Rob Legato: The art of creating awe

Translator: Joseph Geni Reviewer: Morton Bast

Translator: Kelwalin Dhanasarnsombut Reviewer: Pim Arkkarayut

I worked on a film called "Apollo 13,"

ผมเคยทำงานกับทีมสร้างภาพยนตร์เรื่อง "อพอลโล 13"

and when I worked on this film, I discovered something

และเมื่อผมทำงานกับหนังเรื่องนี้ ผมได้ค้นพบอะไรบางอย่าง

about how our brains work, and how our brains work

เกี่ยวกับการทำงานของสมอง

is that, when we're sort of infused with

และมันก็คือ เมื่อเราซึมซับ

either enthusiasm or awe or fondness or whatever,

ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่กระตุ้นความสนใจ หรือความน่าทึ่ง หรือความประทับใจ อะไรก็ตามแต่ เข้าไปแล้ว

it changes and alters our perception of things.

มันจะเปลี่ยนแปลมุมมองของคุณต่อสิ่งๆนั้น

It changes what we see. It changes what we remember.

มันเปลี่ยนสิ่งที่คุณเห็น มันเปลี่ยนสิ่งที่คุณจดจำ

And as an experiment, because I dauntingly create

และด้วยการทดสอบ เพราะว่าผมพยายามยิ่งยวด

a task for myself of recreating a Saturn V launch

ในการใหัภาระกิจกับตัวเอง ในการสร้างการปล่อยจรวด เซทเทอร์น 5

for this particular movie, because I put it out there,

สำหรับภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง เพราะว่าผมตั้งใจไว้เช่นนั้น

I felt a little nervous about it, so I need to do an experiment

ผมรู้สึกประหม่านิดหน่อย ฉะนั้นผมเลยต้องทำการทดลอง

and bring a group of people like this in a projection room

และนำคนกลุ่มหนึ่งในลักษณะแบบนี้ มาในห้องฉาย

and play this stock footage, and when I played this

และฉายภาพที่เก็บรวบรวมเอาไว้ และเมื่อผมทำการฉายภาพยนตร์นี้

stock footage, I simply wanted to find out

ผมอยากที่จะค้นหา

what people remembered, what was memorable about it?

ว่าคนจำอะไรกันได้บ้าง อะไรที่มันน่าจดจำ

What should I actually try to replicate?

อะไรที่ผมควรจะทำเพื่อลองเลียนแบบ

What should I try to emulate to some degree?

อะไรที่ผมควรลอกแบบแต่แค่บางส่วน

So this is the footage that I was showing everybody.

นี่คือภาพที่ผมเอาให้ทุกคนดู

And what I discovered is, because of the nature

และสิ่งที่ผมได้ค้นพบก็คือ เพราะว่าด้วยธรรมชาติของคลังภาพ

of the footage and the fact that we're doing this film,

และความจริงที่ว่าเรากำลังทำภาพยนตร์เรื่องนี้

there was an emotion that was built into it

มันมีอารมณ์ที่ถูกฝังอยู่ในนั้น

and our collective memories of what this launch meant to us

และคลังความทรงจำที่ว่าการปล่อยจรวดนั้น มีความหมายมากแค่ไหนต่อเรา

and all these various things.

และสิ่งอื่นๆ

When I showed it, and I asked, immediately after

เมื่อผมฉายมันและถามทันที

the screening was over, what they thought of it,

หลังจากที่ฉายหนังจบ ว่าพวกเขาคิดอย่างไร

what was your memorable shots, they changed them.

ฉากไหนที่คุณจดจำได้ มันก็เปลี่ยนไป

They were -- had camera moves on them.

พวกเขาเหมือนเป็นกล้องเสียเอง

They had all kinds of things. Shots were combined,

มีความเป็นไปได้มากมาย ภาพแต่ละภาพถูกรวมเข้าด้วยกัน

and I was just really curious, I mean, what the hell

และผมก็รู้สึกฉงนเอามากๆ แบบว่า เฮ้ย นี่มันอะไรกัน

were you looking at just a few minutes ago

เมื่อตะกี้คุณดูอยู่หรือเปล่า

and how come, how'd you come up with this sort of description?

แล้ว อีท่าไหน คุณบรรยายออกมาแบบนั้นได้ล่ะ

And what I discovered is, what I should do is not actually

และสิ่งที่ผมค้นพบก็คือว่า สิ่งที่ผมควรจะทำนั้นที่จริงแล้ว

replicate what they saw, is replicate what they remembered.

ไม่ใช่การลอกเลียนแบบสิ่งที่พวกเขาเห็น แต่เป็นสิ่งที่พวกเขาจำได้ต่างหาก

So this is our footage of the launch, based on, basically,

ดังนั้น นี่เป็นคลิปภาพยนตร์สำหรับการเปิดตัว

taking notes, asking people what they thought, and then

ซึ่งได้มาจากการจดบันทึก ถามผู้คนว่าพวกเขาคิดอย่างไร

the combination of all the different shots and all

และจากนั้น นำมันมาผนวกรวมกันจากมุมต่างๆ

the different things put together created their sort of

และนำทุกๆอย่างเข้ามาผสมรวมกัน สร้างเป็นสิ่งที่

collective consciousness of what they remembered

เป็นภาพรวมของความทรงจำเกี่ยวกับสิ่งที่พวกเขาจำได้

it looked like, but not what it really looked like.

เหมือนกับว่าอย่างนั้น แต่ว่าจริงๆแล้วไม่ใช่สิ่งที่มันเป็น

So this is what we created for "Apollo 13."

