Am I not human? A call for criminal justice reform | Marlon Peterson

Translator: Najmeh Mirian Reviewer: soheila Jafari

She wrote:

او نوشت:

"When I become famous, I will tell everyone

«وقتی مشهور شدم به همه خواهم گفت،

that I know a hero named Marlon Peterson."

من قهرمانی را می شناسم به نام مارلو پترسون.»

Heroes rarely look like me.

قهرمانان به ندرت شبیه من هستند.

In fact,

در حقیقت،

I'm what garbage looks like.

من بیشتر شبیه نخاله ها هستم.

No, not the most appealing way to open a talk

نه، راه زیاد جذابی برای باز کردن یه صحبت نیست

or start a conversation,

یا شروع یه مکالمه،

and perhaps you have some questions going through your head about that.

ممکن است سوالاتی در ذهنتان برسد.

Why would this man say such a thing about himself?

که چرا این مرد چنین چیزی درباره خودش می گوید؟

What does he mean?

منظورش چیه؟

How can someone view him as a hero when he sees himself as garbage?

چطور یه نفر می تواند در او قهرمان ببیند در حالی او به دید نخاله به خودش نگاه می کند؟

I believe we learn more from questions than we do from answers.

من معتقدم ما چیزهای بیشتری از سوالها یاد میگیریم تا از پاسخها.

Because when we're questioning something,

چون وقتی ما در باره بعضی چیزها سوال می پرسیم،

we're invested in taking in some sort of new information,

ما روی گرفتن نوعی اطلاعات جدید سرمایه گذاری می کنیم،

or grappling with some sort of ignorance that makes us feel uncomfortable.

یا با نوعی جهل که با آن احساس ناراحتی می کنیم در حال دست و پنجه نرم کردن هستیم.

And that's why I'm here:

و آن دلیل بودن من در اینجاست:

to push us to question,

هل دادن ما به سمت سوال پرسیدن،

even when it makes us uncomfortable.

حتی وقتی آن ما را ناراحت می کند

My parents are from Trinidad and Tobago,

والدین من اهل توباگو و ترینیداد هستند،

the southernmost island in the Caribbean.

جنوبی‌ترین جزیزخ در دریای کارائیب.

Trinidad is also home to the only acoustic instrument

ترینیداد همچنین خانه ای برای تنها دستگاه اکوستیک (صوتی) است

invented in the 20th century:

که در قرن ۲۱ اختراع شده

the steel pan.

پن استیلی(دستگاه صوتی)

Deriving from the African drums

که از طبل ها آفریقا گرفته شده

and evolving from the genius of one of the ghettos in Trinidad,

و شامل استعدادهای یکی از محله های یهودی نشین ترینیداد می شود

a city called Laventille,

شهری که آن را لاونتیل می گویند

and the disregard of the American military ...

و برخلاف نظام آمریکا...

Well, I should tell you,

خوب، من باید به شما بگم

America, during WWII, had military bases set up in Trinidad,

آمریکا، در طول جنگ جهانی دوم، ارتشی برپایه ترینیداد داشت،

and when the war ended,

و وقتی جنگ پایان یافت،

they left the island littered with empty oil drums --

آنها جزیره ای آلوده به دله های روغنی خالی ترک کردند ---

their trash.

آشغال های آنها

So people from Laventille repurposed the old drums left behind

مردم اهل لاونتیل دله های پشت سر آنها را دوباره بازسازی کردند

into the full chromatic scale:

به مقیاس کاملا رنگی

the steel pan.

پن استیلی .

Playing music now from Beethoven to Bob Marley to 50 Cent,

که موسیقی را از بتهون تا باب مارلی در ۵۰ سنت می نوازد ،

those people literally made music out of garbage.

آن مردم به وضوح از آشغال موسیقی ساختند.

Twelve days before my 20th birthday,

۱۲ روز قبل از تولد بیست سالگی من

I was arrested for my role in a violent robbery attempt

من به دلیل نقشم در اقدام به سرقت با خشونت دستگیر شدم

in lower Manhattan.

در پایین منهتن.

While people were sitting in a coffee shop,

در حالی که مردم در کافی شاپ ها نشسته بودند.

four people were shot.

۴ نفر مورد شلیک قرار گرفتند،

Two were killed.

دو نفر کشته شدند .

Five of us were arrested.

پنج نفر از ما دستگیر شدند.

We were all the products of Trinidad and Tobago.

ما همه محصولات توباگو و ترینیداد بودیم.

We were the "bad immigrants,"

ما "مهاجران بدی" بودیم،

or the "anchor babies" that Trump and millions of Americans easily malign.

یا "نوزادان لنگر انداخته" ای که ترامپ و میلیون ها آمریکایی به راحتی بدنام کردند.

I was discarded, like waste material --

من مانند یک آشغال دور انداخته شدم ---

and justifiably so to many.

و برای بسیاری خیلی قایل قضاوت

I eventually served 10 years, two months and seven days of a prison sentence.

