Am I not human? A call for criminal justice reform | Marlon Peterson

Çeviri: Gözde Zülal Solak Gözden geçirme: Suleyman Cengiz

She wrote:

Şöyle yazmıştı:

"When I become famous, I will tell everyone

"Ünlü olduğumda, herkese Marlon Peterson adında

that I know a hero named Marlon Peterson."

bir kahraman tanıdığımı söyleyeceğim."

Heroes rarely look like me.

Kahramanlar nadiren benim gibidir.

In fact,

Aslında,

I'm what garbage looks like.

ben çöplüğe benziyorum.

No, not the most appealing way to open a talk

Hayır, belki de bir konuşma veya sohbeti

or start a conversation,

bu şekilde başlatmak güzel değildir

and perhaps you have some questions going through your head about that.

ve bu konu hakkında belki de sorularınız vardır.

Why would this man say such a thing about himself?

Bir insan kendisi hakkında niçin böyle konuşur?

What does he mean?

Ne demek istiyor?

How can someone view him as a hero when he sees himself as garbage?

O kendisini bir çöplük gibi görürken, başkası onu nasıl kahraman olarak görür?

I believe we learn more from questions than we do from answers.

Cevaplardan çok, soruların bir şeyler öğrettiğine inanıyorum.

Because when we're questioning something,

Çünkü bir şeyleri sorgularken,

we're invested in taking in some sort of new information,

kendimizi bazı yeni bilgileri almaya odaklarız

or grappling with some sort of ignorance that makes us feel uncomfortable.

veya bizi huzursuz eden bir tür cahillikle boğuşuruz.

And that's why I'm here:

Bu yüzden buradayım:

to push us to question,

Bize huzursuzluk verse bile,

even when it makes us uncomfortable.

sorgulamaya teşvik etmek için.

My parents are from Trinidad and Tobago,

Ailem Trinidad ve Tobago'dan,

the southernmost island in the Caribbean.

Karayipler'in en güneydeki adası.

Trinidad is also home to the only acoustic instrument

Trinidad aynı zamanda 20. yy'da icat edilen

invented in the 20th century:

tek akustik enstrümanın da bölgesi:

the steel pan.

çelik davul.

Deriving from the African drums

Afrikalıların davullarından geliyor

and evolving from the genius of one of the ghettos in Trinidad,

ve Trinidad'daki gettolardan birisinde, Laventille adlı bir kentte

a city called Laventille,

ve Amerikan ordusunun

and the disregard of the American military ...

önemsemediği yerde geliştirildi...

Well, I should tell you,

Pekala, size söylemeliyim,

America, during WWII, had military bases set up in Trinidad,

İkinci Dünya Savaşında Amerika'nın, Trinidad'da üsleri vardı

and when the war ended,

ve savaş bittiğinde,

they left the island littered with empty oil drums --

adayı boş yağ varilleriyle kirletilmiş bir halde bıraktılar --

their trash.

yani çöpleriyle.

So people from Laventille repurposed the old drums left behind

Laventille'de yaşayan insanlar, geride bırakılan bu varilleri

into the full chromatic scale:

tam kromatik gama dönüştürdüler:

the steel pan.

yani çelik davula.

Playing music now from Beethoven to Bob Marley to 50 Cent,

Beethoven, Bob Marley ve 50 Cent'e kadar, türlü müzik çalan bu insanlar

those people literally made music out of garbage.

gerçekten çöplükten müzik ürettiler.

Twelve days before my 20th birthday,

Yirminci doğum günümden 12 gün önce,

I was arrested for my role in a violent robbery attempt

aşağı Manhattan'da şiddet içeren bir soygun girişiminde rol aldığım için,

in lower Manhattan.

tutuklandım.

While people were sitting in a coffee shop,

İnsanlar bir kafede otururken,

four people were shot.

dört insan vuruldu.

Two were killed.

İki kişi öldürüldü.

Five of us were arrested.

Beşimiz tutuklandık.

We were all the products of Trinidad and Tobago.

Biz Trinidad ve Tobago'nun ürünleriydik.

We were the "bad immigrants,"

Bizler, Trump'ın ve milyonlarca

or the "anchor babies" that Trump and millions of Americans easily malign.

Amerikalının kolaylıkla kötülediği "kötü göçmenler" veya "çapa bebekleriz".

I was discarded, like waste material --

Tıpkı atık madde gibi, atıldım

and justifiably so to many.

ve birçoğumuz da atıldı.

I eventually served 10 years, two months and seven days of a prison sentence.

