Jeff Speck: The walkable city

جف اسپک: شهر قابل پیاده روی

Translator: Nooshin Neirami Reviewer: narsis sh

So I'm a city planner, an urban designer,

خوب من یک برنامه ریز شهری هستم، یک طراح شهری،

former arts advocate,

پیشتر از این حامی هنر بودم،

trained in architecture and art history,

تحصیل کردهٔ معماری و تاریخ هنر

and I want to talk to you today not about design

و می‌خواهم امروز با شما نه در مورد طراحی

but about America

بلکه در مورد آمریکا صحبت کنم

and how America can be more economically resilient,

و این‌که چگونه آمریکا می‌تواند از نظر اقتصادی پایدارتر باشد

how America can be healthier,

و چگونه می‌تواند سالم‌تر باشد

and how America can be

و چگونه آمریکا می‌تواند

more environmentally sustainable.

محیط زیستی‌ پایدار‌تر داشته باشد.

And I realize this is a global forum,

و من متوجه هستم که این انجمن یک انجمن جهانی‌ است،

but I think I need to talk about America

با این حال من فکر می‌کنم می‌خواهم راجع به آمریکا صحبت کنم

because there is a history,

زیرا گذشته‌ای وجود دارد که،

in some places, not all,

در بعضی‌ مکان‌ها، نه همه جا،

of American ideas being appropriated,

ایده‌های آمریکایی مناسب دانسته شده‌اند،

being emulated, for better or for worse,

و در اقصی نقاط دنیا، چه خوب و چه بد،

around the world.

شبیه سازی شده‌اند.

And the worst idea we've ever had

و بد‌ترین ایده‌ای که ما تا به امروز داشته‌ایم،

is suburban sprawl.

پراکندگی حومه‌ایست.

It's being emulated in many places as we speak.

در حال حاضر این کار دارد در جاهای مختلف دنیا شبیه سازی می‌شود.

By suburban sprawl, I refer to the reorganization

منظور من از پراکندگی حومه‌ای، سازمان‌دهی مجدد

of the landscape and the creation of the landscape

زمین‌ها و چشم انداز‌ها و ایجاد چشم انداز‌های جدید

around the requirement of automobile use,

هم‌پای با احتیاج به اتومبیل،

and that the automobile that was once an instrument of freedom

و اینکه اتومبیل که زمانی‌ وسیله‌ی برای آزادی بود،

has become a gas-belching,

تبدیل به یک وسیلهٔ مصرف بنزین،

time-wasting and life-threatening

هدر دادن وقت و تهدید کننده‌ی زندگی

prosthetic device

شده است

that many of us need just to,

که خیلی‌ از ما

most Americans, in fact, need,

در واقع، اکثرّیت آمریکایی‌ها

just to live their daily lives.

به آن صرفاً برای گذران زندگی‌ روزانه احتیاج داریم.

And there's an alternative.

و راه حل دیگری هم وجود دارد،

You know, we say, half the world is living in cities.

می‌دانید، ما معمولاً می‌گویم که نیمی از مردم دنیا در شهر زندگی‌ می‌کنند،

Well, in America, that living in cities,

خب، در آمریکا، کسانی‌ که در شهر زندگی‌ می‌کنند،

for many of them, they're living in cities still

برای بسیاری از آن‌ها، آن‌هایی که در شهرها زندگی‌ می‌کنند،

where they're dependent on that automobile.

محتاج اتومبیل هستند.

And what I work for, and to do,

و کاری که من انجام می‌دهم و می‌خواهم انجام دهم،

is to make our cities more walkable.

این است که شهر‌هایمان را قابل پیاده روی کنم،

But I can't give design arguments for that

ولی‌ من نمی‌‌توانم استدلال‌های طراحی ارائه بدم،

that will have as much impact

که بتوانند اثر زیادی داشته باشند،

as the arguments that I've learned

مانند استدلال‌هایی که

from the economists, the epidemiologists

از اقتصاد‌دان‌ها و اپیدمیولوژیست‌ها

and the environmentalists.

و کارشناسان محیط زیست یاد گرفتم.

So these are the three arguments that I'm going

پس این‌ها ۳ استدلالی هست که من امروز

to give you quickly today.

به طور مختصر برای شما توضیح می‌دم.

When I was growing up in the '70s,

در دهه ۷۰، زمانی‌ که من در حال رشد بودم،

the typical American spent one tenth of their income,

یک آمریکاییِ معمولی‌، حدوداً یک دهمِ حقوقش را،

American family, on transportation.

خرج رفت و آمد می‌کرد.

Since then, we've doubled the number of roads

از آن زمان، ما تعداد خیابان‌ها را در آمریکا دو برابر کرده‌ایم

in America, and we now spend one fifth

و یک پنجم از

of our income on transportation.

حقوقمان را صرف رفت و آمد می‌کنیم.

