When do kids start to care about other people's opinions? | Sara Valencia Botto

Translator: Bita Yekta Reviewer: Leila Ataei

I'd like you to take a moment

می‌خواهم یک لحظه وقت شما را بگیرم

and consider what you are wearing right now.

که به این لباسی که الان پوشیده‌اید فکر کنید.

I have a deep, philosophical question for you.

سوال عمیق فلسفی از شما دارم.

Why are we not all wearing comfortable pajamas right now?

چرا الان پیژامه راحت نپوشیده‌اید؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Well, I'm a psychologist and not a mind reader,

من روانشناس هستم، ذهن نمی‌خوانم،

although many people think that's the same thing.

هرچند خیلی از افراد فکر‍ می‌کنند هر دو یکی هستند.

I can bet you that your response is somewhere along the lines of,

شرط ‌می‌بندم که پاسخ شما چیزی مثل اینهاست،

"I'm expected to not wear pj's in public"

« از من انتظار نمی‌رود که در ملاعام پیژامه بپوشم»

or "I don't want people to think I am a slob."

یا «نمی‌خواهم کسی فکر کند که شلخته‌ام.»

Either way, the fact that we all chose to wear business casual clothing,

درهرحال، این واقعیت که ما پوشیدن لباس‌های نیمه رسمی را انتخاب کرده‌ایم

as opposed to our favorite pair of sweatpants,

برخلاف پوشیدن لباس‌های راحت مورد علاقه‌مان،

is not a silly coincidence.

اتفاق تصادفی مسخره‌ای نیست.

Instead, it reveals two defining human characteristics.

این مساله دو ویژگی شخصیتی انسان را نشان می‌دهد.

The first is that we are cognizant of what other people value,

اول اینکه شناخت ما ناشی از ارزش‌های دیگران است،

like what they will approve or disapprove of,

چیزهایی که آنها تایید یا رد می‌کنند

such as not wearing pj's to these sorts of settings.

مثل پوشیدن پیژامه در چنین موقعیتهایی.

And two, we've readily used this information to guide our behavior.

و دوم استفاده از این مساله‌ در جهت‌دهی رفتارهایمان هست.

Unlike many other species,

برخلاف سایر موجودات،

humans are prone to tailor their behavior in the presence of others

انسان‌ها می‌توانند رفتارهایشان را شکل دهند

to garner approval.

تا تایید بگیرند.

We spend valuable time putting on make up,

ما وقت ارزشمندمان را به آرایش کردن

choosing the right picture and Instagram filter,

برای انتخاب عکس مناسب، یا فیلتر اینستاگرام اختصاص می‌دهیم،

and composing ideas that will undoubtedly change the world

و عقایدی که بدون شک

in 140 characters or less.

۱۴۰ ویژگی جهان را تغییر نمی‌دهند.

Clearly, our concern with how other people will evaluate us

به‌طور مشخص اینکه مردم ما را چگونه ارزیابی کنند

is a big part of being human.

بخش بزرگی از انسان بودن است.

Despite this being a big human trait, however,

با وجود این یک ویژگی بزرگ انسانی،

we know relatively little about when and how

که ما دانش کمی داریم که از کی و چگونه

we come to care about the opinion of others.

نظر دیگران برای ما اهمیت پیدا کرد.

Now, this is a big question that requires many studies.

حالا این پرسش بزرگ نیازمند مطالعات زیادی است.

But the first step to uncovering this question

اما اولین قدم برای کشف این پرسش

is to investigate when in development

این است که دریابیم در مراحل رشد

we become sensitive to others' evaluations.

ما چه زمانی نسبت به ارزیابی دیگران حساس شدیم.

I have spent the past four years at Emory University

طی چهارسال گذشته در دانشگاه اموری

investigating how an infant,

در حال پژوهش هستم که چگونه نوزاد،

who has no problem walking around the grocery store in her onesie,

که هیچ مشکلی ندارد در لباس نوزادی در مغازه خواربارفروشی بگردد

develops into an adult that fears public speaking

به بزرگسالی تبدیل می شود که از سخنرانی در جمع

for fear of being negatively judged.

از ترس قضاوت منفی هراس دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Now, this is usually a point when people ask me,

حال این نکته‌ای هست که معمولا مردم از من ‌می‌پرسند،

"How do you investigate this question, exactly?

