What if we replaced politicians with randomly selected people? | Brett Hennig

Translator: Pongsakorn Puavaranukroh Reviewer: Sritala Dhanasarnsombut

I want to talk about one of the big questions,

ผมอยากพูดเกี่ยวกับ คำถามสำคัญคำถามหนึ่ง

perhaps the biggest question:

นี่อาจถือเป็นสุดยอดคำถามก็ว่าได้

How should we live together?

คำถาม คือ เราควรอยู่ร่วมกันอย่างไร

How should a group of people, who perhaps live in a city

กลุ่มคนที่อยู่ในเมืองเดียวกัน

or in the continent

ในฐานะเพื่อนร่วมทวีป

or even the whole globe,

หรือแม้ในฐานะเพื่อนร่วมโลก

share and manage common resources?

เราควรจะใช้ทรัพยากรร่วมกันอย่างไร

How should we make the rules that govern us?

กฎในการอยู่ร่วมกันควรเป็นอย่างไร

This has always been an important question.

คำถามสำคัญนี้อยู่คู่กับเรามาโดยตลอด

And today, I think it's even more important than ever

และผมคิดว่ามันยิ่งทวีความสำคัญในยุคนี้

if we want to address rising inequality, climate change, the refugee crisis,

ถ้าเราอยากจะจัดการปัญหาความไม่เท่าเทียม ปัญหาโลกร้อน ปัญหาผู้อพยพ

just to name a few major issues.

หรือปัญหาอื่น ๆ อีกมากมาย

It's also a very old question.

นี่เป็นคำถามเก่าแก่

Humans have been asking themselves this question

ที่มนุษย์เราเฝ้าถามตัวเองมาโดยตลอด

ever since we lived in organized societies.

ตั้งแต่พวกเรามาอยู่ร่วมกันในสังคม

Like this guy, Plato.

ตัวอย่างเช่น เพลโต (Plato)

He thought we needed benevolent guardians

เขาคิดว่าเราจำเป็นต้องมี ผู้ปกครองที่มีเมตตา

who could make decisions for the greater good of everyone.

ที่ตัดสินใจโดย ยึดผลประโยชน์ส่วนรวมเป็นสำคัญ

Kings and queens thought they could be those guardians,

เหล่าราชาและราชินี เคยคิดว่าตัวเองมีคุณสมบัติดังกล่าว

but during various revolutions, they tended to lose their heads.

แม้ว่าตามประวัติศาสตร์ พวกเขามักจบไม่สวย

And this guy, you probably know.

และชายคนนี้ ที่อาจคุ้นเคยกันดี

Here in Hungary, you lived for many years

ฮังการีในอดีต พวกคุณก็เคยอยู่ภายใต้

under one attempt to implement his answer of how to live together.

แนวคิดของเขาในการอยู่ร่วมกันในสังคม

His answer was brutal, cruel and inhumane.

ส่วนคนนี้ คำตอบของเขานั้นช่าง โหดเหี้ยม และไร้มนุษยธรรม

But a different answer, a different kind of answer,

แต่มีคำตอบอีกอันหนึ่ง

which went more or less into hibernation for 2,000 years,

คำตอบที่หลับใหลมากว่า 2,000 ปี

has had profound recent success.

ซึ่งมันได้กลับมาแพร่หลายในยุคนี้

That answer is, of course, democracy.

คำตอบนั้น ก็คือ ระบอบประชาธิปไตย

If we take a quick look at the modern history of democracy,

ถ้าเราดูประวัติศาสตร์ ของประชาธิปไตยสมัยใหม่

it goes something like this.

ก็จะได้ภาพแบบนี้

Along here, we're going to put the last 200 years.

ตรงแกนนอน แสดงถึงช่วง 200 ปีที่ผ่านมา

Up here, we're going to put the number of democracies.