Sonrasında 10 yıl, iki ay, yedi gün hapis cezası aldım.

I was sentenced to a decade of punishment in a correctional institution.

Bir ıslah kurumunda on yıllık bir cezaya mahkum edildim.

I was sentenced to irrelevance --

İlgisizliğe mahkum edildim --

the opposite of humanity.

insanlığın tam aksine.

Interestingly,

İlginç olan şu ki,

it was during those years in prison that a series of letters redeemed me,

hapishanedeki yıllarım boyunca bir seri mektup beni kurtardı,

helped me move beyond the darkness and the guilt

gençliğimin en kötü anıyla bağlantılı olan karanlığın

associated with the worst moment of my young life.

ve suçluluk duygusunun ötesine geçmeme yardımcı oldu.

It gave me a sense that I was useful.

İşe yarıyormuşum gibi hissettirdi.

She was 13 years old.

O kız, 13 yaşındaydı.

She had wrote that she saw me as a hero.

Beni bir kahraman olarak gördüğünü yazdı.

I remember reading that,

Okuduğum anı hatırlıyorum,

and I remember crying when I read those words.

o kelimeleri okuduğumda ağladığımı hatırlıyorum.

She was one of over 50 students

Memleketim olan Brooklyn'deki

and 150 letters that I wrote during a mentoring correspondence program

bir ortaokulda öğretmeni olan bir arkadaşımla tasarladığımız

that I co-designed with a friend

bir mektuplaşma programı

who was a teacher at a middle school in Brooklyn,

esnasında yazdığım 150 mektup ve 50 öğrenciden

my hometown.

birisiydi.

We called it the Young Scholars Program.

Genç Bilginler Programı adını vermiştik.

Every time those young people shared their stories with me,

Bu genç insanlar benimle hikayelerini, mücadelelerini

their struggles,

ne zaman paylaşsalar

every time they drew a picture of their favorite cartoon character

ve en sevdikleri çizgi film kahramanını çizip bana gönderseler

and sent it to me,

ve mektuplarıma,

every time they said they depended on my letters or my words of advice,

önerilerime bağlı kaldıklarını ne zaman söyleseler,

it boosted my sense of worthiness.

bu benim değerli hissetmemi sağlardı.

It gave me a sense of what I could contribute to this planet.

Bu gezegene bir katkı sağladığımı hissederdim.

It transformed my life.

Bu, benim yaşamımı değiştirdi.

Because of those letters and what they shared with me,

Bu mektuplar ve benimle paylaştıkları şeylerden ötürü,

their stories of teen life,

bu gençlik hikayeleri

they gave me the permission,

bana izin verdiler,

they gave me the courage to admit to myself

bahanelerin değil, nedenlerin olduğunu,

that there were reasons -- not excuses --

1999 yılının Ekim ayındaki o kaçınılmaz gün için

but that there were reasons for that fateful day in October of 1999;

nedenlerin olduğunu kabul etme cesareti verdiler;

that the trauma associated with living in a community

silah almanın ayakkabı almaktan daha kolay olduğu

where guns are easier to get than sneakers;

bir toplumda yaşamanın neden olduğu travma,

that the trauma associated with being raped at gunpoint at the age of 14;

14 yaşında silah zoruyla tecavüze uğramanın neden olduğu travma,

that those are reasons for me

tüm bunlar, benim

why making that decision,

o tehlikeli kararı almamın

that fatal decision,

neden beklenmedik bir mesele olmadığının sebebidir.

was not an unlikely proposition.

Because those letters mattered so much to me,

Bu mektuplar benim için çok önemli olduğundan,

because writing and receiving

yazmak, mektup almak

and having that communication with those folks

ve gençlerle iletişim kurmak

so hugely impacted my life,

yaşamıma çok etki ettiğinden,

I decided to share the opportunity with some friends of mine

benimle birlikte içeride olan birkaç arkadaşımla bu fırsatı

who were also inside with me.

paylaşmaya karar verdim.

Şiddet içeren suçlardan ötürü hapiste olan

My friends Bill and Cory and Arocks,

all in prison for violent crimes also,

arkadaşlarım Bill, Cory ve Arocks da

shared their words of wisdom with the young people as well,

güzel sözlerini genç insanlarla paylaştılar

and received the sense of relevancy in return.

ve karşılığında ilgi hissi aldılar.

We are now published writers and youth program innovators

Bizler şimdi kitabı yayımlanmış yazarlarız, gençlik programı

and trauma experts

yapan insanlarız, travma uzmanları

and gun violence prevention advocates,

ve silahlı şiddeti önleme avukatlarıyız

and TED talkers and --

ve TED konuşmacılarıyız, --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

and good daddies.

ve iyi babalarız.

