Leana Wen: What your doctor won’t disclose

Translator: yamela areesamarn Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

They told me that I'm a traitor to my own profession,

พวกเขาบอกว่า ฉันเป็นคนทรยศในอาชีพของตนเอง

that I should be fired,

บอกว่า ฉันควรจะถูกไล่ออก

have my medical license taken away,

ถอนใบประกอบวิชาชีพแพทย์ของฉัน

that I should go back to my own country.

บอกว่า ฉันควรจะกลับไปประเทศของฉันเสีย

My email got hacked.

อีเมลของฉันถูกแฮ็ก

In a discussion forum for other doctors,

ในการประชุมอภิปรายให้กับแพทย์อื่นๆ

someone took credit for "Twitter-bombing" my account.

คนบางคนรับสมอ้างสำหรับการป่วนบัญชีทวีตเตอร์ของฉัน

Now, I didn't know if this was a good or bad thing,

จนถึงตอนนี้ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเรื่องดีหรือร้าย

but then came the response:

แต่แล้วก็มีการตอบกลับมาว่า

"Too bad it wasn't a real bomb."

"แย่จริง ที่มันไม่ใช่ระเบิดจริง"

I never thought that I would do something

ฉันไม่เคยคิดว่าฉันไปทำอะไรมา

that would provoke this level of anger among other doctors.

ที่จะทำให้แพทย์คนอื่นโกรธได้ถึงขนาดนี้

Becoming a doctor was my dream.

การเป็นแพทย์เป็นความฝันของฉัน

I grew up in China,

ฉันเติบโตขึ้นมาในประเทศจีน

and my earliest memories are of being rushed to the hospital

และความทรงจำแรกสุดคือ ฉันถูกพาส่งโรงพยาบาลอย่างด่วน

because I had such bad asthma that I was there nearly every week.

เพราะเป็นหอบหืดอย่างรุนแรง จนต้องไปโรงพยาบาลเกือบทุกสัปดาห์

I had this one doctor, Dr. Sam, who always took care of me.

มีแพทย์คนหนึ่ง ชื่อคุณหมอแซม ซึ่งเป็นผู้ดูแลฉันมาตลอด

She was about the same age as my mother.

เธออายุไล่เลี่ยกับคุณแม่ของฉัน

She had this wild, curly hair,

เธอมีผมหยิกยุ่งเหยิงอย่างนี้

and she always wore these bright yellow flowery dresses.

และใส่ชุดลายดอกไม้สีเหลืองสดเหล่านี้เสมอ

She was one of those doctors who,

เธอเป็นแพทย์คนหนึ่งที่

if you fell and you broke your arm,

ถ้าคุณล้มลงและแขนหัก

she would ask you why you weren't laughing

เธอก็จะถามคุณว่า ทำไมไม่หัวเราะล่ะ

because it's your humerus. Get it?

เพราะกระดูกนี้ชื่อ Humerus (พ้องเสียง Humorous -- น่าขบขัน) ทันมั๊ยล่ะ

See, you'd groan,

ดูซิคะ คุณอาจจะร้องครวญคราง

but she'd always make you feel better after having seen her.

แต่เธอจะทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นเสมอ เมื่อได้พบเธอ

Well, we all have that childhood hero

เราทุกคนมีวีรบุรุษในวัยเด็ก

that we want to grow up to be just like, right?

ที่เราอยากโตขึ้นมาเป็นอย่างนั้น ใช่มั๊ยคะ

Well, I wanted to be just like Dr. Sam.

ตอนนั้นฉันอยากจะเป็นเหมือนกับคุณหมอแซม

When I was eight, my parents and I moved to the U.S.,

เมื่ออายุได้แปดขวบ พ่อแม่ก็ย้ายมาอยู่สหรัฐฯ

and ours became the typical immigrant narrative.

เรื่องของเราก็ไม่ต่างจากผู้ย้ายถิ่นฐานทั่วไป

My parents cleaned hotel rooms and washed dishes and pumped gas

พ่อแม่รับทำความสะอาดห้องพักโรงแรม ล้างจาน

so that I could pursue my dream.

และทำงานปั๊มน้ำมัน เพื่อให้ฉันมีโอกาสไล่ตามความฝัน

Well, eventually I learned enough English,

ในที่สุดฉันก็เรียนภาษาอังกฤษได้มากพอ

and my parents were so happy

และพ่อแม่ก็ดีใจอย่างมาก

the day that I got into medical school and took my oath of healing and service.

ในวันที่ฉันได้เข้าเรียนแพทย์และให้คำปฏิญาณ ว่าจะรักษาและดูแลผู้คน

But then one day, everything changed.

แต่แล้ววันหนึ่ง ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป

My mother called me to tell me that she wasn't feeling well,

แม่โทรมาบอกว่า รู้สึกไม่สบาย มีอาการไอ

she had a cough that wouldn't go away, she was short of breath and tired.

ที่ไม่หายซักที หายใจไม่สะดวก และเหนื่อย

Well, I knew that my mother was someone who never complained about anything.