ส่วนแกนตั้ง แสดงถึงจำนวนประเทศ ที่เป็นประชาธิปไตย

And the graph does this,

ก็จะได้กราฟแบบนี้

the important point of which,

จุดสำคัญของกราฟนี้ ก็คือ

is this extraordinary increase over time,

การเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงที่ผ่านมา

which is why the 20th century

จึงไม่แปลกที่ ศตวรรษที่ 20

has been called the century of democracy's triumph,

จะถูกเรียกว่าเป็น ยุคเรืองรองของประชาธิปไตย

and why, as Francis Fukuyama said in 1989,

และเหมือนที่ ฟรานซิส ฟุกุยะมะ เคยกล่าวไว้เมื่อปี 1989 ว่า

some believe that we have reached the end of history,

มีหลายคนเชื่อว่า ในที่สุดเราก็ได้คำตอบเสียที

that the question of how to live together has been answered,

ต่อคำถามที่ว่าเราควรอยู่ร่วมกันอย่างไร

and that answer is liberal democracy.

และคำตอบนั้นก็คือ ประชาธิปไตยแบบเสรีนิยม

Let's explore that assertion, though.

มาดูกันว่า ความเชื่อนี้มันถูกต้องแค่ไหน

I want to find out what you think.

ขอผมถามสำรวจความเห็นพวกคุณสักหน่อย

So I'm going to ask you two questions,

ผมจะถามพวกคุณ 2 คำถาม

and I want you to put your hands up

กรุณายกมือขึ้น

if you agree.

ถ้าใครเห็นด้วย

The first question is: Who thinks living in a democracy is a good thing?

คำถามแรก ใครคิดว่าชีวิตในยุคประชาธิปไตยเป็นเรื่องดี

Who likes democracy?

ใครชอบประชาธิปไตยบ้าง

If you can think of a better system, keep your hands down.

ถ้าใครคิดว่าระบบอื่นดีกว่า ไม่ต้องยกมือนะครับ

Don't worry about those who didn't raise their hands,

ไม่ต้องกังวลว่าทำไมมีคนที่ไม่ยกมือนะครับ

I'm sure they mean very well.

พวกเขาไม่ได้มีเจตนาอะไรไม่ดี

The second question is:

คำถามที่สอง ถามว่า

Who thinks our democracies are functioning well?

ใครบ้างที่คิดว่า ระบอบประชาธิปไตยที่เป็นอยู่นี้ใช้การได้ดี

Come on, there must be one politician in the audience somewhere.

ไม่มีนักการเมืองอยู่ในนี้สักคนเลยเหรอครับ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

No.

ไม่มีเลยสักคน

But my point is, if liberal democracy is the end of history,

ประเด็นของผมคือ ถ้าเสรีนิยมประชาธิปไตยเป็นคำตอบสุดท้ายจริง

then there's a massive paradox or contradiction here.

แต่ทำไมคำตอบของพวกคุณมันกลับย้อนแย้งกันเอง

Why is that?

ทำไมหรือครับ

Well, the first question is about the ideal of democracy,

คำถามแรก มันเกี่ยวกับประชาธิปไตยในอุดมคติ

and all these qualities are very appealing.

ซึ่งหลักการทั้งหลายฟังดูดีน่าสนับสนุน

But in practice, it's not working.

แต่ในทางปฏิบัติ กลับไม่ดีอย่างที่คิด

And that's the second question.

ซึ่งก็คือคำถามข้อที่สองนั่นเอง

Our politics is broken, our politicians aren't trusted,

ระบบการเมืองของเรามันเน่าเฟะ นักการเมืองก็มีแต่พวกขี้โกง

and the political system is distorted by powerful vested interests.

กระบวนการทางการเมืองก็ถูกบิดเบือน โดยกลุ่มอิทธิพลที่มีผลประโยชน์แอบแฝง

I think there's two ways to resolve this paradox.

