Leana Wen: What your doctor won’t disclose

لینا ون: پزشک شما چه چیزی را نمی خواهد فاش کند

Translator: Ali Hosseini Reviewer: soheila Jafari

They told me that I'm a traitor to my own profession,

آن ها به گفتند که من به حرفه ام خیانت کردم،

that I should be fired,

باید اخراج شوم،

have my medical license taken away,

مجوز پزشکی من باطل شود،

that I should go back to my own country.

و باید به کشور خودم بازگردم.

My email got hacked.

ایمیل من هک شد.

In a discussion forum for other doctors,

در یک تالار گفتگوی آن لاین برای پزشکان،

someone took credit for "Twitter-bombing" my account.

شخصی لطف کرد و حساب کاربری مرا با توئیت های پیاپی بمباران نمود.

Now, I didn't know if this was a good or bad thing,

حال می نمی دانستم که آیا این اتفاق خوب یا بدی است.

but then came the response:

اما پاسخ الهام شد:

"Too bad it wasn't a real bomb."

«خیلی بد شد که یک بمب واقعی نبود.»

I never thought that I would do something

من هیچ وقت فکر نمی کردم کاری بکنم

that would provoke this level of anger among other doctors.

که به این حد از خشم بین پزشکان دامن بزنم.

Becoming a doctor was my dream.

پزشک شدن رویای من بود.

I grew up in China,

من در چین بزرگ شدم،

and my earliest memories are of being rushed to the hospital

و اولین خاطرات من همواره رفتن با عجله به بیمارستان بود

because I had such bad asthma that I was there nearly every week.

چرا که من آسم شدیدی داشتم که تقریبا هر هفته آن جا بودم

I had this one doctor, Dr. Sam, who always took care of me.

من پزشکی به نام دکتر سام داشتم که همواره از من مراقبت می کرد.

She was about the same age as my mother.

او تقریبا هم سن مادم بود.

She had this wild, curly hair,

موهای مجعد و آشفته ای داشت،

and she always wore these bright yellow flowery dresses.

و همیشه این لباس های روشن زرد گلی را می پوشید.

She was one of those doctors who,

او از آن پزشک هایی بود که،

if you fell and you broke your arm,

اگر شما بیافتید و بازویتان بکشند،

she would ask you why you weren't laughing

از شما خواهد پرسید که چرا نمی خندیدید؟

because it's your humerus. Get it?

چون که این استخوان بازو است، متوجه شدید؟

See, you'd groan,

ببینید، شما احتمالا ناله می کردید،

but she'd always make you feel better after having seen her.

اما شما بعد از ملاقات با او همواره احساس بهتری پیدا می کردید.

Well, we all have that childhood hero

خوب، همه ما چنین قهرمانی در کودکی داشتیم

that we want to grow up to be just like, right?

او که ما می خواهیم بزرگ شویم تا شبیه او شویم، درست است؟

Well, I wanted to be just like Dr. Sam.

به هر صورت، من میخواستم مثل دکتر سام شوم.

When I was eight, my parents and I moved to the U.S.,

وقتی من هشت سال داشتم، من و والدینم به آمریکا نقل مکان کردیم.

and ours became the typical immigrant narrative.

و ماجرای ما تبدیل به حکایت معمول از مهاجران شد.

My parents cleaned hotel rooms and washed dishes and pumped gas

والدینم اتاق های هتل را تمیز می کردند، ظرف می شستند و بنزین می زدند

so that I could pursue my dream.

تا من بتوانم رویایم را دنبال کنم.

Well, eventually I learned enough English,

نهایتاً من به اندازه کافی انگلیسی یاد گرفتم،

and my parents were so happy

و والدینم بسیار خوشحال بودند

the day that I got into medical school and took my oath of healing and service.

روزی که من به دانشکده پزشکی راه یافتم و سوگند درمان و خدمت را یاد کردم.

But then one day, everything changed.

اما روزی، همه چیز تغییر کرد.

My mother called me to tell me that she wasn't feeling well,

مادرم تماس گرفت و گفت که حال خوشی ندارد،

she had a cough that wouldn't go away, she was short of breath and tired.

سرفه هایی داشت که از بین نمی رفتند، نفس او به تنگ آمده و خسته بود.