ฉันรู้ว่า แม่เป็นคนที่ไม่เคยบ่นอะไรเลย

For her to tell me that something was the matter,

การที่เธอบอกฉันอย่างนั้น จึงเป็นเรื่องรุนแรง

I knew something had to be really wrong.

ฉันรู้ว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติมาก

And it was:

และมันก็เป็นอย่างนั้น

We found out that she had stage IV breast cancer,

เราพบว่าเธอเป็นมะเร็งเต้านมขั้นที่สี่

cancer that by then had spread to her lungs, her bones, and her brain.

ตอนนั้นมะเร็งได้กระจายไปที่ปอด กระดูก สมอง

My mother was brave, though, and she had hope.

อย่างไรก็ตาม แม่เป็นคนกล้าและมีความหวัง

She went through surgery and radiation,

เธอผ่านการผ่าตัดและฉายรังสี

and was on her third round of chemotherapy

และอยู่ในรอบที่สามของการบำบัดด้วยเคมี

when she lost her address book.

วันหนึ่งเธอทำสมุดโทรศัพท์หาย เธอพยายามหา

She tried to look up her oncologist's phone number on the Internet

เบอร์โทรของหมอมะเร็งประจำตัวในอินเตอร์เน็ต

and she found it, but she found something else too.

และเธอก็เจอ แต่เธอก็เจออย่างอื่นด้วย

On several websites,

ในหลาย ๆ เว็บไซต์ เขามีชื่ออยู่

he was listed as a highly paid speaker to a drug company,

ในรายชื่อนักพูดที่บริษัทยาจ่ายเงิน ให้มากที่สุด

and in fact often spoke on behalf

และส่วนใหญ่เป็นการพูดที่เกี่ยวกับ

of the same chemo regimen that he had prescribed her.

การรักษาด้วยเคมีแบบเดียวกับที่สั่งให้เธอ

She called me in a panic,

เธอโทรมาหาฉันด้วยความตกใจ

and I didn't know what to believe.

ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่ออะไรดี

Maybe this was the right chemo regimen for her,

อาจเป็นหลักการรักษา ที่เหมาะสมสำหรับเธอแล้วก็ได้

but maybe it wasn't.

แต่บางทีก็อาจจะไม่ใช่

It made her scared and it made her doubt.

ทำให้เธอกลัว และคลางแคลงใจ

When it comes to medicine,

เมื่อพูดถึงเรื่องการแพทย์

having that trust is a must,

ความไว้วางใจคือสิ่งจำเป็น

and when that trust is gone, then all that's left is fear.

และเมื่อความไว้วางใจหายไป สิ่งที่เหลือคือความกลัว

There's another side to this fear.

ยังมีอีกด้านหนึ่ง ในเรื่องความกลัวนี้

As a medical student, I was taking care of this 19-year-old

ตอนเป็นนักเรียนแพทย์ ขณะดูแลหนุ่ม 19 คนนี้

who was biking back to his dorm

ซึ่งขณะขี่จักรยานกลับหอพัก

when he got struck and hit,

เขาถูกรถกระบะเอนกประสงค์ ชน

run over by an SUV.

และทับ

He had seven broken ribs,

ซี่โครงเขาหักเจ็ดซี่

shattered hip bones,

กระดูกสะโพกแหลกละเอียด

and he was bleeding inside his belly and inside his brain.

ตกเลือดภายในช่องท้อง และสมอง

Now, imagine being his parents

ลองคิดดูซิคะ ในฐานะพ่อแม่

who flew in from Seattle, 2,000 miles away,

ที่ต้องบินจากซีแอตเติล ซึ่งห่างออกไป 2000 ไมล์

to find their son in a coma.

เพื่อมาเจอลูกชายในอาการโคม่า หมายถึงว่า

I mean, you'd want to find out what's going on with him, right?

คุณต้องอยากรู้อาการว่าเป็นอย่างไร

They asked to attend our bedside rounds

พวกเขาขอมาฟัง ขณะเราตรวจเยี่ยมที่เตียง

where we discussed his condition and his plan,

ขณะที่เราถกกันเรื่องอาการ และแผนการรักษา

which I thought was a reasonable request,

ซึ่งฉันคิดว่าเป็นการขอที่สมเหตุผล

and also would give us a chance to show them

และยังจะเปิดโอกาสให้เราแสดงให้เขาเห็นว่า

how much we were trying and how much we cared.

เรากำลังพยายามอยู่ และเอาใจใส่ มากขนาดไหน

The head doctor, though, said no.

อย่างไรก็ตาม หัวหน้าแพทย์ปฏิเสธ

He gave all kinds of reasons.

เขาให้เหตุผลร้อยแปดพันเก้า

Maybe they'll get in the nurse's way.

เช่นว่า พวกเขาอาจไปกีดขวางพยาบาล

Maybe they'll stop students from asking questions.

เช่นว่า เขาอาจทำให้นักศึกษาแพทย์ ไม่ถามคำถาม

He even said,

แม้กระทั่งพูดว่า

"What if they see mistakes and sue us?"