ผมคิดว่า เรามี 2 วิธีที่จะยุติความย้อนแย้งนี้

One is to give up on democracy; it doesn't work.

วิธีแรก ยกเลิกระบอบประชาธิปไตยไปซะเลย ก็มันไม่ได้ผลนี่

Let's elect a populist demagogue who will ignore democratic norms,

แล้วกลับไปหา นักประชานิยม ที่ไม่สนใจวิถีประชาธิปไตย

trample on liberal freedoms

เพิกเฉยไม่ฟังเสียงประชาชน

and just get things done.

ดันทุรังทำงานให้เสร็จ ๆ ไป

The other option, I think, is to fix this broken system,

หรือ วิธีที่สอง ทำให้มันกลับมา เป็นประชาธิปไตยจริง ๆ

to bring the practice closer to the ideal

ให้ใกล้เคียงกับประชาธิปไตยในอุดมคติ

and put the diverse voices of society in our parliaments

ที่ที่รัฐสภารวมเสียงของสังคมทุกภาคส่วน

and get them to make considered, evidence-based laws

และได้ออกนโยบาย โดยอาศัยหลักฐานเชิงประจักษ์

for the long-term good of everyone.

โดยยึดผลประโยชน์ส่วนรวมในระยะยาว

Which brings me to my epiphany,

ซึ่งตรงนี่เองที่ทำให้ผมร้องอ๋อ

my moment of enlightenment.

คิดออกแล้วว่าต้องทำยังไง

And I want you to get critical.

และผมอยากให้คุณลองวิจารณ์ดู

I want you to ask yourselves, "Why wouldn't this work?"

ผมอยากให้พวกคุณถามตัวเองว่า "ทำไมมันถึงไม่น่าจะได้ผล"

And then come and talk to me afterwards about it.

แล้วช่วยมาบอกผมทีหลังด้วยนะครับ

Its technical name is "sortition."

ในทางเทคนิค เราเรียกมันว่า "การจับสลาก (sortition)"

But its common name is "random selection."

หรือภาษาทั่วไป คือ "การสุ่มเลือก (random selection)"

And the idea is actually very simple:

หลักการของมันนั้นง่ายมาก ๆ

we randomly select people and put them in parliament.

เราแค่สุ่มเลือกประชากรขึ้นมา แล้วให้เขาเหล่านั้นบริหารประเทศ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Let's think about that for a few more minutes, shall we?

ลองให้โอกาสวิธีนี้ดูไหมครับ

Imagine we chose you and you and you and you and you down there

สมมุติเราเลือก คนที่นั่งตรงนี้ ตรงนั้น ตรงโน้น และก็ตรงข้างล่างโน่น

and a bunch of other random people,

และก็อีกหลาย ๆ ท่านแบบสุ่ม ๆ

and we put you in our parliament for the next couple of years.

แล้วให้พวกเขาไปบริหารประเทศ สักสองสามปี

Of course, we could stratify the selection to make sure that it matched

แน่นอน เราอาจสุ่มตามกลุ่มย่อยต่าง ๆ เพื่อให้ใกล้เคียงกับ

the socioeconomic and demographic profile of the country

โครงสร้างของประชากรในประเทศ ตามพื้นเพและฐานะทางเศรษฐกิจ

and was a truly representative sample of people.

เสมือนเป็นตัวแทน ของประชากรในประเทศจริง ๆ

Fifty percent of them would be women.

ครึ่งหนึ่งอาจเป็นผู้หญิง

Many of them would be young, some would be old,

หลายคนอาจเป็นคนหนุ่มสาว บางคนอาจเป็นคนสูงอายุ

a few would be rich,

อาจมีคนรวยปนมานิดหน่อย

but most of them would be ordinary people like you and me.

แต่โดยรวมก็เป็นคนทั่วไป แบบเรา ๆ

This would be a microcosm of society.

