Beware, fellow plutocrats, the pitchforks are coming | Nick Hanauer

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

You probably don't know me,

คุณอาจจะไม่รู้จักผมก็ได้

but I am one of those .01 percenters

แต่ผมเป็นหนึ่งใน .01 เปอร์เซ็นต์

that you hear about and read about,

ของพวกที่คุณได้ยินหรืออ่านเรื่องราวมา

and I am by any reasonable definition a plutocrat.

และโดยนิยามที่สมเหตุผล ผมเป็นอภิมหาเศรษฐี

And tonight, what I would like to do is speak directly

และคืนนี้ สิ่งที่ผมต้องการทำ คือ พูดตรงถึง

to other plutocrats, to my people,

อภิมหาเศรษฐีคนอื่น ๆ คือพูดกับพวกผมนั่นแหละ

because it feels like it's time for us all

เพราะเหมือนกับว่า ถึงเวลาที่พวกเราทุกคน

to have a chat.

จะต้องมาคุยกันแล้ว

Like most plutocrats, I too am a proud

เช่นเดียวกับอภิมหาเศรษฐีคนอื่น ๆ

and unapologetic capitalist.

ผมก็เป็นนักทุนนิยมที่หยิ่ง ที่ไม่เคยรู้สึกเสียใจ

I have founded, cofounded or funded

ผมได้ก่อตั้ง ร่วมก่อตั้ง หรือให้ทุน

over 30 companies across a range of industries.

กับมากกว่า 30 บริษัท ในอุตสาหกรรมหลายอย่าง

I was the first non-family investor in Amazon.com.

ผมเป็นนักลงทุนนอกครอบครัวคนแรกใน Amazon.com

I cofounded a company called aQuantive

ผมร่วมก่อตั้งบริษัทชื่อ เอควอนทีฟ

that we sold to Microsoft for 6.4 billion dollars.

ซึ่งขายให้ไมโครซอพท์ ไปในราคา 6.4 พันล้านเหรียญ

My friends and I, we own a bank.

เพื่อนผม และตัวผม เราเป็นเจ้าของธนาคาร

I tell you this — (Laughter) —

ผมบอกคุณเรื่องนี้ --(เสียงหัวเราะ)--

unbelievable, right?

ไม่น่าเชื่อใช่ไหมล่ะ

I tell you this to show

ผมบอกคุณเรื่องนี้ ก็เพื่อแสดงให้เห็นว่า

that my life is like most plutocrats.

ชีวิตผม ก็เหมือนกับอภิมหาเศรษฐีส่วนใหญ่

I have a broad perspective on capitalism

ผมมีมุมมองที่กว้างขวาง ในเรื่องระบบทุนนิยม

and business,

และธุรกิจ

and I have been rewarded obscenely for that

ผมได้รางวัลอย่างที่เรียกได้ว่าบ้าคลั่ง จากสิ่งนั้น

with a life that most of you all

ผมมีชีวิตที่ท่านทั้งหลายส่วนใหญ่

can't even imagine:

ไม่สามารถแม้แต่จะจิตนาการได้

multiple homes, a yacht, my own plane,

บ้านหลายหลัง เรือยอร์ช เครื่องบินส่วนตัว

etc., etc., etc.

และอื่น ๆ อีกมากมาย

But let's be honest: I am not the smartest person you've ever met.

แต่พูดกันตรง ๆ ผมไม่ได้เป็นคนฉลาดที่สุด ที่คุณเคยพบ

I am certainly not the hardest working.

ที่แน่ ๆ ผมก็ไม่ได้เป็นคนที่ทำงานหนักที่สุด

I was a mediocre student.

ผมเป็นนักเรียนระดับปานกลาง

I'm not technical at all.

ผมไม่ได้เชี่ยวชาญอะไรเลย

I can't write a word of code.

ผมไม่สามารถเขียนโปรแกรมง่าย ๆ ได้

Truly, my success is the consequence

โดยแท้จริงแล้ว ความสำเร็จของผม เป็นผล

of spectacular luck,

ของโชคอันใหญ่หลวง

of birth, of circumstance and of timing.

ที่ได้เกิดในที่ดี ที่ได้อยู่สภาพแวดล้อมเหมาะสม ในเวลาที่ลงตัว

But I am actually pretty good at a couple of things.

แต่จริง ๆ แล้ว ผมก็เก่งมากในสองเรื่อง

One, I have an unusually high tolerance for risk,

หนึ่ง ผมรับความเสี่ยงได้สูงเป็นพิเศษ

and the other is I have a good sense,

และอีกอย่างหนึ่ง คือผมรู้สึกได้ไว

a good intuition about what will happen in the future,

มีลางสังหรณ์ดี ต่อเรื่องที่จะเกิดในอนาคต

and I think that that intuition about the future

และผมคิดว่าลางสังหรณ์เกี่ยวกับ เรื่องในอนาคตนั้น

is the essence of good entrepreneurship.

เป็นปัจจัยสำคัญของผู้ประกอบการที่ดี

So what do I see in our future today,

แล้วผมเห็นอะไรในอนาคตของเราในวันนี้หรือ

you ask?

คุณจะถามใช่ไหมครับ

I see pitchforks,

ผมเห็นคราดของชาวไร่ชาวนา (Pitchfork)

as in angry mobs with pitchforks,

อย่างเช่น ที่ฝูงชนคนซึ่งกำลังโกรธเกรี้ยว เขาถือกัน

because while people like us plutocrats

เพราะในขณะที่อภิมหาเศรษฐี อย่างพวกเรา

are living beyond the dreams of avarice,

กำลังใช้ชีวิตเกินกว่าความฝันของผู้คน

the other 99 percent of our fellow citizens

เพื่อนประชากรของเราอีก 99 เปอร์เซ็นต์

are falling farther and farther behind.