"ถ้าหากเขาเห็นข้อผิดพลาดและฟ้องร้องเราละ"

What I saw behind every excuse was deep fear,

เบื้องหลังทุกคำแก้ตัว ฉันเห็นความกลัวลึก ๆ

and what I learned was that to become a doctor,

สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้คือ การเป็นแพทย์

we have to put on our white coats,

เราต้องใส่เสื้อคลุมสีขาว

put up a wall, and hide behind it.

ก่อกำแพงกั้น และซ่อนตัวอยู่หลังกำแพงนั้น

There's a hidden epidemic in medicine.

มีโรคระบาดที่ซ่อนตัวอยู่ในวงการแพทย์

Of course, patients are scared when they come to the doctor.

แน่นอนคะ ผู้ป่วยกลัวเมื่อมาพบแพทย์

Imagine you wake up with this terrible bellyache,

ลองคิดดู คุณตื่นขึ้นด้วยอาการปวดท้องมาก

you go to the hospital,

คุณไปโรงพยาบาล

you're lying in this strange place, you're on this hospital gurney,

นอนลงในที่แปลก ๆ นี้ บนเตียงพยาบาลเคลื่อนที่

you're wearing this flimsy gown,

คุณใส่เสื้อบาง ๆ อย่างนี้

strangers are coming to poke and prod at you.

คนแปลกหน้าเข้ามา กระทุ้งแหย่ตัวคุณ

You don't know what's going to happen.

คุณไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น

You don't even know if you're going to get the blanket you asked for 30 minutes ago.

ไม่รู้ว่าจะได้ผ้าห่มที่ขอไว้ เมื่อ 30 นาทีก่อนมั๊ย

But it's not just patients who are scared;

แต่ไม่ใช่แค่ผู้ป่วยเท่านั้นที่กลัว

doctors are scared too.

แพทย์ก็กลัวด้วยเหมือนกัน

We're scared of patients finding out who we are

เรากลัวว่า ผู้ป่วยจะรู้ว่าเราเป็นใคร

and what medicine is all about.

และเรื่องของการแพทย์นั้นเป็นอย่างไร

And so what do we do?

ดังนั้นแล้ว เราทำอะไร

We put on our white coats and we hide behind them.

เราสวมเสื้อคลุมสีขาว และซ่อนอยู่หลังเสื้อ

Of course, the more we hide,

แน่นอนคะ ยิ่งเรายิ่งแอบซ่อนอยู่

the more people want to know what it is that we're hiding.

คนก็ยิ่งอยากจะรู้ว่าเราซ่อนอะไร ยิ่งกลัว

The more fear then spirals into mistrust and poor medical care.

ยิ่งกลายเป็นไม่ไว้ใจและ ทำการรักษาได้ไม่ดีพอ

We don't just have a fear of sickness,

เราไม่ได้กลัวเพียงเรื่องการเจ็บป่วย

we have a sickness of fear.

เรายังป่วยจากความกลัวด้วย

Can we bridge this disconnect

เราจะประสานความแปลกแยกนี้ได้มั๊ยคะ

between what patients need and what doctors do?

ประสานสิ่งที่ผู้ป่วยต้องการ กับสิ่งที่แพทย์ทำ

Can we overcome the sickness of fear?

เราจะเอาชนะอาการป่วยจากความกลัวได้มั๊ย

Let me ask you differently:

ขอถามคุณ ในแบบที่ต่างออกไป:

If hiding isn't the answer, what if we did the opposite?

ถ้าการซ่อนไม่ใช่คำตอบ แล้วถ้าทำตรงกันข้าม?

What if doctors were to become totally transparent with their patients?

ถ้าแพทย์โปร่งใสเต็มที่กับคนไข้

Last fall, I conducted a research study to find out

ฤดูใบไม้ร่วงที่แล้ว ฉันทำวิจัยเพื่อหาว่า

what it is that people want to know about their healthcare.

คนอยากจะรู้อะไร เกี่ยวกับการรักษาพยาบาล

I didn't just want to study patients in a hospital,

ฉันไม่ต้องการแค่ศึกษาผู้ป่วยในโรงพยาบาล

but everyday people.

แต่ศึกษาคนทั่วไปทุกๆคน

So my two medical students, Suhavi Tucker and Laura Johns,

นักศึกษาแพทย์ของฉัน 2 คน ซูฮาวี ทัคเกอร์ กับ ลอร่า จอห์นส

literally took their research to the streets.

ได้ลงภาคสนามไปตามท้องถนนเพื่อทำการศึกษา

They went to banks, coffee shops, senior centers,

พวกเขาไป ธนาคาร ร้านกาแฟ ศูนย์คนสูงอายุ

Chinese restaurants and train stations.

ภัตตาคารจีน และสถานีรถไฟ

What did they find?

แล้วพวกเขาพบอะไร

Well, when we asked people,

เมื่อเราถามผู้คน ว่า

"What do you want to know about your healthcare?"