Well, I knew that my mother was someone who never complained about anything.

من می دانستم که مادرم کسی بود که هرگز درباره هیچ چیزی شکایت نمی کرد.

For her to tell me that something was the matter,

برای همین وقتی گفت که مشکلی وجود دارد،

I knew something had to be really wrong.

من متوجه شدم که واقعاً مشکلی درکار است.

And it was:

و آن مشکل:

We found out that she had stage IV breast cancer,

ما فهمیدیم که او سرطان پستان مرحله چهار دارد،

cancer that by then had spread to her lungs, her bones, and her brain.

سرطانی که تا آن موقع به ریه ها، استخوان ها و مغز او گسترش یافته بود.

My mother was brave, though, and she had hope.

مادرم شجاع، محکم بود و امید داشت.

She went through surgery and radiation,

او تحت عمل جراحی و رادیوتراپی رفت،

and was on her third round of chemotherapy

و در سومین نوبت از شیمی درمانی بود

when she lost her address book.

هنگامی که دفترچه آدرس خود را گم کرد.

She tried to look up her oncologist's phone number on the Internet

او تلاش کرد تا به جستجوی تلفن متخصص سرطانش در اینترنت بگردد

and she found it, but she found something else too.

و شماره را پیدا کرد، اما چیز دیگری نیز یافت.

On several websites,

در چندین وبسایت،

he was listed as a highly paid speaker to a drug company,

او (متخصص سرطان) به عنوان یک سخنگوی پردرآمد یک شرکت دارویی مشخص شده بود،

and in fact often spoke on behalf

و در حقیقت اغلب پشتیبانی می کرد

of the same chemo regimen that he had prescribed her.

از همان مواد شیمایی که برای مادرم تجویز کرده بود.

She called me in a panic,

او با اضطراب با من تماس گرفت،

and I didn't know what to believe.

و من نمی دانستم چه چیزی را باور کنم.

Maybe this was the right chemo regimen for her,

شاید این دستور شیمی درمانی درستی برای او بود،

but maybe it wasn't.

اما شاید هم نبود.

It made her scared and it made her doubt.

این شرایط او را به ترس و شک انداخت.

When it comes to medicine,

وقتی که مسأله دارو مطرح باشد،

having that trust is a must,

اعتماد کردن یک ضرورت است،

and when that trust is gone, then all that's left is fear.

و وقتی اعتماد نباشد، تنها چیزی که می ماند ترس است.

There's another side to this fear.

یک جنبه دیگر از این ترس وجود دارد.

As a medical student, I was taking care of this 19-year-old

به عنوان دانشجوی پزشکی، من از یک پسر ۱۹ ساله مراقبت می کردم

who was biking back to his dorm

با دوچرخه به خوابگاه برمیگشت،

when he got struck and hit,

در این حین تصادف و برخوردی،

run over by an SUV.

با یک ماشین شاسی بلند داشت.

He had seven broken ribs,

هفت تا از دنده های او شکسته بودند،

shattered hip bones,

استخوان های ران خرد شده بود،

and he was bleeding inside his belly and inside his brain.

و خونریزی داخلی در شکم و سر داشت.

Now, imagine being his parents

حال، تصور کنید والدین او هستید

who flew in from Seattle, 2,000 miles away,

که دو هزار مایل آن طرف تر، از سیاتل آمدند،

to find their son in a coma.

تا اینکه دریابند پسرشان در کماست.

I mean, you'd want to find out what's going on with him, right?

یعنی، شما می خواهید بفهمید چه اتفاقی برایش افتاده، درسته؟

They asked to attend our bedside rounds

آنها خواستند در کنار بالین حاضر باشند.

where we discussed his condition and his plan,

جایی که ما وضعیت و برنامه او را مطرح می کردیم.

which I thought was a reasonable request,

که من فکر کردم درخواستی منطقی بود،

and also would give us a chance to show them

و همچنین به امکان می داد تا نشان دهیم

how much we were trying and how much we cared.

چقدر ما تلاش می کنیم و تا چه حد توجه داریم.

The head doctor, though, said no.

دکتر مسئول، با این وجود، مخالقت کرد.

He gave all kinds of reasons.

او انواع دلایل را بیان کرد.