และนี่คือสิ่งที่เราสร้างให้กับ อพอลโล 13

(Launch noises)

(เสียงยานถูกปล่อยขึ้น)

So literally what you're seeing now is the confluence

สิ่งที่คุณกำลังชมอยู่นี้ ที่จริงแล้วมันเป็นผลรวม

of a bunch of different people, a bunch of different memories,

มาจากกลุ่มคนต่างๆ และความทรงจำอันหลากหลาย

including my own, of taking a little bit of liberty

รวมทั้งของผมด้วย ถือว่าเป็นการใช้สิทธิซะหน่อย

with the subject matter.

ในเรื่องนี้

I basically shot everything with short lenses,

โดยหลักๆแล้ว ผมถ่ายทำทุกอย่าง ด้วยเลนส์ระยะใกล้ (short lenses)

which means that you're very close to the action,

ซึ่งหมายความว่าคุณจะอยู่ใกล้กับเหตุการณ์นั้นมากๆ

but framed it very similarly to the long lens shots

แต่นำมาวางต่อกัน (frame) คล้ายกับการถ่าย จากเลนส์ระยะไกล (long lens)

which gives you a sense of distance, so I was basically

ซึ่งทำให้คุณได้ความรู้สึกถึงระยะห่าง ฉะนั้น โดยหลักแล้ว

was setting up something that would remind you

ผมจัดสร้างอะไรบางอย่างที่ทำให้คุณนึกถึง

of something you haven't really quite seen before. (Music)

อะไรบางอย่างที่อันที่จริงแล้ว คุณไม่ได้เห็นมันมาก่อนจริงๆ (เสียงดนตรี)

And then I'm going to show you exactly what it is

และผมกำลังที่จะให้คนชมว่าจริงๆแล้วมันคืออะไร

that you were reacting to when you were reacting to it.

ที่คุณนั้นมีปฎิกิริยาต่อมัน เมื่อคุณมีอากัปกิริยาต่อมัน

(Music)

(เสียงดนตรี)

Tom Hanks: Hello, Houston, this is Odyssey.

ทอม แฮ้งค์ (Tom Hanks): สวัสดีครับเมืองฮุสตัน นี่ โอดิซี่ (Odyssey)

It's good to see you again. (Cheers) (Music)

ดีใจที่พบกันอีกนะ (เสียงเชียร์) (เสียงดนตรี)

Rob Legato: I pretend they're clapping for me.

ร๊อบ ลีกาโต้: ผมเสเสร้งว่าพวกเขาปรบมือให้ผม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So now I'm in a parking lot. Basically it's a tin can,

เอาล่ะ ผมอยู่ที่ลานจอดรถ ที่จริงแล้วมันคือกระป๋องตะกั่ว

and I'm basically recreating the launch with

และผมก็สร้างการปล่อยยานอวกาศ

fire extinguishers, fire, I have wax that I threw

ด้วยถังดับเพลิง ไฟ และผมก็มีขี้ผึ้ง

in front of the lens to look like ice, and so basically

ที่ผมโยนใส่หน้าเลนส์เพื่อที่จะทำให้มันมองดูเหมือนน้ำแข็ง และหลักๆแล้ว

if you believed any of the stuff that I just showed you,

ถ้าคุณเชื่่อในสิ่งใดก็ตามที่ผมเพิ่งจะนำเสนอให้คุณดู

what you were reacting to, what you're emoting to,

อากัปกิริยาตอบสนองจากคุณ และอารมณ์ที่คุณจะแสดงออก

is something that's a total falsehood, and I found that

จะเป็นอะไรที่สดใหม่ และผมพบว่า

really kind of fascinating.

มันช่างน่าทึ่งเสียจริงๆ

And in this particular case, this is the climax of the movie,

และในกรณีเช่นนี้ นี่เป็นจุดสำคัญที่สุดของภาพยนตร์

and, you know, the weight of achieving it was simply

และ คุณรู้ไหม จะได้สิ่งที่คุณเห็นเนี่ยมันง่ายนะ

take a model, throw it out of a helicopter, and shoot it.

เอาแบบจำลองมา โยนออกจากเฮลิคอปเตอร์ และถ่ายทำ

And that's simply what I did.

นั่นแหละครับที่ผมทำ

That's me shooting, and I'm a fairly mediocre operator,

นั่นผมเองกำลังถ่ายทำ และผมก็เป็นผู้ประสานงานธรรมดาๆ

so I got that nice sense of verisimilitude, of a kind of,

ผมก็เลยได้ความรู้สึกดีๆที่ละม้ายคล้ายจริงแบบนั้นแหละ

you know, following the rocket all the way down,

ติดตามจรวดตลอดลงไป

and giving that little sort of edge, I was desperately

และพยายามเว้นขอบ ผมง่วนอยู่กับ

trying to keep it in frame. So then I come up to the next thing.

การพยายามให้มันอยู่ในกรอบ จากนั้นผมก็ได้ความคิดอีกอย่าง

We had a NASA consultant who was actually an astronaut,

พวกเรามีที่ปรึกษาจากนาซ่าที่เคยเป็นนักบินอวกาศ

who was actually on some of the missions, of Apollo 15,

ผู้ซึ่งอยู่ในบางปฎิบัติการของอพอลโล 15 จริงๆ

and he was there to basically double check my science.

และเขาก็อยู่ที่นั่นเพื่อช่วยตรวจเช็ควิทยาศาสตร์ของผม

And, I guess somebody thought they needed to do that.

และ ผมคิดว่าใครสักคนคงคิดว่า พวกเขาต้องทำแบบนั้น

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I don't know why, but they thought they did.

