Jeff Speck: The walkable city

Translator: Piyawit SEREEYOTIN Reviewer: Paravee Asava-Anan

So I'm a city planner, an urban designer,

ครับ ผมเป็นนักวางผังเมือง นักออกแบบเมือง

former arts advocate,

อดีตผู้สนับสนุนงานศิลปะ

trained in architecture and art history,

ซึ่งได้รับการฝึกฝนงานในด้านสถาปัตยกรรม และ ประวัติศาสตร์ศิลปะ

and I want to talk to you today not about design

และวันนี้ ผมต้องการที่จะพูดคุยกับคุณในเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวกับงานออกแบบ

but about America

แต่เป็นเรื่องเกี่ยวกับอเมริกา

and how America can be more economically resilient,

และอเมริกาสามารถฟื้นจากปัญหาเศรษฐกิจได้อย่างไร

how America can be healthier,

อเมริกาสามารถดีขึ้นได้อย่างไร

and how America can be

และอเมริการสามารถที่จะ

more environmentally sustainable.

ยั่งยืนในด้านสิ่งแวดล้อมได้อย่างไร

And I realize this is a global forum,

ครับ ผมรู้ว่านี่คือการอภิปรายระดับโลก

but I think I need to talk about America

แต่ผมคิดว่าผมจำเป็นต้องพูดเกี่ยวกับอเมริกา

because there is a history,

เพราะว่ามันมีประวัติศาสตร์

in some places, not all,

ในบางแห่ง แต่ไม่ทั้งหมด

of American ideas being appropriated,

ของความคิดของคนอเมริกาที่กำลังถูกนำมาใช้

being emulated, for better or for worse,

กำลังถูกลอกเลียนแบบ เพื่อให้ดีขึ้นหรือแย่ลง

around the world.

อยู่ทั่วโลก

And the worst idea we've ever had

และความคิดที่เลวร้ายที่สุดที่เราเคยมี

is suburban sprawl.

คือการขยายของเมืองสู่ชานเมือง

It's being emulated in many places as we speak.

มันกำลังถูกเลียนแบบในหลายๆ สถานที่ขณะที่เรากำลังพูดอยู่

By suburban sprawl, I refer to the reorganization

ในเรื่องการขยับขยายสู่ชานเมือง ผมหมายถึงการจัดผังใหม่

of the landscape and the creation of the landscape

ในด้านทัศนียภาพและการสร้างทัศนียภาพ

around the requirement of automobile use,

พร้อมๆ กับความต้องการด้านการใช้ยานพาหนะ

and that the automobile that was once an instrument of freedom

และยานยนต์ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเครื่องมือแห่งอิสรภาพ

has become a gas-belching,

ได้กลายมาเป็นเครื่องพ่นก๊าซ

time-wasting and life-threatening

เครื่องทำให้เสียเวลา และ

prosthetic device

อุปกรณ์ที่เป็นภัยคุมคามต่อชีวิต

that many of us need just to,

นั่นคือสิ่งที่พวกเราหลายๆ คนจำเป็นต้องใช้

most Americans, in fact, need,

โดยความจริง คนอเมริกันส่วนใหญ่จำเป็นต้องใช้

just to live their daily lives.

เพียงเพื่อให้ชีวิตประจำวันของพวกเขาดำเนินไปได้

And there's an alternative.

และ มันมีทางเลือก

You know, we say, half the world is living in cities.

คุณก็รู้ว่าประชากรครึ่งโลกอาศัยอยู่ในเมือง

Well, in America, that living in cities,

ใช่ครับ ในอเมริกา คนที่อาศัยในเมือง

for many of them, they're living in cities still

สำหรับพวกเขา พวกเขากำลังอาศัยอยู่ในเมือง

where they're dependent on that automobile.

ที่ซึ่งต้องพึ่งพารถยนต์

And what I work for, and to do,

และสิ่งที่ผมทำงานอยู่และจะทำ

is to make our cities more walkable.

ก็คือการทำให้เมืองของพวกเรา เหมาะกับการเดินมากขึ้น

But I can't give design arguments for that

แต่ผมไม่สามารถให้ข้อถกเถียงด้านงานแบบในเรื่องนี้ได้

that will have as much impact

ซึ่งจะมีผลกระทบมากเท่ากับ

as the arguments that I've learned

ข้อถกเถียงที่ผมได้เรียนรู้

from the economists, the epidemiologists

จากนักเศรษฐศาสตร์ นักโรคระบาดศาสตร์

and the environmentalists.

และนักสิ่งแวดล้อม

So these are the three arguments that I'm going

ดังนั้น นี่คือข้อถกเถียงที่ผมกำลัง

to give you quickly today.

จะให้คุณทราบอย่างรวดเร็วในวันนี้

When I was growing up in the '70s,

เมื่อผมโตขึ้นในช่วงปี 70

the typical American spent one tenth of their income,

คนอเมริกันทั่วไปใช้จ่ายหนึ่งในสิบของรายได้ของพวกเขา

American family, on transportation.

ในเรื่องการเดินทาง

Since then, we've doubled the number of roads

ตั้งแต่นั้นมา พวกเราเพิ่มจำนวนถนนเป็นเท่าตัวในอเมริกา

in America, and we now spend one fifth

และขณะนี้พวกเราใช้จ่ายหนึ่งในห้า

of our income on transportation.

ของรายได้ของพวกเราในเรื่องการเดินทาง

Working families, which are defined as

ครอบครัววัยทำงานที่ถูกระบุว่า

earning between 20,000 and 50,000 dollars

มีรายได้ระหว่าง 20,000 และ 50,000 ดอลลาร์

a year in America

ต่อปีในอเมริกา

are spending more now on transportation

กำลังใช้จ่ายในเรื่องการเดินทางมากขึ้นกว่า

than on housing, slightly more,

เรื่องที่อยู่อาศัยในตอนนี้ มากกว่านิดหน่อยครับ

because of this phenomenon called "drive till you qualify,"

เพราะว่าปรากฎการณ์นี้ถูกเรียกว่า "ขับจนคุณพอใจ" (การหาที่อยู่แถบชานเมืองที่ต้องขับรถออกไปเพื่อหาบ้านที่น่าอยู่ ราคาซื้อได้ของคนทำงานในเมือง)

finding homes further and further and further

ในการหาที่ไกลขึ้นๆ เรื่อยๆ

from the city centers and from their jobs,

จากศูนย์กลางเมืองและจากงานของพวกเขา

so that they're locked in this, two, three hours,

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงติดอยู่กับการเดินทาง

four hours a day of commuting.

