Thomas Goetz: It's time to redesign medical data

Translator: Cheeratikarn Phithakham Reviewer: Paninya Masrangsan

I'm going to be talking to you

ผมจะมาพูดให้ทุกคนฟัง

about how we can tap

เกี่ยวกับเรื่องว่าเรา

a really underutilized resource in health care,

ไม่ได้ใช้ประโยชน์เต็มๆจากข้อมูลทางด้านสุขภาพ

which is the patient,

ซึ่งเราในที่นี้คือผู้ป่วย

or, as I like to use the scientific term,

หรือ--ที่ผมชอบใช้ศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ว่า--

people.

ประชาชน

Because we are all patients, we are all people.

เพราะว่าทุกคนก็คือผู้ป่วย ทุกคนก็คือประชาชน

Even doctors are patients at some point.

แม้แต่แพทย์เองบางครั้งก็ยังกลายมาเป็นผู้ป่วย

So I want to talk about that

ดังนั้นผมจึงอยากจะพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้

as an opportunity

ในแง่ที่ว่ามันเป็นโอกาส

that we really have failed to engage with very well in this country

ซึ่งจริงๆแล้วถือประเทศเราล้มเหลวในเรื่องการใช้ประโยชน์จากข้อมูลเหล่านี้

and, in fact, worldwide.

พูดกันจริงๆแล้ว ถือว่าล้มเหลวกันทั่วโลกเลย

If you want to get at the big part --

ถ้าคุณอยากจะเข้าใจในภาพใหญ่--

I mean from a public health level, where my training is --

ซึ่งผมหมายถึงงานสาธารณสุข สาขาของผม

you're looking at behavioral issues.

เรามองถึงเรื่องปัญหาทางพฤติกรรม

You're looking at things where people are actually given information,

เรากำลังมองว่าแท้จริงแล้วประชาชนได้รับข้อมูลอะไร

and they're not following through with it.

และทำไมพวกเขาไม่สามารถทำตามข้อมูลนั้นได้ทั้งหมด

It's a problem that manifests itself in diabetes,

ปัญหานี้เราเห็นได้จากโรคเบาหวาน

obesity, many forms of heart disease,

โรคอ้วนและโรคหลอดเลือดหัวใจต่างๆ

even some forms of cancer -- when you think of smoking.

หรือแม้แต่โรคมะเร็ง เมื่อเรานึกถึงการสูบบุหรี่

Those are all behaviors where people know what they're supposed to do.

พฤติกรรมต่างๆที่เราก็รู้กันอยู่แล้วว่าเราควรจะทำอะไร

They know what they're supposed to be doing,

เรารู้ว่าเราควรจะทำอะไร

but they're not doing it.

แต่เราก็ยังไม่ทำอยู่ดี

Now behavior change is something

การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเป็นอะไรที่--

that is a long-standing problem in medicine.

มีมานานแล้วในทางการแพทย์

It goes all the way back to Aristotle.

ย้อนนานไปจนถึงยุคของอริสโตเติล

And doctors hate it, right?

และพวกแพทย์ก็ไม่ชอบเลย ใช่ไหมครับ

I mean, they complain about it all the time.

พวกแพทย์ก็บ่นกันตลอดเวลา

We talk about it in terms of engagement, or non-compliance.

เมื่อเราพูดถึงเรื่องของให้ความมีส่วนร่วม หรือการไม่ให้ความร่วมมือในการรักษา

When people don't take their pills,

เมื่อพูดถึงที่คนไม่กินยาที่ได้รับ

when people don't follow doctors' orders --

เมื่อพวกเราไม่ทำตามคำสั่งของแพทย์

these are behavior problems.

ซึ่งล้วนเป็นปัญหาทางด้านพฤติกรรม

But for as much as clinical medicine

แต่ไม่ว่าการแพทย์จะบ่นเรื่อง

agonizes over behavior change,

เกี่ยวกับการปรับเปลี่ยนพฤติกรรม

there's not a lot of work done

แต่ไม่ได้ความก้าวหน้าทางนี้มากนัก

in terms of trying to fix that problem.

ในเรื่องของการพยายามจะแก้ปัญหา

So the crux of it

ดังนั้นเรื่องสำคัญก็คือ

comes down to this notion of decision-making --

กลับมาให้ความสำคัญกับการตัดสินใจ--

giving information to people in a form

การให้ข้อมูลแก่ประชาชนในรูปแบบใหม่

that doesn't just educate them

ซึ่งไม่ใช่แค่การให้ความรู้กับพวกเขา

or inform them,

หรือแค่ให้ข้อมูล

but actually leads them to make better decisions,

แต่ควรให้ข้อมูลที่จะนำไปสู่การตัดสินใจได้ดีขึ้น

better choices in their lives.

ทางเลือกที่ดีขึ้นสำหรับชีวิตของพวกเขา

One part of medicine, though,

มีสาขาทางการแพทย์หนึ่ง

has faced the problem of behavior change pretty well,

ซึ่งแก้ปัญหาการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมได้ดี

and that's dentistry.

และนั่นก็คือทันตกรรม

Dentistry might seem -- and I think it is --

ทันตกรรมอาจจะดูเหมือน--ผมคิดว่าดูเหมือนนะ

many dentists would have to acknowledge

ว่าทันตแพทย์จะต้องยอมรับนะว่า

it's somewhat of a mundane backwater of medicine.

ไม่ได้มีอะไรพิเศษในแผนกทันตกรรม

Not a lot of cool, sexy stuff happening in dentistry.

ไม่ได้มีอะไรที่ดูเจริญหูเจริญตาในแผนกทันตกรรมเลย

But they have really taken this problem of behavior change

แต่พวกเขาก็มีปัญหาเกี่ยวกับการเปลี่ยนพฤติกรรม

and solved it.

และสามารถแก้ปัญหาได้

It's the one great preventive health success

ซึ่งเป็นวิธีป้องกันกับเกี่ยวกับสุขภาพที่ประสบความสำเร็จอันหนึ่ง

we have in our health care system.

ในระบบสุขภาพของเรา

People brush and floss their teeth.

นั่นคือการแปรงฟันและใช้ไหมขัดฟัน

They don't do it as much as they should, but they do it.