Working families, which are defined as

قشر کارمند، که گفته شده است

earning between 20,000 and 50,000 dollars

در آمریکا بین ۲۰٫۰۰۰ تا ۵۰٫۰۰۰ دلار

a year in America

در آمد دارند

are spending more now on transportation

امروزه بیشتر، مقداری بیشتر، خرج رفت و آمد می‌کنند

than on housing, slightly more,

تا خرج مسکن.

because of this phenomenon called "drive till you qualify,"

به دلیل پدیده‌ای به عنوان "رانندگی‌ کن تا واجد شرایط شوی"،

finding homes further and further and further

پیدا کردن مسکن دور‌تر و دور‌تر و دور‌تر

from the city centers and from their jobs,

از مرکز شهر و از محل کارشان،

so that they're locked in this, two, three hours,

پس این‌ها دربند این ۲، ۳

four hours a day of commuting.

۴ ساعت رفت و آمد هستند.

And these are the neighborhoods, for example,

و این‌ها به طور مثال ساکنین

in the Central Valley of California

"سنترال وَلی"در کالیفرنیا هستند

that weren't hurt when the housing bubble burst

که مردم از رکود بازار مسکن

and when the price of gas went up;

و افزایش قیمت نفت صدمه ندید‌ند؛

they were decimated.

آنها نابود شدند.

And in fact, these are many

در واقع، این‌ها بسیاری از

of the half-vacant communities that you see today.

مناطق نیمه خالی‌ هستند که امروزه مشاهده می‌کنید.

Imagine putting everything you have into your mortgage,

تصور کنید که تمام دارایی خودتان را صرفِ خرید مسکن و قسط ماهیانه‌ی آن کنید،

it goes underwater, and you have to pay

و اتفاقی‌ بیفتد که مجبور شوید،

twice as much for all the driving that you're doing.

۲ برابر مقدار امروز، خرج رفت و آمد طولانی‌ خود کنید.

So we know what it's done to our society

پس ما می‌دانیم این چه عواقبی برای جامعه‌ی ما داشته است

and all the extra work we have to do

و تمام کار‌های اضافی که باید

to support our cars.

برای پشتیبانی‌ از اتومبیل‌هایمان انجام دهیم.

What happens when a city decides

چه اتفاقی‌ می‌افتد اگر شهری تصمیم بگیرد

it's going to set other priorities?

که اولویت‌های دیگری داشته باشد؟

And probably the best example we have here

احتمالا بهترین مثالی که در آمریکا، می‌تونیم بزنیم،

in America is Portland, Oregon.

پرتلند، ارگان است.

Portland made a bunch of decisions in the 1970s

پرتلند تصمیمات زیادی در دهه ۷۰ گرفت

that began to distinguish it

که باعث متمایز شدن این شهر

from almost every other American city.

از تقریبا همه‌ی شهر‌های دیگر آمریکا شد.

While most other cities were growing

زمانی که اغلب شهرها داشتند به طور بی حد و حصری گسترش پیدا می کردند،

an undifferentiated spare tire of sprawl,

زمانی که اغلب شهرها داشتند به طور بی حد و حصری گسترش پیدا می کردند،

they instituted an urban growth boundary.

آن‌ها یک مرزِ شهری مشخصی ایجاد کردند.

While most cities were reaming out their roads,

در زمانی‌ که بیشتر شهرها در حال وسیع کردن خیابان‌ها بودند،

removing parallel parking and trees

پارک موازی و درخت‌ها را حذف می‌کردند،

in order to flow more traffic,

تا بتوانند جریان ترافیک را گسترش دهند،

they instituted a skinny streets program.

آن‌ها برنامه‌ی خیابان‌های باریک را ایجاد کردند.

And while most cities were investing in more roads

و در زمانی‌ که بیشتر شهرها در ساختِ خیابان‌ها

and more highways, they actually invested

و اتوبانها سرمایه گذاری میکردند، آن‌ها

in bicycling and in walking.

در دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی سرمایه گذاری کردند.

And they spent 60 million dollars on bike facilities,

و ۶۰ میلیون دلار برای امکانات دوچرخه سواری‌ سرمای گذاری کردند،

which seems like a lot of money,

که به نظر مبلغ هنگفتی می‌‌آید،

but it was spent over about 30 years,

اما این مبلغ در طول ۳۰ سال خرج شد،

so two million dollars a year -- not that much --

یعنی‌ ۲ میلیون دلار در سال-- مبلغ زیادی نیست --

and half the price of the one cloverleaf

و نصف قیمت یه چهارراه اتوبان

that they decided to rebuild in that city.

که آنها تصمیم داشتند در این شهر از نو بسازند.

These changes and others like them changed

این تغییرات و تغییرات مشابه

the way that Portlanders live,

شیوه‌ی زندگی‌ مردم پرتلند

and their vehicle-miles traveled per day,

و میزان مسافتی که با اتومبیل طی‌ می‌شد را تغییر داد

the amount that each person drives,

و میزان رانندگی‌ هر شهروند،

actually peaked in 1996,

در واقع در سال ۱۹۹۶ به حداکثر رسید

has been dropping ever since,

و از آن زمان در حال کاهش است،

and they now drive 20 percent less

و آن‌ها در حال حاضر ۲۰ درصد کمتر از

than the rest of the country.

بقیه‌ی کشور رانندگی‌ می‌کنند.