สอง สาม สี่ชั่วโมงต่อวัน

And these are the neighborhoods, for example,

และนี่คือพื้นที่บริเวณตัวอย่าง เช่น

in the Central Valley of California

ในเซ็นทรัลวัลเล่ย์ที่แคลิฟอเนีย

that weren't hurt when the housing bubble burst

ที่ซึ่งไม่ได้รับผลกระทบเมื่อฟองสบู่อสังหาฯ แตก

and when the price of gas went up;

และเมื่อราคาของก๊าซเพิ่มขึ้น

they were decimated.

มันก็อยู่ไม่ได้

And in fact, these are many

และในความเป็นจริง นี่คือ

of the half-vacant communities that you see today.

ชุมชนที่ว่างเปล่าไปครึ่งหนึ่งที่ซึ่งคุณเห็นอยู่ทุกวันนี้

Imagine putting everything you have into your mortgage,

ลองคิดดูว่า คุณได้ทุ่มทุกสิ่งที่คุณมีในการจำนอง

it goes underwater, and you have to pay

มันไม่ได้อะไรเลย และคุณต้องจ่ายมัน

twice as much for all the driving that you're doing.

เป็นสองเท่าเพื่อการขับรถที่พวกคุณกำลังทำอยู่

So we know what it's done to our society

ดังนั้น เรารู้ว่าเกิดอะไรกับสังคมของเรา

and all the extra work we have to do

และงานอื่นๆ ที่พวกเราต้องทำ

to support our cars.

เพื่อเอาใจรถของพวกเรา

What happens when a city decides

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเมืองตัดสินใจว่า

it's going to set other priorities?

มันกำลังกำหนดลำดับความสำคัญ

And probably the best example we have here

และเป็นไปได้ว่า ตัวอย่างที่ดีที่สุดที่เรามีที่นี่

in America is Portland, Oregon.

ในอเมริกา คือ พอร์ตแลนด์ รัฐโอริกอน

Portland made a bunch of decisions in the 1970s

พอร์ตแลนด์ได้ทำการตัดสินใจกลุ่มหนึ่งในช่วงปี 1970

that began to distinguish it

ที่เริ่มทำให้ตัวเองแตกต่าง

from almost every other American city.

จากเกือบทุกๆ เมืองในอเมริกา

While most other cities were growing

ขณะที่เมืองอื่นๆ ส่วนใหญ่กำลังทำให้เกิดการขยายตัว

an undifferentiated spare tire of sprawl,

ของยางล้ออะหลั่ยที่ไม่ได้ดูแตกต่าง

they instituted an urban growth boundary.

พวกเขากลับตั้งขอบเขตการเติบโตของเมือง

While most cities were reaming out their roads,

ขณะเมื่องส่วนใหญ่กำลังเพิ่มขนาดถนนของพวกเขา

removing parallel parking and trees

โดยถอนเอาที่จอดรถและต้นไม้สองข้างทางออก

in order to flow more traffic,

เพื่อให้รองรับจราจรที่มากขึ้น

they instituted a skinny streets program.

พวกเขากลับตั้งโครงการลดขนาดช่องทางถนน

And while most cities were investing in more roads

และขณะที่เมืองส่วนใหญ่กำลังลงทุนในถนน

and more highways, they actually invested

และทางด่วนมากขึ้น พวกเขาลงทุน

in bicycling and in walking.

ในการปั่นจักรยานและการเดิน

And they spent 60 million dollars on bike facilities,

และพวกเขากลับใช้เงิน 60 ล้านดอลลาร์ในสิ่งอำนวยความสะดวกในเรื่องจักรยาน

which seems like a lot of money,

ซึ่งดูเหมือนใช้เงินมาก

but it was spent over about 30 years,

แต่มันสามารถใช้งานได้ยาวนานกว่า 30 ปี

so two million dollars a year -- not that much --

ดังนั้น ก็ตก 2 ล้านดอลลาร์ต่อปี ไม่มากเลยครับ

and half the price of the one cloverleaf

และครึ่่งหนึ่่งของราคาถนนแบบดอกจิก

that they decided to rebuild in that city.

ที่พวกเขาตัดสินใจสร้างในเมืองนั้น

These changes and others like them changed

สิ่งเหล่านี้ได้เปลี่ยนแปลง

the way that Portlanders live,

วิถีที่คนพอร์ตแลนด์อยู่อาศัย

and their vehicle-miles traveled per day,

และระยะทางไมล์ที่ยานพาหนะของพวกเขาใช้เดินทาง

the amount that each person drives,

ระยะทางที่แต่ละคนขับ

actually peaked in 1996,

ที่ขึ้นสูงสุดในปี 1996

has been dropping ever since,

ได้ลดต่ำลงตั้งแต่นั้นมา

and they now drive 20 percent less

และตอนนี้ พวกเขาขับรถน้อยลง 20 เปอร์เซ็นต์

than the rest of the country.

น้อยกว่าเมืองอื่นๆ ในประเทศ

The typical Portland citizen drives

ประชากรคนพอร์ตแลนด์โดยปกติขับ

four miles less, and 11 minutes less per day

น้อยลง 4 ไมล์ และ น้อยลง 11 นาทีต่อวัน

than they did before.

