What if we replaced politicians with randomly selected people? | Brett Hennig

Translator: Mohammad Moshkforoush Reviewer: Leila Ataei

I want to talk about one of the big questions,

می‌خواهم در مورد یکی از سوالات بزرگ صحبت کنم،

perhaps the biggest question:

شاید بزرگ‌ترین سوال:

How should we live together?

چطور باید کنار هم زندگی کرد؟

How should a group of people, who perhaps live in a city

چطور گروهی از مردم، که شاید در یک شهر ساکن هستند

or in the continent

یا در یک قاره

or even the whole globe,

یا حتی در کل جهان،

share and manage common resources?

منابع مشترک را تقسیم و مدیریت کنند؟

How should we make the rules that govern us?

چطور باید قوانین عمومی را وضع کنیم؟

This has always been an important question.

این همیشه یک سوال مهم بوده.

And today, I think it's even more important than ever

و امروز، بنظرم حتی مهمتر از همیشه است

if we want to address rising inequality, climate change, the refugee crisis,

اگر می‌خواهیم در مورد رشد نابرابری، تغییر اقلیم‌ها، بحران مهاجرت صحبت کنیم،

just to name a few major issues.

تنها برای ذکر چند مورد مهم.

It's also a very old question.

این همینطور یک سوال قدیمی هم هست.

Humans have been asking themselves this question

انسان‌ها این سوال را از زمانی که

ever since we lived in organized societies.

در جوامع نظام‌مند قرار گرفتیم می‌پرسیده‌اند.

Like this guy, Plato.

مثل این آقا، افلاطون.

He thought we needed benevolent guardians

معتقد بود که ما به سرپرستان خیرخواه نیازمندیم

who could make decisions for the greater good of everyone.

که می‌توانند برای خیر و صلاح همه تصمیم بگیرند.

Kings and queens thought they could be those guardians,

پادشاه‌ها و ملکه‌ها فکر می‌کرند می‌توانند این نقش را داشته باشند،

but during various revolutions, they tended to lose their heads.

اما طی انقلاب‌های مختلف، تمایل داشتند که سر خود را از دست بدهند.

And this guy, you probably know.

و این آقا، احتمالا شاید بشناسید.

Here in Hungary, you lived for many years

اینجا در مجارستان سال‌های زیادی را

under one attempt to implement his answer of how to live together.

تحت تلاشی برای پیاده‌سازی جواب او به اینکه چگونه با هم زندگی کنیم، زندگی کردید.

His answer was brutal, cruel and inhumane.

پاسخ او بی‌رحمانه، خشن و غیرانسانی بود.

But a different answer, a different kind of answer,

اما یک پاسخ متفاوت، نوع دیگری از پاسخ،

which went more or less into hibernation for 2,000 years,

که حدود ۲٫۰۰۰ سال به خواب زمستانی رفته بود،

has had profound recent success.

اخیرا موفقیت بزرگی داشته است.

That answer is, of course, democracy.

این پاسخ، البته، دموکراسی است.

If we take a quick look at the modern history of democracy,

اگر نگاهی سریع به تاریخ مدرن دموکراسی داشته باشیم،

it goes something like this.

چیزی شبیه این می‌شود.

Along here, we're going to put the last 200 years.

در این راستا، ۲۰۰ سال اخیر را بررسی می‌کنیم.

Up here, we're going to put the number of democracies.

این بالا ، تعداد دموکراسی‌ها را قرار می‌دهیم.

And the graph does this,

و نمودار به این شکل می‌شود،

the important point of which,

مهم‌ترین نکته آن

is this extraordinary increase over time,

این افزایش فوق‌العاده در طول زمان است،

which is why the 20th century

به همین دلیل قرن ۲۱‌ام

has been called the century of democracy's triumph,

قرن پیروزی دموکراسی نامیده شده است.

and why, as Francis Fukuyama said in 1989,

چرا؟ همانطور که فرانسیس فوکویاما در سال ۱۹۸۹ گفت،

some believe that we have reached the end of history,

عده‌ای معتقدند که به پایان تاریخ رسیده‌ایم.

that the question of how to live together has been answered,

این سوال که چگونه با هم زندگی کنیم پاسخ داده شده است،

and that answer is liberal democracy.

و پاسخ آن لیبرال دموکراسی است.

Let's explore that assertion, though.

بیایید این ادعا را بررسی کنیم.

I want to find out what you think.

می‌خواهم بدانم که نظر شما چیست؟

So I'm going to ask you two questions,

بنابراین از شما دو سوال می‌پرسم،

and I want you to put your hands up

و می‌خواهم که دست‌ خود را بالا ببرید

if you agree.

اگر موافقید.

The first question is: Who thinks living in a democracy is a good thing?

سوال اول: چه کسی فکر می‌کند زندگی کردن در دموکراسی خوب است؟

Who likes democracy?