กำลังถอยห่างไปอยู่ข้างหลัง และห่างไกลไปเรื่อย ๆ

In 1980, the top one percent of Americans

ในปี 1980 หนึ่งเปอร์เซ็นต์บนสุด ของคนอเมริกัน

shared about eight percent of national [income],

มีส่วนแบ่งราวแปดเปอร์เซ็นต์ ของรายได้ประชาชาติ

while the bottom 50 percent of Americans

ขณะที่ 50 เปอร์เซ็นต์ของคนอเมริกันด้านล่าง

shared 18 percent.

มีส่วนแบ่ง 18 เปอร์เซ็นต์

Thirty years later, today, the top one percent

แต่สามสิบปีถัดมา ซึ่งคือวันนี้ หนึ่งเปอร์เซ็นต์ส่วนบนสุดนั้น

shares over 20 percent of national [income],

กลับมีส่วนแบ่งเกินกว่า 20 เปอร์เซ็นต์

while the bottom 50 percent of Americans

ในขณะที่ส่วนล่าง 50 เปอร์เซ็นต์

share 12 or 13.

มีส่วนแบ่ง 12 หรือไม่ก็ 13 เปอร์เซ็นต์

If the trend continues,

ถ้าแนวโน้มยังคงเป็นอยู่อย่างนี้

the top one percent will share

พวกคนส่วนบนสุดหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ก็จะมีส่วนแบ่ง

over 30 percent of national [income]

เกินกว่า 30 เปอร์เซ็นต์ ของรายได้ประชาชาติ

in another 30 years,

ในอีก 30 ปี

while the bottom 50 percent of Americans

ขณะที่ส่วนล่าง 50 เปอร์เซ็นต์ของคนอเมริกัน

will share just six.

จะมีส่วนแบ่งเพียงแค่หกเปอร์เซ็นต์

You see, the problem isn't that we have

เห็นไหมครับ ปัญหานั้นไม่ใด้เกี่ยวกับว่า

some inequality.

เรามีความไม่เท่าเทียมกันอยู่บ้างเล็กน้อย

Some inequality is necessary

ความไม่เท่าเทียมกันบ้างเล็กน้อยนั้น

for a high-functioning capitalist democracy.

เป็นเรื่องจำเป็นสำหรับทุนนิยมประชาธิปไตย ที่มีประสิทธิภาพสูง

The problem is that inequality

แต่ปัญหาคือ ความไม่เท่าเทียมกันนั้น

is at historic highs today

กำลังอยู่ ณ จุดสูงสุดเป็นประวัติการณ์

and it's getting worse every day.

และมันก็แย่ลงทุกวัน

And if wealth, power, and income

และถ้าหากความรํ่ารวย อำนาจ และ รายได้นั้น

continue to concentrate

ยังคงกระจุกตัว

at the very tippy top,

อยู่ที่ส่วนยอดสุด

our society will change

สังคมของเราก็จะเปลี่ยนจาก

from a capitalist democracy

ประชาธิปไตยแบบทุนนิยม ไปเป็น

to a neo-feudalist rentier society

สังคมเจ้าขุนมูลนายยุคใหม่

like 18th-century France.

เหมือนเช่นฝรั่งเศสในศตวรรษที่ 18

That was France

นั่นคือฝรั่งเศสในอดีต

before the revolution

ก่อนเกิดการปฏิวัติ

and the mobs with the pitchforks.

ที่มาพร้อมกับฝูงชนที่โกรธกริ้วพร้อมและคราด

So I have a message for my fellow plutocrats

ผมจึงมีข้อความส่งถึงเพื่อนอภิมหาเศรษฐี

and zillionaires

และอภิมหึมามหาเศรษฐีทั้งหลาย

and for anyone who lives

และสำหรับใครก็ตามที่ใช้ชีวิต

in a gated bubble world:

ในโลกฟองสบู่ที่มีรั้วล้อมรอบอยู่นั้น

Wake up.

จงตื่นขึ้น

Wake up. It cannot last.

ตื่นขึ้นเถิด สภาวะเช่นนี้มันอยู่ได้ไม่นาน

Because if we do not do something

เพราะถ้าเราไม่ทำอะไรบางอย่าง เพื่อแก้ไข

to fix the glaring economic inequities in our society,

ความไม่เท่าเทียมที่เห็นชัดเจนในสังคมของเรา

the pitchforks will come for us,

คราดนั้นก็จะหันมาหาเรา

for no free and open society can long sustain

เพราะไม่มีสังคมเปิดแบบเสรีใด ๆ จะทนอยู่ได้นานกับ

this kind of rising economic inequality.

ความไม่สมดุลย์ทางเศรษฐกิจ ที่พุ่งสูงแบบนี้ได้

It has never happened. There are no examples.

มันไม่เคยเกิดขึ้น และไม่มีตัวอย่างมาก่อน

You show me a highly unequal society,

คุณให้ผมดูสังคมที่มีความแตกต่างกันสูง

and I will show you a police state

แล้วผมก็จะให้คุณดู รัฐตำรวจ

or an uprising.

หรือไม่ก็ การจลาจล

The pitchforks will come for us

คราดจะตรงมาหาเรา

if we do not address this.

ถ้าเราไม่ตระหนักถึงปัญหานี้

It's not a matter of if, it's when.

คำถามนั้นไม่ใช่ว่ามันจะเกิดหรือไม่ แต่เป็น เมื่อไหร่

And it will be terrible when they come

และมันจะเลวร้ายมาก เมื่อมันเกิดขึ้น

for everyone,

กับทุกคน

but particularly for people like us plutocrats.

โดยเฉพาะคนอย่างพวกเรา อภิมหาเศรษฐี

I know I must sound like some liberal do-gooder.

ผมรู้ตัวว่าเรื่องของของผมฟังดูราวกับ ผมเป็นนักเสรีนิยมโลกสวย

I'm not. I'm not making a moral argument

ผมไม่ใช่เป็นอย่างนั้น ผมไม่ได้ถกเถียงเรื่องศีลธรรม

that economic inequality is wrong.

ว่าความไม่เท่าเทียมทางเศรษฐกิจนั้นผิด

What I am arguing is that rising economic inequality

สิ่งที่ผมถกเถียง คือ ความไม่เท่าเทียมที่สูงขึ้นเรื่อยๆ

is stupid and ultimately self-defeating.

