Alessandra Orofino: It’s our city. Let’s fix it

آلساندرو اوروفینو: اینجا شهر ماست. بیایید درستش کنیم

Translator: Mohammad Hossein Hassanzadeh Reviewer: Leila Ataei

Fifty-four percent of the world's population

٪۵۴ جمعیت جهان

lives in our cities.

در شهرها زندگی می‌کنند.

In developing countries,

در کشورهای توسعه یافته

one third of that population

یک سوم این جمعیت

is living in slums.

در مناطق فقیر نشین زندگی می‌کنند.

Seventy-five percent of global energy consumption

هفتاد و پنج درصد انرژی در جهان

occurs in our cities,

در شهرها مصرف می‌شود،

and 80 percent of gas emissions

و هشتاد درصد انتشارات گازی

that cause global warming

که باعث گرم شدن کره زمین شده

come from our cities.

در شهرها رخ میدهد.

So things that you and I might think about

در واقع چیزهایی که ما ممکن است به عنوان

as global problems,

مشکلات جهانی به آنها فکر کنیم، مثل

like climate change, the energy crisis

تغییرات اقلیمی، بحران انرژی

or poverty,

و یا فقر، دربسیاری جهات مشکلات شهری

are really, in many ways, city problems.

به حساب می آیند.

They will not be solved

این مشکلات حل نخواهند شد مگر

unless people who live in cities,

اینکه مردمانی که در شهرها زندگی می‌کنند،

like most of us,

مثل خیلی از ما؛ وظیفه خود را

actually start doing a better job,

به نحو‌ احسن انجام دهیم،

because right now, we are not doing a very good one.

چون که در حال حاضر ما وظیفه مان را خوب انجام نمی‌دهیم.

And that becomes very clear

و این نکته زمانی کاملا مشخص می‌شود

when we look into three aspects of city life:

که به سه وجه زندگی شهری نگاه کنیم:

first, our citizens' willingness to engage

اول، علاقه شهروندان به کار در

with democratic institutions;

موسسات مبتنی بر دموکراسی

second, our cities' ability to really include

دوم، توانمندی شهرها در

all of their residents;

یکجا ساختن تمام ساکنین

and lastly, our own ability

و سوم، توانایی خود ما در

to live fulfilling and happy lives.

برآوده کردن نیازهای زندگی و شاد زندگی کردن.

When it comes to engagement,

وقتی حرف از اقدام کردن به میان می‌آید

the data is very clear.

داده ها بسیار واضح هستند.

Voter turnout around the world

درصد رای دهندگان در سطج جهان

peaked in the late '80s,

که در بالاترین حد خود در دهه هشتاد

and it has been declining at a pace

قرار داشت به صورت دوامدار طوری

that we have never seen before,

رو به کاهش است که سابقه نداشته

and if those numbers are bad at the national level,

و اگر این کاهش در سطح ملی

at the level of our cities,

بد به نظر برسد، در سطح شهری

they are just dismal.

بسیار نگران کننده‌تر است.

In the last two years,

در دو سال گذشته

two of the world's most consolidated,

دو تا از مستحکم‌ترین و کهن‌ترین

oldest democracies, the U.S. and France,

دموکراسی‌های جهان، آمریکا و فرانسه

held nationwide municipal elections.

انتخابات شهرداریها رابرگزارکردند.

In France, voter turnout hit a record low.

در فرانسه،

Almost 40 percent of voters decided

تعداد رای دهندگان به کمترین حد خود رسید.

not to show up.

تقریبا ۴۰٪ واجدین شرایط شرکت نکردند.

In the U.S., the numbers were even scarier.

در آمریکا؛ آمار از این هم ترسناکتر است.

In some American cities,

در بعضی شهرهای امریکا

voter turnout was close to five percent.

درصد شرکت کنندگان به ۵٪ رسید.

I'll let that sink in for a second.

چند لحظه در این مورد تأمل کنیم.

We're talking about democratic cities

ما در مورد شهرهای دموکراتیکی حرف میزنیم

in which 95 percent of people

که برای ۹۵٪ مردم

decided that it was not important

مهم نیست که

to elect their leaders.

برای انتخاب رهبرشان رای بدهند.