นี่เป็นเหมือนสังคมจำลอง

And this microcosm would simulate how we would all think,

ซึ่งสามารถเป็นตัวแทนความคิดเห็นของพวกเรา ได้เป็นอย่างดี

if we had the time, the information

ถ้าพวกเรามีเวลา มีข้อมูล

and a good process to come to the moral crux of political decisions.

และ มีกระบวนการที่ดีที่จะรับมือกับ การตัดสินใจเชิงจริยธรรมทางการเมือง

And although you may not be in that group,

แม้ว่าพวกเราบางคนอาจไม่ได้ถูกเลือก

someone of your age, someone of your gender,

แต่ก็จะมีคนรุ่นเดียวกับคุณ คนเพศเดียวกับคุณ

someone from your location and someone with your background

คนในท้องถิ่นเดียวกับคุณ คนที่มีพื้นเพคล้ายคุณ

would be in that room.

ที่ถูกเลือกเป็นตัวแทนในสภา

The decisions made by these people would build on the wisdom of crowds.

การตัดสินใจโดยพวกเขาเหล่านี้ จะมีรากฐานมากจากภูมิปัญญารวมหมู่

They would become more than the sum of their parts.

เมื่อการมารวมกัน ก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่เกินคาดหมาย

They would become critical thinkers

พวกเขาอาจจะกลายเป็น นักคิดที่มีวิจารณญาณ

with access to experts,

ที่ประกอบไปด้วยผู้ชำนาญในสาขาต่าง ๆ

who would be on tap but not on top.

แม้อาจจะไม่ได้เป็นสุดยอดผู้เชี่ยวชาญ

And they could prove that diversity can trump ability

แต่พวกเขาสามารถแสดงให้เห็นว่า ความหลากหลายสำคัญกว่าความเก่งกาจ

when confronting the wide array of societal questions and problems.

เมื่อต้องเผชิญกับปัญหาทางสังคมที่หลากหลาย

It would not be government by public opinion poll.

นี่อาจไม่ใช่การปกครอง โดยการใช้ความเห็นสาธารณะ

It would not be government by referendum.

นี่อาจไม่ใช่การปกครอง โดยการใช้ประชามติ

These informed, deliberating people would move beyond public opinion

ตัวแทนเหล่านี้เมื่อได้ศึกษาและไตร่ตรอง จะไปได้ไกลกว่าความเห็นสาธารณะ

to the making of public judgments.

ในการตัดสินใจเกี่ยวกับนโยบายสาธารณะ

However, there would be one major side effect:

อย่างไรก็ดี ข้อเสียสำคัญหนึ่งเดียว ก็คือ

if we replaced elections with sortition

เมื่อเราใช้การจับสลากแทนการเลือกตั้ง

and made our parliament truly representative of society,

เพื่อให้สภาเป็นตัวแทนของเสียงในสังคมจริง

it would mean the end of politicians.

นั่นหมายถึงจุดจบของพวกนักการเมือง

And I'm sure we'd all be pretty sad to see that.

ผมว่าพวกเราทุกคนคงจะเสียใจสุด ๆ ที่มันกลายเป็นแบบนี้

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

Very interestingly,

มันน่าสนใจจริง ๆ

random selection was a key part of how democracy was done

ที่การสุ่มเลือกกลายเป็นกุญแจสำคัญ ของกระบวนการประชาธิปไตย

in ancient Athens.

ในยุคกรีกโบราณ

This machine, this device, is called a kleroteria.

เครื่องมือนี้ ถูกเรียกว่า kleroteria (เคอโรเทเเรีย)

It's an ancient Athenian random-selection device.

มันเป็นอุปกรณ์ในการสุ่มเลือก ของชาวกรีกโบราณ

The ancient Athenians randomly selected citizens

ชาวกรีกโบราณจะสุ่มเลือกชาวเมือง

to fill the vast majority of their political posts.

เข้าไปทำหน้าที่ส่วนใหญ่ในสภา

They knew that elections were aristocratic devices.