"คุณอยากรู้อะไร เกี่ยวกับการรักษาพยาบาล"

people responded with what they want to know about their doctors,

ผู้คนตอบว่า เขาอยากรู้เรื่องแพทย์ของเขา

because people understand health care

เพราะผู้คนเข้าใจว่าการรักษายาบาล

to be the individual interaction between them and their doctors.

เป็นปฏิสัมพันธ์ ระหว่างพวกเขากับแพทย์

When we asked, "What do you want to know about your doctors?"

เมื่อถาม "อยากรู้อะไรเกี่ยวกับแพทย์ของคุณ"

people gave three different answers.

ผู้คนให้คำตอบที่ต่างกัน สามแบบ

Some want to know that their doctor is competent

บางคนอยากรู้ว่าแพทย์ของเขานั้นมีความสามารถ

and certified to practice medicine.

และได้รับการรับรองให้ประกอบวิชาชีพแพทย์ได้

Some want to be sure that their doctor is unbiased

บางคนอยากจะแน่ใจว่าแพทย์ของเขา ไม่มีอคติ

and is making decisions based on evidence and science,

และตัดสินใจรักษาตามหลักฐานและวิทยาศาสตร์

not on who pays them.

โดยไม่อิงกับใครบางคนจ่ายเงินให้เขา

Surprisingly to us,

ที่เราประหลาดใจคือ

many people want to know something else about their doctors.

หลายคนอยากรู้เรื่องอื่น ๆ อีก เกี่ยวกับแพทย์

Jonathan, a 28-year-old law student,

โจนาธาน นักศึกษากฎหมายอายุ 28 ปี บอกว่า

says he wants to find someone who is comfortable with LGBTQ patients

อยากจะเจอใครสักคน ที่ยินดี

and specializes in LGBT health.

และเชี่ยวชาญในเรื่องสุขภาพของพวกรักร่วมเพศ

Serena, a 32-year-old accountant,

เซเรนา นักบัญชีอายุ 32 ปี บอกว่า

says that it's important to her for her doctor to share her values

สิ่งสำคัญคือ แพทย์ต้องมีค่านิยม สอดคล้องกับเธอ

when it comes to reproductive choice and women's rights.

เมื่อต้องคิดเรื่องการเลือกมีบุตร และสิทธิสตรี

Frank, a 59-year-old hardware store owner,

แฟรงค์ เจ้าของร้านขายเครื่องโลหะ อายุ 59 ปี

doesn't even like going to the doctor

ไม่ชอบพบแพทย์

and wants to find someone who believes in prevention first,

และอยากเจอแพทย์ที่เชื่อหลักกันดีกว่าแก้

but who is comfortable with alternative treatments.

แต่ยินดีกับการรักษาแบบทางเลือก

One after another, our respondents told us

ผู้ให้ข้อมูลคนแล้วคนเล่า บอกเราว่า

that that doctor-patient relationship is a deeply intimate one —

ความสัมพันธ์ของแพทย์กับผู้ป่วยนั้นลึกซึ้ง

that to show their doctors their bodies

การจะให้แพทย์เห็นร่างกายของเขา

and tell them their deepest secrets,

และจะบอกเรื่องลับสุดลึกของเขาแก่แพทย์นั้น

they want to first understand their doctor's values.

เขาอยากจะรู้จิตใจของแพทย์ของเขาก่อน

Just because doctors have to see every patient

แค่เพียงเพราะว่าแพทย์ต้องพบคนไข้ทุกคน

doesn't mean that patients have to see every doctor.

ไม่ได้หมายความว่า คนป่วยต้องพบแพทย์ทุกคน

People want to know about their doctors first

คนต้องการรู้ เรื่องของแพทย์ของเขาก่อน

so that they can make an informed choice.

เพื่อให้เขาเลือกแพทย์ได้อย่างรอบคอบ

As a result of this, I formed a campaign,

จากงานศึกษานี้ ฉันจึงได้เริ่มโครงการรณรงค์

Who's My Doctor?

ที่ชื่อ "ใครคือแพทย์ของฉัน"

that calls for total transparency in medicine.

ซึ่งถามหาความโปร่งใสรอบด้านในวงการแพทย์

Participating doctors voluntarily disclose

แพทย์ที่เข้าร่วม เต็มใจเปิดเผยเรื่องราว

on a public website

ทางเว็บไซต์สาธารณะ

not just information about where we went to medical school

ไม่ใช่แค่ข้อมูลเรื่องโรงเรียนแพทย์ของเรา

and what specialty we're in,

และเราเชี่ยวชาญในเรื่องใด

but also our conflicts of interest.

แต่รวมไปถึงความขัดแย้งทางผลประโยชน์ของเรา

We go beyond the Government in the Sunshine Act

เราให้ข้อมูลมากกว่าที่กำหนดตามกฎหมาย

about drug company affiliations,

เกี่ยวกับความสัมพันธ์กับบริษัทยา

and we talk about how we're paid.

เราคุยกันถึงช่องทางที่เราไดัรับเงิน

Incentives matter.