น้อยกว่าที่พวกเขาขับแต่ก่อน

The economist Joe Cortright did the math

นักเศรษฐศาสตร์ โจ โครต์ไรท์ ได้คำนวณ

and he found out that those four miles

และเขาพบว่าระยะทาง 4 ไมล์เหล่านั้น

plus those 11 minutes

บวกกับ 11 นาทีนั้น

adds up to fully three and a half percent

ได้เพิ่มรายได้โดยรวมในภูมิภาคขึ้น

of all income earned in the region.

3.5 เปอร์เซ็นต์

So if they're not spending that money on driving --

ดังนั้น ถ้าพวกเขาไม่ใช้จ่ายในเรื่องการขับขี่

and by the way, 85 percent of the money

และ 85 เปอร์เซ็นต์ของเงิน

we spend on driving leaves the local economy --

ที่เราใช้ในการขับขี่ จะช่วยเศรษฐกิจในท้องถิ่น

if they're not spending that money on driving,

ถ้าพวกเขาไม่ใช้เงินนั้นในการขับขี่

what are they spending it on?

แล้วพวกเขากำลังใช้จ่ายไปกับเรื่องอะไรล่ะ

Well, Portland is reputed to have

ครับ พอร์ตแลนด์มืชื่อเสียงในเรื่องการมี

the most roof racks per capita,

หลังคาวางของบนรถมากที่สุดต่อประชากร

the most independent bookstores per capita,

ร้านหนังสืออิสระมากที่สุดต่อประชากร

the most strip clubs per capita.

คลับเปลื้องผ้ามากที่สุดต่อประชากร

These are all exaggerations, slight exaggerations

สิ่งเหล่าทั้งหมดเป็นการกล่าวให้ดูดี เกินไปนิดหน่อย

of a fundamental truth, which is Portlanders

บนความจริงที่มีพื้นฐานว่า คนพอร์ตแลนด์

spend a lot more on recreation of all kinds

ใช้จ่ายไปกับสิ่งบันเทิงเริงใจทุกประเภทไปมาก

than the rest of America.

มากกว่าที่อื่นๆ ในอเมริกา

Actually, Oregonians spend more on alcohol

จริงๆ แล้ว คนเมืองรัฐโอริกอนเสียเงินไปกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

than most other states,

มากกว่ารัฐอื่นๆ ส่วนใหญ่

which may be a good thing or a bad thing,

ซึ่งอาจเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี

but it makes you glad they're driving less.

แต่มันก็ทำให้คุณรู้สึกยินดีที่พวกเขาขับน้อยลง

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

But actually, they're spending most of it in their homes,

แต่ในความจริง พวกเขาใช้เวลาส่วนใหญ่ในบ้านของพวกเขา

and home investment is about as local

และการลงทุนในบ้านคือการลงทุนในระดับท้องถิ่น

an investment as you can get.

เท่าที่คุณจะสามารถพบ

But there's a whole other Portland story,

แต่ ยังมีเรื่องราวของชาวเมืองพอร์ตแลนด์

which isn't part of this calculus,

ที่ไม่เป็นส่วนหนึ่งของวิชาแคลคูลัส

which is that young, educated people

ที่ว่าคนวัยหนุ่มสาวมีการศึกษา

have been moving to Portland in droves,

กำลังย้ายเข้ามาอยู่ในพอร์ตแลนด์เป็นจำนวนมาก

so that between the last two censuses,

ระหว่างการสำรวจประชากรสองครั้งสุดท้าย

they had a 50-percent increase

พวกเขามีจำนวนเพิ่มขึ้น 50 เปอร์เซ็นต์

in college-educated millennials,

ในประชากรยุคมิลเลนเนียมที่มีการศึกษาระดับวิทยาลัย

which is five times what you saw anywhere else

ซึ่งเป็นจำนวนมากกว่า 5 เท่า เมื่อเทียบกับที่อื่นๆ ที่คุณเห็นในประเทศ

in the country, or, I should say, of the national average.

หรือ ผมควรพูดว่า โดยเฉลี่ยในระดับประเทศ

So on the one hand, a city saves money for its residents

ในอีกด้านหนึ่ง เมืองสามารถประหยัดเงินให้กับผู้อาศัย

by being more walkable and more bikeable,

โดยการเป็นเมืองเหมาะกับการเดินและการปั่นจักรยานมากขึ้น

but on the other hand, it also is the cool kind of city

ในอีกด้านหนึ่ง มันยังเป็นเมืองประเภทที่

that people want to be in these days.

ผู้คนต้องให้มันเป็นอย่างเช่นทุกวันนี้

So the best economic strategy

ดังนั้น วิธีทางเศรษฐศาสตร์ที่ดีที่สุด

you can have as a city

ที่คุณสามารถมีเมือง

is not the old way of trying to attract corporations

ไม่ใช่เป็นวิธีการเก่าแก่ที่พยายามดึงดูดองค์กร

and trying to have a biotech cluster

และการพยายามที่มีกลุ่มเทคเทคโนโลยีทางชีวภาพ

or a medical cluster,

หรือกลุ่มการแพทย์

or an aerospace cluster,

หรือกลุ่มอากาศยาน

but to become a place where people want to be.

แต่เพื่อให้กลายเป็นสถานที่ที่ผู้คนต้องการให้เป็น

And millennials, certainly, these engines of entrepreneurship,

และคนยุคใหม่ แน่นอนครับ พลังขับเคลื่อนของความเป็นเจ้าของธุรกิจเหล่านี้

64 percent of whom decide first

64 เปอร์เซ็นต์ของคนที่ตัดสินใจแรกๆ ใน

where they want to live,

สถานที่ที่พวกเขาต้องการอยู่

then they move there, then they look for a job,

พวกเขาเลยย้ายไปที่นั่น แล้วมองหางาน

they will come to your city.

พวกเขาจะมายังเมืองของคุณ

The health argument is a scary one,

ข้อถกเถียงเรื่องสาธารณสุขเป็นสิ่งน่ากลัวอย่างหนึ่ง

and you've probably heard part of this argument before.

