Alessandra Orofino: It’s our city. Let’s fix it

Translator: Sudarat Little Venice Reviewer: Tisa Tontiwatkul

Fifty-four percent of the world's population

54 % ของประชากรโลก

lives in our cities.

อาศัยอยู่ในเมืองของเรา

In developing countries,

ในประเทศที่พัฒนาแล้ว

one third of that population

หนึ่งในสามของจำนวนประชากรนั้น

is living in slums.

อาศัยอยู่ในชุมชนแออัด

Seventy-five percent of global energy consumption

75% ของการใช้พลังงานโลก

occurs in our cities,

เกิดขึ้นในเมืองของเรา

and 80 percent of gas emissions

และ 80% ของการปล่อยก๊าซ

that cause global warming

ที่เป็นสาเหตุของโลกร้อน

come from our cities.

ก็มาจากเมืองของเรา

So things that you and I might think about

ดังนั้นสิ่งที่คุณและฉัน อาจจะต้องคำนึงถึง

as global problems,

เกี่ยวกับปัญหาของโลก

like climate change, the energy crisis

เช่น สภาพอากาศแปรปรวน ปัญหาการขาดพลังงาน

or poverty,

ปัญหาความยากจน

are really, in many ways, city problems.

เป็นสิ่งที่เป็นปัญหาในหลายๆ แง่มุม

They will not be solved

มันจะไม่ถูกแก้ไข

unless people who live in cities,

หากคนที่อยู่ในเมือง

like most of us,

เช่นพวกเราส่วนใหญ่

actually start doing a better job,

ไม่ได้เริ่มทำในสิ่งที่ดีขึ้นจริงๆ

because right now, we are not doing a very good one.

เพราะตอนนี้ เรายังไม่ได้ทำดีมาก

And that becomes very clear

และนั่นก็ชัดเจนยิ่งขึ้น

when we look into three aspects of city life:

เมื่อเรามองชีวิตคนเมืองในสามแง่มุม

first, our citizens' willingness to engage

สิ่งแรก ความเต็มใจในการข้องเกี่ยว

with democratic institutions;

กับสถาบันประชาธิปไตย

second, our cities' ability to really include

สิ่งที่สอง ศักยภาพของเมืองของเราที่รวม

all of their residents;

ผู้อยู่อาศัยในเมืองทั้งหมดได้จริงๆ

and lastly, our own ability

และสิ่งสุดท้าย คือ ศักยภาพของตัวเราเอง

to live fulfilling and happy lives.

ที่จะอยู่เพื่อเติมเต็มและมีชีวิตที่มีความสุข

When it comes to engagement,

เมื่อพูดถึงการข้องเกี่ยว

the data is very clear.

ข้อมูลแสดงอย่างชัดเจน

Voter turnout around the world

ผู้มีสิทธิ์เลือกตั้ง ออกมาใช้สิทธิ์ทั่วโลก

peaked in the late '80s,

มากที่สุดในช่วงปลายยุค 80

and it has been declining at a pace

และก็เริ่มลดลง

that we have never seen before,

อย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน

and if those numbers are bad at the national level,

และถ้าตัวเลขนั้น แย่ในระดับชาติ

at the level of our cities,

ในระดับเมืองของเรา

they are just dismal.

ตัวเลขนั้น ก็เป็นที่น่าสลดหดหู่

In the last two years,

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา

two of the world's most consolidated,

สองประเทศของโลก ที่ถือว่า มีความมั่นคงมากที่สุด

oldest democracies, the U.S. and France,

มีประชาธิปไตยยาวนานที่สุด สหรัฐอเมริกาและฝรั่งเศส

held nationwide municipal elections.

ได้จัดการเลือกตั้งระดับชาติ

In France, voter turnout hit a record low.

ในฝรั่งเศส มีผู้มาใช้สิทธิ์เลือกตั้งน้อย

Almost 40 percent of voters decided

เกือบ 40% ของผู้มีสิทธิ์เลือกตั้ง

not to show up.

ไม่มาใช้สิทธิ์

In the U.S., the numbers were even scarier.

ในสหรัฐอเมริกา ตัวเลขยิ่งน่ากลัว

In some American cities,

บางเมืองของอเมริกา

voter turnout was close to five percent.

ผู้มาเลือกตั้งมีเพียงประมาณ 5%

I'll let that sink in for a second.