«شما دقیقا چگونه روی این مساله تحقیق می‌کنید؟

Infants can't talk, right?"

کودکان که نمی‌توانند حرف بزنند؟»

Well, if my husband were up here right now,

اگر الان همسرم اینجا بود

he would tell you that I interview babies,

می‌گفت که من با نوزادها مصاحبه می‌کنم،

because he would rather not say that his wife experiments on children.

او ترجیح می‌دهد به کسی نگوید که همسرش روی کودکان تحقیق می‌کند.

(Laughter)

(خنده حضار)

In reality, I design experiments for children,

در حقیقت، آزمایش روی کودکان را من طراحی کردم،

usually in the form of games.

مخصوصا به شکل بازی

Developmental psychologist Dr. Philippe Rochat and I

دکتر فیلیپ روکات، روانشناس رشد و من

designed a "game" called "The Robot Task"

یک بازی به نام « وظیفه ربات» را طراحی کردیم

to explore when children would begin to be sensitive

که دریابیم چه زمانی کودکان نسبت به ارزیابی

to the evaluation of others.

دیگران حساس می‌شوند.

Specifically, the robot task captures when children, like adults,

به‌طور مشخص، این ربات مشخص کرد چه زمانی کودکان مانند بزرگسالان

strategically modify their behavior when others are watching.

وقتی دیگران نگاهشان می‌کنند رفتارشان را تغییر می‌دهند.

To do this, we showed 14 to 24-month-old infants

برای انجام این مطالعه، ما نوزادان ۱۴ تا ۲۴ ماه را مشاهده کردیم

how to activate a toy robot,

که چگونه یک ربات اسباب‌بازی را فعال می‌کنند،

and importantly, we either assigned a positive value,

و مهم‌تر اینکه ما یا یک ارزش مثبت را تعیین می‌کردیم

saying "Wow, isn't that great!"

و می‌گفتیم:« وای، عالی نیست؟»

or a negative value, saying, "Oh, oh. Oops, oh no,"

یا یک ارزش منفی را:« اوه، اوه، نه،»

after pressing the remote.

بعد از فشار دادن دستگاه کنترل.

Following this toy demonstration,

بعد از آن نشان دادن آن اسباب‌بازی،

we invited the infants to play with the remote,

از کودکان می‌خواستیم که با کنترل از راه دور بازی کنند

and then either watched them

و بعد یا آنها را تماشا می‌کردیم

or turned around and pretended to read a magazine.

یا روبرمی‌گرداندیم و تظاهر می‌کردیم مجله می‌خوانیم.

The idea was that if by 24 months,

این نظر را داشتیم که کودکان دوساله

children are indeed sensitive to the evaluation of others,

نسبت به ارزش‌گذاری دیگران حساس هستند،

then their button-pressing behavior should be influenced

درنتیجه دکمه فشار رفتار می‌تواند تحت تاثیر قرار بگیرد

not only by whether or not they're being watched

نه تنها با مشاهده آنها بلکه

but also by the values that the experimenter expressed

با ارزشی که آزمایش‌گرها نسبت به

towards pressing the remote.

فشار دستگاه کنترل بیان می‌کنند.

So for example,

برای مثال،

we would expect children to play with the positive remote significantly more

ما انتظار داشتیم که کودکان بیشتر با دستگاه کنترل مثبت بازی کنند

if they were being observed

اگر در حال تماشا شدن بودند

but then choose to explore the negative remote

و دستگاه کنترل منفی را انتخاب کنند

once no one was watching.

وقتی کسی نگاهشان نمی‌کند.

To really capture this phenomenon, we did three variations of the study.

برای درک این پدیده، ما سه مطالعه انجام دادیم.

Study one explored how infants would engage with a novel toy

مطالعه اول چگونگی رفتار کودکان با اسباب بازی جدید را بررسی می‌کرد

if there were no values or instructions provided.

وقتی‌که نه ارزشی بود و نه دستورالعملی داده می‌شد.

So we simply showed infants how to activate the toy robot,

بعد به کودکان نشان دادیم که چگونه ربات را فعال کنند،

but didn't assign any values,

اما هیچ ارزش‌گذاری نکردیم،

and we also didn't tell them that they could play with the remote,

و همچنین به آنها نگفتیم که می‌توانند با دستگاه کنترل بازی کنند،

providing them with a really ambiguous situation.