ผมไม่รู้ทำไม แต่พวกเขาคิดแบบนั้น

So we were, he's a hero, he's an astronaut, and

นั่นล่ะครับ เขาเป็นวีรบุรุษ เขาเป็นนักบินอวกาศ และ

we're all sort of excited, and, you know, I gave myself

พวกเราก็ตื่นเต้น และคุณรู้ไหม

the liberty of saying, you know, some of the shots I did

ผมให้สิทธิตัวเองในการพูดเลยว่า บางฉากที่ผมถ่ายทำ

didn't really suck that bad.

ไม่ได้ย่ำแย่สักเท่าไรหรอก

And so maybe, you know, we were feeling kind of a little

และบางที พวกเราก็รู้สึก

good about it, so I brought him in here, and he needed

ดีๆเกี่ยวกับมันด้วยซ้ำ ผมพาเขาเข้ามาในนี้

to really check and see what we were doing,

และเขาต้องทำการตรวจและพูดว่าเราทำอะไร

and basically give us our A plus report card,

แล่ะหลักๆแล้วให้คะแนนเกรด เอบวก กับเรา

and so I showed him some shots we were working on,

ผมให้เขาได้ดูบางฉากที่เราทำอยู่

and waiting for the reaction that you hope for,

และรอคอยการตอบรับที่เราคาดหวัง

which is what I got. (Music) (Launch noises)

ซึ่งเป็นสิ่งเป็นสิ่งที่ผมได้ (เสียงดนตรี) (เสียงปล่อยจรวด)

So I showed him these two shots,

ผมให้เขาได้ดูสองฉากนี้

and then he basically told me what he thought.

และต่อมาเขาก็บอกผมว่าเขาคิดอย่างไร

("That's wrong") (Laughter)

("นี่มันผิด") (เสียงหัวเราะ)

Okay. (Laughter)

โอเค (เสียงหัวเราะ)

It's what you dream about.

อย่างที่วาดฝันไว้เลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So what I got from him is, he turned to me and said,

สิ่งที่ผมได้จากเขาก็คือ เขาหันมายังผม และบอกว่า

"You would never, ever design a rocket like that.

"คุณไม่มีทางที่จะออกแบบจรวดแบบนั้น

You would never have a rocket go up

ทำแบบนั้นจรวดบินไม่ขึ้นแน่

while the gantry arms are going out. Can you imagine

ตอนที่ขาหยั่งหลุดออกไปน่ะ คุณลองคิดดู

the tragedy that could possibly happen with that?

ว่าจะเกิดเหตุโศกนาฎกรรมอะไรได้บ้าง

You would never, ever design a rocket like that."

ไม่มีทางที่จรวดจะถูกออกแบบอย่างนั้นแน่"

And he was looking at me. It's like, Yeah, I don't know

และเขาก็มองมาที่ผม มันแบบว่า ผมไม่รู้สิ

if you noticed, but I'm the guy out in the parking lot

ถ้าคุณสังเกต ผมเป็นคนที่ออกไปยังที่จอดรถ

recreating one of America's finest moments with

สร้างเลียนแบบ วินาทีที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของอเมริกา

fire extinguishers.

ด้วยถังดับเพลิง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And I'm not going to argue with you. You're an astronaut,

และผมจะไม่เถียงกับคุณ คุณเป็นนักบินอวกาศ

a hero, and I'm from New Jersey, so --

เป็นวีรบุรุษ และผมมาจากนิวเจอร์ซี่ ดังนั้น...

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

I'm just going to show you some footage.

ผมแค่อยากจะให้คุณดูคลิ๊ปบางส่วน

I'm just going to show you some footage, and tell me what you think.

และบอกผมนะครับว่าคิดอย่างไร

And then I did kind of get the reaction I was hoping for.

และเมื่อผมผมได้ปฎิกิริยาตอบรับที่ผมหวังไว้

So I showed him this, and this is actual footage

ผมให้เขาดูคลิปภาพนี้ ซึ่งเป็นคลิปภาพจริงๆ

that he was on. This is Apollo 15. This was his mission.

ที่เขาอยู่ในนั้น นี่คืออพอลโล 15 เป็นปฎิบัติการณ์ของเขา

So I showed him this, and the reaction I got was interesting.

ผมให้เขาดูคลิปภาพนี้และปฎิกิริยาตอลสนองทีผมได้ก็น่าสนใจเช่นกัน

("That's wrong too.") (Laughter)

("นี่ก็ผิด") (เสียงหัวเราะ)

So, and what happened was, I mean, what I sort of intuned

แล้วที่มันเกิดขึ้น ผมก็เข้าใจได้ว่า

in that is that he remembered it differently.

เขานั้นจำได้ในแบบที่แตกต่างออกไป

He remembered that was a perfectly safe sort of gantry

เขาจำได้ว่าขาหยังพวกนั้นมีระบบที่ดูปลอดภัย

system, perfectly safe rocket launch, because he's sitting

การปล่อยจรวดก็ดูปลอดภัยมาก เพราะว่า

in a rocket that has, like, a hundred thousand pounds

เขานั่งอยู่ในจรวดที่หนักไปด้วยความเชื่อมั่นเป็นแสนๆตัน

of thrust, built by the lowest bidder.

และสร้างโดยผู้ประมูลได้ราคาถูกที่สุด

He was hoping it was going to work out okay.

ผมมีความหวังว่ามันน่าจะใช้งานได้โอเคนะ

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

So he twisted his memory around.