เป็นความโง่เขลา และสุดท้ายก็จะทำร้ายตัวเอง

Rising inequality doesn't just increase our risks

ความไม่เท่าเทียมที่สูงขึ้น ไม่ได้แค่เพียง

from pitchforks,

เพิ่มความเสี่ยงของเราจากคราด

but it's also terrible for business too.

แต่มันยังเป็นอันตรายต่อธุรกิจอีกด้วย

So the model for us rich guys should be Henry Ford.

ต้นแบบสำหรับเรา คนรวย ควรเป็นเฮนรี ฟอร์ด

When Ford famously introduced the $5 day,

เรารู้กันว่าฟอร์ดให้ค่าแรง 5 ดอลลาร์ ต่อวัน

which was twice the prevailing wage at the time,

ซึ่งเป็นสองเท่าของค่าแรงทั่วไปในเวลานั้น

he didn't just increase the productivity

เขาไม่ได้เพียงเพิ่มผลผลิต

of his factories,

ของโรงงานของเขา แต่เขาได้เปลี่ยน

he converted exploited autoworkers who were poor

คนงานผลิตรถยนต์ที่ถูกเอาเปรียบ ที่ยากจน

into a thriving middle class who could now afford

ให้กลายเป็นคนชั้นกลางที่มีกินมีใช้

to buy the products that they made.

มีปัญญาซื้อผลิตภัณฑ์ ที่พวกเขาผลิตขึ้นเองได้

Ford intuited what we now know is true,

ฟอร์ดหยั่งรู้สิ่งที่เราเพิ่งจะตระหนักว่ามันเป็นจริง

that an economy is best understood as an ecosystem

ที่จะต้องมองเศรษฐกิจให้เป็นระบบนิเวศน์

and characterized by the same kinds

ซึ่งมีลักษณะพิเศษแบบเดียวกับ

of feedback loops you find

ระบบป้อนกลับ (Feedback loops) ซึ่งสามารถพบได้ทั่วไป

in a natural ecosystem,

ในระบบนิเวศน์ตามธรรมชาติ

a feedback loop between customers and businesses.

เป็นระบบป้อนกลับ ระหว่าง ลูกค้าและธุรกิจ

Raising wages increases demand,

การขึ้นค่าจ้างเป็นการเพิ่มอุปสงค์

which increases hiring,

ซึ่งจะทำให้มีการจ้างงานมากขึ้น

which in turn increases wages

ซึ่งจะย้อนกลับมายัง ค่าจ้างที่สูงขึ้น

and demand and profits,

อุปสงค์ที่เพิ่มขึ้น และกำไรที่เพิ่มขึ้น

and that virtuous cycle of increasing prosperity

ซึ่งวงจรการเพิ่มความมั่งคั่งอย่างสร้างสรรนี้

is precisely what is missing

ชัดเจนแล้วว่า เป็นสิ่งที่ขาดหายไป

from today's economic recovery.

จากการฟื้นตัวทางเศรษฐกิจของทุกวันนี้

And this is why we need to put behind us

และนี่เป็นเหตุผลที่เราจะต้อง

the trickle-down policies that so dominate

ลดความสำคัญของนโยบาย ที่กวาดผลประโยชน์ลงไปให้คนจำนวนหยิบมือ

both political parties

ซึ่งมีอิทธิพลกับทั้งสองพรรคการเมืองมาก

and embrace something I call middle-out economics.

แล้วไปโอบอุ้มสิ่งที่ผมเรียกว่า

Middle-out economics rejects

เศรษศาสตร์แบบมิดเดิลเอ้าท์ ซึ่งปฏิเสธ

the neoclassical economic idea

แนวคิดแบบนีโอคลาสสิค ที่ว่า เศรษฐกิจนั้น

that economies are efficient, linear, mechanistic,

มีประสิทธิภาพ มีความสัมพันธ์เชิงเส้น เป็นกลไกแน่นอน

that they tend towards equilibrium and fairness,

และโน้มไปสู่ความสมดุลย์และความเป็นธรรม

and instead embraces the 21st-century idea

แต่หันไปรับเอาแนวคิดของศตวรรษที่ 21

that economies are complex, adaptive,

ที่ว่าเศรษฐกิจนั้น ซับซ้อน ปรับตัวได้

ecosystemic,

เป็นระบบนิเวศน์

that they tend away from equilibrium and toward inequality,

ซึ่งโน้มเอียงจากความสมดุลย์ ไปสู่ความไม่เท่าเทียม

that they're not efficient at all

ที่ว่าเศรษฐกิจ ไม่มีประสิทธิภาพเลย

but are effective if well managed.

แต่ก็มีประสิทธิผลได้ ถ้าจัดการให้ดี

This 21st-century perspective

มุมมองของศตวรรษที่ 21 นี้

allows you to clearly see that capitalism

ทำให้คุณเห็นได้อย่างชัดเจนว่า ระบบทุนนิยม

does not work by [efficiently] allocating

ไม่ได้จัดสรรทรัพยากรต่างๆ ที่มีอยู่

existing resources.

อย่างมีประสิทธิภาพ

It works by [efficiently] creating new solutions

มันทำงานโดยการสร้างคำตอบใหม่ ๆ ขึ้นมา

to human problems.

ให้กับปัญหาของมนุษย์

The genius of capitalism

อัจฉริยภาพของระบบทุนนิยม ก็คือ

is that it is an evolutionary solution-finding system.

มันเป็นระบบการหาวิธีแก้ปัญหาที่มีวิวัฒนาการ

It rewards people for solving other people's problems.

มันให้รางวัลกับคนที่แก้ปัญหาให้กับคนอื่น ๆ

The difference between a poor society

ความแตกต่างระหว่างสังคมที่ยากจน

and a rich society, obviously,

กับสังคมที่รํ่ารวย ที่เห็นได้อย่างชัดเจน

is the degree to which that society

ก็คือ ระดับขั้นที่สังคมนั้น

has generated solutions in the form

ได้สร้างวิธีแก้ปัญหา ในรูปแบบ

of products for its citizens.