در شرایطی مبهم قرار داشتند.

In study two,

در مطالعه دوم

we incorporated the two values, a positive and a negative.

ما ارزش مثبت و منفی را وارد کردیم.

And in the last study, we had two experimenters and one remote.

و در مطالعه آخری، دو آزمایش‌گر داشتیم و یک دستگاه کنترل

One experimenter expressed a negative value towards pressing the remote,

یک آزمایش‌گرواکنش منفی نسبت به فشار دستگاه کنترل نشان می‌داد،

saying, "Yuck, the toy moved,"

می‌گفت« اه اسباب‌بازی حرکت کرد»

while the other experimenter expressed a positive value, saying,

درحالی که آزمایش‌گردیگر واکنش مثبت نشان می‌داد و می‌گفت

"Yay, the toy moved."

«چه خوب، اسباب‌بازی حرکت کرد.»

And this is how the children reacted to these three different scenarios.

و این نتیجه واکنش کودکان در این سناریوهای متفاوت است.

So in study one, the ambiguous situation,

در مطالعه اول، شرایط مبهم،

I'm currently watching the child.

من کودک را نگاه می‌کردم.

She doesn't seem to be too interested in pressing the remote.

بچه تمایلی به فشار دستگاه کنترل نداشت.

Once I turned around --

وقتی من برگشتم--

now she's ready to play.

او آماده بازی شد.

(Laughter)

(خنده حضار)

Currently, I'm not watching the child.

حالا من نگاه نمی‌کنم.

She's really focused.

او کاملا تمرکز کرده.

I turn around.

من برمی‌گردم.

(Laughter)

(خنده حضار)

She wasn't doing anything, right?

او کاری نمی‌کند، نه؟

In study two, it's the two remotes,

در مطالعه دو، دوتا دستگاه کنترل هست،

one with the positive and one with the negative value.

یکی با ارزش مثبت و دیگری منفی.

I'm currently observing the child.

من کودک را نگاه می‌کنم.

And the orange remote is a negative remote.

دستگاه نارنجی منفی است.

She's just looking around, looking at me, hanging out.

به اطراف نگاه می‌کند به من نگاه می‌کند، منتظرمی‌ماند.

Then I turn around ...

بعد من برمی‌گردم...

(Laughter)

(خنده حضار)

That's what she's going for.

همان چیزی که منتظرش بود.

I'm not watching the child.

من به بچه‌ نگاه نمی‌کنم

He wants the mom to play with it, right?

ازمادرش می‌خواهد که با آن بازی کند، نه؟

Take a safer route.

یک راه بهتر انتخاب کنید.

I turn around ...

برمی‌گردم....

(Laughter)

(خنده حضار)

He wasn't doing anything, either.

او هم هیچکدام را انجام نمی‌داد.

Yeah, he feels awkward.

دستپاچه می‌شود.

(Laughter)

(خنده حضار)

Everyone knows that side-eyed glance, right?

همه معنی این نگاه از کنار را می دانید، نه؟

Study three, the two experimenters, one remote.

سه تا مطالعه انجام شده دو تا آزمایش یکی دستگاه کنترل

The experimenter that reacted negatively towards pressing the remote

آزمایشی که نسبت به به سمت فشار دادن کنترل واکنش منفی نشان داد

is watching the child right now.

وقتی کودک را نگاه می‌کنید.

She feels a little awkward, doesn't know what to do, relying on Mom.

یک کم دستپاچه می‌شد. نمی‌دانست چه‌ کار کند و به مادرش تکیه ‌می‌کند.

And then, she's going to turn around

بعد او برمی‌گردد در نتیجه

so that the experimenter that expressed a positive response is watching.

آزمایش‌گر که واکنش مثبت نشان داد مشغول تماشای اوست.

Coast is clear -- now she's ready to play.

کسی حواسش نیست- حالا او آماده بازی است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So, as the data suggests,

داده‌ها نشان می‌دهد

we found that children's button-pressing behavior

ما نقطه فشار کودکان را پیدا کردیم

was indeed influenced by the values and the instructions of the experimenter.