พวกเราไม่ได้พยายามทำมันให้มากเท่าที่ควรจะทำ แต่ก็ยังทำอยู่

So I'm going to talk about one experiment

ผมจะพูดถึงเรื่องการทดลองอันหนึ่ง

that a few dentists in Connecticut

ซึ่งเกิดจากกลุ่มทันตแพทย์ในคอนเนคติคัต

cooked up about 30 years ago.

เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 30ปีที่ผ่านมา

So this is an old experiment, but it's a really good one,

ดังนั้นจึงเป็นการทดลองที่ค่อนข้างเก่า แต่เป็นตัวอย่างที่ดีอันหนึ่ง

because it was very simple,

เพราะว่ามันเป็นอะไรที่ง่ายๆ

so it's an easy story to tell.

และเป็นเรื่องที่สามารถมาเล่าสู่กันฟังได้อย่างง่ายๆ

So these Connecticut dentists decided

ทันตแพทย์ในคอนเนติคัตกลุ่มนี้ได้ตัดสินใจว่า

that they wanted to get people to brush their teeth and floss their teeth more often,

พวกเขาอยากให้ประชาชนหันมาแปรงฟันและใช้ไหมขัดฟันกันให้มากขึ้น

and they were going to use one variable:

พวกเขาจะใช้ตัวแปรหนึ่งในการทดลองนี้ ซึ่งคือ:

they wanted to scare them.

การทำให้ประชาชนรู้สึกกลัว

They wanted to tell them how bad it would be

พวกเขาต้องการจะทำให้ประชาชนรู้ว่ามันแย่แค่ไหน

if they didn't brush and floss their teeth.

ถ้าไม่แปรงฟันหรือใช้ไหมขัดฟัน

They had a big patient population.

เขาได้ทดลองในผู้ป่วยกลุ่มใหญ่

They divided them up into two groups.

โดยแบ่งออกเป็นผู้ป่วยเป็นสองกลุ่ม

They had a low-fear population,

กลุ่มแรกคือกลุ่มที่มีความกลัวน้อย

where they basically gave them a 13-minute presentation,

ซึ่งกลุ่มนี้จะถูกจัดให้ดูการนำเสนอทั้งหมด 13 นาที

all based in science,

ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องทางวิทยาศาสตร์

but told them that, if you didn't brush and floss your teeth,

แต่จะสื่อสารกับกลุ่มนี้ว่า ถ้าพวกเขาไม่แปรงฟันและใช้ไหมขัดฟันแล้ว

you could get gum disease. If you get gum disease, you will lose your teeth,

พวกเขาอาจจะเกิดโรคเหงือก และถ้าเป็นโรคเหงือก พวกเขาก็จะเสียฟันไป

but you'll get dentures, and it won't be that bad.

แต่ก็จะได้ใช้ฟันปลอม ซึ่งก็อาจจะไม่เลวร้ายขนาดนั้นก็ได้

So that was the low-fear group.

นั่นเป็นกลุ่มที่มีความกลัวน้อย

The high-fear group, they laid it on really thick.

ส่วนกลุ่มที่มีความกลัวมาก เขาจะเข้มงวดมากกว่า

They showed bloody gums.

จะโชว์ให้เห็นรูปเหงือกที่เต็มไปด้วยเลือด

They showed puss oozing out from between their teeth.

โชว์รูปเลือดไหลซึมออกมาระหว่างฟัน

They told them that their teeth were going to fall out.

บอกว่าถ้าไม่ดูแลฟันให้ดีท้ายที่สุดฟันจะร่วงหมด

They said that they could have infections

เขาบอกกลุ่มนี้ว่าอาจเกิดการติดเชื้อได้

that would spread from their jaws to other parts of their bodies,

เชื้อนี้อาจจะกระจายจากขากรรไกรไปยังทั่วร่างกายได้

and ultimately, yes, they would lose their teeth.

และท้ายที่สุด พวกเขาก็ต้องเสียฟันไป

They would get dentures, and if you got dentures,

พวกเขาต้องใช้ฟันปลอม และถ้าพวกเขาต้องใช้ฟันปลอม

you weren't going to be able to eat corn-on-the-cob,

เขาก็จะไม่สามารถกินข้าวโพดจากฝักได้

you weren't going to be able to eat apples,

เขาจะไม่สามารถกินแอปเปิ้ลได้

you weren't going to be able to eat steak.

เขาจะไม่สามารถกินสเต๊คได้

You'll eat mush for the rest of your life.

พวกเขาต้องกินอาหารเหลวไปตลอดชีวิต

So go brush and floss your teeth.

ดังนั้นไปแปรงฟันและใช้ไหมขัดฟันกันเถอะ

That was the message. That was the experiment.

นั่นเป็นสารที่ส่งให้ นั่นเป็นการทดลอง

Now they measured one other variable.

ตอนนี้พวกเขาจะวัดตัวแปรอีกตัวหนึ่ง

They wanted to capture one other variable,

พวกเขาอยากวัดตัวแปรอีกตัวหนึ่ง

which was the patients' sense of efficacy.

นั่นคือความเชื่อมั่นว่าจะเปลี่ยนพฤติกรรม

This was the notion of whether the patients felt

ความคิดที่ว่าผู้ป่วยจะรู้สึกอย่างไร

that they actually would go ahead and brush and floss their teeth.

พวกเขาจะแปรงฟันและใช้ไหมขัดฟันจริงๆไหม

So they asked them at the beginning,

เขาก็เลยถามผู้ป่วยตั้งแต่เริ่มต้นเลยว่า

"Do you think you'll actually be able to stick with this program?"

“คุณคิดว่าคุณสามารถจะจริงจังกันโปรแกรมนี้ได้หรือไม่”

And the people who said, "Yeah, yeah. I'm pretty good about that,"

กลุ่มที่ตอบว่า “ได้ ได้ สามารถทำได้”

they were characterized as high efficacy,

จะจัดเป็นกลุ่มที่มีความเชื่อมั่นสูง

and the people who said,

ส่วนกลุ่มที่บอกว่า

"Eh, I never get around to brushing and flossing as much as I should,"

“เออ ไม่แน่ใจ ว่าจะทำได้มากเท่าที่ควรทำหรือเปล่า”

they were characterized as low efficacy.