در نهایت من ۱۰ سال، دو ماه و هفت روز حبس زندان محکوم شدم.

I was sentenced to a decade of punishment in a correctional institution.

من محکوم به یک دهه تنبیه در یک موسسه اصلاح شدم.

I was sentenced to irrelevance --

من محکوم به اهانت شدم--

the opposite of humanity.

بر خلاف انسانیت.

Interestingly,

به طور جالبی،

it was during those years in prison that a series of letters redeemed me,

در طی آن سالها در زندان بود که یک سری از نامه ها من را بازگرداند

helped me move beyond the darkness and the guilt

به من کمک کرد تا عبور کنم از میان سیاهی و گناهی

associated with the worst moment of my young life.

که با بدترین لحظه زندگی من را همرا شده بود.

It gave me a sense that I was useful.

به من این حس را داد که من مفید هستم

She was 13 years old.

او ۱۳ سال داشت.

She had wrote that she saw me as a hero.

او نوشته بود که من را مثل یک قهرمان دیده بود .

I remember reading that,

یادم می آید آن را می خواندم،

and I remember crying when I read those words.

من یادم می آید که گریه کردم وقتی آن کلمات را خواندم

She was one of over 50 students

و یکی ازهمه ۵۰ دانش آموز بود

and 150 letters that I wrote during a mentoring correspondence program

و ۱۵۰ نامه که من در طول یک برنامه تربیتی مرتبط نوشتم

that I co-designed with a friend

که بادوستی در طراحی مشارکت میکردم

who was a teacher at a middle school in Brooklyn,

او یک معلم در مدرسه متوسطه در برکلین بود،

my hometown.

شهر زندگی من

We called it the Young Scholars Program.

ما به آن برنامه دانشمندان جوان می گفتیم.

Every time those young people shared their stories with me,

درهر بار آن مردان جوان داستانهای خودشون را برای من می گفتند.

their struggles,

تقلای آنها

every time they drew a picture of their favorite cartoon character

هر بار آنها یک نقاشی از شخصیت کارتون مورد علاقه شان می کشیدند

and sent it to me,

و برای من می فرستادند،

every time they said they depended on my letters or my words of advice,

هر بار آنها می گفتند آنها به نامه ها و یا کلمات پند من وابسته شده اند،

it boosted my sense of worthiness.

این حس ارزشمند بودن را در من تقویت کرد.

It gave me a sense of what I could contribute to this planet.

به من حس چیزی را داد که می توانم در این سیاره همکاری کنم.

It transformed my life.

زندگی من را انتقال داد،

Because of those letters and what they shared with me,

به خاطر آن نامه ها و چیزی که مرا با آن سهیم کردند،

their stories of teen life,

داستان زندگی نوجوانی آنها،

they gave me the permission,

آنها به من اجازه داد،

they gave me the courage to admit to myself

آنها من را تشویق کردند تا خودم را تضمین کنم

that there were reasons -- not excuses --

که دلایلی وجود دارد - نه بهانه ها --

but that there were reasons for that fateful day in October of 1999;

اما دلایلی وجود داشت برای آن روز شوم در اکتبر ۱۹۹۹؛

that the trauma associated with living in a community

آن زخم که با زندگی در اجتماع همراه می شود

where guns are easier to get than sneakers;

جایی که اسلحه راحتر از کفش ورزش گیر می آید؛

that the trauma associated with being raped at gunpoint at the age of 14;

آن زخمی که با تجاوز زور اسلحه در سن ۱۴ سالگی همراه می شود؛

that those are reasons for me

آنها دلایل من بودند

why making that decision,

که چرا آن تصمیم را گرفتم،

that fatal decision,

آن تصمیم شوم،

was not an unlikely proposition.

یک گزاره بعید نبود.

Because those letters mattered so much to me,

چون آن نامه ها برای من خیلی اهمیت داشت،

because writing and receiving

چون نوشتن و دریافت کردن

and having that communication with those folks

و ارتباط داشتن با آن افراد

so hugely impacted my life,

خیلی بر زندگیم تاثیر گذاشت

I decided to share the opportunity with some friends of mine

من تصمیم گرفتم که این فرصت را با بعضی از دوستانم سهیم شود

who were also inside with me.

کسانی که با من در حبس بودند

My friends Bill and Cory and Arocks,

دوستانم بیل و کوری و آروکس،

all in prison for violent crimes also,

همه هم به دلیل جرایم خشن در زندان بودند،

shared their words of wisdom with the young people as well,

کلمات عاقلانه آنها را با مردم جوان به اشتراک گذاشتم،

and received the sense of relevancy in return.

و حس ارتباط را در عوض دریافت کردم.

We are now published writers and youth program innovators

ما حالا یک نوشته جدید منتشر کرده ایم و نوآوران های برنامه جوانان

and trauma experts

و کارشناسان زخم

and gun violence prevention advocates,

و طرفداران پیشگیری از خشونت مسلحانه

and TED talkers and --

و سخنران تد و ---

(Laughter)

(خنده)

and good daddies.