The typical Portland citizen drives

یک شهروند معمولی در پرتلند

four miles less, and 11 minutes less per day

روزانه ۴ مایل کمتر، و ۱۱ دقیقه کمتر

than they did before.

از قبل رانندگی‌ می‌کند.

The economist Joe Cortright did the math

جو کرتریقت، متخصص اقتصاد حساب کرد

and he found out that those four miles

و به این نتیجه رسید که این ۴ مایل

plus those 11 minutes

و آن ۱۱ دقیقه

adds up to fully three and a half percent

مجموعاً ۳/۵ درصد

of all income earned in the region.

از درآمد این ناحیه را تشکیل می‌دهد.

So if they're not spending that money on driving --

پس اگر اینها این مبلغ را خرج رانندگی‌ نمی‌کنند --

and by the way, 85 percent of the money

در ضمن، ۸۵ درصد مبلغی

we spend on driving leaves the local economy --

که ما صرف رانندگی‌ می‌کنیم، از اقتصاد داخلی‌ خارج می‌شود --

if they're not spending that money on driving,

اگر آنها این مبلغ را صرف رانندگی‌ نمی‌کنند،

what are they spending it on?

برای چه کاری استفاده می‌کنند؟

Well, Portland is reputed to have

خوب، پرتلند معروف است به

the most roof racks per capita,

بطور سرانه، بیشترین پشتبام،

the most independent bookstores per capita,

بیشترین کتابفروشی مستقل،

the most strip clubs per capita.

بیشترین باشگاه اروتیک.

These are all exaggerations, slight exaggerations

اینها همه اغراق است، اغراق جزئی

of a fundamental truth, which is Portlanders

از یک واقعیت اساسی‌، که مردم پرتلند

spend a lot more on recreation of all kinds

بیش از سایر آمریکایی‌ها برای هر نوع تفریحی خرج می‌کنند.

than the rest of America.

بیش از سایر آمریکایی‌ها برای هر نوع تفریحی خرج می‌کنند.

Actually, Oregonians spend more on alcohol

در واقع، مردم ارگان بیشتر از سایر ایالت‌ها خرجِ مشروبات الکلی می‌کنند،

than most other states,

در واقع، مردم ارگان بیشتر از سایر ایالت‌ها خرجِ مشروبات الکلی می‌کنند،

which may be a good thing or a bad thing,

که می‌تواند هم خوب باشد هم بد،

but it makes you glad they're driving less.

ولیکن، شما را خوشحال می‌کند که آن‌ها کمتر رانندگی‌ می‌کنند.

(Laughter)

(خنده)

But actually, they're spending most of it in their homes,

اما در واقع، آن‌ها بیشترین خرج را در زمینه‌ی مسکن خود صرف می‌کنند،

and home investment is about as local

و سرمایه گذاری در مسکن

an investment as you can get.

محلی‌ترین سرمایه گذاری است که می‌توان کرد.

But there's a whole other Portland story,

ولیکن یک داستان دیگر در رابطه با پرتلند وجود دارد،

which isn't part of this calculus,

که در این مصاحبات نیست،

which is that young, educated people

که قشر جوان تحصیل کرده،

have been moving to Portland in droves,

دسته دسته به پرتلند نقل مکان می‌کنند،

so that between the last two censuses,

در ۲ سرشماری اخیر،

they had a 50-percent increase

آنها حدود ۵۰ درصد

in college-educated millennials,

افزایش در جمعیت تحصیل کرده داشتند،

which is five times what you saw anywhere else

که ۵ برابر سایر نقاط

in the country, or, I should say, of the national average.

در این کشور است، یا باید بگویم، میانگین ملی‌.

So on the one hand, a city saves money for its residents

پس از طرفی‌، شهربا قابل پیاده‌روی شدن و قابل دوچرخه سواری‌ شدن،

by being more walkable and more bikeable,

برای شهروندانش پول پس انداز می‌کند،

but on the other hand, it also is the cool kind of city

ولی‌ از طرف دیگر، شهری به نوبه باحال است

that people want to be in these days.

که مردم می‌خواهند این روزها در آن زندگی‌ کنند.

So the best economic strategy

پس بهترین استراتژیِ اقتصادی

you can have as a city

که می‌توان برای یک شهر داشت

is not the old way of trying to attract corporations

روش قدیمی‌ جذبِ شرکت‌ها نیست

and trying to have a biotech cluster

و سعی‌ در زیست فناوری خوشه‌ای

or a medical cluster,

یا پزشکی‌،

or an aerospace cluster,

یا هوا فضایی،

but to become a place where people want to be.

بلکه این است که به مکانی تبدیل شود که انسان دوست دارد در آن زندگی‌ کند.

And millennials, certainly, these engines of entrepreneurship,

و این جوانان نسل هزاره، این موتور‌های کار آفرینی،

64 percent of whom decide first

که ۶۵ درصد آنها، اول تصمیم می‌گیرند

where they want to live,

کجا می‌خواهند زندگی‌ کنند،

then they move there, then they look for a job,

بعد به آنجا نقل مکان می‌کنند، و بعد به دنبال کار هستند

they will come to your city.