และคุณน่าจะได้ยินข้อถกเถียงนี้มาก่อน

Again, back in the '70s, a lot's changed since then,

อีกครั้ง ย้อนกลับไปในยุคปี 70 มีการเปลี่ยนแปลงมากมายตั้งแต่นั้นมา

back in the '70s, one in 10 Americans was obese.

กลับไปในยุค 70 จำนวน 1 ใน 10 ของชาวอเมริกันเป็นโรคอ้วน

Now one out of three Americans is obese,

ตอนนี้ 1 ใน 3 ของชาวอเมริกันเป็นโรคอ้วน

and a second third of the population is overweight.

และมีประชากร 2 ใน 3 ที่มีน้ำหนักตัวเกิน

Twenty-five percent of young men

25 เปอร์เซ็นต์ของผู้ชายที่หนุ่ม

and 40 percent of young women are too heavy

และ 40 เปอร์เซ็นต์ของผู้หญิงที่สาว มีน้ำหนักมากเกินไป

to enlist in our own military forces.

ที่จะลงทะเบียนในกองทัพทหารของพวกเรา

According to the Center for Disease Control,

ตามที่ศูนย์ควบคุมโรค

fully one third of all children born after 2000

1 ใน 3 ของเด็กที่เกิดหลังปี 2000

will get diabetes.

จะเป็นโรคเบาหวาน

We have the first generation of children in America

เรามีเด็กยุคแรกๆ ในอเมริกา

who are predicted to live shorter lives than their parents.

ผู้ที่ถูกทำนายจะมีชีวิตสั้นลงกว่าพ่อแม่ของพวกเขา

I believe that this American healthcare crisis

ผมเชื่อว่าวิกฤตทางสุขภาพของชาวอเมริกัน

that we've all heard about

ที่พวกเราได้ยินกันมาทั้งหมด

is an urban design crisis,

คือวิกฤตการออกแบบเมือง

and that the design of our cities lies at the cure.

และการออกแบบเมืองของพวกเราวางอยู่บนพื้นฐานเรื่องการเยียวยา

Because we've talked a long time about diet,

เพราะว่าพวกเราได้พูดคุยกันมาช้านานเกี่ยวกับการลดความอ้วน

and we know that diet impacts weight,

และพวกเรารู้ว่าการลดความอ้วนมีผลต่อน้ำหนัก

and weight of course impacts health.

และแน่นอน น้ำหนักมีผลต่อสุขภาพ

But we've only started talking about inactivity,

แต่ พวกเราเพียงแค่เริ่มพูดเกี่ยวกับเรื่องความเกียจคร้าน

and how inactivity born of our landscape,

และความเกียจคร้านเกิดขึ้นในสถานที่ของเราได้อย่างไร

inactivity that comes from the fact that we live

ความเกียจคร้านที่มาจากความจริงที่ว่า พวกเราอาศัย

in a place where there is no longer any such thing

ในที่ซึ่งไม่มีสิ่งแบบประมาณว่า การเดินที่มีประโยชน์

as a useful walk, is driving our weight up.

ที่ซึ่งกำลังเพิ่มน้ำหนักของพวกเรา

And we finally have the studies,

และในที่สุด เราก็มีงานศึกษาชิ้นหนึ่งในประเทศอังกฤษ

one in Britain called "Gluttony versus sloth"

ที่เรียกว่า "ตะกละและขี้เกียจ"

that tracked weight against diet

ที่จะเฝ้าติดตามปัจจัย น้ำหนักคู่กับการลดน้ำหนัก

and tracked weight against inactivity,

และติดตามน้ำหนักคู่กับความขี้เกียจ

and found a much higher, stronger correlation

และพบความสัมพันธ์ที่สูงมาก

between the latter two.

ระหว่างสองสิ่งอย่างหลัง

Dr. James Levine at, in this case,

ในกรณีนี้ ดร. เจมส์ เลอวิน

the aptly-named Mayo Clinic

ที่คลินิกมาโย

put his test subjects in electronic underwear,

ได้ใส่ตัวทดสอบในชุดชั้นในแบบอิเล็กทรอนิกส์

held their diet steady,

จัดโปรแกรมลดความอ้วนอย่างสม่ำเสมอ

and then started pumping the calories in.

และต่อมา ก็เริ่มฉีดแคลอรีเข้าไป

Some people gained weight,

บางคนน้ำหนักเพิ่ม

some people didn't gain weight.

บางคนน้ำหนักไม่เพิ่ม

Expecting some metabolic or DNA factor at work,

โดยคาดว่าปัจจัยเรื่องการเผาผลาญและดีเอ็นเอเข้ามามีผล

they were shocked to learn that the only difference

พวกเขารู้สึกตกใจที่เรียนรู้ว่าเพียงแค่ความแตกต่าง

between the subjects that they could figure out

ระหว่างเรื่องที่พวกเขาสามารถคิดได้

was the amount they were moving,

คือปริมาณที่พวกเขากำลังเคลื่อนไหว

and that in fact those who gained weight

และในความจริงนั้น พวกที่มีน้ำหนักเพิ่ม

were sitting, on average, two hours more per day

คือพวกที่กำลังนั่ง โดยเฉลียสองชั่วโมงต่อวัน

than those who didn't.

มากกว่าพวกที่ไม่นั่ง

So we have these studies that tie

ดังนั้นเรามีงานวิจัยที่โยงเรื่อง

weight to inactivity, but even more,

น้ำหนักกับความขี้เกียจ แต่มากไปกว่านี้

we now have studies that tie weight to where you live.

พวกเรายังมีงานวิจัยที่โยงเรื่องน้ำหนักกับสถานที่ที่คุณอาศัย

Do you live in a more walkable city

คุณอาศัยอยู่ในเมืองที่เหมาะกับการเดินไหม

or do you live in a less walkable city,

หรือคุณอาศัยอยู่ในเมืองที่เหมาะกับการเดินที่น้อย

or where in your city do you live?