เรื่องของแรงจูงใจให้ได้ยอดขาย

If you go to your doctor because of back pain,

ถ้าคุณไปหาแพทย์เพราะปวดหลัง

you might want to know he's getting paid 5,000 dollars to perform spine surgery

คุณอาจอยากรู้ว่า เขาจะได้ 5,000 ดอลล่าร์ จากการผ่าตัดหลัง

versus 25 dollars to refer you to see a physical therapist,

หรือ 25 ดอลล่าร์ โดยการส่งคุณไปหานักกายภาพบำบัด

or if he's getting paid the same thing no matter what he recommends.

หรือจะได้เงินเท่ากัน ไม่ว่าจะเลือกทางใด

Then, we go one step further.

แล้วเราก็ไปได้อีกขั้นหนึ่ง

We add our values when it comes to women's health,

เราเติมค่านิยมเข้าไป ในเรื่องสุขภาพผู้หญิง

LGBT health, alternative medicine,

สุขภาพของกลุ่มรักร่วมเพศ แพทย์ทางเลือก

preventive health, and end-of-life decisions.

สุขภาพเชิงป้องกันและการตัดสินใจก่อนจบชีวิต

We pledge to our patients that we are here to serve you,

เราสัญญาคนไข้ว่า เราอยู่ที่นี่ เพื่อให้บริการ

so you have a right to know who we are.

คุณจึงมีสิทธิที่จะรู้ว่า เราเป็นใคร

We believe that transparency can be the cure for fear.

เราเชื่อว่าความโปร่งใส จะรักษาความกลัวได้

I thought some doctors would sign on and others wouldn't,

ฉันคิดว่าหมอบางคนอาจเห็นด้วย และบางคนก็อาจจะไม่

but I had no idea of the huge backlash that would ensue.

แต่ไม่ได้คิดถึงผลสะท้อนกลับรุนแรงที่ตามมา

Within one week of starting Who's My Doctor?

ภายในสัปดาห์แรกของโครงการ "ใครคือแพทย์ของฉัน"

Medscape's public forum

ความคิดเห็นในเว็บไซต์เม็ดส์เคป

and several online doctors' communities

และกลุ่มแพทย์ทางอินเตอร์เน็ตหลายกลุ่ม

had thousands of posts about this topic.

ได้โพสต์แสดงความคิดเห็นออกมาเป็นพัน ๆ

Here are a few.

นี่เป็นเพียงสองสามตัวอย่าง

From a gastroenterologist in Portland:

จากแพทย์โรคทางเดินอาหาร ในเมืองปอร์ดแลนด์

"I devoted 12 years of my life to being a slave.

"ฉันอุทิศชีวิตของตนมา 17 ปี มาเป็นทาส

I have loans and mortgages.

มีภาระเงินกู้และจำนองบ้าน

I depend on lunches from drug companies to serve patients."

ฉันต้องพึ่งเงินค่าอาหารกลางวันจากบริษัทยา เพื่อรับใช้คนไข้"

Well, times may be hard for everyone,

เราทุกคนต้องเจอความยากลำบากในชีวิต

but try telling your patient

แต่การพยายามบอกคนไข้ของคุณว่า รายได้

making 35,000 dollars a year to serve a family of four

ปีละ 35,000 ดอลลาร์ เพื่อรับใช้ครอบครัวสี่คน

that you need the free lunch.

จึงจำเป็นต้องรับอาหารกลางวันฟรี (เงินจากบริษัทยา)

From an orthopedic surgeon in Charlotte:

แพทย์ศัลยแพทย์กระดูก เมืองชาร์ลอตต์:

"I find it an invasion of my privacy to disclose where my income comes from.

"ผมคิดว่านีเป็นการล่วงลํ้าเรื่องส่วนตัว ในการเปิดเผยที่มาของรายได้

My patients don't disclose their incomes to me."

ทีคนไข้ของผมยังไม่เห็นต้องบอก รายได้ของเขาให้ผมรู้เสียหน่อย"

But your patients' sources of income don't affect your health.

แหล่งรายได้ของคนไข้ ไม่ได้กระทบสุขภาพของคุณเสียหน่อย

From a psychiatrist in New York City:

จากจิตแพทย์ในกรุงนิวยอร์ค

"Pretty soon we will have to disclose whether we prefer cats to dogs,

"อีกไม่นาน เราคงต้องเปิดเผยว่าเราชอบหมา

what model of car we drive,

หรือแมวกว่ากัน รถรุ่นไหนที่เราขับ

and what toilet paper we use."

และก็กระดาษชำระอะไรที่เราใช้"

Well, how you feel about Toyotas or Cottonelle

นะ ไม่ว่าคุณจะรู้สึกอย่างไรต่อรถโตโยต้าหรือกระดาษชำระคอตตอลเนลล์

won't affect your patients' health,

มันไม่ได้กระทบสุขภาพของคนไข้คุณ

but your views on a woman's right to choose

แต่ความเห็นคุณในสิทธิของผู้หญิง ที่จะเลือก

and preventive medicine and end-of-life decisions just might.