จะถูกจัดอยู่ในกลุ่มที่มีความเชื่อมั่นต่ำ

So the upshot was this.

ซึ่งผลสรุปก็คือ

The upshot of this experiment

ผลสรุปของการทดลองนี้คือ

was that fear was not really a primary driver

ความกลัวไม่ใช่แรงขับเคลื่อนอันดับแรก

of the behavior at all.

ของเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม

The people who brushed and flossed their teeth

กลุ่มที่แปรงฟันและใช้ไหมขัดฟันมากขึ้น

were not necessarily the people

ไม่จำเป็นจะต้องเป็นคนที่

who were really scared about what would happen --

คนที่กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาไม่แปรงฟัน

it's the people who simply felt that they had the capacity

กลุ่มที่มีความเชื่อมั่นว่าเขามีความสามารถ

to change their behavior.

ที่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของเขาต่างหากที่เปลี่ยน

So fear showed up as not really the driver.

ดังนั้นความกลัวจึงไม่ใช่แรงขับเคลื่อนที่สำคัญ

It was the sense of efficacy.

แต่เป็นความรู้สึกว่าความเชื่อมั่นที่จะทำได้ต่างหาก

So I want to isolate this,

ผมอยากจะแยกให้เห็นนะครับ

because it was a great observation --

เพราะว่ามันการสังเกตที่น่าสนใจมาก

30 years ago, right, 30 years ago --

ว่าเมื่อ 30 ปีที่ผ่านมา...30 ปีเลยนะครับ

and it's one that's laid fallow in research.

และนี่เป็นผลจากงานวิจัย

It was a notion that really came out

มันเป็นความคิดที่ออกมาจาก

of Albert Bandura's work,

งานของคุณอัลเบิรต แบนดูร่า

who studied whether

ผู้ที่ศึกษาเกี่ยวกับ

people could get a sense of empowerment.

คนที่รู้สึกว่าตัวเองมีอำนาจในตัวเอง

The notion of efficacy basically boils down to one -- that

ความคิดเรื่องความเชื่อมั่นในตัวเองนั้นจริงๆแล้วสรุปได้ว่า

if somebody believes that they have the capacity to change their behavior.

ถ้าเรามีความเชื่อมั่นเราก็จะสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมได้

In health care terms, you could characterize this

และในทางการแพทย์ เราสามารถระบุได้ว่า

as whether or not somebody feels

ว่าคนนี้มีความเชื่อมั่นหรือไม่เชื่อมั่น

that they see a path towards better health,

ว่าเขาสามารถเห็นทางที่จะทำให้มีสุขภาพที่ดีขึ้น

that they can actually see their way towards getting better health,

ถ้าเขาสามารถเห็นทางที่จะทำให้มีสุขภาพที่ดีขึ้นจริงๆ

and that's a very important notion.

และนั่นเป็นความคิดที่สำคัญมาก

It's an amazing notion.

เป็นความคิดที่อัศจรรย์มาก

We don't really know how to manipulate it, though, that well.

เรายังไม่ทราบอย่างแน่ชัดว่าอะไรอยู่เบื้องหลังความคิดนี้

Except, maybe we do.

แต่บางครั้ง...เราก็รู้

So fear doesn't work, right? Fear doesn't work.

ซึ่งความกลัวไม่ได้ผล ใช่ไหมครับ..ความกลัวไม่ใช้เหตุผลแน่นอน

And this is a great example

และนี่เป็นตัวอย่างที่ดีมาก

of how we haven't learned that lesson at all.

ที่แสดงให้เห็นว่าเราไม่ได้เรียนรู้อะไรจากบทเรียนนั้นเลย

This is a campaign from the American Diabetes Association.

นี่เป็นการรณรงค์จากสมาคมโรคเบาหวานของประเทศอเมริกา

This is still the way we're communicating messages about health.

นี่ยังคงเป็นวิธีที่เราใช้ส่งสารเกี่ยวกับเรื่องสุขภาพ

I mean, I showed my three-year-old this slide last night,

เมื่อคืนนี้ผมโชว์ให้ลูกวัยสามขวบของผมดู

and he's like, "Papa, why is an ambulance in these people's homes?"

เขาก็ถามผมว่า “พ่อครับ ทำไมรถฉุกเฉินถึงเข้าไปอยู่ในบ้านคนได้ล่ะครับ”

And I had to explain, "They're trying to scare people."

ผมต้องอธิบายว่า “พวกเขาต้องการจะทำให้ผู้คนกลัวน่ะลูก”

And I don't know if it works.

แต่ผมไม่รู้นะครับว่า ว่ามันจะได้ผลหรือเปล่า

Now here's what does work:

ส่่่วนนี่คือสิ่งที่ทำแล้วได้ผลจริง

personalized information works.

นั่นคือข้อมูลส่วนบุคคล

Again, Bandura recognized this

ซึ่งคุณแบนดูร่า รู้เรื่องนี้

years ago, decades ago.

หลายปีมาแล้ว หลายสิบปีมาแล้ว

When you give people specific information

เมื่อเราให้ข้อมูลที่จำเพาะเจาะจงกับประชาชน

about their health, where they stand,

เกี่ยวกับสุขภาพของเขา ว่าเป็นอย่างไรบ้าง

and where they want to get to, where they might get to,

อะไรที่เขาอยากให้เกิด อะไรที่อาจเกิดขึ้นกับเขา

that path, that notion of a path --

เส้นทางนั้น ความคิดเกี่ยวกับเส้นทางนั้น

that tends to work for behavior change.

มีแนวโน้มว่าทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมได้

So let me just spool it out a little bit.

ผมจะอธิบายให้เห็นภาพสักนิดนะครับ

So you start with personalized data, personalized information

เมื่อเราเร่ิมต้นด้วยข้อมูลส่วนตัว

that comes from an individual,

ซึ่งมาจากข้อมูลส่วนตัวของแต่ละคน

and then you need to connect it to their lives.