หรือที่ไหนที่คุณอาศัยอยู่ในเมือง

In San Diego, they used Walk Score --

ในซานดิเอโก พวกเขาใช้คะแนนการเดิน

Walk Score rates every address in America

คะแนนการเดินคิดกับทุกๆ ที่ในอเมริกา

and soon the world

และในไม่ช้า ทั่วโลก

in terms of how walkable it is --

ในลักษณะ มันเป็นเมืองเหมาะกับการเดินอย่างไร

they used Walk Score to designate more walkable neighborhoods

พวกเขาใช้คะแนนการเดินที่จะกำหนดให้ว่าเป็นบริเวณที่เหมาะกับการเดินที่มาก

and less walkable neighborhoods.

และขอบเขตโดยรอบที่เหมาะกับการเดินที่น้อย

Well guess what? If you lived in a more walkable neighborhood,

ครับ ลองเดาซิว่า? ถ้าคุณอาศัยในบริเวณที่เหมาะกับการเดินมาก

you were 35 percent likely to be overweight.

คุณจะมีความเป็นไปได้ที่จะน้ำหนักเกิน 35 เปอร์เซ็นต์

If you lived in a less walkable neighborhood,

ถ้าคุณอาศัยในบริเวณที่เหมาะกับการเดินน้อย

you were 60 percent likely to be overweight.

คุณจะมีความเป็นไปได้ที่จะน้ำหนักเกิน 60 เปอร์เซ็นต์

So we have study after study now

ดังนั้นพวกเรามีงานวิจัยหลังจากได้ศึกษาแล้ว

that's tying where you live

สิ่งนั้นได้เชื่อมโยงเรื่องที่ที่คุณดำรงชีวิต

to your health, particularly as in America,

กับสุขภาพของคุณ โดยเฉพาะในอเมริกา

the biggest health crisis we have is this one

วิกฤตด้านสุขภาพที่ใหญ่ที่สุดที่พวกเรามีคือสิ่งนี้

that's stemming from environmental-induced inactivity.

ที่เกิดจากความเกียจคร้านที่ถูกส่งเสริมจากสภาพแวดล้อม

And I learned a new word last week.

และผมได้เรียนรู้คำใหม่เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว

They call these neighborhoods "obesageneric."

พวกเราเรียก บริเวณเหล่านี้ว่า "สิ่งก่อความอ้วน"

I may have that wrong, but you get the idea.

ผมอาจจะผิด แต่พวกคุณคงเข้าใจ

Now that's one thing, of course.

แล้วก็ อีกหนึ่งสิ่ง

Briefly mentioning, we have an asthma epidemic

ซึ่งกำลังกล่าวอย่างสั้นๆ พวกเราเผชิญโรคหอบหืดอย่างระบาดไปทั่ว

in this country.

ในประเทศนี้

You probably haven't thought that much about it.

คุณอาจจะไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมัน

Fourteen Americans die each day from asthma,

ชาวอเมริกัน 14 คน ตายด้วยโรคหอบหืดในแต่ละวัน

three times what it was in the '90s,

เป็นจำนวน 3 เท่าเมื่อเทียบกับในยุคปี 90

and it's almost all coming from car exhaust.

และมันมีสาเหตุส่วนใหญ่มาจากควันเสียจากรถ

American pollution does not come

มลพิษของคนอเมริกันไม่ได้มาจาก

from factories anymore, it comes from tailpipes,

โรงงานอีกต่อไป มันมาจากท่อไอเสีย

and the amount that people are driving in your city,

และจำนวนคนที่กำลังขับขี่ในเมืองของคุณ

your urban VMT, is a good prediction

ระยะเดินทางของยวดยานของคุณ คือสิ่งที่ใช้คาดการณ์ได้ดี

of the asthma problems in your city.

ในปัญหาเรื่องโรคหืดหอบในเมืองของคุณ

And then finally, in terms of driving,

และสุดท้าย ในเรื่องของการขับรถ

there's the issue of the single-largest killer

มีประเด็นเรื่องที่เป็นผู้คร่าชีวิตที่มากที่สุดของประชากรผู้ใหญ่ที่สุขภาพดี

of healthy adults, and one of the largest killers

และผู้คร่าชีวิตที่มากที่สุด

of all people, is car crashes.

ของประชากรทั้งหมด คือ รถชน

And we take car crashes for granted.

พวกเราเหมาเอาเรื่องรถชน

We figure it's a natural risk

พวกเราคิดว่ามันเป็นเรื่องความเสี่ยงทางธรรมชาติ

of being on the road.

ของการที่อยู่บนท้องถนน

But in fact, here in America, 12 people

แต่ที่จริงแล้ว ที่นี่ในอเมริกา คน 12 คน

out of every 100,000

ใน 100,000 คน

die every year from car crashes.

เสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนทุกปี

We're pretty safe here.

พวกเราค่อนข้างปลอดภัยที่นี่

Well, guess what? In England, it's seven per 100,000.

ลองเดาดูนะครับ? ในอังกฤษ 7 ต่อ 100,000 คน

It's Japan, it's four per 100,000.

ในญี่ปุ่นคือ 4 ต่อ 100,000 คน

Do you know where it's three per 100,000?

คุณรู้ไหมว่าที่ไหนมีคนตาย 3 ต่อ 100,000 คน

New York City.

เมืองนิวยอร์ก

San Francisco, the same thing. Portland, the same thing.

ซานฟรานซิสโก มีจำนวนเดียวกัน พอร์ตแลนด์ก็เช่นเดียวกัน

Oh, so cities make us safer

โอ้ เมืองเช่นนี้ทำให้เรารู้สึกว่าปลอดภัย

because we're driving less?

เพราะว่าเราขับขี่น้อยลงใช่ไหม?

Tulsa: 14 per 100,000.

ทัลซา: 14 ต่อ 100,000

Orlando: 20 per 100,000.

ออลันโด: 20 ต่อ 100,000

It's not whether you're in the city or not,

ไม่ว่าคุณอยู่ในเมืองหรือไม่

it's how is your city designed?