มาลองคิดลึกลงต่อกันอีกซักนิด

We're talking about democratic cities

เรากำลังพูดถึงเมืองแห่งประชาธิปไตย

in which 95 percent of people

ที่ 95 % ของประชากร

decided that it was not important

เห็นว่าการเลือกตั้งนั้นไม่สำคัญ

to elect their leaders.

ที่จะเลือกผู้นำ

The city of L.A., a city of four million people,

ในแอลเอ เมืองที่มีประชากร สี่ล้านคน

elected its mayor with just a bit over 200,000 votes.

นายกเทศมนตรีที่ได้รับเลือก ได้คะแนนเสียง มากกว่า 200,000 โหวตแค่นิดหน่อย

That was the lowest turnout the city had seen

มันเป็นผลคะแนนที่ต่ำที่สุดของเมืองนี้

in 100 years.

ที่ได้เห็นในรอบหนึ่งร้อยปี

Right here, in my city of Rio,

ณ ที่นี่ ในเมืองริโอของฉัน

in spite of mandatory voting,

ทั้งๆ ที่การลงคะแนนเสียงเป็นกฎบังคับ

almost 30 percent of the voting population

เกือบ 30% ของผู้มีคะแนนเสียง

chose to either annul their votes

เลือกที่จะไม่ลงคะแนน

or stay home and pay a fine

หรืออยู่บ้านแล้วจ่ายค่าปรับแทน

in the last mayoral elections.

ในการเลือกตั้งนายกเทศมนตรีครั้งล่าสุด

When it comes to inclusiveness,

เมื่อกล่าวถึงภาพรวมทั้งหมด

our cities are not the best cases of success either,

เมืองของเรา ก็ไม่ใช่กรณีที่ประสบความสำเร็จเช่นกัน

and again, you don't need to look very far

และอีกครั้งที่ไม่ต้องมองหาอะไรไกลตัว

in order to find proof of that.

เพื่อที่จะพิสูจน์กัน

The city of Rio is incredibly unequal.

เมืองริโอมีความไม่เท่าเทียมกันอย่างไม่น่าเชื่อ

This is Leblon.

อีกเมือง คือ เลบรอน

Leblon is the city's richest neighborhood.

เลบรอน เป็นเมืองข้างเคียงที่ร่ำรวย

And this is Complexo do Alemão.

และก็เมือง คอมเพล็กโซ โด อัลโลมัล (Complexo do Alemão)

This is where over 70,000

ที่มีประชากรมากว่า 70,000 คน

of the city's poorest residents live.

เป็นเมืองที่มีประชากรยากจนที่สุดอาศัยอยู่

Leblon has an HDI, a Human Development Index,

เลบรอน มี HDI ซึ่งคือ ดัชนีการพัฒนามนุษย์

of .967.

ที่ 0.967

That is higher than Norway, Switzerland

ซึ่งเป็นตัวเลขที่สูงกว่า นอร์เวย์และ สวิตเซอร์แลนด์

or Sweden.

หรือแม้แต่สวีเดน

Complexo do Alemão has an HDI of .711.

คอมเพล็กโซ โด อลีเมโอ มี ดัชนีการพัฒนามนุษย์ ที่ 0.711

It sits somewhere in between the HDI

ตัวเลขนี้อยู่ระหว่าง

of Algeria and Gabon.

ประเทศแอลจีเรียและกาบอง

So Rio, like so many cities across the global South,

ดังนั้น เมืองริโอก็เหมือนกับหลายๆ เมือง ในด้านใต้ของโลก

is a place where you can go from northern Europe

เป็นที่ที่คุณสามารถเดินทางมาจาก ยุโรปตอนเหนือ

to sub-Saharan Africa

มาถึงแอฟริกาใต้ซาฮาร่า

in the space of 30 minutes.

ได้ใน 30 นาที

If you drive, that is.

โดยทางรถยนต์

If you take public transit, it's about two hours.

ถ้าเดินทางโดยขนส่งมวลชนสาธรณะ ก็ประมาณสองชั่วโมง

And lastly, perhaps most importantly,

และท้ายสุดนี้ บางทีอาจจะสำคัญที่สุด

cities, with the incredible wealth

เมืองที่มีความร่ำรวยอย่างไม่น่าเชื่อ

of relations that they enable,

ในลักษณะความสัมพันธ์ที่อาจจะช่วยได้

could be the ideal places for human happiness

อาจจะเป็นสถานที่ที่เหมาะสำหรับ ความสุขของคนเรา

to flourish.