จากนั้นเราต้องทำให้มันเชื่อมต่อกับชีวิตของเขา

You need to connect it to their lives,

เราจำเป็นต้องให้มันเชื่อมต่อกับชีวิตของเขา

hopefully not in a fear-based way, but one that they understand.

โดยไม่ใช้เรื่องความกลัวเป็นหลัก แต่ใช้ความเข้าใจ

Okay, I know where I sit. I know where I'm situated.

ให้รู้ว่าเขาอยู่ในตำแหน่งไหน สุขภาพของเขาเป็นอย่างไร

And that doesn't just work for me in terms of abstract numbers --

และไม่ใช่แสดงให้เห็นในรูปตัวเลขเท่านั้น

this overload of health information

นั่นเป็นข้อมูลทางสุขภาพที่มากเกินไป

that we're inundated with.

มันมากเกินไป

But it actually hits home.

แต่มันค่อนข้างตรงประเด็น

It's not just hitting us in our heads; it's hitting us in our hearts.

มันไม่ได้แค่ทำให้เรารู้สึกที่สมองแต่ทำให้เรารู้สึกที่หัวใจ

There's an emotional connection to information

มันมีความอารมณ์รู้สึกซึ่งเชื่อมต่อกับข้อมูลเหล่านั้น

because it's from us.

เพราะว่ามันเป็นข้อมูลจากพวกเราเอง

That information then needs to be connected to choices,

ข้อมูลเหล่านี้จำเป็นต้องเชื่อมต่อกับหลายๆทางเลือก

needs to be connected to a range of options,

จำเป็นต้องเชื่อมกับหลายๆหนทาง

directions that we might go to --

ทิศทางที่เราอาจจะเลือกเดินไป

trade-offs, benefits.

การแลกเปลี่ยน ประโยชน์ที่จะได้รับ

Finally, we need to be presented with a clear point of action.

สุดท้ายเราจำเป็นที่ต้องแสดงให้เห็นด้วยการกระทำที่ชัดเจน

We need to connect the information

เราจำเป็นที่ต้องเชื่อมต่อข้อมูลเหล่านี้

always with the action,

ควบคู่กับการกระทำตลอดเวลา

and then that action feeds back

และต้องมีการกระทำสะท้อนกลับ

into different information,

ในข้อมูลที่แตกต่างกันออกไป

and it creates, of course, a feedback loop.

และมันจะช่วยสร้างผลสะท้อนกลับของการกระทำ

Now this is a very well-observed and well-established notion

นี่เป็นการสังเกตการณ์ที่ดีและเป็นความคิดที่ดี

for behavior change.

สำหรับการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรม

But the problem is that things -- in the upper-right corner there --

แต่ปัญหาก็คือสิ่งที่อยู่มุมบนขวาตรงนั้น

personalized data, it's been pretty hard to come by.

นั่นคือข้อมูลส่วนบุคคล ซึ่งถือว่าเป็นส่วนที่ยากที่จะได้มา

It's a difficult and expensive commodity,

มันเป็นส่วนที่ยากและมีค่าใช้จ่ายสูง

until now.

จนถึงเดี๋ยวนี้

So I'm going to give you an example, a very simple example of how this works.

ผมจะยกตัวอย่างให้ดูนะครับ เป็นตัวอย่างง่ายๆที่แสดงให้เห็นว่าทำงานยังไง

So we've all seen these. These are the "your speed limit" signs.

พวกเราเคยเห็นนี่กันหมดแล้วนะครับ นี่คือ “ป้ายจำกัดความเร็ว”

You've seen them all around,

เราเห็นมันได้ทั่วไปนะครับ

especially these days as radars are cheaper.

โดยเฉพาะเดี๋ยวนี้เรดาห์ราคาถูกลงมาก

And here's how they work in the feedback loop.

นี่จะแสดงให้เห็นว่าผลสะท้อนกลับของการกระทำทำงานยังไง

So you start with the personalized data

เราเริ่มต้นจากข้อมูลส่วนตัว

where the speed limit on the road that you are at that point

ป้ายจำกัดความเร็วบนถนนก็คือที่ที่เราอยู่ตอนนั้น

is 25,

คือไม่เกิน 25 ไมล์ต่อชั่วโมง

and, of course, you're going faster than that.

และแน่นอนว่าเราขับกันมาเร็วกว่านั้น

We always are. We're always going above the speed limit.

ที่เราก็ทำๆกันอยู่ก็คือเรามักจะขับรถเร็วกว่าป้ายจำกัดความเร็ว

The choice in this case is pretty simple.

ทางเลือกในกรณีนี้ ง่ายๆก็คือ

We either keep going fast, or we slow down.

จะขับเร็วเรื่อยๆอย่างนั้นหรือลดความเร็วลง

We should probably slow down,

ซึ่งเราก็อาจจะลดความเร็วลง

and that point of action is probably now.

ซึ่งเราลงมือทำในตอนนั้นเลย

We should take our foot off the pedal right now,

เราควรจะยกเท้าออกมาจากคันเร่งตอนนั้นเลย

and generally we do. These things are shown to be pretty effective

ซึ่งทั่วไปแล้วเราก็ทำกัน จากเหตุการณ์นี้แสดงให้เห็นว่าวิธีนี้ได้ผลดี

in terms of getting people to slow down.

ในกรณีที่ทำให้ทุกคนลดความเร็ว

They reduce speeds by about five to 10 percent.

พวกเขาก็จะลดความเร็วลงประมาณ 5-10%

They last for about five miles,

แล้วก็จะทำต่อไปอีกประมาณ 5 ไมล์

in which case we put our foot back on the pedal.

แล้วก็จะกลับมาเหยียบคันเร่งเหมือนเดิม

But it works, and it even has some health repercussions.

แต่มันก็ยังได้ผล และยังมีผลทางสุขภาพด้วย

Your blood pressure might drop a little bit.

ความดันโลหิตของคุณอาจจะลดลงนิดหน่อย

Maybe there's fewer accidents, so there's public health benefits.

บางทีอาจะอุบัติเหตุน้อยลง แปลว่าได้ประโยชน์ทางสุขภาพส่วนรวม

But by and large, this is a feedback loop

แต่ถ้ามองภาพรวมแล้ว นี่เป็นผลสะท้อนกลับของการกระทำ

that's so nifty and too rare.