و بعد به شهر شما می‌آیند.

The health argument is a scary one,

مبحث سلامتی‌ مبحث مخوفی است،

and you've probably heard part of this argument before.

و شما هم احتمالا بعضی‌ از این استدلال را قبلاً شنیدید،

Again, back in the '70s, a lot's changed since then,

دوباره، در دهه ۷۰، خیلی‌ چیز‌ها از اون زمان تغییر کرده است،

back in the '70s, one in 10 Americans was obese.

در دهه ۷۰، از هر ۱۰ آمریکایی، ۱ نفر چاق بود.

Now one out of three Americans is obese,

امروز، از هر ۳ آمریکایی، ۱ نفر چاق هست.

and a second third of the population is overweight.

و بقیهٔ دو سوم جمیعت، اضافه وزن دارند.

Twenty-five percent of young men

۲۵ درصد مردهای جوان،

and 40 percent of young women are too heavy

و ۴۰ درصد زنهای جوان، سنگین وزن‌تر از

to enlist in our own military forces.

این هستند که برای ارتش خود ما ثبت نام کنند.

According to the Center for Disease Control,

به گفتهٔ‌ مرکز کنترل بیماری،

fully one third of all children born after 2000

یک سوم کودکانی که بعد از سال ۲۰۰۰ به دنیا آمده‌اند،

will get diabetes.

بیماری قند خواهند گرفت.

We have the first generation of children in America

ما در آمریکا اولین نسلی را داریم

who are predicted to live shorter lives than their parents.

که از والدین خود کمتر زندگی‌ خواهند کرد.

I believe that this American healthcare crisis

من بر این باورم که این بحران بهداشت و دارمان در آمریکا،

that we've all heard about

که همهٔ ما راجع به آن شنیده‌ایم،

is an urban design crisis,

بحران طراحی شهری است.

and that the design of our cities lies at the cure.

و طراحی شهر‌های ما درمان این بیماریست.

Because we've talked a long time about diet,

به این دلیل که ما مدت زیادیست در مورد رژیم صحبت می‌کنیم،

and we know that diet impacts weight,

و می‌دانیم که رژیم غذایی بر وزن بدن تاثیر دارد،

and weight of course impacts health.

و وزن هم مسلما به سلامتی‌ ارتباط دارد.

But we've only started talking about inactivity,

ولیکن ما به تازگی شروع به صحبت در موردت کمبود تحرک کرده‌ایم،

and how inactivity born of our landscape,

و چگونه این بی‌ تحرکی زاییده شده از خیابان بندی ما،

inactivity that comes from the fact that we live

بی‌ تحرکی که حاصل این واقعیت است

in a place where there is no longer any such thing

که ما در جایی زندگی‌ می‌کنیم که دیگر چیزی به عنوان

as a useful walk, is driving our weight up.

پیاده روی مفید موجود نیست، و وزن‌های ما را بالا می‌برد.

And we finally have the studies,

و ما در نهایت تحقیقاتی‌ داریم،

one in Britain called "Gluttony versus sloth"

یکی‌ در بریتانیا به عنوان " شکم پرستی‌ در مقابل کهولت"

that tracked weight against diet

که وزن را نسبت به رژیم غذایی

and tracked weight against inactivity,

و وزن را نسبت به کمبود تحرک سنجید،

and found a much higher, stronger correlation

و به این نتیجه رسید که رابطهٔ قوی‌تری

between the latter two.

بین دو گزینهٔ آخر وجود دارد.

Dr. James Levine at, in this case,

دکتر جیمز لوین،در جای که

the aptly-named Mayo Clinic

شایسته نام میو کلینیک است،

put his test subjects in electronic underwear,

افراد مورد آزمایش را در لباس زیر آهنی قرار داد،

held their diet steady,

رژیم غذای آنها را ثابت،

and then started pumping the calories in.

و پس از آن، افزایش داد

Some people gained weight,

وزن بعضی‌ از این افراد افزایش یافت

some people didn't gain weight.

و وزن بعضی‌ ثابت ماند.

Expecting some metabolic or DNA factor at work,

بر خلاف انتظار که سوخت و ساز بدن و دی ان ای تاثیری در این نتیجه دارد،

they were shocked to learn that the only difference

نتیجهٔ تکان دهنده این بود که تنها اختلاف

between the subjects that they could figure out

بین این افراد،

was the amount they were moving,

میزان تحرک آن‌ها بود،

and that in fact those who gained weight

و در واقع، کسانی‌ که دچار اضافه وزن شدند،

were sitting, on average, two hours more per day

میانگین روزانه ۲ ساعت بیشتر از

than those who didn't.

کسانی‌ که دچار اضافه وزن نشدند، بیشتر می‌نشستند.

So we have these studies that tie

پس ما این تحقیقات را در زمینه‌ی ارتباط

weight to inactivity, but even more,

وزن و میزان تحرک داریم، اما فراتر از آن،

we now have studies that tie weight to where you live.

ما امروز تحقیقاتی‌ داریم در زمینه با وزن و محل سکونت.