เพื่อความเจริญ

We like being around people.

เราชอบที่จะอยู่แวดล้อมไปด้วยผู้คน

We are social animals.

เราเป็นสัตว์สังคม

Instead, countries where urbanization

ทั้งๆ ที่ประเทศต่างๆ ที่ถูกพัฒนา เป็นสังคมเมือง

has already peaked seem to be the very countries

ระดับสูง ก็ดูจะเหมือนเป็นประเทศที่

in which cities have stopped making us happy.

ทำให้เราออกห่างจากความสุข

The United States population has suffered

ชาวอเมริกันได้รับความเดือดร้อน

from a general decrease in happiness

จากความสุขที่ลดลง

for the past three decades,

ในสามทศวรรษที่ผ่านมา

and the main reason is this.

และสาเหตุสำคัญ ก็คือ

The American way of building cities

การสร้างเมืองในแบบฉบับอเมริกัน

has caused good quality public spaces

เป็นสาเหตุให้พื้นที่สาธารณะดีๆ

to virtually disappear in many,

เสมือนหนึ่งได้หายสาบสูญไป

many American cities,

หลายๆ เมืองในอเมริกา

and as a result, they have seen

ก็ได้รับผลกระทบดังกล่าว

a decline of relations,

ความสัมพันธ์ที่ลดลง

of the things that make us happy.

ของสิ่งที่ทำให้เรามีความสุข

Many studies show an increase

จากการศึกษาหลายๆ แหล่ง พบว่าการเพิ่มขึ้น

in solitude and a decrease in solidarity,

ของการอยู่สันโดษ และการลดลงของความร่วมกัน

honesty, and social and civic participation.

ความจริงใจและการอยู่รวมกันในสังคม และการมีส่วนร่วมในสังคม

So how do we start building cities

แล้วเราจะเริ่มสร้างเมืองของเราอย่างไร

that make us care?

เราควรจะใส่ใจอย่างไร

Cities that value their most important asset:

เมืองที่รักษาทรัพยากรสำคัญไว้

the incredible diversity

ความหลากหลายที่เหลือเชื่อ

of the people who live in them?

ของคนที่อยู่รวมกัน

Cities that make us happy?

เมืองที่สร้างความสุขให้เรา

Well, I believe that if we want to change

ฉันเชื่อว่า ถ้าเราต้องการเปลี่ยน

what our cities look like,

เมืองของเราที่เป็นอยู่ในตอนนี้

then we really have to change

เราก็ควรจะต้องเปลี่ยน

the decision-making processes

กระบวนการการตัดสินใจ

that have given us the results that we have right now.

ที่ส่งผลลัพธ์ให้เรามี อย่างที่เรามีในตอนนี้

We need a participation revolution,

เราจำเป็นต้องมีการปฏิวัติการมีส่วนร่วม

and we need it fast.

และต้องการมันอย่างรีบด่วน

The idea of voting as our only exercise in citizenship

ความคิดที่จะไปลงคะแนนเสียง เป็นเพียงแบบฝึกหัดหนึ่งของพลเมือง

does not make sense anymore.

ดูไม่เข้าท่าอีกต่อไป

People are tired of only being treated

เราเหนื่อยกับการที่มีเพียงหน้าที่

as empowered individuals every few years

สิทธิอำนาจในทุกสองสามปี

when it's time to delegate that power

เมื่อถึงเวลาที่จะให้สิทธิ์และอำนาจนั้น

to someone else.

ให้แก่ผู้เป็นผู้แทน

If the protests that swept Brazil

ถ้าการประท้วงที่ถูกกวาดล้างที่บราซิล

in June 2013 have taught us anything,

ในเดือนมิถุนายน ค.ศ. 2013 ได้สอนเราอะไรบางอย่าง

it's that every time we try

มันก็คือทุกๆ ครั้งที่เราพยายาม

to exercise our power

ที่จะใช้กำลังของเรา

outside of an electoral context,

นอกเหนือจากบริบทของการเลือกตั้ง

we are beaten up, humiliated or arrested.