ซึ่งเป็นอะไรที่ดี และพบได้น้อย

Because in health care, most health care,

เพราะส่วนใหญ่ในทางการแพทย์แล้ว

the data is very removed from the action.

ข้อมูลมักจะถูกแยกออกจากการลงมือทำ

It's very difficult to line things up so neatly.

มันเป็นการยากที่จะทำให้ข้อมูลทุกอย่างดูเรียบร้อย

But we have an opportunity.

แต่เราก็มีโอกาสที่จะทำได้

So I want to talk about, I want to shift now to think about

ดังนั้นผมถึงอยากจะพูดถึงเรื่องนี้ เรื่องการเปลี่ยนความคิดเกี่ยวกับ

how we deliver health information in this country,

การส่งต่อข้อมูลเรื่องสุขภาพในประเทศนี้

how we actually get information.

การที่เราจะได้รับข้อมูลนั้นกันอย่างไร

This is a pharmaceutical ad.

นี่เป็นตัวอย่างโฆษณายา

Actually, it's a spoof. It's not a real pharmaceutical ad.

จริงๆแล้วมันเป็นตัวเลียนแบบ ไม่ใช่ตัวจริงโฆษณาจริง

Nobody's had the brilliant idea

คงยังไม่มีใครที่จะมีความคิดดีๆแบบนี้

of calling their drug Havidol quite yet.

แบบที่ตั้งชื่อยาของเขาว่า “ฮาวิดอล”

But it looks completely right.

แต่ว่ามันดูเหมือนจริงๆ

So it's exactly the way we get

มันเหมือนกันข้อมูลจริงที่เราได้รับ

health information and pharmaceutical information,

ทั้งข้อมูลสุขภาพและข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องยา

and it just sounds perfect.

และมันฟังดูสมบูรณ์แบบมากๆ

And then we turn the page of the magazine,

และเมื่อเราพลิกไปยังหน้าถัดไป

and we see this --

และเราก็จะเห็นนี่ ใช่ไหมครับ

now this is the page the FDA requires pharmaceutical companies

หน้านี้เป็นข้อมูลที่องค์การอาหารและยาระบุว่าต้องมี

to put into their ads, or to follow their ads,

แนบไปกับในโฆษณา หรือตามหลังโฆษณายา

and to me, this is one of the most cynical exercises in medicine.

สำหรับผมแล้วนี่คือการเหยียดหยามครั้งใหญ่มากๆ

Because we know.

เพราะเราต่างก็รู้กันอยู่

Who among us would actually say that people read this?

มีใครที่นี้จะพูดว่าคนอ่านข้อมูลเหล่านี้

And who among us would actually say

ใครล่ะครับที่จะบอก

that people who do try to read this

ว่าจริงแล้วคนที่พยายามจะอ่าน

actually get anything out of it?

เข้าใจอะไรด้วย

This is a bankrupt effort

นี่ถือว่าเป็นการพยายามล้มเหลว

at communicating health information.

ในการให้ข้อมูลด้านสุขภาพ

There is no good faith in this.

ไม่มีความเชื่อที่ดีในที่นี้เลย

So this is a different approach.

ส่วนนี่เป็นอีกวิธีที่แตกต่าง

This is an approach that has been developed

เป็นอีกวิธีหนึ่งที่พัฒนาโดย

by a couple researchers at Dartmouth Medical School,

กลุ่มนักวิจัยที่โรงเรียนแพทย์ดาร์เมาทธ์

Lisa Schwartz and Steven Woloshin.

คุณลิซา สวาทซ์และคุณสตีเวน โวโลชิน

And they created this thing called the "drug facts box."

พวกเขาสร้างสิ่งนี้ขึ้นมาเรียกว่าข้อเท็จจริงของยา

They took inspiration from, of all things,

พวกเขาได้แรงบัลดาลใจมาจาก

Cap'n Crunch.

ซีเรียลที่ชื่อว่าแคปแอนด์ครันช์

They went to the nutritional information box

โดยพวกเขาศึกษาจากตารางแสดงคุณค่าทางอาหาร

and saw that what works for cereal, works for our food,

และเห็นว่ามันได้ผลดีทั้งกับซีเรียลและอาหาร

actually helps people understand what's in their food.

มันช่วยให้พวกเราเข้าใจส่วนประกอบในอาหารได้ดีขึ้น

God forbid we should use that same standard

จะเป็นยังไง ถ้าเราก็น่าจะใช้มาตรฐานอาหาร

that we make Cap'n Crunch live by

ที่เราใช้กับแคปแอนด์ครันช์

and bring it to drug companies.

ไปใช้กับบริษัทยาดู

So let me just walk through this quickly.

ผมจะพูดเรื่องนี้ให้ฟังอย่างรวดเร็วนะครับ

It says very clearly what the drug is for, specifically who it is good for,

ข้อมูลนี้จะบอกอย่างชัดเจนว่ายาตัวนี้ใช้สำหรับรักษาโรคอะไร และใครที่ควรใช้ยา

so you can start to personalize your understanding

ดังนั้นคุณจะสามารถเริ่มทำความเข้าใจด้วยตัวคุณเอง

of whether the information is relevant to you

ว่าข้อมูลไหนที่สำคัญกับคุณบ้าง

or whether the drug is relevant to you.

หรือเข้าใจว่ายานี้สำคัญกับคุณยังไง

You can understand exactly what the benefits are.

คุณจะเข้าใจถึงประโยชน์ของยานี้

It isn't this kind of vague promise that it's going to work no matter what,

มันไม่ใช่อะไรที่คลุมเครืออีกต่อไป

but you get the statistics for how effective it is.

แต่คุณจะทราบข้อมูลทางสถิติถึงประสิทธิภาพของมัน

And finally, you understand what those choices are.

และท้ายที่สุดคุณจะเข้าใจว่าคุณมีทางเลือกอะไรบ้าง

You can start to unpack the choices involved

คุณสามารถเร่ิ่มศึกษาทางเลือกอื่นๆที่เกี่ยวข้อง

because of the side effects.

เพราะอาการข้างเคียงจากการใช้ยา

Every time you take a drug, you're walking into a possible side effect.