درواقع، آنها تحت تاثیرارزش‌ها و دستورالعمل آزمایش‌‌گرها هستند.

Because in study one, children did not know

در آزمایش اول کودکان نمی‌دانستند

what would be positively or negatively evaluated,

ما آنها را مثبت یا منفی ارزیابی می‌کنیم.

they tended to take the safest route

سعی کردند امن‌ترین راه را انتخاب کنند

and wait until I turned my back to press the remote.

و صبرکردند تا من برگردم ودستگاه کنترل را فشار دهند.

Children in study two

کودکان در مطالعه ‌دوم،

chose to press the positive remote significantly more when I was watching,

وقتی نگاه‌شان می‌کردم جور قابل ملاحظه‌ای دستگاه کنترل مثبت را فشار می‌دادند

but then once I turned my back,

اما وقتی برمی‌گشتم،

they immediately took the negative remote and started playing with it.

بلافاصله منفی را برمی‌داشتند و با آن بازی می‌کردند.

Importantly, in a control study,

مخصوصا در مطالعه کنترل

where we removed the different values of the remotes --

وقتی ما ارزش‌های منفی و مثبت را برداشتیم--

so we simply said, "Oh, wow" after pressing either of the remotes --

و گفتیم« خوب، هرکدام از این دستگاه‌های کنترل ---

children's button-pressing behavior no longer differed across conditions,

دکمه فشار رفتار کودکان، نسبت به شرایط متفاوت نبود

suggesting that it was really the values that we gave the two remotes

درواقع آن ارزش‌هایی بود که ما به آن کنترل‌ها داده بودیم

that drove the behavior in the previous study.

در مطالعه قبلی، رفتارها را به آن سمت برده بود.

Last but not least,

خلاصه اینکه،

children in study three chose to press a remote significantly more

کودکان در پژوهش سوم کنترل را بیشتر فشار می‌دادند

when the experimenter that expressed a positive value was watching,

وقتی که آزمایش‌گرهایی که واکنش مثبت داشتند نگاه می‌کردند.

as opposed to the experimenter that had expressed a negative value.

برخلاف وقتی که آزمایش‌گرها واکنش منفی داشتند.

Not coincidentally,

نه به‌طور تصادفی،

it is also around this age that children begin to show embarrassment

کودکان درحدود این سن خجالتی می‌شوند

in situations that might elicit a negative evaluation,

در شرایطی که ارزیابی منفی درباره‌شان هست،

such as looking at themselves in the mirror

مثل نگاه کردن در آیینه

and noticing a mark on their nose.

و دیدن یک لکه روی بینی‌شان.

The equivalent of finding spinach in your teeth, for adults.

برای بزرگسالان، مثل دیدن اسفناج بین دندان‌هایمان است.

(Laughter)

(خنده حضار)

So what can we say, based on these findings?

خب، براساس این یافته‌ها چه می‌توان گفت؟

Besides the fact that babies are actually really, really sneaky.

به‌جز اینکه، نوزادان واقعا موذی هستند.

(Laughter)

(خنده حضار)

From very early on, children, like adults,

از همان ابتدا، کودکان مانند بزرگسالان

are sensitive to the values that we place on objects and behaviors.

روی ارزش‌هایی که ما بر رفتارها و اشیا می‌گذاریم حساس هستند. و مهم‌تر این که

And importantly, they use these values to guide their behavior.

آنها از این ارزش‌ها برای شکل گیری رفتارهای‌شان استفاده می‌کنند.

Whether we're aware of it or not,

ازاین موضوع چه آگاه باشیم یا نباشم،

we're constantly communicating values to those around us.

ما مرتب در محیط پیرامونی با ارزش‎‌‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم.

Now, I don't mean values like "be kind" or "don't steal,"

منظورم ارزش‌هایی مثل «مهربان باش» «دزدی نکن» نیست،

although those are certainly values.

هر چند که آنها هم ارزش هستند.

I mean that we are constantly showing others, specifically our children,

منظورم این است که ما مرتب به دیگران، خصوصا کودکان نشان می‌دهیم

what is likeable, valuable and praiseworthy, and what is not.

چه چیزی خوب است، ارزشمند است، قابل تقدیر است یا نیست.

And a lot of the times,

و بیشتر وقت‌ها

we actually do this without even noticing it.