Do you live in a more walkable city

آیا شما در شهری قابل راه رفتن زندگی‌ می‌کنید؟

or do you live in a less walkable city,

یا در شهری که کمتر می‌شود در آن راه رفت؟

or where in your city do you live?

یا در کدام منطقه از شهرتان زندگی‌ می‌کنید؟

In San Diego, they used Walk Score --

در شهر سندیگو، از امتیاز پیاده‌روی --

Walk Score rates every address in America

امتیاز پیاده روی برای درجه بندی کلیهٔ آدرس‌ها در آمریکا

and soon the world

و بزودی در کل جهان استفاده می‌شود

in terms of how walkable it is --

در زمینه‌ی میزان قابل راه رفتن بودن هر آدرس--

they used Walk Score to designate more walkable neighborhoods

آنها این امتیازات را استفاده کردند تا مناطق قابل راه رفتن را

and less walkable neighborhoods.

از مناطقی که کمتر قابل راه رفتن بودند تشخیص دهند.

Well guess what? If you lived in a more walkable neighborhood,

و چه حدسی می‌زنید؟ اگر شما در محلهٔ قابل راه رفتن زندگی‌ می‌کردید،

you were 35 percent likely to be overweight.

۳۵ درصد احتمال اضافه وزن داشتید.

If you lived in a less walkable neighborhood,

اگر شما در یک محل کمتر قابل راه رفتن زندگی می‌کردید،

you were 60 percent likely to be overweight.

۶۰ درصد احتمال اضافه وزن داشتید.

So we have study after study now

پس ما الان تحقیق پشت تحقیق داریم،

that's tying where you live

که رابطه محل زندگی‌ شما

to your health, particularly as in America,

به سلامتی‌، خصوصاً در آمریکا را می‌سنجند.

the biggest health crisis we have is this one

بزرگترین بحران سلامتی‌ که ما داریم این است که،

that's stemming from environmental-induced inactivity.

از بی‌ تحرکیِ حاصل از محیط زیست ما ریشه دوانده.

And I learned a new word last week.

و من هفتهٔ پیش یک کلمهٔ جدید یاد گرفتم.

They call these neighborhoods "obesageneric."

این جور محل‌ها را چاق کننده (اوبیسو ژنریک) نامیده اند.

I may have that wrong, but you get the idea.

ممکن است اشتباه تلفظ کرده باشم، اما منظورم را متوجه شدید.

Now that's one thing, of course.

حالا این یک طرف قضیه است،

Briefly mentioning, we have an asthma epidemic

به طور مختصر، ما در این کشور دچار

in this country.

اپیدمی آسم هستیم.

You probably haven't thought that much about it.

شما احتمالا زیاد به این موضوع فکر نکردید.

Fourteen Americans die each day from asthma,

سالانه ۱۴ آمریکایی در اثر آسم از دنیا می‌روند،

three times what it was in the '90s,

۳ برابر آنچه در دهه ۹۰ میلادی مشاهده شد،

and it's almost all coming from car exhaust.

و تقریبا همه‌اش به دلیل اگزوز خودرو است.

American pollution does not come

آلودگی‌ هوا در آمریکا،

from factories anymore, it comes from tailpipes,

دیگر از کارخانه‌ها نمی‌آید، بلکه از لوله‌های اگزوز،

and the amount that people are driving in your city,

و میزانی‌ که مردم در شهر شما رانندگی‌ می‌کنند می‌آید.

your urban VMT, is a good prediction

میزان مسافت رانندگی‌ هر خودرو در شهر شما می‌تواند پیش بینی‌ خوبی‌

of the asthma problems in your city.

برای مشکل آسم در شهر شما باشد.

And then finally, in terms of driving,

و بالاخره، در مورد رانندگی‌،

there's the issue of the single-largest killer

مشکل این است، که بزرگ‌ ترین عامل کشنده

of healthy adults, and one of the largest killers

در افراد سالم، و یکی‌ از عوامل کشنده

of all people, is car crashes.

در تمامی‌ افراد، تصادفات رانندگی‌ است.

And we take car crashes for granted.

و ما تصادفات رانندگی‌ را دست کم می‌گیریم.

We figure it's a natural risk

می‌گوییم یک ریسک طبیعی است

of being on the road.

که در خیابان‌ها موجود است.

But in fact, here in America, 12 people

ولیکن در واقع، در آمریکا سالانه ۱۲ نفر

out of every 100,000

از ۱۰۰٫۰۰۰ نفر،

die every year from car crashes.

در اثر تصادف رانندگی‌ جان خود را از دست می‌دهند.

We're pretty safe here.

ما اینجا بسیار در امنیت هستیم.

Well, guess what? In England, it's seven per 100,000.

خوب، چه حدس می‌زنید؟ در انگلستان، این تعداد ۷ در ۱۰۰٫۰۰۰ است.

It's Japan, it's four per 100,000.

در ژاپن، ۴ در ۱۰۰٫۰۰۰ است.

Do you know where it's three per 100,000?

می‌دانید در کجا ۳ در ۱۰۰٫۰۰۰ است؟

New York City.

در شهر نیویورک.

San Francisco, the same thing. Portland, the same thing.