พวกเขารู้ว่าการเลือกตั้งเป็นเครื่องมือ ให้เกิดอภิสิทธิ์ชน

They knew that career politicians were a thing to be avoided.

พวกเขารู้ว่าอาชีพนักการเมือง เป็นสิ่งที่ควรหลีกเลี่ยง

And I think we know these things as well.

ซึ่งผมคิดว่า พวกเราก็รู้เรื่องเหล่านี้ดีเช่นกัน

But more interesting than the ancient use of random selection

ที่น่าสนใจไปกว่าเรื่องการสุ่มเลือก ของชาวกรีกโบราณ ก็คือ

is its modern resurgence.

การที่มันกลับมามีบทบาทในยุคปัจจุบัน

The rediscovery of the legitimacy of random selection in politics

การกลับมาอย่างชอบธรรม ของการนำวิธีสุ่มเลือกมาใช้ในทางการเมือง

has become so common lately,

ที่ได้กลายเป็นเรื่องสามัญทั่วไปในยุคนี้

that there's simply too many examples to talk about.

ซึ่งมีตัวอย่างให้เห็นมากมาย

Of course, I'm very aware that it's going to be difficult

แน่นอน ผมตระหนักดีว่า มันเป็นเรื่องยาก

to institute this in our parliaments.

ที่จะยอมรับรัฐสภาที่มาจาก การสุ่มเลือกล้วน ๆ

Try this -- say to your friend,

ไม่เชื่อ ลองบอกกับเพื่อนคุณแบบนี้ดู

"I think we should populate our parliament with randomly selected people."

"เราว่าควรเลือก สส. ด้วยการสุ่มจากคนทั่วประเทศ"

"Are you joking?

"นี่เป็นเรื่องตลกเหรอ

What if my neighbor gets chosen?

ถ้าเพื่อนบ้านถูกเลือกจะทำอย่างไร

The fool can't even separate his recycling."

แค่แยกประเภทขยะให้ถูก ยังทำไม่เป็นเลย"

But the perhaps surprising but overwhelming and compelling evidence

แม้จะน่าแปลกใจ แต่จากหลักฐานที่น่าเชื่อถือจำนวนมาก

from all these modern examples

จากตัวอย่างที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน

is that it does work.

ก็คือ มันใช้การได้จริง ๆ

If you give people responsibility, they act responsibly.

ถ้าคุณมอบหน้าที่ความรับผิดชอบให้เขา เขาก็จะทำตัวเป็นคนมีความรับผิดชอบ

Don't get me wrong -- it's not a panacea.

อย่าเพิ่งเข้าใจผิด นี่ไม่ใช่ยาครอบจักรวาล

The question is not: Would this be perfect?

สิ่งที่ต้องถามไม่ใช่ มันจะไร้ที่ติหรือไม่

Of course not.

ไม่มีทางอยู่แล้ว

People are fallibly human,

มนุษย์ไม่ใช่เทวดาเดินดิน

and distorting influences will continue to exist.

ความผิดพลาดหรือการหลงผิด ย่อมมีบ้างเป็นธรรมดา

The question is: Would it be better?

สิ่งที่ต้องถาม คือ มันจะทำให้ระบบดีขึ้นหรือไม่

And the answer to that question, to me at least, is obviously yes.

และอย่างน้อยในความเห็นของผม ชัดเจนว่ามันใช่

Which gets us back to our original question:

ซึ่งนี่จะนำเรากลับไปสู่ คำถามตั้งต้น ที่ว่า

How should we live together?

เราควรจะอยู่ร่วมกันอย่างไร

And now we have an answer:

และตอนนี้เราก็ได้คำตอบแล้ว ก็คือ

with a parliament that uses sortition.

ด้วยรัฐสภาแบบจับสลาก

But how would we get from here to there?