The city of L.A., a city of four million people,

در شهر ۴ میلیونی لس آنجلس

elected its mayor with just a bit over 200,000 votes.

شهردار با رای دویست هزار نفر انتخاب شد.

That was the lowest turnout the city had seen

این کمترین اشتراک رای دهندگان بود که

in 100 years.

شهر در طول صد سال گذشته تجربه کرده بود.

Right here, in my city of Rio,

در همینجا, شهر من "ریو"

in spite of mandatory voting,

علیرغم رای دهی اجباری

almost 30 percent of the voting population

تقریبا ۳۰ درصد واجدین رای دهی

chose to either annul their votes

رای خود را سفید دادند،

or stay home and pay a fine

و یا در خانه ماندند و جریمه پرداختند.

in the last mayoral elections.

در جدید ترین انتخابات شهرداری‌ها

When it comes to inclusiveness,

وقتی صحبت از همگانی بودن می‌شود،

our cities are not the best cases of success either,

شهرهای ما در جمع بهترین ها قرار ندارند.

and again, you don't need to look very far

و باز هم نیازی نیست که دور برویم

in order to find proof of that.

برای ثبوت این موضوع

The city of Rio is incredibly unequal.

شهر "ریو" به طرز باورنکردنی غیرمتوازن است.

This is Leblon.

اینجا "لبلان"است

Leblon is the city's richest neighborhood.

"لبلان" مرفه ترین منطقه "ریو" است

And this is Complexo do Alemão.

و اینجا "کامپلکسو دو آلماو" است

This is where over 70,000

اینجا جایست که بیشتر از ۷۰٫۰۰۰ نفر از

of the city's poorest residents live.

فقیرترین ساکنین شهر زندگی میکنند.

Leblon has an HDI, a Human Development Index,

شاخص توسعه انسانی منطقه "لبلان"

of .967.

عدد ۰/۹۶۷ است.

That is higher than Norway, Switzerland

که بیشتر از نروژ, سویس

or Sweden.

یا سوئد است.

Complexo do Alemão has an HDI of .711.

شاخص انسانی "کامپلکسو دو آلماو" ۰/۷۱۱ است.

It sits somewhere in between the HDI

که جایی بین شاخص انسانی

of Algeria and Gabon.

کشور الجزایر و گابن دارد.

So Rio, like so many cities across the global South,

شهر "ریو" مثل خیلی از شهرهای نیمکره جنوبی

is a place where you can go from northern Europe

جاییست که میتوانید در ظرف ۳۰ دقیقه

to sub-Saharan Africa

ازیک نقطه اروپای شمالی

in the space of 30 minutes.

به حاشیه صحرای آفریقا سفر کنید.

If you drive, that is.

اگر از ماشین برای سفر استفاده کنید.

If you take public transit, it's about two hours.

وگرنه با وسیله نقلیه عمومی دو ساعت خواهد شد.

And lastly, perhaps most importantly,

و در آخر، و شاید مهمترین همه اینها

cities, with the incredible wealth

شهرها با قابلیت ارتباطات وسیعی

of relations that they enable,

که فراهم می‌کنند قادر خواهند بود که

could be the ideal places for human happiness

جایی ایده آل برای شادی‌های انسانی باشند،

to flourish.

که می‌توانند شکوفا شوند.

We like being around people.

همه ما دوست داریم که بین مردم باشیم.

We are social animals.

ما جانوارانی اجتماعی هستیم.

Instead, countries where urbanization

در مقابل، کشورهایی که درصد شهرنشینی آنها

has already peaked seem to be the very countries

به بیشترین حد خود رسیده است، کشورهایی هستند

in which cities have stopped making us happy.

که شهرهایش خوشحالی را از ما گرفته اند.

The United States population has suffered

مردم ایالات متحده آمریکا

from a general decrease in happiness

از سه دهه گذشته به این سو

for the past three decades,

ازکاهش نرخ شادی رنج میبرند.

and the main reason is this.

و این دلیل اصلی آن است.

The American way of building cities

ایجاد ساختمانهای شهری به شیوه امریکایی

has caused good quality public spaces

باعث ناپدید شدن غیر محسوس

to virtually disappear in many,

فضاهای با کیفیت در

many American cities,

بسیاری از شهرها شده است.

and as a result, they have seen

و در نتیجه باعث ایجاد

a decline of relations,

رکود در روابطی شده که

of the things that make us happy.