بدون توجه این کار را انجام می‌دهیم.

Psychologists study behavior to explore the contents of the mind,

روانشناسان برای کشف محتوای ذهن رفتارها را مطالعه می‌کنند،

because our behavior often reflects our beliefs,

چرا که رفتارهای ما بازتابی از باورهای ماست

our values and our desires.

ارزش‌ها و علایق ما.

Here in Atlanta, we all believe the same thing.

در آتلانتا هم ما همین باور را داریم.

That Coke is better than Pepsi.

کوکا بهتر از پپسی است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, this might have to do with the fact that Coke was invented in Atlanta.

شاید به این دلیل باشد که کوکا در آتلانتا تولید شد.

But regardless,

اما جدای از آن،

this belief is expressed in the fact that most people will chose to drink Coke.

این واقعیت مشهود است که بیشتر مردم کوکا را انتخاب می‌کنند.

In the same way,

به همین صورت،

we are communicating a value

ما با ارزش‌ها ارتباط برقرار می‌کنیم

when we mostly complement girls

وقتی بیشتر از دختران تعریف می کنیم

for their pretty hair or their pretty dress,

به خاطر موهای زیبا یا لباس زیبای‌شان

but boys, for their intelligence.

اما پسران را به ‌خاطر هوش‌شان.

Or when we chose to offer candy, as opposed to nutritious food,

یا وقتی به‌عنوان پاداش رفتار خوب به جای یک خوراکی مقوی،

as a reward for good behavior.

آب‌نبات می‌دهیم.

Adults and children are incredibly effective

بزرگسالان و کودکان عجیب در انتخاب ارزش‌ها

at picking up values from these subtle behaviors.

از این رفتارهای لطیف تاثیرپذیر هستند.

And in turn, this ends up shaping their own behavior.

واز طرف دیگر، منجر به شکل‌گیری رفتارشان می‌شود.

The research I have shared with you today

پژوهشی که امروز با شما درمیان گذاشتم

suggests that this ability emerges very early in development,

معتقد است که این توانایی از مراحل اولیه رشد شروع می‌شود،

before we can even utter a complete sentence

حتی قبل ازاین که بتوانیم یک جمله کامل بگوییم

or are even potty-trained.

یا توالت برویم.

And it becomes an integral part of who we grow up to be.

و این بخش جدایی ناپذیر از شخصیتی است که ما شده‌ایم.

So before I go,

قبل از اینکه بروم،

I'd like to invite you to contemplate on the values

دوست دارم که روی ارزش‌هایی تامل کنید

that we broadcast in day-to-day interactions,

که در همه تعامل‌های روزانه‌ اعمال می‌کنیم

and how these values might be shaping the behavior of those around you.

و این که این ارزش‌ها چگونه می‌توانند رفتارهای اطرافیان را هم شکل دهد.

For example, what value is being broadcasted

مثلا، نمایانگر چه ارزشی است

when we spend more time smiling at our phone

وقتی که بیشتر با نگاه کردن به تلفن‌ خود لبخند می‌زنیم

than smiling with other people?

به جای لبخند زدن به بقیه مردم؟

Likewise, consider how your own behavior has been shaped by those around you,

ازآن‌ طرف، درنظر بگیرید که چگونه رفتارهای شما با اطرافیانتان شکل گرفته است،

in ways you might not have considered before.

به‌ شیوه‌ای که شاید قبلا در مورد آن فکر نکرده‌اید.

To go back to our simple illustration,

برگردیم به همان تصویر ساده،

do you really prefer Coke over Pepsi?

که پپسی را ترجیح می‌دهید یا کوکا را؟

Or was this preference simply driven by what others around you valued?

یا اینکه این ترجیح صرفا متاثر از ارزش‌گذاری اطرافیانتان است؟

Parents and teachers certainly have the privilege

والدین و معلم‌ها این امتیاز را دارند

to shape children's behavior.

که رفتارهای کودکان را شکل دهند.

But it is important to remember

مهم است که به یاد داشته باشید

that through the values we convey in simple day-to-day interactions,

از طریق ارزش‌هایی که هر روز در روابط‌‌‌مان ایجاد می‌کنیم

we all have the power to shape the behavior of those around us.

این قدرت را داریم که رفتار اطرافیان‌ خود را شکل دهیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)