و باباهای خوب.

That's what I call a positive return of investment.

این آن چیزی هست که من برگشت مثبت سرمایه گذاری می نامم.

Above all else,

بالاتر از همه اینها،

what building that program taught me was that when we sow,

آنچه که ساختار آن برنامه به من آموخت آن بود که وقتی ما بذر میکاریم،

when we invest in the humanity of people no matter where they're at,

وقتی ما برای انسانیت مردمی که مهم نیست کجا هستند هزینه می کنیم،

we can reap amazing rewards.

ما می توانیم محصول فوق العاده ای را درو کنیم.

In this latest era of criminal justice reform,

در این عصر آخر جنایات و اصلاح قضایی،

I often question and wonder why --

من اغلب می پرسم و کنجکاوم که چرا ---

why is it that so many believe

چرا این باور سخت است

that only those who have been convicted of nonviolent drug offenses

که فقط آنهایی که به جرم مواد مخدر غیر خشن محکوم شده اند

merit empathy and recognized humanity?

شایسته همدلی و به عنوان انسان شناخته می شوند؟

Criminal justice reform is human justice.

اصلاح قضایی جرایم ، عدالت انسانی است.

Am I not human?

آیا من انسان نیستم؟

When we invest in resources that amplify the relevancy of people

وقتی ما در سرچشمه های هزینه کنیم که ربط مردم را تقویت می کند

in communities like Laventille

در اجتماعاتی شبیه لاونتیل

or parts of Brooklyn or a ghetto near you,

یا بخشهای بروکلین ویا محله کلیمیهای نزدیک تان،

we can literally create the communities that we want.

ما به وضوح می توانیم اجتماعی بسازیم که می خواهیم.

We can do better.

ما می توانیم بهتر کنیم.

We can do better than investing solely in law enforcement as a resource,

می توانیم بهتر کنیم ازهزینه های نجومی در قانون اجرایی به عنوان یک منبع

because they don't give us a sense of relevancy

چون آنها به ما این حس ارتباط را نمی دهند

that is at the core of why so many of us do so many harmful things

این دلیل اصلی ست که چرا بسیاری از ماها خیلی کارهای خطرناک را انجام میدهیم

in the pursuit of mattering.

به دنبال مهم بودن.

See, gun violence is just a visible display of a lot of underlying traumas.

ببینید، خشونت مسلح فقط یکی از نمایش های بسیاری از زخم های پنهان است

When we invest in the redemptive value of relevancy,

وقتی ما روی ارزش رستگار رابطه هزینه می کنیم،

we can render a return of both personal responsibility and healing.

می توانیم برگشت هر دوی مسئولیت و التیام شخصیتی را ارائه دهیم

That's the people work I care about,

من به آن مردمی اهمیت می دهم که کار می کنند،

because people work.

چون مردم کار می کنند.

Family, I'm asking you to do the hard work,

خانواده، من از شما می خواهم کار سخت کار کنید،

the difficult work,

کار مشکل،

the churning work of bestowing undeserved kindness

کار شدید اهدای مهربانی ناشایسته

upon those who we can relegate as garbage,

روی آنهایی که ما می توانیم به آشغال منتسب کنیم

who we can disregard and discard easily.

آنانی که میتوانیم بی توجهی کنیم و دور اندازیم

I'm asking myself.

من از خودم می پرسم .

Over the past two months,

در طی دو ماه گذشته ،

I've lost two friends to gun violence,

من دو دوست را در خشونت اسلحه از دست دادم&

both innocent bystanders.

هر دو تماشاچی بی گناه بودند.

One was caught in a drive-by while walking home.

یکی در حالی که پیاده به خانه می رفت دریک درایو بای گیر می افتد.

The other was sitting in a café while eating breakfast,

و دیگری که در کافه نشسته بوده و صبحانه می خورده،

while on vacation in Miami.

درحالی که به تعطیلات میامی رفته بود

I'm asking myself to see the redemptive value of relevancy

من از خودم می پرسم ارزش رستگار رابطه

in the people that murdered them,

در مردمی که آن ها را کشته اند،

because of the hard work of seeing the value in me.

به خاطر کار سخت دیدن آن ارزش در من.

I'm pushing us to challenge our own capacity

ما را به سمت مبارزه با توانایی های خودمان هل می دهم

to fully experience our humanity,

به یک تجربه کامل از انسانیت ما ،

by understanding the full biography

با فهمیدن بیوگرافی کامل

of people who we can easily choose not to see,

مردمی که ما می توانیم به سادگی انتخاب کنیم بینیم یا نه ،

because heroes are waiting to be recognized,

چون قهرمانان منتظراند تا شناخته شوند،

and music is waiting to be made.

و موسیقی در منتظر است تا ساخته شود.

Thank you.

سپاسگزارم

(Applause)

(تشویق)