เราจะพัฒนาไปให้ถึงจุดนั้นได้อย่างไร

How could we fix our broken system

เราจะกู้ระบอบประชาธิปไตยที่ล้มเหลว

and remake democracy for the 21st century?

ให้กลับมาเป็นประชาธิปไตยแห่งศตวรรษที่ 21 ได้อย่างไร

Well, there are several things that we can do,

ก็มีหลายอย่างที่พวกเราสามารถทำได้

and that are, in fact, happening right now.

ซึ่งที่จริง มันก็เป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้

We can experiment with sortition.

เราสามารถทดลอง ระบบเลือกตั้งแบบสุ่ม

We can introduce it to schools and workplaces and other institutions,

เราสามารถเริ่มลองมันที่โรงเรียน ที่ทำงาน หรือในสถาบันต่างๆ

like Democracy In Practice is doing in Bolivia.

เช่นที่ องค์กรประชาธิปไตยภาคปฎิบัติ ทำอยู่ในโบลิเวีย

We can hold policy juries and citizens' assemblies,

เราสามารถตั้งคณะลูกขุนพลเมือง และ สภาประชาชน

like the newDemocracy Foundation is doing in Australia,

เหมือนที่มูลนิธิประชาธิปไตยใหม่ ทำอยู่ในออสเตรเลีย

like the Jefferson Center is doing in the US

เหมือนองค์กรเจฟเฟอร์สันเซ็นเตอร์ ทำอยู่ในอเมริกา

and like the Irish government is doing right now.

และเหมือนกับที่รัฐบาลไอร์แลนด์ กำลังทำอยู่ในปัจจุบัน

We could build a social movement demanding change,

พวกเราสามารถร่วมกันรณรงค์ เรียกร้องให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

which is what the Sortition Foundation is doing in the UK.

ซึ่งก็เป็นสิ่งที่มูลนิธิจับสลากเลือกตั้ง กำลังทำอยู่ในอังกฤษ

And at some point, we should institute it.

เมื่อถึงจุดหนึ่ง เราควรทำให้เป็นนโยบายจริง

Perhaps the first step would be a second chamber in our parliament,

อาจลองเริ่มที่วุฒิสภาก่อนก็ได้

full of randomly selected people --

วุฒิสมาชิกทั้งหมดมาจากการสุ่มเลือกประชาชน

a citizens' senate, if you will.

จะเรียกว่าเป็น วุฒิสภาพลเมือง ก็ได้

There's a campaign for a citizens' senate in France

มีการรณรงค์ให้จัดตั้ง วุฒิสภาพลเมือง ในฝรั่งเศส

and another campaign in Scotland,

และก็ที่สก็อตแลนด์ เช่นกัน

and it could, of course, be done right here in Hungary.

แน่นอนที่ฮังการี ก็สามารถเกิดขึ้นได้

That would be kind of like a Trojan horse right into the heart of government.

มันเหมือนกับให้รัฐบาลได้ลองชิมลางดูก่อน

And then, when it becomes impossible

และถ้าเมื่อใหร่ที่ระบบปัจจุบัน

to patch over the cracks in the current system,

ล้มเหลวเกินเยียวยา

we must step up and replace elections with sortition.

เราก็จะลุกขึ้นเรียกร้องให้เปลี่ยน จากการเลือกตั้งเป็นการจับสลากแทน

I have hope.

ผมยังมีความหวัง

Here in Hungary, systems have been created,

ที่ฮังการีนี้ ระบอบมากมายได้ถูกสร้างขึ้น

and systems have been torn down and replaced

ถูกล้มล้าง แล้วก็แทนที่ด้วยระบอบใหม่ ๆ

in the past.

ตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน

Change can and does happen.

การเปลี่ยนแปลงไม่อาจหลีกเลี่ยงได้

It's just a matter of when and how.

มันขึ้นอยู่กับว่า เมื่อไหร่ และ อย่างไร

Thank you. (Hungarian) Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)