การแพทย์เชิงป้องกัน การตัดสินใจจบชีวิต อาจกระทบ

And my favorite, from a Kansas City cardiologist:

อันนี้ฉันชอบ มาจากแพทย์โรคหัวใจ เมืองแคนซัส

"More government-mandated stuff?

"คำสั่งจากรัฐบาลอีกแล้วรึ

Dr. Wen needs to move back to her own country."

หมอเวนน่าจะย้ายกลับประเทศของเธอไปซะ"

Well, two pieces of good news.

มีข่าวดีสองเรื่อง

First of all, this is meant to be voluntary and not mandatory,

เรื่องแรก โครงการนี้ใช้ความสมัครใจ ไม่ใช่คำสั่ง

and second of all, I'm American and I'm already here.

เรื่องที่สอง ฉันเป็นคนอเมริกัน และฉันก็อยู่ประเทศของฉันอยู่แล้ว

(Laughter) (Applause)

(เสียงหัวเราะ) (เสียงปรบมือ)

Within a month, my employers were getting calls

ภายในหนึ่งเดือน นายจ้างฉันได้รับโทรศัพท์

asking for me to be fired.

ขอให้ไล่ฉันออก

I received mail at my undisclosed home address

ฉันได้รับจดหมายส่งไปถึงที่อยู่ ที่ฉันไม่ได้เปิดเผยทั่วไป

with threats to contact the medical board to sanction me.

พร้อมคำขู่ที่จะให้คณะกรรมการแพทย์ลงโทษฉัน

My friends and family urged me to quit this campaign.

เพื่อนและครอบครัวรบเร้าให้ฉันเลิกรณรงค์

After the bomb threat, I was done.

หลังได้รับคำขู่ระเบิด ฉันก็ยอมแพ้

But then I heard from patients.

แต่เมื่อได้ยินจากคนไข้

Over social media, a TweetChat,

ทางสื่อออนไลน์ TweetChat

which I'd learned what that was by then,

ซึ่งทำให้ฉันได้รู้ว่า ณ ขณะนั้น

generated 4.3 million impressions,

เรื่องราวของโครงการนี้มีผู้รับรู้ถึง 4.3 ล้านครั้ง

and thousands of people wrote to encourage me to continue.

และคนเป็นพัน ๆ คน เขียนมาให้กำลังใจให้ทำต่อ

They wrote with things like,

พวกเขาเขียนมาอย่างเช่น

"If doctors are doing something they're that ashamed of,

"ถ้าหมอกำลังทำอะไรที่น่าละอาย

they shouldn't be doing it."

พวกเขาก็ไม่ควรทำมัน"

"Elected officials have to disclose campaign contributions.

"ผู้ที่ถูกเลือกตั้งมา ต้องเปิดเผยผู้บริจาค

Lawyers have to disclose conflicts of interests.

นักกฎหมายยังต้องเปิดเผยผลประโยชน์ที่ขัดกัน

Why shouldn't doctors?"

แล้วทำไมแพทย์ไม่ควรทำอย่างนั้นเล่า"

And finally, many people wrote and said,

และท้ายสุดคนจำนวนมากเขียนมาและบอกว่า

"Let us patients decide

"ขอให้พวกเราคนไข้ ตัดสินว่า

what's important when we're choosing a doctor."

อะไรสำคัญ เมื่อเราเลือกแพทย์ของเรา"

In our initial trial,

ในการทดลองตอนเริ่มแรก

over 300 doctors have taken the total transparency pledge.

แพทย์กว่า 300 คนให้ปฏิญญาว่า จะเปิดเผยอย่างโปร่งใส

What a crazy new idea, right?

ช่างเป็นแนวคิดใหม่ที่พิลึกจริง ๆ ใช่มั๊ยคะ

But actually, this is not that new of a concept at all.

แต่แท้จริงแล้ว มันไม่ใช่ความคิดที่ใหม่เลย

Remember Dr. Sam, my doctor in China,

จำได้มั๊ยคะ คุณหมอแซม หมอของฉันที่จีน

with the goofy jokes and the wild hair?

กับเรื่องตลกขำ ๆ และผมยุ่ง ๆ

Well, she was my doctor,

เธอเป็นคุณหมอของฉัน

but she was also our neighbor

แต่เธอก็เป็นเพื่อนบ้านของเราด้วย

who lived in the building across the street.

เธออยู่ในตึกอีกฝั่งของถนน

I went to the same school as her daughter.

ฉันไปโรงเรียนเดียวกันกับลูกสาวของเธอ

My parents and I trusted her

พ่อแม่และฉันไว้วางใจเธอ

because we knew who she was and what she stood for,

เพราะเรารู้ว่าเธอเป็นใคร และเธอยึดถือหลักอะไร

and she had no need to hide from us.

เธอไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอะไรจากเรา

Just one generation ago, this was the norm in the U.S. as well.