باعث شادی ما می‌شود.

Many studies show an increase

مطالعات عمده خبر از افزایش

in solitude and a decrease in solidarity,

تنهایی‌ها و کاهش همبستگی‌ها، صداقت،

honesty, and social and civic participation.

و مشارکتهای مدنی و اجتماعی می‌دهد.

So how do we start building cities

خب, چطور شهرهایی بنا کنیم که

that make us care?

باعث جلب توجه ما شود؟

Cities that value their most important asset:

شهرهایی که به مهمترین سرمایه خود که

the incredible diversity

همانا داشتن تنوع خارق العاده ای از

of the people who live in them?

ساکنان است ارزش قائل شوند؟

Cities that make us happy?

شهرهایی که باعث ایجاد شادی در ما شوند؟

Well, I believe that if we want to change

خب، به نظر من اگر بخواهیم که چهره

what our cities look like,

شهرهایمان را تغییر دهیم

then we really have to change

پس باید شیوه تصمیم گیریهای خود را

the decision-making processes

که باعث وضعیت فعلی ما شده را

that have given us the results that we have right now.

تغییر دهیم.

We need a participation revolution,

ما به یک انقلاب مشارکتی نیاز داریم

and we need it fast.

و این نیاز فوری است.

The idea of voting as our only exercise in citizenship

ایده تمرین شهروندی با اشتراک در انتخابات

does not make sense anymore.

دیگر منطقی نیست.

People are tired of only being treated

مردم، ازاینکه هر چند سال یکبار

as empowered individuals every few years

در هنگام تفویض صلاحیتها به فرد دیگر

when it's time to delegate that power

به عنوان قدرتهای فردی خطاب شوند

to someone else.

خسته شده‌اند.

If the protests that swept Brazil

اگر از تظاهرات سراسری برزیل در ژوئن ۲۰۱۳

in June 2013 have taught us anything,

به ما درسی بدهد، این است که

it's that every time we try

اگر بخواهیم از این قدرت فردی

to exercise our power

خود خارج از محدوده دوران انتخابات

outside of an electoral context,

استفاده کنیم، مورد ضرب و شتم

we are beaten up, humiliated or arrested.

و اهانت قرار گرفته و دستگیر خواهیم شد.

And this needs to change,

و این واقعیت باید تغییر کند.

because when it does,

چون زمانی که تغییرایجاد شود

not only will people re-engage

نه تنها مردم را به مشارکت

with the structures of representation,

بر مبنای ساختار حضور تشویق میکند،

but also complement these structures

بلکه این ساختار را تکمیل می‌کنند،

with direct, effective, and collective decision making,

با تصمیم گیری های مستقیم، جمعی و موثر خود،

decision making of the kind

از آن دست تصمیم گیری‌هایی که

that attacks inequality

با طبیعت جمعی خود به نابرابری‌ها

by its very inclusive nature,

حمله می‌کند، و یا

decision making of the kind

از آن دست تصمیم گیری‌های که

that can change our cities

می‌تواند شهرهای ما را به

into better places for us to live.

به مکان بهتری برای زندگی تبدیل کند.

But there is a catch, obviously:

اما البته یک مشکلی هست:

Enabling widespread participation

وادار کردن مردم به اشتراک گسترده

and redistributing power

و تقسیم متناسب قدرت

can be a logistical nightmare,

میتواند یک کابوس محاسبه‌ایی باشد،

and there's where technology can play

و اینجاست که تکنولوژی میتواند نقش

an incredibly helpful role,

یک راهگشای بسیار خوب را از طریق

by making it easier for people to organize,

سازمان‌دهی آسان مردم ارتباطاتشان

communicate and make decisions

و تصمیم گیری‌هایشان

without having to be in the same room

بدون بودن زیر یک سقف

at the same time.

و در یک زمان بازی کند.

Unfortunately for us,

متاسفانه وقتی حرف از توسعه روندهای

when it comes to fostering democratic processes,

دموکراسی می‌زنیم،

our city governments have not used technology

می‌بینیم که مقامات دولتی در شهرهای ما از

to its full potential.