همینطور در سن فرانسیسکو و پرتلند.

Oh, so cities make us safer

اوه، پس شهر‌ها امن‌ترند

because we're driving less?

زیرا ما کمتر رانندگی‌ می‌کنیم؟

Tulsa: 14 per 100,000.

در تولسا: ۱۴ از ۱۰۰٫۰۰۰

Orlando: 20 per 100,000.

اورلاندو: ۲۰ در ۱۰۰٫۰۰۰

It's not whether you're in the city or not,

موضوع این نیست که در شهر زندگی‌ می‌کنید یا نه

it's how is your city designed?

این است که شهر شما چطور طراحی شده است؟

Was it designed around cars or around people?

آیا برای خودروها طراحی شده است یا مردم؟

Because if your city is designed around cars,

زیرا اگر شهر شما برای خودرو طراحی شده است،

it's really good at smashing them into each other.

خیلی‌ خوب می‌تواند آنها را به همدیگر بزند.

That's part of a much larger health argument.

این قسمتی‌ از یک استدلال بزرگتر در مورد سلامتی‌ است.

Finally, the environmental argument is fascinating,

در آخر، استدلال محیط زیستی‌ بسیار شگفت انگیز است،

because the environmentalists turned on a dime

زیرا کارشناسان محیط زیست، آن روی سکه را

about 10 years ago.

حدود ۱۰ سال پیش دیدند.

The environmental movement in America

جنبش حفظ محیط زیست در آمریکا،

has historically been an anti-city movement

از زمان بعد از جفرسون، در جنبش ضد شهری نقش داشته اند.

from Jefferson on.

از زمان بعد از جفرسون، در جنبش ضد شهری نقش داشته اند.

"Cities are pestilential to the health,

"شهرها طاعون سلامتی‌،

to the liberties, to the morals of man.

آزادی و اخلاقی‌ انسان هستند.

If we continue to pile upon ourselves in cities,

اگر ما به توده کردن در شهر‌ها ادامه دهیم،

as they do in Europe, we shall become as corrupt

همانند اروپا، فاسد خواهیم شد

as they are in Europe

همانند مردم اروپا

and take to eating one another as they do there."

و شروع به آدم‌خواری و خوردن یکدیگر می‌کنیم، همانند اروپا."

He apparently had a sense of humor.

گویا او شوخ طبع بود.

And then the American environmental movement

و بعد جبنش محیط زیست آمریکا،

has been a classically Arcadian movement.

یک جبنش روستایی کلاسیک بوده است.

To become more environmental, we move into the country,

برای اینکه بیشتر به محیط زیست اهمیت بدهیم، باید به روستاها مهاجرت کنیم،

we commune with nature, we build suburbs.

ما در طبیت شهر می‌سازیم و حومه‌های شهری را تشکیل می‌دهیم.

But, of course, we've seen what that does.

و البته ما دیدیم که این کار باعث چه اتفاقاتی شده است.

The carbon mapping of America,

نقشه کربن آمریکا،

where is the CO2 being emitted,

چیزی که در آن نقاط انتشار دی‌اکسید کربن نشان داده شده است،

for many years only

در طی‌ چندین سال،

hammered this argument in more strongly.

این استدلال را قوی تر کرد.

If you look at any carbon map, because we map it per square mile,

اگر شما به هر نقشه کربن نگاه کنید، زیرا این نقشه بر طبق مایل مربع است،

any carbon map of the U.S.,

هر نقشه کربن آمریکا،

it looks like a night sky satellite photo of the U.S.,

مشابه عکس ماهواره‌ای در شب از آمریکا است،

hottest in the cities, cooler in the suburbs,

بیشترین نقاط در شهر‌ها وکم‌تر در حومه‌های شهر،

dark, peaceful in the countryside.

و نقاط آرام در روستاها هستند.

Until some economists said, you know,

تا جایی که یک متخصص اقتصاد گفت، می‌دانید،

is that the right way to measure CO2?

آیا این روش درستی‌ برای اندازه‌گیری میزان دی‌اکسید کربن است؟

There are only so many people in this country at any given time,

همیشه یک تعداد کمتری از مردم در روستاها در یک زمان مشخص هستند،

and we can choose to live where perhaps

و ما شاید می‌تونیم جایی را برای زندگی‌ انتخاب کنیم،

we would have a lighter impact.

که تاثیر کمتری بگذاریم.

And they said, let's measure CO2 per household,

و آنها گفتند، بیایید میزان دی‌اکسید کربن را بر اساس هر خانواده اندازه‌گیری کنیم،

and when they did that, the maps just flipped,

و هنگامی که آنها این کار را انجام دادند، نقش کاملا برعکس شد.

coolest in the center city, warmer in the suburbs,

کمتر در شهرها، بیشتر در حومه ها

and red hot in these exurban

و بسیار زیاد در محلات

"drive till you qualify" neighborhoods.

خارجی شهریِ "رانندگی‌ کن تا واجد شرایط شوی"

So a fundamental shift, and now you have

پس یک تغییر اساسی‌، که الان ما

environmentalists and economists like Ed Glaeser

کارشناسان محیط زیست و اقتصادی چون، اد گلأسر

saying we are a destructive species.