ของผลิตภัณฑ์ ให้กับประชากรของชุมชนนั้น

The sum of the solutions

ผลรวมของการแก้ปัญหา

that we have in our society

ที่เรามีอยู่ในสังคมของเรา

really is our prosperity, and this explains

แท้จริง คือ ความมั่งคั่งของเรา และสิ่งนี้

why companies like Google and Amazon

อธิบายได้ว่าทำไมบริษัทเช่น กูเกิล อเมซอน

and Microsoft and Apple

ไมโครซอฟ และ แอปเปิล

and the entrepreneurs who created those companies

และนักลงทุน ที่สร้างบริษัทเหล่านั้น

have contributed so much

ได้มีส่วนช่วยอย่างมาก

to our nation's prosperity.

ให้กับความมั่งคั่งของชาติเรา

This 21st-century perspective

มุมมองของศตวรรษที่ 21 นี้

also makes clear

ยังทำให้เห็นชัดเจนอีกด้วยว่า

that what we think of as economic growth

สิ่งที่เราคิดว่าเป็นการเติบโตทางเศรษฐกิจ

is best understood as

ถ้าจะทำให้เข้าใจได้ดีที่สุดนั้น ก็เป็นเหมือนกับ

the rate at which we solve problems.

อัตราความเร็วที่เราใช้ในการแก้ปัญหา

But that rate is totally dependent upon

แต่อัตราเร็วที่ว่านั้น ทั้งหมดขึ้นอยู่กับ

how many problem solvers —

เรามีคนแก้ปัญหาที่หลากหลาย

diverse, able problem solvers — we have,

และมีความสามารถ แค่ไหน

and thus how many of our fellow citizens

และประชาชนทั่วไป ได้มีส่วนร่วม

actively participate,

อย่างจริงจัง มากแค่ไหน

both as entrepreneurs who can offer solutions,

ทั้งที่เป็นผู้ประกอบการ ที่เสนอการแก้ปัญหา

and as customers who consume them.

และที่เป็นลูกค้า ซึ่งได้ประโยชน์ จากการแก้ปัญหาเหล่านั้น

But this maximizing participation thing

แต่การมีส่วนร่วมอย่างเต็มกำลังนี้

doesn't happen by accident.

ไม่ได้เกิดขึ้นโดยบังเอิญ

It doesn't happen by itself.

ไม่ได้เกิดขึ้นเอง

It requires effort and investment,

แต่ต้องใช้ความพยายามและการลงทุนลงแรง

which is why all

ซึ่งเป็นสาเหตุว่า ทำไมเหล่าเขตเศรษฐกิจ

highly prosperous capitalist democracies

ที่เป็นประชาธิปไตยแบบทุนนิยม ซึ่งมีความมั่งคั่งสูงนั้น

are characterized by massive investments

มีคุณลักษณะพิเศษ คือการลงทุนขนานใหญ่

in the middle class and the infrastructure

ในกลุ่มชนชั้นกลาง และในโครงสร้างพื้นฐาน

that they depend on.

ที่พวกเขาต้องพึ่งพาอยู่

We plutocrats need to get this

พวกเรา อภิมหาเศรษฐี จำเป็นต้องเอาวิถีเศรษฐกิจ

trickle-down economics thing behind us,

ที่ผลประโยชน์หลั่งไหลสู่คนหยิบมือนี้ ไปไว้ข้างหลัง

this idea that the better we do,

ความคิดที่ว่า ยิ่งเราดีขึ้นมากเท่าใด

the better everyone else will do.

คนอื่นก็จะดีขึ้นด้วยเช่นกันนั้น

It's not true. How could it be?

มันไม่เป็นความจริง มันจะเป็นไปได้อย่างไร

I earn 1,000 times the median wage,

ผมหาเงินได้เป็นพันเท่าของค่าแรงโดยเฉลี่ย

but I do not buy 1,000 times as much stuff,

แต่ผมก็ไม่ได้ซื้อของ มากถึงพันเท่า

do I?

ใช่ไหมครับ

I actually bought two pairs of these pants,

จริง ๆ ผมซื้อกางเกงพวกนี้สองตัว

what my partner Mike calls

ซึ่ง ไมค์ หุ้นส่วนของผม เรียกมันว่า

my manager pants.

กางเกงผู้จัดการ

I could have bought 2,000 pairs,

ผมอาจจะซื้อกางเกง 2,000 ตัวก็ได้

but what would I do with them? (Laughter)

แต่ผมจะเอามันไปทำอะไรครับ (เสียงหัวเราะ)

How many haircuts can I get?

ผมจะตัดผมได้สักกี่ครั้งกัน

How often can I go out to dinner?

ผมจะไปทานอาหารเย็นนอกบ้าน ได้บ่อยแค่ไหนกัน

No matter how wealthy a few plutocrats get,

ไม่ว่าอภิมหาเศรษฐีซึ่งมีจำนวนน้อย จะรวยขนาดไหน

we can never drive a great national economy.

ก็ไม่สามารถขับเคลื่อนเศรษฐกิจของชาติ ไปได้มากกว่านี้

Only a thriving middle class can do that.

คนชั้นกลางที่มีกินมีใช้เท่านั้น ที่จะทำได้

There's nothing to be done,

เช่นนั้น ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องทำเลยงั้นสิ

my plutocrat friends might say.

เพื่อนอภิมหาเศรษฐีของผม อาจพูดอย่างนั้น

Henry Ford was in a different time.

เฮนรี ฟอร์ด อยู่ในยุคสมัยที่ต่างออกไป

Maybe we can't do some things.

บางที เราก็ไม่สามารถทำอะไรได้

Maybe we can do some things.

บางที เราก็สามารถทำอะไรบางอย่างได้

June 19, 2013,

วันที่ 19 มิถุนายน 2013

Bloomberg published an article I wrote called

บลูมเบิร์ก เผยแพร่บทความที่ผมเขียน เรื่อง

"The Capitalist’s Case for a $15 Minimum Wage."