นี่แค่ 1 ช่วงอายุคนเท่านั้น ซ้ำยังเคยเป็นค่านิยม ของสหรัฐฯ มาก่อนด้วยซ้ำ

You knew that your family doctor was the father of two teenage boys,

รู้ว่าแพทย์ประจำครอบครัวคุณ เป็นพ่อของวัยรุ่นสองคน

that he quit smoking a few years ago,

รู้ว่าเขาเลิกบุหรี่เมื่อสองสามปีที่แล้ว

that he says he's a regular churchgoer,

รู้ว่าเขาบอกว่าไปโบสถ์อย่างสมำ่เสมอ

but you see him twice a year: once at Easter

แต่คุณไปหาเขาปีละสองครั้ง เทศกาลอีสเตอร์

and once when his mother-in-law comes to town.

และอีกครั้งเมื่อแม่ยายของเขามาที่เมือง

You knew what he was about,

คุณรู้เกี่ยวกับเรื่องของเขา

and he had no need to hide from you.

และเขาไม่จำเป็นต้องแอบซ่อนอะไรกับคุณ

But the sickness of fear has taken over,

แต่การป่วยจากความกลัว ได้ครอบงำคุณ

and patients suffer the consequences.

และคนไข้ต้องทนทุกข์จากผลที่ตามมา

I know this firsthand.

ฉันทราบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง

My mother fought her cancer for eight years.

คุณแม่ต่อสู้กับมะเร็งนานแปดปี

She was a planner,

เธอเป็นนักวางแผน

and she thought a lot about how she wanted to live

เธอคิดอย่างมากว่า เธออยากอยู่อย่างไร

and how she wanted to die.

และเธอต้องการจะตายอย่างไร

Not only did she sign advance directives,

เธอไม่เพียงแค่ลงชื่อในใบสั่งไว้ล่วงหน้า

she wrote a 12-page document about how she had suffered enough,

แต่เธอเขียนอธิบายว่า แค่ไหนเธอควรจะพอได้แล้วกับความทรมาน

how it was time for her to go.

เมื่อไรที่เธอควรจะต้องจากไป

One day, when I was a resident physician,

วันหนึ่ง ตอนฉันเป็นแพทย์ประจำบ้าน

I got a call to say that she was in the intensive care unit.

ก็ได้รับโทรศัพท์ แจ้งว่าเธออยู่ในห้องไอซียู

By the time I got there, she was about to be intubated

เมื่อฉันไปถึง เธอกำลังจะใส่ท่อช่วยหายใจ

and put on a breathing machine.

และใส่เครื่องช่วยหายใจ

"But this is not what she wants," I said, "and we have documents."

"เธอไม่ต้องการอย่างนั้น" ฉันบอก "เรามีเอกสาร"

The ICU doctor looked at me in the eye,

แพทย์ห้องฉุกเฉินจ้องเขม็งมาที่ฉัน

pointed at my then 16-year-old sister, and said,

ชี้ที่น้องสาวฉัน ซึ่งตอนนั้นอายุ 16 และพูด

"Do you remember when you were that age?

"เธอจำได้ไม่ใช่หรือ ตอนเธออายุเท่านั้นนะ

How would you have liked to grow up without your mother?"

เธออยากจะโตขึ้นมา โดยไม่มีแม่งั้นหรือ"

Her oncologist was there too, and said,

แพทย์มะเร็งของแม่ก็อยู่ด้วย และบอกว่า

"This is your mother.

"นี่เป็นแม่ของเธอนะ

Can you really face yourself for the rest of your life

เธอจะมองตัวเองในอนาคตได้อย่างไร

if you don't do everything for her?"

ถ้าเธอไม่ได้ทำทุกอย่างเพื่อแม่เธอ"

I knew my mother so well.

ฉันรู้จักคุณแม่ดี

I understood what her directives meant so well,

ฉันเข้าใจคำสั่งของเธอดีทีเดียว

but I was a physician.

แต่ฉันก็เป็นแพทย์

That was the single hardest decision I ever made,

นั่นเป็นการตัดสินใจที่ยากที่สุด ที่เคยทำ

to let her die in peace,

เพื่อให้เธอตายอย่างสงบ

and I carry those words of those doctors with me

และฉันก็เก็บเอาคำพูดของแพทย์เหล่านั้น

every single day.

ติดตัวตลอดมา

We can bridge the disconnect

เราสามารถเชื่อมต่อ การขาดตอนกัน

between what doctors do and what patients need.

ระหว่างสิ่งที่แพทย์ทำ กับที่คนไข้ต้องการ

We can get there, because we've been there before,

เราถึงที่นั่นได้เพราะเราเคยไปที่นั่นมาก่อน

and we know that transparency gets us to that trust.