قابلیتهای تکنولوژی خوب استفاده نکرده‌اند.

So far, most city governments have been effective

تا اینجا، مقامات دولتی در قسمت استفاده از

at using tech to turn citizens into human sensors

تکنولوژی وتبدیل شهروندان به حسگرهای انسانی

who serve authorities with data on the city:

مانند گزارش وجود چاله خیابانی، سقوط درختان

potholes, fallen trees or broken lamps.

یا عمل نکردن چراغ خیابان موفق بوده‌اند.

They have also, to a lesser extent,

اگرچه به مقیاس بسیار کمتر، مقامات دولتی

invited people to participate in improving

از مردم برای اشتراک در نظر سنجی در

the outcome of decisions

مورد قوانینی که برایشان ساخته شده

that were already made for them,

دعوت به عمل آورده‌اند.

just like my mom when I was eight

درست مثل مادرم وقتی که هشت ساله بودم

and she told me that I had a choice:

که به من می‌گفت حق انتخاب دارم اما

I had to be in bed by 8 p.m.,

ساعت هشت به رختخواب بروم ولی

but I could choose my pink pajamas or my blue pajamas.

میتوانم از پیژامای صورتی و آبی یکی را

That's not participation,

انتخاب کنم. این مشارکت در انتخاب نیست،

and in fact, governments have not been very good

در حقیقت دولت در استفاده از تکنولوژی

at using technology to enable participation

برای تشویق مشارکت در مسایل مهم

on what matters —

موفق نبوده است.

the way we allocate our budget,

به صورتی که امروزه ما بودجه بندی می‌کنیم

the way we occupy our land,

به صورتی که زمین ها را تصرف می کنیم،

and the way we manage our natural resources.

و به صورتی که منابع طبیعی را مدیریت می‌کنیم.

Those are the kinds of decisions

اینها انواع تصمیماتی هستند

that can actually impact global problems

که میتوان گفت در حقیقت

that manifest themselves in our cities.

در شهرهای ما رونما می‌شوند.

The good news is,

خبر خوب این است که

and I do have good news to share with you,

خبر خوشی برایتان دارم،

we don't need to wait for governments to do this.

ما به دولت برای انجام این کار نیاز نداریم،

I have reason to believe

دلایلی دارم برای باور کردن اینکه

that it's possible for citizens to build

مردم میتوانند ساختار خویش

their own structures of participation.

را از مشارکت به وجود بیاورند.

Three years ago, I cofounded an organization

سه سال قبل، در ایجاد یک سازمان

called Meu Rio,

به نام "میو ریو" اشتراک کردم.

and we make it easier for people in the city of Rio

در این سازمان، ما برای مردم شهر ریو

to organize around causes and places

امکان مشارکت به صورت روزمره

that they care about in their own city,

در مسایل شهری که برایشان اهمیت داشت را

and have an impact on those causes and places

فراهم کردیم. این مشارکت آنها به طور

every day.

روزمره در زندگیشان تاثیرگذار بود.

In these past three years, Meu Rio grew

در طول سه سال گذشته، پروژه "میو ریو"تبدیل

to a network of 160,000 citizens of Rio.

به یک شبکه ۱۶۰٫۰۰۰ نفری شهروندان "ریو" شد که

About 40 percent of those members are young people

٪۴۰ اشتراک کنندگان را جوانانی تشکیل میدهند

aged 20 to 29.

که سنشان بین ۲۰ تا ۲۹ سال است و از

That is one in every 15 young people

کل جوانان؛ درصدی در حدود یک نفر از هر ۱۵ نفر

of that age in Rio today.

جمعیت جوان شهر ریو را شامل میشود.

Amongst our members is this adorable little girl,

در بین اعضای شبکه، یکی هم این دخترک زیباست

Bia, to your right,

"بیا" در سمت راست

and Bia was just 11 years old

"بیا" تنها ۱۱ سال سن دارد

when she started a campaign using one of our tools

زمانی که او برای جلوگیری از تخریب مدرسه

to save her model public school from demolition.