เราถูกทำให้พ่ายแพ้ อับอายหรือถูกจับกุม

And this needs to change,

และนี่จำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนแปลง

because when it does,

เพราะเมื่อมันเปลี่ยนแปลง

not only will people re-engage

ไม่เฉพาะผู้คนจะเข้ามามีส่วนร่วมอีกครั้ง

with the structures of representation,

ด้วยโครงสร้างของการเป็นตัวแทน

but also complement these structures

แต่รวมถึงการเสริมสร้างโครงสร้างเหล่านี้

with direct, effective, and collective decision making,

ด้วยกระบวนการตัดสินใจร่วมกันที่ มีประสิทธิภาพ และตรงไปตรงมา

decision making of the kind

การตัดสินใจชนิดที่

that attacks inequality

จัดการกับความไม่เท่าเทียมกัน

by its very inclusive nature,

โดยการวมตัวกันอย่างธรรมชาติ

decision making of the kind

การตัดสินใจชนิดที่

that can change our cities

สามารถเปลี่ยนแปลงเมืองของเรา

into better places for us to live.

เพื่อเป็นที่อยู่ที่ดีขึ้น สำหรับเรา

But there is a catch, obviously:

แต่มันก็มีหลุมพราง ที่เห็นได้ชัด

Enabling widespread participation

การมีส่วนร่วมอย่างทั่วถึง

and redistributing power

และการกระจายอำนาจ

can be a logistical nightmare,

กลายเป็นฝันร้ายอย่างมีนัยยะ

and there's where technology can play

และก็มีที่ๆ จะให้เทคโนโลยีเข้ามามีบทบาท

an incredibly helpful role,

เป็นสิ่งที่มีประโยชน์อย่างเหลือเชื่อ

by making it easier for people to organize,

โดยการช่วยจัดการสิ่งต่างๆให้ง่ายขึ้น

communicate and make decisions

ช่วยในการสื่อสารและตัดสินใจ

without having to be in the same room

โดยไม่ต้องมาอยู่ในที่ๆเดียวกัน

at the same time.

ในเวลาเดียวกัน

Unfortunately for us,

เป็นโชคร้ายของเรา

when it comes to fostering democratic processes,

เมื่อการสร้าง กระบวนการประชาธิปไตยมาถึง

our city governments have not used technology

รัฐบาลของเราไม่ใช้ เทคโนโลยี

to its full potential.

ให้เต็มศักยภาพ

So far, most city governments have been effective

จนถึงขณะนี้ รัฐบาลของเมืองต่างๆ ส่วนใหญ่มีประสิทธิภาพ

at using tech to turn citizens into human sensors

ในการใช้เทคโนโลยีเปลี่ยนให้ประชาชนเป็น เซนเซอร์มนุษย์

who serve authorities with data on the city:

ที่ให้สิทธิด้วยข้อมูลของเมืองที่มี

potholes, fallen trees or broken lamps.

หลุมบ่อ, ต้นไม้ล้มหรือโคมไฟที่แตกหัก

They have also, to a lesser extent,

มีขอบเขตที่น้อยกว่า

invited people to participate in improving

เชิญชวนให้คนเข้ามาปรับปรุงพัฒนา

the outcome of decisions

ผลของการตัดสินใจ

that were already made for them,

ที่ออกมาแล้วสำหรับเขาเหล่านั้น

just like my mom when I was eight

ก็เหมือนกันแม่ของฉัน ตอนฉันอายุแปดขวบ

and she told me that I had a choice:

แม่บอกว่า ฉันมีทางเลือก

I had to be in bed by 8 p.m.,

ฉันควรเข้านอนตอนสองทุ่ม

but I could choose my pink pajamas or my blue pajamas.

แต่ฉันสามารถเลือกชุดนอน สีชมพูหรือสีฟ้าได้

That's not participation,

นั้นไม่ใช่การมีส่วนร่วม

and in fact, governments have not been very good

และจริงๆ แล้ว รัฐบาลก็ทำได้ไม่ดีมากนัก

at using technology to enable participation

ในการใช้เทคโนโลยีมาช่วยในการมีส่วนร่วม

on what matters —

สิ่งที่สำคัญ -

the way we allocate our budget,

วิธีที่เราจัดสรรงบประมาณของเรา

the way we occupy our land,

วิธีที่เรายึดครอง จับจอง พื้นที่

and the way we manage our natural resources.

