต่อคุณค่าที่เราให้ กับสิ่งของหรือพฤติกรรม

And importantly, they use these values to guide their behavior.

และที่สำคัญ พวกเขาใช้คุณค่าเหล่านี้ ในการเลือกพฤติกรรม

Whether we're aware of it or not,

ไม่ว่าพวกเราจะรู้ตัวหรือไม่

we're constantly communicating values to those around us.

เราสื่อสารคุณค่าต่อผู้คนรอบ ๆ เราเสมอ

Now, I don't mean values like "be kind" or "don't steal,"

ฉันไม่ได้หมายถึงคุณค่าอย่าง "เป็นคนใจดี" หรือ "อย่าลักขโมย"

although those are certainly values.

แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นก็คือการมีคุณค่าก็ตาม

I mean that we are constantly showing others, specifically our children,

ฉันหมายถึง เราแสดงให้คนอื่นเห็นอยู่เสมอ โดยเฉพาะกับเด็ก ๆ ของพวกเรา

what is likeable, valuable and praiseworthy, and what is not.

ว่าอะไรที่น่าพึงใจ มีคุณค่า และควรยกย่อง และอะไรที่ไม่ควร

And a lot of the times,

และในหลายครั้ง

we actually do this without even noticing it.

เราก็ทำสิ่งนี้โดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

Psychologists study behavior to explore the contents of the mind,

นักจิตวิทยาศึกษาพฤติกรรม เพื่อสำรวจความคิดจิตใจ

because our behavior often reflects our beliefs,

เพราะพฤติกรรมมักสะท้อนความเชื่อ

our values and our desires.

คุณค่า และความต้องการของเรา

Here in Atlanta, we all believe the same thing.

ที่นี่แอตแลนตา เราเชื่อในสิ่งเดียวกันว่า

That Coke is better than Pepsi.

โค้กดีกว่าเป็ปซี่

(Applause)

(เสียงปรบมือ)

Now, this might have to do with the fact that Coke was invented in Atlanta.

นี่อาจจะเป็นผลจากความจริงที่ว่า โค้กเกิดขึ้นที่แอตแลนตา

But regardless,

แต่อย่างไรก็ตาม

this belief is expressed in the fact that most people will chose to drink Coke.

ความเชื่อนี้แสดงให้เห็นความจริงว่า คนส่วนใหญ่จะเลือกดื่มโค้ก

In the same way,

ในทางเดียวกัน

we are communicating a value

เรากำลังสื่อสารคุณค่า

when we mostly complement girls

เมื่อเราส่วนใหญ่จะชมเด็กผู้หญิง

for their pretty hair or their pretty dress,

ที่มีผมสวย หรือชุดน่ารักๆของพวกเขา

but boys, for their intelligence.

แต่ชมเด็กผู้ชายจากความฉลาดของพวกเขา

Or when we chose to offer candy, as opposed to nutritious food,

หรือเมื่อเราเลือกจะให้ลูกอม แทนอาหารที่มีประโยชน์

as a reward for good behavior.

เหมือนเป็นรางวัลสำหรับพฤติกรรมที่ดี

Adults and children are incredibly effective

ผู้ใหญ่และเด็กต่างมีศักยภาพในการ

at picking up values from these subtle behaviors.

เลือกหยิบคุณค่าจากพฤติกรรม ที่ละเอียดอ่อนเหล่านี้

And in turn, this ends up shaping their own behavior.

และท้ายที่สุดมันจะค่อย ๆ ขัดเกลาพฤติกรรมของพวกเขาเอง

The research I have shared with you today

งานวิจัยที่ฉันแบ่งปันกับพวกคุณวันนี้

suggests that this ability emerges very early in development,

บอกว่าความสามารถนี้ เกิดขึ้นตั้งแต่ช่วงแรก ๆ ในพัฒนาการ

before we can even utter a complete sentence

ก่อนที่เราจะสามารถพูดประโยค

or are even potty-trained.

หรือถูกฝึกใช้โถชักโครกให้เป็น

And it becomes an integral part of who we grow up to be.

และมันกลายเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญ ว่าเราจะเติบโตมาเป็นใคร

So before I go,

ดังนั้น ก่อนฉันจะไป

I'd like to invite you to contemplate on the values

ฉันอยากจะชวนให้คุณไตร่ตรองคุณค่า

that we broadcast in day-to-day interactions,

ที่เราเผยแพร่ในการปฏิสัมพันธ์วันต่อวัน

and how these values might be shaping the behavior of those around you.

และคุณค่าเหล่านี้จะขัดเกลา พฤติกรรมผู้คนรอบ ๆ ตัวคุณอย่างไร

For example, what value is being broadcasted

ตัวอย่างเช่น คุณค่าอะไรที่ถูกเผยแพร่

when we spend more time smiling at our phone

เมื่อเราใช้เวลามากขึ้น ยิ้มให้กับมือถือของเรา

than smiling with other people?

มากกว่ายิ้มให้กับคนอื่น

Likewise, consider how your own behavior has been shaped by those around you,

เช่นเดียวกัน พิจารณาว่าพฤติกรรมของคุณ ถูกเกลาจากผู้คนรอบตัวคุณอย่างไร

in ways you might not have considered before.

ในทางที่คุณอาจไม่เคยพิจารณามาก่อน

To go back to our simple illustration,

กลับไปที่การยกตัวอย่างง่าย ๆ ของเรา

do you really prefer Coke over Pepsi?

คุณชอบโค้กมากกว่าเป็ปซี่จริง ๆ หรือเปล่า

Or was this preference simply driven by what others around you valued?

หรือความชอบนี้ถูกขับเคลื่อนมาจาก สิ่งที่คนรอบตัวคุณให้คุณค่า

Parents and teachers certainly have the privilege

ผู้ปกครองและคุณครูมีเอกสิทธิ์ที่จะ

to shape children's behavior.

ขัดเกลาพฤติกรรมของเด็กๆ

But it is important to remember

แต่มันสำคัญที่จะต้องจำไว้ว่า

that through the values we convey in simple day-to-day interactions,

เราให้คุณค่าของเรา ต่อการปฏิสัมพันธ์ในแต่วัน

we all have the power to shape the behavior of those around us.

เรามีสิทธิ์ที่จะขัดเกลาพฤติกรรม ของผู้คนรอบ ๆ ตัวเรา

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)