از یکی از ابزارهای پروژه ما برای کمپین

Her school actually ranks among the best

استفاده کرد، مدرسه او در بین مدارس کشور

public schools in the country,

بهترین بود.

and it was going to be demolished

و دولت ایالتی "ریو دژنیرو" قصد داشت

by the Rio de Janeiro state government

که این مدرسه را برای ساخت پارکینگ

to build, I kid you not,

برای مسابقات جام جهانی درست قبل از

a parking lot for the World Cup

شروع مسابقات

right before the event happened.

تخریب کند.

Bia started a campaign, and we even watched

"بیا" کمپینی رابرای جلوگیری از تخریب شروع

her school 24/7 through webcam monitoring,

کرد و ما حتی به طول ۲۴ ساعته مدرسه را برای

and many months afterwards,

ماهها با دوربین های امنیتی زیر نظر گرفتیم.

the government changed their minds.

به همین خاطر، دولت محلی نظرش را

Bia's school stayed in place.

تغییر داد و مدرسه بیا سر جایش باقی ماند.

There's also Jovita.

این هم "جویتا" است.

She's an amazing woman whose daughter

"جویتا" بانوی بسیار شکفت انگیزی است که

went missing about 10 years ago,

دخترش ده سال قبل مفقود شد

and since then, she has been looking

و از آن زمان در جستجوی دخترش

for her daughter.

بود.

In that process, she found out

در جریان جستجوی دخترش، او دریافت که

that first, she was not alone.

اولا او در قضیه گم شدن دخترش تنها نیست

In the last year alone, 2013,

در سال گذشته، سال ۲۰۱۳

6,000 people disappeared

۶٫۰۰۰ نفر در ایالت "ریو"

in the state of Rio.

ناپدید شدند.

But she also found out that in spite of that,

اما در کنار این موضوع، او دریافت که

Rio had no centralized intelligence system

اینکه دولت محلی "ریو" سیستم منسجم تجسسی

for solving missing persons cases.

برای حل مشکل گمشدگان ندارد.

In other Brazilian cities, those systems

در دیگر شهرهای برزیل, این سیستم

have helped solve up to 80 percent

توانسته ۸۰٪ پرونده های گمشدگان

of missing persons cases.

را حل کند.

She started a campaign,

او کمپینی را در این باره آغاز کرد

and after the secretary of security got 16,000 emails

و بعد از آنکه وزیر امنیت شانزده هزار ایمیل از

from people asking him to do this,

سوی مردم در مورد این قضیه دریافت کرد

he responded, and started to build a police unit

مجبور به پاسخگویی شد و مرگز ویژه ای برای

specializing in those cases.

این چنین قضایا در پلیس ایجاد کرد.

It was open to the public at the end of last month,

این مرکز ماه قبل به روی مراجعین باز شد.

and Jovita was there

و "جویتا" به این مرکز رفت

giving interviews and being very fancy.

و مصاحبه کرد که بسیار دور از ذهن بود.

And then, there is Leandro.

و این "لئوناردو" است

Leandro is an amazing guy

"لئوناردو" آدمی بسیار خارق العاده ایست،

in a slum in Rio,

او در محله فقیر نشین "ریو" زندگی میکند،

and he created a recycling project in the slum.

و پروژه بازیافتی را در این منطقه زاغه نشین ایجاد کرد.

At the end of last year, December 16,

در آخر سال گذشته، ۱۶ دسامبر

he received an eviction order

از مقام محلی "ریو دژنیرو"

by the Rio de Janeiro state government

یک حکم تخلیه دریافت کرد که به او دو هفته

giving him two weeks to leave the space

مهلت داده تا مکانی که برای دو سال

that he had been using for two years.

در آن مشغول به کار بود را تخلیه کند.

The plan was to hand it over to a developer,

هدف دولت محلی این بود که این مکان را به یک

who planned to turn it into a construction site.

سرمایه گذاربدهد تا آن در آن ساخت و ساز کند.

Leandro started a campaign using one of our tools,

"لئوناردو" بااستفاده از یکی از ابزارهای ما

the Pressure Cooker,

به نام "پریشر کوکر" کمپینی را آغاز

the same one that Bia and Jovita used,

کرد، همان ابزاری که بیا و جویتا از آن

and the state government changed their minds

استفاده کرده بودند و دولت را به تغییر

before Christmas Eve.

عقیده اش در شامگاه کریسمس مجبور کرده بود.