Maybe they'll get in the nurse's way.

شاید آن ها سد راه پرستاران شوند.

Maybe they'll stop students from asking questions.

شاید آن ها مانع سوال پرسیدن دانشجویان شوند

He even said,

او حتی گفت،

"What if they see mistakes and sue us?"

"تصور کنید چه میشه اگر آنها اشتباهی را ببینند و از ما شکایت کنند؟"

What I saw behind every excuse was deep fear,

آن چه من پشت هر بهانه دیدم، ترسی عمیق بود،

and what I learned was that to become a doctor,

و آن چه یادگرفتم آن بود که برای پزشک شدن،

we have to put on our white coats,

ما باید جامه سفیدمان را بر تن کنیم،

put up a wall, and hide behind it.

یک دیواری بنا کن، و پشت آن پنهان شو.

There's a hidden epidemic in medicine.

یک مشکل همه گیر پنهان در پزشکی وجود دارد.

Of course, patients are scared when they come to the doctor.

البته، بیماران هنگام مراجعه به پزشک می ترسند.

Imagine you wake up with this terrible bellyache,

تصور کنید با دل درد شدیدی از خواب بیدار شده اید،

you go to the hospital,

شما به بیمارستان میروید،

you're lying in this strange place, you're on this hospital gurney,

شما در این مکان غریب دراز میکشید، بر تخت چرخ دار بیمارستان هستید،

you're wearing this flimsy gown,

این روپوش شل و ول را می پوشید،

strangers are coming to poke and prod at you.

غریبه هایی می آیند تا شما را وارسی کنند.

You don't know what's going to happen.

شما نمی دانید چه اتفاقی خواهد افتاد.

You don't even know if you're going to get the blanket you asked for 30 minutes ago.

شما حتی نمی دانید پتویی را که نیم ساعت قبل خواستید دریافت می کنید.

But it's not just patients who are scared;

اما این تنها بیماران نیستند که می ترسند؛

doctors are scared too.

پزشکان نیز می ترسند.

We're scared of patients finding out who we are

ما از این که بیماران بفهمند ما کیستیم

and what medicine is all about.

و پزشکی برای چیست، می ترسیم.

And so what do we do?

و بدین ترتیب ما چه کنیم؟

We put on our white coats and we hide behind them.

ما جامه سفیدمان را بر تن می کنیم، و پشت آن پنهان می شیم.

Of course, the more we hide,

و البته هر چه بیشتر پنهان می شویم،

the more people want to know what it is that we're hiding.

بیشتر مردم می خواهند بداند ما چه چیزی را پنهان می کنیم.

The more fear then spirals into mistrust and poor medical care.

ترس بیشتر دور باطلی به عدم اعتماد و مراقبت های پزشکی ضعیف است.

We don't just have a fear of sickness,

ما تنها ترس از بیماری نداریم،

we have a sickness of fear.

بلکه ما بیماری ترس نیز داریم.

Can we bridge this disconnect

آیا ما می توانیم پلی بزنیم به گسستگی

between what patients need and what doctors do?

بین آن چه بیمار نیاز دارد و آن چه پزشک انجام می دهد ؟

Can we overcome the sickness of fear?

آیا می توانیم بر بیماری ترس غلبه کنیم؟

Let me ask you differently:

بگذارید از طریق دیگری بپرسم:

If hiding isn't the answer, what if we did the opposite?

اگر پنهان کاری پاسخ نیست، چه میشه اگر ما برعکسش را انجام دهیم؟

What if doctors were to become totally transparent with their patients?

چه میشه پزشکان کاملاً با بیماران شفاف شوند؟

Last fall, I conducted a research study to find out

پاییز گذشته، من تحقیقی را انجام دادم برای یافتن

what it is that people want to know about their healthcare.

آن چه مردم می خواهند درباره بهداشت و درمان خود بدانند.

I didn't just want to study patients in a hospital,

تنها نمی خواستم بیماران را در بیمارستان بررسی کنم،

but everyday people.

هر روز مردم را مطالعه می کردم.

So my two medical students, Suhavi Tucker and Laura Johns,

بنابراین دو دانشجوی پزشکی من، سوهاوی تاکر و لارا جانز

literally took their research to the streets.