และวิธีที่เราจัดการกับทรัพยากรธรรมชาติ

Those are the kinds of decisions

สิ่งเหล่านั้นเป็นการตัดสินใจ ประเภทที่

that can actually impact global problems

ส่งผลกระทบต่อไปยังปัญหาระดับโลก

that manifest themselves in our cities.

และปรากฏผลของปัญหาเหล่านั้นต่อเมืองของเรา

The good news is,

ข่าวดีก็คือ

and I do have good news to share with you,

ฉันไม่มีข่าวดีมาบอกกับคุณ

we don't need to wait for governments to do this.

เราไม่จำเป็นต้องรอให้รัฐบาลทำ

I have reason to believe

ฉันมีเหตุผลที่จะเชื่อว่า

that it's possible for citizens to build

มันเป็นไปได้ที่พลเมืองสามารถสร้าง

their own structures of participation.

โครงสร้างของการมีส่วนร่วมของพวกเขาเองได้

สามปีที่แล้วฉันมีส่วนร่วมในการก่อตั้งองค์กร

Three years ago, I cofounded an organization

ชื่อ Meu Rio

called Meu Rio,

and we make it easier for people in the city of Rio

และเราทำให้คนในเมืองริโอ

to organize around causes and places

จัดการสิ่งต่างๆ เหตุการณ์ต่างๆ ในเมืองได้ง่ายขึ้น

that they care about in their own city,

สิ่งที่เขาใส่ใจและเป็นห่วงเมืองของเขาเอง

and have an impact on those causes and places

และมีผลกระทบต่อสิ่งต่างๆ เหตุการณ์ต่างๆ ในเมืองเหล่านั้น

every day.

ทุกๆวัน

In these past three years, Meu Rio grew

สามปีที่ผ่านมา มู ริโอ (Meu Rio) เติบโตขึ้น

to a network of 160,000 citizens of Rio.

มีพลเมืองกว่า 160,000 คน

About 40 percent of those members are young people

40% ของสมาชิกเป็นคนวัยหนุ่มสาว

aged 20 to 29.

อายุ 20-29 ปี

That is one in every 15 young people

นั้นนับเป็น 1 ในทุกๆ 15 คนหนุ่มสาว

of that age in Rio today.

ในเมืองริโอ ในปัจจุบัน

Amongst our members is this adorable little girl,

ในสมาชิกของเรานี้ มีเด็กหญิงน่าเอ็นดูคนหนึ่ง

Bia, to your right,

เบีย, คนทางขวาของคุณ

and Bia was just 11 years old

เบีย อายุเพียง 11 ปี

when she started a campaign using one of our tools

เมื่อเธอเริ่มรณรงค์ โดยใช้หนึ่งในเครื่องมือของเรา

to save her model public school from demolition.

ช่วยไม่ให้โรงเรียนรัฐของเธอถูกรื้อถอน

Her school actually ranks among the best

โรงเรียนของเธออยู่จัดเป็นหนึ่งในโรงเรียน

public schools in the country,

ที่ดีที่สุดของโรงเรียนรัฐของประเทศ

and it was going to be demolished

และกำลังจะถูกทำลาย

by the Rio de Janeiro state government

โดยรัฐบาลเขต ริโอ เดอ จาเนโร

to build, I kid you not,

เพื่อที่จะสร้าง, ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ,

a parking lot for the World Cup

สร้างที่จอดรถสำหรับฟุตบอลโลก

right before the event happened.

ก่อนที่มันจะโดนทำลาย

Bia started a campaign, and we even watched

เบียเริ่มรณรงค์ และเราก็เฝ้าติดตาม

her school 24/7 through webcam monitoring,

ผ่านเว็บแคม ของโรงเรียนของเธอตลอด 24 ชั่วโมง

and many months afterwards,

หลายเดือนหลังจากนั้น

the government changed their minds.

รัฐบาลเปลี่ยนใจ

Bia's school stayed in place.

โรงเรียนของเบียยังคงอยู่ต่อไป

There's also Jovita.

นอกจากนี้ยังมี โจวิต้า

She's an amazing woman whose daughter

เธอเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่ง ลูกสาวของเธอ

went missing about 10 years ago,

หายสาบสูญไปเมื่อสิบปีก่อน

and since then, she has been looking

ตั้งแต่นั้นมา เธอเฝ้าตามหา

for her daughter.

ลูกสาวของเธอ

In that process, she found out

ในกระบวนการค้นหานั้น เธอพบว่า

that first, she was not alone.