มันขึ้นอยู่กับว่าเมืองของคุณออกแบบมาเป็นอย่างไร

Was it designed around cars or around people?

มันถูกออกแบบเพื่อรถหรือเพิ่อประชาชน?

Because if your city is designed around cars,

เพราะว่าถ้าเมืองถูกออกแบบมาเพื่อรถ

it's really good at smashing them into each other.

มันก็จะเก่งเรื่องให้รถมาชนกัน

That's part of a much larger health argument.

นั่นเป็นส่วนหนึ่งของข้อถกเถียงสำคัญในเรื่องของพลานามัย

Finally, the environmental argument is fascinating,

ไปจนเรื่องข้อถกเถียงเรื่องสิ่งแวดล้อมอันเป็นเรื่องน่าหลงใหล

because the environmentalists turned on a dime

เพระว่านักสิ่งแวดล้อมได้ทำให้กลายเป็นเรื่องสำคัญ

about 10 years ago.

เมื่อประมาณ 10 ปีที่แล้ว

The environmental movement in America

การเคลื่อนไหวด้านสิ่งแวดล้อมในอเมริกา

has historically been an anti-city movement

ได้เป็นการเคลื่อนไหวที่ต่อต้านเมืองในประวัติศาสตร์

from Jefferson on.

นับตั้งแต่สมัยเจฟเฟอร์สันเป็นต้นมา

"Cities are pestilential to the health,

"เมืองเป็นภัยที่ร้ายแรงต่อชีวิต

to the liberties, to the morals of man.

ต่ออิสรภาพ ต่อศีลธรรมของมนุษย์

If we continue to pile upon ourselves in cities,

ถ้าพวกเรายังคงรวมกลุ่มพวกเราในเมือง

as they do in Europe, we shall become as corrupt

เหมือนที่พวกเขาทำกันในยุโรป พวกเราก็จะคดโกง

as they are in Europe

เหมือนที่พวกเขาเป็นในยุโรป

and take to eating one another as they do there."

และทำการกัดกินกันเองเหมือนที่พวกเขาทำที่นั่น"

He apparently had a sense of humor.

ดูเหมือนว่าเขามีอารมณ์ตลก

And then the American environmental movement

และต่อจากนั้น การเคลือนไหวด้านสิ่งแวดล้อมของชนอเมริกัน

has been a classically Arcadian movement.

ก็เป็นการเคลือนไหวที่เรียบง่าย

To become more environmental, we move into the country,

เพื่อให้ดีต่อสิ่งแวดล้อม พวกเขาย้ายสู่ชนบท

we commune with nature, we build suburbs.

พวกเราเดินทางด้วยวิธีธรรมชาติ พวกเราสร้างชนบท

But, of course, we've seen what that does.

แต่ แน่นอนครับ พวกเราได้เห็นสิ่งที่ทำ

The carbon mapping of America,

การทาบเทียบดูคาร์บอนในอเมริกา

where is the CO2 being emitted,

ที่ซึ่งก๊าซคาร์บอนไดออกไซต์ถูกปล่อย

for many years only

เป็นเวลาหลายปี

hammered this argument in more strongly.

ได้ตอกย้ำข้อถกเถียงนี้ให้หนักแน่นขึ้น

If you look at any carbon map, because we map it per square mile,

ถ้าคุณดูแผนที่คาร์บอนใดๆ เพราะว่าเราทำแผนที่ต่อตารางไมล์

any carbon map of the U.S.,

แผนทีคาร์บอนใดๆ ของสหรัฐฯ

it looks like a night sky satellite photo of the U.S.,

มันดูเหมือนภาพท้องฟ้ามืดที่ถ่ายจากดาวเทียมของสหรัฐฯ

hottest in the cities, cooler in the suburbs,

เมืองเป็นที่ที่ร้อนที่สุด และเย็นกว่าที่นอกเมือง

dark, peaceful in the countryside.

มืด สงบในชนบท

Until some economists said, you know,

จนกระทั่งนักเศรษศาสตร์บางคนกล่าวว่า คุณรู้ไหม

is that the right way to measure CO2?

นั่นเป็นวิธีการที่ถูกต้องแล้วหรือที่วัดปริมาณคาร์บอนไดออกไซต์

There are only so many people in this country at any given time,

มีผู้คนมากมายในประเทศนี้ในช่วงเวลานั้นๆ

and we can choose to live where perhaps

และพวกเราสามารถเลือกอยู่อาศัยที่ซึ่งบางที

we would have a lighter impact.

พวกเราอาจมีอิทธิพลน้อยลง

And they said, let's measure CO2 per household,

และเขาพูดว่า งั้นมาวัดปริมาณ CO2 ต่อครัวเรือนกัน

and when they did that, the maps just flipped,

และเมื่อพวกเขาทำเช่นน้้น แผนที่ก็เปลี่ยนไป

coolest in the center city, warmer in the suburbs,

เย็นที่สุดตรงใจกลางตัวเมือง และอุ่นขึ้นในเขตนอกเมือง

and red hot in these exurban

และร้อนที่สุดในนอกเขตเมืองมากๆ

"drive till you qualify" neighborhoods.

ในบริเวณ "ขับจนคุณพอใจ"

So a fundamental shift, and now you have

ดังนั้น พื้นฐานจึงเปลี่ยน และตอนนี้คุณมี

environmentalists and economists like Ed Glaeser

นักสิ่งแวดล้อมและนักเศรษฐศาสตร์ เช่น เอ็ด เกลเซอร์

saying we are a destructive species.

ที่กล่าวว่า พวกเราคือเผ่าพันธุ์ที่ชอบทำลาย

If you love nature, the best thing you can do

ถ้าคุณรักธรรมชาติ สิ่งที่ดีที่สุดที่คุณสามารถทำได้

is stay the heck away from it,

คือการอยู่ห่างจากมัน

move to a city, and the denser the better,

ย้ายไปอยู่ในเมือง และยิ่งหนาแน่นก็ยิ่งดี

and the denser cities like Manhattan

เช่น แมนฮัตตัน

are the cities that perform the best.