عملاً تحقیق خود را به خیابان ها بردند.

They went to banks, coffee shops, senior centers,

آن ها به بانک ها، کافی شاپ ها، مراکز سالمندان،

Chinese restaurants and train stations.

رستوران های چینی و ایستگاه های قطار رفتند.

What did they find?

چه چیزی یافتند؟

Well, when we asked people,

خوب، وقتی از مردم پرسیدیم،

"What do you want to know about your healthcare?"

"چه می خواهید درباره بهداشت و درمان خود بدانید؟"

people responded with what they want to know about their doctors,

آنها از آن چه درباره پزشک می خواستند بدانند، پاسخ دادند،

because people understand health care

زیرا مردم بهداشت و درمان را میدانستند

to be the individual interaction between them and their doctors.

که تعامل بین آن ها و پزشکان است.

When we asked, "What do you want to know about your doctors?"

وقتی ما پرسیدیم، "چه می خواهید درباره پزشکتان بدانید؟"

people gave three different answers.

مردم سه پاسخ متفاوت دادند.

Some want to know that their doctor is competent

برخی می خواهند بداند که پزشک صلاحیت دارد

and certified to practice medicine.

و مجاز به فعالیت پزشکی است.

Some want to be sure that their doctor is unbiased

برخی می خواهند یقین کنند دکتر آن ها تحت تأثیر نیست

and is making decisions based on evidence and science,

و تصمیم گیری بر مبنای شواهد و علم انجام می شود،

not on who pays them.

نه برمبنای کسی که به آن ها پول می دهد.

Surprisingly to us,

برای ما شگفت انگیز بود که،

many people want to know something else about their doctors.

بسیاری می خواهند چیز دیگری را درباره پزشکشان بدانند.

Jonathan, a 28-year-old law student,

جاناتان، یک دانشجوی ۲۸ ساله حقوق،

says he wants to find someone who is comfortable with LGBTQ patients

می گوید او می خواهد کسی را پیدا کند که با بیماران همجنسگرا راحت باشد

and specializes in LGBT health.

و در زمینه سلامت همجنسگراها متخصص باشد.

Serena, a 32-year-old accountant,

سرینا، حسابداری ۳۲ ساله،

says that it's important to her for her doctor to share her values

می گوید که برای او مهم است که دکترش ارزش های او را لحاظ کند

when it comes to reproductive choice and women's rights.

وقتی که مسأله انتخاب بارداری و حقوق زنان مطرح است.

Frank, a 59-year-old hardware store owner,

فرانک ۵۹ ساله، صاحب مغازه سخت افزار،

doesn't even like going to the doctor

حتی دوست ندارد که به پزشک مراجعه کند

and wants to find someone who believes in prevention first,

و می خواهد کسی را بیابید که ابتدا به پیشگیری معتقد باشد

but who is comfortable with alternative treatments.

اما او با طب مکمل نیز مشکلی ندارد.

One after another, our respondents told us

یکی پس از دیگری، مخاطبین ما گفتند

that that doctor-patient relationship is a deeply intimate one —

که رابطه پزشک - بیمار یک رابطه صمیمی عمیق است

that to show their doctors their bodies

که بدن خود را به پزشک نشان میدهند،

and tell them their deepest secrets,

و عمیق ترین رازهایش را به آن ها بگوید،

they want to first understand their doctor's values.

آن ها می خواهند ابتدا ارزش های پزشک را درک کنند.

Just because doctors have to see every patient

چون پزشک باید هر مریضی را ببیند

doesn't mean that patients have to see every doctor.

بدین معنا نیست که بیماران باید هر پزشکی را ملاقات کنند.

People want to know about their doctors first

مردم مشتاقند که ابتدا درباره پزشکشان بدانند

so that they can make an informed choice.

تا آن ها یک انتخابی آگاهانه داشته باشند.

As a result of this, I formed a campaign,

در نتیجه، من کمپینی را به راه انداختم،

Who's My Doctor?

"چه کسی پزشک من است؟"

that calls for total transparency in medicine.

که فراخوانی برای شفافیت کامل در پزشکی است.