สิ่งแรกคือ ไม่ใช่เธอคนเดียวที่เจอปัญหา

In the last year alone, 2013,

เฉพาะปีที่แล้ว , 2013

6,000 people disappeared

6000 คน ได้สูญหายไป

in the state of Rio.

ในเมืองริโอ

But she also found out that in spite of that,

นอกจากนั้น เธอก็พบอีกว่า

Rio had no centralized intelligence system

ริโอ ไม่ได้มีระบบข่าวกรองส่วนกลาง

for solving missing persons cases.

ที่จะช่วยแก้ปัญหาบุคคลหายสาบสูญ

In other Brazilian cities, those systems

ในเมืองอื่นๆของบราซิล ระบบเหล่านั้น

have helped solve up to 80 percent

ช่วยแก้ปัญหาได้มากกว่า 80%

of missing persons cases.

ในกรณีคนหายสาบสูญ

She started a campaign,

เธอเริ่มรณรงค์

and after the secretary of security got 16,000 emails

และหลังจากที่เลขาธิการด้านความปลอดภัย ได้รับอีเมล์ 16,000 ฉบับ

from people asking him to do this,

จากคนที่ต้องการความช่วยเหลือ

he responded, and started to build a police unit

เขาตอบรับและสร้างตำรวจหน่วยหนึ่งขึ้นมา

specializing in those cases.

เพื่อช่วยเหลือกรณีนี้เป็นพิเศษ

It was open to the public at the end of last month,

ได้เปิดตัวสู่สาธารณะเมื่อปลายเดือนที่แล้ว

and Jovita was there

โจวิต้า ก็เป็นหนึ่งในนั้น

giving interviews and being very fancy.

ได้ให้สัมภาษณ์และมีความพึงพอใจมาก

And then, there is Leandro.

นอกจากนั้น ยังมี ลีอันโด

Leandro is an amazing guy

ลีอันโด เป็นคนที่น่าทึ่งอีกคน

in a slum in Rio,

ในชุมชุนแออัดของเมืองริโอ

and he created a recycling project in the slum.

เค้าเริ่มโครงการรีไซเคิลของชุมชุนแออัด

At the end of last year, December 16,

ปลายปีที่แล้ว 16 ธันวาคม

he received an eviction order

เขาได้รับหมายถูกขับไล่

by the Rio de Janeiro state government

จากทางรัฐบาล ริโอ เดอ จาเนโร

giving him two weeks to leave the space

ให้เวลาสองอาทิตย์ในการย้ายออกจากพื้นที่

that he had been using for two years.

พื้นที่ที่เขาใช้ในช่วงสองปี

The plan was to hand it over to a developer,

รัฐบาลต้องการส่งมอบที่ต่อให้ผู้ก่อสร้าง

who planned to turn it into a construction site.

เพื่อจะเปลี่ยนที่ตรงนั้นเป็น สถานที่ก่อสร้าง

Leandro started a campaign using one of our tools,

ลีอันโด เริ่มรณรงค์ด้วย หนึ่งในเครื่องมือของเรา

the Pressure Cooker,

ที่เรียกกันว่า หม้อหุงความดัน

the same one that Bia and Jovita used,

เครื่องมือเดียวกันกับที่ เบียและโจวิต้าใช้

and the state government changed their minds

และรัฐบาลเปลี่ยนใจ

before Christmas Eve.

ก่อนวันคริสต์มาสอีฟ

These stories make me happy,

เรื่องราวต่างๆเหล่านี้ ทำให้ฉันมีความสุข

but not just because they have happy endings.

ไม่เพียงเพราะจบลงได้อย่างมีความสุขเท่านั้น

They make me happy because they are

แต่ทำให้ฉันมีความสุขได้ เพราะว่า

happy beginnings.

เป็นการเริ่มต้นด้วยความสุขนั่นเอง

The teacher and parent community at Bia's school

บรรดาครูและผู้ปกครองของ โรงเรียนของเบีย

is looking for other ways they could improve

กำลังมองหาทางที่จะพัฒนา

that space even further.