That's what I call a positive return of investment.

İşte buna, pozitif yatırım dönüşümü diyoruz.

Above all else,

Her şeyin ötesinde,

what building that program taught me was that when we sow,

bu programı oluşturmanın bana öğrettiği şey şu,

when we invest in the humanity of people no matter where they're at,

insanlar nerede olursa olsun, insanlığa yatırım yaptığımız zaman

we can reap amazing rewards.

muhteşem ödüller alabiliriz.

In this latest era of criminal justice reform,

Ceza adaleti reformunun bu son dönemlerinde,

I often question and wonder why --

sık sık nedenleri sorguluyorum,

why is it that so many believe

neden çoğu insan

that only those who have been convicted of nonviolent drug offenses

yalnızca, şiddet içermeyen uyuşturucudan suçlu bulunanların

merit empathy and recognized humanity?

empatiyi ve insanlığı hak ettiğine inanıyor?

Criminal justice reform is human justice.

Ceza adaleti reformu, insan adaletidir.

Am I not human?

Ben insan değil miyim?

When we invest in resources that amplify the relevancy of people

Laventille'e veya Brooklyn'in bazı bölgelerine veya yakınınızdaki

in communities like Laventille

kenar mahalleye ait insanların

or parts of Brooklyn or a ghetto near you,

ilgisini yükselten kaynaklara yatırım

we can literally create the communities that we want.

yaptığımızda, istediğimiz toplulukları yaratabiliriz.

We can do better.

Daha iyisini yapabiliriz.

We can do better than investing solely in law enforcement as a resource,

Yalnızca kanun hükmüne kaynak yatırımı yapmaktan iyisini yapabiliriz

because they don't give us a sense of relevancy

çünkü onlar bizlere, önem hususunda, neden çoğumuzun

that is at the core of why so many of us do so many harmful things

bunca zararlı şeyi yaptığının sebebine dair bir ilgi hissiyatı

in the pursuit of mattering.

yaratmıyorlar.

See, gun violence is just a visible display of a lot of underlying traumas.

Görüyorsunuz, silahlı şiddet, altta yatan birçok travmanın bir görüntüsü.

When we invest in the redemptive value of relevancy,

İlginin kurtarıcı değerine yatırım yaptığımız zaman,

we can render a return of both personal responsibility and healing.

hem kişisel sorumluluk hem de iyileşme konusunda bir değişim sağlayabiliriz.

That's the people work I care about,

İşte ilgilendiğim insan işi bu,

because people work.

çünkü insanlar çalışır.

Family, I'm asking you to do the hard work,

Ailem, sizden bu zahmetli işi yapmanızı istiyorum,

the difficult work,

bu zor işi;

the churning work of bestowing undeserved kindness

çöplük olarak gördüğümüz, kolaylıkla yok saydığımız

upon those who we can relegate as garbage,

ve gözden çıkardığımız insanlara

who we can disregard and discard easily.

hak edilmeyen iyiliği sunma ve yayma işini.

I'm asking myself.

Kendime soruyorum.

Over the past two months,

Geçtiğimiz iki ayda,

I've lost two friends to gun violence,

masum görgü tanıkları olan iki arkadaşımı

both innocent bystanders.

silah şiddeti yüzünden kaybettim.

One was caught in a drive-by while walking home.

Birisi eve yürürken araçtan açılan ateşle hayatını kaybetti.

The other was sitting in a café while eating breakfast,

Diğeri de Miami'de tatildeydi,

while on vacation in Miami.

bir kafede kahvaltı yapıyordu.

I'm asking myself to see the redemptive value of relevancy

Onları öldüren insanlardaki kurtarıcı ilişki değerini görüp

in the people that murdered them,

göremeyeceğimi soruyorum kendime,

because of the hard work of seeing the value in me.

çünkü kendi değerimi görmem zor bir iş.

I'm pushing us to challenge our own capacity

Kolaylıkla görmemeyi tercih ettiğimiz

to fully experience our humanity,

insanların yaşantılarını tamamen anlayarak,

by understanding the full biography

insanlığı tam olarak

of people who we can easily choose not to see,

tecrübe edip sınırlarımızı zorlamaya davet ediyorum,

because heroes are waiting to be recognized,

çünkü kahramanlar fark edilmeyi bekliyorlar,

and music is waiting to be made.

müzik de çalınmayı.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)