Participating doctors voluntarily disclose

پزشکان شرکت کننده به صورت داوطلبانه

on a public website

بر یک وبسایت عمومی

not just information about where we went to medical school

نه تنها اطلاعات درباره مکان تحصیلشان را بیان می کنند

and what specialty we're in,

و این که چه تخصصی را دارند

but also our conflicts of interest.

بلکه هم چنین تضاد منافع را بیان می کنند.

We go beyond the Government in the Sunshine Act

ما فرای دولت در قانون فعالیت شفاف می رویم

about drug company affiliations,

که درباره وابستگی شرکت های دارویی است،

and we talk about how we're paid.

و ما می گوییم که چگونه پول می گیریم.

Incentives matter.

انگیزها مهم هستند.

If you go to your doctor because of back pain,

اگر به علت کمر درد به پزشک بروید،

you might want to know he's getting paid 5,000 dollars to perform spine surgery

ممکن است بخواهید بدانید چگونه او ۵٫۰۰۰ دلار گرفته تا ستون فقرات را جراحی کند

versus 25 dollars to refer you to see a physical therapist,

در برابر ۲۵ دلاری که شما را برای ویزیت فیزیوتراپ ارجاع دهد،

or if he's getting paid the same thing no matter what he recommends.

یا اگر او همان پول را گرفته و مهم نیست چه توصیه ای می کند.

Then, we go one step further.

سپس ما یک مرحله جلوتر می رویم

We add our values when it comes to women's health,

ما ارزشهای خود را اضافه می کنیم وقتی مسأله سلامت زنان،

LGBT health, alternative medicine,

سلامت همجنسگرایان، طب مکمل،

preventive health, and end-of-life decisions.

سلامت پیشگیرانه، و تصمیمات مرتبط با آخر عمر مطرح است.

We pledge to our patients that we are here to serve you,

ما به بیماران قول می دهیم که ما اینجا برای خدمت به شما هستیم،

so you have a right to know who we are.

بنابراین شما حق دارید بدانید ما که هستیم.

We believe that transparency can be the cure for fear.

ما اعتقاد داریم که شفافیت می تواند درمانی برای ترس باشد.

I thought some doctors would sign on and others wouldn't,

من فکر کردم برخی پزشکان ورود کنند و برخی نیز ورود نکنند،

but I had no idea of the huge backlash that would ensue.

اما من هیچ ایده ای درباره واکنش شدید احتمالی که در پی بود نداشتم.

Within one week of starting Who's My Doctor?

در طی یک هفته از شروع "چه کسی پزشک من است؟"

Medscape's public forum

تالار گفتگوی عمومی مداسپیس

and several online doctors' communities

و چندین اجتماع پزشکی آنلاین

had thousands of posts about this topic.

هزاران پست را در این موضوع ابراز کردند.

Here are a few.

این ها چند نمونه هستند.

From a gastroenterologist in Portland:

از یک متخصص گوارش در پورتلند:

"I devoted 12 years of my life to being a slave.

"من ۱۲ سال از زندگی را صرف برده بودن کردم.

I have loans and mortgages.

من قرض و رهن دارم.

I depend on lunches from drug companies to serve patients."

من وابسته به ناهارهایی از شرکت های دارویی بودم"

Well, times may be hard for everyone,

خوب، زمان هایی ممکن است برای هرکس سخت باشد،

but try telling your patient

اما سعی کنید به بیمار خود بگویید

making 35,000 dollars a year to serve a family of four

با کسب ۳۵٫۰۰۰ دلار در سال برای خدمت به خانواده چهار نفره

that you need the free lunch.

که شما نیاز به ناهار مجانی داشتید.

From an orthopedic surgeon in Charlotte:

از یک جراح ارتوپد از شارلوت:

"I find it an invasion of my privacy to disclose where my income comes from.

"من این را تهاجمی به حیطه شخصی خود میدانم تا افشا کنم درآمد من از کجا می آید.

My patients don't disclose their incomes to me."

بیماران که درآمدشان را به من نمی گویند!"

But your patients' sources of income don't affect your health.

اما منابع درآمدی بیماران شما اثری بر سلامت شما نخواهد داشت.

From a psychiatrist in New York City:

از یک روانپزشک در نیویورک:

"Pretty soon we will have to disclose whether we prefer cats to dogs,

"خیلی زود ما باید بگوییم که گربه را به سگ ترجیح می دهیم،

what model of car we drive,

چه مدلی از ماشین را ما می رانیم،

and what toilet paper we use."