"กรณีนักทุนนิยมกับค่าแรงขั้นตํ่า 15 ดอลลาร์"

The good people at Forbes magazine,

หลาย ๆ คนที่นิตยสารฟอร์บ

among my biggest admirers,

ในหมู่ผู้ที่นิยมชมชอบผมมากที่สุด เรียกมันว่า

called it "Nick Hanauer's near-insane proposal."

"ข้อเสนอที่ใกล้จะเพี้ยนของ นิก เฮนัวเออร์"

And yet, just 350 days

แต่แล้ว แค่เพียง 350 วัน

after that article was published,

หลังจากที่บทความถูกตีพิมพ์

Seattle's Mayor Ed Murray signed into law

ผู้ว่าการเมืองซีแอทเทิล เอ็ด เมอร์เรย์ ก็ได้ลงนาม

an ordinance raising the minimum wage in Seattle

เพิ่มค่าแรงขั้นตํ่าในซีแอทเทิล

to 15 dollars an hour,

เป็น 15 ดอลลาร์ ต่อชั่วโมง

more than double

ซึ่งสูงกว่าสองเท่า

what the prevailing federal $7.25 rate is.

ของอัตราค่าแรงขั้นต่ำของประเทศที่ 7.25 ดอลลาร์

How did this happen,

สิ่งนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร

reasonable people might ask.

คนที่มีเหตุผลอาจสงสัย

It happened because a group of us

มันเกิดขึ้นได้เพราะ กลุ่มคนของเรา

reminded the middle class

ได้เตือนคนชั้นกลางว่า

that they are the source

พวกเขาเป็นต้นกำเนิดของการเติบโต

of growth and prosperity in capitalist economies.

และความมั่งคั่ง ในเศรษฐกิจแบบทุนนิยม

We reminded them that when workers have more money,

เราเตือนพวกเขาว่า เมื่อคนงานมีเงินมากขึ้น

businesses have more customers,

ธุรกิจก็จะมีลูกค้ามากขึ้น

and need more employees.

และจำเป็นต้องจ้างงานมากขึ้น

We reminded them that when businesses

เราได้เตือนพวกเขาว่า เมื่อธุรกิจ

pay workers a living wage,

จ่ายค่าจ้างให้คนงานดำรงชีพได้อย่างเพียงพอ

taxpayers are relieved of the burden

ผู้เสียภาษีก็ไม่ต้องรับภาระ

of funding the poverty programs

ในการอุดหนุนโครงการ แก้ปัญหาความยากจน

like food stamps and medical assistance

เช่น การแจกอาหาร การช่วยเหลือทางการแพทย์

and rent assistance

และการสนับสนุนค่าเช่าบ้าน

that those workers need.

ซึ่งคนงานเหล่านั้นจำเป็นต้องได้รับ

We reminded them that low-wage workers

เราได้เตือนพวกเขาว่า คนงานที่ได้ค่าแรงตํ่า

make terrible taxpayers,

ก็จะจ่ายภาษีน้อย

and that when you raise the minimum wage

และเตือนว่า เมื่อคุณยกค่าแรงขั้นตํ่าขึ้นมา

for all businesses,

ทั่วทั้งองค์กรธุรกิจทั้งหมด

all businesses benefit

สุดท้ายธุรกิจเองก็จะได้กำไร

yet all can compete.

และยังสามารถแข่งขันได้

Now the orthodox reaction, of course,

แต่แรงต้านจากกลุ่มหัวโบราณ ก็มีอยู่

is raising the minimum wage costs jobs. Right?

เช่นว่า ถ้าขึ้นค่าแรงขั้นตํ่า ตําแหน่งงานก็จะลดลง ไม่ใช่รึ

Your politician's always echoing

รวมไปถึงเหล่านักการเมือง

that trickle-down idea by saying things like,

ที่ชอบตอกย้ำแนวคิดเรื่องผลประโยชน์ ไหลรินไปหาคนหยิบมือ ก็จะบอกว่า

"Well, if you raise the price of employment,

"เอาซิ ถ้าคุณเพิ่มต้นทุนค่าจ้างแรงงาน

guess what happens? You get less of it."

แล้วจะเป็นยังไงล่ะ คุณก็จะเหลือกำไรน้อยลง"

Are you sure?

แต่ คุณแน่ใจอย่างนั้นจริงหรือ

Because there's some contravening evidence.

เพราะว่ามีหลักฐานบางอย่างที่ขัดแย้งกันอยู่

Since 1980, the wages of CEOs in our country

นับจาก 1980 เป็นต้นมา ค่าจ้างซีอีโอในประเทศเรา

have gone from about 30 times the median wage

พุ่งสูงขึ้นจากราว 30 เท่าของค่าจ้างเฉลี่ย

to 500 times.

มาอยู่ที่ 500 เท่า

That's raising the price of employment.

นั่นเป็นการขึ้นราคาของการจ้างงาน

And yet, to my knowledge,

แต่แล้ว เท่าที่ผมรู้

I have never seen a company

ผมไม่เคยเห็นบริษัทไหน

outsource its CEO's job, automate their job,

ใช้บริการซีอีโอต่อจากบริษัทอื่น หรือใช้ระบบอัตโนมัติให้ทำงานสำคัญ ๆ หรือ

export the job to China.

ส่งออกตําแหน่งงานไปยังประเทศจีน

In fact, we appear to be employing

จริง ๆ แล้ว เรากำลังจ้าง

more CEOs and senior managers than ever before.

ซีอีโอ และผู้บริหารระดับสูง มากเป็นประวัติการ

So too for technology workers

คนทำงานด้านเทคโนโลยี ก็ไม่ต่างกัน

and financial services workers,

รวมถึงคนทำงานภาคการเงิน

who earn multiples of the median wage

พวกเขาได้ค่าจ้างเป็นทวีคูณของค่าแรงเฉลี่ย

and yet we employ more and more of them,

แต่เราก็จ้างพวกเขามากขึ้นและมากขึ้น

so clearly you can raise the price of employment

จึงชัดเจนว่า คุณสามารถขึ้นค่าจ้างได้

and get more of it.