เรารู้ว่าความโปร่งใสพาเราไปสู่ความไว้วางใจ

Research has shown us that openness also helps doctors,

ผลการศึกษา ช่วยให้เห็นว่าการเปิดกว้างนั้น ก็ช่วยแพทย์เองเช่นกัน

that having open medical records,

ช่วยให้เห็นว่า เมื่อได้เปิดเวชระเบียน

being willing to talk about medical errors,

และเต็มใจที่จะพูดถึงข้อผิดพลาดในการรักษา

will increase patient trust,

จะเป็นการเพิ่มความไว้วางใจของคนไข้

improve health outcomes,

ทำให้ผลการรักษาดีขึ้น

and reduce malpractice.

และลดข้อผิดพลาดลง

That openness, that trust,

การเปิดเผย ความไว้วางใจ

is only going to be more important

จะทวีความสำคัญยิ่งขึ้น เมื่อเราเปลี่ยนผ่านจาก

as we move from the infectious to the behavioral model of disease.

โรคจากการติดเชื้อ ไปสู่โรคจากพฤติกรรม

Bacteria may not care so much about trust and intimacy,

เชื้อโรคอาจไม่สนใจนัก กับความเชื่อใจและความสนิทสนม

but for people to tackle the hard lifestyle choices,

แต่สำหรับผู้คนที่จะต้องตัดสินใจยาก ๆ เกี่ยวกับการใช้ชีวิต

to address issues like smoking cessation,

หรือการกล่าวถึงบางประเด็น อย่างการเลิกบุหรี่

blood-pressure management and diabetes control,

การควบคุมความดันโลหิต การควบคุมเบาหวาน

well, that requires us to establish trust.

สิ่งเหล่านั้นต้องการเรา เพื่อสร้างความไว้วางใจ

Here's what other transparent doctors have said.

และนี่คือสิ่งที่แพทย์ที่โปร่งใสคนอื่น ๆ พูดไว้

Brandon Combs, an internist in Denver:

แบรนดอน โคมบ์ อายุรแพทย์ในเมืองเดนเวอร์

"This has brought me closer to my patients.

"สิ่งนี้ทำให้ผมใกล้ชิดกับคนไข้ผมมากขึ้น

The type of relationship I've developed —

เป็นแบบความสัมพันธ์ที่ได้พัฒนาขึ้นมา--

that's why I entered medicine."

นั่นเป็นเหตุผลที่ผมเข้าสู่วงการแพทย์"

Aaron Stupple, an internist in Denver:

แอรอน สตัพเพิล อายุรแพทย์ในเมืองเดนเวอร์:

"I tell my patients that I am totally open with them.

"ผมบอกคนไข้ผมว่า ผมเปิดเผยเต็มที่กับพวกเขา

I don't hide anything from them.

ไม่ได้ปิดบังอะไรเลยกับพวกเขา

This is me. Now tell me about you.

นี่คือผม ทีนี้คุณบอกผมเกี่ยวกับตัวคุณบ้าง

We're in this together."

เราลงเรือลำเดียวกัน"

May Nguyen, a family physician in Houston:

เมย์ เหงียน หมอเวชศาสตร์ครอบครัว ในฮุสตัน

"My colleagues are astounded by what I'm doing.

"สิ่งที่ฉันทำ สร้างความประหลาดใจ ให้เพื่อนร่วมงาน

They ask me how I could be so brave.

พวกเขาถามว่า ฉันทำอย่างไรจึงได้กล้าหาญนัก

I said, I'm not being brave,

ฉันก็ตอบว่า ฉันไม่ได้กล้าหาญหรอก

it's my job."

นี่คืองานของฉัน"

I leave you today with a final thought.

วันนี้จะทิ้งท้ายกับคุณ ด้วยแนวคิดสุดท้าย

Being totally transparent is scary.

การโปร่งใสอย่างเต็มที่นั้น ดูน่ากลัว

You feel naked, exposed and vulnerable,

คุณรู้สึกล่อนจ้อน เปลือยเปล่า และเปราะบาง

but that vulnerability, that humility,

แต่ความเปราะบางนั้น การอ่อนน้อมถ่อมตนนั้น

it can be an extraordinary benefit to the practice of medicine.

เป็นประโยชน์พิเศษ ต่อการปฏิบัติงานแพทย์

When doctors are willing to step off our pedestals,

เมื่อแพทย์เต็มใจ ที่จะก้าวลงมาจากแท่น

take off our white coats,

ถอดเสื้อคลุมสีขาวออก ให้คนไข้

and show our patients who we are and what medicine is all about,

เห็นว่าเราเป็นใคร และเรื่องการแพทย์คืออะไร

that's when we begin to overcome the sickness of fear.

นั่นคือ เมื่อเราเริ่มเอาชนะการป่วยจากความกลัว

That's when we establish trust.

นั่นคือ เมื่อเราสร้างความไว้วางใจขึ้นมา

That's when we change the paradigm of medicine

นั่นคือ เมื่อเราเปลี่ยนหน้าตาของวงการแพทย์

from one of secrecy and hiding

จากที่เป็นเรื่องลี้ลับ และซ่อนเร้น

to one that is fully open and engaged

มาเป็นเรื่องที่เปิดเผยเต็มที่ และมีความผูกพัน

for our patients.

เพื่อคนไข้ของเรา

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)