چه کسی دموکراسی را دوست دارد؟

If you can think of a better system, keep your hands down.

اگر به سیستم بهتری فکر می‌کنید، دست خود را پایین نگه دارید.

Don't worry about those who didn't raise their hands,

نگران آنهایی نباشید که دست بالا نبردند،

I'm sure they mean very well.

مطمئنم که نیت خوبی دارند.

The second question is:

سوال دوم:

Who thinks our democracies are functioning well?

چه کسی فکر می‌کند دموکراسی‌های ما به خوبی عمل می‌کنند؟

Come on, there must be one politician in the audience somewhere.

یالا، حتما یک سیاستمدار اینجا بین مخاطبین باشد.

(Laughter)

(خنده)

No.

نه.

But my point is, if liberal democracy is the end of history,

اما نکته من این است که اگر لیبرال دموکراسی پایان تاریخ باشد،

then there's a massive paradox or contradiction here.

پس یک پارادوکس عظیم یا تناقض در اینجا وجود دارد،

Why is that?

دلیلش؟

Well, the first question is about the ideal of democracy,

خوب، اولین سوال در مورد آرمان دموکراسی است

and all these qualities are very appealing.

و همه این ویژگی‌ها بسیار جذاب هستند.

But in practice, it's not working.

اما در عمل اینطور نیست.

And that's the second question.

و این سوال دوم است.

Our politics is broken, our politicians aren't trusted,

سیاست ما دچار مشکل است، به سیاستمدران اعتمادی نیست

and the political system is distorted by powerful vested interests.

و نظام سیاسی از طرف منافع قدرتمند تحریف شده است.

I think there's two ways to resolve this paradox.

من فکر می‌کنم دو راه برای حل این پارادوکس وجود دارد.

One is to give up on democracy; it doesn't work.

یک این که دموکراسی را رها کنیم، موفق نیست.

Let's elect a populist demagogue who will ignore democratic norms,

بیایید کمونیستی پوپولیست را که هنجارهای دموکراتیک را نادیده می‌گیرد،

trample on liberal freedoms

آزادی‌های لیبرال را تباه می‌کند

and just get things done.

و فقط کار را انجام می‌دهد، انتخاب کنیم،

The other option, I think, is to fix this broken system,

من فکر می‌کنم گزینه دیگر این است که این سیستم شکسته را درست کنیم،

to bring the practice closer to the ideal

عمل را به آرمان نزدیک کنیم

and put the diverse voices of society in our parliaments

و صدای‌های متنوع جامعه را در پارلمان‌ها قرار دهیم

and get them to make considered, evidence-based laws

و آنها را مجبور به وضع قوانین سنجیده و مطابق شواهد کنیم،

for the long-term good of everyone.

در جهت صلاح دراز مدت همگان.

Which brings me to my epiphany,

که من را به این فهم می‌رساند،

my moment of enlightenment.

لحظه آگاهی من.

And I want you to get critical.

و از شما می‌خواهم که منتقد شوید.

I want you to ask yourselves, "Why wouldn't this work?"

می‌خواهم که از خودتان بپرسید، «چرا این کار نمی‌کند؟»

And then come and talk to me afterwards about it.

و بعدا بیایید و با من در مورد آن صحبت کنید.

Its technical name is "sortition."

نام تخصصی آن «طبقه بندی» است.

But its common name is "random selection."

اما نام عمومی آن «انتخاب تصادفی» است.

And the idea is actually very simple:

و این ایده واقعا ساده است:

we randomly select people and put them in parliament.

به طور تصادفی افرادی را انتخاب می‌کنیم و در مجلس قرارشان می‌دهیم.

(Laughter)

(خنده)

Let's think about that for a few more minutes, shall we?

بیایید برای دقایق بیشتری در موردش فکر کنیم.

Imagine we chose you and you and you and you and you down there

تصور کنید ما شما و شما و شما و شما پایین آنجا و

and a bunch of other random people,

دسته‌ای دیگر از مردم را تصادفی انتخاب کنیم

and we put you in our parliament for the next couple of years.

و ما شما را برای چند سال آینده در مجلس قرار دهیم.

Of course, we could stratify the selection to make sure that it matched

البته می‌توانیم انتخاب را طبقه‌بندی کنیم تا مطمئن شویم که

the socioeconomic and demographic profile of the country

با مشخصات اجتماعی و اقتصادی و جمعیت کشور هماهنگی می‌کند

and was a truly representative sample of people.

و نماینده نمونه واقعی از مردم باشد.

Fifty percent of them would be women.

۵۰٪ آنها خانم‌ها خواهند بود.

Many of them would be young, some would be old,

خیلی آنها جوان خواهند بود، تعدادی مسن،

a few would be rich,

تعداد کمی ثروتمند،

but most of them would be ordinary people like you and me.