چه دستمال توالتی استفاده میکنیم"

Well, how you feel about Toyotas or Cottonelle

این که شما چه احساسی نسبت به تویوتا یا کاتونلی دارید

won't affect your patients' health,

تأثیری بر سلامت بیماران شما نخواهد گذاشت،

but your views on a woman's right to choose

اما نظرات شما درباره حق زن برای انتخاب

and preventive medicine and end-of-life decisions just might.

و طب پیشگیرانه و تصمیمات آخر عمر، می تواند اثر گذار باشد.

And my favorite, from a Kansas City cardiologist:

و نظر مورد علاقه من، متخصص قلب از کانزاس سیتی:

"More government-mandated stuff?

"باز هم تعهدات اجباری دولتی؟

Dr. Wen needs to move back to her own country."

دکتر ون لازم است که به کشور خود باز گردد."

Well, two pieces of good news.

خوب، دو تا خبر خوب.

First of all, this is meant to be voluntary and not mandatory,

اول از همه، منظور این دواطلبانه بود و نه اجباری

and second of all, I'm American and I'm already here.

و دوم این که، من آمریکایی هستم و خوب الآن اینجا هستم.

(Laughter) (Applause)

(خنده) (تشویق)

Within a month, my employers were getting calls

در طی یک ماه، کارفرمایان من تماس هایی را دریافت کردند

asking for me to be fired.

و درخواست اخراج مرا می کردند.

I received mail at my undisclosed home address

من نامه ای را در آدرس شخصی خودم دریافت کردم

with threats to contact the medical board to sanction me.

که تهدید به تماس با هیئت پزشکی برای تحریم من بود.

My friends and family urged me to quit this campaign.

خانواده و دوستانم اصرار کردند که از این کمپین دست بردارم.

After the bomb threat, I was done.

بعد از تهدید بمب، من دیگر تمام شده بودم.

But then I heard from patients.

اما بعد من از بیماران شنیدم.

Over social media, a TweetChat,

در شبکه اجتماعی، یک چت تویتی،

which I'd learned what that was by then,

که من آن موقع فهمیدم چه بوده،

generated 4.3 million impressions,

بیش از ۴ میلیون اثر را تولید نمود،

and thousands of people wrote to encourage me to continue.

و هزاران نفر از مردم، پیغام نوشتند تا مرا تشویق به ادامه کنند.

They wrote with things like,

پیغام آن ها شبیه به،

"If doctors are doing something they're that ashamed of,

اگر پزشکان کاری را می کنند که از آن شرمسارند،

they shouldn't be doing it."

نباید این کار را انجام دهند"

"Elected officials have to disclose campaign contributions.

"مقامات منتخب باید کمک ها به کمپین را باز کنند.

Lawyers have to disclose conflicts of interests.

وکلا باید تضاد منافع را روشن سازند.

Why shouldn't doctors?"

چرا پزشکان نکنند؟"

And finally, many people wrote and said,

و نهایتاً، بسیاری نوشتند و گفتند،

"Let us patients decide

"بگذارید بیماران تصمیم بگیرند

what's important when we're choosing a doctor."

که چه مهم است وقتی ما پزشک را انتخاب می کنیم."

In our initial trial,

در تلاش اولمان،

over 300 doctors have taken the total transparency pledge.

بیش از ۳۰۰ پزشک متعهد فعالیت کاملاً شفاف شدند.

What a crazy new idea, right?

چه ایده احمقانه جدیدی، نه؟

But actually, this is not that new of a concept at all.

اما در حقیقت، این هرگز ایده جدیدی نبود.

Remember Dr. Sam, my doctor in China,

دکتر سام را یاد دارید، پزشک من در چین،

with the goofy jokes and the wild hair?

با جک های مضحک و موهای پریشان؟

Well, she was my doctor,

او پزشک من بود،

but she was also our neighbor

اما او همسایه ما نیز بود

who lived in the building across the street.

که در ساختمانی آن طرف خیابان زندگی می کرد.

I went to the same school as her daughter.

من به مدرسه ای می رفتم که دختر او نیز می رفت.