داریم که می‌گویند ما موجوداتی ویرانگر هستیم.

If you love nature, the best thing you can do

اگر شما عاشق طبیعت هستید، بهترین کاری که می‌توانید انجام دهید

is stay the heck away from it,

این است که از آن دوری کنید،

move to a city, and the denser the better,

به شهر‌ها نقل مکان کنید، هر چه متراکم تر بهتر،

and the denser cities like Manhattan

و شهرهای متراکمی مثل منهتن،

are the cities that perform the best.

شهر‌هایی هستند که بهترین کارایی را دارند.

So the average Manhattanite is consuming gasoline

یک شهروند عادی در منهتن، میزان مصرف بنزینش

at the rate the rest of the nation hasn't seen since the '20s,

از دهه ۲۰ بیلادی به بعد در کلّ کشور بی‌ سابقه بوده است.

consuming half of the electricity of Dallas.

و مصرف برق آنها نصف مصرف دالاس است.

But of course, we can do better.

اما قطعا ما می‌تونیم از این بهتر عمل کنیم،

Canadian cities, they consume half the gasoline of American cities.

شهر‌های کانادایی، مصرف بنزین آنها نصف میزان مصرف بنزین شهرهای آمریکایی است،

European cities consume half as much again.

شهر‌های اروپا، نصف آن مصرف را دارند،

So obviously, we can do better,

پس بدیهی‌ است که ما می‌توانیم بهتر عمل کنیم،

and we want to do better, and we're all trying to be green.

و ما می‌خواهیم بهتر باشیم، و ما سعی‌ می‌کنیم سبز باشیم.

My final argument in this topic is that

آخرین استدلال من در این مبحث این است که،

I think we're trying to be green the wrong way,

فکر می کنم تلاش ما برای سبز بودن از راه غلطی است،

and I'm one of many people who believes that

من یکی‌ از افرادی هستم که باور دارم،

this focus on gadgets,

این تمرکز بر روی ابزار،

on accessorizing --

بر لوازم جانبی--

What can I add to my house,

چه کار می‌تونم برای خانه‌ام انجام دهم،

what can I add to what I've already got

چه کار می‌تونم برای چیزهایی که الان دارم انجام دهم

to make my lifestyle more sustainable? --

که زند‌گیم را پایدارتر کنم؟--

has kind of dominated the discussion.

این بحث را تحت سلطه قرار داده است.

So I'm not immune to this.

پس من هم از این مصون نیستم.

My wife and I built a new house

من و همسرم خانه‌ای

on an abandoned lot in Washington, D.C.,

در یک قطعه زمین متروکه در واشنگتن دیسی ساختیم،

and we did our best to clear the shelves

و ما بیشترین تلاشمان را کردیم

of the sustainability store.

که قفسه های فروشگاه را خالی‌ کنیم،

We've got the solar photovoltaic system,

ما سیستم فتولتایک خورشیدی خریدیم،

solar hot water heater, dual-flush toilets,

آب گرمکن خورشیدی، توالت‌های دارای ۲ سیفون،

bamboo floors.

و کف پوش بامبو.

A log burning in my German high-tech stove

یک تکه هیزم در حال سوختن در اجاق پیشرفته من،

apparently, supposedly, contributes less carbon

گویا، ظاهراً کمتر کربن وارد هوا می کند تا

to the atmosphere than were it left alone

اگر این هیزم دست نخورده می‌ماند

to decompose in the forest.

تا در جنگل تجزیه شود.

Yet all of these innovations --

با این حال تمام این نو آوریها --

That's what they said in the brochure.

این چیزی بود که در بروشور نوشته شده بود.

(Laughter)

(خنده)

All of these innovations together

تمام این نو آوریها با هم،

contribute a fraction of what we contribute

در مقایسه با کمکی‌ که ما

by living in a walkable neighborhood

با زندگی‌ کردن در یک محل قابل راه رفتن،

three blocks from a metro in the heart of a city.

در ۳ بلوکی مترو در قلب شهر می‌کنیم، فقط ذره‌ای کمک می‌کنند .

We've changed all our light bulbs to energy-savers,

ما تمامی‌ لامپ هایمان را به لامپ کم مصرف تغییر داده‌ایم،

and you should do the same thing,

و شما هم باید همین کار را بکنید،

but changing all your light bulbs to energy-savers

اما استفاده از لامپ‌های کم مصرف،

saves as much energy in a year

سالانه همان مقدار انرژی ذخیره می‌کند،

as moving to a walkable city does in a week.

که نقل مکان به یک شهر قابل راه رفتن در یک هفته می‌کند.

And we don't want to have this argument.

و ما نمی‌خواهیم این بحث را بکنیم.

Politicians and marketers are afraid

سیاستمداران و بازاریابان میترسند

of marketing green as a "lifestyle choice."

از تبلیغ کردن سبز بودن به عنوان "نوعی شیوهٔ زندگی."

You don't want to tell Americans, God forbid,

شما نمی‌خواهید به آمریکایی‌ها بگویید، که خدای ناکرده،

that they have to change their lifestyle.