اما بیشتر آنها افراد عادی مثل من و شما خواهند بود.

This would be a microcosm of society.

و این جهان کوچکی از جامعه خواهد بود.

And this microcosm would simulate how we would all think,

و این جهان کوچک شبیه‌سازی می‌کند که چگونه همه ما فکر می‌کنیم،

if we had the time, the information

اگر وقت، آگاهی

and a good process to come to the moral crux of political decisions.

و یک روند خوب برای رسیدن به اصل اخلاقی تصمیمات سیاسی داشتیم.

And although you may not be in that group,

اگرچه ممکن است شما در آن گروه نباشید

someone of your age, someone of your gender,

شخصی هم سن شما، هم جنس شما،

someone from your location and someone with your background

هم محله‌ای شما و با پس‌زمینه شما

would be in that room.

در آن اتاق خواهد بود.

The decisions made by these people would build on the wisdom of crowds.

تصمیمی که توسط این افراد گرفته می‌شود بر اساس خرد جمع خواهد بود.

They would become more than the sum of their parts.

آنها بیشتر از جمع بخش خود می‌شوند.

They would become critical thinkers

آنها تبدیل به متفکران انتقادی می‌شوند

with access to experts,

با دسترسی به متخصص‌ها،

who would be on tap but not on top.

که همیشه قابل دسترسی هستند و در بالا نیستند.

And they could prove that diversity can trump ability

و آنها می‌توانند اثبات کنند که تنوع می‌تواند توانایی‌شان را

when confronting the wide array of societal questions and problems.

هنگام مواجهه با مجموعه گسترده‌ای از سوالات و مشکلات اجتماعی بالا ببرد.

It would not be government by public opinion poll.

دیگر دولتی با نظرسنجی عمومی نخواهد بود.

It would not be government by referendum.

دیگر دولتی با همه‌پرسی نخواهد بود.

These informed, deliberating people would move beyond public opinion

این افراد آگاه و متعهد، فراتر از افکار عمومی حرکت خواهند کرد

to the making of public judgments.

تا به تصمیم گیری‌های عمومی برسند.

However, there would be one major side effect:

با این حال، یک عارضه جانبی عمده وجود دارد:

if we replaced elections with sortition

اگر ما طبقه‌بندی را جایگزین انتخابات کنیم

and made our parliament truly representative of society,

و مجلس را به نماینده واقعی جامعه تبدیل کنیم،

it would mean the end of politicians.

این به معنی پایان سیاستمداران است.

And I'm sure we'd all be pretty sad to see that.

من مطمئن هستم همه ما با دیدن آن ناراحت می‌شویم.

(Laughter)

(خنده)

Very interestingly,

جالب است که

random selection was a key part of how democracy was done

انتخاب تصادفی، بخش مهمی از نحوه انجام دموکراسی

in ancient Athens.

در آتن باستان بود.

This machine, this device, is called a kleroteria.

این ماشین، این دستگاه «کلرتریا» نامیده می‌شود.

It's an ancient Athenian random-selection device.

این دستگاه انتخاب تصادفی باستانی آتنی است.

The ancient Athenians randomly selected citizens

آتنی‌های باستان شهروندان را به صورت تصادقی انتخاب می‌کردند

to fill the vast majority of their political posts.

تا اکثر پست‌های سیاسی خود را پر کنند.

They knew that elections were aristocratic devices.

آنها می‌دانستند که انتخابات از دستگاه‌های اشرافی بود،

They knew that career politicians were a thing to be avoided.

آنها می‌دانستند که از سیاستمداران حرفه‌ای باید حذر کرد.

And I think we know these things as well.

و من فکر می‌کنم ما هم این چیزها را می‌دانیم.

But more interesting than the ancient use of random selection

اما جالب‌تر از انتخاب تصادفی باستانی،

is its modern resurgence.

تجدید استفاده مدرن آن است.

The rediscovery of the legitimacy of random selection in politics

کشف مجدد مشروعیت انتخاب تصادفی در سیاست

has become so common lately,

به تازگی چنان فراگیر شده است،

that there's simply too many examples to talk about.

که نمونه‌های فراوانی برای بحث در مورد آن وجود دارد.

Of course, I'm very aware that it's going to be difficult

البته، من بسیار آگاه هستم

to institute this in our parliaments.

که بنیان نهادن این در مجلس مشکل خواهد بود.

Try this -- say to your friend,

امتحانش کنید -- به دوست‌تان بگویید،

"I think we should populate our parliament with randomly selected people."

«فکر می‌کنم باید مجلس‌مان را با مردم انتخاب شده به صورت تصادفی پر کنیم.»

"Are you joking?

«شوخی می‌کنی؟

What if my neighbor gets chosen?