เขาได้ทำให้ความทรงจำบิดเบี้ยวไป

Now, Ron Howard ran into Buzz Aldrin, who was not

ทีนี้ รอน ฮาร์เวิร์ด (Ron Howard) ได้ไปพบกับ บัซ อัลดริน (Buzz Aldrin)

on the movie, so he had no idea that we were faking

ผู้ที่ไม่ได้อยู่ในหนัง ฉะนั้นเขาไม่รู้เลยว่าเราสร้างของปลอม

any of this footage, and he just responded

ในฉากไหน และเขาก็ตอบสนอง

as he would respond, and I'll run this.

อย่างที่เขาพึงทำ ผมจะให้คุณชมนะครับ

Ron Howard: Buzz Aldrin came up to me

รอน ฮาร์เวิร์ด: บัซ อัลดริน มาหาผม

and said, "Hey, that launch footage, I saw some shots

และบอกว่า "นี่ๆ ฉากปล่อยจรวดนั่นน่ะ ผมเห็นบางตอน

I'd never seen before. Did you guys, what vault did you find

ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อนเลย พวกคุณไปเจอของจากที่เก็บไหน"

that stuff in?" And I said, "Well, no vault, Buzz,

ผมตอบว่า "เอ่อ ไม่ใช่ที่เก็บไหนหรอก บัซ

we generated all that from scratch."

พวกเราสร้างมันขึ้นมาใหม่หมดแหละ"

And he said, "Huh, that's pretty good. Can we use it?"

และเขาก็บอกว่า "โอ้ นั่นมันดูดีเลยนะ ขอพวกเราใช้ได้หรือเปล่า"

(Explosion) ("Sure") (Laughter)

(เสียงระเบิด) ("ได้สิ") (เสียงหัวเราะ)

RL: I think he's a great American.

ร๊อบ: ผมว่าเขาเป็นชาวอเมริกันที่เยี่ยมเลย

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, "Titanic" was, if you don't know the story,

อ่า "ไททานิค" ถ้าคุณยังไม่ทราบเรื่องนะครับ

doesn't end well.

มันจบไม่ค่อยสวยอะนะ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Jim Cameron actually photographed the real Titanic.

จิม คาเมรอน (Jim Cameron) ได้ถ่ายภาพของไททานิคจริงๆ

So he basically set up, or basically shattered

เขานั้นได้ทำการจัด หรือจะว่าไปทำลาย

the suspension of disbelief, because what he photographed

ความแคลงใจสงสัย เราเพราะว่าเขาได้ถ่ายภาพ

was the real thing, a Mir sub going down, or actually

ที่เป็นของจริง โดยใช้เรือดำน้ำ เมียร์​ (Mir)

two Mir subs going down to the real wreck,

สองลำ ดำลงไปถ่ายเรือที่อัปปางอยูจริง

and he created this very haunting footage.

และเขาก็ได้สร้างคลิปภาพที่ดูหลอนเอามากๆ

It's really beautiful, and it conjures up all these

และมันก็สวยงามจริงๆ และมันก็บันดาลให้เกิด

various different emotions, but he couldn't photograph

อารมณ์ต่างๆมากมายตามมา แต่เขาไมไ่ด้ถ่ายภาพเอาไว้ทุกอย่าง

everything, and to tell the story,

และในการจะเล่าเรื่องราวนั้น

I had to fill in the gaps, which is now rather daunting,

ผมต้องทำการปิดช่องว่าง ซึ่งอันนี้มันก็หวั่นๆอยู่

because now I have to recreate back to back

เพราะว่าผมต้องสร้างมันให้ปะติดปะต่อกัน

what really happened and I had, I'm the only one

ว่าอะไรเกิดขึ้นจริงๆและผมก็ได้ทำ

who could really blow it at that point.

ผมเป็นคนเดียวที่สามารถจัดการกับมันได้ ณ จุดนั้น

So this is the footage he photographed,

นี่เป็นคลิปภาพที่เขาถาย

and it was pretty moving and pretty awe-inspiring.

และมันก็เหนี่ยวนำความรู้สึก สร้างแรงบันดาลใจที่น่าทึ่งทีเดียว

So I'm going to just let it run, so you kind of absorb

ผมจะให้ภาพยนตร์เล่นไปเรื่อยๆ คุณจะได้ซึมซับ

this sort of thing, and I'll describe my sort of reactions

ความรู้สึกนี้ และผมจะอธิบายถึงปฎิกิริยาที่ผมมี

when I was looking at it for the very first time.

เมื่อผมได้เห็นมันเป็นครั้งแรก

I got the feeling that my brain wanted to basically

ผมมีความรู้สึกว่า ผมอยากที่จะ

see it come back to life.

เห็นมันกลับคืนชีพ

I automatically wanted to see this ship,

โดยอัตโนมัติ ผมอยากจะเห็นเรือลำนี้

this magnificent ship, basically in all its glory,

ที่ช่างน่าอัศจรรย์ และในความยิ่งใหญ่อลังการของมัน

and conversely, I wanted to see it not in all its glory,

และในทางตรงข้าม ผมก็อยากจะเห็นมันสิ้นรัศมีนั้น

basically go back to what it looks like.

กลับไปยังสิ่งที่มันเป็น

So I conjured up an effect that I'm later going to show you

ผมจึงได้สร้างเทคนิคพิเศษที่ผมจะให้คุณชมต่อไปนะครับ

what I tried to do, which is kind of the heart of the movie,

ว่าผมพยายามทำอะไร ซึ่งมันเป็นหัวใจสำคัญของเรื่องเลย

for me, and so that's why I wanted to do the movie,

สำหรับผมนะ และนั่นเป็นเหตุว่าทำไมผมอยากทำหนังเรื่องนี้

that's why I wanted to create the sort of things I created.