These stories make me happy,

این داستان ها، مرا خوشحال میسازد

but not just because they have happy endings.

نه به خاطر پایان خوش داستانهایش.

They make me happy because they are

این داستانها مرا خوشحال میسازند چون

happy beginnings.

شروعی خوش دارند.

The teacher and parent community at Bia's school

حالا معلم ها و انجمن اولیا مدرسه "بیا"

is looking for other ways they could improve

به دنبال راههایی هستند که بتوانند

that space even further.

حتی مدرسه شان را بیشتر توسعه بدهند.

Leandro has ambitious plans

"لئوناردو" پلانهای جالبی برای

to take his model to other low-income communities in Rio,

تطبیق مدل کار خویش در دیگر مناطق"ریو"دارد.

and Jovita is volunteering at the police unit

و "جویتا" به طور داوطلبانه در مرکز پلیسی

that she helped created.

که با تلاش او ایجاد شده بود کار میکند.

Bia, Jovita and Leandro

"بیا"، "جویتا" و "لئوناردو"

are living examples of something

مثال های زنده چیزی هستند که

that citizens and city governments around the world

شهروندان و مقامات محلی در سراسر جهان

need to know:

نیاز به دانستن در موردشان دارند.

We are ready.

ما آماده ایم

As citizens, we are ready

به عنوان شهروندان آماده ایم تا

to decide on our common destinies,

در مورد سرنوشت جامعه شهری خود تصمیم بگیریم،

because we know that the way we distribute power

چون میدانیم به نحوی که تقسیم قدرت صورت

says a lot about how we actually value everyone,

گرفته میتواند به ما این را بیاموزد که ارزش

and because we know

هرکس چقدر است و چون ما میدانیم که

that enabling and participating in local politics

فعال کردن و مشارکت در سیاستهای محلی

is a sign that we truly care

نشانه ایی است برای ما که نشان میدهد

about our relations to one another,

در مورد روابطمان بایکدیگر ارزش قائل هستیم،

and we are ready to do this

و ما آماده ایم که این مشارکت را در

in cities around the world right now.

در تمام شهرهای سراسر دنیا انجام دهیم.

With the Our Cities network,

با شبکه شهری که ایجاد شده

the Meu Rio team

تیم شبکه "میو ریو" آرزومند

hopes to share what we have learned

است که آموخته هایش را با کسانی که دوست

with other people who want to create

دارند چنین ابتکاراتی را در شهرهایشان

similar initiatives in their own cities.

ایجاد کنند شریک بسازد.

We have already started doing it in São Paulo

ما این کار را در شهر "سائو پولو"شروع کردیم

with incredible results,

که نتایج بسیار عالی در بر داشته و

and want to take it to cities around the world

میخواهیم که این تجربه را به شهرهای دیگرجهان

through a network of citizen-centric,

از طریق شبکه های شهروند محور

citizen-led organizations

و شهروند گردان انتقال داده

that can inspire us,

و بیشتر به الهام ببخشد.

challenge us, and remind us to demand

کار ما را به چالش بکشد و به ما یادآوری کند

real participation in our city lives.

که به دنبال مشارکت واقعی در زندگی شهری

It is up to us

خود باشیم. این به خودمان ربط دارد

to decide whether we want schools

که تصمیم بگیریم مدرسه میخواهیم

or parking lots,

یا یک پارکینگ وسیع،

community-driven recycling projects

پروژه بازیافت مربوط به ساکنین میخواهیم

or construction sites,

یا یک محوطه ساختمانی،

loneliness or solidarity, cars or buses,

تنهایی یا همبستگی را, ماشین یا اتوبوس را،

and it is our responsibility to do that now,

و این مسئولیت ماست که همین حالا انجام دهیم

for ourselves, for our families,

برای خودمان، برای اعضای خانواده مان

for the people who make our lives worth living,

برای مردمی که به زندگی ما ارزش میبخشند،

and for the incredible creativity,

و برای ابتکارات فوق العاده

beauty, and wonder that make our cities,

زیبایی و شعفی که به شهرهای ما می آورد،

in spite of all of their problems,

بر خلاف تمام مشکلات شهری

the greatest invention of our time.

این بزرگترین کشف زمانه ماست.

Obrigado. Thank you.

ممنونم، متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)