เมืองเช่นนั้นมีสมรรถนะเยี่ยมที่สุด

So the average Manhattanite is consuming gasoline

โดยเฉลี่ย ชาวแมนฮัตตันกำลังบริโภคน้ำมัน

at the rate the rest of the nation hasn't seen since the '20s,

ด้วยอัตราทีชาติอื่นๆ ไม่เคยพบตั้งแต่ยุค 20

consuming half of the electricity of Dallas.

ใช้ไฟฟ้าครึ่งหนึ่งของเมืองดัลลัส

But of course, we can do better.

แต่แน่นอน พวกเราสามารถทำดีกว่านี้ได้

Canadian cities, they consume half the gasoline of American cities.

เมืองของชาวแคนาดา พวกเขาใช้น้ำมันน้อยกว่าเมืองของชาวอเมริกันครึ่งหนึ่ง

European cities consume half as much again.

เมืองของคนยุโรปใช้น้อยลงกว่านี้อีกครึ่งหนึ่ง

So obviously, we can do better,

เห็นได้ชัดว่า พวกเราสามารถทำได้ดียิ่งขึ้น

and we want to do better, and we're all trying to be green.

และพวกเราต้องการทำให้ดียิ่งขึ้นไป และพวกเราทั้งหมดกำลังพยายามที่จะเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อม

My final argument in this topic is that

ข้อถกเถียงสุดท้ายของผมในหัวข้อนี้คือ

I think we're trying to be green the wrong way,

ผมคิดว่า พวกเรากำลังพยายามเป็นมิตรต่อสิ่งแวดล้อมด้วยวิธีการที่ผิด

and I'm one of many people who believes that

และผมก็เป็นหนึ่งในหลายๆ คนที่เชื่อเช่นนั้น

this focus on gadgets,

นี่กำลังพูดถึงเรื่องเครื่องมือ

on accessorizing --

เครื่องใช้สอย

What can I add to my house,

อะไรที่ผมสามารถเพิ่มให้กับบ้านของผม

what can I add to what I've already got

อะไรที่ผมสามารถเพิ่มเติมจากสิ่งที่ผมได้มีอยู่แล้ว

to make my lifestyle more sustainable? --

เพื่อทำให้รูปแบบชีวิตของผมยั่งยืนมากขึ้น

has kind of dominated the discussion.

ได้เป็นเรื่องเด่นของการพูดคุย

So I'm not immune to this.

ซึ่งผมไม่ต่อต้านประเด็นนี้

My wife and I built a new house

ภรรยาของผมและผมสร้างบ้านใหม่

on an abandoned lot in Washington, D.C.,

บนผืนที่ร้างในวอชิงตัน ดี.ซี.

and we did our best to clear the shelves

และพวกเราพยายามอย่างที่สุดที่จะเหมาชั้น

of the sustainability store.

ของร้านที่ส่งเสริมเรื่องความยั่งยืน

We've got the solar photovoltaic system,

พวกเรามีระบบผลิตพลังงานแสงอาทิตย์

solar hot water heater, dual-flush toilets,

ระบบทำน้ำร้อนพลังงานแสงอาทิตย์ ส้วมลูกสูบคู่

bamboo floors.

พื้นไม้ไผ่

A log burning in my German high-tech stove

ไม้เผาไหม้ที่ใช้ในเตาอบสุดไฮเทคของเยอรมันของผม

apparently, supposedly, contributes less carbon

ดูเหมือนว่า มันน่าจะช่วยลดคาร์บอน

to the atmosphere than were it left alone

ในชั้นบรรยายกาศกว่าที่เคยปล่อย

to decompose in the forest.

เพื่อให้ย่อยสลายได้ในป่า

Yet all of these innovations --

แต่นวัตกรรมทั้งหมดเหล่านี้

That's what they said in the brochure.

คือสิ่งที่พวกเขากล่าวในโบรว์ชัวร์

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

All of these innovations together

การเอานวัตกรรมทั้งหมดเหล่านี้เข้าด้วยกัน

contribute a fraction of what we contribute

สามารถช่วยในเรื่องส่วนของที่พวกเราช่วยได้

by living in a walkable neighborhood

โดยการอาศัยอยู่ในบริเวณรอบเมืองที่เหมาะกับการเดิน

three blocks from a metro in the heart of a city.

ที่ห่างสามห้องแถวจากสถานีรถไฟใต้ดินในใจกลางเมือง

We've changed all our light bulbs to energy-savers,

พวกเราเปลี่ยนหลอดไฟทั้งหมดของเราเพื่อประหยัดพลังงาน

and you should do the same thing,

และพวกคุณก็ควรทำแบบเดียวกันนี้

but changing all your light bulbs to energy-savers

แต่การเปลี่ยนหลอดไฟทั้งหมดของคุณเพื่อประหยัดพลังงาน

saves as much energy in a year

ช่วยประหยัดพลังงานต่อปีได้มากเท่ากับ

as moving to a walkable city does in a week.

การย้ายไปอยู่ในเมืองที่เหมาะกับการเดินเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์

And we don't want to have this argument.

และพวกเราไม่ต้องการที่จะมีข้อถกเถียงนี้

Politicians and marketers are afraid

นักการเมืองและนักการตลาดรู้สึกกลัวเรื่อง

of marketing green as a "lifestyle choice."

การตลาดสีเขียว ในฐานะที่เป็น "ตัวเลือกรูปแบบการใช้ชีวิต"

You don't want to tell Americans, God forbid,

คุณไม่ต้องการบอกคนอเมริกันว่า แม้พระเจ้าทรงห้าม

that they have to change their lifestyle.