เป็นเหตุผลว่าทำไมผมอยากที่จะสร้างสิ่งที่ผมทำนี้

And I'll show you, you know, another thing that I found

และผมจะให้คุณชมอีกสิ่งหนึ่งที่ผมพบว่า

interesting is what we really were emoting to

น่าสนใจคือสิ่งที่เรามีอารมณ์ผูกพัน

when you take a look at it.

เมื่อคุณมองไปยังมัน

So here's the behind the scenes, a couple of little shots here.

นี่เป็นภาพเบื้องหลัง สองสามฉากเล็กๆ

So, when you saw my footage,

เมื่อคุณได้ดูคลิปภาพเหล่านั้นแล้ว

you were seeing this: basically, a bunch of guys

คุณจะเห็นว่า โดยหลักๆแล้ว คนกลุ่มหนึ่ง

flipping a ship upside down, and the little Mir subs

กลับเรือให้ตีลังกา และ เมียร์ เจ้าเรือดำน้ำเล็กๆ

are actually about the size of small footballs,

ที่จริงแล้วก็มีขนาดพอๆกับลูกฟุตบอล

and shot in smoke.

และเราถ่ายทำมันในกลุ่มควัน

Jim went three miles went down, and I went about

จิมดำน้ำลงไปลึกถึงสามไมล์ ส่วนผมนั้น

three miles away from the studio

ออกไปห่างจากโรงถ่ายประมาณสามไมล์

and photographed this in a garage.

และถ่ายภาพพวกนี้ในโรงรถ

And so, but what you're emoting to, or what you're looking

และนั่นแหละ แต่สิ่งที่คุณมีอารมณ์ผูกพันกับมัน หรือสิ่งที่คุณกำลังมองอยู่นั้น

at, had the same feeling, the same haunting quality,

มันให้ความรู้สึกเดียวกัน ความรู้สึกในลักษณะหลอนๆ

that Jim's footage had, so I found it so fascinating

ที่คลิปภาพของจิมมีเช่นกันซึ่งผมพบว่ามันน่าทึ่งมากๆ

that our brains sort of, once you believe something's real,

ที่สมองของเรานั้น เหมือนกับว่า ถ้าคุณเชื่อว่าอะไรจริง

you transfer everything that you feel about it,

คุณจะส่งผ่านทุกๆอย่างที่คุณรู้สึกเกี่ยวกับมันลงไป

this quality you have, and it's totally artificial.

คุณมีความสามารถที่จะทำเช่นนั้น และนี่มันเป็นภาพที่สร้างขึ้นทั้งนั้น

It's totally make-believe, yet it's not to you,

มันเป็นภาพมายาล้วนๆ แต่สำหรับคุณแล้ว มันก็เหมือนจะไม่ใช่

and I found that that was a very interesting thing

และผมพบว่านั่นเป็นอะไรที่น่าสนใจมากๆ

to explore and use, and it caused me to create the next

ที่จะทำการสำรวจและนำมาใช้ และมันทำให้ผมสร้าง

effect that I'll show you, which is

เทคนิคพิเศษอันถัดไปที่จะให้คุณชม ซึ่งก็คือ

this sort of magic transition, and all I was really attempting

มายาในการเปลี่ยน และสิ่งที่ผมพยายามทำทั้งหมดนั้น

to do is basically have the audience cue the effect,

โดยหลักแล้วก็คือการหยอดสัมผัสที่เหมือนเป็นแนวให้กับผู้ชม

so it became a seamless experience for them,

เพื่อที่ว่ามันจะเป็นประสบการณ์ที่ไร้รอยต่อสำหรับพวกเขา

that I wasn't showing you my sort of interpretation,

เพื่อที่ว่า ผมจะไม่ได้แสดงสิ่่งที่ผมตีความให้คุณดู

I was showing you what you wanted to see.

แต่ผมจะให้คุณดูสิ่งที่คุณอยากจะดู

And the very next shot, right after this --

และในฉากต่อจากนี้ อันต่อไปเลย

So you can see what I was doing.

คุณจะเห็นว่าผมทำอะไร

So basically, if there's two subs in the same shot,

หลักๆแล้ว ถ้ามันมีเรือดำน้ำสองลำในฉาก

I shot it, because where's the camera coming from?

ผมถ่ายทำมัน เพราะว่า กล้องนั้นมาจากไหนกันล่ะ

And when Jim shot it, it was only one sub,

และเมื่อจิมถ่ายทำมัน มันมีแค่เรือดำน้ำลำเดียว

because he was photographing from the other,

เพราะว่าเขาถ่ายมาจากอีกลำหนึ่งนั่นเอง

and I don't remember if I did this or Jim did this.

และผมจำไม่ได้ว่า ผมเป็นคนทำหรือว่าจิมเป็นคนทำกันแน่

I'll give it to Jim, because he could use the pat on the back.

ผมยกความชอบให้กับจิมก็แล้วกัน เพราะว่า เขาจะได้รับการตบไหล่ชื่นชม

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Okay. So now the Titanic transition.

โอเค ทีนี้ การเปลี่ยนของไททานิค

So this is what I was referring to where I wanted to basically

นี่คือสิ่งที่ผมกล่าวถึง เมื่อผมต้องการที่จะ

magically transplant from one state of the Titanic

เปลี่ยนไททานิคจากสถานะหนึ่งไปอีกสถานะหนึ่ง

to the other. So I'll just play the shot once. (Music)

อย่างอัศจรรย์ ผมจะเปิดฉากนี้ให้ดูสักครั้งนะครับ (เสียงดนตรี)

(Music)

(เสียงดนตรี)

And what I was hoping for is that it just melts in front of you.

และสิ่งที่ผมหวังก็คือว่า ให้มันละลายไปต่อหน้าคุณ

Gloria Stuart: That was the last time Titanic ever saw daylight.