พื้นที่เหล่านั้นต่อไปอีก

Leandro has ambitious plans

ลีอันโด มีเป้าหมายที่มุ่งหวัง

to take his model to other low-income communities in Rio,

ที่จะนำโมเดลของเขา ไปสู่ ชุมชนอื่นๆ ที่มีรายได้น้อยในเมืองริโอ

and Jovita is volunteering at the police unit

และโจวิต้าก็เป็นอาสาสมัคร ให้กับหน่วยตำรวจ

that she helped created.

ที่เธอมีส่วนร่วมสร้างขึ้นมา

Bia, Jovita and Leandro

เบีย, โจวิต้า และ ลีอันโด

are living examples of something

เป็นตัวอย่างที่มีชีวิตของบางสิ่ง

that citizens and city governments around the world

ที่พลเมืองและรัฐบาลเมืองรอบโลก

need to know:

ควรจะได้เรียนรู้

We are ready.

พวกเราพร้อมแล้ว

As citizens, we are ready

ในฐานะพลเมือง เราพร้อม

to decide on our common destinies,

ที่จะเลือกจุดหมายปลายทางร่วมกัน

because we know that the way we distribute power

เพราะว่าเรารู้แนวทางที่เราจะใช้พลัง

says a lot about how we actually value everyone,

ป่าวประกาศให้รู้ว่าเราให้คุณค่าที่แท้จริง กับทุกคนอย่างไร

and because we know

และเพราะเรารู้ว่า

that enabling and participating in local politics

มันช่วยให้เรามีส่วนร่วม ในการปกครองบ้านเมืองท้องถิ่น

is a sign that we truly care

เป็นสัญญาณที่เราใส่ใจอย่างแท้จริง

about our relations to one another,

ระหว่างความสัมพันธ์ของเรากับคนอื่นๆ

and we are ready to do this

และเราพร้อมที่จะทำมัน

in cities around the world right now.

ในเมืองต่างๆรอบโลก เดี๋ยวนี้

With the Our Cities network,

ด้วยเครือข่ายของเมืองของเรา

the Meu Rio team

ทีมมู ริโอ

hopes to share what we have learned

หวังว่า การแบ่งปันสิ่งที่เราได้เรียนรู้มา

with other people who want to create

ให้กับคนอื่นๆที่ต้องการสร้างสรรค์

similar initiatives in their own cities.

โครงการริเริ่มที่คล้ายๆกันในเมืองของตน

We have already started doing it in São Paulo

เราได้เริ่มทำในเมืองเซา เปาโล

with incredible results,

ด้วยผลลัพธ์ที่น่าอัศจรรย์ใจ

and want to take it to cities around the world

และต้องการเผยแพร่ไปสู่เมืองต่างๆรอบโลก

through a network of citizen-centric,

โดยผ่านเครือข่ายที่มีพลเมืองเป็นศูนย์กลาง

citizen-led organizations

ที่มีองค์กรที่มีพลเมืองเป็นตัวนำ

that can inspire us,

นั่นจุดประกายให้เรา

challenge us, and remind us to demand

ท้าทาย และ เตือนใจให้เราต้องการ

real participation in our city lives.

มีส่วนร่วมในเมืองที่เราอาศัยอยู่

It is up to us

มันขึ้นอยู่กับเรา

to decide whether we want schools

ที่จะตัดสินใจว่าเราต้องการโรงเรียน

or parking lots,

หรือที่จอดรถ

community-driven recycling projects

โครการรีไซเคิลของชุมชน

or construction sites,

หรือพื้นที่ก่อสร้าง

loneliness or solidarity, cars or buses,

ความสันโดษหรือการอยู่ร่วมกัน รถยนต์หรือรถประจำทาง

and it is our responsibility to do that now,

และมันเป็นหน้าที่ความรับผิดชอบของพวกเรา ที่จะทำมันเดี๋ยวนี้

for ourselves, for our families,

เพื่อตัวเรา เพื่อครอบครัวของเรา

for the people who make our lives worth living,

เพื่อผู้คนที่ทำให้เรามีชีวิตอยู่อย่างมีคุณค่า

and for the incredible creativity,

เพื่อความคิดสร้างสรรค์ที่เหลือเชื่อ

beauty, and wonder that make our cities,

ความสวยงาม ความน่าประหลาดใจ ที่ทำให้เมืองของเรา

in spite of all of their problems,

ที่แม้จะมีปัญหามากมาย

the greatest invention of our time.

มีการสร้างสรรค์ที่เยี่ยมยอด ในช่วงเวลาของพวกเรา

Obrigado. Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)