และก็จะได้ประโยชน์มากขึ้น จากการขึ้นค่าจ้างนั้น

I know that most people

ผมทราบว่า คนส่วนใหญ่นั้น

think that the $15 minimum wage

คิดว่าค่าแรงขั้นตํ่า 15 ดอลลาร์

is this insane, risky economic experiment.

เป็นการทดลองทางเศรษฐกิจ ที่เพี้ยนและสุ่มเสี่ยง

We disagree.

ซึ่งเราเห็นต่างไป

We believe that the $15 minimum wage

เราเชื่อว่า ค่าแรงขั้นตํ่า 15 ดอลลาร์

in Seattle

อย่างที่เมืองซีแอตเติลนั้น

is actually the continuation

แท้จริงเป็นการดำเนินอย่างการต่อเนื่อง

of a logical economic policy.

ของนโยบายเศรษฐกิจที่สมเหตุผล

It is allowing our city

มันกำลังทำให้เมืองของเรา

to kick your city's ass.

สามารถเอาชนะเมืองของคุณได้

Because, you see,

เพราะว่า คุณเห็นไหม

Washington state already has

รัฐวอชิงตันนั้นมี

the highest minimum wage

ค่าแรงขั้นตํ่า สูงที่สุด

of any state in the nation.

ในบรรดารัฐทั้งหลายในประเทศ

We pay all workers $9.32,

เราให้คนงานทุกคน 9.32 ดอลลาร์

which is almost 30 percent more

ซึ่งเกือบจะมากกว่า 30 เปอร์เซ็นต์

than the federal minimum of 7.25,

ของค่าแรงขั้นตํ่า 7.25 ของประเทศ

but crucially, 427 percent more

แต่ที่สำคัญ นั่นมากกว่า 427 เปอร์เซ็นต์ของ

than the federal tipped minimum of 2.13.

ค่าแรงขั้นตํ่าระดับที่ต่ำสุดของประเทศ สำหรับงานที่ได้ทิป นั่นคือ 2.13 ดอลลาร์

If trickle-down thinkers were right,

ถ้าผู้ที่ยึดถือแนวคิด ผลประโยชน์ไหลรินนั้นคิดถูก

then Washington state should have massive unemployment.

รัฐวอชิงตันก็ควรจะมีการว่างงานเป็นจำนวนมาก

Seattle should be sliding into the ocean.

ซีแอตเติลก็ควรจะลื่นไถลลงสู่มหาสมุทรแล้ว

And yet, Seattle

แต่แล้ว ซีแอตเติล

is the fastest-growing big city in the country.

เป็นเมืองใหญ่ในประเทศที่เติบโตเร็วที่สุด

Washington state is generating small business jobs

รัฐวอชิงตันกำลังสร้างงานในธุรกิจขนาดเล็ก

at a higher rate than any other major state

ในอัตราที่สูงกว่ารัฐใหญ่อื่น ๆ

in the nation.

ในประเทศ

The restaurant business in Seattle? Booming.

ธุรกิจภัตตาคารในซีแอตเติล กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว

Why? Because the fundamental law of capitalism is,

ทำไมหรือ เพราะกฎพื้นฐานของระบบทุนนิยม คือ

when workers have more money,

เมื่อคนทำงานได้เงินมากขึ้น

businesses have more customers

ธุรกิจมีลูกค้ามากขึ้น

and need more workers.

ก็ต้องการคนงานมากขึ้น

When restaurants pay restaurant workers enough

เมื่อภัตตาคารจ่ายให้คนทำงานมากพอ

so that even they can afford to eat in restaurants,

คนทำงานเองก็จะมีเงินพอ ที่จะไปทานอาหารตามภัตตาคารได้

that's not bad for the restaurant business.

ซึ่งดูใช้ได้เลย สำหรับธุรกิจภัตตาคาร

That's good for it,

มันดีสำหรับธุรกิจภัตตาคาร

despite what some restaurateurs may tell you.

แต่กระนั้น บางภัตตาคารก็อาจจะมีคำถามว่า

Is it more complicated than I'm making out?

มันซับซ้อนเกินกว่าที่ฉันจะทำได้หรือเปล่า

Of course it is.

ใช่ครับ มันไม่ง่าย

There are a lot of dynamics at play.

มันมีพลวัตมากมายที่ต้องตามให้ทัน

But can we please stop insisting

แต่ ได้โปรดหยุดต่อต้านโดยความเชื่อที่ว่า

that if low-wage workers earn a little bit more,

ถ้าคนงานค่าแรงตํ่า มีรายได้เพิ่มอีกสักนิด

unemployment will skyrocket

การว่างงานจะพุ่งขึ้นราวกับจรวด

and the economy will collapse?

และเศรษฐกิจก็จะล้มครืนลงมา

There is no evidence for it.

มันไม่มีหลักฐานในเรื่องนั้น

The most insidious thing

มันเป็นความเชื่อผิด ๆ ตาม ๆ กันมา

about trickle-down economics

เกี่ยวกับเศรษฐกิจที่ไหลริน

is not the claim that if the rich get richer,

ที่ว่า ถ้าคนรวยรวยขึ้น

everyone is better off.

แล้วทุกคนก็จะรวยขึ้นด้วย

It is the claim made by those who oppose

มันเป็นคำกล่าวอ้างที่ถูกสร้างขึ้นมาโดย

any increase in the minimum wage

พวกที่ต่อต้านการขึ้นค่าแรงขั้นตํ่า

that if the poor get richer,

ที่กล่าวว่า ถ้าคนจนรวยขึ้นแล้ว

that will be bad for the economy.

จะไม่ดีต่อเศรษฐกิจ

This is nonsense.