กลอเรีย สจ๊วต (Gloria Steward): นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่ไททานิคได้เห็นแสงตะวัน

RL: So, what I did is basically I had another

ร๊อบ: ดังนั้นสิ่งที่ผมทำก็คือ

screening room experience where I was basically tracking

ผมมีประสบการณ์จากห้องถ่ายภาพอีกอัน ที่ผมได้ทำการติดตาม

where I was looking, or where we were looking,

ในจุดที่ผมกำลังมอง หรือในจุดที่เรากำลังมอง

and of course you're looking at the two people on the bow

และแน่อน คุณก็กำลังมองที่คนทั้งสองที่กาบเรือ

of the ship, and then at some point,

และ ณ จุดหนึ่ง

I'm changing the periphery of the shot,

ผมก็เปลี่ยนขอบเขตของฉาก

I'm changing, it's becoming the rusted wreck,

ผมกำลังเปลี่ยนมัน มันกลายเป็นซากอัปปางสนิมเขรอะ

and then I would run it every day, and then I would find

และเมื่อผมลองเล่นมันซ้ำๆทุกวัน จนกระทั่งผมพบ

exactly the moment that I stopped looking at them

จุดที่ผมหยุดมองมัน

and start noticing the rest of it, and the moment

และเริ่มที่จะสังเกตภาพรวมทั้งหมดของมัน และวินาที

my eye shifted, we just marked it to the frame.

ที่ตาของผมเคลือน เราทำการจดจำมันเอาไว้

The moment my eye shifted, I immediately started

วินาทีที่ตาผมเคลื่อน ผมเริ่มที่จะ

to change them, so now somehow you missed

เปลี่ยนมันในทันที ดังนั้นอย่างไรก็ดีคุณพลาด

where it started and where it stopped.

ตรงที่มันเริ่ม และตรงที่มันหยุด

And so I'll just show it one more time.

และผมจะให้คุณชมอีกครั้ง

(Music) And it's literally done by using what our brains

(เสียงดนตรี) และอันที่จริงแล้ว มันทำโดยใช้สิ่งที่ปกติสมองของเรา

naturally do for us, which is, as soon as you shift

ทำให้กับเรา ซึ่งก็คือ ทันที่ที่คนขยับเปลี่ยน

your attention, something changes, and then I left

ความสนใจของคุณ อะไรบางอย่างก็เปลี่ยน และผมก็ปล่อย

the little scarf going, because it really wanted to be

ให้ผ้าพันคอเล็กๆนั้นยังคงอยู่ต่อไป เพราะว่าผมอยากให้

a ghostly shot, really wanted to feel like they were still

มันเป็นฉากวิญญาณ อยากให้รู้สึกเหมือนกับว่า พวกเขา

on the wreck, essentially. That's where they were buried forever.

ยังอยู่บนซากอัปปางนั้นจริงๆ นั่นเป็นที่ซึ่งพวกเขาจมฝังอยู่ตลอดกาล

Or something like that. I just made that up.

หรือบางทีอะไรแบบนั้น ผมก็ปั้นน้ำเป็นตัวอะนะครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

It was, incidentally, the last time I ever saw daylight.

นั่นก็บังเอิญเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้เห็นแสงตะวัน

It was a long film to work on. (Laughter)

แบบว่าหนังมันต้องสร้างนานนะครับ (เสียงหัวเราะ)

Now, "Hugo" was another interesting movie, because

ทีนี้ "ฮิวโก้" (Hugo) เป็นภาพยนตร์อีกเรื่องที่น่าสนใจ เพราะว่า

the movie itself is about film illusions.

ตัวหนังเองนั้นเกี่ยวกับมายาบนแผ่นฟิล์ม

It's about how our brain is tricked into seeing a persistence

มันเกี่ยวกับว่าสมองของเรา ทำให้เรานั้น

of vision that creates a motion picture,

เห็นภาพติดตา (persistence of vision) ที่ทำให้เกิดเป็นภาพเคลื่อนไหวได้อย่างไร

and one of the things I had to do is, we —

และสิ่งหนึ่งที่ผมต้องทำก็คือ

Sasha Baron Cohen is a very clever, very smart guy,

พวกเรา ซาช่า บารอน โคเฮน (Sasha Baron Cohen) เป็นคนที่ฉลาดเป็นกรด

comedian, wanted to basically do an homage to the kind of

นักแสดงตลกคนนี้ ต้องการที่จะให้ความเคารพต่อ

the Buster Keaton sort of slapstick things, and he wanted

ละครตลกแนวที่ดาราอย่าง บัสเตอร์ คีตัน (Buster Keaton) เล่นอะไรประมาณนั้น และเขาก็ต้องการ

his leg brace to get caught on a moving train.

ให้สายรัดที่ขาเขาติดกับรถไฟที่กำลังเคลื่อนที่

Very dangerous, very impossible to do, and particularly

อันตรายมากๆ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำแบบนั้น

on our stage, because there literally is no way to actually

โดยเฉพาะในฉากของเรา เพราะว่าจริงๆแล้วมันไม่มีทางเลย

move this train, because it fits so snugly into our set.