ทุกครั้งที่กินยา คุณก็มีโอกาสเกิดจะอาการข้างเคียงนั้น

So it spells those out in very clean terms,

ข้อมูลเหล่านี้จะช่วยให้คุณเข้าใจโดยใช้ภาษาที่ง่ายขึ้น

and that works.

และมันได้ผลด้วยครับ

So I love this. I love that drug facts box.

ผมชอบมากเลย ผมชอบข้อเท็จจริงของยานี้

And so I was thinking about,

และผมก็คิดถึงเรื่องนี้

what's an opportunity that I could have

โอกาสอะไรที่ผมควรจะมี

to help people understand information?

เพื่อช่วยให้ทุกคนเข้าใจในข้อมูลสุขภาพมากขึ้น

What's another latent body of information that's out there

ยังมีข้อมูลอะไรอีกบ้างที่ยังคลุมเครือ

that people are really not putting to use?

ข้อมูลอะไรที่พวกเรายังไม่ได้ใช้ประโยชน์

And so I came up with this: lab test results.

ดังนั้นผมจึงอยากให้เห็นถึงผลการตรวจค่าแลป

Blood test results are this great source of information.

ผลการตรวจเลือดซึ่งถือว่าเป็นข้อมูลที่ดีมาก

They're packed with information.

มันเต็มแน่นไปด้วยข้อมูล

They're just not for us. They're not for people. They're not for patients.

แต่ไม่ใช่สำหรับเรา ไม่ใช่สำหรับประชาชนอย่างเรา ไม่ใช่สำหรับผู้ป่วย

They go right to doctors.

แต่มีไว้สำหรับแพทย์เท่านั้น

And God forbid -- I think many doctors, if you really asked them,

และผมคิดว่าถ้าเราถามแพทย์หลายๆคน ถามกันจริงๆเลยนะครับ

they don't really understand all this stuff either.

พวกเขาเองก็คงไม่เข้าใจในทุกส่วนเหมือนกัน

This is the worst presented information.

นี่เป็นการแสดงข้อมูลที่แย่มาก

You ask Tufte, and he would say,

ถ้าเราถามคุณทัฟตี้เขาก็คงบอกเหมือนกันว่า

"Yes, this is the absolute worst presentation of information possible."

“ใช่ นี่เป็นนำเสนอข้อมูลที่แย่ที่สุด”

What we did at Wired

ส่ิงที่เราทำที่นิตยสาร Wired ก็คือ

was we went, and I got our graphic design department

เรานำข้อมูลนี้ไปยังแผนกกราฟฟิคดีไซน์

to re-imagine these lab reports.

ให้ออกแบบการนำเสนอผลแลปให้ใหม่

So that's what I want to walk you through.

ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมอยากแสดงให้ทุกท่านได้เห็นกันในวันนี้

So this is the general blood work before,

นี่เป็นผลการตรวจเลือดแบบเดิมครับ

and this is the after, this is what we came up with.

และนี่ข้อมูลหลังจากที่เราได้ออกแบบใหม่

The after takes what was four pages --

ตอนแรกมีความยาวถึงสี่หน้ากระดาษ

that previous slide was actually

ซึ่งสไลด์แรกนั้นจริงๆแล้ว

the first of four pages of data

เป็นแผ่นแรกจากข้อมูลทั้งสี่แผ่น

that's just the general blood work.

นั้นเป็นเพียงผลการตรวจเลือดทั่วไป

It goes on and on and on, all these values, all these numbers you don't know.

มันเต็มไปด้วยตัวเลข ค่าแลปต่างๆ ซึ่งเราเองไม่เข้าใจ

This is our one-page summary.

ส่่วนนี่เป็นข้อมูลสรุปในหนึ่งหน้ากระดาษ

We use the notion of color.

เราใช้ความคิดเกี่ยวกับเรื่องของสี

It's an amazing notion that color could be used.

เรานำความคิดเกี่ยวกับเรื่องสีมาใช้เพื่อให้ดูง่าย

So on the top-level you have your overall results,

ซึ่งข้างบนสุดคุณจะเห็นภาพรวมของผลทั้งหมด

the things that might jump out at you from the fine print.

สิ่งที่ทำให้เห็นได้ชัดขึ้นจากในรายละเอียดย่อยๆ

Then you can drill down

ให้คุณสามารถเข้าใจได้

and understand how actually we put your level in context,

และเริ่มเข้าใจมากขึ้นว่าคุณเทียบกับคนอื่นแล้วเป็นอย่างไร

and we use color to illustrate

และเราใช้สีเพื่อแสดงให้เห็น

exactly where your value falls.

ว่าค่าผลเลือดของคุณอยู่ในระดับไหน

In this case, this patient is slightly at risk of diabetes

ในกรณีนี้ ผู้ป่วยคนนี้เริ่มมีความเสี่ยงที่จะเกิดโรคเบาหวาน

because of their glucose level.

เพราะระดับน้ำตาลในเลือดของเขา

Likewise, you can go over your lipids

ซึ่งคุณสามารถดูข้อมูลระดับไขมันในเลือดได้แบบเดียวกันนี้

and, again, understand what your overall cholesterol level is

และทำความเข้าใจว่าระดับโคเลสเตอรอลของคุณ

and then break down into the HDL and the LDL if you so choose.

คุณยังสามารถดูละเอียดลงถึงค่าไขมันที่ดี (HDL) และไขมันไม่ดี (LDL)

But again, always using color

ซึ่งเราก็ใช้เทคนิคเรื่องสีอีกครั้ง

and personalized proximity

และให้ข้อมูลเปรียบเทียบกับส่วนรวม

to that information.

ลงไปในข้อมูลเหล่านั้น

All those other values,

ค่าผลตรวจต่างๆ

all those pages and pages of values that are full of nothing,

หลายแผ่นๆนั้น เต็มไปไปด้วยข้อมูลที่ไม่มีความหมายอะไร

we summarize.

เราจึงสรุปได้

We tell you that you're okay, you're normal.

เราบอกได้ว่าคุณโอเคนะ คุณปกติ

But you don't have to wade through it. You don't have to go through the junk.