اگر همسایه من انتخاب شود چه؟

The fool can't even separate his recycling."

آن احمق حتی نمی‌تواند بازیافتش را جدا کند.»

But the perhaps surprising but overwhelming and compelling evidence

اما شاید مدرک جالب و هیجان‌انگیز و در عین حال شگفت‌انگیز

from all these modern examples

از همه این نمونه‌های مدرن

is that it does work.

این است که کار می‌کند.

If you give people responsibility, they act responsibly.

اگر به مردم مسئولیت دهید، آنها مسئولانه عمل می‌کنند.

Don't get me wrong -- it's not a panacea.

اشتباه نکنید -- این دوای همه مشکلات نیست.

The question is not: Would this be perfect?

سوال این نیست: آیا این کامل خواهد بود؟

Of course not.

البته که نه.

People are fallibly human,

انسان جایزالخطا است،

and distorting influences will continue to exist.

و تاثیرات تحریف شده همچنان ادامه خواهد یافت.

The question is: Would it be better?

سوال این است: آیا بهتر خواهد بود؟

And the answer to that question, to me at least, is obviously yes.

و پاسخ به این سوال، حداقل از نظر من، قطعا بله است.

Which gets us back to our original question:

که ما را به سوال اصلی بازمی‌گرداند:

How should we live together?

چگونه باید در کنار هم زندگی کنیم؟

And now we have an answer:

و حالا جواب را داریم:

with a parliament that uses sortition.

با مجلسی که از طبقه‌بندی استفاده کند.

But how would we get from here to there?

اما چگونه از اینجا به آنجا می‌رسیم؟

How could we fix our broken system

چگونه می‌توانیم سیستم خراب را درست کنیم

and remake democracy for the 21st century?

و دموکراسی را برای قرن۲۱ بازسازی کنیم؟

Well, there are several things that we can do,

خوب، چندین چیز وجود دارد که می‌توانیم انجام دهیم،

and that are, in fact, happening right now.

و در واقع در حال اجرا هستند.

We can experiment with sortition.

می‌توانیم با طبقه‌بندی امتحان کنیم.

We can introduce it to schools and workplaces and other institutions,

می‌توانیم آن را به مدارس و محل‌های کار و سایر موسسات معرفی کنیم،

like Democracy In Practice is doing in Bolivia.

مانند دموکراسی در عمل که در بولیوی انجام می‌شود.

We can hold policy juries and citizens' assemblies,

می‌توانیم هیئت‌های سیاسی و مجمع شهروندان را نگه داریم،

like the newDemocracy Foundation is doing in Australia,

مانند بنیاد جدید دموکراسی در استرالیا،

like the Jefferson Center is doing in the US

مانند کاری که مرکز جفرسون در ایالات متحده

and like the Irish government is doing right now.

و آنچه دولت ایرلند الان انجام می‌دهد.

We could build a social movement demanding change,

ما می‌توانیم یک جنبش اجتماعی را که خواهان تغییر است بسازیم،

which is what the Sortition Foundation is doing in the UK.

این همان چیزی است که بنیاد طبقه‌بندی در انگلستان انجام می‌دهد.

And at some point, we should institute it.

و از یک جایی، ما باید آن را تأسیس کنیم.

Perhaps the first step would be a second chamber in our parliament,

شاید اولین گام اتاق دومی در مجلس ما باشد،

full of randomly selected people --

پر از افرادی که به طور تصادفی انتخاب شده‌اند --

a citizens' senate, if you will.

یک سنای شهروندان، اگر بخواهید.

There's a campaign for a citizens' senate in France

یک کمپین برای سنای شهروندان در فرانسه وجود دارد

and another campaign in Scotland,

و یک کمپین دیگر در اسکاتلند،

and it could, of course, be done right here in Hungary.

و البته می‌تواند در اینجا در مجارستان انجام شود.

That would be kind of like a Trojan horse right into the heart of government.

این همانند یک اسب تروا درست در قلب دولت است.

And then, when it becomes impossible

و سپس، زمانی که غیرممکن می‌شود

to patch over the cracks in the current system,

برای رفع ترک در سیستم فعلی،

we must step up and replace elections with sortition.

ما باید قدم برداریم و انتخابات را با طبقه‌بندی جایگزین کنیم،

I have hope.

من امیدوارم.

Here in Hungary, systems have been created,

در مجارستان، سیستم‌ها ایجاد شده‌اند،

and systems have been torn down and replaced

و سیستم‌ها در گذشته

پاره شده و جایگزین شده‌اند.

in the past.

Change can and does happen.

تغییر می‌تواند و اتفاق می‌افتد.

It's just a matter of when and how.

مسئله فقط این است که چه وقت و چگونه.

Thank you. (Hungarian) Thank you.

تشکر می‌کنم. (مجارستانی) متشکرم.

(Applause)

(تشویق)