My parents and I trusted her

من و والدینم به او اعتماد داشتیم

because we knew who she was and what she stood for,

زیرا می دانستیم که او کیست و در پی چیست،

and she had no need to hide from us.

او لازم نداشت چیزی را مخفی کند.

Just one generation ago, this was the norm in the U.S. as well.

درست یک نسل گذشته، این مسأله در آمریکا نیز معمول بود.

You knew that your family doctor was the father of two teenage boys,

شما می دانستید که پزشک خانواده شما پدر دو پسر نوجوان است،

that he quit smoking a few years ago,

و او چند سال قبل سیگار را ترک کرد،

that he says he's a regular churchgoer,

و می گوید که منظم کلیسا می رود،

but you see him twice a year: once at Easter

اما شما او را سالی دو بار می بینید: یک بار ایستر

and once when his mother-in-law comes to town.

و یک بار وقتی مادر زن او به شهر می آید.

You knew what he was about,

شما می دانستید او چگونه است،

and he had no need to hide from you.

او لازم نداشت از شما پنهان کند.

But the sickness of fear has taken over,

اما بیماری ترس بر همگان تسلط یافته،

and patients suffer the consequences.

و بیماران از عواقب آن آزار می بینند.

I know this firsthand.

من این را مستقیماً می دانستم.

My mother fought her cancer for eight years.

مادرم من هشت سال با سرطان جنگید.

She was a planner,

او یک برنامه ریز بود،

and she thought a lot about how she wanted to live

او عمیقاً می دانست چگونه می خواهد زندگی کند

and how she wanted to die.

و چگونه می خواست بمیرد.

Not only did she sign advance directives,

نه تنها او دستورالعمل مراقبت را امضا کرده بود،

she wrote a 12-page document about how she had suffered enough,

بلکه او یک سند ۱۲ صفحه ای نوشت درباره این که چقدر رنج کشیده بود،

how it was time for her to go.

و چطور زمان رفتن او بود.

One day, when I was a resident physician,

یک روز، وقتی که من رزیدنت بودم،

I got a call to say that she was in the intensive care unit.

من تماس گرفتم تا بگویم که او در بخش مراقبت های ویژه است.

By the time I got there, she was about to be intubated

زمانی که آن جا رسیدم، او در حال لوله گذاری (برای تنفس) بود.

و دستگاه تنفسی را روشن کردند.

and put on a breathing machine.

"But this is not what she wants," I said, "and we have documents."

من گفتم، "اما این چیزی نبود که او می خواست و ما سند داریم."

The ICU doctor looked at me in the eye,

پزشک آی سی یو به چشمانم خیره شد،

pointed at my then 16-year-old sister, and said,

به خواهر ۱۶ ساله من اشاره کرد، و گفت،

"Do you remember when you were that age?

"آن روزی که در آن سن بودی به یاد می آوری؟"

How would you have liked to grow up without your mother?"

آیا دوست داشتی بدون مادر بزرگ می‌شدی؟"

Her oncologist was there too, and said,

سرطان شناس او نیز آن جا بود، و گفت،

"This is your mother.

"این مادر توست.

Can you really face yourself for the rest of your life

می توانی در بقیه عمرت با خودت روبرو شوی

if you don't do everything for her?"

اگر تمام تلاشت را برایش نکنی؟"

I knew my mother so well.

من مادرم را به خوبی می شناختم.

I understood what her directives meant so well,

همچنین منظور از دستورات مراقبتی پیش از بحران او را می دانستم،

but I was a physician.

اما من یک پزشک بودم.

That was the single hardest decision I ever made,

آن وضعیت سخت ترین تصمیمی بود که من گرفته بودم،

to let her die in peace,

تا بگذارم او در آرامش بمیرد،

and I carry those words of those doctors with me

و همیشه صحبت آن پزشکان با من باشد

every single day.

تک تک روزها.

We can bridge the disconnect

ما می توانیم پلی بزنیم به گسستگی

between what doctors do and what patients need.

بین آن چه پزشک انجام می دهد و آن چه بیمار نیاز دارد.

We can get there, because we've been there before,

ما می توانیم به آن جا برسیم، چرا که در گذشته آن جا بودیم،

and we know that transparency gets us to that trust.