แต่คุณไม่จำเป็นต้องไปดูทั้งหมด คุณไม่ต้องอ่านสิ่งที่ไม่จำเป็นเหล่านั้น

And then we do two other very important things

จากนั้นเราจะทำสองอย่างที่มีความสำคัญ

that kind of help fill in this feedback loop:

ซึ่งช่วยเติมเต็มวงผลสะท้อนกลับของเราได้

we help people understand in a little more detail

เราช่วยให้ทุกคนเข้าใจในรายละเอียดเล็กน้อยๆ

what these values are and what they might indicate.

ว่าค่าแลปเหล่านี้คืออะไรและชี้ให้เห็นถึงอะไร

And then we go a further step -- we tell them what they can do.

แล้วเราก็ก้าวไปอีกขั้น คือบอกเขาว่าเขาจะทำอะไรได้บ้าง

We give them some insight

เราให้ข้อมูลให้เขาเข้าใจมากขึ้น

into what choices they can make, what actions they can take.

ว่าเขามีทางเลือกอะไรบ้าง อะไรบ้างที่เขาควรจะทำ

So that's our general blood work test.

และนั้นคือข้อมูลผลการตรวจเลือด

Then we went to CRP test.

เราไปดูผลการตรวจการอักเสบต่างๆในร่างกายบ้างนะครับ

In this case, it's a sin of omission.

ตัวอย่างนี้ เป็นอะไรที่น่าเสียดายมาก

They have this huge amount of space,

เห็นไหมครับว่ามีที่เหลือว่างตรงนี้อีกเยอะเลย

and they don't use it for anything, so we do.

พวกเขาก็ปล่อยให้ว่างอย่างนั้น ดังนั้นเราเลยใช้พื้นที่ซะเลย

Now the CRP test is often done

การตรวจการอักเสบนี้มักจะทำ

following a cholesterol test,

หลังจากเราตรวจระดับโคเลสเตอรอล

or in conjunction with a cholesterol test.

หรือทำไปพร้อมๆกับการตรวจโคเลสเตอรอล

So we take the bold step

เราจะประหยัดขั้นตอนเลยโดย

of putting the cholesterol information on the same page,

ใส่ผลตรวจโคเลสเตอรอลไว้ในหน้าเดียวกัน

which is the way the doctor is going to evaluate it.

เพื่อให้แพทย์สามารถวิเคราะห์ข้อมูลได้เลยทันที

So we thought the patient might actually want to know the context as well.

ซึ่งเราคิดว่าผู้ป่วยเองก็คงอยากทราบข้อมูลเหล่านี้เหมือนกัน

It's a protein that shows up

มันเป็นค่าโปรตีนที่จะแสดงผล

when your blood vessels might be inflamed,

เมื่อเกิดการอักเสบที่หลอดเลือด

which might be a risk for heart disease.

ซึ่งอาจทำให้เกิดความเสี่ยงต่อการเกิดโรคหัวใจ

What you're actually measuring

เราจะวัด

is spelled out in clean language.

แล้วแสดงผลโดยใช้ภาษาที่เข้าใจง่าย

Then we use the information

แล้วใช้ข้อมูลที่มีอยู่

that's already in the lab report.

ซึ่งอยู่ในรายงานผลแลปอยู่แล้ว

We use the person's age and their gender

เราจะใช้ข้อมูลอายุและเพศของแต่ละคน

to start to fill in the personalized risks.

เพื่อประเมินถึงความเสี่ยงการเกิดโรคหัวใจของแต่ละคน

So we start to use the data we have

เราเริ่มใช้ข้อมูลที่เรามีอยู่

to run a very simple calculation

แล้วคำนวณด้วยวิธีง่ายๆ

that's on all sorts of online calculators

ใช้มีแหล่งคำนวณให้ทางออนไลน์ด้วย

to get a sense of what the actual risk is.

เพื่อดูว่าความเสี่ยงนั้นคืออะไร

The last one I'll show you is a PSA test.

และท้ายนี้ผมจะโชว์ให้ดูผลการตรวจค่าPSA

Here's the before, and here's the after.

นี่เป็นข้อมูลก่อน และนี่คือหลัง

Now a lot of our effort on this one --

นี่เป็นความพยายามอย่างมากของพวกเรา

as many of you probably know,

ซึ่งหลายๆคนอาจจะรู้นะครับ

a PSA test is a very controversial test.

ว่าการตรวจPSAนั้นข้อมูลยังคงขัดแย้งกันอยู่

It's used to test for prostate cancer,

ปกติใช้กันเพื่อตรวจหาการเป็นมะเร็งต่อมลูกหมาก

but there are all sorts of reasons

แต่จริงๆแล้วมีหลายเหตุผล

why your prostate might be enlarged.

ว่าทำไมต่อมลูกหมากถึงใหญ่ขึ้นได้

And so we spent a good deal of our time

ดังนั้นเราได้ใช้เวลาของเรา

indicating that.

เพื่อแสดงให้เห็น

We again personalized the risks.

แล้วเราก็ประเมินความเสี่ยงของแต่ละคนอีกครั้ง

So this patient is in their 50s,

ผู้ป่วยรายนี้อายุ 50 ปี

so we can actually give them a very precise estimate

เราสามารถจะให้ข้อมูลที่ค่อนข้างแม่นยำกับเขา

of what their risk for prostate cancer is.

ว่าความเสี่ยงของการเป็นมะเร็งต่อมลูกหมากของเขาเป็นอย่างไร

In this case it's about 25 percent, based on that.

ซึ่งผู้่ป่วยรายนี้มีความเสี่ยงอยู่ที่ประมาณ 25 เปอร์เซนต์

And then again, the follow-up actions.

และเราก็ทำตามขั้นตอนเดิมอีกครั้ง

So our cost for this was less than 10,000 dollars, all right.

ซึ่งค่าใช้จ่ายทั้งหมดน้อยกว่าหนึ่งหมื่นดอลลาห์

That's what Wired magazine spent on this.

นี่ค่าใช้จ่ายที่นิตยสารWiredใช้ไป

Why is Wired magazine doing this?