آن‌ها باید شیوه‌ی زندگی‌ خود را تغییر دهند.

But what if lifestyle was really about quality of life

حالا چه می‌شد اگر شیوه‌ی زندگی‌، در اصل کیفیت زندگی‌ بود،

and about perhaps something that we would all enjoy more,

و شاید مربوط به چیزی بود که همهٔ ما بیشتر از آن لذت می‌بردیم،

something that would be better than what we have right now?

چیزی که شاید بهتر از چیزی بود که ما الان داریم؟

Well, the gold standard of quality of life rankings,

درجه بندی استاندارد طلای در کیفیت زندگی‌،

it's called the Mercer Survey.

Mercer Surve نام دارد.

You may have heard of it.

شاید اسمش را شنیده باشید.

They rank hundreds of nations worldwide

آن‌ها صد‌ها کشور را در دنیا عرض یابی‌ کردند،

according to 10 criteria that they believe add up

بر طبق ۱۰ معیار که باور دارند،

to quality of life: health, economics, education,

کیفیت زندگی‌ را تشکیل میدهند: سلامتی‌، اقتصاد و تحصیلات،

housing, you name it.

مسکن، شما نام ببرید.

There's six more. Short talk.

۶ مورد دیگه هم هست. سخن کوتاه می‌کنیم.

(Laughter)

(خنده)

And it's very interesting to see that

و این بسیار جالب است که می‌بینیم،

the highest-ranking American city, Honolulu,

بالاترین رتبه در شهر‌های آمریکا، هونولولو است،

number 28, is followed by kind of the usual suspects

شمارهٔ ۲۸، که به دنبال آن‌ شهر‌های قابل پیش‌بینی‌

of Seattle and Boston and all walkable cities.

مانند سیاتل و بوستون و سایر شهر‌های قابل راه رفتن.

The driving cities in the Sun Belt,

شهر‌هایی با بیشترین میزان رانندگی در سان بلت،

the Dallases and the Phoenixes and, sorry, Atlanta,

دالاس ها، و فینیکس‌ها و ببخشید، آتلانتا

these cities are not appearing on the list.

این شهر‌ها در این لیست نیستند.

But who's doing even better?

اما کجا از این هم بهتر است؟

The Canadian cities like Vancouver,

شهرهای کانادایی مانند ونکوور،

where again, they're burning half the fuel.

که نصف مصرف بنزین را دارند.

And then it's usually won by cities where they speak German,

و بعد برنده معمولاً شهر‌هایی هستند که به زبان آلمانی‌ صحبت میکنند،

like Dusseldorf or Vienna,

مانند دوسلدورف، و وین،

where they're burning, again, half as much fuel.

جایی‌ که آنها هم نصف مصرف بنزین را دارند.

And you see this alignment, this strange alignment.

و شما این هم ترازی را می‌بینید، این هم هم ترازی عجیب.

Is being more sustainble

آیا این پایدار تر بودن،

what gives you a higher quality of life?

چیزی است که کیفیت زندگی‌ را بالا می‌برد؟

I would argue the same thing

و من هم همین استدلال را دارم

that makes you more sustainble

که آن چیزی که شما را پایدار تر می‌کند،

is what gives you a higher quality of life,

همان چیزی است که کیفیت زندگی‌ را بالا میبرد،

and that's living in a walkable neighborhood.

و آن زندگی‌ در یک محل قابل راه رفتن است.

So sustainability, which includes our wealth

پس این پایدار بودن که تشکیل شده است از ثروت ما،

and our health

و سلامتی‌ ما،

may not be a direct function of our sustainability.

شاید مستقیماً تابع پایداری ما نباشد.

But particularly here in America,

اما مخصوصاً اینجا در آمریکا،

we are polluting so much

ما آلودگی‌ بسیار تولید می‌کنیم،

because we're throwing away our time

زیرا ما زمان،

and our money and our lives on the highway,

پول و زندگیمان را در ساخت اتوبان‌ها هدر میدهیم،

then these two problems would seem to share

بعد این ۲ مشکل، گویا

the same solution, which is to make our cities

یک راه حل مشترک دارند،و آن‌ این است که شهر‌هایمان را

more walkable.

بیشتر قابل راه رفتن کنیم.

Doing so isn't easy, but it can be done,

انجام این کار آسان نیست، اما امکان پذیر است،

it has been done,

انجام شده است،

and it's being done now in more than a few cities,

حالا در بیش از چندیدن شهر،

around the globe and in our country.

در دنیا و در کشور ما انجام شده است.

I take some solace from Winston Churchill,

صحبت وینستون چرچیل به من تا حدودی تسکین میدهد،

who put it this way:

که گفت:

"The Americans can be counted on

"روی مردم آمریکا می‌توان حساب کرد

to do the right thing

آنها بعد از امتحان کردن و خسته شدن از انجام همه‌ی راه‌های جایگزین

once they have exhausted the alternatives." (Laughter)

بلاخره کار درست را انجام می‌دهند". (خنده حضار)

Thank you.

متشکرم!

(Applause)

(تشویق)