و ما می دانیم که شفافیت ما را به اعتماد می کشاند.

Research has shown us that openness also helps doctors,

تحقیق نشان داده که باز بودن پزشکان را نیز کمک می کند،

that having open medical records,

که سوابق پزشکی آشکار باشد،

being willing to talk about medical errors,

اراده داشتن برای صحبت درباره خطاهای پزشکی،

will increase patient trust,

اعتماد بیمار را افزایش می دهد،

improve health outcomes,

اثرات سلامتی را بهبود می بخشد،

and reduce malpractice.

و معالجه غلط را کاهش می دهد.

That openness, that trust,

این باز بودن، آن اعتماد،

is only going to be more important

تنها وقتی مهم خواهد بود

as we move from the infectious to the behavioral model of disease.

که ما از عفونت به مدل رفتاری بیماری برویم

Bacteria may not care so much about trust and intimacy,

باکتری احتمالا توجهی به اعتماد و صمیمیت نمی کند،

but for people to tackle the hard lifestyle choices,

اما برای مردم که باید انتخاب های سخت زندگی را تحمل کنند،

to address issues like smoking cessation,

برای در نظر گرفتن مشکلاتی چون توقف سیگار،

blood-pressure management and diabetes control,

مدیریت و کنترل فشار خون و دیابت،

well, that requires us to establish trust.

خوب این ما را ملزم می کند تا اعتماد را بنا نهیم.

Here's what other transparent doctors have said.

چند نمونه از پزشکانی که شفافیت را انتخاب کردند؛

Brandon Combs, an internist in Denver:

براندان کومبز، پزشک داخلی در دنور:

"This has brought me closer to my patients.

"این شرایط مرا به بیمارم نزدیک تر کرد.

The type of relationship I've developed —

نوع ارتباطی که من ایجاد کردم

that's why I entered medicine."

به همین دلیل من وارد طب شدم."

Aaron Stupple, an internist in Denver:

آرون استاپل، متخصص داخلی از دنور:

"I tell my patients that I am totally open with them.

"من به بیمارانم می گوییم که کاملاً با آن ها صادقم.

I don't hide anything from them.

من چیزی را از آن ها پنهان نمی کنم.

This is me. Now tell me about you.

این من هستم. حال درباره خودتان بگویید.

We're in this together."

ما باهم در این وضعیت هستیم.

May Nguyen, a family physician in Houston:

مای نیگوین، پزشک خانواده در هیوستن:

"My colleagues are astounded by what I'm doing.

"همکاران من از کاری که می کنم شگفت زده شدند.

They ask me how I could be so brave.

آن ها می پرسند که چگونه آن قدر من شجاعم.

I said, I'm not being brave,

من گفتم، من شجاع نیستم،

it's my job."

این شغل من است."

I leave you today with a final thought.

من شما را با یک ایده تنها می گذارم.

Being totally transparent is scary.

شفافیت کامل مسلماً ترسناک است.

You feel naked, exposed and vulnerable,

شما احساس برهنگی، بی پناهی و آسیب پذیری می کنید،

but that vulnerability, that humility,

اما آن آسیب پذیری، آن حس حقارت،

it can be an extraordinary benefit to the practice of medicine.

می تواند به طور قابل توجهی برای حرفه پزشکی مثمر ثمر باشد.

When doctors are willing to step off our pedestals,

وقتی ما پزشکان بخواهیم از سکوی خود کنار رویم

take off our white coats,

کت سفید رنگ خود را درآوریم،

and show our patients who we are and what medicine is all about,

و به بیماران نشان دهیم که هستیم و پزشکی درباره چیست،

that's when we begin to overcome the sickness of fear.

آن وقت است که ما شروع به غلبه بر بیماری ترس می کنیم.

That's when we establish trust.

این زمانی است که اعنماد را ساخته ایم.

That's when we change the paradigm of medicine

وقتی است که ما الگوی پزشکی را تغییر دهیم

from one of secrecy and hiding

از رازداری و پنهان کاری

to one that is fully open and engaged

به باز بودن و تعامل کامل

for our patients.

برای مریض هایمان.

Thank you.

ممنون

(Applause)

(تشویق حاضرین)