พวกเขาต้องเปลี่ยนรูปแบบการใช้ชีวิตของพวกเขา

But what if lifestyle was really about quality of life

แต่ แล้วถ้ารูปแบบการดำรงชีวิตคือเรื่องเกี่ยวกับคุณภาพชีวิต

and about perhaps something that we would all enjoy more,

และบางที เกี่ยวกับบางสิ่งที่พวกเรารู้สึกสนุกมากขึ้น

something that would be better than what we have right now?

บางสิ่งที่จะดีขึ้นกว่าที่พวกเรามีอยู่ ณ ตอนนี้หรือไม่

Well, the gold standard of quality of life rankings,

ครับ การจัดลำดับคุณภาพชีวิตระดับสูง

it's called the Mercer Survey.

ที่เรียกว่า ผลสำรวจของเมอร์เซอร์

You may have heard of it.

คุณอาจเคยได้ยินมัน

They rank hundreds of nations worldwide

พวกเขาจัดลำดับหลายร้อยประเทศทั่วโลก

according to 10 criteria that they believe add up

โดยใช้ 10 เงื่อนไขที่พวกเขาเชื่อว่ามีผลต่อ

to quality of life: health, economics, education,

คุณภาพชีวิต: สุขภาพ, เศรษฐศาสตร์, การศึกษา,

housing, you name it.

การหาที่อยู่อาศัย, มีอีก 6 ข้อ

There's six more. Short talk.

ให้คุณเดาครับ เพราะเวลาไม่พอ

(Laughter)

(เสียงหัวเราะ)

And it's very interesting to see that

และมันน่าสนใจมากที่เห็นว่า

the highest-ranking American city, Honolulu,

เมืองของชาวอเมริกันที่ได้รับการจัดอันดับสูงสุด โฮโนลูลู

number 28, is followed by kind of the usual suspects

ลำดับที่ 28 ตามมาด้วยผู้ต้องสงสัยขาประจำ

of Seattle and Boston and all walkable cities.

ซีแอตเทิลและบอสตัน และเมืองทั้งหมดที่เหมาะกับการเดิน

The driving cities in the Sun Belt,

เมืองที่มีการขับรถในซันเบลต์

the Dallases and the Phoenixes and, sorry, Atlanta,

ดัลลาสและฟีนิกส์และ ขอโทษครับ แอตแลนตา

these cities are not appearing on the list.

เมืองเหล่านี้ไม่มีอยู่ในอันดับ

But who's doing even better?

แต่เมืองไหนอันดับดีขึ้น

The Canadian cities like Vancouver,

เมืองของชาวแคนาดา เช่น แวนคูเวอร์

where again, they're burning half the fuel.

ที่ซึ่งอีกครั้งที่พวกเขากำลังใช้น้ำมันน้อยลงครึ่งหนึ่ง

And then it's usually won by cities where they speak German,

แล้วก็ เมืองที่ได้รับชัยชนะโดยปกติที่ซึ่งพวกเขาพูดภาษาเยอรมัน

like Dusseldorf or Vienna,

อย่างเช่น ดูสเซลดอร์ฟ หรือ เวียนนา

where they're burning, again, half as much fuel.

ที่ซึ่งพวกเขากำลังเผาพลาญเชื่อเพลิงน้อยลงครึ่งหนึ่งอีกครั้ง

And you see this alignment, this strange alignment.

และคุณเห็นการวางตัวนี้ การวางตัวที่ประหลาดนี้

Is being more sustainble

กำลังเป็นสิ่งที่ยั่งยืนขึ้นมากขึ้น

what gives you a higher quality of life?

สิ่งที่ให้คุณภาพชีวิตที่สูงแก่คุณคืออะไร?

I would argue the same thing

ผมอาจถกเรื่องเดิม

that makes you more sustainble

ที่จะทำให้คุณอยู่อย่างยั่งยืนมากขึ้น

is what gives you a higher quality of life,

คือสิ่งที่ให้คุณภาพชีวิตที่สูงขึ้นแก่คุณ

and that's living in a walkable neighborhood.

และนั่นคือการอาศัยอยู๋ในบริเวณที่เหมาะกับการเดิน

So sustainability, which includes our wealth

ดังนั้น ความยั่งยืนที่รวมเอาความร่ำรวยของพวกเรา

and our health

และสุขภาพของพวกเรา

may not be a direct function of our sustainability.

อาจจะไม่เป็นผลโดยตรงกับความยั่งยืนของพวกเรา

But particularly here in America,

แต่โดยเฉพาะที่นี่ในอเมริกา

we are polluting so much

พวกเรากำลังก่อมลพิษมากมายเหลือเกิน

because we're throwing away our time

เพราะว่าพวกเรากำลังทิ้งเวลาของพวกเรา

and our money and our lives on the highway,

และเงินของพวกเราและชีวิตของเราบนถนน

then these two problems would seem to share

ปัญหาสองข้อนี้ดูเหมือนมี

the same solution, which is to make our cities

วิธีแก้ปัญหาเหมือนกัน นั่นคือการทำให้เมืองของพวกเรา

more walkable.

เหมาะกับการเดินมากขึ้น

Doing so isn't easy, but it can be done,

การทำเช่นนี้ไม่ได้ง่าย แต่เป็นสิ่งสามารถทำได้

it has been done,

มันสำเร็จไปแล้วด้วย

and it's being done now in more than a few cities,

และมันกำลังถูกทำอยู่ ณ ขณะนี้ ในเมืองมากกว่าสองสามเมือง

around the globe and in our country.

ทั่วโลกและในประเทศของเรา

I take some solace from Winston Churchill,

ผมขอใช้คำสนุกๆ จาก วินสตัน เชอร์ชิลล์

who put it this way:

ผู้ซึ่งกล่าวมันไว้แบบนี้

"The Americans can be counted on

"ชาวอเมริกันเป็นคนที่เชื่อใจได้ว่า

to do the right thing

จะทำสิ่งที่ถูกต้อง

once they have exhausted the alternatives." (Laughter)

เมื่อพวกเขาได้ลองทางอื่นๆ ไปหมดแล้ว"

Thank you.

ขอบคุณครับ

(Applause)

(เสียงปรบมือ)