ที่จะเลื่อนรถไฟ เพราะว่ามันติดแน่นอยู่กับฉากของเรา

So let me show you the scene, and then I basically

ผมจะให้คุณชมภาพนะครับ และแล้วผมก็

used the trick that was identified by Sergei Eisenstein,

ใช้กลวิธีที ซีกัล ไอเซนซ์ไตน์ (Sergei Eisenstein) คิดไว้

which is, if you have a camera that's moving with a moving

ซึ่งก็คือ ถ้าคุณมีกล้องที่เคลื่อนไปพร้อมๆกับสิ่งที่เคลื่อนที่

object, what is not moving appears to be moving,

สิ่งที่ไม่ได้เคลือนไหวนั้นจะมองดูเหมือนมันเคลื่อนที่

and what is moving appears to be stopped,

และสิ่งที่จริงๆแล้วเคลือนที่จะเหมือนกับว่ามันหยุดอยู่กับที่

so what you're actually seeing now is the train is not

ดังนั้น สิ่งที่คุณเห็นตอนนี้ ที่จริงแล้วคือรถไฟไม่ได้วิ่งไปไหน

moving at all, and what is actually moving is the floor.

และสิ่งที่จริงๆแล้วเคลื่อนที่คือพื้น

So this is the shot. That's a little video of

นี่เป็นฉากที่ว่า นั่นเป็นวีดีโอสั้นๆ

what you're looking at there, which is our little test,

ที่คุณกำลังดูอยู่นี่ เป็นการทดสอบเล็กๆของเรา

so that's actually what you're seeing, and I thought it was

สิ่งที่คุณกำลังดูอยู่นี้ และผมคิดว่ามันเป็นอะไรที่

sort of an interesting thing, because it was, part

ค่อนข้างน่าสนใจ เพราะว่า มันเป็นส่วนหนึ่ง

of the homage of the movie itself is coming up with this

ของการแสดงความนับถือต่อหนังเรื่องนี้เองด้วย

sort of genius trick which I can't take credit for.

ที่นึกถึงและนำเอากลวิธีอันชาญฉลาดนี้ขึ้นมาใช้ ซึ่งผมไม่สามารถถือเป็นความชอบของตัวผมได้

I'd love to but I can't, because it was invented

ผมอยากจะ แต่ไม่ได้หรอกครับ เพราะว่ามันถูกประดิษฐ์ขึ้น

like in 1910 or something like that, is I told Marty,

สักในปี 1910 หรืออะไรแถวๆนั้นได้ ที่ผมบอก มาตี้ (Marty)

and it's kind of one of those mind things that it's

และมันเป็นความคิดแบบหนึ่ง

really hard to really get until you actually see it work,

ที่ยากที่จะคิดออก จนกว่าคุณจะได้เห็นว่ามันทำได้จริงๆ

and I said, you know, what I was going to do, and he said,

และผมพูดว่า ผมกำลังจะทำอะไร แล้วเขาก็บอกผมว่า

"So, let me see if I can get this straight. The thing with the wheels?

"เอ่อ ขอผมคิดก่อนนะว่าจะพูดตรงๆยังไงดีของที่มันมีล้อ

That doesn't move."

แต่มันไม่เคลื่อนที่อะนะ"

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

"And the thing without the wheels, that moves."

"และของที่ไม่มีล้อ และเคลื่อนที่ได้"

Precisely. (Laughter)

ใช่เลย (เสียงหัวเราะ)

Brings me to the next, and final --

นี่นำผมมายังสิ่งถัดไปและสุดท้าย

Marty's not going to see this, is he? (Laughter)

มาตี้คงไม่มาเห็นนี่ใช่ไหม (เสียงหัวเราะ)

This isn't viewed outside of -- (Laughter)

นี่เรากำลังดูมันอยู่นอก -- (เสียงหัวเราะ)

The next illustration is something that, there's like

ภาพถัดไปเป็นอะไรที่ มันเหมือนกับว่า

all one shot theory. It's a very elegant way of telling a story,

ทฤษฎีรวมมิตร มันเป็นวิธีการเล่าเรื่องราวที่อลังการ

especially if you're following somebody on a journey,

โดยเฉพาะถ้าคุณกำลังติดตามใครบางคนไปบนการเดินทาง

and that journey basically tells something about

และการเดินทางนั้น โดยหลักแล้ว บอกเล่าอะไรบางอย่าง

their personality in a very concise way,

เกี่ยวกับบุคลิกของพวกเขาในแบบที่สั้นได้ใจความ

and what we wanted to do based on the shot in "Goodfellas,"

และสิ่งที่เราอยากทำโดยใช้พื้นฐานมาจากฉาก ในเรื่อง "ก๊อดเฟลลาส์" (Goodfellas)

which is one of the great shots ever,

ซึ่งนับว่าเป็นฉากที่เจ๋งทีสุดฉากหนึ่ง

a Martin Scorsese film, of basically following Henry Hill

หนังของ มาร์ติน สคอร์เซส (Martin Scorsese) ซึ่งฉากที่ว่านั้น โดยหลักๆแล้ว ติดตาม เฮนรี่ ฮิลล์ (Henry Hill)

through what it feels like to be a gangster walk

ไปตามความรู้สึก ว่ามันเป็นอย่างไรที่จะเป็นนักเลง

going through the Copacabana and being treated in a special way.

เดินท่องไปใน โคปาคาบาน่า (Copacabana) และได้รับการปฎิบัติอย่างพิเศษ

He was the master of his universe, and we wanted Hugo

เขาเป็นนายแห่งโลกของเขา และเราอยากให้ฮิวโก้

to feel the same way, so we created this shot.