เรื่องนี้ไร้สาระ

So can we please dispense with this rhetoric

ดังนั้น วาทะกรรมเช่นนี้ ควรถูกลบล้างไปดีกว่าไหม

that says that rich guys like me

วาทะกรรมที่ว่า คนรํ่ารวยอย่างผม

and my plutocrat friends

และเพื่อนอภิมหาเศรษฐีของผม

made our country?

เป็นผู้สร้างประเทศนี้ขึ้นมา

We plutocrats know,

พวกเรา อภิมหาเศรษฐี รู้ว่า

even if we don't like to admit it in public,

แม้เราไม่อยากจะยอมรับต่อสาธารณชน

that if we had been born somewhere else,

ว่าหากเราได้เกิดมาในที่อื่น ๆ

not here in the United States,

ไม่ใช่ที่นี่ ในสหรัฐอเมริกา

we might very well be just some dude standing barefoot

เราก็อาจจะเป็นแค่เพียง คนเท้าเปล่า

by the side of a dirt road selling fruit.

อยู่ข้างทางลูกรัง ขายผลไม้

It's not that they don't have good entrepreneurs in other places,

มันไม่ใช่ว่า ที่อื่น ๆ ในโลก จะไม่มีผู้ประกอบการเก่ง ๆ

even very, very poor places.

แม้กระทั่งพื้นที่ที่ผู้คนยากจนมาก ๆ

It's just that that's all

ใจความมันมีอยู่เพียงว่า

that those entrepreneurs' customers can afford.

ลูกค้าของผู้ประกอบการเหล่านั้น ต้องมีกำลังในการใช้จ่าย

So here's an idea for a new kind of economics,

ดังนั้น ความคิดนี้จึงเป็น

a new kind of politics

เศรษฐศาสตร์แบบใหม่ การเมืองแบบใหม่

that I call new capitalism.

ที่ผมเรียกว่า ระบบทุนนิยมใหม่

Let's acknowledge that capitalism

ขอให้เราตระหนักไว้เถิดว่า ระบบทุนนิยมนั้น

beats the alternatives,

ชนะทางเลือกอื่น ๆ

but also that the more people we include,

และหากมีผู้คนมาอยู่ร่วมในระบบนี้มากขึ้น

both as entrepreneurs and as customers,

ทั้งที่เป็นผู้ประกอบการ และที่เป็นลูกค้า

the better it works.

ระบบนี้ก็จะให้ผลที่ยิ่งใหญ่ขึ้น

Let's by all means shrink the size of government,

ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม ของรัฐบาลควรเล็กลง

but not by slashing the poverty programs,

ไม่ใช่โดยการตัดโครงการช่วยเหลือผู้ยากจน

but by ensuring that workers are paid enough

แต่โดยการช่วยคนทำงานให้ได้รับเงินมากพอ

so that they actually don't need those programs.

เพื่อที่เขาเหล่านั้น จะไม่ต้องพึ่งพารัฐอีกต่อไป

Let's invest enough in the middle class

พวกเราต้องลงทุนให้มากพอในชนชั้นกลาง

to make our economy fairer and more inclusive,

ให้เศรษฐกิจเรามีความยุติธรรม และมีส่วนร่วมมากขึ้น

and by fairer, more truly competitive,

และเมื่อมีความยุติธรรมมากขึ้น ก็จะแข่งขันกันได้มากขึ้น

and by more truly competitive,

และเมื่อแข่งขันกันได้มากขึ้น

more able to generate the solutions

ก็จะมีแนวทางใหม่ ๆ มากขึ้น

to human problems

ในการแก้ปัญหาของผู้คน

that are the true drivers of growth and prosperity.

ซึ่งนั่นคือแรงขับเคลื่อนที่แท้จริง ของการเติบโตและความมั่งคั่ง

Capitalism is the greatest social technology

ระบบทุนนิยม เป็นเทคโนโลยีทางสังคม อันยิ่งใหญ่ที่สุด

ever invented

ที่มีการสร้างกันขึ้นมา

for creating prosperity in human societies,

เพื่อสร้างความมั่งคั่งในสังคมมนุษยชาติ

if it is well managed,

เมื่อมันถูกบริหารจัดการอย่างดี

but capitalism, because of the fundamental

แต่ระบบทุนนิยมนั้น โดยพื้นฐานแล้ว

multiplicative dynamics of complex systems,

มีความซับซ้อนและก้าวหน้าทวีคูณ จึงมีแนวโน้มไปสู่

tends towards, inexorably, inequality,

ความไม่เสมอภาค การกระจุกตัว

concentration and collapse.

และการพังทลาย ที่มิอาจหยุดยั้งได้

The work of democracies

การทำงานของสังคมที่เป็นประชาธิปไตยนั้น

is to maximize the inclusion of the many

ก็คือ การให้ทุกภาคส่วน มีส่วนร่วมให้มากที่สุด

in order to create prosperity,

เพื่อสร้างความมั่งคั่ง

not to enable the few to accumulate money.

ไม่ใช่แค่ช่วยคนเพียงหยิบมิือได้สะสมเงินทอง

Government does create prosperity and growth,

จริงแล้ว รัฐบาลก็สร้างความมั่งคั่ง และความเจริญ

by creating the conditions that allow

โดยการสร้างเงื่อนไข ที่เอื้อให้

both entrepreneurs and their customers

ทั้งผู้ประกอบการ และลูกค้าของเขา

to thrive.

เจริญรุ่งเรือง

Balancing the power of capitalists like me

ความสมดุลย์ของอำนาจ ระหว่างนายทุน เช่น ผม

and workers isn't bad for capitalism.

กับคนงาน ไม่ใช่เรื่องแย่ในระบบทุนนิยม

It's essential to it.