แล้วทำไมนิตยสารWirdถึงทำนี่ล่ะครับ

(Laughter)

(หัวเราะ)

Quest Diagnostics and LabCorp,

บริษัทเควสไดแอกโนสติกและแลปคอร์ป

the two largest lab testing companies --

สองบริษัทยักษ์ใหญ่ในเรื่องของการตรวจผลแลป

last year, they made profits of over 700 million dollars

ปีที่แล้วพวกเขาทำกำไรไปกว่า 700 ล้านดอลลาห์

and over 500 million dollars respectively.

และกว่า 500 ล้านตามลำดับ

Now this is not a problem of resources;

นี่ไม่ใช่ปัญหาของทรัพยากรแล้วครับ

this is a problem of incentives.

นี่เป็นปัญหาของแรงบันดาลใจ

We need to recognize that the target of this information

เราควรตระหนักว่าเป้าหมายของข้อมูลนี้

should not be the doctor, should not be the insurance company.

ไม่ใช่ให้เพียงแต่แพทย์หรือบริษัทประกันเท่านั้น

It should be the patient.

แต่ควรจะเป็นผู้ป่วยด้วย

It's the person who actually, in the end,

ซึ่งจริงๆแล้วเป็นคนที่สุดท้าย

is going to be having to change their lives

เป็นคนที่กำลังจะเปลี่ยนชีวิตเขาเอง

and then start adopting new behaviors.

และเริ่มต้นปรับพฤติกรรมใหม่ๆ

This is information that is incredibly powerful.

นี้เป็นข้อมูลที่มีพลังอย่างมาก

It's an incredibly powerful catalyst to change.

เป็นตัวเร่งที่มีพลังอย่างสูงที่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

But we're not using it. It's just sitting there.

แต่เราไม่เคยใช่มันเลย ปล่อยให้มันอยู่เฉยๆ อย่างนั้น

It's being lost.

และสูญหายไปในที่สุด

So I want to just offer four questions

ผมอยากจะเสนอเพียงแค่ 4 คำถาม

that every patient should ask,

ที่ผู้ป่วยทุกคนควรจะถาม

because I don't actually expect people

เพราะผมไม่ได้คาดหวังให้พวกเรา

to start developing these lab test reports.

ลุกขึ้นมาเปลี่ยนการนำเสนอผลแลปเหล่านี้

But you can create your own feedback loop.

แต่เราสามารถสร้างวงจรผลสะท้อนกลับของเราเองได้

Anybody can create their feedback loop by asking these simple questions:

ใครๆก็สามารถสร้างวงจรสะท้อนกลับของตัวเองได้โดยด้วยคำถามง่ายๆเหล่านี้

Can I have my results?

ฉันขอทราบผลแลปของฉันได้ไหม

And the only acceptable answer is --

และคำตอบเดียวที่ยอมรับได้ก็คือ

(Audience: Yes.) -- yes.

(ผู้ชม : ได้) ได้

What does this mean? Help me understand what the data is.

ข้อมูลเหล่านี้หมายความว่ายังไง คุณช่วยให้อธิบายเข้าใจหน่อยได้ไหม

What are my options? What choices are now on the table?

ฉันมีทางเลือกอะไรบ้าง และตอนนี้ทางเลือกนั้นคืออะไร

And then, what's next?

และ อะไรคือขั้นตอนต่อไป

How do I integrate this information

ฉันจะนำข้อมูลเหล่านี้

into the longer course of my life?

มาปรับใช้ในชีวิตของฉันได้อย่างไร

So I want to wind up by just showing

ผมจะสรุปโดยแสดงให้เห็นนะครับ

that people have the capacity to understand this information.

ว่าทุกคนมีความสามารถที่จะเข้าใจข้อมูลเหล่านี้

This is not beyond the grasp of ordinary people.

มันไม่ใช่เรื่องยากเกินไปสำหรับคนธรรมดาอย่างเราๆที่จะเข้าใจ

You do not need to have the education level of people in this room.

ไม่จำเป็นต้องเป็นแต่คนที่มีศึกษาเท่านั้นที่จะเข้าใจได้

Ordinary people are capable of understanding this information,

คนธรรมดาสามัญชนก็มีความสามารถที่จะเข้าใจข้อมูลเหล่านี้ได้

if we only go to the effort of presenting it to them

ถ้าเราพยายามที่จะอธิบายข้อมูลให้พวกเขา

in a form that they can engage with.

ในรูปแบบที่ทำให้เขาสามารถมีส่วนร่วมได้

And engagement is essential here,

การมีส่วนร่วม ณ จุดนี้ถือว่ามีความจำเป็นอย่างยิ่ง

because it's not just giving them information;

เพราะนี่-ไม่ใช่แค่ข้อมูลเท่านั้น

it's giving them an opportunity to act.

แต่เป็นโอกาสที่จะทำให้พวกเขาเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมด้วย

That's what engagement is. It's different from compliance.

นั้นคือการมีส่วนร่วมซึ่งแตกต่างการทำตามแพทย์สั่งอย่างเดียว

It works totally different from the way we talk about behavior

ซึ่งให้ผลต่างกันอย่างมากในแง่ของพฤติกรรม

in medicine today.

ในวงการแพทย์วันนี้

And this information is out there.

และข้อมูลก็อยู่ตรงนั้น

I've been talking today about latent information,

วันนี้ผมได้พูดเกี่ยวกับข้อมูลต่างๆที่คลุมเครือ

all this information that exists in the system

ข้อมูลทั้งหลายที่มีอยู่ในทางการแพทย์

that we're not putting to use.

ซึ่งเราไม่ได้นำมาใช้กันให้เกิดประโยชน์สูงสุด

But there are all sorts of other bodies of information

แต่เราก็มีแหล่งข้อมูลอื่นๆอีกมากมาย

that are coming online,

มีที่ออนไลน์

and we need to recognize the capacity of this information

เราจำเป็นที่ต้องตระหนักถึงประโยชน์ของข้อมูลเหล่านี้

to engage people, to help people

เพื่อให้ทุกคนมีส่วนร่วม เพื่อช่วยเหลือพวกเรา

and to change the course of their lives.

ให้เกิดเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขา

Thank you very much.

ขอบคุณมากครับ

(Applause)

(ปรบมือ)