มีความรู้สึกในแบบเดียวกัน ดังนั้นเราจึงสร้างฉากนี้

(Music)

(เสียงดนตรี)

That's Hugo. (Music)

นี่คือ ฮิวโก้ (เสียงดนตรี)

And we felt that if we could basically move the camera

และพวกเรารู้สึกว่า ถ้าเราสามารถเคลื่อนกล้องไปกับเขา

with him, we would feel what it feels like to be this boy

พวกเราน่าจะรู้สึกว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าเราเป็นเด็กคนนี้

who is basically the master of his universe,

ที่เป็นผู้ชำนาญการแห่งโลกของเขา

and his universe is, you know, behind the scenes

และในโลกของเขานั้น ก็อยู่หลังฉาก

in the bowels of this particular train station

ในส่วนใต้ดินของสถานีรถไฟสักแห่ง

that only he can actually navigate through

และมีแค่เข้าเท่านั้นที่จะสามารถไปไหนมาไหน

and do it this way, and we had to make it feel that

และทำอะไรแบบนี้ได้ และพวกเราต้องทำให้มันรู้สึกว่า

this is his normal, everyday sort of life,

นี่เป็นเรื่องปกติของเขา แบบวิถีชีวิตประจำวัน

so the idea of doing it as one shot was very important,

ดังนั้น ความคิดที่จะทำสร้างมันเป็นฉากเดียวนั้นสำคัญมาก

and of course, in shooting in 3D, which is basically

และแน่นอน มันถูกถ่ายทำเป็นแบบสามมิติ ซึ่งโดยหลักแล้ว

it's a huge camera that's hanging off of a giant stick,

มันมีกล้องยักษ์ที่ห้อยลงมาจากเหล็กแท่งยักษ์

so to recreate a steadycam shot was the task,

ดังนั้นงานของเราคือการเลียนแบบ การถ่ายทำจากกล้องที่อยู่นิ่งๆมั่นคง

and make it feel kind of like what the reaction you got

และทำให้มันรู้สึกเหมือนกับปฎิกิริยาที่คุณมี

when you saw the "Goodfellas" shot.

เมื่อดูฉากจากเรื่อง "ก๊อดเฟลลาส์"

So what you're now going to see is how we actually did it.

เอาล่ะ คุณกำลังจะได้เห็นว่าจริงๆแล้วเราทำได้อย่างไร

It's actually five separate sets shot at five different times

ที่จริงแล้ว มันมีฉากแยกกันห้าฉากที่ถ่ายทำแยกกันห้าครั้ง

with two different boys.

ด้วยเด็กสองคน

The one on the left is where the shot ends,

และอันที่อยู่ทางซ้ายคือตอนจบของฉาก

and the shot on the right is where it takes over,

และอันทางขวาคืออันที่เข้ามาเชื่อมต่อ

and now we switch boys, so it went from Asa Butterfield,

และทีนี้เราสลับเด็กที่แสดง จาก อาซ่า บัตเตอร์ฟิลด์ (Asa Butterfield)

who's the star of the show, to his stand-in. (Music)

ซึ่งเป็นดาราในเรื่อง ไปยังเด็กที่เป็นตัวแสดงแทน (เสียงดนตรี)

I wouldn't say his stunt double. There's a crazy rig

ผมไม่เรียกว่า นักแสดงแทนในฉากผาดโผนนะครับ มันค่อนข้างเอาเรื่องทีเดียว

that we built for this. (Music)

ที่เราสร้างเจ้านี่ขึ้นมา (เสียงดนตรี)

And so this is, and now this is set number three

และก็ ทีนี้มายังฉากที่สาม

we're into, and then we're going to go into, basically

ที่พวกเราดูอยู่ และจากนั้นเราก็กำลังจะเข้าสู่

the very last moment of the shot is actually

ช่วงสุดท้ายของฉาก ซึ่งอันที่จริง

the steadycam shot. Everything else was shot on cranes

เป็นการถ่ายโดยกล้องนิ่งๆ การถ่ายทำช่วงอื่นใช้กล้องบนตัวยกทั้งหมด

and various things like that, and it literally was done

และกล้องในรูปแบบอื่นคล้ายๆแบบนั้น มันถูกถ่ายทำ

over five different sets, two different boys, different times,

บนฉากต่างกันห้าฉาก ใช้เด็กแสดงสองคนและถ่ายแยกกัน

and it all had to feel like it was all one shot, and what was

และทั้งหมดนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนว่ามันเป็นฉากเดียว

sort of great for me was it was probably

และสิ่งที่ยอดเยี่ยมสำหรับผมนั้น คงจะเป็น

the best-reviewed shot I've ever worked on,

เป็นฉากที่ได้รับคำวิจารณ์ที่ดีที่สุด เท่าที่ผมเคยทำงานมา

and, you know, I was kind of proud of it when I was done,

และ ผมก็ภูมิใจทีเดียวเมื่อผมทำมันสำเร็จ

which is, you should never really be proud of stuff, I guess.

ซึ่งคุณคงไม่เคยภูมิใจอะไรมากแบบนี้มั้ง ผมเดานะ

So I was kind of proud of it, and I went to a friend of mine,

ผมรู้สึกภูมิใจกับมันและผมก็ไปหาเพื่อนของผม

and said, "You know, this is, you know, kind of

บอกว่า "รู้อะไรไหม นี่มันแบบว่า

the best-reviewed shot I've ever worked on.

ฉากที่ผมได้รับคำวิจารณ์ที่เยี่ยมที่สุดเท่าที่มีมาเลย

What do you think was the reason?"

คุณคิดว่าเพราะอะไรล่ะ"

And he said, "Because no one knows

และเขาบอกว่า "เพราะว่าไม่มีใครรู้น่ะสิ

you had anything to do with it."

ว่าแกเป็นคนทำ"

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

So, all I can say is, thank you,

ทั้งหมดที่ผมอยากจะบอกก็คือ ขอบคุณครับ

and that's my presentation for you. (Applause)

และนั้นก็เป็นการนำเสนอทั้งหมดจากผมครับ (เสียงปรบมือ)

(Applause)

(เสียงปรบมือ)