จริง ๆ แล้วมันจำเป็นสำหรับระบบทุนนิยม

Programs like a reasonable minimum wage,

โครงการ อย่างเช่น ค่าแรงขั้นตํ่าที่สมเหตุผล

affordable healthcare,

การรักษาพยาบาลที่ไม่แพงนัก

paid sick leave,

การได้ค่าจ้างในขณะลาป่วย

and the progressive taxation necessary

และการเก็บภาษีแบบก้าวหน้า

to pay for the important infrastructure

เหล่านี้มีความจำเป็น ต่อการลงทุนในโครงสร้างพื้นฐานที่สำคัญ

necessary for the middle class like education, R and D,

มีความจำเป็นต่อชนการพัฒนาชั้นกลาง เช่น การศึกษา การวิจัยและพัฒนา

these are indispensable tools

เหล่านี้เป็นเครื่องมือที่จำเป็น

shrewd capitalists should embrace

ที่นายทุนผู้มองการไกล ควรจะนำมาใช้

to drive growth, because no one benefits from it

เพื่อขับเคลื่อนการเติบโต เพราะจริง ๆ แล้ว ไม่มีใคร

like us.

ได้ประโยชน์จากมัน นอกจากพวกเรา

Many economists would have you believe

นักเศรษฐศาสตร์หลายคน อาจจะทำให้คุณเชื่อ

that their field is an objective science.

ว่าวิชาของเขา เป็นศาสตร์ที่เป็นรูปธรรม

I disagree, and I think that it is equally

แต่ผมไม่เห็นด้วย และผมคิดว่า

a tool that humans use

มันเป็นเครื่องมือที่มนุษย์ใช้ควบคุม

to enforce and encode

และปลูกฝังให้กับสังคม

our social and moral preferences and prejudices

ในเรื่องค่านิยมทางศีลธรรมและความลำเอียง

about status and power,

ในเรื่องสถานะและอำนาจ

which is why plutocrats like me

ซึ่งสิ่งนี้เป็นสาเหตุว่า ทำไมอภิมหาเศรษฐีอย่างผม

have always needed to find persuasive stories

จึงกระตือรือล้นอยู่เสมอ ในการคิดหาเรื่องราวที่จูงใจ

to tell everyone else

เพื่อบอกเล่าสู่คนอื่น ๆ

about why our relative positions

ว่าทำไมสถานะของเรา เมื่อเทียบเคียงกันแล้ว

are morally righteous and good for everyone:

จึงดีงามและถูกทำนองคลองธรรมกับทุกๆคน

like, we are indispensable, the job creators,

เช่น พวกเรานั้นมีความจำเป็นต่อคนอื่น เป็นผู้สร้างงาน

and you are not;

แต่พวกคุณต่างหากที่ไม่ใช่

like, tax cuts for us create growth,

เช่น การลดภาษีให้เรานั้น สร้างความเจริญ

but investments in you

แต่การลงทุนเพื่อพวกคุณ

will balloon our debt

จะทำให้หนี้ของเราเพิ่มทวีขึ้น

and bankrupt our great country;

และทำให้ประเทศที่ยิ่งใหญ่ของเราล้มละลาย

that we matter;

และเรานั้นมีความสำคัญ

that you don't.

แต่คุณไม่สำคัญ

For thousands of years, these stories were called

หลายพันปีมาแล้ว ที่เรื่องราวเหล่านี้ ถูกเรียกว่า

divine right.

เทวสิทธิราชย์ (divine right)

Today, we have trickle-down economics.

และในปัจจุบันนี้ เรามีเศรษฐกิจไหลริน

How obviously, transparently self-serving

เราจะนำทั้งหมดนี้มาช่วยตัวเราเอง

all of this is.

อย่างชัดเจน และโปร่งใสได้อย่างไร

We plutocrats need to see

พวกเราอภิมหาเศรษฐี ต้องเข้าใจ

that the United States of America made us,

ว่าสหรัฐอเมริกา สร้างพวกเราขึ้นมา

not the other way around;

ไม่ใช่ในทางกลับกัน

that a thriving middle class is the source

แต่ให้เห็นว่าชนชั้นกลางที่มั่งคั่ง นั้นเป็นเหตุ

of prosperity in capitalist economies,

ของความเจริญในระบบเศรษฐกิจทุนนิยม

not a consequence of it.

มิใช่เป็นผล

And we should never forget

และเราไม่ควรจะลืมว่า แม้คนที่เก่งที่สุด

that even the best of us in the worst of circumstances

หากไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่แย่สุด

are barefoot by the side of a dirt road selling fruit.

ก็ต้องยืนเท้าเปล่าข้างทางลูกรัง ขายผลไม้ เช่นกัน

Fellow plutocrats, I think it may be time for us

เพื่อนอภิมหาเศรษฐีทั้งหลาย ผมคิดว่า มันถึงเวลาแล้ว

to recommit to our country,

ที่จะให้คำมั่นสัญญากับประเทศของเราอีกครั้ง

to commit to a new kind of capitalism

ที่จะให้คำมั่นสัญญา ต่อระบบทุนนิยมใหม่

which is both more inclusive and more effective,

ซึ่งสนับสนุนการมีส่วนร่วมและประสิทธิภาพ

a capitalism that will ensure

เป็นระบบทุนนิยม ที่จะช่วยให้มั่นใจว่า

that America's economy remains

เศรษฐกิจของสหรัฐอเมริกาจะยังคง

the most dynamic and prosperous in the world.

มีพลวัตและรุ่งเรืองที่สุดในโลก

Let's secure the future for ourselves,

ขอให้เราคุ้มครองอนาคตของตัวเราเอง

our children and their children.

ลูกหลานของเรา และลูกหลานของพวกเขา

Or alternatively, we could do nothing,

หรือไม่เช่นนั้น เราอาจเลือกที่จะไม่ทำอะไรเลย

hide in our gated communities

ซ่อนตัวอยู่ในอาณาจักรล้อมรั้วของเรา

and private schools,

หรือในโรงเรียนเอกชนชั้นนำ

enjoy our planes and yachts

หรือหาความสุขจากเครื่องบินส่วนตัว และเรือยอร์ชของเรา

— they're fun —

-- เรื่องพวกนั้นน่ะบันเทิงใจ --

and wait for the pitchforks.

แต่เตรียมรับมือ คราดจากชาวนาไว้ได้เลย

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)